اﯾــــﻦ زن در ﺟــــﻮار A.A ﺑــــﺰرگ ﺷــــﺪه ﺑــــﻮد و ﺗﻤــــﺎﻣﯽ ﺟﻮاﺑﻬــــﺎ را ﻣــــﯽداﻧــــﺴﺖ، ﻏﯿـــﺮ از وﻗﺘـــﯽ ﮐـــﻪ ﻣـــﺸﮑﻞ ﺑـــﻪ ﺳـــﺮاغ
زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدش آﻣﺪ. ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ام را ﺑﺎ «ﭼﮕﻮﻧﻪ رﻓﺘﺎر ﮐﺮدن » ﮔﺬراﻧﺪم. ﯾﺎ ﻃـﻮری رﻓﺘـﺎر ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ اﻧﮕﺎر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻣﯽ داﻧﻢ (در ﻣ ﺪرﺳﻪ از ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ ﺳﻮال ﻧﻤﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم و آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﻮاب را ﻧﻤﯽ داﻧﻢ) ﯾﺎ رﻓﺘﺎر ﻃﻮری ﺑﻮد، ﻣﺜﻞ اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻼﻗﻪ ای ﻧﺪارم . ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺣـﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﮥ آدم ﻫﺎ دﺳﺘﻮر اﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ داده و وﻗﺘﯽ ﺧﺪاوﻧـﺪ اﯾﻦ دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ ﻫﺎ را ﺗﻮزﯾﻊ ﻣﯽ ﮐﺮده ﻣﻦ ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺘﻪام. ﺑﻪ ﻧﻈﺮم اﯾﻨﻄـﻮر ﺑـﻮد ﮐـﻪ اﻧﺴﺎنﻫﺎ ﯾﺎ ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﺎری را ﭼﮕﻮﻧﻪ اﻧﺠﺎم دﻫ ﻨﺪ ﯾﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ. ﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﭘﯿﺎﻧﻮ ﺑﻨﻮاز ﻧﺪ ﯾﺎ
ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ. ﯾﺎ ﻓﻮﺗﺒﺎﻟﯿﺴﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺴﺘﯽ ﯾﺎ ﻧﯿﺴﺘﯽ.
ﻧﻤﯽ داﻧﻢ اﯾﻦ ﻧﮕﺮش را از ﮐﺠﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻦ ﻋﯿﺐ ا ﺳﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ اﻣـﺮی ﻣﺴﻠّﻢ در زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﻦ ﺗﻔﮑﺮ ﻣﺮا از ﺑﯿﻦ ﺑﺮد . ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻫﺪف و ﺳﭙﺲ ﺗـﻼش ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ آن ﻫﺪف ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ ﺑﻮد . اﻧﺴﺎن ﯾﺎ «ﻫـﺪف دارد » ﯾـﺎ «ﻧـﺪارد » و اﮔـﺮ ﻧﺪارد ﻧﺒﺎﯾﺪ آن را آﺷﮑﺎر ﮐﻨﺪ (ﺑﮕﻮﯾﺪ) ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ آدم ﺑﺪی ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ . ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم آدم ﻫﺎ ﺑﺮای ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دارﻧﺪ ﻣﺠﺒﻮرﻧـﺪ ﺳـﺨﺖ ﮐـﺎر ﮐﻨﻨـﺪ . ﺑـﻪ ﺗـﺪرﯾﺞ ﻧﮕﺮﺷﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد و آﻧﻬﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻟﮑﻠـﯽ ﺑـﻪ ﺷﺨـﺼﯽ ﮐـﻪ ﻣﻮﻓﻖ اﺳﺖ ﺑﺎ ﺣﻘﺎرت ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
وﻗﺘﯽ ﻫﻔﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﭘﺪرم ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﭘﯿﻮﺳﺖ ﺑﺴﯿﺎری از ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ در دوران ﮐﻮدﮐﯿ ﻢ در ﺟﻠﺴﺎت آزاد A.A (ﺟﻠﺴﺎت ﺑﺎز ) ﮔﺬﺷﺖ. ﭼﻮن ﻣـﺎ ﻫﺰﯾﻨـﮥ ﭘﺮﺳـﺘﺎر ﺑﭽﻪ را ﻧﺪاﺷـﺘﯿﻢ (ﻣـﻦ ﺑﭽـﻪ ای ﺑـﻮدم ﮐـﻪ ﮐﺘـﺎﺑﯽ ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﻣـﯽ ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﯾـﮏ ﮔﻮﺷـﻪ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﻢ). ﭼﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮی داﺷﺖ؟ ﻣـﻦ ﻣـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ اﻟﮑﻠـ ﯽ ﺑـﻮدن ﯾﻌﻨـﯽ اﯾﻨﮑـﻪ دﯾﮕـﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮری و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ A.A ﺑﺮوی . وﻗﺘﯽ دورۀ ﻣـ ﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ ﺷـﺮوع ﺷﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺣﺮف «A» را ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ اﺳﻤﻢ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻧﯿﺎورم .ﺟﺪول ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺟﻠﺴﺎت در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﺑﻮد . ﺑﻌﻼوه ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐـﻪ اﻋـﻀﺎء A.A ﻫﻤـﻪ اﻓﺮاد ﮐﻬﻨﻪ ﮐﺎر ﺑﻮدﻧ ﺪ ﮐﻪ ﻗﻬﻮه ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ ﺳـﯿﮕﺎر ﻣـﯽ ﮐـﺸﯿﺪﻧﺪ و ﻧـﺎن ﺷـﯿﺮﯾﻨﯽ ﻣـﯽ ﺧﻮردﻧﺪ .ﻣﻦ ﺧﻮدم آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم (وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪازم ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻣﯽ ﺷـﻮم ﮐـﻪ اﮐﺜﺮ آن اﻓﺮاد ﮐﻬﻨﻪ ﮐﺎر ﮐﻤﺘﺮ از ﺳﯽ ﺳﺎل ﺳﻦ داﺷﺘﻨﺪ). ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ A.A ﺑـﺮای ﻣـﻦ ﻧﺒـﻮدAA ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮردن و وﻗﺘﯽ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد.
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﺷﺪم ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد . دﻗﯿﻘﺎً ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐـﻪ ﮐﺠـﺎ ﺑـﻮدم ﺑـﺎ ﮐﯽ ﺑﻮدم و ﭼﻪ ﻟﺒﺎﺳﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم . آن روز روز ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻮد . ﻇﺮف ﯾﮑـﺴﺎل ﻧﻤﺮاﺗﻢ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدﻧﺪ ﯾﮏ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ را ﻣﺘﻼﺷﯽ ﮐـﺮدم وﺿـﻊ ﻇـﺎﻫﺮ یﻣﻦ ﻫﻢ اﻓﺘﻀﺎح ﺑﻮد از ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﻮﻗﺘﺎً اﺧﺮاج ﺷﺪم (وﻗﺘﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷـﺪم ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻣﺮا ﺑﺮای درﻣﺎن ﻧﺒﺮدﻧﺪ ﺑﻌﺪا ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐـﻪ آن وﻗـﺖ
ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎﻧﯽ ﻧﻮﺟﻮاﻧﺎن وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ . ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻇﺮوف ﺳـﻔﺎﻟﯽ ﮐـﻪ ﭘـﺪر م در ﺑﺨـﺶ رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد را داﺷﺘﻢ ﭼﻮن او ﻧﯿﺰ وﻗﺘﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮرد آﻧﻬـﺎ ﻣﺮاﮐـﺰ درﻣﺎﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ ). ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﻮل ﻣﯽ دادم ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ ﺳﺨﺖ ﺗـﺮ ﺗـﻼش ﮐـﻨﻢ ﺑـﻪ اﻧﺪازۀ ﺗﻮان و ﻗﺎﺑﻠﯿﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ . ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﺑﺮای اﻟﮑﻠﯽ ای ﻧﻮﭘﺎ (ﺟﻮﺟﻪ اﻟﮑﻠﯽ) ﻣﺜـﻞ ﻓﺤـﺶﻣﯽﻣﺎﻧﺪ.
ﻫﺮ ﻃﻮر ﺑﻮد ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪم ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﻮم و ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮوم وﻟﯽ در داﻧـﺸﮕﺎه ﻓﻮراً اﺧﺮاج ﺷﺪم.
ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺳﺮﮐﻼس ﺑﺮوم . ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎرم دو دﻟﯿـﻞ داﺷـﺖ؛ اول اﮔـﺮ ﺑﻘﯿﻪ وﻗﺖ آزاد داﺷﺘﻨﺪ ﺧﻮدم را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﭼﺴﺒﺎﻧﺪم ودﻧﺒﺎل آﻧﻬﺎ ﺑﻮدم . ﻓﮑﺮ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎﺷﻢ . ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم اﮔﺮ آﻧﻬﺎ وﻗﺘﺸﺎن را ﺑﺪون ﻣـﻦ ﺑﮕﺬراﻧﻨـﺪ ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻨﻄﻮری ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮش ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻨﺪ. آﻧﻮﻗﺖ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﻪ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ بهﺑﻘﯿﻪ ﻣﺮدم ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ و ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ.
دوم ﮔﻔﺘﮕﻮی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﻬﺎرﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑـﻪ دﺳـﺖ ﻧﯿـﺎوردم . وﻗﺘـﯽ ﺑـﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽ ﮐﺮدم اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﺎﻣﻼً ﺿـﻌﯿﻒ ﻫـﺴﺘﻢ . ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﻦ وﻗﺘـﯽ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ:« ﺳﻼم اﺳﻢ ﻣﻦ ... اﺳﺖ.» ﺳﮑﻮت ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﻣﯽ آﻣﺪ ﮔﻮﯾﺎ آﻧﻬـﺎ ﻓﮑـﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ: ﺧﻮب؟ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم آدم ﻫﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻨﺪ؟ ﭼﮕﻮﻧـﻪ ﺑـﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﺧﻮرد ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺳﭙﺲ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮔﻮﯾﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎﺳﺖ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺳﻨﺪ؟ در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﺑﻮد و آﻧﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐـﻪ ﻧﺪاﻧـﺴﺘﻦ ﻋﯿـﺐ اﺳـﺖ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن اداﻣﻪ دادم. وﻗﺘﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم ﭼﯿﺰی ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد.
ﻻزم اﺳﺖ در اﯾﻨﺠﺎ اﺿﺎﻓﻪ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردن را دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ . ﻣـﺸﺮوبﺧﻮردن ﻣﺮا وارد زﻧﺪﮔﯽ ﻣ ﯽ ﮐﺮد. ﻣﻦ در ﺟﻤﻊ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم و ﻣﺸﺮوب ﺧـﻮردن ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻣﻌﺎﺷﺮﺗﯽ (اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ) ﺷﻮم. ﻣﻦ ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردن ﺑـ ﺎ زﻧـﺎن دﯾﮕﺮ را ﻫﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ؛ ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻇﺮﻓﯿﺖ ﻋﺠﯿﺒـﯽ ﺑﺮای اﻟﮑﻞ داﺷﺘﻢ ﺑﯿﻠﯿﺎرد ﺑﺎزی ﮐﺮدن را ﺑﻄﻮر ﻋﺎﻟﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ در ﻣﯿﺨﺎﻧﮥ ﻣﺤﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﺎﺷﻢ . ﻣﻮﻗﻌﯽ ﻣﻮﺗﻮرﺳﯿﮑﻠﺖ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ. وﻗﺘﯽ«داﺳﺘﺎن ﺑﯿﻞ» در ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪم و او ﻣﯽﮔﻔﺖ: «ﻣﻦ ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮدم» ﻣﻨﻈﻮرش را ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪم.
ﻣﺪت ﭼﻬﺎرده ﺳﺎل ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﺑـﺮد ﮐـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﻗـﺼﺪ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ ﺑﺮوم. اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﺟﻨﻮب رﻓﺘﻢ ﭼﻮن ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﺷﻬﺮی ﮐـ ﻪ در آن ﺑـﺰرگ ﺷـﺪه ام. ﻣـﺸﮑﻞ اﺻﻠﯿﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم دادم ﮐﻪ زﻧﺎن اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﻧﺪ. ازدواج اوﻟﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺶ «ﺷﺒﯿﻪ ﯾﮏ ﻧﻤﺎﯾﺶ» ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﻗﻄﻌﺎً ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙـﺬﯾﺮم ﮐـﻪ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ام. ﻣﺎ دو ﺑﭽﻪ داﺷﺘﯿﻢ و ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم اﻣﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ (ﮔﺮدن ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮﻫﺎ ) ﺑﻮد. آﻧﻘﺪر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم ﺗﺎ ﺧﻮدش ﻣـﺮا ﺑﯿـﺮون اﻧﺪاﺧﺖ. ﭘﺲ ﺗﻘﺼﯿﺮ ازدواج ﻧﺎﻣﻮﻓﻘ ﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺘﯿﻢ. ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾ ﻢ ﺷﻐﻠﯽ را از دﺳﺖ دادم ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻬﻢ ﺑـﻮد . ﺑـﺮای اوﻟـﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم رﻓﺘﻢ و ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ» وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﭘﺪرم ﺑـﻪ ﺟﻠـﺴﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﻦ ﺑﺎ او ﻫﺴﺘﻢ » ﺑﻪ ﭘﺪرم ﺗﻠﻔﻦ ﮐـﺮدم و ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻪ ام. ﻇﺮف ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺟﺒﻌﻪای ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﺴﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﯾـﮏ ﺟﻠـﺪ ﮐﺘـﺎب اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻧﻮار ﺻﺒﺤﺖ ﻫﺎی A.A دو ﮐﺘﺎب درﺑﺎرۀ ﻣﺮاﻗﺒﻪ ﯾﮏ ﻧﺴﺨﻪ از ﮐﺘﺎب دوازده ﻗـﺪم و دوازه ﺳﻨﺖ و ﭼﻨﺪ ﺧﺮت و ﭘﺮت دﯾﮕﺮ داﺧﻞ آن ﺑـﻮد . ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ او اﯾﻨﻬـﺎ را ﻧﮕـﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد ﺑﺮای روزی ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ . ﻣﺪت ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑـﻪ ﺧﻄـﺮ اﻧـﺪاﺧﺘﻦ ﺟﺎن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﺤﺖ اﻟﺤﻔﻆ (ﺗﺤﺖ ﺗﻮﻗﯿﻒ ) ﺑﻮدم. ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎ را در ﺣﺎﻟﯿﮑـﻪ ﺧـﻮاب ﺑﻮدﻧـﺪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎ ﮐﺮده و ﺑﺮای ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم . ﺣـﻖ ﺳﺮﭘﺮﺳـﺘﯽ (ﺣـﻀﺎﻧﺖ ) آﻧﻬﺎ را از ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﺳﭙﺮدﻧﺪ . ﺳﭙﺲ دوره ﻫﺎی ﻣﺮاﮐﺰ درﻣﺎﻧﯽ را ﺷﺮوع ﮐﺮدم . ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ . ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ A.A ﺑـﺰرگ ﺷﺪه ﺑﻮدم . ﻣﺸﺎوران از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺎ زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾـﺸﺎن را رﻫﺎ ﮐﻨﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﺮاﮐﺰ درﻣﺎﻧﯽ ﺑﯿﺎﯾﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ . ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﺎ اﮔـﺮ ﻫﻮﺷـﯿﺎر ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ ». ﻣﺸﮑﻠﻢ در دروﻧﻢ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣـﻦ ﺧـﻮد
را دﻟﺪاری ﻣﯽ دادم ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﻣﺎدرم زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ . ﻣـﺎدر ﺑـﻮدن ﺧﯿﻠـﯽ ﺳـﺨﺖ اﺳﺖ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ آﻧﻬـﺎ ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽ ﮐﺮدﻧـﺪ ﻣـﻦ ﻣـﺎدر ﺑـﺪی ﻫﺴﺘﻢ.
و ﻣﻦ ﻣﺎدر ﺑﺪی «ﺑﻮدم» ﻣﻦ ﻣﺎدر ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪی ﺑﻮدم . ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ را ﮐﺘﮏ ﻧـﺰدم و اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﺎن دارم . اﻣﺎ ﭘﯿﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻢ از ﻣﻦ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮدﻧﺪ اﯾـﻦ ﺑﻮد «ﺑﻠﻪ ﻣﻦ ﺷﻤﺎ را دوﺳﺖ دارم ﺣﺎﻻ ﺑﺮوﯾﺪ » ﻣﻦ از ﻟﺤﺎظ ﻋﺎﻃﻔﯽ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺪﻫﻢ . ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰ ی ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺤﺒﺖ و ﺗﻮﺟﻪ ﻣﻦ ﺑـﻮد و اﻟﮑﻠﯿـﺴﻢ اﯾـﻦ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ را از ﻣﻦ رﺑﻮده ﺑﻮد. ﻣﻦ از دورن ﺗﻬﯽ ﺑﻮدم.
وﻗﺘﯽ ﺗﺤﺖ درﻣﺎن ﺑﻮدم ﭘﺪرم ﻣُﺮد و ﻣﻦ ﭘﻮل ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎً زﯾـﺎدی ﺑـﻪ ارث ﺑـﺮدم و اﯾـﻦ ﺑﺮای ﻧﺎﺑﻮد ﮐﺮدن ﻣﻦ ﮐـﺎﻓﯽ ﺑـﻮد ﺑـﻪ ﻣـﺪت دو ﺳـﺎل و ﺳـﻪ ﻣـﺎه آن ﻃـﻮر ی ﮐـﻪ دﻟـﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮ زودﺗﺮ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪم.
اﯾﻦ اواﺧﺮ در ﯾﮏ اﺗﺎق زﯾﺮ ﺷﯿﺮواﻧﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم؛ ﭘﻮﻟﻬﺎﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ وﻗـﺖ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻣﺎه ﻧﻮاﻣﺒﺮ ﺑﻮد ﻫﻮا ﺳﺮد و ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی (اﺑﺮی) ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺳـﺎﻋﺖ 5/30 ﺑﯿــﺪار ﺷــﺪم دﯾــﺪم ﻫــﻮا ﺧﺎﮐــﺴﺘﺮی رﻧــﮓ اﺳــﺖ. 5/30 ﺻــﺒﺢ ﺑــﻮد ﯾــﺎ 5/30 ﻋــﺼﺮ؟ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ . از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺮدم را ﻣﯽ دﯾﺪم دارﻧﺪ ﻣﯽ روﻧـﺪ ﺳﺮ ﮐﺎر؟ ﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺮدﻧﺪ؟ دوﺑﺎره ﺧﻮاﺑﻢ ﻣﯽ ﺑﺮد. وﻗﺘﯽ دوﺑﺎره ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷـﺪم .
ﻫﻮا ﯾﺎ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد ﯾﺎ روﺷﻦ . ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎز ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺎ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﺗﺎزه 5/45 ﺑﻮد و ﻫﻮا ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی آن وﻗﺖ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ زاﻧﻮ اﻓﺘﺎدم و از ﺧﺪاوﻧﺪ ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻢ . ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع زﻧـﺪﮔﯽ اداﻣﻪ دﻫﻢ . از ﻣﺎه آﮔﻮﺳﺖ (ﺳﻪ ﻣﺎه ) در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻮدم و ﺣﺘـﯽ در را ﻫـﻢ ﺑـﺎز ﻧﮑـﺮده ﺑﻮدم. ﺣﻤﺎم ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺎﯾﻢ را ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ . ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫـﺎ
ﺑﻪ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺑﺮوم . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دﻋﺎ ﮐﺮدم . ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪ ﮐـﻪ ﺑـﺮوم ﺳﺮاغ ﺟﻌﺒﻪ و ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ را ﮐﻪ ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒـﻞ ﭘـﺪرم ﺑـﺮاﯾﻢ ﻓﺮﺳـﺘﺎده ﺑـﻮد ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدم (ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺗﺎزه واردﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﻧﺴﺨﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺟﻠـﺪ ﻣﻘـﻮاﯾﯽ دارﻧـﺪ را ﺑﺨﺮﻧـﺪ ﭼـﻮن دﯾﺮﺗﺮ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽ روﻧﺪ) دوﺑﺎره داﺳﺘﺎن ﺑﯿﻞ را ﺧﻮاﻧﺪم . اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺗﺮ (ﻣﻌﻨﺎدار) ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. اﯾﻦ ﺑـﺎر ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤـﻢ . ﺧﻮاﺑﯿـﺪم و ﮐﺘـﺎب را ﻣﺎﻧﻨـﺪ ﯾـﮏ ﺧـﺮس ﻋﺮوﺳﮑﯽ ﺗﻮی ﺑﻐﻠﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ . ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و ﭘﺲ از ﻣﺎﻫﻬﺎ ﺑﺮای اوﻟـﯿﻦ ﺑـﺎر اﺣـﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﻮب اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﺮده ام و ﺑـﺎ اﻧـﺮژی ﻫـﺴﺘﻢ و دﻟـﻢ ﻧﻤـﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻣـﺸﺮوبﺑﺨﻮرم.
دوﺳﺖ دارم ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ از آن وﻗﺖ ﺗﺎ ﮐﻨﻮن ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮده ام اﻣﺎ اﯾﻦ درﺳـﺖ ﻧﯿﺴﺖ ﻣﻦ آن روز ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم اﻣﺎ ﻫﯿﭻ اﻗﺪاﻣﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از اﯾﻦ ﮐﺎر اﻧﺠﺎم ﻧﺪادم . ﻣﻦ ﻋﻘﯿﺪه دارم ﮐﻪ «ﻟﻄﻒ ﺧﺪاوﻧﺪ» ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺎ ﻣـﯽ آﯾـﺪ اﻣﺎ وﻇﯿﻔﮥ ﻣﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدن ، اﯾﻦ ﻟﺤﻈﻪ را ﺑﺮﺑﺎﺋﯿﻢ . اﻣـﺎ ﻣـﻦ ﺻـﺪاﯾﯽ ﺷـﻨﯿﺪم ﮐـﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: «ﺗﻮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮری ﺗﻮ ﻣﯽ داﻧـﯽ ﮐـﻪ ﻗـﺼﺪ داری ﻣـﺸﺮوبﺑﺨﻮری».
ﺗﺎ ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ آدم ﻫﺎی دور و ﺑﺮم درﺑﺎرۀ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪن ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ. ﻣﺘﺼﺪی ﺑﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮ ردن را ﺗﺮک ﮐﻨﺪ. ﺷﺨـﺼﯽﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﻠﯿﺎرد ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮد درﺑﺎرۀ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ A.A ﺣﺮف ﻣﯽ زد. در ﺑﺎر ﯾـﮏ ﻧﻔـﺮ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ در اﻧﺠﻤﻦ ﻣﺤﻠﯽ A.A اﺳﺖ . ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺮای ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را (ﻧﺴﺒﺘﺎً) ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮدم اﻣﺎ آﺧﺮش آﻧﻘﺪر اﻟﮑﻞ ﺧـﻮردم ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻫﻤـﻪ ﭼﯿﺰ ﭘﺎﯾﺎن داد.
ﭘﺲ از دو ﻫﻔﺘﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣـﺮف ﻧﻤـﯽ زد ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑـﻪ ﻃﺮف ﺟﻨﻮب رﻓﺘﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﻫﻤـﻪ دﻟـﺸﺎن ﺑـﺮاﯾﻢ ﺗﻨـﮓ ﺷـﺪه اﺳـﺖ . ﻫـﯿﭻ اﺳﺘﻘﺒﺎﻟﯽ از ﻣﻦ ﻧﺸﺪ . ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﻧﺪاﺷـﺖ و در ﭘﺎﯾـﺎن ﻫﻔﺘـﻪ ﻫـﯿﭻ ﭘـﻮﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای ﺑﺮﮔﺸﺖ ﯾﮏ ﺑﻠﯿﻂ ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ رزر و ﮐﻨﻢ . ﮐﻤﺘﺮ از ﯾﮏ دﻻر ﭘﻮل داﺷﺘﻢ و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺧﻤﺎر ﺑﻮدم . ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐـﻪ اﮔـﺮ در ﻣﯿﺨﺎﻧـﮥ ﻓﺮودﮔـﺎه ﺑﻨـﺸﯿﻨﻢ ﮐﺴﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﺮد اﻣﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﺷﺪ ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﮐـﺎرم ﻋﻤـﺪی ﺑﻮده و ﻏﺮورم اﺟﺎزۀ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ داد. ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑـﻪ ﯾـﮏ ﭘﯿﺮ زن ﻧﺤﯿﻒ ﺗﻨﻪ ﺑﺰﻧﻢ و ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﺶ را ﺑﺪزدم اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﯾﻦ ﮐـﺎر ﻫـﻢ ﻧﺘﯿﺠـﮥ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪارد. آن روز اﮔﺮ ﺑﯿـﺸﺘﺮ از ﯾـﮏ دﻻر ﭘـﻮل داﺷـﺘﻢ اﻣـﺮوز ﻫﻮﺷـﯿﺎر ﻧﺒـﻮدم وﻗﺘـﯽ اﻟﮑـﻞ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﻘﺸﻪ ای داﺷﺘﻢ اﻣﺎ آن روز ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫﯿﭻ ﻧﻘﺸﻪ ای ﻧﺪاﺷـﺘﻢ . ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ . ﺑﻪ ﻣﺎدرم ﺗﻠﻔﻦ زدم ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻫـﺴﺘﻢ و از او ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻧﺰد ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﺪ. او اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﺮد اﻣﺎ ﺗﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﺮا ﻧﺒﯿﻨﺪ.
او ﻣﺮا در ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ ﺳﻢ زداﯾﯽ ﺑﺴﺘﺮی ﮐﺮد و آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔـﺖ ﮐـﻪ ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ وارد اﯾﻦ ﻣﺮﮐﺰ ﺑﺸﻮم و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻢ ﻧﺸﻮم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿﺮی ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﻮد . ﻣﺮﮐﺰ ﻫـﻢ ﻫﻤـﯿﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ . ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎن ﻣـﯽ ﻓﺮﺳـﺘﻨﺪ ، ﺳـﯽ روز ﻏـﺬای ﮔﺮم و اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد . اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ در ﻃﻮل درﻣـﺎن ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﯾـﺎد ﺑ ﺪﻫﻨـ ﺪ از ﻗﺒـﻞ ﻣـﯽ داﻧـﻢ و ﺑﺎﯾـﺪ از آﻧﺠـﺎ ﺑـﺮوم و رﺧﺘﺨﻮاب را ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺬارم ﮐﻪ ﺑـﻪ آن ﻧﯿـﺎز دارد . از آن ﻣ ﻮﻗـﻊ ﺗـﺎﮐﻨﻮن ﻫﻮﺷـﯿﺎر بوده ام ﻣﻦ ﻣﺴﺆ ل (ﺟﻮاﺑﮕﻮ) ﺑﻬﺒﻮدی ﺧﻮد ﻫﺴﺘﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ دوﺳﺖ داﺷـﺘﻢ ﮐـﻪ ﯾـﮏ ﻧﻔـﺮدﯾﮕﺮ ﺑﺒﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﮐﺎرم را اﻧﺠﺎم داده ام. اﻣﺎ دﯾﮕﺮ اﯾﻨﻄﻮر ﻧﺒﻮد.
ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑ ﺮﺳﻢ. ﺣﺎﻻ ﺑﯿـﺴﺖ و ﻧـﻪ ﺳـﺎل و ﺳـﻪ ﻣﺎه داﺷﺘﻢ و ﻫﯿﭻ ﻧﺸﺎﻧﯽ از ﻣﺮگ ﻫﻢ در وﺟﻮدم ﻧ ﺒﻮد. ﻣﻦ از ﺗﻪ ﻗﻠﺐ ﻣـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ ﭼﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم ﭼﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮردم زﻧﺪه ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم و ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ اوﺿﺎع ﭼﻘﺪر ﺑﺪ ﺑﻮد، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﻮد . ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺮدم ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﭼﻮن از ﻣﺮدن ﻣﯽ ﺗﺮﺳـﻨﺪ .ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ زﻧﺪه ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻢ و اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺗﺮ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدم. اوﻟﯿﻦ ﺷﺒﯽ ﮐﻪ از ﻣﺮﮐﺰ ﺳﻢ زداﯾﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻢ و زﻧﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺤﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧـﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ای رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮده ﮐﻪ ﻧﻤـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ ﮐـﺎر ﮐﻨﻨﺪ و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎن ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣـﺸﺮوب ﺑﺨﻮرﻧـﺪ .
ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ! درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ! او اوﻟﯿﻦ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﺎز ﻫﻢ آﻣﺪم. دوﻣﯿﻦ ﺷﺐ روی ﯾﮏ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن «ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺗـﺎزه واردﻫـﺎ » ﻣـﯽ ﻧـﺎﻣﻢ ﻧﺸـﺴﺘﻢ ردﯾﻒ دوم ﻣﻘﺎﺑﻞ دﯾﻮار (اﮔﺮ ﻋﻘﺐ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ ﮐـﻪ ﺗـﺎزه وارد ﻫـﺴﺘﯽ و اﮔـﺮ ﺟﻠﻮ ﺑﻨﺸﯿﻨﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ ). وﻗﺘﯽ در ﭘﺎﯾﺎن ﺟﻠﺴﻪ زﻣﺎن آن ﻓﺮار رﺳﯿﺪ ﮐﻪ دﺳﺘﻬﺎی ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ را ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و دﻋﺎ ﮐﻨﯿﻢ ﯾﮏ ﻃﺮف ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ دﺳﺘﺶ را ﺑﮕﯿـﺮم . ﯾـﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم. ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎ اﯾﻨﻬﺎ ﺟـﻮر در ﻧﻤـﯽ آﯾـﻢ . ﺳـﺮم را اﻧـﺪاﺧﺘﻢ پﺎﺋﯿﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﺴﯽ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ ، ﯾﮏ ﻧﻔﺮ از ردﯾﻒ ﺟﻠﻮ دﺳﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﻮد ﮐﻪ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺎﻣﻞ اﺳﺖ . ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻧﻤﯽ داﻧﻢ او ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻮد اﻣﺎ او دﻟﯿﻠﯽ
ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﺮدا ﺷﺐ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﯿﺎﯾﻢ آن ﺷﺨﺺ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﺮا ﻧﺠـﺎت داد و ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺷﺮﮐﺖ در ﺟﻠﺴﺎت اداﻣﻪ دادم.
اﻧﺠﻤﻦ ﻣﺤﻠّﯽ ﻫﺮ روز ﻇﻬﺮ ﺟﻠﺴ ﮥ ﺧﻮاﻧﺪن ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ را داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﺑـﻪ آن ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ. ﻧﻪ ﺑﺮای ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪن، ﺧﻮب ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﯿﺪ ﻗﻄﻌﺎ ﻧـﻪ ﺑـﺮای ﯾـﺎدﮔﺮﻓﺘﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ ﮐﺘﺎب . ﺗﻔﮑﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺑﻮد : ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻫـﺮ روز ﮐﺘـﺎب ﺑـﺰرگ را ﺑﺨﻮاﻧﻢ در آﻧﺠﺎ آﻧﻬﺎ دور اﺗﺎق راه ﻣﯽ رﻓﺘﻨﺪ و ﯾﮏ ﻓﺼﻞ ﮐﺎﻣﻞ را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ. ﺧﻮب اﯾﻦ ﺑﻪ ﺣﺴﺎب ﻣﯽ آﻣﺪ درﺳﺖ اﺳﺖ؟ ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺧﻮاﻧﺪن آن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐـﺸﯿﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﮐﻤﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﺮای ﺻﺒﺤﺖ ﮐﺮدن ﺻﺪا ﮐﻨﻨﺪ . و ﺟﻠﺴﻪ ﻫﻢ ﻇﻬﺮﻫﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽ ﺷﺪ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺐﻫﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣـﻦ ﻫﻤـﮥ اﯾﻨﻬـﺎ را ﺑـﺎ ذﻫﻦ ﺗﯿﺰ اﻟﮑﻠﯽام ﻓﻬﻤﯿﺪم!
ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ ﻣﻦ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺴﺆل ﻧﺘﺎﯾﺞ اﺳـﺖ . ﻣـﻦ ﺑـﺎﻻﺧﺮه اﻗـﺪام ﮐﺮدم و اﻧﮕﯿﺰه ﻫﺎﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد. ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﮑﺒﺎر ﮐﺘﺎب ﺑـﺰرگ را ﻣـﯽ ﺧـﻮاﻧﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﺑﺤﺚ و ﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﻣﯽ ﺷﻮم اﻣﺎ آن اﺗﺎق ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺧﻨـﺪه ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑـﻪ رﻓﺘﻦ اداﻣﻪ دادم . ﻣﻦ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻨﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ و ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺧﻮد داﺷﺘﻢ را ﻫﻢ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ و اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﺷﺮوع ﻣﺘﻮاﺿﻌﺎﻧﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ.
ﻣﺰﯾﺖ ﺟﻠﺴﮥ ﻇﻬﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﺑﻪ دو ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ؛ ﺷﺐ ﻫﺎ ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ . ﻣﺘﻮﺟﻪ اﻓﺮادی ﺷﺪم ﮐﻪ ﭼﻨـﺪ ﺳـﺎل ﻫﻮﺷـﯿﺎری داﺷـﺘﻨﺪ . ﺗﻨﺒﻠـﯽ ﻣﺮا ﻧﺰد ﻓﻌﺎل ﺗﺮﯾﻦ اﻋﻀﺎء اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم آورده ﺑﻮد . ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ ( ﻣﻨﻈﻢ) در ﺟﻠﺴﺎت ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﺣﻀﻮر ﻣـﯽ ﯾﺎﺑﻨـﺪ ﺗﻤﺎﯾـﻞ دارﻧـﺪ ﮐﺘـﺎب را ﺑﺨﻮاﻧﻨﺪ و آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ.
ﭘﺲ از دو ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎری دﺧﺘﺮ ﻧﻪ ﺳﺎﻟﮥ ﯾﮏ ﻣﺮد ﺗﻮﺳﻂ ﯾﮏ راﻧﻨـﺪۀ ﻣـﺴﺖ ﮐـﺸﺘﻪ ﺷﺪ و ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ در ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎور ﮐﻨﺪ ﮐﻪ اﯾـﻦ اﺗﻔـﺎق ﺑـﯽ دﻟﯿـﻞ ﻧﺒـﻮده اﺳﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﯾﮏ اﻟ ﮑﻠﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻫـﺸﯿﺎر ﺷـﻮد . آن روز وﻗﺘـﯽ آﻧﺠـﺎ را ﺗـﺮک ﮐﺮدم ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻮدم ﮐﻪ اﮔﺮ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﺮای ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﯾﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﭼـﻪ ﻣـﯽ ﺷـﺪ؟ از ﻣﻦ ﭼﻪ ﺧﺎﻃﺮه ای ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ؟ ﺣﺴّﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻏﻠﺒﻪ ﮐﺮد (ﺣﺎﻻ ﻣـﯽ داﻧـﻢ ﮐـﻪ ﺣـﺲ ﻗﺪرداﻧﯽ ﺑﻮد ) اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻊ ﻣﯽ ﺗﻮان ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ دوﺳﺘﺸﺎن دارم . ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﺮای دﯾﺪﻧﺘﺎن ﻣﯽ آﯾﻢ واﻗﻌﺎً ﻣـﯽ آﯾـﻢ . ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ روی ﺣﺮف ﻣﻦ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻨﺪ . ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﺸﻪ «ﻣﺎدری ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪآﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ آﯾﺪ» اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺎدر آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ای ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷـﻢ . ﻣـﻦ اﯾـﻦ ﻓﺮﺻـﺖ را داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ . ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ راﺑﻄﻪ ای ﺑﺴﺎزم ﮐﻪ ﺑﻨﯿﺎد آن ﺧﺪاوﻧﺪ و اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم اﺳﺖ . ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺣـﺮف آن ﻣـﺮد رﺳـﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺑﯽ دﻟﯿﻞ ﻧﺒﻮده اﺳﺖ ﭼﻮن آن روز زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد.
ﭘﺲ از ﯾﮏ ﻣﺎه ﻣﺤﮑﻢ و اﺳﺘﻮار در اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻣﺴﺘﻘﺮ ﺷـﺪه ﺑـﻮدم و ﻫﻤﭽﻨـﺎن در ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدم. ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻤﮥ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰی را ﮐﻪ ﻃﯽ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ در A.A ﺑﺮاﯾﻢ رخ داده ﺑﺎزﮔﻮ ﮐﻨﻢ . وﻗﺘﯽ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪم ﺑﭽﻪ ﻫـﺎﯾﻢ 4 و 6 ﺳـﺎﻟﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ آﻧﻬﺎ ﺑﺎ A.A ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺪ . ﻣﻦ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت آزاد ﻣﯽ ﺑﺮدم و ﻣﺮدم آﻧﺠ ﺎ آن ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﻣﻦ روزﻫﺎی اول ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑـﺪﻫﻢ ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﻣـﯽ دادﻧـﺪ و آن ﻣﺤﺒـﺖ و ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻮد . ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ دوﺑﺎره ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﺪﻧﺪ و اﻣﺮوز ﺣـﻀﺎﻧﺖ آﻧﻬـﺎ ﺑﺮ ﻋﻬﺪۀ ﺧﻮدم اﺳﺖ.
در اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﺎ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻣﺜـﻞ ﺧـﻮدم ﺑـﻪ A.A ﻋﻘﯿـﺪه دارد دوﺑـﺎره ازدواج ﮐﺮدم (ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺧﻮاﻫﯿﻢ داﺷﺖ ) ﻣﺎ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐـﻪ در ﻓﻬﺮﺳـﺖ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺳﻮﻣﯽ ﻧﺒﺎﺷﯿﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ اول ﺧﺪا دوم اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨـﺎم او ﺷﺮﯾﮏ زﻧﺪﮔﯿﻢ و ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ ﻣﺎ ﻫـﺮ دو راﻫﻨﻤـﺎی ﭼﻨـﺪ ﻧﻔـﺮ ﻫـﺴﺘﯿﻢ و ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﭘﺮ از ﻋﺸﻖ و ﺷﺎدی اﺳﺖ . ﺗﻠﻔﻦﻣﺎن ﻫﻤﯿﺸﻪ زﻧﮓ ﻣﯽزﻧﺪ ﻣﺎ در ﺷﺎدی ﯾـﮏ راه ﺣﻞ ﻣﺸﺘﺮک ﺳﻬﯿﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ . ﻣﺎ دوره ﻫﺎی ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺰ داﺷﺘﻪ اﯾﻢ. ﭘـﺴﺮﻣﺎن ﺳـﻮﻣﯿﻦ ﻧـﺴﻞAA در ﺧﺎﻧﻮاده اﺳﺖ در ﺳﻦ 14 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ اﻗﺪام ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮد ﻓﻬﻤﯿﺪم او ﻧﯿﺰ اﻟﮑﻠﯽ اﺳﺖ . ﺣﺎﻻ ﯾﮑﺴﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ در A.A اﺳﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮان ﮔﻔﺖ ﮐـﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺧﻮاﻫﺪ اﻓﺘﺎد اﻣﺎ ﻣﺎ ﺑـﻪ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم اﻋﺘﻤـﺎد (اﯾﻤـﺎن ) دارﯾـﻢ . ﺣﺘـﯽ در روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﺴﺮﻣﺎن اﻋﺘﻤﺎد ﻧﺪارﯾﻢ . دﺧﺘﺮﻣﺎن ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ زﯾﺒﺎ و ﺧـﻮﻧﮕﺮم اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺑﺪون اﺟﺒﺎر ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻣﺸﺮوب ﻣﺴﯿﺮ رﺳﯿﺪن ﺑـﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ را ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮده اﺳـﺖ . او ﺣﺎﺻﻞ ﻋﺸﻖ و اﯾﻤﺎن اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم اﺳﺖ.
ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ را ﻫﻨﻤﺎ دارم و ﻋﻀﻮ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ دارم. ﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن اﻋﻀﺎء ﺧﻮب A.A و اﻧﺠﺎم دادن آﻧﭽﻪ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دﻫﻨﺪ ﯾﺎد ﮔـﺮﻓﺘ ﯿﻢ ﮐـﻪ ﭼﻄﻮر ﻋﻀﻮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﻣﻦ ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﺎدرﻫﺎی ﺧﻮب و اﻧﺠﺎم آﻧﭽﻪ ﮐـﻪ آﻧﻬـﺎ اﻧﺠـﺎم ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﺎدر ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺎﻻﺧﺮ ه آزاداﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎور رﺳـﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻦ ﻋﯿﺐ ﻧﯿﺴﺖ.
