ﻫــﻢ ﺗﻨﻬــﺎ ﺑــﻮد ﻫــﻢ ﺑﯿﮑــﺎر دادﮔــﺎه ﺑــﻪ او ﺣــﻖ اﻧﺘﺨــﺎب داد: ﯾــﺎ ﺑــﻪ او ﮐﻤــﮏ ﺷــﻮد ﯾــﺎ ﺑــﻪ زﻧــﺪان ﺑــﺮود و ﺑــﺪﯾ ﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺳﻔﺮ او ﺑﻪ ﺳﻮی ﺗﻌﻠﯿﻢ ﭘﺬﯾﺮی ﺷﺮوع ﺷﺪ.
ﻣﻦ در ﯾﮑﯽ از ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺑﺰرگ اﯾﺎﻻت ﻣﯿﺎﻧﯽ (ﻣﯿﺪ وﺳﺘﺮن ) در اواﺧـﺮ دو رۀ ازدﯾـﺎد ﺟﻤﻌﯿﺖ (ﺑﻌﺪ از ﺟﻨﮓ ﺟﻬﺎﻧﯽ دوم ) ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪم. ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ ﻧﺒﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﻫـﺮدو ﺷﺎﻏﻞ ﺑﻮدﻧﺪ و در اواﺳﻂ دﻫﮥ 1950 آرزوﻫﺎی آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ را دﻧﺒﺎل ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﭘﺪرم ﭘﺎﺳﺒﺎن ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻮ د ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﮥ ﺣﻘﻮق راه ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺑﺎ ﺑﺎﻧﮏ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان واﺳﻄﮥ اﻣﻼک و ﻣﺴﺘﻐﻼت ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد. ﻣﺎدرم ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞِ ﯾﮑﯽ از داﻧـﺸﮕﺎه ﻫـﺎی ﻣﻌـﺮوف اﯾـﺴﺖ ﮐﺎﺳﺖ و رﺷﺘﮥ اﺻﻠﯿ ﺶ روزﻧﺎﻣﻪ ﻧﮕـﺎری ﺑـﻮد . او ﺑـﻪ ﻏـﺮب آﻣـﺪه و ﺑـﺎ ﭘـﺪرم ازدواج ﻧﻤﻮده و ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺧﺎﻧﻮاده داده ﺑﻮد . ﻫﺮ دو ﻓﺮزﻧﺪان اروﭘﺎﯾﯽ و از ﻣﻬـﺎﺟﺮان ﭘُـﺮ ﮐـﺎر و ﺳﺨﺖ ﮐﻮش ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻣﻦ و ﺑﺮادر ﺑﺰرﮔﻢ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ و در ﻣﺪارس واﺑﺴﺘﻪ ﺑـﻪ ﮐﻠﯿـﺴﺎی ﺑﺨﺶ ﺣﻀﻮر ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﯿﻢ. ﻣﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﮐﺎﻓﯽ داﺷـﺘﯿﻢ ﮐـﻪ ﺑﺨـﻮرﯾﻢ و ﺿـﺮورﯾﺎت اوﻟﯿـﻪ زﻧﺪﮔﯽ را و ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮداﺷﺘﯿﻢ . ﻣﻦ ﺑﭽﮥ ﺑﺎ ﻫﻮش وﻟﯽ ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﮐﻢ ﮐﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻬﺘـﺮ از ﺗﺤﻤـﻞ ﮐـﺮدن ﭘﯿﺎﻣـﺪﻫﺎی ﺷـﻮخ ﻃﺒﻌـﯽ (ﻣـﺴﺨﺮه ﺑـﺎزی ) ﻃﺒﻌﯿـﯿ ﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺪرم ﺑﻪ اﻃﺎﻋﺖ از ﻗـﺎﻧﻮن ﺧﯿﻠـﯽ اﻫﻤﯿـﺖ ﻣـﯽ داد و ﺧـﺼﻮﺻﺎً از دروﻏﮕﻮﻫـﺎ اﺻﻼً ﺧﻮﺷﺶ ﻧﻤﯽ آﻣﺪ. ﻣﺎ اﻏﻠﺐ ﺑﺎ ﻫﻢ در ﺗﻀﺎد ﺑﻮ دﯾﻢ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﻣﻮرد دوران ﺑﭽﮕـﯽ ﻣﻦ دوران ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺷﺎدی ﺑﻮد.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺮادرم ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺖ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ وارد دﻧﯿﺎﯾﯽ ﭘـﺮ ﻣﺨـﺎﻃﺮه ﺟـﻮاﻧﯽ ﺷﺪم. از دوﺳﺘﺎﻧﻢ و ﺷ ﯿﻄﻨﺖ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﻟـﺬت ﻣـﯽ ﺑـﺮدم . آﻧﺠـﺎ ﺑـﻮد ﮐـﻪ اوﻟـﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﻣﻦ ﺑﺎ اﻟﮑﻞ ﺷﺮوع ﺷﺪ . در دوران ﺑﻠﻮغ ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ آﺑﺠﻮﻫﺎ ﯾـﺎ ﺑﻄـﺮی ﻫـﺎی ﻣﺸﺮوب دزدی را ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. در ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﺎﯾﻌﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣـﻦ ﻫـﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻧﮑﺮده ام. ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم دﻧﯿـﺎ ﻫﻤـﻪ ﭼﯿـﺰ را ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺪی ﻣﯽ ﮔﯿﺮد. در ﺣﺎﻟﯿﮑـﻪ ﻣـﻦ ﺧـﻮد را ﺑـﺎﻣﺰه و دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﯽ و ﺧﻮﻧـﺴﺮد ﻣﯽ دﯾﺪم دﯾﮕﺮان ﻣﺮا ﮔﺴﺘﺎخ و وﻇﯿﻔﻪ ﻧﺸﻨﺎس ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ. ﻣﺎﻫﯿـﺖ ﻃﻐﯿـﺎن ﮔـﺮم ﮐـﻢ ﮐـﻢ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪ.
در اواﺳﻂ دﻫﮥ ﺷﺼﺖ ﻓﺮﺻﺘﯽ دﺳﺖ داد ﺗﺎ ﺑﺮادرم را ﮐﻪ در ﯾﮑﯽ از داﻧـﺸﮕﺎه ﻫـﺎی ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﺗﺤـﺼﯿﻞ ﻣـﯽ ﮐـ ﺮد ﻣﻼﻗـﺎت ﮐـﻨﻢ . اﯾـﻦ دوران دوران ﻫﯿﺠـﺎن اﻧﮕﯿـﺰی ﺑـﻮد و ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ در آﻧﺠﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮی ﻣﺎﻧﺪﮔﺎری روی ﻣﻦ ﮔﺬاﺷﺖ . ﻫﻤﻪ ﺟـﺎ ﻣﻮﺳـﯿﻘﯽ ﺑـﻮد و رﻗﺺ. ﺟﺎی ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭘﺲ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑـﻪ ﻣﯿﺪوﺳـﺖ (اﯾﺎﻟـﺖ ﻣﯿـﺎﻧﯽ ) ﺑـﺎ دﯾـﺪن اﺑﺘﺬال (ﭘﯿﺶ ﭘﺎ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدن ) روزﻣﺮه ﻣﺪرﺳﻪ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷـ ﻢ. ﺗﻤﺮﮐـﺰ ﮐـﺮد ن ﺑـﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻣﻦ آرزوی ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺒﮏ ﺑﺎر و ﺑﯽدﻏﺪﻏـﻪ را داﺷـﺘﻢ . ﭘـﺎﺋﯿﺰ1968 ﭘﺲ از ﺗﺮک ﺳﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ دﯾﮕـﺮ ﺑـﺮای ﻣـﻦ ﮐـﺎﻓﯽ اﺳـﺖ .
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ را رﻫﺎ ﮐﺮد ه و ﮔﯿﺘﺎرم را ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﻧﻤﻮدم و ﺑـﻪ وﺳـﺖ ﮐﺎﺳﺖ رﻓﺘﻢ . در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺑﯿﻦ ﺑـﻮدم و ﻗـﺼﺪ داﺷـﺘﻢ ﺑـﺮای ﺧـﻮدم زﻧـﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺴﺎزم.
ذﺧﯿﺮۀ (آذوﻗﻪ) ﻧﺎﭼﯿﺰی ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ . آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐـﺎر ﭘﯿـﺪا ﮐﺮد. ﮐﻤﯽ ﮔﺪاﯾﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻏﺮورم ﻣﺎﻧﻊ از اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺷﻮد و اﯾـﻦ ﮐـﺎرﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺖ و ﯾﺎ ﺑﻪ اﺣﺘﻤﺎل زﯾﺎد ﻫﻨﻮز ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﻧﺒﻮدم . زﻧﺪﮔﯽ ﻓﻘﯿﺮاﻧـﻪ ای را ﺷﺮوع ﮐﺮدم اﻣﺎ آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم زرﻧ ﮓ ﻧﺒﻮدم وﻗﺘﯽ ﻫﻮا ﮔﺮم ﺑﻮد زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ را در ﺑﯿﺸﻪ ﻫﺎی ﻧﺰدﯾﮏ ﺑﺰرﮔـﺮاه ﺳـﺎﺣﻠﯽ ﻣـﯽ ﮔﺬراﻧـﺪم . ﻋﻮﻋـﻮی ﺷـﯿﺮ ﻫـﺎی درﯾـﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽ ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺨﻮاﺑﻢ . وﻗﺘﯽ زﻣﺴﺘﺎن از راه ﻣﯽ رﺳﯿﺪ در اﺳـﮑﻠﻪ ﻫـﺎ و ﺧﯿﺎﺑـﺎن ﻫـﺎ ﭘﺮﺳـﻪ ﻣﯽ زدم در اﻧﺒﺎرﻫﺎ و ﻫﺘﻞ ﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم ﯾﺎ ﺑﺎ ﮐـﺎرﮔﺮان ﻣﺰرﻋـﻪ ﮐـﻪ در دورۀ ﺑﯿﮑﺎری ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﻣﯽآﻣﺪﻧﺪ ﻣﯽﮔﺸﺘﻢ.
آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺎﺟﺮا ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﮐـﺎﺑﻮس ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﻣـﯽ ﺷـﺪ .وﻗﺘﯽ ﮐﻤﯽ ﺷﺮاب ﯾﺎ وُدﮐﺎ ﻣﯽ ﺧﻮردم از اﯾﻦ واﻗﻌﯿـﺖ ﺗﻠـﺦ ﮐﻤـﯽ دور ﻣـﯽ ﺷـﺪم . وﻗﺘـﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻢ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺖ ﻣﺴﯿﺮم ﻣﺸﺨﺺ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳـﯿﺪ و ﺑﺮای آﯾﻨﺪه ﻧﻘﺸﻪ ﻫﺎ و روﯾﺎﻫﺎی ﻋﺎﻟﯽ در ﺳﺮ ﻣـﯽ ﭘﺮوراﻧـﺪم . ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردن ﺑـﺮای رﻫﺎﯾﯽ از ﻏﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﻏﺬا ﺧﻮردن ﺑﺮای زﻧـﺪه ﻣﺎﻧـﺪن اﻫﻤﯿـﺖ ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮد . ﻫﻤـﮥ اﯾـﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻫﺎ و ﺧﻮدﻧﻤﺎﯾﯽ (ﺧﻮدﺳﺘﺎﯾﯽ) ذاﺗﯽ وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻼﺷﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دام ﻗـﺎﻧﻮن اﻓﺘـﺎدم . ﻣﺮاﺟﻊ ﻣﺮا دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﯿﺪوﺳﺖ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ در ﺣﺎﻟﯿﮑـﻪ ﻏﯿـﺮ از ﻟﺒﺎﺳـﻬﺎﯾﻢ ﭼﯿـﺰ دﯾﮕـﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﺑﻪ وﻃﻨﻢ ﮐﻪ رﺳﯿﺪم داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی اﻏﺮاق آﻣﯿﺰی از ﻣﺮدم ﺑﯿﮕﺎﻧﻪ و اﺗﻔﺎﻗـﺎت ﻋﺠﯿﺒـﯽ ﮐـﻪ ﺑﺮﺧﯽ از آ ن ﻫﺎ واﻗﻌﯽ ﺑـﻮد ﺑـﺮای دوﺳـﺘﺎﻧﻢ ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم و آﻧﻬـﺎ ﺧﯿﻠـﯽ ﻣﺘﺤﯿـﺮﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ. ﻣﺎ آﺷﮑﺎرا ﺑﺮای ﻣﺸﺮو ب ﺧﻮار ی رﻓﺘﯿﻢ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﺪﻓﻤﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﯿﺮون رﻓـﺘﻦ و «ﻣﺴﺖ ﺷﺪن » ﺑﻮد. اﮔﺮ ﭼﻪ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت در ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺧﻮد ﻣﺸﮑﻞ داﺷـﺘﻢ ، اﻣـﺎ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ . اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻠﯿﺪ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ در ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﻮازﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ و ﺑﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺪﺳﺖ ﻣﯽآﯾﺪ.
ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ دﻧﺒﺎل ﮐﺎر ﮔ ﺸﺘﻢ و اﻏﻠﺐ ﻫﻢ ﺧﻤﺎر ﺑﻮدم . ﺷﻐﻞ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﻣـﯽ ﮐـﺮدم .ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﻣﺸﺎﻏﻞ ﭘﺴﺘﯽ ﺑﻮد . ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐـﻪ ﮐـﻼً ﮐـﺎر ﮐـﺮدن ﻫﺮﭼـﻪ ﺑﺎﺷـﺪ ﺷﺮاﻓﺘﻤﻨﺪاﻧﻪ اﺳﺖ. ﭘﺮﺳﻨﻞ ﻧﮕﻬﺪاری ، آﺑﮑـﺎری اﻟﮑﺘﺮﯾﮑـﯽ ، ﮐـﺎر ﺗﻮﻟﯿـﺪی در ﮐﺎرﺧﺎﻧـﻪ و ﺻﻨﺎﯾﻊ داروﺳﺎزی (ﭘﺲ از ﺗﺨﻠﯿﮥ زﺑﺎﻟﻪ ﻫﺎ ﻗﻔﺴﻪ ﻫﺎ را ﻣﺮﺗﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدم) ﻫﻤﻪ ﺟﺰو ﺳﻮاﺑﻖ ﮐﺎرﯾﻢ ﺑﻮد . دزدی، ﺗﺄﺧﯿﺮ ، ﻏﯿﺒـﺖ ، ﻣﺮﺧـﺼﯽ و اﺧـﺮاج ﻫﻤـﻪ ﺳـﻮاﺑﻖ ﮐـﺎرﯾﻢ ﺑـﻪ ﭼـﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮرد. ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﻠّﯽ ﻧﺎ اﻣﯿﺪ و ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽ ﺷﺪم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐـﻪ ﻣـﺸﮑﻠﯽ اﺻﻠﯽ در درون ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ. در زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻫﺎ را ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ اﻣـﺎ ﺑـﻪ ﻣﺤﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺮای ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن آﻧﻬﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﻼش ﮐﻨﻢ ، ﭘﺸﯿﻤﺎن ﻣـﯽ ﺷـﺪم .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮاﻗﺐ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰیﻫﺎی آﯾﻨﺪۀ ﻣﻦ ﺧﺮاب ﻧﺸﻮد.
ﺑﺎ وﺟﻮد ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪم ﻣﻘﺪاری ﭘﻮل ﭘﺲ اﻧﺪاز ﮐﻨﻢ . ﺑﺎ اوﻟﯿﻦ دﻻری ﮐـﻪ ﺟﻤﻊ ﮐﺮده ﺑﻮدم . ﯾﮏ ﻣﻮﺗﻮر ﺳﯿﮑﻠﺖ ﺧﺮﯾﺪم و اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ وﺳـﯿﻠﮥ ﺣﻤـﻞ و ﻧﻘـﻞ ﻣـ ﻦ ﻧﺒـﻮد ﺑﻠﮑﻪ ﺳﺒﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﺗﻐﯿﯿﺮ داد . ﺑﯿﺸﺘﺮ دور و ﺑﺮ ﻣـﺴﺎﺑﻘﺎت ﺳـﺮﻋﺘﯽ ﻣﻮﺗـﻮر ﺳـﯿﮑﻠﺖ راﻧﯽ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ. اواﯾﻞ ﺑﯽ ﺗﺠﺮﺑﻪ و ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﻮدم . ﺳﺨﺖ ﺑﺮان ، ﺳﺮﯾﻊ زﻧـﺪﮔﯽ ﮐـﻦ و ﺟﻮان ﺑﻤﯿﺮ اﯾﻨﻬﺎ ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﻮدﻧﺪ . روزﻫﺎی اواﺳﻂ ﻫﻔﺘﻪ را در ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻣـﯽ ﭘﻠﮑﯿـﺪم (وِل ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ) و آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ در ﺑ ﺎﺷﮕﺎﻫﻬﺎی (ﮐﻠﻮپ) ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﺑﻮدم . ﭼﻨﺪ ﺳـﺎل ﮐـﻪ ﮔﺬﺷﺖ ﺣﻠﻘﮥ (ﻣﺤﻔﻞ) دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﺷﺪ . ﺑﺮﺧـﯽ از آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻧﺎﮔﻬـﺎﻧﯽ ﻣﺮدﻧـﺪ ﺑﺮﺧﯽ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪﻧﺪ ﺑﺮﺧﯽ ﺑﻪ زﻧﺪان رﻓﺘﻨﺪ و ﺑﺮﺧﯽ ﺳـﺮ ﻋﻘـﻞ آﻣﺪﻧـﺪ ﺗـﺎ رﻫـﺎ ﺷـﻮﻧﺪ وﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ دوﺳﺖ ﺟﺪﯾﺪی ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﻮد را ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎﻓﺘﻢ.
اواﺳﻂ دﻫﮥ ﻫﻔﺘﺎد در ﺻﻨﺎﯾﻊ ﻓﻮﻻد اﺳﺘﺨﺪام ﺷﺪم . اﯾﻦ ﮐﺎر ، ﮐﺎر اﺗﺤﺎدﯾﻪ ای (واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﺗﺤﺎدﯾﻪ ﮐﺎرﮔﺮی ) ﺑﻮد و ﺣﻘﻮق ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ . ﮐﻤﯽ ﺑﻌـﺪ ﯾـﮏ ﮐـﺎر ﺻـﻨﻌﺘﯽ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ و ﻣﻦ ﮐﺎرﻫﺎی اﻟﮑﺘﺮﯾﮑﯽ را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ . اﯾﻦ ﮐﺎر ﭘﺮ ﺣﺮارت (ﮔـﺮم ) ﮐﺜﯿـﻒ و ﺧﻄﺮﻧﺎک ﺑﻮد . در ﭘﺎﯾﺎن ﻫﺮ ﺷﯿﻒ ﮐﺎری اﺣ ﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻣﺘﺤﺎن ﺳﺨﺘﯽ را ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ام و ﮐﺎرﺷﺎﻗﯽ ﮐﺮده ام. ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﮐﺎر اوﻟﯿﻦ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﯿﺨﺎﻧﮥ ﺑﺎﻻی ﺗﭙـﻪ ﺑـﻮد .
ﺑﯿﺸﺘﺮ اوﻗﺎت اﯾﺴﺘﮕﺎه دوﻣﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ (ﯾﻌﻨﯽ دﯾﮕﺮ از آﻧﺠﺎ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽرﻓﺘﻢ). ﻣﺸﺮوب ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎدۀ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ آﻧﺠﺎ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺮای ﻣـﻦ ﻧﺎ آﺷﻨﺎ ﻧﺒﻮدﻧﺪ . ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭘﻮل داﺷﺘﻢ ﯾـﺎ ﻧـﻪ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﭘـﺲ از ﮐـﺎر ﺑـﺮای ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮردن ﻣﯽ آﻣﺪم. در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ آدم ﻫﺎی دور و ﺑﺮم ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﯽ ﺧﺮﯾﺪﻧـﺪ . ﺗـﺸﮑﯿﻞ ﺧـﺎﻧﻮاده ﻣﯽ دادﻧﺪ و ﺑﻬﺮ ﺻﻮرت ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺘﯽ ﺑﺮ ﻋﻬﺪه داﺷﺘﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ از ﭘﺲ ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎی زﻧـﺪﮔﯽ واﺗﻮﻣﺒﯿﻠﻢ ﻫﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯽآﻣﺪم. ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﺰﯾﻨﮥ ﻣﺸﺮوﺑﻢ را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﻢ.
ﻣﺴﺘﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻘﺪاری ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم اﺣـﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم در ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی و ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮﻟ ﯽ ﻫﺴﺘﻢ . ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ و ﻣﻨﺰوی ﺑﻮدم ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدم و آدم ﺟﻤﻊ ﮔﺮاﯾﯽ ﺷﺪم . ﻟﻄﯿﻔﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ ﺟﺎﻟﺐ ﺗﺮ ﺑﻮد دﺧﺘﺮﻫﺎ زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑ ﻬﺘﺮ ﺑﯿﻠﯿـﺎرد ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺟﻌﺒﮥ ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮن ﻧﻐﻤﮥ (آﻫﻨﮓ) ﺑﻬﺘﺮی ﻣﯽ ﻧﻮاﺧﺖ.ﻣـﻦ ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑـﺎ ﻣﺮدم درآﻣﯿﺰم و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ.
ﮔﺎه ﮔﺎﻫﯽ دوره ﻫﺎی داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﺎرم را ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪم. ﺑﺎ ﮔﺬراﻧﺪن وﻗـﺖ ﺑـﺎ ﻣﺮدم ﻋﺎدی ﮐﻢ ﮐﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﻘﺪر وﺣﺸﯽ ﺷﺪه ام. ﻓﺮدﮔـﺮاﯾﯿﻢ داﺷـﺖ ﺑـﻪ اﻧﺰواﻃ ﻠﺒـﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻀﻄﺮب ﺑﻮدم و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐـﺮدم در داﯾـ ﺮۀ ﺧﺒﯿﺜـﯽ ﻫـﺴﺘﻢ . ﻫـﯿﭻ دوﺳﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ آﺷﻨﺎ داﺷﺘﻢ و آﺳﺎﯾﺶ ﺧﺎﻃﺮ را ﻓﻘﻂ در ﺑﻄﺮی ﻣﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺣﺘﯽ آن ﻫﻢ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪ. آرزوﻫﺎﯾﻢ ﺧﯿﻠـﯽ وﻗـﺖ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪه و درﻣﺴﯿﺮی ﻧﺎﻣﺸﺨﺺ ﻗﺮار ﮔﺮﻓ ﺘﻪ و اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﻧﻔﺴﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓ ﺘـﻪ ﺑـﻮد و ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آﻧﻬﺎ را ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﮔﺮداﻧﺪ. ﺑﻪ ﺑﻬﺪاﺷـﺖ ﺷﺨـﺼﯽ اﺻـﻼً اﻫﻤﯿـﺖ ﻧﻤﯽ دادم. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺪون ﻣﺸﺮوب زﻧـﺪﮔﯽ ﮐـﻨﻢ اﻣـﺎ ﺳـﺨﺖ ﺑـﻮد و
آﺧﺮش ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ . ﻓﻘﻂ ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﺧﻮد را ﺗﻤﯿﺰ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺜﻞ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺪﻓﯿﻦ ﻣﺼﺎﺣﺒﮥ ﺷﻐﻠﯽ و ﻗﺮارﻫﺎی ﻋـﺸﻘﯽ و در آﺧـﺮ ﻣﺜـﻞ ﮐـﺶ ﻻﺳـﺘﯿﮑﯽ ﺑـﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﻄﺮی ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﭘﺮﻫﯿﺰ از ﻣﺸﺮوب ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﭘﺮ دﻏﺪﻏﻪ ﺑﻮد.
ﻣﺎرﭘﯿﭻ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ در ﺣﺮﮐﺖ ﺑﻮد و ﺣﻠﻘﻪ ﻫﺎﯾﺶ داﺷﺖ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺳﻮاﺑﻖ راﻧﻨﺪﮔﯿ ﻢ ﺷﺎﻣﻞ ﺗﺼﺎدﻓﺎت ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎدی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ ﭘﻠﯿﺲ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ زﯾﺮک ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ دﻧﯿﺎی ﺑﯿﺮون ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﺗﺮ و ﺑﺪﮔﻤﺎنﺗﺮ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﻗﺎﻧﻮن ﺷﮑﻨﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم، اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮔﯿﺮ ﻧﯿﻔﺘﺎدم و دردﺳﺮی ﺑﺮاﯾﻢ درﺳـﺖ ﻧﺸﺪ. ﺑﻪ ﻧﺪرت ﻣﺮا ﮔﯿﺮ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ و ﻣﻮﻓﻖ ﻣﯽ ﺷﺪم ﺑﺎ ﺷﯿﺎدی ﯾﺎ روش دﯾﮕﺮی ﻗـﺎﻧﻮ ن ﺷﮑﻨﯽ ﮐﻨﻢ . ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮏ ﺑﯽ اﺣﺘﯿﺎﻃﯽ از ﺳﺎل ﻫﺎی ﻗﺒﻞ ﮔﺮﯾﺒﺎﻧﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﺠﺒﻮر م ﮐـﺮد ﺑﺎ ﺳﯿﺴﺘﻢ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﻓﺪرال ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﻮم . اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺎﻧﻨﺪ دﻟﻘﮑﯽ ﻫـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ ﭼﻨـﺪﯾﻦ ﺗﻮپ را در ﻫﻮا ﻣﯽ ﭼﺮﺧﺎﻧﺪ. ﻫﺮ ﺗﻮپ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪۀ ﯾﮑﯽ از ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﻦ روی ﻫﻮا ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮدم . ﻏﺮور و ﻋﺰت ﻧﻔﺲ ر ﻫﺎﯾﻢ ﻧﻤـﯽ ﮐـﺮد . رؤﺳـﺎ ، ﻗُـﻀﺎت، ﻫﻤﮑـﺎران وﮐﻼ، ﻗﺒﻮض ﺟﺮﯾﻤﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ، ﻫﺰﯾﻨﻪ ﻫﺎی ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ، رﺑﺎﺧﻮار ن، ﭘﺮداﺧﺖ ﺧـﺪﻣﺎت ﺷـﻬﺮی (ﺗﺴﻬﯿﻼت ﻣﺜﻞ آب و ﺑﺮق ... ) ﺻﺎﺣﺒﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ، ﻧﺎﻣﺰدم، آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧـﺎرو (ﮐﻠـﮏ ) زده ﺑﻮدم . ﻣﻦ ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬـﺎ را ﻣﻨﺒـﻊ اﺻـﻠﯽ ﻣـﺸﮑﻼﺗﻢ ﻣـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ در ﺣﺎﻟﯿﮑـﻪ ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮردن ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ اﺻﻠﯽ ﺑﻮد ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑ ﻮدم . ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد، ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﯿﺪی از اﯾﻦ ﭼﺮخ ﻓﻠﮏ (دوره) ﭘﯿﺎده ﺷﻮم ، اﻣﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﮐـﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ .
ﺑـﺎ دﺳـﺘﮕﺎﻫﻬﺎی اﻣﺎ ﻗﺎﺿـﯽ دادﮔـﺎه ﻣـﯽ داﻧـﺴﺖ . ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺗﻮﻗﯿـﻒ در ﻣﻨـﺰل دادﻧـﺪ . اﻟﮑﺘﺮوﻧﯿﮑﯽ ﻧﺎﻇﺮ اﻋﻤﺎﻟﻢ ﺑ ﻮدﻧﺪ آزادی ﻣﺸﺮوﻃﻢ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺤـﺖ ﻧﻈـﺎرت ﺑـﻮد و ﮔـﺎﻫﯽ ﺑﺪون اﻃﻼع ﻗﺒﻠﯽ ادرارم را ﻣﻮرد آزﻣﺎﯾﺶ ﻗﺮار ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﭘﺲ از آن ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل ﺣـﺒﺲ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه در اﻧﺘﻈﺎرم ﺑﻮد . ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻨﺰوی و ﮔﻮﺷـﻪ ﮔﯿـﺮ ﺑـﻮدم ﺗـﺎ اﯾﻨﮑـﻪ ﺑـﺮای ﻣﺮاﺟﻊ ﻣﺴﺠّﻞ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ آزادی ﻣﺸﺮوط ﮐﻨﺎر ﺑﯿـﺎﯾﻢ . ﻣﻬـﻢ ﻧﺒـﻮد ﭼﻪ ﭘﯿﺎﻣﺪی داﺷﺖ . ﻣﻦ ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﻣـﺸﺮوب ﻧﺨـﻮرم و دﺳـﺖ از ﺗـﻼش ﺑﺮداﺷـﺘﻢ . دادﮔﺎه ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺨﻠﻔﺎﺗﻢ اﺣﻀﺎر ﮐﺮد و دو ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ داد : ﯾﺎ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻨﺪ و ﯾﺎ ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﺮوم . ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ درﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اوﻟـﯽ را اﻧﺘﺨـﺎب
ﮐﺮدم ﺣﺎﻻ ﯾﺎ آﻧﻬﺎ ﺧﻮدﺷ ﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﯾﺎ ﺧﻮدم ﻣﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺟـﺎﯾﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ دوﻣﯽ را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم و آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻓﺮﺻﺖ دادﻧﺪ ﺟﺎﯾﯽ را ﭘﯿـﺪا ﮐﻨﻢ. ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﮐﺎرم را ﺑﻪ ﺗﻌﻮﯾﻖ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﺳﻪ روز ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﺟﺎﯾﯽرا ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . اﯾﻦ ﻫﻤﺎن و ﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﻧﺎا ﻣﯿﺪی، ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﺑـﺪﺑﺨﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ دﻋﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم ﺗﮑﺮار ﮐﺮدم؛ ﮔﻔﺘﻢ «ﺧﺪاﯾﺎ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ اﮔﺮ ﻣﺮا از اﯾﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎری ﺧﻼص ﮐﻨﯽ ﻫﯿﭽﻮﻗﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺗﮑﺮار ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد » اﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﯽ از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد.
دﯾﮕﺮ در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﭘﻮﻟﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و اﺟﺎر ۀ ﺧﺎ ﻧﻪ ام ﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد .ﻇﺮفﺷـﻮﯾﯽ در آﺷـﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﭘـﺮ از ﻇـﺮف ﻫـﺎی ﮐﺜﯿـﻒ ﺑـﻮد و روی اﺟـﺎق ﮔـﺎز ﭘـﺮ از ﻗﺎﺑﻠﻤﻪ ﻫﺎی ﮐﭙﮏ زده ، ﮐﯿﺴﻪ ﻫﺎی زﺑﺎﻟﻪ و ﺑﻄﺮی ﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﺗﺎ دم در ﺻﻒ ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و ﭼﺎه ﺗﻮاﻟﺖ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد . اﺟﻨﺎس اﺳﻘﺎﻃﯽ و ﻣﺴﺮوﻗﻪ روی زﻣﯿﻦ ﭘﺨﺶ ﺑﻮد. ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑـﻮد ﮐﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ را ﻋﻮض ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم و ﻏﯿﺮ از ﯾﮏ ﺑﺴﺘﻪ ﻣﺎﮐـﺎروﻧﯽ ﭘﻨﯿـﺮ و ﮐﻠﻮﭼـﻪ ﺧـﺎﻧﮕﯽ ﭼﯿﺰی ﺑﺮای ﺧﻮردن ﻧﺪاﺷﺘﻢ . وﻗﺘﯽ در ﻣﯽ زدﻧﺪ داﺧﻞ ﺣﻤـﺎم ﻣـﯽ دوﯾـﺪم و از ﭘﻨﺠـﺮه دزدﮐﯽ ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﻪ ﮐـﺴﯽ ﺑـﺮای دﺳـﺘﮕﯿﺮ ی ﻣـﻦ آﻣـﺪه اﺳـﺖ . ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮردن ﯾﮏ اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺒﻮد اﻣﺎ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﻫﻢ ﮐﻤﮑـﯽ ﻧﻤـﯽ ﮐـﺮد . در اﯾـﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﮐﺮدم ﺗﺎ ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑـﻪ ﺑـﺴﺘﺮی ﺷـﺪﻧﻢ در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.
از ﻣﻮﻗﻊ ورود ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی ﻏﯿﺮاز اﯾﻨﮑﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم، ﯾﺎدم ﻧﻤﯽآﯾﺪ ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم. ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی داﺷﺘﻢ. ﺑﯿﻢ و ﻫﺮاﺳﻢ ﮐﻢﮐﻢ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪ ﺑﻪ آراﻣﺶ ﺧﺎﻃﺮ ﺷﺪ. ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻗﺮار اﺳﺖ ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮم ﺑﯿﺎﯾﺪ. ﺷﺎﯾﺪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﻨﺪ. ﭘﻨﺞ روز اول، از ﻫﻔﺪه روز ﮐﻪ روزﻫﺎی ﺳﻢ زداﯾﯽ ﺑﺮاﯾﻢ، ﻣﺜﻞ ﺟﻬﻨّﻢ ﺑﻮد. ﻏﯿﺮ از اﻓﺘﺎدن در رﺧﺘﺨﻮاب ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ
ﺑﮑﻨﻢ. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻧﻤﺎﻧﺪه ﺑﻮدم. ﭘﺲ از ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮی داﺷﺘﻢ. ﺑﺮرﺳﯽ ﻣﺤﯿﻂ اﻃﺮاﻓﻢ را ﺷﺮوع ﮐﺮدم. ﺳﭙﺲ ارزﯾﺎﺑﯽ ﺧﻮدم (ﺧﻮدﺳﻨﺠﯽ). ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ ﭘﺰﺷﮏﻫﺎ و ﭘﺮﺳﺘﺎرﻫﺎ ﺣﺮﻓﻪ ای ﺑﻮده و ﺑﻪ ﮐﺎر ﺧﻮد ﺗﺴﻠﻂ دارﻧﺪ. اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی زﯾﺎدی درﺑﺎرۀ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﻣﯽداﻧﻨﺪ وﻟﯽ ﻫﻤﻪ را ﻓﻘﻂ در ﮐﺘﺎبﻫﺎ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪاﻧﺪ و ﺗﺠﺮﺑﻪای در ﻣﻮرد آن ﻧﺪارﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ داﻧﺶ و آﮔﺎﻫﯽ ﻧﯿﺎزی ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﮏ راه ﺣﻞ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻏﯿﺮ از آدم ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻧﻤﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺪون اﻣﯿﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ. ﺷﮏ و ﺗﺮدﯾﺪ در وﺟﻮدم ﺑﻪ دﻧﺒﺎل روزﻧﻪ و ﺑﻬﺎﻧﻪای ﺑﻮد ﺗﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮا از وﺿﻌﯿﺘﻢ ﻣﻨﺤﺮف ﮐﻨﺪ. ﺧﻮش ﺑﯿﻨﯽ اوﻟﯿﻪ در ﻣﻦ ﻣﺘﺰﻟﺰل (در ﻧﻮﺳﺎن) ﺑﻮد. آﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ ؟
در ﻣﯿﺎن ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﺮق داﺷـﺖ . او ﺧﯿﻠـﯽ راﺣـﺖ و آزاد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ و ﺑﺮق ﺧﺎﺻﯽ در ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺑﻮد اﯾﻦ ﻣﺮد ﻣﺜـﻞ ﺑﻘﯿـﻪ ﻣﻐـﺮور و ﺑﺪاﺧﻼق ﻧﺒﻮد و وﻗﺘﯽ دا ﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿ ﺶ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐـﺮد ﺑـﺎ ﺗﻌﺠـﺐ دﯾـﺪم ، ﭼﻘـﺪر ﺷﺒﯿﻪ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ اﺳﺖ . ﻓﻘﻂ داﺳـﺘﺎن او ﭘﻨﻬـﺎﻧﯽ ﻧﺒـﻮد (ﻣﺤﺮﻣﺎﻧـﻪ ). او ﮔﻔـﺖ ﮐـﻪ ﻋﻀﻮ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم اﺳﺖ . ﭼﻄﻮر ﺑـﻮد ﮐـﻪ او ﺑـﺎ وﺟـﻮد اﯾﻨﮑـﻪ ﻗـﺒﻼً زﻧـﺪﮔﯽ ﺧـﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام ﭘﺮﺳﻨﻞ ﺑﻮد؟ ﭼﻄـﻮر ﺑـﻮد ﮐـﻪ داﺳـﺘﺎن زﻧـﺪﮔﯽ او اﯾﻨﻘـﺪر ﺷـﺒﯿﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﻪ وﺿﯿﻌﺖ ﻗﺒﻞ از ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد؟ اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺮدی ﺑـﻮد ﮐﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر اﻣﺎ ﺧﻮﻧﺴﺮد؛ ﻣﺘﻮاﺿﻊ اﻣﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم ﺑﻮد , ﺟﺪی ﺑﻮد اﻣﺎ ﺣﺲ ﺷـﻮخ ﻃﺒﻌـﯽ
ﻫﻢ داﺷﺖ.
او ﮐﺴﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ او ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻢ و ﺷﺎﯾﺪ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ او اﻋﺘﻤﺎد ﮐﻨﻢ . او ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺑﻮدﻧﺶ در آﻧﺠﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﻧﺠﺎت داد و ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﺣﺘﯽ ﺧﻮ دش ﻫﻢ اﯾﻦ را ﻧﻤﯽداﻧﺪ.
ﻃﯽ ﭼﻨﺪ روز آﯾﻨﺪه ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف ﻧﻤﯽ زدم اﻣﺎ ﮔﻮش ﻣـﯽ دادم و ﻣﺮاﻗـﺐ ﺑﻮدم. درﺑﺎرۀ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﮐﺎر اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی ﯾﺎد ﮔـﺮﻓﺘﻢ و ﺑـﺎ ﺑﺮﺧـﯽ اﻋﻀﺎء آن ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم . ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﮥ آن ﭼﯿـﺰی ﻧﯿـﺴﺖ ﮐـﻪ وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﺪ آن را درﺑﯿﻤﺎرﺳ ﺘﺎن ﺑﺠﺎ ﺑﮕﺬارﻧﺪ . اﯾـﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ روﺷـ ﯽ ﺑـﺮای زﻧـﺪﮔﯽ ﺑـﻮد وﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ روﺣﺎﻧﯿﺖ (ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ) اﺳﺖ ﻧﻪ دﯾﻦ . آﻧﻬﺎ را ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ ﺧﻮش ﻣـﯽ ﮔﺬراﻧﻨـﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ ﯾﮏ ﻣﻮﺿﻮع ﺗﻮاﻓﻖ دا رﻧﺪ. اﮔﺮ ﺑﺨـﻮاﻫﻢ ﻣﺜـﻞ ﺑﻘﯿـﻪ زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ را ﺗﻐﯿﯿـﺮ دﻫـﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ، اﻣﺎ در ﺻﻮرﺗﯿﮑﻪ ﺗﻤﺎﯾﻞ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ آﻧﻬـﺎ ا ﻧﺠـﺎم داده اﻧـﺪ ، اﻧﺠـﺎم دﻫﻢ. ﻣﻦ ﻣﺠﺬوب اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺪم . ﻣﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ و ﻓﺮوﻣﺎﯾﻪ ﺑـﻮدم اﻣـﺎ آﻧﻬـﺎ ﺑـﻪ ﺳـﺮاﻏﻢ آﻣﺪﻧﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪم . ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﭼﯿﺰ ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ . ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ آﺧـﺮﯾﻦ ﺷﺎﻧـﺴﻢ ﺑﺎﺷـﺪ .
ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ ﻣﺮاﺟﻊ ﻗﻀﺎﯾﯽ ﺳﺮوﮐﺎر دا ﺷﺘﻢ. اﮔﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎزی ﮐﻨﻢ ﻫـﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﺑﺮای ﺑﺎﺧﺘﻦ (از دﺳﺖ دادن ) ﻧﺪارم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮐﺘﺎب آﻧﻬ ﺎ را ﺧﻮاﻧﺪم ﻗـﺪم ﻫـﺎ را ﮐـﺎر ﮐﺮدم و ( ﺑﺎ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪن درﻫﺎ و ﺧﺎﻣﻮش ﺷﺪن ﻻﻣﭗ ﻫﺎ) از ﻗﺪرت ﺑﺮﺗـﺮ ﺗﻘﺎﺿـﺎی ﮐﻤـﮏ ﮐﺮدم؛ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ . در آﺧﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﻮﺻﯿﮥ ﺑـﺴﯿﺎر ی در ﻣـﻮرد ﺷــﺮﮐﺖ در ﺟﻠــﺴﺎت ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﮐﺮدﻧــﺪ . ﺧــﺼﻮﺻﺎً اوﻟــﯿﻦ ﺷــﺒﯽ ﮐــﻪ از اﯾﻨﺠــﺎ ﺑﯿــﺮون (ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن) ﻣﯽروم.
در ﯾﮏ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ آﻓﺘﺎﺑﯽ از آﻧﺠﺎ ﺑﯿﺮون آﻣـﺪم . آن ﺷـﺐ ﻗـﺼﺪ داﺷـﺘﻢ ﺑـﻪ ﺟﻠـﺴﻪ ﺑﺮوم اﻣﺎ ﺗﻮی ﺟﯿﺒﻢ ده دﻻر ﭘﻮل داﺷﺘﻢ و دﻟﯿﻞ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ ﺑﺮای ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﺑﯿﺴﺖ و دو روز ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮدم و اﺣﺴﺎس ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ . ﮐﻢ ﮐﻢ ﻏﺮاﯾﺰ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻣـﻦ داﺷﺖ ﻏﻠﺒﻪ ﻣﯽ ﮐﺮد. روز آﻓﺘﺎﺑ ﯽ. ده دﻻر ﭘﻮل ، ﺟـﺸﻦ ، اﺣـﺴﺎس ﺧـﻮب ، ﻗﺒـﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ وارد ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺪم . وﻗﺘﯽ وارد ﺷـﺪم ، ﺑـﻮی اﻟﮑـﻞ ﺑـﻪ دﻣـﺎﻏﻢ ﺧﻮرد و دﻫﺎﻧﻢ آب اﻓﺘﺎد . در آﻧﺠﺎ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ زﻧﺠﺒﯿﻠﯽ ﻫﻤﯿـﺸﮕﯿ ﻢ را ﺳـﻔﺎرش دادم. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ روز ﺑﺪون ﻣﺸﺮوب زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ؟ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺳﺆال ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ ﺑﻠﻪ از وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ روش ﻫﺎ ﻋﻤﻞ ﮐﺮدهام اﺣﺘﻤـﺎﻻً ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ ﯾـﮏ روز ﺑـﺪون ﻣـﺸﺮوب
زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ . ﺑﻌﻼوه ﻣﻦ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮوم و ﮐﺴﯽ ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺪ ﺷـﺎﯾﺪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﭘﻮﻟﻢ را ﺑﺮداﺷﺘﻪ از روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﺑﺮﺧﺎﺳـﺘﻢ و از در 1 آﻧﻬﺎ آﻧﺠﺎ دم ﺳﻨﺞ ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ . ﺗﺎزه اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﻓـﺮدا ﺷـﺐ ﻣـﺸﺮوب ﺑﺨـﻮرم و ﻫﻤـﯿﻦ ﻗﺼﺪ را ﻫﻢ داﺷﺘﻢ.
آن ﺷﺐ در ﺟﻠﺴﻪ ﻫﻤﻪ وﻇﯿﻔﮥ ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﻮش آﻣـﺪ ﻣـﯽ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﻣﻦ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم را ﻣ ﯽ دﯾﺪم و اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﺟﻠـﺴﮥ دﯾﮕـﺮی رﻓﺘﻢ و ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . ﭘﺲ از آن ﺟﻠﺴﻪ ای دﯾﮕﺮ . ﻓﺮداﻫﺎ آﻣﺪﻧﺪ و رﻓﺘﻨﺪ و ﺗـﺎ اﻣﺮوز ﻫﻨﻮز ﻧﯿﺎزی ﺑـﻪ ﺧـﻮردن ﻣـﺸﺮوب ﭘﯿـﺪا ﻧﮑـﺮده ام. ﺷـﺶ ﺳـﺎل را ﻫﻤـﯿﻦ ﻃـﻮرﮔﺬراﻧﺪهام.
ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی را دادﻧﺪ ﮐـﻪ راﻫﻨﻤـﺎﯾﻢ آن را ﯾ ﮑـﯽ از ﻣﻬﻤﺘـﺮﯾﻦ ﮐﻠﻤـﺎت ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﻣﯽ داﻧﺪ: A.A ﯾﮏ «ﻣﺎ» در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻗﺮار دا د. «ﻣﺎ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑـﻞ اﻟﮑﻞ ﻋﺎﺟﺰ ﻫﺴﺘﯿﻢ ...» ﻣﻦ دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﻢ . ﻋﻀﻮﯾﺖ و ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣـﺮا ﺣﻔـﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾﻦ اﻣﮑﺎن را ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ دوازده ﻗﺪم را ﮐﺎر ﮐﻨﻢ . ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﮐـﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮی دارم . ﻣﻦ ﻫﻤﮥ وﻗﺘﻢ را ﺑﺎ راﻫﻨﻤـﺎﯾﻢ و اﻓـﺮاد ﻓﻌـﺎل در ﺟﻠـﺴﺎت ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﻢ. آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﮐﻪ ﻗﺪرداﻧﯽ ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﺛﺒﺎت (ﻋﻤﻞ) ﺷـﻮد ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﻔﺘﻪ ﺷﻮد ودر واﻗﻊ ﻗﺪرداﻧﯽ در ﻋﻤﻞ اﺳﺖ . آﻧﻬﺎ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﺷﺎﻧﺲ ﺑﻮده ام ﮐﻪ ﻫﻨﻮز اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﻢ را دارم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐـﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿـﻞ ﻗﺮاﺿـﻪ ای ﺑﻮد آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎدآوری ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻪ آدﻣﯽ ﮐﻪ ادﻋـﺎی ﻋﻠـﻢ دارد ﭼﯿـﺰی ﯾﺎد ﺑﺪﻫﯽ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﻌﻠﯿﻢ ﭘﺬﯾﺮ ﺑﺎﻗﯽ ﺑﻤﺎن . وﻗﺘﯽ رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺧـﻮد دوﺑـﺎره ﭘﺪﯾـﺪارﻣﯽﮐﺮدم، آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻮﺷﺰد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣـﯽ ﮔﻔﺘﻨـﺪ اﻋﺘﻘﺎد و ﺗﮑﯿﻪ ﺑﻪ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮم را اﻓﺰاﯾﺶ دﻫﻢ . آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻓﻘﺪان ﻗﺪرت ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻦ اﺳﺖ و اﻟﺒﺘﻪ راه ﺣﻞ ﻫﻢ وﺟﻮد دارد . ﻣﻦ ﺑﻪ زودی ﺑﻪ A.A ﺗﻤﺎﯾﻞ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و ﻣﺜﻞ ﯾﮏ ﺑﭽﻪ ﺑﺎور ﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﻏﺮورم را ﮐﻢ ﮐﻨﻢ و ﻣﺴﯿﺮ آﻧﻬﺎ را ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﮐﺎﻣـﻞ دﻧﺒـﺎل ﮐـﻨﻢ
آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ آﻧﻬﺎ د ارﻧﺪ ﺑ ﺪﺳﺖ ﻣﯽ آورم و ﻣﺆﺛﺮ واﻗﻊ ﮔﺮدﯾﺪ . ﻣـﻦ ﺷـﺮوع ﮐـﺮدم و ﻓﻘـﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺮاﺟﻊ ﻗﻀﺎﯾﯽ را از ﺧﻮد دور ﮐﻨﻢ . ﻫﺮﮔﺰ اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷـﺘﻢ ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﻣﺴﯿﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﺪ و راه آزادی و ﺷﺎدی را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دﻫﺪ.
ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽ ﺻﺒﺮ ﺑﻮدم و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻓﻮراً ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺑ ﻮد ﮐﻪ داﺳـﺘﺎن ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﺗﺎزه وارد و ﯾﮏ ﺷﺨﺺ ﮐﻬﻨﻪ ﮐﺎر را ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾـﻒ ﮐﺮدﻧـﺪ . وﻗﺘـﯽ ﺷـﺨﺺ ﺗﺎزه وارد ﺑﻪ ﮐﻬﻨﻪ ﮐﺎر ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻫﺎ و ﺳﺎﻟﻬﺎی ﻫﻮﺷﯿﺎری او ﻏﺒﻄﻪ ﺧـﻮرد ﮐﻬﻨﻪ ﮐﺎر ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ : «ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ! ﺳﯽ ﺳﺎل ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺳﯽ روز ﺗﻮ ﻫﻤـﯿﻦ ﺣﺎﻻ!» او ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﺗﺎزه وار د ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﺑﻔﻬﻤﺪ ، اﯾﻨﮑﻪ ﺷـﺎدی واﻗﻌـﯽ درﺳﻔﺮ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﺷﻮد ﻧﻪ در ﻣﻘﺼﺪ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﻣﺮوز ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ راﺣﺖ ﺗﺮ ﻫﺴﺘﻢ درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم وﻋﺪه داده و ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد راﺳﺖ ﻣـﯽ ﮔﻮﯾﻨـﺪ . ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ زﻧﺪﮔﯽ روﺣﺎﻧﯿﻢ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺷـﺮاﯾﻂ ﻣـ ﻦ ﻧﯿـﺰ ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﭘﯿﻮﺳـﺘﻪ ﺑﻬﺘـﺮﻣﯽ ﺷﻮد. ﮐﻠﻤﺎت ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ اﺣﺴﺎﺳﺎت ﻗﻠﺒ ﯽ ﻣﺮا وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ ﭼﻘـﺪرﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده و ﭼﻪ اﻧﺪازه ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﺮده ام و ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ زﯾﺎدی ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺸﻒ ﮐـﻨﻢ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﮐﻨﻨﺪ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺳﻔﺮ در آﯾﻨﺪه ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﮐﺠـﺎ ﻣـﯽ ﺑـﺮد اﻣـﺎ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ آن را ﻣﺪﯾﻮن ﻟﻄﻒ و رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ و ﺳﻪ ﮐﻠﻤﮥ دوازده ﻗﺪم ﻫـﺴﺘﻢ : اداﻣـﻪ ﺑﺪه، ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﻦ و ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻦ.
اوه ! ﯾﮏ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺗﻮاﺿﻊ ﮐﻠﯿﺪ ﺣﻞ ﻣﺸﮑﻼت اﺳﺖ.
