Anonymous

دﻋـــﺎی ﻋﺎﺟﺰاﻧـــﻪ ﺑﺎﻋـــﺚ ﺷـــﺪ اﯾـــﻦ ﺳـــﺮخ ارﺗﺒـــﺎط ﭘﺎﯾـــﺪاری ﺑـــﺎ 1 ﭘﻮﺳـــﺖ ﻣﯿـــﮏ- ﻣـــﮏ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﺪ. ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻮن ﺳﺮخ ﭘﻮﺳﺖ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﻣﺘﻔـﺎوﺗﻢ . اﯾـﻦ ﺟﻤﻠـﻪ را ازﺑﻮﻣﯿﺎن ﺑﺴﯿﺎری در اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﺎت A.A ﺷﻨﯿﺪه ام. ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺷﺎﻧﻪ ام را ﺑﺎﻻ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ وﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﻣﺘﻔﺎوت ﻫﺴﺘﯿﺪ ﻣﻦ ﭼﯽ؟ ﻣـﻦ ﯾـﮏ ﺳـﺮخ ﭘﻮﺳـﺖ ﻣـﻮ ﻗﺮﻣـﺰﻫﺴﺘﻢ. ﻣﻦ در ﻣﻨﻄﻘﮥ اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ (ﻣﺨﺼﻮص ﺳﺮخ ﭘﻮﺳﺖ ﻫﺎ) در ﮐﺎﻧﺎدا ﺑﺰرگ ﺷﺪم. وﻗﺘـﯽ ﺟﻮان ﺑﻮدم ﺳﺮخ ﭘﻮﺳـﺖ ﻣﯿـﮏ – ﻣـﮏ ﻣﻐـﺮوری ﺑـﻮدم . ﺧـﺎﻧﻮاده ام ﺷـﻬﺮت ﺧﺎﺻـﯽ داﺷﺘﻨﺪ: آﻧﻬﺎ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاراﻧﯽ ﺑﺸﺪت ﺳﺨﺖ و ﺧـﺸﻦ ﺑﻮدﻧـﺪ . و ﻣـﻦ ﺑـﻪ اﯾـﻦ اﻓﺘﺨـﺎرﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻢ رﺋﯿﺲ ﻗﺒﯿﻠﮥ ﻣﺎ ﺑﻮده اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﯿﺮاﻧﺪازی ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ زﻧﺪان رﻓﺘﻪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﮐﻨﺎرﮔﺬاﺷﺘﻦ آن ﺷ ﺪه اﺳﺖ . زﻧـﺪان در ﺧـﺎﻧﻮادۀ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن اﻓﺘﺨﺎر ﺑﻮد ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ اﯾﻨﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾـﺪ وﻗﺘـﯽ ﭘـﺴﺮ ﺑﭽـﮥ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻮدم روی ﺟﻌﺒﮥ آﺑﺠﻮ (ﮐﻪ در ﻫﻤﻪ ﺟﺎی ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎن ﻓﺮاوان ﺑﻮد ) ﻣﯽ اﯾـﺴﺘﺎدم وﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل دﯾﮕﺮ ﻗﺪم اﯾﻨﻘﺪر ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﺎ اﯾـﻦ ﺣـﺎل ﮔـﺎﻫﯽ اوﻗـﺎت ﺷـ ﺎﻫﺪ دﯾﻮاﻧﮕﯽﻫﺎ و ﺧﺸﻢ ﭘﺪرم ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺎﻧﺪ. ﻗﺴﻢ ﻣﯽ ﺧﻮردم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗـﺖ ﻣﺜﻞ او ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﻟﮑﻞ و اﯾﻦ دﯾﻮاﻧﮕﯽ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﺮﺑﻮط اﺳﺖ. ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻓـﺮق دارم . ﺧﯿﻠـﯽ وﻗـﺖ ﻫـﺎ آرزو ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﻣﺎﻧﻨـﺪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﻮی ﺳﯿﺎه داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . در ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎ ﺑﺎ زﺑﺎن ﻣﯿ ﮏ – ﻣﮏ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧـﺪ اﻣـﺎ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ اﯾﻦ زﺑﺎن ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺣـﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺟﻮاب ﻣﯽ دادم. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﯿﮏ – ﻣﮏ را ﻣﺜﻞ ﭘﺪرو ﻣﺎدرم ﺧﻮب ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﺻﻼً ﺑﻪ آن زﺑﺎن ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ. ده ﺳﺎﻟﻪ ﺑ ﻮدم ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم . ﺷﺐ اول ژاﻧﻮﯾﻪ دو ﺟـﺎم ودﮐـﺎ از واﻟﺪﯾﻨﻢ دزدﯾﺪم . ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺄﺛﯿﺮی را ﮐﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽ رﻓﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، را داﺷﺖ ﭼﻮن ﺑﻪ ﺣﺪ ﻣﺮگ ﺑﺪ ﺣﺎل ﺷﺪم ﺑﺎﻻ آوردم و اﺳﻬﺎل ﮔﺮﻓﺘﻢ . روز ﺑﻌﺪ ﻣـﯽ ﺗﺮﺳـﯿﺪم ﮐـﻪ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﭼﯿﺰی ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ و ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺣﻮاﺳﻢ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدم. ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺳﺎل ﺳﻮم دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻣـﻦ و ﭼﻨـﺪ ﺗـﺎ از دوﺳـﺘﺎﻧﻢ ﯾـﮏ ﺑﻄـﺮی ﻋـﺮق ﻧﯿﺸﮑﺮاز ﯾﮏ ﻗﺎﭼﺎﻗﭽﯽ اﻟﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﻣـﺴﺖ ﺑـﻮدم و ﺧﯿﻠـﯽ ﻋـﺎﻟﯽ ﺑـﻮد . ﯾـﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﺣﺲ آزادی ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﻢ و ﺗﺎ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻧﻮﺷـﯿ ﺪم. ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردنﺑﺨﺶ اﺻﻠﯽ زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ا ﻣﺮی ﻋﺎدی اﺳﺖ . ﺳـﭙﺲ ﺧـﺸﻮﻧﺖ، زد و ﺧﻮرد، اﻋﻤﺎل ﻏﯿﺮ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ و ﺗﺼﻮﯾﺮ «آدم ﺧﺸﻦ » ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آن آﻣﺪ . ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﻪ ﻣﻦاﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﺑﺮﺧﯽ ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪان ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺑـﻪ ﻣــﺪت ﭼﻨــﺪ ﺳـﺎل ﮔــﺎﻫﯽ در ﮐــﺎﻧﻮن اﺻــﻼح ﺟﻮاﻧـﺎن ﺑــﻮدم و ﮔــﺎﻫﯽ ﺑﯿــﺮون. وﻫﯿﺠﺪﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎل ﺗﻮﻟﺪم را در زﻧﺪان ﺑﺨﺶ ﺑ ﻮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣـﺪم ﻣـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ دوﺳﺘﺎن و ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪان ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺣﺘﺮام ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪ ﭼﻮن در زﻧﺪان ﺑﻮده ام و ﻣﺮد ﺷﺪه ام ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻏﺮورم ﺑﻪ ﺣﺪ اﻋﻠﯽ رﺳﯿﺪ. وﻗﺘﯽ در ﺑﺎزداﺷﺘﮕﺎه ﺟﻮاﻧﺎن ﮐﻪ ﺣﺪوداً ﭘﺎﻧﺼﺪ ﻣﺎﯾﻞ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ ﺑـﻮدم از ﺳﺮﻃﺎن ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﺧﺒﺮ ﺷﺪم وﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣـﺮﮔﺶ ﻧﺰدﯾـﮏ اﺳـﺖ . ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﻣﺠـﻮزی ﺑﮕﯿﺮم و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ را ﭘﯿﺶ او ﺑﺎﺷﻢ . ﯾﮏ روز ﻋـﺼﺮ ﺧـﺎﻧﻮاده ام از ﻣـﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ در ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺰد ﻣﺎدر ﺑﻤﺎﻧﻢ و داروﯾﯽ را ﮐـﻪ ﻻزم ﺑـﻮد ﻣـﺼﺮف ﮐﻨـﺪ ﺑـﻪ او ﺑﺪﻫﻢ. ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﻣﻘﺪاری ﻣﺸﺮوب ﺧﻮرده ﺑﻮدم و دﻟـﻢ ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑﯿـﺮون ﺑـﺮوم و ﺑـﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎﺷﻢ و ﺑﺎ ﮐﻤﺎل ﺑﯽ ﻣﯿﻠﯽ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﺰد او ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﺣﺎﻟـﺖ ﺧـﻮد دﻟـﺴﻮزی داﺷﺘﻢ و ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐـﺮدم وﻗـﺖ ﺧﻮﺷـﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑـﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﺑﺎ ﺑﯽ ﺣﻮﺻﻠﮕﯽ و ﺑﺪﺧﻠﻘﯽ ﺑﺎ ﻣﺎدرم ﺑﺮﺧﻮرد ﮐـﺮدم و وﻗﺘـﯽ از ﺧﻮردن داروﯾﺶ ﺧﻮدداری ﮐﺮد ، آن را ﺑﺎ زور د ر دﻫﺎﻧﺶ رﯾﺨﺘﻢ؛ ﺳﭙﺲ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﻢ ﺑﭙﯿﻮﻧـﺪم . ﺻـﺒﺢ روز ﺑﻌـﺪ در زﻧـﺪان ﺑﺨـﺶ ﮐـﻪ درﺻـﺪ ﻣـﺎﯾﻠﯽ ﺧﺎﻧﻪﻣﺎن ﺑﻮد ﺑﯿﺪار ﺷﺪم. ﺷﯿﺸﻪ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم و ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺮا دﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﻤﺎن روز ﻋﺼﺮ وﻗﺘﯽ در زﻧﺪان ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﺎدرم ﻣُ ﺮد. ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟـﺎزه دادﻧـﺪ ﺗـﺎ ﺑﺮای ﻣﺮاﺳﻢ ﮐﻔﻦ و دﻓ ﻦ ﺑﺮوم و ﻫﻨﻮز ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﯾـﺎد دارم ﮐـﻪ ﭼﻘـﺪر اﺣـﺴﺎس ﺗﻨﻬـﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺑﻮدم . اﯾﻦ ﺣﺎدﺛﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻓﮑﺮم را ﻣﺸﻐﻮل ﮐـﺮده ﺑـﻮد . اﻟﮑﻞ آن را ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ دور ﻣﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ ﺣﺲ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮ ﻣﯽﮔـﺸﺖ . ﺑـﻪ ﺧـﻮدم ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «ﺳﺒﮏ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺨﺸﯽ از ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﺴﯿﺎر ی از اﻋـﻀﺎء ﺧﺎﻧﻮاده ام» و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻨﻄﻮری ﺧﻮدم را دﻟﺪاری ﺑﺪﻫﻢ اﻣﺎ ﺗﻔﮑﺮ ﺣﺲ ﭘـﺸﯿﻤﺎﻧﯽ را ﺑﺮﻃﺮف ﻧﻤﯽﮐﺮد. ﻃﯽ اﯾﻦ ﻣﺪت ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺧﺎﻃﺮۀ ﺧﻮب را ﺑـﻪ ﯾـﺎد دارم . وﻗﺘـﯽ ﻣـﺎدرم ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﻣـﻮت ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﻦ ﺑﺎ زﺑﺎن ﻣﯿﮏ – ﻣـﮏ ﺑـﺎ او ﺣـﺮف زدم . او ﺧﯿﻠـﯽ ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮﻣﯽ رﺳﯿﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔ ﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ زﺑﺎن ﻣﯿﮏ – ﻣﮏ ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻢ. اﯾﻦﺧﺎﻃﺮه ﺑﺮاﯾﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﺰﯾﺰ اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﺎ دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم و ﯾﮏ ﭘﺴﺮ داﺷﺘﻢ . (ﭘﺴﺮ آن دﺧﺘـﺮ ) روی او اﺳـﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ ﺑﺮای ﻣﺪت ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﮐﻢ ﺷﺪ . ﯾﮏ روز ﺑﻪ ﭘﺴﺮم ﻗﻮل دادم ﮐـﻪ «ﻓﺮدا» او را ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻣﯽ ﺑﺮم. از اﻋﻤﺎق ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻗﺼﺪی داﺷـﺘﻢ و ﻣﻨﺘﻈـﺮ آن ﺑـﻮدم . آن ﺷﺐ ﯾﮏ ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم و اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﺨﻮرم . روز ﺑﻌـﺪ ﺧﻤـﺎرﺑﻮدم و ﭼﻮن ﻗﻮل داده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺑﺮوم ﯾﮏ ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب ﺧـﻮردم ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﺑﺴﺎزم . ﺑﺎز ﻫﻢ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﻮرم و ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدم را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﺮدم : «ﭘﺴﺮم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﭽﻪ اﺳﺖ و ﯾﺎدش ﻧﻤﯽ آﯾﺪ ﭼﻪ ﻗﻮﻟﯽ ﺑـﻪ او داده ام». روزﺑﻌﺪ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ داﺷﺘﻢ و ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﺻﻼً آدم ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ . ﺻـﺪای ﭘﺴﺮم را ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﯿﺠﺎن درﺑﺎرۀ ﺳﯿﻨﻤﺎ رﻓﺘﻦ ﺣﺮف ﻣـﯽ زد. ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﭼﯿـﺰی ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭼﻮن دﯾﮕﺮ آن ﻓﯿﻠﻢ روی ﺻﺤﻨ ﻪ ﻧﺒﻮد . او را ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺳﺮاغ ﻣﺎدرش ﺗـﺎ ﺑـﺮاﯾﺶ ﺑﻬﺎﻧﻪای ﺑﯿﺎورد. ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ آن دﺧﺘﺮ ﻣﺮا ﺗﺮک ﮐﺮد و ﭘﺴﺮم را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﺪرم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ . ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ . اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ، ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ و ﺗﺮس زﯾﺎدﺗﺮ ﺷﺪ . ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻢ ﺷﺪن آب ﺑﺪن ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪم ﺳﮑﺘﮥ ﺧﻔ ﯿﻔﯽ ﮐﺮدم ﯾﮏ ﻫﻔﺘـﻪ در ﺑﺨﺶ رواﻧ ﭙﺰﺷﮑﯽ ﺑﻮدم و ﭼﻨـﺪ ﺑـﺎر دﭼـﺎر ﺣﻤـﻼت ﻧﺎﺷـﯽ از اﻟﮑـﻞ ﺷـﺪم . اﻋﺘﻤـﺎد ﺧﺎﻧﻮاده و دوﺳﺘﺎﻧﻢ را از دﺳﺖ دادم . آﻧﻬﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﮑﯿﻪ ﮐﻨﻨـﺪ . ﺑـﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﻦ ﻗﻄﻌﺎً ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﯾﮑﯽ از ﻣﻮﺳ ﺴﺎنA.A ﺑﯿﻞ دﯾﻠﯿﻮ را از اﯾـﻦ ﺟﻤﻠـﻪ ﮐـﻪ در ﺻﻔﺤﻪ 4 ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ آﻣﺪه ﺑﻔﻬﻤﻢ: «...ارادۀ ﻗﻮی ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺮای ﭘﯿﺮوز ﺷﺪن دوﺑ ﺎره ﺑﺮﮔﺸﺖ » ﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧـﻮردم و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اوﺿﺎع ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻣﻦ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ اﻋﻤﺎﻟﻢ را درﺳـﺖ ﮐـﻨﻢ ﻗـﺮار ﺑـﻮد ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﻨﺪ . اﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﮑﺮد؛ ﻫﯿﭻ ﭼﯿـﺰ ﺗﻐﯿﯿـﺮ ﻧﮑـﺮد . ﺧﯿﻠـﯽ از راﻫﻬـﺎی ﭘﯿـﺮوز ﺷﺪن در اﯾﻦ ﻧﺒﺮد را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدم : ﮐﻠﯿﺴﺎ رﻓﺘﻢ و ﺗﻌﻬﺪ دادم؛ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﻣـﺎﮐﻦ ﻣﻘـﺪس ﺑﻮﻣﯿﺎن رﻓـﺘﻢ؛ ﺟﺮﻣـﯽ ﻣﺮﺗﮑـﺐ ﻣـﯽ ﺷـﺪم و ﺑـﻪ زﻧـﺪان ﻣـﯽ اﻓﺘـﺎدم؛ ﻋﻬـﺪ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ از ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺷﺪﯾﺪ اﺟﺘﻨﺎب ﮐﻨﻢ . ﻫﯿﭻ ﮐـﺪام اﺛـﺮ ﻧﮑـﺮد . ﺳـﭙﺲ ﺑـﺮای ﻣﺘﻮﻗـﻒ ﮐـﺮدن ﻟﺮزش ﺑﺪﻧﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪم ﻣﺪﺗﯽ ﻗﺮص اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ. ﯾﮏ روز ﻋﺼﺮ در ﺧﺎﻧﻪ ﻃﺒﻖ ﻣﻌﻤﻮل دﻋﻮا ﺷﺪ . ﯾﮑﯽ از ﺑﺮادراﻧﻢ از ﭘﺸﺖ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺿﺮﺑﻪ زد و ﻣﻦ ﺑﯿﻬﻮش روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدم . در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪم . ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﯾﮑﯽ از ﺷُ ﺶﻫﺎﯾﻢ از ﮐﺎراﻓﺘـﺎده و ﯾـﮏ ﻟﻮﻟـﻪ در ﺳـﯿﻨﻪ ام ﮔﺬاﺷـﺘﻨﺪ ﺗـﺎ آن ﻗـﺴﻤﺖ آﺳﯿﺐ دﯾﺪۀ ﺷُﺶ را از ﺑﺪﻧﻢ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﮐﻨﻨـﺪ . ﻓـﺮدای ﻫﻤـﺎن روز ﭼﻨـ ﺪ ﺗـﺎ از دوﺳـﺘﺎﻧﻢ ﺑـﻪ ﻋﯿﺎدﺗﻢ آﻣﺪﻧﺪ و ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب ﺑﺮاﯾﻢ آوردﻧﺪ . ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﻐﺮور ﺑﻮدم . ﻫﻨﻮز ﻫﻢ آدم «ﺳــﺨﺘﯽ» ﺑــﻮدم. در ﺑــﺴﺘﺮ دراز ﮐــﺸﯿﺪه ﺑــﻮدم و ﻗــﺴﻤﺘﯽ از ﺷُــﺶ ﻣــﺮا ﺗﺨﻠﯿــﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺳﯿﮕﺎر ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪم و ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﺑﻌﺪاً در A.A ﻗﺪم دو را زﯾﺮﺳﺆال ﺑﺮدم و ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺮا « ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺷﻮد.» ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺎری ﻣﻮﺛﺮ واﻗﻊ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑـ ﻪ ﺑـﻪ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه از ﯾﮏ ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎن ﺳﺮ درآوردم و ﭘﺲ از ﺗﻤﺮﯾﻦ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺑﯿـﺴﺖ و ﻫﺸﺖ روزه ﺣﻀﻮر در ﺟ ﻠﺴﺎت A.A را ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻨﻈﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدم . ﻣﺮﮐـﺰ درﻣـﺎن ﻣﺮا ﺑﺎ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم آﺷﻨﺎ ﮐﺮد و ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﺗﻨﻬﺎ اﻣﯿﺪم دوازده ﻗﺪم اﺳﺖ آﻧﺠﺎ را ﺗﺮک ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ A.A ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ روﺣﺎﻧﯽ اﺳﺖ و ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﮏ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . از ﺧﺪا ﯾﺎ ﻗﺪرت ﺑﺮ ﺗﺮ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ و ﺗﻼش ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ . در اﺑﺘﺪا ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﻮن ﺑﻮﻣﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺎﯾﺪ روش ﻫﺎی ﺳﻨﺘّﯽ ﺑﻮﻣﯿـﺎن را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ . ﺑﻌﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﺴﺎی ﻣﻨﻄﻘﮥ اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ ﺑﺮ وم. ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﮐﺎﻓﯽ در ﺟﻠـﺴﺎت A.A ﺷـﺮﮐﺖ ﮐـﻨﻢ و ﻓ ﻘـﻂ آﻧﺠـﺎ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﺗﺼﻮﯾﺮی ﺧﻮاﻫﻢ داﺷـﺖ و ﺑـﻪ ﺑﻬ ﺒـ ﻮدی دﺳـﺖ ﺧـﻮاﻫﻢ ﯾﺎﻓـﺖ . روزی ﯾﮑـﯽ ازاﻋﻀﺎء از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ : آﯾﺎ ﺑﺎور دارم ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮی وﺟـﻮد دارد ﯾـﺎ ﺧﯿـﺮ . ﻣـﻦ ﺑﺎور داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاﯾﯽ وﺟﻮد دارد . او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ اﺳـﺖ . او ﮔﻔـﺖ ﺑـﺎ اﯾـﻦﻋﻘﯿﺪه و ﺣﻀﻮر در ﺟﻠﺴﺎت ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮی ر ا ﮐﻪ ﺧﻮد درﮐﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﭘﯿﺪا ﺧﻮاﻫﻢ ﮐـﺮد . اﻣﺮوز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن ﭘﻨﺪ ﺣﮑﻤﺖآﻣﯿﺰ ﺳﭙﺎﺳﮕﺰار ﻫﺴﺘﻢ. ﭘﺲ از ﺳﻪ ﻣﺎه ﺷﺮﮐﺖ در ﺟﻠﺴﺎت A.A ﯾﮏ روز ﻋـﺼﺮ ﭘـﺲ از ﺟﻠـﺴﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺻﺪای ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ و ﺧﻨﺪه از ﺧﺎﻧﮥ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ. آﻧﺠﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد . ﺑﺮﺧـﯽ ازرﻓﻘﺎی ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارم در آن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺪم ﻧﻤـﯽ آﯾـﺪ آﻧﺠـﺎ ﺑﺎﺷـﻢ . ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم اﻣﺎ آن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﯾﮏ آﻫﻦ رﺑﺎ ﺑﻮد . ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳـﯿﺪم ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﯿﺎﺑﺎن رﺳﺎﻧﺪم . از ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﮕﺎﻧﯽ ﺑﻪ راﻫﻨﻤـﺎﯾﻢ ﺗﻠﻔـﻦ زدم اﻣـﺎ ﮐـﺴﯽ ﺟـﻮاب ﻧﺪاد. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ وﺣﺸﺖ و اﺿﻄﺮاب ﺷﺮوع ﺷﺪ . ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧـﻮاب رﻓـﺘﻢ و ﮐﻨـﺎر رﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ ﻧﺸﺴﺘﻢ . ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاف ﮐﺮدم و اﯾﻦ ﮐﻠﻤﺎت را ﺑﻪ زﺑﺎن آوردم «ﺧﻮب رﻓﯿﻖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﻫﺴﺘﻢ و ﺗﻮ » ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﺑﺎور ﻣﯽﮐﻨﯿﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ اﻣﺎ اﺛﺮ ﮐﺮد؛ ﻫﻤﺎن ﮐﻠﻤـﺎت ﺳﺎده اﺛﺮ ﮐﺮد . اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد : آراﻣﺶ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣـﺪ؛ اﺿـﻄﺮاب و دﻟﻮاﭘـﺴﯽ در ﻣﻦ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ ﺳﭙﺲ دراز ﮐﺸﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ . آن ﺷﺐ ﺧﻮب ﺧﻮاﺑﯿـﺪم ﭘـﺲ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﻮب ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. آن درﺧﻮاﺳﺖ ﻋﺎﺟﺰاﻧﻪ از ﺧﺪاوﻧﺪ اﺛﺮ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﺻـﺎدق ﺑـﻮدم و واﻗﻌـﺎً از ﺧﺪاوﻧـﺪ ﮐﻤـﮏ ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ . از آن روز ﺑـﻪ ﺑﻌـﺪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ام و او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه آﯾﻨﺪه وﻗﺘﯽ روی ﻗﺪم اول ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻬﺒﻮدی ﻣﺎن ﮐﺎرﮐﺮدم زﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﻢﮐﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﮔﻮش ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از اﻋﻀﺎء ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺗﺮ ﻣﻄﺎﻟﻌﮥ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ را ﺷﺮوع ﮐﺮدم. در ﻓﺮﻫﻨﮓ ﻗﻮی ﻣﯿﮏ – ﻣﮏ آدم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻮﮔﺎﻻدﻣﻮس ﻣﯽﮔﻮﺋﯿﻢ. اﯾﻦ آدم ﮐﻮﭼﻮﻟﻮﻫﺎ در ﮐﻮﻫﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ اﻣﺎ اﻏﻠﺐ دزدﮐﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺎ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺎ را ﮔﻮل ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺐ ﻣﯽ آﯾﻨﺪ و ﻣﺎ آﻧﻬﺎ را ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ. وﻗﺘﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻓﺼﻞ 4 ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ «ﻣﻨﮑﺮان وﺟﻮد ﺧﺪا» ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻪ اﻋﻀﺎء A.A ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻮﮔﺎﻻدﻣﻮس ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ را ﺑﺎزی ﮔﺮﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﺴﺖ آﻧﻬﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎری روﺣﺎﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﮕﺮاﻧﯽ اﺻـﻠﯿﻢ ﺑﺎﺷـﺪ و ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﻣـﻦ اﻋﺘﻘـﺎد ﺑﯿﺸﺘﺮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﺸﮑﻼت ﮐﻤﺘﺮی ﺧﻮاﻫﻢ داﺷﺖ . اﻣﺮوز اﻋﺘﻘﺎدم از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮاﺳﺖ و ﻫﺮ ﭼﻪ اﻋﺘﻘﺎدم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد ﺗﺮس و وﺣﺸﺘﻢ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد. ﺑﺮای ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺳـﺎﻟﻬﺎ در زﻧـﺪان ، ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن و ﺑﺨـﺶ ﻫـﺎی رواﻧﭙﺰﺷـﮑﯽ ﺑـﻮده ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری را ﺗ ﺮک ﮐﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﯾـﮏ راه ﺣـﻞ وﺟـﻮد داﺷـﺖ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم و دوازده ﻗﺪم . ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﯿﺮ درﺳﺖ ﻫـﺪاﯾﺖ ﺷـﺪم ﺗﻐﯿﯿــﺮات ﻗﺎﺑــﻞ ﺗــﻮﺟﻬﯽ در زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ رخ داده اﺳــﺖ. ﺑــﻪ زودی دوﻣــﯿﻦ ﺳــﺎﻟﮕﺮد ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻣﺪاوﻣﻢ را ﺟﺸﻦ ﻣﯽﮔﯿﺮم. ﻃﯽ دو ﺳﺎل ﮐﻞ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ. اﻣﺮوزﺧﻮدم راﻫﻨﻤﺎی ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﺴﺘﻢ . ﻣﻦ ﻣﻌﻨﺎی ﻏـﻢ ﺧـﻮاری را درک ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ و آن رااﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. در ﺣﺎل ﺣﺎﺿﺮ روی ﻗﺪم ﻫﺸﺘﻢ ﮐـﺎر ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ و ﻣـﯽ داﻧـﻢ ﮐـﻪ وﻗﺘـﯽ «ﺟﺎدۀ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺷﺎد را ﺑﭙﯿﻤﺎﯾﻢ» ﺷﺎدی ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﯽآﯾﺪ.