«ده ﺳـــﺎل اﺳـــﺖ ﮐـــﻪ ﺑـــﺎز ﻧﺸـــﺴﺘﻪ ﺷـــﺪه ام.ﻫﻔـــــﺖ ﺳـــــﺎل اﺳـــــﺖ ﮐـــــﻪ ﺑـــــﻪ A.A ﭘﯿﻮﺳــــﺘﻪام. ﺣــــﺎﻻ ﺻــــﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻣــــﯽ ﺗــــﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻗﺪرداﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ».
ﻣﻦ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﻔﺘﺎد و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﻫﺴﺘﻢ . ﭘﻨﺠﺎه و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل از اﯾﻦ ﻫﻔﺘﺎد و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل را در ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎدی ﻃﺒﻘﮥ ﻣﺘﻮﺳﻂ ﮔﺬر اﻧـﺪم . اﻟﮑـﻞ ﻧﻘـﺶ ﭼﻨـﺪاﻧﯽ در زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ ﻧﺪاﺷـﺖ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﺧﻮب ﺑﻮد و وﻗﺘﯽ ﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﻏﯿﺒﺘﺶ زﯾﺎد ﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. در ﺧﺎﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻣﻦ در
آن ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﯾﮏ ﭘـﺪر و ﻣـﺎدر ﻣﻬﺮﺑـﺎن ، ﯾـﮏ ﺑـﺮادر ﺑﺰرﮔﺘـﺮ ، ﭼﻨـﺪ ﺣﯿـﻮان ﺧـﺎﻧﮕﯽاﺳﺐ ﻫﺎی ﺳﻮار ﮐﺎری و دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑـﺎ روی ﺑـﺎز از آﻧﻬـﺎ اﺳـﺘﻘﺒﺎل ﻣـﯽ ﺷـﺪ وﺟـﻮد داﺷﺖ. ﻣﻘﺮرات ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻔﮑﺮ راﯾﺞ در رﺑﻊ اول ﻗﺮن ﺑﯿﺴﺘﻢ در ﺗـﻀﺎدﻧﺒﻮد؛ ﻗﻄﻌﺎً ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺪرﻓﺘﺎری ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ . ﻣﻦ در ﻣﺪارس ﺧـﺼﻮﺻﯽ درس ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم و ﺑﻌﺪاً ﻫﻢ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از داﻧﺸﮕﺎﻫﻬﺎی ﻣﯿﺪ وﺳـﺘﺮن رﻓـﺘﻢ . ازدواج ﮐـﺮدم ﺑﭽﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم و درد ﻣﺮگ ﭘﺪر و ﻣﺎدر و ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﮐـﺮدم .
اﻟﺒﺘﻪ ﻟﺬّت داﺷﺘﻦ دوﺳﺘﺎن واﻗﻌﯽ و ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻣﺎﻟﯽ را ﻫﻢ ﭼﺸﯿﺪه ﺑـﻮدم . از ﺳـﻮارﮐﺎری ﺷﻨﺎ و ﺗ ﻨﯿﺲ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم و ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﻫﺎی آراﻣ ﯽ را ﺑـﺎ ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ ، ﮐﺘـﺎب و دوﺳـﺘﺎن داﺷﺘﻢ.
ﺑﯿﻦ ﺳﻨﯿﻦ ﭘﻨﺠﺎه و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ و ﺷـﺼﺖ و ﺳـﻪ ﺳـﺎﻟﮕﯽ ﭼـﻪ اﺗﻔـﺎﻗﯽ ﺑـﺮ اﯾﻢ اﻓﺘـﺎد؟ﻧﻤﯽ داﻧﻢ! آﯾﺎ زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد؟ آﯾﺎ ﯾـﮏ ژن ﻧﻬﻔﺘـﻪ ﻧﺎﮔﻬـﺎن زﻧـﺪﮔﯽ ﺧﺸﻢ آﻟﻮدی را ﺑﺮای ﺧﻮدش ﺷﺮوع ﮐﺮد؟ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ اﯾـﻦ اﺳـﺖ
ﮐﻪ در ﺳﻦ ﺷﺼﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻣﺒﺪل ﺑﻪ زﻧﯽ ﺷﺪم ﻣﺜﻞ ﮐﺮﻣﯽ ﮐﺜﯿﻒ و ﺧﺰﻧﺪه ﮐﻪ ﻫـﺮ ﭼﻪ را ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﮐ ﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮد و ﻫﺮ راﺑﻄﮥ ﺑﺎ ارزﺷﯽ را ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺑﯽ ﺣﺮﻣﺖ ﻣﯽﮐﺮد. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻮاﺳﻄﮥ ﻣﺮدم و ﯾﮏ ﺳﺮی ﺷﺮاﯾﻂ ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿـﺰی ﮐﻪ ﺧﺪا ﻫﺎدی آن ﺑﻮد در ﻣﺴﯿﺮی اﻓﺘﺎدم ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺴﯿﺮی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﺳﺎﻟﻢ و ﻫﻮﺷـﯿﺎر ﺳﻔﯿﺪ و ﺷﺎد ﻧﮕﻪ ﻣﯽداﺷﺖ.
ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم و اﮔﺮ ﭼﻪ ﻃﻌﻢ آن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﺣﺴﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽداد دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دﯾﮕﺮ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮردم ﺗﺎ اواﯾﻞ ﺳـﻦ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺮا ﺧﻮﻧﺴﺮد و آرام و ﺑﺎ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ. اواﯾـﻞ دو ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد و اﻏﻠﺐ ﯾﮏ وﯾﺴﮑﯽ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪی را روی ﯾﺦ ﻣﯽ رﯾﺨﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ازﻇﻬﺮ ﻣﯽ ﺧﻮردم. وﻗﺘﯽ ﺳﯽ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﭘﺰﺷﮑﺎن ﺗﺸﺨﯿﺺ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮ دوازده ﺳﺎﻟﻪ ام ﺳﺮﻃﺎن ﻻﻋﻼج دا رد و ﻇﺮف ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﺷﻮﻫﺮم ﺗﻘﺎﺿﺎی ﻃﻼ ق ﮐﺮد . ﺗﺎ ﭘـﻨﺞ
ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﭘﺴﺮم زﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﻪ ﻧﺪرت ﻣﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم و ﻫـﯿﭻ وﻗـﺖ ﺑـﻪ ﺗﻨﻬـﺎﯾﯽ ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﯽ ﺧﻮردم. درد و رﻧﺞ ، ﺗﺮس، آزار و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﻧﺸﻮم .ﺑﻌﺪﻫﺎ ﺷﺎدی اﯾﻦ در را ﺑﺎز ﮐﺮد.
از ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪ ام ﺑﻪ اﻟﮑﻞ ﮐﻢ ﮐﻢ زﯾﺎد ﺷﺪ . اﮔﺮ ﭼﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐـﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﺧﻮدم را از دﯾﮕﺮان ﺟﺪا ﮐﺮده ﺑـﻮدم ﺗـﺎ از ﭘـﺴﺮم و ﺧـﻮاﻫﺮ ﮐـﻮﭼﮑﺘﺮش مراقبت کنمﻫﺮ ﯾﮏ از آﻧﻬﺎ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﺛﺒﺎت ﻋﺸﻖ و اﻣﻨﯿﺖ داﺷﺖ . ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﻣـﺮگ ﭘﺴﺮم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ دوﺑﺎره وارد دﻧﯿﺎی ﺑﯽ ﻋﻔﺘﯽ ﺷﻮم. و ﺷﺮوع ﮐﺎر ﻣﺴﺘﻠﺰم اﻓـﺰاﯾﺶ ﻣﺸﺮوب ﺑﻮد . ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﻧﺸﺪه ﺑﻮد اﻣﺎ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧـﺪﮔﯽ روزاﻧﻪ ام ﺷﺪ . دﯾﮕﺮ ﺑﺪون ﺧﻮردن ﮐﻮﮐﺘﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮش ﻧﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ و در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫـﺎﯾﯽ
ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﻓﺮاﻫﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐـﺮدم . ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﭘـﺲ از ﻓﻌﺎﻟﯿـﺖ ﻫـﺎﯾﻢ ﭼـﻪ آﻣﻮزش ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺳﮓ و ﭼﻪ ﮐﻼس ﻧﻘﺎﺷﯽ رﻧﮓ و روﻏﻦ ﮔﺮوه ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﭘﯿـﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم. اواﺧﺮ اﯾﻦ دوره ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم اﻣـﺎ ﻫﻨـﻮز روزﻫـﺎی زﯾﺎدی ﻫﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ اﺻﻼً ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﯽ ﺧﻮردم. ﻫﺮ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﺑﻬﺎﻧﻪ ای ﺑﻮد ﺑﺮای ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ و اﻓﺮاط در ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن و آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺗﺎ ﺣﺪ ﺧﻤـﺎری ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم. ﺑﺎ اﯾﻦ وﺟﻮد در ﻫﻤﯿﻦ دوره ارﺗﻘﺎء ﺷﻐﻠﯽ ﻣﻬﻤﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم.
ﭼﻬﻞ و ﻧﻪ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﻮﻫﺮ دوﻣﻢ ازدواج ﮐﺮدم . ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒـﻞ ﺳﺮﺗﺎﺳـﺮ دورۀ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن و دو ﺳﺎل داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎ ﻫﻢ ارﺗﺒﺎط داﺷﺘﯿﻢ . اﻣﺎ ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم ﻣﺎ را از ﻫـﻢ ﺟﺪا ﮐﺮد. ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻣﺎ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ازدواج ﮐﺮده و ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ و ﺳﯽ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ
ﺑﻪ ﻃﻮر اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮ دﯾﻢ. ﺑﺎ ﻣﺎرﺗﯿﻨﯽ و وﯾﺴﮑﯽ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪی روی ﯾﺦ ده ﺳﺎل زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ و ﻟﺬت ﺑﺮدﯾﻢ . وﻗﺘﯽ 60 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﻫﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐـﻪ ﻣﻦ آﻟﻮدۀ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺰرﮔﯽ ﺷﺪه ام. ﺷﺎدی ﻫﺎ ﺗﺒ ﺪﯾﻞ ﺑﻪ اَﺧﻢ ﺷﺪ ﻣـﺸﺎﺟﺮات ﺷـﺮوع ﺷـﺪ و ﻏﺬاﻫﺎ ﺳﻮﺧﺖ . ﻃﻮﻓﺎن ﺧﺸﻢ ﺑﻪ ﮐﻠﺒﮥ ﺷﺎدﻣﺎن ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد . ﻣﺎ ﻗﺒﻮل داﺷﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﻢ. ﺗﮑﻨﯿﮏ ﻫﺎی دﮔﺮﮔﻮﻧﯽ ، ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﮐﻨﺘﺮل زﻣـﺎﻧﯽ ، دﺳـﺘﻮر «ﻓﻘـﻂ آﺧـﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﻨﻮش » ﻫﻤﻪ را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدﯾﻢ . ﻫﯿﭻ ﮐﺪام اﺛﺮ ﻧﮑـﺮد . ﻏﯿـﺮ از ﺧـﻮد ﺑـﻪ وﺿـﻌﯿﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﻣﺎن ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﺮر ﻣﯽ زدﯾﻢ. ﺷﻮﻫﺮم ﺷﻐﻠﺶ را از دﺳﺖ داد و ﭘـﺲ از دو ﺳـﺎل رﻧﺞ دﯾﺪم ﮐﻪ از اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ درﮔﺬﺷﺖ. اﻣﺎ ﻣﺮگ او درس ﻋﺒﺮﺗﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﺸﺪ و ﻏﻢ و اﻧـﺪوه ﺧﻮد را ﺑﺎ ﺑﻄﺮی ﺗﺴﮑﯿﻦ دادم و ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ.
اواﯾﻞ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫـﺮ ﺷـﺐ ﻣـﺴﺖ ﺑـﻮدم و ﺗﻌـﺪاد ﻣﺮﺧـﺼﯽ ﻫـﺎی ﺷﺨـﺼﯽ ﯾـﺎ اﺳﺘﻌﻼﺟﯽ ﻣﻦ روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ . زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﻬﻨﻢ ﻣﻄﻠـﻖ ﺑـﻮد ! ﺳـﺮﮐﺎر اﻏﻠـﺐآﻧﻘﺪر ﻟﺮزش ﺷﺪﯾﺪ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ از دﺳﺘﻮ ر دادن اﺟﺘﻨﺎب ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﭼـﻮن ﻣﺠﺒـﻮر ﺑـﻮدم ﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ را اﻣﻀﺎء ﮐﻨﻢ . ﻫﺮ ﺑﻬﺎﻧﻪ ای ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻣﯽ آوردم ﺗـﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ ﺑﯿـﺮون ﺑـﺮوم و ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم . اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ در ﻣﻦ ﺷﺘﺎب ﮔﺮﻓﺖ ﻏﯿﺒﺖ ﻫـﺎﯾﻢ ﺳـﺮ ﮐـﺎر زﯾـﺎد ﺷـﺪ و ﮐـﺎر آﻣﺪی در ﻣﻦ ﮐﺎﻫﺶ ﯾﺎﻓﺖ . ﭼﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺧﻮرد ﺟـﻮ اﻫﺮاﺗﻢ را ﮔـﺮو ﮔﺬاﺷـﺘﻢ ﮔﺮﯾـﻪ ﻣﯽﮐﺮدم و ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را اداﻣﻪ دادم.
ﺑﺎﻻﺧﺮه در ﯾﮏ روز ﺳﺮد زﻣﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑـﻪ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﺗﻠﻔـﻦ زدم و ﻫﻤـﺎن روز ﻋﺼﺮ دو ﺧﺎﻧﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮدﻧﺪ. ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ در راه ﺑﻮدﯾﻢ و ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺣﺮف زدن درﺑﺎرۀ ﺗﺮس ﻫﺎ و ﻟﺮزش ﻫﺎﯾﻢ ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﺑـﻮد ﭼﻘـﺪر آن دو زن ﺑﺪون ﺗﻘﻮﯾﺖ ﺧﻮد دﻟﺴﻮزﯾﻢ (ﺗﺮﺣﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد ) ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ . ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻓﻨﺠـﺎن ﻗﻬﻮه ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن را ﻧﮕﻪ دارم و ﻣـﯽ ﺷـﻨﯿﺪم ﮐـﻪ اﮔـﺮ آن ﺗﻌﻬﺪ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ را ﺑﺪﻫﻢ وﻋﺪه ﻫﺎی ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪﻧﺪ. ﻣـﻦ ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻣﺸﺮوب را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارم . ﺧﺎﻧﻢ ﻫﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎ د ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ ﺑﺎﻧﻮان ﺑـﺮوم و ﻣﻦ ﻧﯿﺰ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدم . اﻟﺒﺘﻪ در اﺑﺘﺪا ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم و وﻗﺘﯽ ﻣﻮﻗﻊ ﻣﻌـﺮﻓﯿﻢ ﺷـﺪ ﮔﻔﺘﻢ: ذﻫﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ، اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﻘﯿﮥ ﺑﺪﻧﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی را ﻗﺒ ﻮل ﻧﺪارد . ﺷﺐ
ﺑﻌﺪ ﺑﺮف ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ و ﻣﻦ در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻧﺪم و ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم . اﯾﻦ ﭘﺎﯾﺎن اوﻟﯿﻦ ﺗﻼﺷﻢ در AAﺑﻮد
ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﺗﻮﻟﺪ دﺧﺘﺮم ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻨﺎﺳـﺒﺖ دﺧﺘـﺮ و داﻣـﺎدم را ﺑـﺮای ﺷـﺎم دﻋﻮت ﮐﺮدم . آﻧﻬﺎ ﻣﻮﻗﻊ رﺳﯿﺪن، ﻣﺮا دﯾﺪه ﺑﻮدﻧ ﺪ ﮐﻪ ﮐﻒ اﺗـﺎق ﻧـﺸﯿﻤﻦ دراز ﮐـﺸﯿﺪه و ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪه ام. ﭼﻪ ﻫﺪﯾﮥ ﺗﻮﻟّﺪ ﻏﻢ اﻧﮕﯿـﺰی ! ﺧﯿﻠـﯽ ﺗـﻼش ﻧﮑﺮدﻧـﺪ (ﺗـﻼش زﯾـﺎدی ﻻزمﻧﺒﻮد) ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﺘ ﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﺮای ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺳﻢ زداﯾﯽ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮوم . ﻣﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺰ رﮔﯽ دارم؛ ﺷﺮﻣﻨﺪه و دل ﺷﮑﺴﺘﻪ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪم ﺗﺎ دﺧﺘﺮم ﭼﻨﯿﻦ آزاری ﺑﺒﯿﻨﺪ. ﻫﻔﺖ روز در ﻣﺮﮐﺰ ﺳﻢ زداﯾﯽ ﺑﻮدم و ﯾﮏ رواﻧﺸﻨﺎس واﻗﻌﺎً ﺧـﻮب ﻫـﺸﺖ ﻫﻔﺘـﻪ ﮐﻤﮏ ﮐﺮ د ﺗﺎ ﻣﻦ ﭘﺎک و ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪه و دوﺑﺎره آﻣﺎدۀ روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ دﻧﯿﺎ ﺷﻮم. دﮐﺘـﺮ ﺑﺎ ﺟﺪﯾﺖ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ A.A ﺷـﺮﮐﺖ ﮐـﻨﻢ اﻣـﺎ ﻣـﻦ ﺷـﺮﮐﺖ ﻧﮑـﺮدم . ﻣـﻦ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﯾﮏ ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ ﺑﻌﺪ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪم . از آزادی ﺟﺪﯾﺪم ﻟـﺬت ﻣـﯽ ﺑـﺮدم و ﺑـﻪ ﺧـﻮدم اﺟﺎزه دادم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون ﺷﺎم ﻣﯽ ﺧﻮرم ﮐﻤﯽ ﻣـﺸﺮوب ﺑـﻪ ﻫﻤـ ﺮاه آن ﺑﺨـﻮرم .
اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ آﻧﻘﺪر ﺧﻮب اﺛﺮ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﺟﺪﯾﺪی ﺳﺎﺧﺘﻢ : ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﯾـﮏ ﮐﻮﮐﺘـﻞ ﻗﺒﻞ از ﺷﺎم و ﮐﻤﯽ ﻣﺸﺮوب ﭘﺲ از ﺷﺎم ﺑﺨﻮرم. ﺳﭙﺲ ﻗﺎﻧﻮن دﯾﮕﺮی ﺑﻪ وﺟﻮد آوردمﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻧﯿﺰ اﻟﮑﻞ ﺑﺨﻮرم و اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﻗـﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ
ﻣﺮا ﯾﮏ راﺳﺖ ﺑ ﻪ ﻋﻤﻖ ﻣﺴﺘﯽ ﻫﺎی وﺣﺸﺘﻨﺎک ﻓﺮﺳﺘﺎد . ﺑﺪﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم . ﺟﻬﻨﻤـ ﯽ ﺑﺪﺳﺖ ﺧﻮد ودر ﺧﺎﻧﮥ ﺧﻮد ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم . ﺣﻤﺎم ﻧﻤـﯽ رﻓـﺘﻢ ﻫـﺮ روز ﺑـﺎ ﻫﻤـﺎن ﻟﺒـﺎس ﺧﻮاب ﺑﺴﺮﻣﯽﺑﺮدم از ﺻﺪای زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻣـﯽ ﺗﺮﺳـﯿﺪم ، از ﺻـﺪای زﻧـﮓ در و ﺗـﺎرﯾﮑﯽ وﺣﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﺑﻮد ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺷﺶ ﺻﺒﺢ اﺳﺖ ﯾﺎ ﺷﺶ ﻋـ ﺼﺮ. روزﻫﺎ ﺑـﺎ ﺗﯿﺮﮔـﯽ وﺣـﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﯾﮑـﯽ ﭘـﺲ از دﯾﮕـﺮی ﻣـﯽ آﻣﺪﻧـﺪ . ﺑـﻪ رﺧﺘﺨـﻮاب ﺧـﻮد ﻣﯽ ﺧﺰﯾﺪم ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻫـﻮش ﻣـﯽ آﻣـﺪم ﻣـﯽ ﻧﺸـﺴﺘﻢ و در وﺣـﺸﺖ
ﻓﺎﺟﻌﮥ ﻧﺎﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ای ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﺮ ﻣـﻦ ﻧـﺎزل ﺷـﻮد ﻣـﯽ ﻟﺮزﯾـﺪم . ﯾـﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﮐﻨﻢ. ﯾﮏ ﮔﻮﺷﻪ ﮐﺰ ﻣﯽ ﮐـﺮدم و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺪون اﯾﺠﺎد دردﺳﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﻨﻢ . ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺟﺴﺪم ﺑﻮ ﺑﮕﯿﺮد و ﮐﺴﯽ ﻣﺮا ﭘﯿﺪا ﻧﮑﻨﺪ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ دﺧﺘﺮم ﺑﻪ ﻧﺠﺎﺗﻢ آﻣﺪ و ﻣـﻦ ﺑـﺮای ﺳـﻢ زداﯾـﯽ در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﺑـﺴﺘﺮی ﺷﺪم. اﯾﻦ ﺑﺎر ده روز آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم . ﻃﯽ آن دو ره ﺟﻠﺴﺎت A.A در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﺑﺮﮔـﺰار ﻣﯽ ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺟﻠﺴﺎت آﻧﻬﺎ را ﻣﺮد ﺟﻮاﻧﯽ اداره ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﯾـﮏ ﭘـﺎﯾﺶ در ﮔـﭻ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﻋﺼﺎ راه ﻣﯽ رود ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﺄﺛﺮ ﺷﺪم. ﺧﺼﻮﺻﺎً وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿـﺪم او ﺑـﻪ ﺻـﻮرت داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. دوﺑﺎره ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ آﻧﺠﺎ را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺗﻮﺻـﯿﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﺟﻠﺴﺎت A.A ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ. ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨـﺪ ﮐـﻪ ﻣـﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﮥ A.A را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ. ﺑﺮﺧﻼف آﻧﻬﺎ ﻣﻦ از روی ﻣﯿﻞ وارد اﺗﺎق ﻫـﺎ ﻧـﺸﺪم و ﻓـﻮراً آﻧﺠـﺎ را ﺧﺎﻧـﮥ ﺧﻮدم ﻓﺮض ﻧﮑﺮدم . ﺑﺎ اﯾﻨﺤﺎل ﭼﺎرۀ دﯾﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻫﯿﭻ راه ﻓـﺮاری وﺟـﻮ د ﻧﺪاﺷـﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﻧﮑﺮده ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﻪ ﺷﮑﺴﺘﯽ دﯾﮕﺮ ﻣﻨﺘﻬﯽ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﺪ . ﺷﺼﺖ و ﻧﻪ ﺳـﺎﻟﻢ ﺑﻮد. ﻧﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای از دﺳﺖ دادن داﺷﺘﻢ و ﻧﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬـﻢ ﺑـﻮد . ﺷـﺶ ﻣـﺎه ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮردم در ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدم و ﮔﺎﻫﯽ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧـﺪم . دﻗﯿﻘـﺎً ﺳﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ آرام ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ آﻧﮑـﻪ ﺟﻠـﺴﻪ ﺗﻤـﺎم ﻣـﯽ ﺷـﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﻣﻦ ﻋﻀﻮ ﮔﺮوه ﻧﺒﻮدم . ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺣﺮف ﻫﺎ ﻗﺮار ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﭘﯿﺎﻣﻬﺎﯾﯽ را ﮐـﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم اﺻﻼً ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺳﭙﺲ ﯾﮏ روز از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؛ داﺷﺘﻢ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻣﻦ اﻋﻼ م ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ «اﻟﮑﻠﯽ ﻗـﺪر داﻧﯽ ﻧﯿـﺴﺘﻢ » از وﺿـﻌﯿﺘﻢ ﻣﺘﻨﻔﺮم از ﺟﻠﺴﺎت ﻟﺬت ﻧﻤﯽ ﺑﺮم و ﺟﻠﺴﻪ را ﺑﺎ ﺷﺎ داﺑﯽ ﺗﺮک ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ. ﻣـﻦ در ﻋـﻀﻮﯾﺖ ﻧﻪ آزادی دﯾﺪم ﻧﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ.
ﺑﺎ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ روﻧﺪ درﻣﺎن ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ . ﭘﺲ از ﺟﻠﺴﻪ ﯾﮑﯽ از زﻧﺎن ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣـﺪ و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ راﻫﻨﻤﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و ﻣﺮا دﻗﯿﻘﺎً ﭘـﯿﺶ ﺷﺨـﺼﯽ ﺑـﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ. اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻢ ﻧﻮزده ﺳﺎل ﻫﻮﺷﯿﺎری داﺷﺖ و ﻣﻬﻤﺘﺮ از آن ﮔﻨﺠﯿﻨﻪ ای
از ﺗﺠﺮﺑﮥ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎ و راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ آﻧﻬﺎ از ﻃﺮﯾﻖ ﻗﺪم ﻫﺎی A.A داﺷﺖ . ﻧﻤﯽ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﻓ ﺘﻢ. ﻣﻦ ﻗﺼﻮر ورزﯾﺪم و ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷـﺪم و از ﭘﺬﯾ ﺮﻓﺘﻦ ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﺮح ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧـﻮد داری ﻣـﯽ ﮐـﺮدم . اﺣـﺴﺎس ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﻫـﺮ
ﻣﻔﻬﻮم ﺟﺪﯾﺪی ﻣﺮا ﻣﻮ رد ﭼﺎﻟﺶ ﻗﺮار ﻣﯽ دﻫﺪ و ﻣﺮا ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﺳـﺮد ﻣـﯽ ﮐﻨـﺪ .
ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم راﻫﻨﻤـﺎﯾﻢ ﻗـﺼﺪ دارد ﻣـﺮا ﺗﺤﻘﯿـﺮ ﮐﻨـﺪ . ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﺑﻌـﺪ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻓﻬﻤﯿـﺪم از ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ اﯾﺠﺎد ﮐﻨﻢ ﮐﯿﻨﻪ داﺷﺘﻢ ﻧﻪ از راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ. او ﺑﺎ ﺑﺮدﺑﺎری و ﻋﺸﻖ ﺑﯽﻗﯿﺪ و ﺷﺮط ﻣﺮا ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد ﺗﺎ اﺑﺘﺪا ﺑﭙﺬﯾﺮم ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺧﻮد ﻋﺎﺟﺰ ﻫﺴﺘﻢ؛ ﺑﻌﺪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮان ﻗﺒﻞ از ﻣﻦ ﺑﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﺧﻮد ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮده اﻧﺪ. ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺒﻊ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﻤﮥ ﻣﺎ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺳﺮﭼﺸﻤﮥ ﻗﺪرﺗﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﻪ آن ﻣﺘﻮﺳﻞ ﺷﻮﯾﻢ. در آن ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺮﺗﺮ از ﻫﻤﮥ ﻣﺎ وﺟﻮد دارد ﺑﺎ اﯾﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻣﺴﯿﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻃﺮف ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮم را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺑﺮﭘﺎﯾﮥ اﯾﻦ ﺑﻨﯿﺎد روﺣﺎﻧﯽ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪ. ﻗﺪم ﺳﻮم ﺑﺮاﯾﻢ از ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺑﻮد . اﻣﺎ وﻗﺘﯽ آن را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﺎﻧﺪم ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ اﮔﺮ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ آراﻣﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ و ﻗﺪمﻫـﺎ را ﺗﻤـﺮﯾﻦ ﮐـﻨﻢ ﻧـﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺠﻨﮕﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﻗـﺪم ﻫـﺎی دﯾﮕـﺮ روﺑـﺮو ﺷـﻮم . ﭘـﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻗـﺪرت ﺑﺮﺗـﺮ
ﻧﮕﺮﺷﻢ را درﺑﺎرۀ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﻋﻮض ﻧﮑﺮد . ﻓﻘـﻂ ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪ ﮐـﻪ در ﻧﺘﯿﺠـﮥ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎ رﻓﺘﺎری ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺗﺮ و ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺗﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ . ﺑﺮای ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻫﺮ ﻗﺪم ﺑﺎز ﻫـﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم روﻧﺪ ﭘﺬﯾﺮش اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﻨﺘﺮل ﺑﺮ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾ ﻢ ﻧﺪارم را ﻣـﺮور ﮐـﻨﻢ .
ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻗﺪم ﻫﺎی اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﮐﻤﮏ ﮐﺮده ﭘﺲ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﮔﺮ ﻫﻮﺷﯿﺎری را ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﻗﺪم ﻫـﺎ را ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ ﭼﻪ آﻧﻬﺎ را دوﺳﺖ داﺷﺘ ﻪ ﺑﺎﺷـﻢ ﭼـﻪ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ . ﻫـﺮ ﺑـﺎر ﺑـﻪ ﻣـﺸﮑﻠﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽﮐﺮدم در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ دارم ﺑﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻘﺎوﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد آوری ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐـﻪ A.A ﻓﻘـﻂ ﯾـﮏ ﻃـﺮح ﻧﯿـﺴﺖ . A.A ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﮐﯿﻔﯿﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را ﺑﻬﺒﻮد ﺑﺒﺨﺸﻢ . ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﺗ ﺠﺮﺑﮥ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ و ﮔﺴﺘﺮده ﺗﺮدراﻧﺘﻈﺎرﻣﻦ اﺳﺖ . ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽ آورم ﮐﻪ اواﯾـﻞ از
راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﻗﺖ زﯾﺎدی ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑـﻮد ﺗـﺸﮑﺮ ﮐـﺮدم . او ﮔﻔـﺖ : «ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﺑـﺮای دﯾﮕـﺮان اﻧﺠـﺎم دﻫـﯽ؟ » ﺟـﻮاب دادم «ﻣﻦ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ دوﺑﺎره ﻣﺴﺆ ﻟﯿﺖ ﮐﺴﯽ را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮم». اﯾﻦ اﻣﺘﻨﺎع روﻧﺪ ﻣﻔﯿﺪ
ﺑﻮدن و در ﻧﺘﯿﺠﻪ روﻧﺪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻢ را ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮ اﻧﺪاﺧﺖ . دو ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻨﺸﯽ ﮔﺮوه ﮐﺎر ﮐﻨﻢ . ﭼﻬﺎر ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﺑﻮد ﮐـﻪ راﺿـﯽ ﺷـﺪم راﻫﻨﻤـﺎی دﯾﮕﺮان ﺑﺎﺷﻢ . اﻣﺮوز ﺑﺎ ﻗﺪرداﻧﯽ واﻗﻌﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه داده ﻣﯽ ﺷﻮد ﺑﻪ زﻧـﺪﮔﯽ
ﭼﻨﺪ زن دﯾﮕﺮ وارد ﺷﻮم . ﺗﺄﺛﯿﺮ آﻧﻬـﺎ در زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪه ﮐـﻪ ﺷـﻨﺎﺧﺖ از ﺧـﻮدم ﮔﺴﺘﺮده و ﻋﻤﯿﻖ ﺷﻮد . ﻫﺮ ﻗﺪﻣﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ و ﺗﺎزه واردﻫﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻫﻢ او و ﻫـﻢ ﻣﻦ ﺑﯿﻨﺶ ﺟﺪﯾﺪی ﺑ ﺪﺳﺖ ﻣﯽ آورﯾﻢ و ﺑﺮای اﯾﻦ ﮔﻮﻫﺮ ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺻﻮرت دﯾﮕـﺮی ﭘﯿـﺪا
ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ. ﻣﻦ اﮐﻨﻮن ﻣﻔﺘﺨﺮم ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺑﯿﺮون آﻣﺪن از ﺟﻬﻨﻢ را ﻧﺸﺎن داد . ﺣﺎﻻ ﻣﺸﺘﺎق ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ام را ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﺗﻘﺴﯿﻢ ﮐﻨﻢ ﻫﻤـﺎﻧﻄﻮر ﮐـﻪ دﯾﮕﺮان ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻣﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺮدﻧﺪ.
درﺳﺖ ﻫﺮ وﻗﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ و رﺷﺪ ﻧﯿﺎز دارم ﻣﻌﺠـﺰه ﻫـﺎی ﮐﻮﭼـﮏ ، ﻓﺮﺻـﺖ ﻫـﺎی ﺟﺪﯾﺪی ﺑﻪ ﻣﻦ اراﺋﻪ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ. دوﺳﺘﺎن ﺟﺪﯾﺪ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﭘﻨﻬﺎن آن ﮔﻔﺘﻪﻫﺎ را ﮐـﻪ روزی ﻣـﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻄﺤﯽ ﻣﯽ دﯾﺪﻣﺸﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ . درس ﺑﺮدﺑﺎری و ﭘﺬﯾﺮ ش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾـﺎد
داده وﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﺎوراء ﻇ ﻮاﻫﺮ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﯿﻨﺪازم ﺗﺎ ﮐﻤﮏ و داﻧﺸﯽ را ﮐﻪ زﯾـﺮ اﯾـﻦ ﻇـﻮاﻫﺮ در ﮐﻤﯿﻦ اﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ . ﻫﻮﺷﯿﺎری و رﺷﺪم از ﻟﺤﺎظ روﺣـﯽ اﺣـﺴﺎﺳﯽ و ﻣﻌﻨـﻮی ﺑـﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻣﻦ ﺑﻪ ﮔﻮش دادن ﺷﻨﺎﺧﺖ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺴﺘﮕﯽ دارد.
در ﺳﺎل ﭘﻨﺠﻢ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﻨﻈـﯿﻢ ﺗﺮازﻧﺎﻣـﮥ ﺷﺨـﺼﯽ ﺳـﺎﻟﯿﺎﻧﮥ ﺧـﻮد ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ در ﺗﻮﺳﻌﮥ ﯾﮑﯽ از ﻣﺴﯿﺮﻫﺎی روﺣﺎﻧﯽ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ام ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺒﻮده ام. ﻣﻦ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﺑﻮدم ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل رﺷﺪ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ در دﯾﮕﺮان ﻣﯽ دﯾﺪم ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم . ﻣﻦ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﻣﺮدم وﻗﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐـﺎر ﻣـﯽ ﮐﻨﻨـﺪ و در دﻧﯿﺎی واﻗﻌﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺎ ﺧﻮد دارﻧﺪ ﺑﻮاﺳﻄﮥ ﮐﻤـﮏ ﻫـﺎی آﻧﻬـﺎ ﻧـﺼﺤﯿﺖ ﻫـﺎ و ﻣﺜﺎل ﻫﺎ ﻫﯿﺠﺎن رو زﻧﻪ ای را ﮐﻪ ﺑﺮای ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺷﺨﺼﯿ ﻢ و ﺗﻤﺎس ﺑﺎ ﻗـﺪرت ﺑﺮﺗـﺮم ﻻزم
اﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم.
ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﺮس و ﺗﺮدﯾ ﺪ ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﻧﺰدﯾـﮏ ﺷـﺪم . ﺳـﭙﺲ ﺑـﺎ ﭘـﺸﺘﻮاﻧﻪ ای ﮐـﻪ داﺷﺘﻢ ﺗﺮﻏﯿﺐ ﺷﺪم و ﻗﺪم ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮑﯽ در اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮداﺷﺘﻢ . وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐـﻪ ﺟﺎی ﭘﺎﯾﻢ ﻣﺤﮑﻢ اﺳﺖ و ﻫﺮ اﻗﺪاﻣﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮ ﮐﺮد . اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻢ زﯾـﺎد ﺷﺪ اﯾﻤﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ و ﻧﻮری را ﮐـﻪ ﻧﻤـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ وﺟـﻮد دارد ﭘﯿـﺪا ﮐﺮدم. ﭼﯿﺰی دروﻧﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و ﺑـﻪ ﻣﻨﺒـﻊ ﺟﺪﯾـﺪ ﻗـﺪرت ﺷـﻨﺎﺧﺖ ﺑﺮدﺑـﺎری و ﻋـﺸﻖ ﺧﻮش آﻣﺪ ﮔﻔﺖ . آن زن ﺧﻮد ﭘﺴﻨﺪ و ﻣﻨـﺰوی ﮐـﻪ اﻋـﻼم ﮐـﺮده ﺑـﻮد «ﻫﺮﮔـﺰ دو ﺑـﺎره
ﻣﺴﺆﻟﯿﺖ ﮐﺴﯽ را ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ» ﺣﺎﻻ ﺷﻮر ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ را ﻓﻘﻂ در ﺳﻮدﻣﻨﺪ ﺑﻮدن ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﻣﻦ اﯾﻦ را اﻣﺘﯿﺎزی ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوﺧﻮاران دﯾﮕﺮ در ﻧﻈﺮ ﻣﯽﮔﯿﺮم.
ده ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪه ام و ﻫﻔـﺖ ﺳـﺎل اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺑـﻪ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ام. ﺣﺎﻻ واﻗﻌﺎً ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ اﻟﮑﻠـﯽ ﻗـﺪردان ﻫـﺴﺘﻢ . اﮔـﺮ اﻟﮑﻠـﯽ ﻧـﺸﺪه ﺑﻮدم آدم ﻫﻮﺷﯿﺎر دﯾﮕﺮی ﺑﻮدم . در ﺳﻦ ﻫﻔﺘـﺎد و ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎﻟﮕﯽ زﻧـﯽ ﭘﯿـﺮ ﺗﻨﻬـﺎ و ﺑـﯽ
ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻮدم ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳﻮزن دوزی ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﯿﭻ دوﺳﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ در اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﮐﻬﻮﻟﺖ ﻏﺮق ﻣﯽ ﺷﺪم. A.A روزﻫﺎی ﻣﺮا ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﺧﻨﺪه، ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ و ﺣﺲ ارزﺷﻤﻨﺪ ﺑﻮدن ﮐﻪ رﯾﺸﻪ در ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫـﺎی ﻣﻔﯿـﺪ دارد ﭘـﺮ ﮐـﺮده اﺳﺖ: اﯾﻤﺎن ﻣﻦ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮم و ارﺗﺒـﺎط ﺑـﺎ او روﺷـﻦ ﺗـ ﺮ از آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺗـﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﯽ درﺧﺸﺪ. آن وﻋﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻏﯿـﺮ ﻣﻤﮑـﻦ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﻧﯿﺮوﯾـﯽ ﭘﺎﯾﺪاری در زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻣﻦ آزادم ﮐﻪ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺨﻨﺪم آزادم ﮐﻪ اﻋﺘﻤـﺎد ﮐﻨﻢ و ﻣﻮرد اﻋﺘﻤﺎد ﺑﺎﺷﻢ آزادم ﮐﻪ ﮐﻤـﮏ ﮐـﻨﻢ و ﮐﻤـﮏ ﺑﮕﯿـﺮم . ﻣـﻦ از ﺷﺮﻣـﺴﺎری و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ رﻫﺎ ﺷﺪم آزادم ﮐﻪ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﻢ و ﮐﺎر ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ از ﻗﻄـﺎر ﺳـﺮﯾﻊ اﻟﺴﯿﺮ وﺣﺸﺖ و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ وﺿﻊ دردﻧﺎﮐﯽ، ﺑﻪ ﺳﻮی ﺟﻬﻨﻢ ﻣﯽرﻓﺖ، ﭘﯿـﺎده ﺷـﺪم . و ﺣﺎﻻ ﺳﻔﺮی دارم ﺑﺴﻮی زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎدﺗﺮ و اﯾﻤﻦﺗﺮ.
