از اونجایی که من به عنوان یک هم وابسته به احساسات خودم هنوز خیلی بها نمی دم
واحساساتم کرخ شدن ودچار مقداری بی حسی هستم
درد زیادی رو که تا رسیدن به این مرحله تحمل کردم رو خیلی بهش توجه نکرده بودم واصلا بهش اهمیت نداده
بودم
تا اینکه دیروز یکی از دوستای بهبودی گفت تو درد زیادی کشیدی تا به اینجا رسیدی
ومن به این فکر افتادم مگر اهمیتی هم داره
ومتوجه شدم که هنوز هم به عنوان یک هم وابسته به احساساتم اهمیت نمی دم
در کتابچه الگوهای هم وابستگی در قسمت الگوهای انکاری نوشته
هم وابستگان اغلب:
با تشخیص احساساتشان مشکل دارند
احساساتشان را نادیده می گیرند ,تغییر می دهند یا انکار می کنند
درد خود را با ماسک خشم ,شوخی وانزوا می پوشانند
حالت منفی بودن و پرخاشگری را با راههای غیر مستقیم وانفعالی نشان می دهند (مثل پوزخند نیش و کنایه
وقلمبه گویی و نقش قربانی به خود گرفتن)
خودشان را کاملا متواضع وبدون خودخواهی دانسته و وقف رفاه دیگران می کنند
فقدان همدلی در نیاز ها واحساسات دیگران
آدمها را با خصایص بدشان برچسب می زنند
تصور می کنند بدون نیاز به دیگران قادر به مراقبت از خود هستند
مناسب نبودن افرادی را که جذبشان می شوند تشخیص نمی دهند
البته دوست داشتن خود واهمیت دادن به همه چیز خود چیزی نیست که در مراحل اولیه فرایند حاصل بشه
من همینقدر خوشحالم وشکرگزارم که فرایند بهبودی وشفا رو پیدا کردم
وفقط لازمه در فرایند بمونم و طبق راهنمایی های برنامه و راهنما جلو برم
