اﻟﮑـــﻞ ﺑﺎﻟﻬـــﺎی اﯾـــﻦ ﺧﻠﺒـــﺎن را ﭼﯿـــﺪ ﺗـــﺎاﯾﻨﮑـــــﻪ ﻫﻮﺷـــــﯿﺎری و ﮐـــــﺎر ﺳـــــﺨﺖدوﺑﺎره او را ﺑﻪ آﺳﻤﺎن ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ. ﻣﻦ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ . ﯾﮏ دورﮔﮥ ﺳﺮخ ﭘﻮﺳﺖ ، از ﻗﺒﯿﻠﮥ ﮐﻤﺎﻧﭽﯽ ﻫﺴﺘﻢ و در ﺧﺎﻧﻮ ادۀ ﻓﻘﯿﺮ اﻣﺎ ﭘﺮ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﺰرگ ﺷﺪم اﻣﺎ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﻫﻢ ﭘﺪر و ﻫﻢ ﻣـﺎدرم را ﮔﺮﻓـﺖ . ﭘـﺲ از آن ﻫﺮﮐﺪام ﺳﻪ ﺑﺎر ﻃﻼق داﺷﺘﻨﺪ و ﻣﻦ ﺧﺸﻢ و ﻏﻀﺐ را ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﺧـﺎﻧﻮادﮔﯽاﻟﮑﻠﯽ اﺳﺖ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﻣﻦ ﻋﻬﺪ ﺑﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺸﻮم ﻣﻦ ﮐﻪ در ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺳـﺮخ ﭘﻮﺳﺘﯽ ﺧﻮد ﻓﻌﺎل ﺑﻮدم ، وﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ اﻟﮑﻞ در آﻧﺠﺎ ﻧﯿﺰ ﭼﻪ ﻣـﯽ ﮐﻨـﺪ و از آن ﺑﯿـﺰار وﻣﺘﻨﻔﺮ ﺷﺪم.
در ﺳﻦ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ از دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤـﺼﯿﻞ ﺷـﺪم و ﺑـﻼ ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑـﻪ ﻧﯿـﺮوی درﯾﺎﯾﯽ ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ . آﻧﺠﺎ اﻗﺎﻣﺖ ﮐﺮدم و از ﻣﻘﺮرات ﺳﺨﺖ ، ﻫﻤﺮاﻫﯽ ، رﻓﺎﻗﺖ ، روح ﺻﻤﯿﻤﺖ و ﯾﮕﺎﻧﮕﯽ ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم. ﻣﻦ ﻣﻤﺘـﺎز و ﯾﮑـﯽ از ﺳـﻪ ﻧﻔـﺮی ﺑـﻮدم ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ ﻓـﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻠﯽ از اردوﮔﺎه ﺗﻌﻠﯿﻤ ﺎت ﻧﻈﺎﻣﯽ ارﺗﻘـﺎء ﯾـﺎﻓﺘﻢ . ﭼﻬـﺎر ﺳـﺎل و ﻧـﯿﻢ ﺑﻌـﺪ ﺑـﻪ ﻣـﻦﻓﺮﺻﺖ داده ﺷﺪ ﮐﻪ دوره آﻣﻮزﺷﯽ ﭘﺮواز را ﺑﮕﺬراﻧﻢ در ﭘﺎﯾﺎن اﯾﻦ دوره ﻫﺠـﺪه ﻣﺎﻫـﻪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ در اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی درﯾﺎﻓﺖ ﻧـﺸﺎن ﺑـﺎل ﺧﻠﺒـﺎن و ﺳِـﻤﺖِ اﻓـﺴﺮیﺑﻮد. ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻤﺘﺎز ﺷﺪم . اﮔﺮ ﭼﻪ اﮐﺜـﺮ ﻫـﻢ ﻗﻄـﺎراﻧﻢ ﺗﺤـﺼﯿﻼت داﻧـﺸﮕﺎﻫﯽ داﺷـﺘﻨﺪ و ﺗﺮس از ﺷﮑﺴﺖ داﺋﻤﺎً آزارم ﻣﯽداد اﻣﺎ ﺟﺰو ﺑﺮﺗﺮﯾﻦﻫﺎ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪم.
ﻣﻦ در ﯾﮏ ﻣﻮرد دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮدم . ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾ ﻢ اﻓـﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺘـﻪ ﺑـﻮد ﺧﻠﺒـﺎن ﻧﻘﺶ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﻋﻬﺪه دارد . ﺣﻀﻮر ﺑﻪ ﻣﻮﻗـﻊ از وﻇـﺎﯾﻒ ﻣﺤـﺴﻮب ﻣـﯽ ﺷـﺪ . ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻧﯿﺎز ﻧﺪاﺷﺘﻢ و از رﻓﺎﻗﺖ اﺳﮑﺎدران ﺑﺮدم.
ﯾﮑﺴﺎل ﭘﺲ از آﻣﻮزش ﺧﻮد را ﺑﺮای ﻣﺮﺣﻠـﮥ ﻧﻬـﺎﯾﯽ آﻣـﺎده ﮐـﺮدم . دﺧﺘـﺮ ﺟـﻮان و زﯾﺒﺎﯾﯽ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم . ﺷﺒﯽ ﮐﻪ او را ﻣﻼﻗﺎت ﻧﻤﻮدم ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم و او ﻫﯿﭻ ﮐـﺎری ﺑـﺎ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪون ﺷﺠﺎﻋﺖ ﮐﺎذﺑﯽ ﮐﻪ اﻟﮑﻞ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻣـﯽ داد ﺑﻪ او ﻧ ﺰدﯾﮏ ﺷﻮم . روز ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره او را دﯾﺪم اﯾﻦ ﺑﺎر ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮدم . ﺷـﺮوع ﮐـﺮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺣﺮف زدن ﻣﻦ در روز ﺗﻮﻟﺪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳـﺎﻟﮕﯽ او از آﻣـﻮزش ﭘـﺮواز ﻓـﺎرغ اﻟﺘﺤـﺼﯿﻞ
ﺷﺪم و ﺑﺎﻟﻬﺎی ﻃﻼﯾﯽ و دوﻣﯿﻦ ﻧﺸﺎن ﺳﺘﻮاﻧﯽ را او ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ ﻧﺼﺐ ﮐﺮد . دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌـﺪ ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﮐﺮدﯾﻢ . اﺧﯿﺮاً ﺳﯽ و ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ازدواﺟﻤﺎن را ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﯾـﻢ و او ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰﺗﺮﯾﻦ آدﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪهام.
ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺻﺎﺣﺐ دو ﭘﺴﺮ ﺷﺪﯾﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻨﮓ وﯾﺘﻨﺎم اﻋﺰام ﺷﺪم . ﺳـﯿﺰده ﻣـﺎه ﺑﻌﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﯾﺎزده ﺳﺎل و ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃـﻮر ﻣـﺪاوم در ﻧﯿـﺮوی درﯾـﺎﯾﯽ ﺑـﻮدم .
ﭼﻮن ﻻزﻣﮥ ﺷﻐﻞ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻣﺮا از ﺧﺎﻧﻮاده ﺟﺪا ﻣﯽ ﮐـﺮد ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ از آﻧﺠـﺎ ﺑﯿـﺮون ﺑﯿﺎﯾﻢ. آﻧﻘﺪردر ﺧﺎﻧﻮاه ﻫﺎ آﺷﻔﺘﮕﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدم و ﻫﯿﭻ وﻗـﺖ ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ اﺟـﺎزه ﺑـﺪﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮدم ﺑﯿﻔﺘﺪ . در ﻧﯿﺮوی درﯾﺎﯾﯽ ﺷﻬﺮت و اﻋﺘﺒـﺎری ﺑﺪﺳـﺖ آورده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ آن اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ و ﺣﺘﯽ ﺑـﺎ اﻧـﺪوه از ﺳِـﻤﺖ ﺧﻮد اﺳﺘﻌﻔﺎ دادم و در ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﺰرگ و ﻣﻬﻢ ﻣـﺸﻐﻮل ﺑﮑـﺎر ﺷـﺪم . ﻣـﻦ دﺳﺘﺎوردﻫﺎی زﯾﺎدی داﺷﺘﻢ ﺳﺎﺑﻘﮥ ﭘﯿﮑﺎر و ﺗﻌـﺪاد زﯾـﺎدی ﻣـﺪال داﺷـﺘﻢ و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﺧﻠﺒﺎن از ﻣﻬﺎرت ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﻮدم.
ﮐﻢﮐﻢ در ﺳﺎﺧﺘﺎر ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﻫﻢ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐـﺮدم و ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﭘـﺲ از ﺑﯿـﺴﺖ ﺳﺎل ﮐﺎ ﭘﯿﺘﺎن (ﻓﺮﻣﺎﻧﺪه ) ﺷﺪم. ﺧﺎﻧﻮادهام دوره ﻫﺎی ﺳﺨﺘﯽ را ﺗﺤﻤـﻞ ﮐـﺮده ﺑﻮد ﻧـﺪ . در ﯾﮑﯽ از اﻋﺘﺼﺎﺑﺎت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﮐـﺎرﮔﺮی ، دﺧﺘـﺮ ﺑﭽـﻪ ای را ﺑـﻪ ﻓﺮزﻧـﺪی ﻗﺒـﻮل ﮐـﺮدﯾﻢ او ﺧﺎﻧﻮادۀ ﻣﺎ را ﮐﺎﻣﻞ ﮐﺮد . او ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻧﯿﻤﻪ ﺳﺮخ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮد . ﻫﻔﺪه روزه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑـﺎ ﺧـﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آوردﯾﻤﺶ.
ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردﻧﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ز ﯾﺎد ﺷﺪ اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤـﯽ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ ﺑـﺎ رﻓﻘـﺎی ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮارم ﺗﻔﺎوت ﭼﻨﺪاﻧﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت زﯾﺎدی ﻣﯽ ﮐﺮدم دو اِﺗﻬﺎم راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺣـﯿﻦ ﻣـﺴﺘﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺑﺨﺖ ﺑﺪ ﻧﺴﺒﺖ دادم و ﺑﺮای ﺗﺨﻔﯿﻒ اﺗﻬﺎﻣﺎﺗﻢ رﺷـﻮه ﻫـﺎی زﯾـﺎدی
دادم. اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ اداره ﮐﻞ ﻫﻮاﻧﻮردی (FDA) ﻓﺪراﻟﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺑﺎزﺑﯿﻨﯽ وﮐﻨﺘﺮل ﺳﻮاﺑﻖ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎن و ﻣﺠﻮزﻫﺎی ﺧﻠﺒﺎﻧﯽ ﮐﻨﺪ.
ﯾﮏ روز ﻣﻦ و دو ﻧﻔﺮ از ﮐﺎرﮐﻨﺎن ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ از ﺑﻌﺪ ﻇﻬﺮ و ﻏﺮوب ﺣـﺴﺎﺑﯽ ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮرده ﺑﻮدﯾﻢ و در ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺐ دﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﺪﯾﻢ . ﻣﺎ ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ﻧﻘﺾ ﻗﺎﻧﻮن ﻓـﺪراﻟﯽ ﺑـﻮدﯾﻢ ﭼﺮا ﮐﻪ ﻃﺒﻖ اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺮاﺑﺮ ﻣﻌﯿﻮب ﻣﻤﻨﻮع ﺑﻮد . اﯾﻦ ﻗﺎﻧﻮن ﻗﺒﻼ ﻫﺮﮔﺰ ﻋﻠﯿﻪ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎن ﺷ ﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﻧﺸﺪه ﺑﻮد . و ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪه ﺑـﻮدم ﺗﺠﺮﺑـﻪ ای
ﮐﻪ از ﻫﺮ ﮐﺎﺑﻮﺳﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﺑﻮد.
روز ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم روﺣﻢ ﮐﺴﻞ ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻫﻤـﺴﺮم ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ . ﺷﺮﻣﺴﺎر و ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﻮدم ﻫﻤﺎن روز ﺑـﻪ دو ﭘﺰﺷـﮏ ﻣﺮاﺟﻌـﻪ ﮐـﺮدم و آﻧﻬـﺎ ﺗﺸﺨﯿﺺ دادﻧﺪ ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ . آن ﺷﺐ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻮد ﺑـﻪ ﯾـﮏ ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎن رﻓﺘﻢ . رﺳﺎﻧﻪﻫﺎی ﺧﺒﺮی ﮔﺰارش را درﯾﺎﻓﺖ ﮐـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ اﯾـﻦ ﺧﺒـﺮ ﻣﺜـﻞ ﺗﻮپ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺻﺪا ﮐﺮد و در ﻫﻤﻪ ﺷﺒﮑﻪ ﻫﺎی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮﻧﯽ ﻣﻬﻢ ﭘﺨﺶ ﺷـﺪ . ﺣِـ ﺲ ﺷـﺮم و ﺣﻘﺎرﺗﻢ ﺑﯿﺶ از اﻧﺪازه ﺑﻮد . روﺷﻨﺎﯾﯽ زﻧـﺪﮔﯿﻢ ﺧـﺎﻣﻮش ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﮐـﻢ ﮐـﻢ ﺑـﻪ ﻓﮑـﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ اﻓﺘﺎدم . ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ ﮐﻪ روزی دوﺑـﺎره ﺑﺨﻨـﺪم ﯾـﺎ اﻓـﻖ روﺷـﻨﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑـﻮد آﺳـﯿﺐ دﯾـﺪم و ﻓﻘـﻂ دراﻧﺘﻈـﺎر ﻣـﺮگ ﺑﻮدم.
در ﻫﻮاﻧﻮردی ﺗﺠﺎری ﺑﺪﻧﺎم ﺷﺪم و رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ رﻫﺎﯾﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ا ﻟﮑﻠﯿـﺴﻢ ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣﻪ ﭘﺰﺷﮑﯽ F.A.A را از دﺳـﺖ دادم و F.A.A ﻫﻤـﮥ ﻣﺠﻮزﻫـﺎﯾﻢ را ﺑـﺼﻮرت اﺿﻄﺮاری ﻟﻐﻮ ﮐﺮد . ﻣﻦ ﺑﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم (ﺣﺎﻻ ﻫﺮ دو ﻣﺮدهاﻧﺪ) ﻣـﺮدم ﺳـﺮخ ﭘﻮﺳـﺖ و ﻫﻤﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم و ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن آدﻣﯽ ﺷﺪه ام ﮐﻪ ﻋﻬﺪ ﮐﺮده ﺑﻮدم، ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﺷﻢ.
ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﺲ از ورود ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎن از ﻃﺮﯾﻖ اﺧﺒﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺷﺶ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﮐﺎرم ﺗﻤﺎم اﺳﺖ . از ﺗﻤﺎﺷﺎی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺧﻮدداری ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﺑﯿﻤﺎران دﯾﮕﺮ ﻣﺮا از ﺧﺒﺮﻫـﺎی ﻣﻄﻠﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. در ﺧﺒﺮﻫﺎی ﻫﻔﺘﻪ ، ﮔﺰارش اﺻﻠﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد . ﻣﺮا ﺳﻮژه ﮐﻤﺪی
ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎی آﺧﺮ ﺷﺐ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾـﻮن ﻗـﺮار دا ده ﺑﻮدﻧـﺪ . آﻧﻬـﺎ ﻣـﻦ و ﺷـﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤـﺎﯾﯽ را ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.
و ﺳﭙﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻓﺪراﻟﯽ ﺑﺮوم . اﮔﺮ ﻣﻘﺼﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ﺣﮑﻢ ﻗﻄﻌﯽ ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ ﺗﺮدﯾﺪی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻘﺼﺮ ﻫﺴﺘﻢ . ﻣﻦ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﺑـﺮاﯾﻢ ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮد . ﺗﻤﺎم وﻗـﺖ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﯾـﺎدﮔﯿﺮی در ﻣـﻮرد ﺑﻬﺒـﻮدی اﺧﺘـﺼﺎص دادم. ﺑـﺎ اﺷﺘﯿﺎق ﻓﺮاوان ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎور رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻠﯿﺪ ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ و در ﻧﺘﯿﺠﻪ، زﻧﺪه ﻣﺎﻧـﺪﻧﻢ در ﮔﺮو ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد. در زﻧﺪان ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﻫﻢ ﺑﯿﮑﺎر ﻧﺒﻮدم ﺳﺨﺖ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم، ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﺮای ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﺑﺎﻟﻬﺎﯾﻢ ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑـﻮدم اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﯿ ﺰ در ﺧﻄﺮ ﺑﻮد . ﺗﻼش ﮐﺮدم ﺗﺎ دوﺑﺎره ارﺗﺒﺎﻃﯽ روﺣﺎﻧﯽ ﭘﯿﺪا ﮐـﻨﻢ ﭼﻮن ﺑﺤﺮانﻫﺎی ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی ﺑﺮاﯾﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.
از ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎن ﺑﯿﺮون آﻣﺪم . ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ ﻧـﻮد ﺟﻠـﺴﮥ A.A را در ﻧـﻮد روز ﺑـﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳﺎﻧﻢ. اﻣﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﺣﮑﻢ دادﮔﺎه ﻣﺎﻧﻊ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﻮد ﺟﻠﺴﻪ را ﻃﯽ 67 روز ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﺎﻧﺪم . ﻣﺤﺎﮐﻤﻪام ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺣﻀﻮر رﺳﺎﻧﻪ ﻫـﺎ ﺑـﺴﯿﺎر ﺳـﺨﺖ ﺑﻮد و ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ . اﮐﺜﺮاً ﻏﺮوب ﻫﺎ ﭘﺲ از ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪن دادﮔﺎه در ﺟﻠﺴﺎت AAﺑﺪﻧﺒﺎل ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﺑﻮدم و ﻧﯿﺮوﯾﻢ را ﺑﺮای روز ﺑﻌﺪ ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻬﺒﻮدی و ﻫﻤـﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟـﺎزه ﻣـﯽ داد ﮐـﻪ ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ آن دو ﻣـﺘﻬﻢ دﯾﮕـﺮ (ﮐﺎرﮐﻨﺎن ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ) ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻫـﺎ از آراﻣـﺸﻢ ﻃـﯽ اﯾـﻦ ﺗﺠﺮﺑـﮥ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و اﯾﻦ ﻣﺮا ﻣﺘﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮد. آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ دﯾﮕﺮان ﻣـﯽ دﯾﺪﻧـﺪ در دروﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﺮدم.
ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮ ﺷﻨﺎﺧ ﺘﻪ ﺷﺪه و ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﺷﺎ ﻧﺰده ﻣﺎه ﺣﺒﺲ در زﻧﺪان ﻓﺪراﻟﯽ ﺷﺪم . آن دو ﻣﺘﻬﻢ ﻧﯿﺰ ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ دوازده ﻣﺎه ﺣﺒﺲ ﺷﺪﻧﺪ اﻣﺎ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادﻧﺪ ﮐﻪ آزادی ﻣﺸﺮوط را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﮐﻪ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑـﺮوم . ﻣـﻦ ﯾـﺎد ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدم زﻧـﺪﮔﯽ را آﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻗﺒـﻮل ﮐـﻨﻢ ﻧـﻪ آﻧﻄـﻮر ﮐـﻪ دﻟـﻢ ﻣـﯽ ﺧﻮاﻫـﺪ . از ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﻫـﺎ در دوران دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺷﻌﺮی ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: «ﺗﺮﺳﻮ ﻫﺰار ﺑﺎر ﻣﯽ ﻣﯿﺮد و ﻣـﺮد ﺷـﺠﺎع ﻓﻘـﻂ ﯾﮑﺒﺎر». و ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد اﻧﺠﺎم دﻫﻢ . از زﻧﺪان رﻓﺘﻦ ﻣـﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم اﻣّﺎ ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﻗﺪﻣﯽ رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺬارم از در زﻧﺪان ﺑﯿﺮون ﻧﻤـﯽ آﯾـﻢ .
ﺑﻪ ﯾﺎد آوردم ﮐﻪ ﺷﺠﺎﻋﺖ ﻧﺘﺮس ﺑﻮدن ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻮاﻧـﺎﯾﯽ اداﻣـﻪ دادن ﺑـﺎ وﺟـﻮد آن (ﺗﺮس) اﺳﺖ. روزی ﮐﻪ وارد زﻧﺪان ﺷﺪم ﻧـﻪ ﻧﻔـﺮ از ﻫﻤﮑـﺎران ﺧﻠﺒـﺎﻧﻢ وﺟـﻮه ﻗـﺴﻄﯽ ﺧﺎﻧﻪام را ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﺪت 4 ﺳﺎل اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دادﻧـﺪ . ﭘـﺲ از اﯾﻨﮑﻪ از زﻧﺪان آزاد ﺷﺪم ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺗﻼش ﮐﺮدم ﺗﺎ آﻧﻬﺎ اﺟﺎزه دﻫﻨﺪ ه ﮐﻪ ﺑﻘﯿـﻪ وﺟـﻮه را ﺧﻮدﻣﺎن ﺑ ﭙﺮدازﯾﻢ اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﻗﺒﻮل ﻧﮑﺮدﻧﺪ. از ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﺷﺪ ﮐـﻪ ﻣـﺎ ﺣﺘـﯽ ﺗﺼﻮرش را ﻫﻢ ﻧﻤﯽﮐﺮدﯾﻢ.
ﻣﻦ 424 روز در زﻧﺪان ﻓﺪراﻟﯽ ﺑﻮدم ﺟﻠﺴﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم را در زﻧـﺪان ﺷـﺮوع ﮐﺮدم ﻣﺪﯾﺮﯾﺖ زﻧﺪان ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺑﻮد و ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺮای ﺗـﺸﮑﯿﻞ ﺟﻠـﺴﻪ ﮔـﺮدﻫﻢ ﻣـﯽ آﻣﺪﯾﻢ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺟﺮ و ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﺟﻠﺴﮥ ﻫﻔﺘﮕﯽ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﯽ آرام در وﺳـﻂ ﯾـﮏ ﺑﯿﺎﺑـﺎن ﺑﻮد ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﻟﺤﻈﻪ آراﻣﺶ در زﻧﺪاﻧﯽ ﭘﺮ از ﺳﺮ و ﺻﺪا (ﻏﻮﻏﺎ).
ﭘﺲ از دورۀ ﺣﺒﺲ ﺳﻪ ﺳﺎل آزاد ﻣﺸﺮوط داﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﻣﺮا از ﺳﻔﺮ ﮐﺮدن ﻣﻨﻊ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺳﯿﺰده ﺷﺮط دﯾﮕﺮ ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺤﺾ آزادی از زﻧﺪان ﻣـﻦ ﮐـﻪ دﯾﮕـ ﺮ ﺧﻠﺒـﺎن ﻧﺒﻮدم ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﯽ در آﻧﺠﺎ ﺑﺴﺘﺮی ﺑﻮدم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﻤـﺎم وﻗﺖ ﺑﺎ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﮐﺎر ﮐﺮدم دﺳﺘﻤﺰدم ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺑـﺎ دﯾﮕﺮان ارﺗﺒﺎط ﺑﺮ ﻗﺮار ﮐﻨﻢ و ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺎﺷﻢ و ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺨﺸﯽ از آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑ ﺒﺨﺸﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﻣﺪت ﺑﯿﺴﺖ ﻣـﺎه اﻧﺠـﺎم دادم . ﺑـﺮای ﻣـﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﭘﺮواز ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ روﯾﺎی اﻧﺠﺎم اﯾـ ﻦ ﮐـﺎر را از ﺳـﺮم ﺑﯿﺮون ﺑﺒﺮم در ﮐﺘﺎﺑﯽ ﮐﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﺮاﻗﺒﻪ ﺑﻮد ﺧﻮاﻧﺪم ﻫﺮ روﯾﺎﯾﯽ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺑﯿﭙﻮﻧﺪد ﺑﺎﯾﺪ اﺑﺘﺪا وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ . «ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ دوﺑﺎره ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﺳﻄﺢ ﺧﯿﻠﯽ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺑﺮای اﺧﺬ ﻣﺠﻮز ﺧﺼﻮﺻﯽ ﺷﺮوع ﮐـﻨﻢ ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﺑﺎﻻﺗﺮﯾﻦ ﻣﺠﻮزی را ﮐﻪ FAA ﻋﻄﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد داﺷـﺘﻢ ﯾﻌﻨـﯽ ﻣﺠـﻮز ﺧﻠﺒـﺎن ﺗﺮاﺑﺮی ﻫﻮاﯾﯽ . ﻣﻦ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮدم و ﺗﻤﺎم اﻣﺘﺤﺎﻧﺎت ﮐﺘﺒـﯽ FAA را ﭘـﺸﺖ ﺳﺮﮔﺬاﺷـﺘﻢ .
ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ و دوﺑﺎره ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺳﯽ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﯾـﺎد ﮔﺮﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدم وﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد آﻧﻬﺎ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻣﯽ آﻣﻮﺧﺘﻢ. ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻏﯿـﺮ ﻣﻨﺘﻈـﺮه ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣـﮥ ﭘﺰﺷﮑﯽ FAA را ﭘﺲ از اﺛﺒﺎت ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺪت ﺑﯿﺶ از دو ﺳـﺎل دوﺑـﺎره درﯾﺎﻓـﺖ ﮐﺮدم ﻗﺎﺿﯽ دادﮔﺎه ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﺗﻌﯿ ﯿﻦ ﮐﺮد ﮐ ﻪ دوﺑـﺎره ﭘـﺮواز ﮐـﺮدن را ﺑـﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻨّﻢ، ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺖ وﮐﯿﻠﻢ ﺑﺎ ﻣﻦ دوﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﺗﺎ ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘـﺲ از ﻣﺤﮑﻮﯾﺘﻢ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺳِﻨﺖ از ﻣﻦ ﭘﻮل ﺑﮕﯿﺮد ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐـﺮد . او ﻧﯿـﺰ ﯾﮑـﯽ
دﯾﮕﺮ از اﻓﺮادی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻃﻮری وارد زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﯿﺖ اﻟﻬﯽ ﻧﺴﺒﺖ دﻫﻢ. او ﺑﻪ ﻗﺎﺿﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ﮐﻪ ﻣﺠﺎزات ﻣﺮا ﻟﻐﻮ ﮐﻨﺪ و وﻗﺘﯽ ﺗﻠﻔﻦ زد ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒـﺮ دﻫﺪ ﮐﻪ ﻗﺎﺿﯽ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮده اﺷﮏ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﺜﻞ ﺳﯿﻞ روی ﮔﻮﻧﻪ ام ﺟﺎری ﺷﺪﻧﺪ. ﺑﺎ ﻟﻐﻮ آن
ﻣﺠﺎزاتﻫﺎ ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺷﺪ . ﮐﺎرﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﻣـﯽ ﺷـﺪ اﻣـﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﺑﺎ ﻟﻐﻮﻣﺠﺎزات ﻫﺎ اﻧﺠﺎم آن ﮐﺎرﻫﺎ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﺑﻮد.
ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﺪﺳﺖ آوردن ﻣﺠﻮز ﭘﺮواز اﻣﮑـﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﺑﺎﺷﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐـﻪ ﺧﯿﻠـﯽ ﮐﺎرﻫـﺎ را ﺑـﺎ ﻗـﺪﻣﯽ ﮐﻮﭼـﮏ اﻧﺠـﺎم دﻫـﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮای ﺑﺪﺳﺖ آوردن ﻣﺠﻮزﻫﺎ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﻋﻤﻞ ﮐﺮدم . ﻣﻦ اﮔﺮ ﮐـﻞ ﺷـﺮاﯾﻂ ﻣﺠﻮز را ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﯽﮐﺮدم دﺳﺖ از ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم ﺷﺮاﯾﻂ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺷﺪﻧﯽ (اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ) و ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دادم.
ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺮا ﺑﺮای ﭘﺮواز ﻣﺴﺎﻓﺮان ﺑﮑﺎر ﻧﻤﯽ ﮔﯿﺮد. ﻣﻦ اﻓـﺴﺮ ﺳـﺎﺑﻘ ﻪ دار، ﻣﺠﺮم و ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮار ﺑﻮدم ﺗﺮدﯾﺪ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺣﺘـﯽ اﺟـﺎزۀ ﭘـﺮواز ﮐـﺎﻻ را ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑﺪﻫﻨﺪ. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻃﻮل ﮐ ﺸﯿﺪ ﺗﺎ FAA ﻣﺠﻮزﻫﺎی ﻣﺮا ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮد و ﺑﺮاﯾﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد. ﻫﻤـﺎن روزی ﮐﻪ ﻣﺠﻮزﻫﺎ ﺑﺪﺳﺖ رﺳﯿﺪ ﻣﻌﺠﺰۀ دﯾﮕﺮی رخ داد . رﺋﯿﺲ اﺗﺤﺎدﯾﮥ ﺧﻠﺒﺎﻧﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ زد ﺧﺒﺮ داد ﮐﻪ رﺋﯿﺲ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺷﺨﺼﺎً ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣـﺮا دوﺑـﺎره ﺳـﺮ ﮐﺎر ﺑﺮ ﮔﺮداﻧﺪ . ﻣﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ را ﮐﻪ ﺳﺰاوار آن ﺑﻮدم د ﻧﺒـﺎل ﻧﮑـﺮده ﺑـﻮدم ﭼﻮن ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ از اﻋﻤﺎل ﻣﻦ ﺣﻤﺎﯾﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد و ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺒﺮﺋـﻪ ﻫـﻢ ﻧﯿـﺴﺖ . ﻣـﻦ ﺟﻠـﻮی دورﺑﯿﻦﻫﺎی ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن و در ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎن ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﮐـﺎرم را ﭘـﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ﭼـﻮن ﺑﻬﺒـﻮدﯾﻢ ﻣﺴﺘﻠﺰم داﺷﺘﻦ ﺻﺪاﻗﺖ ﺑﻮد.
اﺻﻼً ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ ﮐﻪ رﺋﯿﺲ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدﻧﻢ ﺑﺮ ای آﻧﻬﺎ ﺣﺘﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﺪ از ﺷﺠﺎﻋﺖ اﯾﻦ ﻣﺮد و اﯾﻦ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺣﯿﺮت زده ﺑﻮدم . اﮔـﺮ ﺑﺮ ﮔﺮدم ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ اول ﭼﻪ؟ اﮔﺮ دوﺑﺎره در ﺣﯿﻦ ﻣﺴﺘﯽ ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ ﭼﻪ؟ رﺳﺎﻧﻪ ﻫﺎ رﻫﺎﯾﻢ
ﻧﻤﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﭘﺲ از آن ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷـﺪم ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ در ﺧﻮاب ﺑﻮده و ﭼﻨﯿﻦ ا ﺗﻔﺎﻗﯽ اﻣﮑﺎن ﻧﺪارد ﮐﻪ رخ دﻫـﺪ . ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎً ﭼﻬـﺎر ﺳـﺎل ﭘﺲ از دﺳﺘﮕﯿﺮﯾﻢ و ﻧﺎﺑﻮدی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻗﺮار داد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر را اﻣﻀﺎء ﮐﺮدم . دوﺑـﺎرۀ رﺗﺒﮥ ارﺷﺪ ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺷﺪ ﺑﺎزﻧﺸﺘﮕﯽ ﮐﻪ از دﺳـﺖ داد ﺑـﻮدم دوﺑـﺎره ﺑـﻪ دﺳـﺖ آوردم و ﯾﮏ ﺑﺎر دﯾﮕﺮ ﺧﻠﺒﺎن ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤـﺎﯾﯽ ﺷـﺪم ! ﺟﻤﻌﯿـﺖ ﮐﺜﯿـﺮی ﺑـﺮای د ﯾـﺪن اﻣﻀﺎء ﮐﺮدن ﺳﻨﺪ آﻣﺪه ﺑﻮد.
در زﻧﺪﮔﯽ ام اﺗﻔﺎﻗﺎت زﯾﺎدی اﻓﺘﺎد . ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﮐـﻪ ﮐـﺎر ﮐـﺮده ﺑـﻮدم ﺗـﺎ ﺑﺪﺳﺖ آورم از دﺳﺖ دادم . ﺧﺎﻧﻮادهام ﺟﻠﻮی ﻣﺮدم ﺷﺮﻣـﺴﺎر و ﺣﻘﯿـﺮ ﺷـﺪﻧﺪ ﺳـﻮژۀ ﺗﻤﺴﺨﺮ ﺧﺠﺎﻟﺖ و رﺳﻮاﯾﯽ ﺑﻮدم . اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫـﻢ اﺗﻔﺎﻗـﺎت دﯾﮕـﺮی رخ داد؛ ﻫﻤـﮥ ﺿـﺮرﻫﺎ ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﺎداش داد. ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ وﻋﺪهﻫﺎی ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘـﺖ ﻣـﯽ ﭘﯿﻮﻧﺪﻧـﺪ ﻃﻮری ﮐﻪ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗـﺼﻮر ﮐـﻨﻢ . ﻣـﻦ ﻫﻮﺷـﯿﺎر ﺷـﺪه ﺑـﻮدم . ﺧﺎﻧﻮادﻫـﺎم را دوﺑﺎره ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮدم و ﻣﺎ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﺰدﯾـﮏ ﺷـﺪه و ﺧـﺎﻧﻮادۀ ﮔﺮﻣـﯽ داﺷﺘﯿﻢ. ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ از دوازده ﻗﺪم اﺳـﺘﻔ ﺎده ﮐـﻨﻢ و ﺑﺮﻧﺎﻣـﮥ ﺣﯿـﺮت اﻧﮕﯿﺰه را ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﺗﻮﺳﻂ دو ﻧﻔﺮ ﭘﺎﯾﻪ رﯾﺰی ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﮑﺎر ﺑﺮم.
ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺧﻮد و ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺑﻬﺒﻮدی ﮐﻪ ﺑﻮاﺳﻄﮥ آن ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﻤﺎم اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ زﻧﺪﮔﯽ اﻣﺮوز ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮاﺗﺮ از آن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐـﻪ ﻗـﺒﻼً ﻣـﯽ ﺷـﻨﺎﺧﺘﻢ ﻗـﺪردان ﺑﺎﺷﻢ. ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ «اﻣﺮوز» را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ اﮔـﺮ ﺗﻤـﺎم «دﯾﺮوزﻫـﺎ » را ﺗﺠﺮﺑـﻪ ﻧﮑـﺮده ﺑﻮدم. ﻃﺒﻖ ﻗﺮار داد ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮐﻤﮏ ﺧﻠﺒﺎن ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم. اﻣـﺎ ﻣﻌﺠﺰهﻫﺎی اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاﯾﻢ اداﻣﻪ داﺷﺖ و ﺳـﺎل ﻗﺒـﻞ ﺑـ ﻪ ﻣـﻦ اﻋـﻼم ﮐﺮدﻧﺪﮐـﻪ رﯾﺌﺲ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه داده ﮐﻪ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﮐﺎﭘﯿﺘﺎن ﺷﻮم. در ﺳﻦ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪم و ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان ﮐﺎﭘﯿﺘـﺎن 747 ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﺗـﺴﻮﯾﻪ ﺣﺴﺎب ﮐﺮدﻧﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﺳﺎل آﺧﺮ ﺑﻮدن ﻣﻦ در ﺷﺮﮐﺖ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎﯾﯽ در ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﭗ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪ.
ﺟﺮﯾﺎن اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻟﻄﻒ ﺧﺪای ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﮐﻤﮏ آﻧﻬـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ دور و ﺑَـﺮم ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﯿﺶ از ﺗﻼش ﻫﺎی ﺧﻮدم ﻣﻮﺟﺐ رخ دادن وﻗـﺎﯾﻌﯽ ﺑـﻮده ﮐـﻪ در زﻧـﺪﮔﯿﻢ اﺗﻔـﺎق اﻓﺘـﺎد اﺳﺖ. اﻣﺮوز ﯾﮑﯽ از ﭘﺴﺮﻫﺎﯾﻢ ﭘﺲ از ﺑﺎﺧﺘﻦ ﻫﻤﮥ زﻧﺪﮔﯽ اش ﺑﻪ اﻟﮑﻞ و ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﺳـﻪ ﺳﺎل و ﻧﯿﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎری دارد . ﺑﻪ درﺳﺘﯽ او ﻣﻌﺠﺰۀ دﯾﮕﺮی در زﻧﺪﮔﯿﻢ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺪردان ﻫﺴﺘﻢ.
ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﭘﺲ از ﯾﮏ ﻏﯿﺒﺖ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺷـﺮم آور ﻧـﺰد ﻣـﺮدم ﺑـﻮﻣﯽ ام ﺑﺮﮔـﺸﺘﻪ ام. دوﺑﺎره ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﯽ رﻗﺼﻢ و روش ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﺟﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑـﻮدم را اﻧﺠـﺎم ﻣﯽدﻫﻢ. ﻣﻦ در دو ﻣﺠﻤﻊ A.A ﻣﺨﺼﻮص آﻣﺮﯾﮑﺎﺋﯿﺎن ﺑﻮﻣﯽ ﺻـﺤﺒﺖ ﮐـﺮده ام ﭼﯿـﺰی ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺟﻮان ﺑﻮدم ﻫﺮﮔﺰ ﻓﮑ ﺮش را ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎ ﻣﺎ را ﺑﺎ ﺧﻮدﻣـﺎن آﺷـﻨﺎ ﻣﯽﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺑﺮﻃﺮف ﮐﻨﯿﻢ وﻗﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ در ﺟﻠﺴﻪ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم اﻟﮑﻠﯽ دﯾﮕﺮی را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﯿﻢ.
