اﯾﻦ ﻋﻀﻮ وﻗﺘﯽ ﺟﻮان ﺑﻮد ﺑﻪ A.A ﭘﯿﻮﺳﺖ، ﻋﻘﯿﺪه دارد ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﺶ ﻧﺘﯿﺠﮥ ﻧﻮاﻗﺼﯽ عمیق ﺗﺮ ﺑﻮد . در اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮای ﻣﺎ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ آزاد ﺷﺪ
ﺗﻐﯿﯿﺮات روﺣﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری در ﻣـﻦ ﺷـﺪ ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒـﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ ﺑـﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد . ﭼﻮن ﻣﻦ ﯾﮑﯽ از اﻓﺮادی ﻫـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ ﻗﻄﻌـﺎً ﭘﯿﺸﯿﻨﻪام ﺛﺎﺑﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ «ﻧﺸﺎﻧﮥ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ» ﺑﻮده. وﻗﺘﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ «ﻋﻠﻞ و ﺷﺮاﯾﻂ » ﻣﺸﮑﻠﻢ ﺑﭙﺮدازم ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪم ﮐـﻪ ﺑﯿﻤـﺎری روﺣﯿﻢ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﺎی دور وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ . ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿـﺖ ﻫـﺎی ﻋـﺎﻃﻔﯽ واﮐﻨﺶ ﻧﺮﻣﺎﻟﯽ ﻧﺸﺎن ﻧﺪادم . ﻋﻠﻢ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻣـﯽ ﮔﻮﯾـﺪ : ﺑﻮاﺳـﻄﮥ اﺗﻔﺎﻗـﺎﺗﯽ ﮐـﻪ در ﺑﭽﮕﯽ ﺑﺮاﯾﻢ اﻓﺘﺎده ﻣﺴﺘﻌﺪ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ درﺳﺖ اﺳـﺖ . اﻣـﺎAA ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﻢ ﻧﺘﯿﺠﮥ واﮐﻨﺸﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﭽﮕﯽ ﺑﻪ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ ﺑـﺮاﯾﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﻧﺠﺎم داده ام. ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻨﮑﻪ A.A ﺑﻪ ﻣـﻦ آﻣﻮﺧـﺖ ﮐـﻪ ﺑﻮﺳـﯿﻠﮥ اﯾـﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺳﺎده ﺗﻐﯿﯿﺮی در اﯾﻦ اﻟﮕﻮی واﮐﻨﺶ اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﺷـﻮد و در واﻗـﻊ ﺑـﻪ ﻣـﻦ اﺟـﺎزه ﻣﯽدﻫﺪ «ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ را ﺑﺎ آراﻣﺶ ﺧﻨﺜﯽ ﮐﻨﻢ».
ﻣﻦ ﺗﮏ ﻓﺮزﻧﺪ ﻫﺴﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻧﺎﮔﻬـﺎﻧﯽ از ﻫـﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ . ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺗﻮﺿﯿﺤﯽ ﻣﺮا از ﺧﺎﻧﻪ ﻣـﺎن در ﻓﻠﻮراﯾـﺪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﮥ ﭘـﺪر ﺑـﺰرگ و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﻢ در ﻣﯿﺪوﺳﺖ آوردﻧﺪ . ﻣﺎدرم ﺑﺮای ﮐﺎر ﺑﻪ ﺷﻬﺮی ﻧﺰدﯾﮏ رﻓﺖ و ﭘـﺪرم ﮐـﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻮد ﻧﯿﺰ ﺑﺪون ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ رﻓﺖ . ﭘﺪر ﺑﺰرگ و ﻣﺎدرﺑﺰرگ ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺑﻮدﻧﺪ . ﯾـﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ وﺣﺸﺖ و ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم.
آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ دﻟﯿﻞ ﻧﺎراﺣﺘﯽ و آﺳﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دﯾﺪم اﯾﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ واﻟﺪﯾﻨﻢ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﻧﯿﺰ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ دﯾﮕ ﺮ ﺑـﻪ ﺧـﻮدم اﺟـﺎزه ﻧـﺪﻫﻢ ﮐـﻪ ﮐﺴﯽ ﯾﺎ ﭼﯿﺰی را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺻﺪﻣﻪ ﻧﺨـﻮاﻫﻢ دﯾـﺪ . اﯾـﻦ ﺷـﺪ دوﻣﯿﻦ ﺳﺮﺷﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد را از ﻫﺮﮐﺲ ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐـﻨﻢ دارم و ﺑـﻪ آن ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﻣﯽﺷﻮم دور ﮐﻨﻢ.
ﻣﻦ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺑﺎور ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﺑﺎﯾﺪ ﮐـﺎﻣﻼً ﺧﻮدﮐﻔـﺎ ﺑﺎﺷـﺪ ﭼـﻮن ﻫﺮﮔـﺰ اﯾـ ﻦ ﺟﺮأت را ﻧﺪارم ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان واﺑﺴﺘﻪ ﺷﻮم . ﻣﻦ ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم زﻧـﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠـﯽ ﺳـﺎده اﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﺳﺎدﮔﯽ ﺑﺮ اﺳﺎس آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣ ﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای درﺳﺖ ﻣـﯽ ﮐﻨـﯿﻢ و ﻓﻘـﻂ ﺑـﻪ ﺷﻬﺎﻣﺖ ﻧﯿﺎز دارﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ آن دﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ. اواﺧﺮ دورۀ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﭘﯽ ﺑﻪ وﺟﻮد اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﺑﺮدم ﮐﻪ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﻧﻤـﯽ دادم: ﺑﯽ ﻗﺮاری، اﺿﻄﺮاب ، ﺗﺮس و ﻧﺎاﻣﻨﯽ . ﺗﻨﻬﺎ اﻣﻨﯿﺘﯽ ﮐﻪ آن زﻣﺎن ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ اﻣﻨﯿﺖ ﻣـﺎدی ﺑﻮد و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ اﮔﺮ ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی ﭘﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﻤـﺎم آن اﺣـﺴﺎﺳﺎت ﻣﺰاﺣﻢ ﻓﻮراً ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. اﯾﻦ راه ﺣﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺑـﺎ ﻣﺤﺎﺳـﺒﻪ ای ﺳﺎده ﺗﺼﻤﯿﻢ ازدواج ﺑﺎ ﻓﺮدی ﺧﻮﺷ ﺒﺨﺖ و ﭘﻮﻟﺪار را اﺟﺮا ﮐﺮدم . ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰ ی ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد ﻣﺤﯿﻂ ﺑﯿﺮوﻧﯽ و اﻃﺮاﻓﻢ ﺑﻮد و ﺑﻪ زودی ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﺣﺴﺎب ﺑﺎﻧﮑﯽ ﻧﺎﻣﺤﺪود ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎن اﺣﺴﺎس ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه را دارم . ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﮕﻮﯾﻢ «ﺷﺎﯾﺪ ﻓﻠﺴﻔﮥ ﻣﻦ اﺷﺘﺒﺎه اﺳﺖ » و ﻗﻄﻌﺎً ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮕـﻮﯾﻢ «ﺷـﺎﯾﺪ ﻣـﻦ ﻣـﺸﮑﻠﯽ دار م». ﺑـﻪ راﺣﺘـﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮد را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﺮدی اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺑـﺎ او ازدواج ﮐﺮده ام ﭘﺲ از ﯾﮑﺴﺎل از او ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﻗﺒﻞ از ﺑﯿﺴﺖ و ﺳـﻪ ﺳـﺎﻟﮕﯽ دوﺑـﺎره ازدواج ﮐﺮده و ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻢ . اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﮏ رﻫﺒﺮ ارﮐﺴﺘﺮ ﻣﻬﻢ ازدواج ﮐﺮده ﺑـﻮدم ﻣـﺮدی ﮐـﻪ ﺧﯿﻠﯽ از زﻧﻬﺎ آن را آرزو دارﻧﺪ . ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﺰت ﻧﻔﺲ ﻣـﯽ دﻫـﺪ و ﺑﺎﻋـﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﮐﻨﻢ و ﺗﺮس ﻫﺎﯾﻢ ﮐﻢ ﺷﻮد . اﻣﺎ ﺑـﺎز ﻫـﻢ ﻫـﯿﭻ ﭼﯿـﺰ در دروﻧـﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﺮد.
ﺗﻨﻬﺎ ﻧﮑﺘﮥ ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ در ﻫﻤﮥ اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ وﺟﻮد دارد اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﺳﯽ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ A.A آﻣﺪم اﺣﺴﺎس ﺑﯿﻤﺎری داﺷﺘﻢ . اﻣﺎ آن زﻣﺎن ﻇﺎﻫﺮاً ﺟﺎﯾﯽ ﺑـﺮای رﻓـﺘﻦ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ ﭼـﻮن ﻣـﺸﮑﻞ
ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری را ﻧﺪاﺷﺘﻢ . اﮔـﺮ ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑـﻪ رواﻧﭙﺰﺷـﮏ ﺣـﺲ ﭘـﻮﭼﯽ ، ﺗﻨﻬـﺎﯾﯽ و ﺑﯽ ﻫﺪﻓﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺣﺲ ﺷﮑﺴﺖ ﭘﺲ از ﻃﻼق دوﻣﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪه ﺑـﻮد را ﺗﻮﺿـﯿﺢ دﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ آن دﮐﺘﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺨﻮﺑﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ اﺻﻠﯿﻢ
ﯾﮏ ﮐﻤﺒﻮد (ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ) روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺖ . اﻣﺎ A.A ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داده ﮐﻪ اﯾـﻦ ﺣﻘﯿﻘـﺖ دارد . اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در آن زﻣﺎن ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ رو ﺑﯿﺎورم ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ آﻧﻬـﺎ ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ ﻣـﺮا ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ درون ﺧﻮدم ا ﺳﺖ و ﻧﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ ﮐﻪ اﮔـﺮ
ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻧﯿﺎز ﻣﺒﺮم ﺑﻪ ﺧﻮدﺷﻨﺎﺳﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻧﭽﻪ A.A ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻧـﺸﺎن داده دارم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﯾﺎ اﯾﻨﻄﻮر ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﯽ رﺳﯿﺪ.
ﺑﻌﺪ از اﯾﻨﮑﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻓﻬﻤﯿـﺪم از ﻫـﯿﭻ ﭼﯿـﺰ و ﻫـﯿﭻ ﮐـﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﺮوب ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺑـﻪ دﻧﯿـﺎی ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﻋﻘﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﻨﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﺮﺳـﺪ و
ﺻﺪﻣﻪ ای ﺑﻪ ﻣﻦ وارد ﮐﻨﺪ . ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺘ ﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪم ﻋﺎﺷﻖ ﻣﺮدی اﻟﮑﻠﯽ ﺷﺪم و ﺗﺎ ده ﺳﺎل آﯾﻨﺪه ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺳﻮی اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم.
در اﯾﻦ زﻣﺎن در ﮐﺸﻮر ﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﺑﻮد . ﺷﻮﻫﺮم از اوﻟﯿﻦ ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ اوﻧﯿﻔـﻮرم ﭘﻮﺷﯿﺪ و ﺑﻪ ﺟﻨﮓ رﻓﺖ . واﮐﻨﺸﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ از ﺑﺴﯿﺎری ﺟﻬﺎت ﺷﺒﯿﻪ واﮐﻨﺸﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم و ﭘﺪرم و ﻣﺎ درم ﻣﺮا ﺗﺮک ﮐﺮدﻧﺪ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن دادم. ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﻦ از ﻟﺤﺎظ ﺟﺴﻤﯽ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻋﺎدی رﺷـﺪ ﮐـﺮده ﺑـﻮدم اﻣـﺎ ﺑـﯿﻦ اﯾـﻦ ﺳـﺎﻟﻬﺎ در ﻣـﻦ ﺑﻠـﻮغ اﺣﺴﺎﺳﯽ اﺻﻼً وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ . ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ از رﺷﺪم ﺑﻮاﺳﻄﮥ ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮔﺮدﯾﺪه و ﺧﻮد ﻣﺤﻮرﯾﻢ ﺑﻪ درﺟﻪ ای رﺳﯿﺪ، ﮐـﻪ ﺳـﺎزﮔﺎری ﺑـﺎ آﻧﭽـﻪ ﺧﺎرج ﮐﻨﺘﺮل ﻣﻦ ﺑﻮد ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻨﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻣـﻦ ﻏـﺮق در ﺧـﻮد دﻟـﺴﻮزی و ﮐﯿﻨـﻪ ﺑﻮدم و ﺗﻨﻬﺎ اﻓﺮادی ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﮕﺮش ﻣﺮا ﻗﺒﻮل داﺷﺘﻨﺪ ﯾﺎ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ ﻣـﺮا درک ﻣـﯽ ﮐﻨﻨـﺪ ، ﮐــﺴﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐــﻪ در ﻣﯿﺨﺎﻧـﻪ ﻫـﺎ ﻣــﯽ دﯾـﺪم و ﻣﺜــﻞ ﺧـﻮدم ﻣــﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ. ﻓﺮار از ﺧﻮدم روز ﺑﻪ روز ﺿﺮوری ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ ﭼﻮن وﻗﺘﯽ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑـﻮدم ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ و ﺷﺮم و ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺤﻤـﻞ ﺑـﻮد . و اﯾـﻦ ﺗﻨﻬـﺎ راه ﻣﻤ ﮑـﻦ ﺗﻮﺟﯿـﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن در ﻟﺤﻈﺎت ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺗﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد.
ﺷﻮﻫﺮم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺮﮔﺸﺖ اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎن را اداﻣﻪ دﻫﯿﻢ . در آن وﻗﺖ آﻧﻘﺪر در ﻓﺮﯾﺐ دادن ﺧﻮدم اﺳﺘﺎد ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﻮد را ﻗـﺎﻧﻊ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻦ ﺟﻨﮕﯽ را ﺷﺮوع ﮐﺮده ام و ﻣﻨﺘﻈﺮم اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎﯾﺪ. و ﻫﺮ ﭼـﻪ ﮐﯿﻨـﻪ و ﺧﻮد دﻟﺴﻮزﯾﻢ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﻓﺖ ﻣﺸﮑﻞ اﻟﮑﻞ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ.
ﺳﻪ ﺳﺎل آﺧﺮ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾ ﻢ در ﻣﺤـﻞ ﮐـﺎر ﻧﯿـﺰ ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم . ﻧﯿـﺮوی اراده ای ﮐﻪ ﻃﯽ ﺳﺎﻋﺖﻫﺎی ﮐﺎری ﺑﺮای ﮐﻨﺘﺮل ﻣﺸﺮوب ﺧـﻮاری ﺑﮑـﺎر ﻣـﯽ ﺑـﺮدم ﻣﻔﯿـﺪ واﻗﻊ ﺷﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭘﺴﺖ رﯾﺎﺳﺖ را ﺑﺪﺳﺖ آوردن . ﭼﯿﺰی ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﻧﯿـﺮوی اراده را ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ روز ﮐﺎری ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳﺪ ﺗﺎ ﺣـﺪ ﻓﺮاﻣﻮﺷﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرم. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ از درون ﺑـﻪ ﺣـﺪ ﻣـﺮگ وﺣـﺸﺖ زده ﺑـﻮدم ﭼﻮن ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ، ﮐﻢ ﮐﻢ وﻗﺖ آن ﻓﺮا ﻣـﯽ رﺳـﺪ ﮐـﻪ ﺗﻮاﻧـﺎﯾﯽ ﻧﮕـﻪ داﺷـﺘﻦ آن ﺷـﻐﻞ را ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ (و اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ دور ﻧﺒﻮد). ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﺷﻐﻠﯽ را ﻧﮕـﻪ دارم و ﯾـﺎ ﺷﺎﯾﺪ (اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺗﺮﺳـﻢ ﺑـﻮد ) ﺑـﺮاﯾﻢ ﻣﻬـﻢ ﻧﺒـﻮد ﮐـﻪ ﺷـﻐﻞ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ ﯾـﺎ ﻧـﻪ .
ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ از ﮐﺠﺎ ﺷﺮوع ﮐﺮدهام اﻣﺎ ﭘﺎﯾﺎن آن َﭘـﺴﺘﯽ و ﺑـﺪﺑﺨﺘﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد . ﺗﻨﻬﺎ واﻗﻌﯿﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻮاﺳﻄﮥ ﺗﮑ ﺮارش ﺑﺮ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣـﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم. و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺑﺮای آن اﻧﺠﺎم داد.
در ﻫﻤﯿﻦ زﻣﺎن ﻣﺮدی را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺳﻪ ﺑﭽﮥ ﺑﯽ ﻣﺎدر داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ راه ﺣﻠّﯽ ﺑﺮای ﻣﺸﮑﻠﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﭽﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و اﯾﻦ در ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻮاﻗﻊ ﺑﻬﺎﻧﮥ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﺎ اﯾﻦ ﻣﺮد ازدواج ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﺆﻟﯿﺖ ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﻣﺮا ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دوﺑﺎره ازدواج ﮐﺮدم . ﺣﺮف ﯾﮑـﯽ از دوﺳـﺘﺎﻧﻢ در A.A ﯾـﺎدم آﻣـﺪ وﻗﺘـﯽ داﺳﺘﺎﻧﻢ را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮدم . ﮔﻔﺖ: اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺜﻞ آب ﺧﻮردن اﺳﺖ ﭼـﻮن ﻫ ﻤﯿـﺸﻪ ﺑﻪ آدمﻫﺎ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻮدهام زﯾﺮا ﻣﻦ ﻫﻤﮥ آدمﻫﺎ را ﯾﮑﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ.
ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻣـﺮا ﻫﻮﺷـﯿﺎر ﻧﮕـﻪ داﺷـﺘﻨ ﺪ و ﭘـﺲ از آن آﺧـﺮﯾﻦ ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ را (اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ) ﺷﺮوع ﮐﺮدم . ﺑﺎرﻫﺎ در A.A ﺷـﻨﯿﺪه ام: «در زﻧـﺪﮔﯽ ﻫـﺮ اﻟﮑﻠﯽ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻣﺴﺘﯽ ﺧﻮب وﺟﻮد دارد . و اﯾﻦ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ A.A ﻣـﯽ آورد» و ﻣﻦ اﯾﻦ را ﺑﺎور دارم . ﺑﻪ ﻣﺪت ﺷﺼﺖ روز ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم و ﻗﺼﺪم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﻘﺪر ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم ﺗﺎ ﺑﻤﯿﺮم . ﻃـﯽ اﯾـﻦ دوره ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻣـﺴﺘﯽ در اﺗﻮﻣﺒﯿـﻞ ﺑـﺮای دوﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ زﻧﺪان رﻓﺘﻢ . ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎر دوم ﺑـﺮای اﻧـﺴﺎن ﮐﻤﺘـﺮ از ﺑـﺎر اول ﺣﻘﺎرتآﻣﯿﺰ اﺳﺖ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﺎﻧﻮاده ام در ﮐﻤﺎل ﻧﻮﻣﯿﺪی ﺑـﻪ ﯾـﮏ ﭘﺰﺷـﮏ ﻣ ﺘﻮﺳـﻞ ﺷـﺪﻧﺪ و او A.A را ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد . آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ آﻣﺪﻧﺪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣـﻦ در ﺷـﺮاﯾﻄﯽ ﻧﯿـﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺬب ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﻮم . ﻣﺮا ﺑﻪ آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه ﺑﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺳـﻢ زداﯾـﯽ ﺷـﻮم و ﺑﺘـﻮاﻧﻢ ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎراﻧﻪ ای ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺑﮕﯿﺮم . اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان اﻟﮑﻠﯽ ﻫﯿﭻ ﺣﻖ و ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻧﺪارم . وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻣـﺴﺖ ﻫـﺴﺘﻢ ﺟﺎﻣﻌـﻪ ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧـﺪ ﻫـ ﺮ ﮐـﺎری ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﻢ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺗﻬﺪﯾـﺪی و ﺧﻄﺮی ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮد و آدم ﻫﺎی اﻃﺮاﻓﻢ اﯾﺠﺎد ﮐﺮده ام ﺣﻘﻮق ﺧـ ﻮد را از ﺑـﯿﻦ ﺑـﺮده ام.
وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷـﺪم ﮐـﻪ ﺑـﺪون ﻫـﯿﭻ ﮔﻮﻧـﻪ ﺗﻌﻬـﺪ اﺟﺘﻤـﺎﻋﯽ زﻧـﺪﮔﯽ ﮐـﺮده ام و ﻣﻌﻨـﺎی ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ اﺧﻼﻗﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻮﻋﺎﻧﻢ را ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺷﺮﻣﺴﺎری ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ. ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ در اوﻟﯿﻦ ﺟﻠـﺴﮥ A.A ﺷـﺮﮐﺖ ﮐـﺮدم و ﺑـﺎ ﺣـﺲ ﻋﻤﯿـﻖ ﻗـﺪرداﻧﯽ
ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ از آن وﻗﺖ ﺗﺎﮐﻨﻮ ن ﻟﺐ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﻧﺰده ام و ﻫﯿﭻ داروی ﻣﺴﮑﻦ ﯾـﺎ ﻣﺎدۀ ﻣﺨﺪری اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﺮده ام ﭼﻮن اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﻫﻮﺷـﯿﺎری ﮐﺎﻣـﻞ اﺳـﺖ ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﻓﺮار از واﻗﻌﯿﺖ ﻧﺪارم . ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ A.A ﺑﻪ ﻣـﻦ آﻣﻮﺧﺘﻪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ واﻗﻌﯿﺖ دو ﺑُﻌﺪ دارد؛ ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻓﻘﻂ ﺑُﻌـﺪ ﺗﺮﺳـﻨﺎک آن را ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ام ﺗﺎ درﺑﺎرۀ ﺑُﻌﺪ ﺧﻮﺷـﺎﯾﻨﺪ آن ﻧﯿـﺰ ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم.
اﻋﻀﺎء A.A ﮐﻪ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﺑﻮدﻧﺪ در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣـﻦ ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ راﻫـﯽ ﺑـﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون ﻣﺸﺮوب ، ﺑﻠﮑﻪ راﻫﯽ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﻣـﺸﺮوب ﭘﯿـﺪا ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎی ﺳﺎده را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪﯾﻦ ﺻﻮرت ﻋﻤـﻞ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﺻﺪاﻗﺖ ﻓﮑﺮ ﺑﺎز و ﺗﻤﺎﯾﻞ؛ و ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﻣﺎ اﯾﻨﻬﺎ را (اﺻﻮل) اﺳﺎﺳـﯽ ﺑﻬﺒـﻮدی ﻣﯽ داﻧﺪ. آﻧﻬﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب A.A را ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻨﻢ و ﺗﻼش ﮐﻨﻢ دوازده ﻗـﺪم را ﻃﺒﻖ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﮐﺘﺎب ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ ﭼﻮن ﻧﻈﺮ آﻧﻬﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐـﻪ اﺳـﺘﻔﺎده از اﯾـﻦ اﺻـﻮل در زﻧﺪﮔﯽ روزاﻧﻪ ﻣﺎ را ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد و ﻫ ﻮﺷﯿﺎر ﻧﮕﻪ ﺧﻮاﻫـﺪ داﺷـﺖ . ﻣـﻦ ﺑـﻪ اﯾـﻦ ﻋﻘﯿﺪه دارم و ﻧﯿﺰ ﻋﻘﯿﺪه دارم ﮐﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ اﯾﻦ اﺻﻮل ﺑـﻪ ﺑﻬﺘـﺮﯾﻦ ﻧﺤـﻮ و در ﻋـﯿﻦ ﺣـﺎل ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻣﺸﺮوب ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ اﯾﻦ دو ﺑﺎ ﻫـﻢ ﺳـﺎزﮔﺎری داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ.
ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮای ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻋﺠﺰ ﺧـﻮد در ﻣﻘﺎﺑـﻞ اﻟﮑـﻞ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ و ﻗﻄﻌـ ﺎً ﻣﻮاﻓـﻖ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﯽ از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﺷـﺪه اﺳـﺖ . ﻣـﻦ ﻓﻘـﻂ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑـﺮ ﺗﻔـﺎوت ﻣﯿـﺎن ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﺑﺮای ﺧﻮد داﺷﺘﻢ و اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ اﻓﺘﺎد ﺗﻌﻤـﻖ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم
ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ زﻧﺪﮔﯿ ﻢ را ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽ ﮐـﻨﻢ . A.A ﺑـﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺑﺎور ﺑﺮای ﺷﺮوع ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ . اﯾﻦ در ﻣﻮرد ﻣـﻦ درﺳـﺖ ﺑـﻮد وﮔﺮﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻤﻠﮥ «ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﺮدان » را ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ ﭼـﻮن اﻋﻤـﺎﻟﻢ
ﻗﺒﻞ از A.A ﭼﻪ ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم ﭼﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر اﻋﻤﺎل آدم ﺳﺎﻟﻢ ﻧﺒﻮد . ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻـﺪاﻗﺖ و درﺳﺘﮑﺎر ﺑﻮدن ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﻪ اﻓﮑﺎرم ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻮده اﺳﺖ ﯾﺎ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑـﻮده ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ رﻓﺘﺎر ﻏﯿﺮ ﻣﻨﻄﻘﯿ ﻢ را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﻨﻢ . در واژه ﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺳﺎده ﺑﺮﺧﻮردم ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: «ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻋﻘﻠـﯽ (دﻟﯿـﻞ ﺗﺮاﺷـﯽ ) اراﺋـﻪ دﻟﯿﻠـﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ از ﻟﺤـﺎظ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﺮای ر ﻓﺘﺎری ﮐﻪ از ﻟﺤﺎظ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل اﺳـﺖ؛ ﻧﻮﻋﯽ دﯾﻮاﻧﮕﯽ ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽﺷﻮد.»
AA ﺑﻪ ﻣﻦ آراﻣﺸ ﯽ ﻫﺪﻓ ﻤﻨﺪ و ﻓﺮﺻﺖِ ﻣﻔﯿﺪ ﺑﻮدن ﺑﺮای ﺧﺪا و آدم ﻫـﺎی اﻃـﺮاﻓﻢ را داده اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺻﻮل، ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﺪﻓﻢ ﻣﯽرﺳﺎﻧﺪ وﺑﺪون ﺧﻄﺎﺳﺖ.AA ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻘﺪاری ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ آدم ﻫﺎی دﯾﮕﺮ آراﻣـ ﺶ ﺑﯿﺎورم، آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ و ﻣﻌﻨـﺎی واﻗﻌـﯽ اﯾـﻦ ﺟﻤﻠـﻪ را ﺑـﻪ ﻣـﻦ آﻣﻮﺧﺘـﻪ «ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ را ﻣﯽ داﻧﺪ و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻋﻤـﻞ ﻣـﯽ ﮐﻨـﺪ ». ﭼـﻮن ﺗﻨﻬـﺎ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ دارم ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ از ارادۀ ﺷﺨﺼﯽ ﺧﻮدم ﻧﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ.
از وﻗﺘﯽ وارد اﯾﻦ ﺑ ﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺪه ام ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎی روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎری داﺷﺘﻪ ام ﮐﻪ ﺧﯿﻠـﯽ از آﻧﻬﺎ را ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯽ دادم ﭼـﻮن ﻣـﻦ در ﯾـﺎدﮔﯿﺮی ﮐُﻨـﺪ ﻫـﺴﺘﻢ و اﯾـﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺻﻮرت ﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ. اﻣﺎ ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠـﯽ ﻣﻬـﻢ ﺑـﻮد و ﻣﻦ دوﺳﺖ دارم ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮا ﻧﻢ آن را ﺑـﻪ دﯾﮕـﺮان اﻧﺘﻘـﺎل د ﻫـﻢ ﺑـﺎ اﯾـﻦ اﻣﯿـﺪ ﮐـﻪ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮده ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ . ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐـﻪ ﻗـﺒﻼً ﮔﻔـﺘﻢ ﺧـﻮد دﻟﺴﻮزی و ﮐﯿﻨﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺎن ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺗﺮازﻧﺎﻣﻪ ام ﺷﺒﯿﻪ ﯾـﮏ دﻓﺘـﺮ ﺧـﺎﻃﺮات ﺳﯽ و ﺳﺎﻟﻪ ﺷﺪ ، ﭼﻮن ﻣﻦ از ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐﯿﻨﻪ داﺷﺘﻢ . ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﻋﻤﻠﮑﺮد ﺑﺮﻧﺎﻣ ﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺣﻞ ﺷﺪ «ﺑﻪ درﻣﺎن ﭘﺎﺳﺦ دادم » ﺑﻪ ﻏﯿـﺮ از ﯾـﮏ ﻣـﻮرد اﻣـﺎ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻣﻮرد ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺸﮑﻞ آﻓﺮﯾﻦ ﺑﻮد.
اﯾﻦ ﮐﯿﻨﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﺑﻮد و ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ اداﻣﻪ داﺷﺖ . ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﯿﻨﻪ را ﺗﻘﻮﯾﺖ و ﺗﺸﺪﯾﺪ ﮐﺮده و آن را (درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ) ﭘﺮورش داده ﺑﻮدم . اﯾـﻦ ﻣﺜـﻞ ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪن ، ﺑﺨـﺸﯽ از وﺟـﻮدم ﺷـﺪه ﺑـﻮد . اﯾـﻦ ﺑﻬﺎﻧـﮥ ﻣـﻦ ﺑـﺮای ﻋـﺪم ﺗﺤـﺼﯿﻼت ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎی زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ، ﺷﮑﺴﺖ ﻫﺎی ﺷﺨﺼﯽ ، ﺑﯽ ﮐﻔﺎﯾﺘﯽ و اﻟﺒﺘﻪ اﻟﮑﻠﯿـﺴﻢ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ از آن رﻫﺎ ﺷﻮم اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﻣﯽ داﻧـﻢ ﮐـﻪ ﺗﻤﺎﯾـﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻢ آن را رﻫﺎ ﮐﻨﻢ.
ﺑﺎ اﯾﻨﺤﺎل ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐـﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ا ز آن رﻫـﺎ ﺷـﻮم ﭼـﻮن ﻓﺮﺻـﺘﻢ داﺷﺖ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ و اﮔﺮ از ﺷﺮّ آن ﺧﻼص ﻧﻤﯽ ﺷﺪم دوﺑـﺎره ﻣـﺴﺖ ﻣـﯽ ﺷـﺪم و ﻣـﻦ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺎرم ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ ﺑﮑﺸﺪ . آن روز ﺻﺒﺢ در دﻋﺎﻫﺎﯾﻢ از ﺧﺪا ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ
راﻫﯽ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﮐﯿﻨﻪ رﻫﺎ ﺷﻮم . روزی ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﻨﺪ ﻣﺠﻠﻪ ﺧﺮﯾﺪ ﺗﺎ ﺑ ﻪ ﯾﮏ ﮔﺮوه ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘ ﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﺒﺮ م. ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﻧﺪاﺧﺘﻢ. ﻣﻘﺎﻟﻪ ای دﯾﺪم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ از ﮐﺸﯿﺸﺎن ﺑﺮﺟـﺴﺘﻪ ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺑـﻮد و ﮐﻠﻤـﮥ «ﮐﯿﻨـﻪ » ﺑـﻪ ﭼﺸﻤﻢ ﺧﻮرد . او ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: «اﮔﺮ ﮐﯿﻨﻪ ای دارﯾﺪ ﮐﻪ ﻣـﯽ ﺧﻮاﻫﯿـﺪ از ﺷـﺮّ آن رﻫـﺎ ﺷـﻮﯾﺪ .
ﺑﺮای ﺷﺨﺺ ﯾﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ از آن ﮐﯿﻨﻪ دارﯾﺪ دﻋﺎ ﮐﻨ ﯿﺪ. ﺳﭙﺲ رﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ. اﮔﺮ در دﻋﺎ از ﺧﺪا ﻫﺮ ﭼﻪ را ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮد ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯿﺪ ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﻮاﻫﯿـﺪ رﻫـﺎ ﺧﻮاﻫﯿـﺪ ﺷـﺪ . ﺳﻼﻣﺘﯽ، ﺳﻌﺎدت و ﺷﺎدیِ آﻧﻬﺎ را ﺑﺨﻮاﻫﯿﺪ ، آﻧﻮﻗﺖ رﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﺪ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺑـﺼﻮرت
ﻗﻠﺒﯽ ﺧﻮاﻫﺎن آن ﻧﺒﺎﺷﯿﺪ و ﻓﻘﻂ آن را ﺑﻪ زﺑﺎن آورﯾﺪ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻗﺼﺪی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ . ﺑﺎز ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﯿﺪ . ﻫﺮ روز و ﺑﻪ ﻣﺪت دو ﻫﻔﺘﻪ اﯾـﻦ ﮐـﺎر را اﻧﺠـﺎم دﻫﯿـﺪ و آﻧﻮﻗﺖ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﻣﻘﺼﻮد رﺳﯿﺪه اﯾﺪ و اﯾﻦ ﻫﺎ را وا ﻗﻌﺎً ﺑﺮاﯾـﺸﺎن ﻣـﯽ ﺧﻮاﻫﯿـﺪ و ﺧﻮاﻫﯿﺪ دﯾﺪ ﮐﻪ آن اﺣﺴﺎس ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﺖ ، ﮐﯿﻨﻪ و ﺗﻨﻔﺮ ی ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ داﺷﺘﯿﺪ ﺣﺎﻻ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑـﻪ اﺣﺴﺎس دﻟﺴﻮزی ( ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ) درک و ﻋﺸﻖ ﻣﯽﮔﺮدد».
اﯾﻦ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻮﺛﺮ واﻗﻊ ﺷﺪ و از آن وﻗﺖ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﻧﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ اوﻗـﺎت ﻣـﻮﺛﺮ ﺑـﻮده و ﻫـﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﻣﻮﺛﺮ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ . ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﻣﺠﺒﻮرم اﺑﺘﺪا «ﺗﻤﺎﯾﻞ» ﺑﺨﻮاﻫﻢ ﮐـﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ و ﭼﻮن ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮده ﺑـﺮای ﻫﻤـﮥ ﻣـﺎ ﻣـﻮﺛﺮ ﺧﻮاﻫـﺪ ﺑﻮد. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﺮد ﺑﺰرگ دﯾﮕﺮی ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ «ﺗﻨﻬﺎ آزادی واﻗﻌﯽ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﺪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﭼﻮن ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ آن را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ». اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﮥ ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﻣﺮا از اﺳﺎرت ﻧﻔﺮت آزاد ﮐﺮد و ﻋـﺸﻖ را ﺟـﺎﯾﮕﺰﯾﻦ آن ﻧﻤـﻮد ﺑﺎز ﻫﻢ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺘ ﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻢ اﺛﺒﺎت ﻣﯽ ﮐﻨـﺪ : ﻣـﻦ ﻫـﺮ ﭼـﻪ را ﮐـﻪ ﻧﯿـﺎز دارم در اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑ ﺪﺳﺖ ﻣﯽآورم. وﻗﺘﯽ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻧﯿﺎز دارم ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽ آورم ﻣﯽ ﻓﻬﻤـﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ.
