کلمات می توانند به عنوان تنها سلاح ما باشند؛ هرچند برّنده هستند اما اگر ظالمانه از آنها استفاده شود، هیچ فایده ای نخواهند داشت.
اگر به جای حمله ور شدن، لحظه‌ای صبر کنیم و به آنچه می‌خواهیم بگوییم فکر کنیم، متوجه می‌شویم که صدای ما شنیده خواهد شد. حتی اگر شنیده هم نشود، ما هر چه را که از دستمان برمی آمده انجام داده ایم. فکر کردن قبل از حرف زدن، از تاسف خوردن برای چیزهایی که در لحظات هیجانی گفته ایم بهتر است. گاهی بهترین چیز برای گفتن، این است که هیچ چیز نگوییم. رها کردن با عشق با ارزش تر است.
