ﺑﺮﻧﺎﻣـــﮥ A.A ﺑـــﻪ اﯾـــﻦ اﻟﮑﻠـــﯽ ﻧـــﺸﺎن داد ﮐــــﻪ ﭼﮕﻮﻧــــﻪ از ﻣﻬــــﺎﺟﺮت ﺑــــﻪ ﺷــــﮑﺮ ﮔﺬاری روی آورد. وﻗﺘﯽ در ﺳﻦ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم رﻓﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﯿﺪه اﺳﺖ . ﻣﻦ از اواﯾـﻞ ﻧﻮﺟـﻮاﻧﯽ ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮرده ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم ﻣﺸﺮوب راه ﺣﻠﯽ ﺑﺮای ﻣﺸﮑﻼﺗﻢ ﺑـﻮد . و ﺧـﻮد ﻣـﺸﺮوب ﺑـﺮاﯾﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺒﻮد . اﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ اﻗﺮارﮐﻨﻢ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ وﺿ ﻌﯿﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪی ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑـﻮد و دﯾﮕـﺮآزادی اﻧﺘﺨﺎب ﻧﺪاﺷﺘﻢ . ﯾﮑﺒﺎر وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺑﻮدم ، ﺑـﺎ «ﯾـﮏ ﺑـﺎر » ﺑـﻪ ﺟﻠـﺴﻪ A.A رﻓﺘﻦ، ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدم.
وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روزﻫﺎی ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ ﻣﯽ اﻧﺪازم، ﺑـﻪ ﺳـﺎدﮔﯽ ﻣـﯽ ﻓﻬﻤـﻢ ﮐـﻪ ازﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪاء اﻟﮑﻞ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً در ﻫﻤﮥ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﻘﺶ داﺷﺘﻪ و ﺑﺨﺸ ﯽ از آﻧﻬﺎ ﺑﻮده اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺟﻮاﻧ ﯽ، ده ﯾﺎ ﯾﺎزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم، ﻣـﻮاﻗﻌﯽ ﮐـﻪ واﻟـﺪﯾﻨﻢ ﺣﻮاﺳـﺸﺎن ﻧﺒـﻮد ﻣﺸﺮوب آﻧﻬﺎ را ﻣﯽ دزدﯾﺪم، ﯾﺎ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﯾﮑﯽ از ﺑﭽﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫـﺎ را راﺿـﯽ ﻣـﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻤﺎن آﺑﺠﻮ ﺑﺨﺮد و ﻣﺸﮑﻼﺗﻢ ﮐﻢﮐﻢ از آﻧﺠﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ.
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﺮوع ﺷﺪ . ﻣﻦ و رﻓﻘﺎﯾﻢ ﺷﺶ ﻗـﻮﻃﯽ آﺑﺠـﻮ را ﻣﻮﻗـﻊ ﺻـﺮف ﻧﺎﻫﺎر ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤـﯽ ﺷـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﺎ ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮرده اﯾﻢ. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﺧﻄﻮر ﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﯾـﮏ ﺑﭽـﮥ ﺳـﯿﺰده ﺳـﺎﻟﻪ ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺪ ﺑـﻪ ﺳﺎدﮔﯽ اﺛﺮات ﺣﺘﯽ آﺑﺠﻮ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﺪ . وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎرده ﯾﺎ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻪ ﺑـﻮدم اوﺿـﺎع از ﻫﻤﻪ ﺟﻬﺎ ت ﺟﺪیﺗﺮ و ﭘﯿﺎﻣـﺪﻫﺎی ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ از ﺟﻬـﺖ اﺧﻼﻗـﯽ، اﺟﺘﻤـﺎﻋﯽ و ﻣـﺎﻟﯽ ﺳﻨﮕﯿﻦﺗﺮ ﺷﺪ از.ﻧﻘﻄﮥ ﺗﺤﻮل ﻣﻦ در ﺳﻦ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺎ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق آﻏـﺎز ﺷـﺪ ﮐـﻪ ﻣـﺎدرم در ﺣـﺎل ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﻮد . ﺧﻮدم و ﻧﻪ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮐﺴﯽ ، ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮدم راه ﺣـﻞ را ﻣـﯽ داﻧـﻢ، ﭘـﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻧﺎﭘﺪرﯾ ﻢ را ﺑﮑﺸﻢ . درﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﻣﺴﺖ ﺑـﻮدم ﺗﻤـﺎم ﻣﺮاﺣـﻞ ﮐـﺎر را ﻃﺮاﺣـﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺒﻬﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻣـﺮا از ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﯿـﺮون ﮐـﺸﯿﺪ و ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ در ﺣﯿﻦ ﻣﺴﺘﯽ اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدم ﻣﺮا ﻣﻮرد ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻗﺮار داد. ﻧﺘﯿﺠﻪ اﯾﻦ ﺑـﻮد ﮐﻪ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺣﻖ اﻧﺘﺨﺎب ﯾﮑﯽ از اﯾﻦ دو ﻣﻮرد را داد : ﯾﺎ ﺗﺎ ﺳﻦ 25 ﺳﺎﮔﯽ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﻮن اﺻﻼح ﺟﻮاﻧﺎن ﺑﺮوم . ﯾﺎ ﮐﺸﻮر را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﻦ ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎﮔﯽ ﺑﺮﺳـ ﻢ. ﻣـﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺎﻧﻮن ﺑﺮوم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﺗـﺎ ﺟـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ ازآﻧﺠﺎ دور ﺷﻮم.
ﻃﯽ ﺳﯿﺰده ﺳﺎل آﯾﻨﺪه زﻧﺪﮔﯿﻢ اﺻﻼً ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺸ ﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ در اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم رﺳﯿﺪم . ﺑﺎ اﯾﻨﺤﺎل ﻣﻦ ﻫﻨﺮ زﯾﺒﺎی ﺟﻐﺮاﻓﯽ را ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ . از وﻃﻨﻢ در اﺳـﯿﺖ ﮐﺎﺳﺖ (ﺳﺎﺣﻞ ﺷﺮﻗﯽ ) ﺑﻪ ژاﭘﻦ رﻓﺘﻢ . ﺳﭙﺲ ﺑﻪ اﯾـﺎﻻت ﻣﺘﺤـﺪه و ﻧﯿﻮاﻧﮕﻠﻨـﺪ ﺑﺮﮔـﺸﺘ ﻢ وﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ در آﻧﺠﺎ ﻃﯽ ﺷﺶ ﺳـﺎل ﺑﻌـﺪ «اﻟﮑﻠﯿـﺴﻢ » ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﻋﻤـﻖ ﺧﻔّـﺖ ﺷﺮﻣﺴﺎری و ﻧﺎا ﻣﯿﺪی ﮐﺸﺎﻧﺪ . ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ راﻫﻨﻤﺎی اوﻟـﻢ در A.A ﻣـﯽ ﮔﻔـﺖ . ﻣـﻦ ﺑـﺎ آدمﻫﺎی ﭘﺴﺖ وﻗﺘﻢ را ﺑﻪ ﺑﻄﺎﻟﺖ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪم و ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﺷﺪه ﺑﻮدم.
ﺟﺰﺋﯿﺎت زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ زﻧﺪﮔﯽ اﮐﺜﺮ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻫـﺎﯾﯽ ﻣـﯽ رﻓـﺘﻢ ﮐـﻪ ﻗـﺴﻢ ﻣﯽﺧﻮردم دﯾﮕﺮ ﺑﻪ آن ﻣﮑﺎنﻫﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻢ رﻓ ﺖ. ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ اﻧﺠـﺎم ﻣـﯽ دادم ﮐـﻪ ﻧﻤـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ ﺑﺎ آدم ﻫﺎﯾﯽ وِل ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ وﻗﺘﯽ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﯽدﯾـﺪم ﺷـﺎن ازآﻧﻬﺎ دوری ﻣﯽ ﮐﺮدم. زﻣﺎﻧﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آﯾﻨﻪ ﻧﮕـﺎه ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﻧﻤـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﭼـﻪ ﮐﺴﯽ دارد ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. اﮔﺮ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ «ﺑﻦ ﺑﺴﺖ » رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﺎز ﻫﻢ ﮐﻢ اﺳـﺖ .دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ اداﻣﻪ دﻫﻢ.
ﮐﻢﮐﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ ﺑ ﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. در ﭘﺮوﻧﺪه ﻫﺎی ﭘﺰﺷـﮑﯿ ﻢ ﺷـﺶ ﯾـﺎ ﻫﻔـﺖ ﻣـﻮرد اﻗﺪام ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺛﺒﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد . اﮐﺜﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﻼش ﻫﺎی ﻣﺬﺑﻮﺣﺎﻧﻪ ﺑـﺮای درﯾﺎﻓـﺖ ﮐﻤـﮏ ﺑﻮد اﻣﺎ آن زﻣﺎن ﻣﻦ اﯾﻦ را ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم. آﺧـﺮﯾﻦ ﺗﻼﺷـﻢ ﺧﯿﻠـﯽ آﺷـﮑﺎر ﺑـﻮد و ﻧـﺸﺎن ﻣﯽ داد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﺎﻧﺲ ارﺗﺒﺎط ﺑـﺎ واﻗﻌﯿـﺖ را از دﺳـﺖ داده ام و ﻧﻤـ ﯽ ﻓﻬﻤـﻢ ﮐـﻪ اﻋﻤـﺎﻟﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﭼﮑﺎر ﮐﻨﺪ.
ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ دﻟـﺶ ﺑـﻪ ﺣـﺎﻟﻢ ﺳـﻮﺧﺖ، ﻣـﺮا ﺑـﺮای ﻣﺮاﺳـﻢ به ﺧﺎﻧﻪ اش دﻋﻮت ﮐـﺮد . واﻟـﺪﯾﻨﺶ از اﯾـﺴﺖ ﮐﺎﺳـﺖ آﻣـﺪه ﺑﻮدﻧـﺪ و او ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاری ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﺰرﮔﯽ ﺗﺮﺗﯿﺐ داده ﺑﻮد . آﻧﺠﺎ ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم اﯾـﺴﺘﺎدم و ﺟﻠـﻮی ﻫﻤـﻪ اﻗـﺪام ﺑـﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮدم . ﺧﺎﻃﺮۀ آن ﻫﻤﯿﺸﻪ در ذﻫﻨﻢ ﺑﺼﻮرت «ﺧﺠﺎﻟﺖآور، رﻗﺖ اﻧﮕﯿﺰ و ﻏﯿـﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮری » ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ از آن ﺣﺮف ﻣـﯽ زﻧـﺪ ﺗـﺪاﻋﯽ ﻣـﯽ ﺷـﻮد . آﻧﭽـﻪ از ﻫﻤـﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ ﺑﻮد اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ در آن وﻗﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺧﻮدم اﻋﻤـﺎﻟﻢ ﻣﻨﻄﻘـﯽ و ﻣﻌﻘـﻮل ﺑﻮد.
ﭘﺲ از آن اﺗﻔﺎق ﺑﻪ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻬﻔﻤﻢ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ دارم . ﺟﻠﺴﻪ اول ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : «در ﻣﻮرد ﺧﻮدت ﺑﮕﻮ » ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖ ﭘﺲ از ﭘـﻨﺞ دﻗﯿﻘـﻪ ﺣـﺮف زدن ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﮔﻔﺖ : ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ . او ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ دو ﭼﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾـﺪ :
«اول آﻧﮑﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ از وﻗﺘﯽ وارد ﻣﻄﺐ ﺷـﺪم واﻗﻌﯿـﺖ را ﻧﮕﻔﺘـﻪ ام و دوم آﻧﮑـﻪ ﻣـﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ » ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻃ ﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ . دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ : اﮔﺮ ﻗﺼﺪ دارم ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ دﯾﺪﻧﺶ ﺑـﺮوم ﺑﺎﯾـﺪ دوﮐﺎر اﻧﺠﺎم دﻫﻢ . اول آﻧﮑﻪ اﮔﺮ دوﺑﺎره ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑﮑﺸﻢ اول ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻢ و ﯾﮏ ﮐﺎرت ﺑﻪ ﻣﻦ داد ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ره ﺗﻠﻔﻨﯽ روی آن ﺑﻮد. دوم آﻧﮑﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻣـﻦ داد ﺗﺎ ﺑﺨﻮاﻧﻢ و ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﻗﺒﻞ از ﻣﻼﻗﺎت ﺑﻌﺪیﻣﺎن ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺻـﻔﺤﮥ اول آن را ﺑﺨـﻮاﻧﻢ .
آن روز ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮوم ﯾﮏ ﺟﻠﺪ «ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ» را ﺑﻪ ﻣﻦ داد.ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ اﻣﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻢ . ﺷﺐ ﺳﺎل ﻧـﻮ (ﺷـﺐ اول ژاﻧﻮﯾﻪ) ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪه ﺑﻮدم . وﻗﺘﯽ ﺑﻬﻮش آﻣﺪم ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﺻـﺒﺢ روز ﺑﻌـﺪ اﺳـﺖ .
وﻗﺘﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﺟﺎ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ﮐﻤﯽ آﺳﭙﺮﯾﻦ ﺧﻮردم ﺑﻌـﺪی ﺳـﻌﯽ ﮐـﺮدم ﯾـﮏ ﻓﻨﺠـﺎن ﻗﻬﻮه ﺑﺨﻮرم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻔﺤﮥ اول روزﻧﺎﻣﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻢ . ﻧﻬﻢ ژاﻧﻮﯾﻪ ﺑﻮد و ﻣـﻦ ﯾـﮏ ﻫﻔﺘـﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﯿﻬﻮش ﺑﻮدم و اﯾﻦ واﻗﻌﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﮐﺎﻓﯽ وﺣﺸﺖ آور ﺑ ﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﻮد ﺑـﻪ اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﮥ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﺮوم.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻢ دﯾﺪم آدرﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ داده اﻧﺪ آدرس ﯾﮏ ﮐﻠﯿـﺴﺎ اﺳـﺖ ﻣﻦ ﮐﻪ ﭘﺴﺮِ ﯾﻬﻮدی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮدم ﭼﺮا ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ در ﮐﻠﯿـﺴﺎ ﺳـﺮﮔﺮدان ﺷـﻮم ﭼـﻮن ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﺴﯽ از ﻣﻦ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﮐﻒ اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﻢ ﭘﻨﻬﺎن ﺷﺪم و از ﭘﻨﺠﺮ ه ﯾﻮاﺷﮑﯽ ﺑﯿﺮون را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم ﮐـﻪ ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮارﻫـﺎ ﺑﯿﺎﯾﻨـﺪ . ﻫﻤـﻪ ﻋـﺎدی ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮﻣﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ آﻣﺪه ام. ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ آﻧﺠـﺎ را ﺗـﺮک ﮐـﻨﻢ ﮐـﻪ ﯾﮑﺪﻓﻌﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارم را دﯾﺪم ﮐﻪ داﺷﺖ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽ رﻓـﺖ . از ﻣﺎﺷـﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪم و ﺑﻪ او ﺳﻼم ﮐﺮدم . ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﭼﻮن او ﻫﻢ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽ آﻣﺪ. ﭼﻪ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ! ﻫﺮ دو ﺑﻪ داﺧﻞ رﻓﺘﯿﻢ ، داﺧﻞ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿـﺰ را
در زﻧﺪﮔﯽام ﺗﻐﯿﯿﺮ داد.
ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ A.A و اﻋﻀﺎء آن ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﻧﺒﻮدم . ﺑـﻪ ﻫـﯿﭻ ﮐـﺲ اﻋﺘﻤـﺎد ﻧﺪاﺷـﺘﻢ و ازﻧﺸﺴﺘﻦ در ﺟﻠﺴﺎت و ﮔﻮش دادن ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺗﺎزه و اردﻫـﺎی دﯾﮕـﺮ ﮐـﻪ درﺑـﺎرۀ ﭘﯿـﺪا ﮐﺮدن ﺧﺪا ، ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺎﯾﺸﺎن، ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام ﺟﺎﻣﻌﻪ ﻗﺮار ﮔـﺮﻓﺘﻦ و ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدن آراﻣﺶ دروﻧﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم . آن ﻣﻮﻗﻊ ﻧﻤ ﯽ ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ آﻧﻬـﺎ راﻫﻨﻤـﺎ دارﻧﺪ و دوازده ﻗﺪم ﺑﻬﺒﻮدی را ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای اﺷـﺎره ﺑـﻪ راﻫﻨﻤـﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «راﻫﻨﻤﺎی آن ﻣﺎه ». ﻫﻤﯿﺸﻪ راﻫﻨﻤﺎ داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻫﺮ وﻗـﺖ ﯾﮑـﯽ از آﻧﻬـﺎ «از روی ﻣﺤﺒﺖ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ی ﻣﯽ ﮐﺮد» ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دﻫﻢ او را رﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﻨﺞ ﯾﺎ ﺷﺶ ﺑﺎر ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﻣﺸﺮوب ﻫـﻢ ﻧﻤـﯽ ﺧـﻮردم ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ، ﺗﻨﺪ و ﻣﻨﺰوی ﺑﻮدم . ﭘﺲ از ﻫﻔﺖ ﻣﺎه ﻫﻮ ﺷﯿﺎری، از A.A ﮐﻤﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم و ﻣﺘﺤﯿﺮ ﺑﻮدم ﮐﻪ آﯾﺎ ﻫﻤﮥ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ . ﻣﻔﻬـﻮم ﻣـﺸﺮوب ﻧﺨـﻮردن دوﺑـﺎره ﮐﻤـﯽ ﻣﺘﻨﺎﻗﺾ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺑﺎر ﻓﺮق ﮐﻨﺪ.
ﺳﭙﺲ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻋﻘﯿﺪه دارم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤـﮏ ﮐـﺮد ﻫﻮﺷـﯿﺎر ﺑﻤـﺎﻧﻢ و ﻗـﺪرت ﺑﺮﺗﺮم را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ . ﯾﮏ روز ﺻﺒ ﺢ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و اﺣـﺴﺎس ﮐـﺮدم ﭘـﺎﯾﻢ ﻧﯿـﺴﺖ (ﭘـﺎﯾﻢ راﺣﺲ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم). ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤﯽ راه ﺑﺮوم اﻣـﺎ ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﻣـﯽ ﮔﺬﺷـﺖ ﺑـﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷـﺪم . ﭼﻨـﺪﯾﻦ ﻣـﺎه ﮔﺬﺷـﺖ ﻣﻌﺎﯾﻨـﮥ ﭘﺰﺷـﮑﯽ دﮐﺘﺮﻫـﺎ وﯾﺰﯾـﺖ ﻫـﺎی ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎﻧﯽ ودارم. از آن آزﻣﺎﯾﺶ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ اﻧﺠﺎم ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻣﺸﺨﺺ ﮔﺮدﯾﺪ ﮐﻪ اﺳﮑﻠﺮوز ﻣﺘﻌﺪد ﺑﻪ ﺑ ﻌﺪ ﻣﺴﯿﺮ زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ ﺳﻔﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ . ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻋﺼﺎی زﯾﺮ ﺑﻐـﻞ راه ﻣﯽ روم ﯾﺎ از ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭼﺮﺧﺪار اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻫﺎ ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ دوﺑﺎره ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم . در ﺳﺎل د وم ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾ ﻢ ﮐـﻢ ﮐـﻢ ﻋـﺼﺒﯽ ﺗـﺮ وﻋﺼﺒﯽ ﺗﺮ ﺷﺪم . ﻣﻦ در دوره ای ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮑﯽ ا ز راﻫﻨﻤﺎﻫﺎﯾﻢ اﮐﻨﻮن ﺑﻪ آن ﺗﺤﺖ ﻋﻨـﻮان «ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺧﺸﻢ » اﺷﺎره ﻣﯽ ﮐﻨـﺪ . ﻣـﻦ ﯾﮑـﯽ از آن آدم ﻫـﺎﯾﯽ ﺑـﻮدم ﮐـﻪ ﻣـﺎ در ﺟﻠـﺴﺎت ﻣﯽﺑﯿﻨﯿﻢ و ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﯽﻣﺎﻧﻨﺪ.
در ﮔﺮوه ﺧﺎﻧﮕﯿﻢ اﻋﻀﺎء ﻣﺮا ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮد ﻧﮕﺬاﺷﺘﻨﺪ . آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻫـ ﺮ ﺣـﺎل ﻣـﺮا دوﺳـﺖ داﺷﺘﻨﺪ. ﯾﮏ روز ﻧﻤﺎﯾﻨﺪۀ ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣ ﯽ ﮔﺮوه اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ دارد از اﯾﻨﺠـﺎ ﻣـﯽ رود و ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﻣﺴﺆ ﻟﯿﺖ ﺧﻮد را واﮔﺬار ﮐﻨﺪ . آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎی او اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدﻧـﺪ و ﺑـﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﺢ دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺗﻌﻬّﺪ ﺟﺪّی دو ﺳﺎﻟﻪ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻻزم دارم . ﺳـﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ واﺟﺪ ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﺟﻠـﺴﮥ ﻣﺎﻫﺎﻧﮥ اﻣﻮر ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺑﺮوم و ﻣﺸﮑﻼﺗﻢ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ . ﻧﯿﺎز ﺑـﻪ ﮔﻔـﺘﻦ ﻧﯿـﺴﺖ آﻧﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه ﻧﺪادﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را رﻫﺎ ﮐﻨﻢ.
در اﻣﺘﺪاد اﯾﻦ راه ﺑﺎ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﺧﻮدم ﯾـﺎد ﮔـﺮﻓﺘﻢ ﮐـﻪ ﯾﮑـﯽ از ﺑﻬﺘـﺮﯾﻦ ﻣﺰاﯾـﺎی ﮐـﺎر ﺧﺪﻣﺎﺗﯽ A.A اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ از ﺧﻮدم رﻫـﺎ ﺷـﻮ م. ﭘـﺲ از ﻣـﺪﺗﯽ دﻫـﺎﻧﻢ را ﺑﺴﺘﻢ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﻘﯿﻪ در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮔﻮش دادم. ﭘﺲ از ﻣـﺪت ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎً دو ﺳﺎل در A.A ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻤـﺎﻧﻢ اﻣـﺎ از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻫـﻢ ﻣـﯽ ﺗﺮﺳـﯿﺪم . ﭘـﺲ از ﻫﻤـﮥ ﺗـﻼش ﻫـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺮای ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد م از ﻣﺮدن ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑـﻪ آن ﻧـﻮع زﻧـﺪﮔﯽ را ﻫـﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ . در ﻣﺮﺣﻠﻪ ای ﺑﻮدم ﮐﻪ اﻋﻀﺎء ﻗﺪﯾﻤﯽ A.A و ﺟﺰوات ﻣﺎ ﺑﻪ آن «ﺑﻦ ﺑﺴﺖ» ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ. ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ.
ﯾﮏ روز ﻋﺼﺮ ﮐﺎر ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﺼﻮری اﻧﺠﺎم دادم، ﺣـﺪاﻗﻞ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﺧـﻮدم . ﭘـﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ راﻫﻨﻤﺎی آن ﻣﺎه ﺑـﻪ ﺟﻠـﺴﻪ رﻓـﺘﻢ . ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ آﻣـﺎده ﻫـﺴﺘﻢ ﺗـﺎ دوازده ﻗـﺪم اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم را ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ . از ﺑﺴﯿﺎری ﺟﻬﺎت آن ﺷﺐ زﻧﺪﮔﯽ دوﺑﺎره ای را ﺷـﺮوع ﮐﺮدم. آن ﻣﺮد ﺑﻪ روﺷﯽ ﻣﺤﺒﺖ آﻣﯿﺰ و ﻣﻼﯾﻢ ﻗﺪم ﻫﺎ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد؛ ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤـﺮ ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاراو ﻫﺴﺘﻢ . او ﺑ ﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ دروﻧﻢ ﺑﯿ ﻨـﺪازم و ﺑـﻪ ﻗـﺪرت ﺑﺮﺗـﺮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﻮش آﻣﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ و ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﺮﺳﻢ . او ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد داد ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ آﯾﻨﺪه ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ و ﻣﺮدی را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣـﯽ ﮐﻨـﺪ دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ و ﺣﺘـﯽ ﺑـﻪ او اﺣﺘـﺮام ﺑﮕﺬارم.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻗﺪم ﻧﻬﻢ رﺳﯿﺪم از اﺷﺘﯿﺎق ﺧﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم . ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺧﯿﺲ ﻋﺮق ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎ ﺑﻮﺳﯽ را ﮐﻪ دﯾﺪه ﺑﻮدم ﻓﺮاﻣﻮش ﮐـﻨﻢ ﺧـﻮاب دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ آن روز آﺧﺮﯾﻦ روز ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ ﺑﻮد . ﭘـﺲ از ﺗﻠﻔـﻦ زدن ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎن و راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ . ﺗﻤﺎم روز ﺑﯿﺶ از 8 ﯾﺎ 9 ﺳﺎﻋﺖ وﻗـﺖ ﮔﺬاﺷـﺘﻢ و ﺑـﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر آﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ از آﻧﻬﺎ ﺟﺒﺮان ﺧﺴﺎرت ﮐﻨﻢ. ﺑﺮﺧـﯽ از آﻧﻬـﺎ از دﯾﺪن ﻣﻦ وﺣﺸﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ زﻧ ﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد . وﻗﺘﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ آن ﭘﻠﯿﺲ در A.A ﺑﻮده اﺳﺖ و از آن زن ﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﮐﺶ ﻧﺪﻫﺪ . ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﺮﺧﻮرد م ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺮده اﺳـﺖ . ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑـﺎ ﯾـﮏ«آدم ﻣ ﺮده» ﺑﺮای ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر رﻓﺘﻢ و از او ﻫﻢ ﺟﺒﺮان ﺧﺴﺎرت ﮐﺮدم . ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر واﻗﻌﺎً اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻋﻀﻮ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻫﺴﺘﻢ و در ﺟﻠﺴﺎت ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺮای ﮔﻔـﺘﻦ دارم.
وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎر ﺳﺎل از ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾ ﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ د وﺑﺎره ﺑـﻪ وﻃـﻨﻢ ﺳـﻔﺮ ﮐـﺮدم از ﺳﺎﻟﻬﺎ از زﻣﺎﻧﯽ ﮐـﻪ آﻧﺠـﺎ را ﺑﻮاﺳـﻄﻪ ﺣﮑـﻢ ﻗﺎﺿـﯽ ﺗـﺮک ﮐـﺮ ده ﺑـﻮدم دﯾﮕـﺮ ﺑﺮﻧﮕﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣـﺮدی ﮐـﻪ در ﺳـﻦ 15 ﺳـﺎﻟﮕﯽ ﺑـﺮای ﮐﺸﺘﻦ او اﻗﺪام ﮐﺮده ﺑﻮدم رﻓﺘﻢ و درﺻﺪد ﺟﺒﺮان ﺧﺴﺎرت از وی ﺑﺮ آﻣﺪم . ﺑﺎ آن ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮی ﮐﻪ آن ﺷﺐ ﺷﮑﺮﮔﺬاری ﺳﺮ ﻣﯿﺰ ﺷﺎم ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮا دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺟﻠﻮی آﻧﻬﺎ اﻗﺪام ﺑﻪ ﺧﻮدﮐـﺸﯽ ﮐـﺮدم ﻧﯿـﺰ ﻣﻼﻗـﺎﺗﯽ داﺷـ ﺘﻢ و از آﻧﻬـﺎ ﻧﯿـﺰ ﺟﺒﺮان ﺧﺴﺎرت ﮐﺮدم ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم اﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮐـﺎر درﺳـﺖ را اﻧﺠﺎم داده ام. و اﺣﺘﻤﺎﻻً اﯾﻦ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﻫﻤﺎن دوﺳﺖ ﻗـﺪﯾ ﻢ ﻣـﺮا دوﺑﺎره ﺑﺮای ﺷﺎم ﺷﺐ ﺷﮑﺮﮔﺰاری دﻋﻮت ﮐﺮد.
AA و ﻗﺪم ﻫﺎی ﺑﻬﺒﻮدی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داده اﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﺑﺎ دﯾﺪی ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻪ وﻗﺎﯾﻊ ﻧﮕﺎه ﮐﻨﻢ . ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﻌﻀﯽ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﮐﻪ زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺎﺟﻌﻪ ای ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪﻧﺪ، ﻣﻮﻫﺒﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮده اﻧﺪ. ﻗﻄﻌﺎً اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ در ﻣﻦ ﻫـﻢ از ﻫﻤﺎن دﺳﺘﻪ ﺑﻮده اﺳﺖ . اﻣﺮوز ﻣـﻦ اﻟﮑﻠـﯽ ﺳﭙﺎﺳـﮕﺬار و ﻗـﺪرداﻧ ﯽ ﻫـﺴﺘﻢ . ﻣـﻦ اﻓﺴﻮس ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﻧﻤﯽ ﺧﻮرم و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ در را روی آن ﺑﺒﻨـﺪم . آن وﻗـﺎﯾﻌﯽ ﮐﻪ روزی ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ اﺣﺴﺎس ﺷﺮﻣﻨﺪﮔﯽ و ﺧﻔّﺖ ﮐﻨﻢ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾـﻦ اﻣﮑـﺎن را ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺮای ﻧﻮع ﺑـﺸﺮ ﻣﻔﯿـﺪ ﺑﺎﺷـﯿﻢ .ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﺟﺴﻤﯿﻢ اﯾﻦ ﻧﮕﺮش را ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻧﺪاده اﺳﺖ؛ اﮔﺮ ﻫﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮی داده ﺑﺎﺷـﺪ آن را ﻗﻮی ﺗﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ . ﻣﺪﺗﻬﺎ ﭘﯿﺶ ﯾ ﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣـﺸﮑﻼت ﺟـﺴﻤﯽ و ﻧـﺎراﺣﺘﯽ از آن ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﻬﻢ ﮐﻤﮏ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان اﺳﺖ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﺧـﻮب را و ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮدن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دﻫﺪ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺑﺨﻨـﺪم و ﺧﻮد را آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﺟﺪّی ﻧﮕﯿﺮم . ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ ﺷﺨـﺼﯽ ﻧﯿـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ روی ﮐﺮۀ زﻣﯿﻦ ﻣﺸﮑﻞ دارم.
AA از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﺠﺮﺑﯿـﺎﺗﻢ در ﺧـﺪﻣﺎت ﻋﻤـﻮﻣﯽ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻧـﺸﺎن داده ﮐـﻪ اﯾـﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭼﻘﺪر ﮔﺴﺘﺮده و ﻣﺘﻨﻮع اﺳـﺖ . ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳـﺮ اﯾـﺎﻻت ﻣﺘﺤـﺪه ﺳـﻔﺮﮐﺮده ام و ﺣﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه در اﺳﺮاﺋﯿﻞ ﺑﻮدم . آﻧﺠﺎ ﻣـﻦ در ﺟﻠـﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده و ﻣﻨﺸﯽ ﺟﻠﺴﻪ ای ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﯾﮏ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه ﺑﻤﺒـ ﺎران ﻫـﻮاﯾﯽ وا ﻗـﻊ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ روزﻫﺎی ﺧـﻮب و ﻫـﻢ روزﻫـﺎی ﺑـﺪ داﺷـﺘﻪ ام.
ﺑﺮﺧﻼف ﻧﮕﺮﺷﯽ ﮐﻪ در روزﻫﺎی ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾ ﻢ داﺷﺘﻢ دﯾﮕـﺮ از اﺗﻔﺎﻗـﺎﺗﯽ ﮐـﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ اﻣﺮوز ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯿﻔﺘﻨﺪ ﺗﺮﺳﯽ ﻧﺪارم . ﻣﻦ ﺣﺘﯽ اﯾﻦ ﺷﺎﻧﺲ را داﺷـﺘﻢ ﮐـﻪ ﭘﺪرم را در ﺟﻠﺴﺎت A.A ﺑﺒﯿﻨﻢ . ﻣﺎ در ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺘﻌﺪد A.A ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑـﻮده و ﻃـﯽ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زده اﯾﻢ. ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺬﺷـﺘﻪ آراﻣـﺶ ﺑﯿـﺸﺘﺮی دارﯾـﻢ و ﺑـﺎ زﻣـﺎن ﺣـﺎل راﺣـﺖ ﻫﺴﺘﯿﻢ.
در ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳـﻪ ﺑﺮﮔـﺸﺘﻪ و زﻧـﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾـﺪی را ﺷـﺮوع ﮐﺮده ام. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ وﯾﻠﭽﺮ ﺧﻮد ﺑﻪ اﻃﺮاف ﻣـﯽ روم از اﯾﻨﮑـ ﻪ زﻧـﺪﮔﯽ اﯾﻨﻘـﺪر ﻓـﺮق ﮐﺮده اﺳﺖ ﻣﺘﺤﯿﺮ ﻣﯽ ﺷﻮم و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ آن را ﺗﺼﻮر ﮐـﻨﻢ و اﯾـﻦ ﺑـﺮاﯾﻢ ﺧـﻮب اﺳﺖ. اﺑﺰارﻫﺎی ﻫﻮﺷﯿﺎری و ﺑﻬﺒﻮدی در A.A در دﺳﺘﺮس ﻣـ ﻦ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﺗـﺎ در ﻫﻤﮥ اﺑﻌﺎد زﻧﺪﮔﯽ از آﻧﻬﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ و ﺗﻨﻬـﺎ ﭼﯿـﺰی ﮐـﻪ ﻧﯿـﺎز دارم ﺗﻤﺎﯾـﻞ ﺑـﻪ اﻧﺠــﺎم ﮐﺎرﻫــﺎﯾﯽ اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﭘــﯿﺶ روی دارم ﻣــﻦ ﺳﭙﺎﺳــﮕﺬار ﻫــﺴﺘﻢ ﮐــﻪ آدم ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻣﺜﻞ ﻣﻦ آﻧﻘﺪر ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮده ﮐﻪ (زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧـﺪ ) زﻧـﺪﮔﯽ ﮐﻨـﺪ و
ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﺮﺳﺪ.
