اﯾـــﻦ ﻣـــﺮد ﺗـــﻮﻫﻢ زده ﮐـــﻪ ﻗـــﺒﻼً ﺧـــﺎﻧﻮادۀ ﺷـــﺎدی داﺷــــﺖ و ﮔﯿــــﺮ ﻣــــﺎﻣﻮرﯾﻦ ﮐﻼﻧﺘــــﺮی و ﭘﺮﺳــــﻨﻞ ﺑﯿﻤﺎرﺳــــﺘﺎن ﻫــــﻢ اﻓﺘــــﺎده ﺑــــﻮد، ﻫﺪﯾــــﮥ ﻏﯿــــﺮﻣﻨﺘﻈـــﺮهای از ﺳـــﻮی ﺧﺪاوﻧـــﺪ درﯾﺎﻓـــﺖ ﮐـــﺮد ﮐـــﻪ ﺷـــــﺎﻟﻮدۀ ﻣﺤﮑﻤـــــﯽ در ﺧﻮﺷـــــﯽﻫـــــﺎ ﻧﮕﻬﺪارﻧـــــﺪۀ
ﻫﻮﺷﯿﺎری او ﺑﻮد.
ﻣﺎ ﺗﻤﺎم روز در ﮐﺸﺘﺰار ﺑﻮده و ﻋﻠﻮﻓﻪ ﻫﺎ را ﺟﻤﻊ ﮐ ﺮدﯾﻢ وﻗﺘﯽ ﮐﺎرﻫﺎ ﺗﻤـﺎم ﻣـﯽ ﺷـﺪ ﻣﯽ آوردﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﻘـﺪار ﮐﻤـﯽ ﻣـﯽ ﺧـﻮردم ﭼـﻮن 1 ﻣﺮدﻫﺎ ﯾﮏ ﮔﺎﻟﻦ ﺷﺮاب ﻣﻮﺳﮑﺎﺗﻞ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﺮدﻫﺎ ﺑﺎﺷﻢ و ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ای اﺣﺴﺎس آﻧﻬﺎ را داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﭘـﺲ از آن در زﯾﺮﻣﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﮐﺎرﮔﺮان ﻏﺬا ﻣﯽ داد ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﻣﺮا ﭘﯿـﺪا ﻣـﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ و روز ﺑﻌﺪ ﻓﻘﻂ ﻏﺮوﻟﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم آن وﻗﺖ ﺷـﺶ ﺳـﺎﻟﻢ ﺑﻮد.
ﺳﺎﻟﻬﺎی اول زﻧﺪﮔﯿﻢ در ﻣﺰارع ﻋﻤﻪ و ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺳﭙﺮی ﺷﺪ . آﻧﻬﺎ ﭘـﺲ از اﯾﻨﮑـﻪ ﭘـﺪر وﻣﺎدرم از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﻧﺪ ﻣﺮا ﺑﺰرگ ﮐﺮدﻧﺪ . ﭘﺪرم دو ﺑﺮادر و دو ﺧﻮاﻫﺮم را ﻧﮕﻪ داﺷـﺖ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻣﺮا ﮐﻪ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﮔﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﭼﻮن ﺑﺰرگ ﮐﺮدن ﺑﭽﻪ ﺳـﺨﺖ (ﺧـﺮج داﺷـﺖ ) ﺑﻮد و ﭘﻮل زﯾﺎدی ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻣﻦ از ﻣﺰرﻋﻪ ﺳﺮ در آوردم.
زﻧﺪﮔﯽ در آن روزﻫﺎ ﻓﻘﻂ در ﮐﺎر ﺳﺨﺖ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ را ﮐـﻪ ﺧﻮدﻣـﺎن ﻣﯽﮐﺎﺷﺘﯿﻢ ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ. ﺑﻪ اﺿﺎﻓﮥ ﭼﻨﺪ ﮐﺎﻻی اﻧﺒﺎری ﮐﻪ داد و ﺳﺘﺪ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. در ﺳـﻦ ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮔﺎو آﻫﻨﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎ اﺳﺐ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫـﺪاﯾﺖ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم . درﺧﺎﻧﻮاده و در ﻣﺰرﻋﻪ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺘﻢ ﻣﺠﺒـﻮرﺷﺪم اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ : اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽ ﺻـﺤﺒﺖ ﮐـﺮدن درﺳـﺖ ﻧﯿـﺴﺖ .
ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺎﻫﻮش ﻧﯿﺴﺘﻢ ﯾﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ (ﻣﺜـﻞ ) آدمﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﻢ . ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ در ﻣﺰرﻋﻪ ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ اﻣﺎ در ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﺮق ﻣﯽﮐﺮد.
در ﺳﻦ ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻗﺪ ﺑﻠﻨﺪ و ﻗﻮی ﺑﻮدم و ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺳﻨﻢ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﯽ رﺳـﯿﺪم و درس ﻋﻤﻪ و ﻋﻤﻮﯾﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﺧﺎﻧﻮاده ای زﻧﺪﮔﯽ ﮐـﻨﻢ ﺑﺨﻮاﻧﻢ و اﻣ ﯿﺪوار ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ . ﻣﻦ ﺑﺎ ﺟﻮاﻧﻬﺎی ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﻪ ﻣـﯽ ﺑﺮدﻧﺪ . ﺑﺎ اوﻟﯿﻦ ﺟﺮﻋﻪ وﯾﺴﮑﯽ ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣـﻦ 2 ﮔﺸﺘﻢ و آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎی ﻟﻮوﯾﻦ دادﻧﺪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً اﺣﺴﺎس ﺧﻔﮕﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﺑﺎ ﺟﺮﻋـﻪ دوم اﺣـﺴﺎس ﮐـﺮدم ﮐـﻪ ﻣـﺎده ﺧﯿﻠـﯽ ﺧﻮﺑﯽ اﺳﺖ . ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻣﺜﻞ آﻧﻬـﺎ داﺷـ ﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ . ﻣﻬـﻢ ﻧﺒـﻮد ﮐـﻪ ﻓﻘـﻂ ﺳﯿﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺜﻞ آﻧﻬﺎ ﺑـﺰرگ ﻫـﺴﺘﻢ . آﺧـﺮ ﺷـﺐ ﺑـﯽ ﻫـﻮش ﺷﺪم و ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮد.
در ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎ ﺑﺮای ﺑﺪﺳـﺖ آوردن ﭘـﻮل در ﭼﯿـﺪن ﻣﺤـﺼﻮل ﮐﻤـﮏ ﻣﯽﮐﺮدم و ﻫﺮ ﺷﺐ دزدﮐﯽ ﺑﻪ ﻣﺰارع دﯾﮕـﺮ ﻣـﯽ رﻓـﺘﻢ ﺗـﺎ ﺑـﺎ دروﮔﺮﻫـﺎی دﯾﮕـﺮ آﺑﺠـﻮ ﺑﻨﻮﺷﻢ. ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎ آﺑﺠﻮ ﺳﺮﺣﺎل ﻣﯽ آﻣﺪم، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﺮوم و درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﻪ، ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧـﻮش ﺑﮕـﺬراﻧﻢ، ﻣـﻦ ﺷـﺒﯿﻪ دﯾﮕـﺮان ﺑﻮدم ﺣﺘﯽ اﮔﺮ آﻧﻬﺎ از ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺳﺎل ﺑﻌﺪ در ﻃﻮل ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻢ . ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺮدﻫﺎی ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻋﺼﺮ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺎر (ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ) ﻣﯽرﻓﺘﻢ. ﻣﺘـﺼﺪی ﺑـﺎر آﺑﺠـﻮ را ﺟﻠﻮی ﻣﺮدی ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ اﻣﺎ در واﻗﻊ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻮد . ﺟﻤﻌـﻪ ﻫـﺎ روز ﭘﺮداﺧﺖ ﺣﻘﻮق ﺑﻮد، آن روز را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ﭼـﻮن ﺑﯿـﺮون ﻣـﯽ رﻓـﺘﻢ و ﻣـﺴﺖ ﻣﯽﺷﺪم ﮐﻢ ﮐﻢ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻟﺲ رﻗﺺ ﺑﺮوم و ﻣﻦ ﺑﺎ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ وِل ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ . ﭘﻮلﻫﺎﯾﻤﺎن را روی ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺮای ﺷﺐ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﺮﯾﻢ و ﭼﻮن ﻣﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣـﯽ رﺳﯿﺪم ﻣﺸﺮوب را ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪم. ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑـﺎ ﺟـﻨﺲ ﻣﺨـﺎﻟﻒ ﺣـﺮف ﺑـﺰﻧﻢ و آدم ﻣﻬﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻢ ﭼﻮن ﻫﻢ ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﮑﻠﯽ و ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ را داﺷﺘﻢ. دو روز ﻗﺒﻞ از ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﻋﺎزم ﺳﻔﺮ ﺑﻮدم ﺑﺮای آﻣـﻮزش ﻣﻘـﺪﻣﺎﺗﯽ ﻣـﯽ رﻓـﺘﻢ . ﯾـﮏ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻪ آﺧﺮﯾﻦ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﻦ و دوﺳﺘﺎﻧﻢ از ﻗﻄﺎر ﭘﯿﺎده ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑـﻪ ﻃﺮف ﺑﺎر رﻓﺘﯿﻢ ﺗـﺎ ﻣـﺸﺮوب ﺑﺨـﺮﯾﻢ و ﮐﺮﯾـﺴﻤﺲ را ﺟـﺸﻦ ﺑﮕـﺮﯾﻢ . وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ ﻗﻄـﺎر ﺑﺮﮔﺸﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻫﺸﺪار دادﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻫـﺎی ﻧﻈـﺎﻣﯽ دارﻧـﺪ ﺑﻄـﺮی ﻫـﺎی ﻣـﺸﺮوب را از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون ﻣﯽ اﻧﺪازﻧﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺸﺮوب ﻫﺎ را ﺗﻨﺪﺗﻨﺪ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻮﺷـﯿﺪﯾﻢ و ﻣـﺴﺖ ﺷﺪﯾﻢ.
ﭘﺲ از آﻣﻮزش ﻣﻘﺪﻣﺎﺗﯽ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﮕﺎه ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ . ﻣﻦ اﻏﻠـﺐ ﻣـﺸﺮوب ﻧﻤﯽﺧﻮردم ﭼﻮن ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﻘﺐ ﺑﯿﻔﺘﻢ اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑـﻪ ﺧـﻮردن ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﺎ ﻫﻤﮥ آن ﺗﻤﺎم ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻧﻤﯽ ﺷﺪم ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﭼﻄﻮر ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮕﻮﯾﻢ «ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ درﺳﺖ از ﻣﺸﺮوب ﺑﻨﻮﺷﻢ».در دوره ﻣﺮﺧﺼﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ زادﮔﺎﻫﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﺎ زﻧﯽ ﺟﻮان ازدواج ﮐﺮدم و ﯾﮑـﺴﺎل ﺑﻌﺪ اوﻟﯿﻦ دﺧﺘﺮﻣﺎن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ . وﻗﺘﯽ از ﻧﯿﺮوی ﻫﻮای ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ آﻣﺪم ﮐﻤﯽ ﮐﻪ ﻣـﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ. دراﺑﺘﺪا ﻓﻘﻂ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪم و ﺑﺎ رﻓﻘﺎی ﻗـﺪﯾﻤﯽ و ﻫﻤﺴﺮان ﺟﺪﯾﺪﺷﺎن ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﺗﻨﻬﺎ ﺗـﺼﺎدﻓﯽ ﮐـﻪ در ﺣـﯿﻦ ﻣـﺴﺘﯽ داﺷـﺘﻢ ﻫﻤﺎن ﺳﺎل اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد . ﻣﻦ و دوﺳﺘﻢ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻮدﯾﻢ ﻣـﺎ ﺑـﺎ ﯾـﮏ اﺗﻮﻣﺒﯿـﻞ ﭘـﺎرک ﺷـﺪه ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدﯾﻢ و از ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺼﺎدف ﻓﺮار ﮐﺮدﯾﻢ . ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ روزﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎ اﻧﺪاﺧﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﺑﻪ آن ﺗﺼﺎدف اﺷﺎره ای ﺷﺪه ﯾﺎ ﻧﻪ ﻫﯿﭻ ﺧﺒﺮی ﻧﺒﻮد . ﻫﻤـﺎن ﺷـﺮﮐﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﻫﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﺑﺮاﯾـﺸﺎن ﮐـﺎر ﻣـﯽ -ﮐـﺮدم ﻣـﺮا ﺑﺮای ﮐﺎر آﻣﻮزی ﻧﺠﺎری ﺑﮑﺎر ﮔﺮﻓﺖ . ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻮش ﺑﻮدم و ﺧﯿﻠﯽ زود ﯾـﺎد ﻣـﯽ ﮔـﺮﻓﺘﻢ .
ﺑﻌﺪ از آن ﺧﯿﻠﯽ زرﻧﮓ ﺷﺪم و ﻫﻤﻪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﺑـﺮاﯾﻢ ﮐـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﻓﺮاﻣـﻮش ﮐﺮدم. ﺑﺎﺑﺖ ﭘﻮﻟﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻗﻮل داده اﻧﺪ، از آﻧﻬﺎ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﮐﺮدم و آﻧﻬـﺎ ﻫـﻢ ﻣـﺮا اﺧﺮاج ﮐﺮدﻧﺪ.
ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﮔﻮاﻫﯽ ﻧﻈﺎﻣﯽ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﮑﺎﻧﯿﮏ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و روزﻫـ ﺎ در ﺷـﻬﺮﮐﺎری ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . درﺳﺖ در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻊ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﺑﻪ ﺷـﮑﻞ واﻗﻌـﯽ ﺷـﺮوع ﮐﺮدم. ﻫﻤﮑﺎراﻧﻢ در ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﺑﺮای ﺧﻮد ﺗﺸﺮﯾﻔﺎﺗﯽ داﺷـﺘﻨﺪ . ﻫﻤـﯿﻦ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻣﺤـﻞ ﮐـﺎر ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﺷﺮاب ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪﻧﺪ. اواﯾﻞ ﻣـﻦ ﺑـﺎ آﻧﻬـﺎ ﻫﻤﺮاﻫـﯽ ﻧﻤـﯽ ﮐـﺮدم ﻣـﻦ ﺷﺮاب ﻧﻤﯽ ﺧﻮردم و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺳﺮﺳـﺨ ﺖ ﺑـﻮدم . اﻣـﺎ ﺑﻌـﺪ از ﻣـﺪﺗﯽ ﯾـﮏ روز ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻨﻮﺷﻢ . دو ﺟﺎم ﻧﻮﺷﯿﺪم ، آن را دوﺳﺖ داﺷـﺘﻢ . در ﻣـﺪت ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل ﺑﻌﺪی ﻫﺮ روز ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪم.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮏ روز ﻫﻨﮕﺎم ﮐﺎر آﺳﯿﺐ دﯾﺪم و ﻣﺮا ﺑﻪ ﻣﺪت ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﺳـﺘﺎدﻧﺪ آﻧﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ زودی ﺳﺮﮐﺎر ﻣﯽ روم اﻣﺎ ﻧﺮﻓﺘ ﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﭼـﻮن ﻫـﺮروز ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم . روز ﭼﻬﺎرم ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎﯾﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ام آﻣﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳـﺮی ﺑﺰﻧﻨـﺪ ﻣـﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﺒﻮدم اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﺮوﻧﺪ ﻣﺴﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ آﻧﻬﺎ ﭼﯿـﺰی ﻧﮕﻔﺘﻨـﺪ اﻣـﺎ روز ﺑﻌﺪ ﺳﺮﭘﺮﺳﺖ اﺗﺤﺎدﯾﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﻗﺮار اﺳﺖ اﺧﺮاج ﺷﻮم . ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮداری رﻓﺘﻢ و اﺳﺘﻌﻔﺎ دادم. ﻃﯽ آن ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻫﻤﺴﺮم ﺳﻪ دﺧﺘﺮ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آورد . وﺟـﻮدم ﺳﺮﺷـﺎر از ﭘـﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﮔﻨﺎه و ﺗﺮس ﺑﻮد ﭼﻮن ﻫﯿﭻ ﺷﻐﻞ و درآﻣﺪی ﻧﺪاﺷﺘﻢ . ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺷﺪه ام ﺑـﻪ ﻧﻈﺮم اﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺪﺷﺎﻧﺴﯽ ﺑﻮد ﻧﻪ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺧـﻮدم . ﻫـﺮ ﮐـﺎر ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﭘﯿـﺪا ﻣﯽﮐﺮدم اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم ﺣﺘﯽ اﮔﺮ واﺑﺴﺘﻪ ﺑﻪ اﺗﺤﺎدﯾﻪ ﻧﺒﻮد.
ﭘﺴﺮ اوﻟﻢ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ و دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪ دوﻣﯿﻦ ﭘﺴﺮم ﻧﯿﺰ ﻣﺘﻮﻟـﺪ ﺷـﺪ . دوﺑـﺎره ﻏـﺮور ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﯿﺮت ﺑﻮدم ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و ﭘﻮﻟﺶ ﺗﻮی ﺟﯿﺐ ﺑﻘﯿﻪ ﺑﺮود . ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﭘﯿﻤﺎﻧﮑﺎر ﺷـﻮم و ﺑـﺮای ﺧـﻮدم ﮐـﺎرﮐﻨﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﻣﺘﺤﺎن د ادم و ﻣﺠﻮز ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ را ﮐﻤﯽ ﮐـﺎﻫﺶ دادم و ﮐـﺴﺐ و ﮐﺎر روز ﺑﻪ روز ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ اﻣﺎ دوﺑﺎره ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮ ردن را اﻓﺰاﯾﺶ دادم. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑـﺎر ﻣـﯽ رﻓﺘﻢ و ﮐﺎرﮔﺮان را ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدﺷـﺎن رﻫـﺎ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم . ﺳـﺎل ﺳـﻮم ﻫﻤـﻪ وﻗـﺘﻢ را درﻣﯿﺨﺎﻧﻪﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬارﻧﺪم ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﮐـﺮده ﺑـﻮ دم ﺗﻤـﺎم ﮐـﻨﻢ . ﺗﻤـﺎم ﭘﻮلﻫﺎ را ﻫﻢ ﺧﺮج ﮐﺮده ﺑﻮدم . در وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺪی ﻗﺮار داﺷﺘﻢ ﻣـﻦ ﯾـﮏ اﻟﮑﻠـﯽ ﺑـﻪ ﺗﻤـﺎم
ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮدم و ﻟﯽ ﺧﺪا و ﺑﺨﺖ ﺑﺪ را ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﮐﺮدم. از ﭘﺎ اﻓﺘﺎدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ دوﺑـﺎره ﺑﺮﺧﯿﺰم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮐﺎرم را از دﺳﺖ دادم . ﻃﯽ ﺳﻪ ﺳﺎل آﯾﻨﺪه ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﻮﻗﺘﯽ و دوره ای اﻧﺠـﺎم ﻣــﯽ دادم دو روز اﯾﻨﺠـﺎ ﺳــﻪ روز آﻧﺠــﺎ ﺑـﻪ ﺳــﺨﺘﯽ ﭘـﻮل در ﻣــﯽ آوردم. ﺧــﺮج ﺧﺎﻧﻮادهای ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﯽ زﯾﺎد ﺑﻮد . ﺧﺮج ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ زﯾـﺎد ﺑـﻮد . و ﭘـﻮل ﮐـﺎﻓﯽ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻧﻤﯽ آوردم. ﻫﻤﺴﺮم ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و داﺋﻢ ﻏﺮوﻟﻨﺪ و ﻧﻔﺮﯾﻦ ﻣﯽ ﮐـﺮد و ﻣـﻦ ﻓﻘـﻂ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ از ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ.
ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮐ ﺎرﮐﺮدن ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ ﯾﮑﺒﺎر درﺷﺮﮐﺖ روﮐﺶ آﻟـﻮﻣﯿﻨﯿﻢ ﺳـﺮﮐﺎرﮔﺮ ﺑﻮدم ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻄﻮر ﮐﺎرﻫﺎ را ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﮐـﺮدﯾﻢ . ﻣـﻦ ﻫـﺮ روز ﺻـﺒﺢ ﻣـﺮﯾﺾ و ﺧﻤـﺎر ﺑﻮدم. ﮐﺎرﮔﺮان ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﯿﺎﯾﻢ آﻧﻮﻗـﺖ ﮐـﺎر را ﺷـﺮوع ﮐﻨﻨـﺪ . ﻫﻨﮕـﺎم ﻇﻬﺮ ﺑﻪ ﺑﺎری ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺴﺎزم و ﺑﻌﺪ ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺐ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ.
در ﺧﺎﻧﻪ ﮐﺎرﻣﺎن ﻓﻘﻂ دﻋﻮا ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ از آن ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﭽﻪﻫﺎ دﯾﮕﺮ ﻣﺮا ﻣﺴﺖ ﻧﺒﯿﻨﻨﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ واﻗﻌﺎً ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻨﻮﺷﻢ. ﻫﻤﺴﺮم زﯾﺮﭘﻮﺷﺶ ﮐﻤﮏﻫﺎی رﻓﺎﻫﯽ دوﻟﺖ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ و ﻣﻦ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﭘﻮﻟﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽدادم. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮای ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﭘﻮل داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﻫﺎی ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ اداﻣﻪ دادم اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻗﺎﺑﻞ اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻧﺒﻮدم. ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﻫﻔﺘﻪ ﺧﻮب ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم ﭘﺲ از آن دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺻﺒﺢﻫﺎ از ﺟﺎﯾﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻢ، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺧﺮاج ﻣﯽﺷﺪم.
ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ راﻧﻨﺪﮔﯽ در ﺣﺎل ﻣﺴﺘﯽ دﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﺪم اﻣﺎ ﺑـﺎ ﮐﻤـﮏ ﯾﮑـﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ اﯾﺎﻟﺘ ﯽ ﺑﻮد ، ﺟﺮم ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﯽ اﺣﺘﯿﺎﻃ ﯽ در راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺗﺨﻔﯿـﻒ ﯾﺎﻓـﺖ . ﺑـﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﻗﺎﻧﻮن ﺷﮑﻨﯽ ﮐـﻨﻢ ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣـﻪ ام ﺗﻮﻗﯿـﻒ ﻣـﯽ ﮔﺮدد. در ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر A.A را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدم ﻣﻦ ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﻮم . اﻣﺎ ﻣﺴﺖ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑـﺸﻮم . اﺣـﺴﺎس ﭘـﺸﯿﻤﺎﻧﯽ، ﺗـﺮس و ﮔﻨـﺎه ﺳﺮاﺳﺮ وﺟﻮدم را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد . ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻐﺎزۀ ﻫﻤﺒﺮﮔﺮ ﻓﺮوﺷﯽ ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ ﺑﻮد رﻓﺘﻢ در دﻓﺘﺮﭼﻪ راﻫﻨﻤﺎی ﺗﻠﻔﻦ دﻧﺒﺎل ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ اﻧﺠﻤﻦ A.A ﮔﺸﺘﻢ و ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﺗﻠﻔـﻦ زدم. دو ﻣﺮد ﺑﻪ آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﻦ آﻣﺪﻧﺪ و ﭘـﯿﺶ ﻣـﻦ ﻣﺎﻧﺪﻧـﺪ و ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﻗﻬـﻮه ﺧـﻮردﯾﻢ ﺗـﺎ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪﻫﺎ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺷﺪﻧﺪ . آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﺪت ﯾﮑﻤﺎه ﻫﻤﯿﺸﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﻣﯽ آﻣﺪﻧـﺪ . ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﺟﻠـﺴﻪ ﻣﯽ ﺑﺮدﻧﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ ام ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧـﺪارم .اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم آن دو ﻣﺮ د ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﺮا ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دوﺑﺎره ﻣﺴﺖ ﺷﺪم ﺗﺎ از ﺷﺮ آﻧﻬﺎ ﺧﻼص ﺷﻮم.
ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ رﻓﺘﻢ . وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺟﺎ ﯾﯽ ﺳﻔﺮ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم و ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎﯾﻢ ﺗﺤﺖ ﭘﻮﺷﺶ ﺧﺪﻣﺎت رﻓﺎﻫﯽ دوﻟﺖ ﺑﻮدﻧﺪ . ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ ﭘـﻮﻟﯽ را ﮐﻪ ﻣﻦ در ﻣﺸﺎﻏﻞ ﺳﺎ ﺧﺘﻤﺎﻧﯽ اﺗﺤﺎدﯾﻪ ای در ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ در ﻣﯽ آوردم در ﺑﯿﺎورد . اﻣﺎ ﻫﻤﮥ آن را ﺧﺮج ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻧﮕﺮان ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻧﺒﻮدم ﭼﻮن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺴﺖ ﺑـﻮدم .
ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﻫﺪاﯾﺎﯾﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎدم . زﻣﺎن ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻧﮕﺮان آﻧﻬـﺎ ﻣـﯽ ﺷـﺪم ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ دوﺑـﺎره ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑـﻮدن را ﺗﺤﻤـﻞ ﮐـﻨﻢ ﭼـﻮن ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑﯽ ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺧﻮد را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﻢ، ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ.
ﻫﻨﮕﺎم ﮐﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﻧﺠّﺎرﻫﺎ ﻣﺪت ﮐﻮﺗـﺎﻫﯽ ﮐـﺎر ﻣـﯽ ﮐﺮدﻧـﺪ . آﻧﻬـﺎ ﻓﻼﺳﮏﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﻨﮏ ﻧﮕﻬﺪاﺷﺘﻦ آﺑﺠﻮ داﺷﺘﻨﺪ.
ﻣﺤﯿﻂ ﮐﺎر ﭘﺮ از ﻗﻮﻃﯽ ﻫﺎی آﺑﺠﻮ ﺑﻮد . ﻫﺮ روز ﺻﺒﺢ زود ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ای ﮐﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳـﺮ ﺷﺐ ﺑﺎز ﺑﻮد ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﺷﺮاب ﺑﺨﺮم و در ﻓﻼﺳﮏ ﻧﮕﻪ دارم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺗﺎ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﻧﮕﻪ دارد . ﺳﭙﺲ در وﻗﺖ ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺮای ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧﺮﯾـﺪم و در راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺷﺶ ﻗﻮﻃﯽ آﺑﺠﻮ و ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﺷﺮاب ﺑﺮای ﻏـﺮوب ﻣـﯽ ﺧﺮﯾـﺪم . اﯾـﻦ ﭼﺮﺧﮥ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﯾﮑﺒﺎر وﻗﺘﯽ داﺷﺘﻢ از ﺧﺎﻧﻪ د وﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﮐﺎﻣﯿﻮن ﻣـﺮا ﻣﺘﻮﻗـﻒ ﮐﺮدﻧـﺪ ﭼـﻮن
DWI ﮐﺮدﻧـﺪ ﯾﻌﻨـﯽ ﺑـﺎ 300 دﻻر 1 داﺷﺘﻢ «زﯾﮕﺰاﮔﯽ» ﺣﺮﮐﺖ ﻣـﯽ ﮐـﺮد و ﻣـﺮا ﺟﺮﯾﻤـﮥ ﺟﺮﯾﻤﮥ ﻧﻘﺪی و ﯾﮑﺴﺎل آزادی (ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ) ﻣﺸﺮوط، ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
ﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﯿﮑﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺳﻪ ﻣﺎه ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد . وﻗﺘﯽ ﭘﻮﻟﻬﺎﯾﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﺎ ر رﻓﺘﻢ . ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﺎرت اﺗﺤﺎدﯾﮥ ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻫﯿﭻ ارزﺷﯽ ﻧﺪاﺷﺖ .دوﺑﺎره ﺑﺮای ﻫﻤﺎن ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎی اوﻟﻢ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺳـﺮﮐﺎرﮔﺮ ﻣـﺸﻐﻮل ﮐﺎرﺷـﺪم . ﺣـﺎﻻ ﮐـﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ آن روزﻫﺎ ﻣﯽ اﻧﺪازم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺧﺪا ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣـﺪت ﺧـﺪا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﮑﻼﺗﻢ ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽﮐﺮدم. از آﻧﺠﺎ ﮐ ﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﻪ ﻣﺎه اوﻟﯿﻦ ﮐﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻢ و ﻣﺴﺖ ﺷﺪم. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﻣﯽ رﻓـﺘﻢ و ﮐـﺎرﮔﺮان را آﻣـﺎده ﺑﮑـﺎر ﻣـﯽ ﮐـﺮدم و ﺳـﭙﺲ ﻓـﺮار
ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺸﺮوب ﺑﻨﻮﺷﻢ . اﯾﻦ وﺿـﻊ اداﻣـﻪ ﯾﺎﻓـﺖ ﺗـﺎ ﯾـﮏ روز ﺻـﺎﺣﺐ ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺶ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺮا ﺗﻮﺑﯿﺦ ﻧﻤﻮد و ﻣﻦ اﺧﺮاج ﺷﺪم. اﺳﻢ ﻣﻦ در ﻟﯿـﺴﺖ ﮐﺎرﯾﺎﺑﯽ اﺗﺤﺎدﯾﻪ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺷﻐﻞ ﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎ ﺷﺮﮐﺖ ﻫﺎی ﺧﻮب ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐـﺮدم . ﺳـﻌﯽ ﮐﺮدم ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻤﺎﻧﻢ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺪت ﯾﮑﯽ دو ﻫﻔﺘﻪ دوام ﺑﯿـﺎورم . اﻣـﺎ دوﺑﺎره ﻣﺴﺖ ﻣﯽ ﺷﺪم. آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ را زﯾﺎد ﻣﯽ دﯾﺪم. ﭼﻮن ﭘﺸﺖ ﺧﺎﻧـﮥ ﻫﻤـﺴﺮم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪر زﻧﻢ زﻧ ﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم . آن وﻗﺖ دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﻢ ازدواج ﮐـﺮده ﺑﻮدﻧﺪ و ﭘﺴﺮﻫﺎﯾﻢ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻦ در ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﺧﺎﻧﻮاده دﺧﺎﻟﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻓﻘـﻂ ﺣﻀﻮر ﻓﯿﺰﯾﮑﯽ داﺷﺘﻢ .
آن ﺳﺎل ﻣﻦ دوﺑﺎره در ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ درﻣﺎن اﻟﮑﻞ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدم . اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺗﺤﺖ درﻣﺎن ﺑﻮدم داﺷﺘﻢ در ﺣﻤﺎم ﺟﻠ ﻮی آﯾﻨﻪ ﺻﻮرﺗﻢ را اﺻﻼح ﻣـﯽ ﮐـﺮدم . ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ م رﺳـﯿﺪ ﮐـﻪ رﯾﺸﻢ دوﺑﺎره ﺑﺎ ﺳـﺮﻋﺖ رﺷـﺪ ﻣـﯽ ﮐﻨـﺪ و ﻧﻤـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ آن را ﺑﺘﺮاﺷـﻢ . ﺑـﺎ آﻧﮑـﻪ ﻟﺒـﺎس ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻢ ، از روی ﻧﺮده ﻫﺎ ﭘﺮﯾﺪه و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻓﺮار ﮐﺮدم . زﻣـﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻫﺎ آﻣﺪﻧ ﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ در ﺧﺎﻧ ﮥ زﻧﯽ رﺳﯿﺪم و در ﺧﺎﻧﻪ را زدم ﺗﺎ اﺟـﺎزه د ﻫـﺪ وارد ﺧﺎﻧﻪ ﺷﻮم و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﻠﯿﺲ ﻫﺎ رﺳﯿﺪﻧﺪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم آﻧﻬﺎ را ﻗﺎﻧﻊ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ آن زن ﻫﻤﺴﺮ ﻣﻦ اﺳﺖ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ . اﻣـﺎ آﻧﻬـﺎ ﻣـﭻ ﺑﻨـﺪ ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن را روی ﻣﭽـﻢ دﯾﺪﻧﺪ و ﻣﺮا ﺑﺮ ﮔﺮداﻧﺪﻧﺪ.
آن روزﻫﺎ روزﻫﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﯽ ﺑﺴﺘﻨﺪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ D.T ( دﻟﯿﺮﯾﻮم ﺗﺮﻣﻨـﺰ ) ﻣﯽ روم از ﻣﻦ ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻨﺪ آن D.T ﻫﺎ ﺑـﺪﺗﺮﯾﻦ D.T ﻫـﺎﯾﯽ ﺑﻮدﻧـﺪ ﮐـﻪ ﺗـﺎ آن وﻗـﺖ ﺗﺠﺮﺑــﻪ ﮐــﺮده ﺑــﻮدم. ﻫــﯿﭻ وﻗــﺖ در زﻧـ ـﺪﮔﯽ اﯾﻨﻘــﺪر ﻧﺘﺮﺳــﯿﺪه ﺑــﻮدم. ﻓﮑــﺮ ﻣــﯽ ﮐــﺮدم ﮔﺎﻧﮕﺴﺘﺮﻫﺎ (ﺗﺒﻪ ﮐﺎران ) دﻧﺒﺎﻟﻢ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﮑﺸﻨﺪ . آﻧﻬﺎ اﺟﯿﺮ ﮐـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﯿﻠﯽ آرام ﺑﺎﺷﻢ و ﻣﺨﻔﯽ ﺷﻮم ﺗﺎ ﻣﺮا ﭘﯿﺪا ﻧﮑﻨﻨﺪ. دﮐﺘﺮ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﮑﻞ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ D.T ﺑﺮوم دﯾﮕﺮ از آن ﺣﺎﻟﺖ ﺑﯿﺮون ﻧﻤﯽ آﯾﻢ.
ﭘﺲ از آن ﺗﺠﺮﺑﻪ ﺳﻪ ﻣﺎه ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪم و ﭼﻨـﺪ ﺑـﺎر ﺑـﻪ ﺟﻠـﺴﺎت A.A رﻓـﺘﻢ . ﺳـﭙﺲ دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری . ﭘﺲ از آن دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﮥ درﻣـﺎن ﺑﺮﮔـﺸﺘﻢ اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر آﻧﻘﺪرﻫﺎ ﻣﺮﯾﺾ ﻧﺒﻮدم و ﺳﻪ ﻣﺎه دﯾﮕﺮ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪم.
ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻋﯿﺎﺷﯽ ﭘﺮداﺧﺘﻢ ﮐﻪ ده روز ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ . ﭘـﺮ از ﺗـﺮس و وﺣـﺸﺖ ﺑـﻮدم و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ راه ﺑﺮوم . ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺨﺰم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﻤﺎم ﺑﺮﺳـﻢ . ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﺧـﻮد را ﺗﻤﯿـﺰ ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﻣﯽرﻓﺘﻢ. ﺳﭙﺲ ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺳﭙﺎﺳـﮕﺬاری (ﺷـﮑﺮﮔﺬاری ) در ﻣﺤـﻞ ﮐﺎر دوﺑﺎره ﺑ ﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ، ﺗﺎ ﮐﺮﯾـﺴﻤﺲ ﻫـﺮ رو ز ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﭘﺲ از آن ﻣـﺪﺗﯽ ﺗﻮﻗـﻒ دوﺑـﺎره ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺟـﺪّی را ﺷـﺮوع ﮐـﺮدم . اواﺳﻂ ژاﻧﻮﯾﻪ دﭼﺎر ﺗﻮﻫﻤّﺎﺗﯽ ﻣﯽ ﺷـﺪم ﮐـﻪ از ﺑـﯿﻦ ﻧﻤـﯽ رﻓـﺖ . ﻣـﻦ ﺑـﻪ ﺑﺨـﺶ ﺑﺮﻧﺎﻣـﮥ ﺗﻠﻔﻦ زدم و از آﻧﻬﺎ درﺧﻮاﺳﺖ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم . آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﮐـﻪ درﻣﺎﻧﯽ ﭘﻨﺎﻫﮕﺎﻫﯽ (اﻗﺎﻣﺘﯽ) ﺑﻪ ﻣﺪت ﺳﻪ روز ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻨﺪ. ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم ﺗﺎ اﯾﻦ ﺳﻪ روز ﺳﭙﺮی ﺷﻮد.
ﻋﺠﯿﺐ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ وﻗﺘﯽ وارد ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﻮم ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد.ﯾﮑﯽ از دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﻢ ﻣﺮا ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮد و ﮐﻤﮑﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻓﺮم ﻫﺎ را ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﻨﻢ. وﻗﺘـﯽ وارد ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺷﺪم ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻤﯿﺪه ای داﺷﺘﻢ . ﺗﻮﻫﻤﺎﺗﻢ دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﺷﺪ و ﭘﺮﺳﻨﻞ آﻧﺠﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ اﺗﺎﻗﯽ ﻣﻨﺘﻘ ﻞ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻒ آن ﺑﺴﯿﺎر ﻧـﺮم ﺑـﻮد . آﻧﻬـﺎ آن را اﺗـﺎق TV (ﺗﻠﻮﯾﺰﯾـﻮن ) ﻣﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪﻧﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم در زﻧﺪان ﻫﺴﺘﻢ و اﯾﻦ آدم ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﻣﺮا ﺑﮑﺸﻨﺪ. وﻗﺘﯽ دراﺗﺎق را ﺑﺎز ﮐﺮدﻧﺪ ، ﺑﻪ ﻃﺮف ﭘﻨ ﺠﺮه ای ﮐﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ اﺗﺎق ﺑﻮد دوﯾﺪم و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﭼﻮن ﻣـﯽ ﺗﺮﺳـﯿﺪﻧﺪ ، از ﭘﻨﺠـﺮه ﺑﯿـﺮون ﺑﭙـﺮم . ﻫﻤﭽﻨـﺎن ﺷـﺎﻧﻪ ام را ﺑـﻪ دﯾﻮاری ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪم و ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻓﺮار ﮐﻨﻢ . ﮐﺎرﮐﻨﺎن ﺑﺨﺶ ﺑﻪ ﮐﻼﻧﺘﺮی ﺗﻠﻔـﻦ زدﻧـﺪ و ﺳﭙﺲ ﺳﻪ وﮐﯿﻞ ، دو ﻣﺸﺎور و دو ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﺮا ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻨﺪ ﺗﺎ آﻣﭙﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﺗﺰرﯾـﻖ ﺷﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ آراﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮدی ﮐﻪ آﻣﺎدۀ ﻣﺮگ اﺳﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﺳﻪ روز ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﺑﺮﻫﻨﻪ و ﺑﺪﺑﻮ ، آﻧﻬـﺎ ﻣـﺮا ﺗﻤﯿـﺰ ﮐﺮدﻧـﺪ و ﻣـﻦ اﺣـﺴﺎس ﺧـﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﻨﯿﻦ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨـﻮرده ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت درﻣﺎﻧﯽ رﻓﺘﻢ و ﻫﺮ ﭼ ﻪ را ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﮔـﻮش ﮐـﺮدم . آﻧﻬـﺎ ﻣـ ﺮا ﺑـﻪ ﺟﻠﺴﺎت A.A ﻧﯿﺰ ﺑﺮدﻧﺪ . ﻣﻦ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ اﻋﻀﺎء A.A داﺷﺘﻨﺪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. ﻓﮑـﺮ ﻧﻤـﯽ ﮐـﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺤﺎل ﭼﯿﺰی را ﺑﻪ اﻧﺪازۀ A.A ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. در آن روزﻫﺎ آدمﻫﺎ را ﻣـﯽ دﯾـﺪم ﮐـﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺘﻨﺪ و ﺧﻮب ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﯽ رﺳـﯿﺪﻧﺪ . ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮری ﺑﺎﺷﻢ . از آن وﻗﺖ دﯾﮕﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﺸﺮوب ﺑﻪ ﺳﺮم ﻧﺰده اﺳﺖ . ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﺑﻌـﻀﯽ ﮐﺎرﻫﺎی دﯾﻮاﻧﻪ وار ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ام اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﻓﮑﺮ ﻧﮑﺮده ام. ﺑـﺮای ﻣـﻦ ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻫﺪﯾﻪ ای اﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻓﺮﻣﻮده . اﮔﺮ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧـﻮردم ﻣﺜـﻞ
اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﺪﯾﻪ را ﭘﺲ داده ﺑﺎﺷﻢ . اﮔﺮ اﻧﺴﺎن ﻫﺪﯾ ﻪ ای را ﭘﺲ ﺑﺪﻫﺪ ، ﺧﻮب آن ﺷﺨﺺ ﻫﻢ ﻫﺪﯾﻪ را ﭘﺲ ﻣﯽﮔﯿﺮد، درﺳﺖ اﺳﺖ؟ اﮔﺮ ﺧﺪاوﻧﺪ آن را ﭘﺲ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﻦ ﻣﯽ ﻣُﺮدم.
اوﻟﯿﻦ ﺳﺎﻟﯽ ﮐﻪ در A.A ﺑﻮدم در ﻫﻔﺘﻪ ﺣﺪاﻗﻞ ﻫﻔﺖ ﺑﺎر ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽرﻓـﺘﻢ . ﺟﻠـﺴﺎت را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ . ﻣﺎﻧﻨﺪ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ دراﺑﺘﺪا دﯾـﺪ م ﺑﻬﺘـﺮﯾﻦ ﻟﺒـﺎس ﺧـﻮد را ﻣـﯽ ﭘﻮﺷـﯿﺪم .
ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺷﺪم. ﮐﺎرﻣﺎن ﺳﺎﺧﺘﻦ ﯾﮏ ﺗﻔﺮﯾﺤﮕﺎه ﺑﻮد . در آﻧﺠـﺎ ﯾﮑـﯽ از اﻋـﻀﺎء A.A ﻧﯿﺰ ﻣﺸﻐﻮلِ ﮐﺎر ﺑﻮد او ﻫﺸﺖ ﺳﺎل ﻫﻮﺷﯿﺎری داﺷـﺖ و ﻣـﺎ ﻫـﺮ روز ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺻـﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا آن ﻣﺮد را آﻧﺠﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ راﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد.
آن ﺳــﺎل ﯾــﮏ ﭘﯿــﺸﻨﻬﺎد ﮐــﺎری در ﺷــﻬﺮ و ﭘﯿــﺸﻨﻬﺎد ﮐــﺎری دﯾﮕــﺮ ﺑــﺎ ﯾــﮏ ﺷــﺮﮐﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ در ﺧﺎرج ﺷﻬﺮ ﺑﻪ ﻣﻦ داده ﺷﺪ . ﺑﺎ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﻣﺸﻮرت ﮐـﺮدم او ﮔﻔـﺖ ﺟـﺎﯾﯽ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﮐﻪ از ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮔﺮوه و دوﺳﺘﺎﻧﻢ در A.A ﺑﺮﺧﻮردار ﺑﺎﺷﻢ . ﻣﻦ ﺑﺮای ﻣـﺎﺟﺮاﺟﻮﯾﯽ در اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﺒﻮدم ﭼﻮن ﺑﻪ ﺗﺎزﮔﯽ وارد اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم . ﻣﻦ ﺑـﻪ ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻢ و اﮐﻨﻮن از آﻧﺠﺎ ﺑﺎزﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺷـﺪه ام. ﮐـﺎرﮐﺮدن آدﻣـﯽ ﻣﺜـﻞ ﻣـﻦ ﺑـﺎ «ﯾـﮏ » ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺪت 18 ﺳﺎل ! وﻗﺘﯽ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪم ﻧـﺰد ﻫﻤـﺴﺮم ﺑﺮﮔـﺸﺘﻢ و او ﻧﯿـﺰ ﻣـﺮا ﭘﺬﯾﺮﻓﺖ. اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮﮔﺮدم ﺗﺎ از ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ زﻣـﺎﻧﯽ رﻫـﺎ ﮐـﺮده ﺑـﻮدم و زﯾﺮ ﭘﻮﺷﺶ ﺧﺪﻣﺎت رﻓﺎﻫﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ، ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐـﻨﻢ . ﺳـﻮﻣﯿﻦ ﭘـﺴﺮم ﻓﺮزﻧـﺪ A.A ﺳﺖ (در ﻃﻮ ل دوره ای ﮐﻪ ﺑﻪ A.A ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺑـﻪ دﻧﯿـﺎ آﻣـﺪ ). ﻣـﻦ ﺑـﻪ دﯾـﺪن ﻣـﺴﺎﺑﻘﺎت ورزﺷﯽ ﭘﺴﺮﻫﺎ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. در آﻧﺠﺎ در ﺗﯿﻢ ، ﻫﻤﺮاه ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﻋﻀﺎء A.A ﻫـﻢ ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﺎ وﻗﺘﻤﺎن را در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ. ﻣﻦ واﻗﻌﺎً ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم. ﺑﭽﮥ ﺣﺎﺻـﻞ ﻫﻮﺷـﯿﺎرﯾﻢ
اﮐﻨﻮن ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯽرود. ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ رواﺑﻂ ﺧﻮﺑﯽ دارم.
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﮏ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﯽ درﻧﮓ وارد ﮐﺎر ﺧـﺪﻣﺎﺗﯽ ﺷـﺪم و واﻗﻌـﺎً از آن ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮدم. ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪۀ ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤـﻮﻣﯽ ﮔـﺮوه اﺳـﭙﺎﻧﯿﻮﻟﯽ زﺑـﺎن ﻫـﺎ ﻫـﺴﺘﻢ و اﺣﺴﺎس ﺧﻮد را در ﺧﺼﻮص اﯾﻦ ﻫﺪﯾﮥ ﺑﺰرگ ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺑﻪ زﺑﺎن اﺻﻠﯿﻢ اﺑﺮاز ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
در ﻃﻮل اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬ ﺎی ﻫﻮﺷﯿﺎری دوره ﻫﺎی ﺳﺨﺘﯽ ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷـﺘﻪ اﺳـﺖ . ﭘـﺲ از ﭘـﻨﺞ ﺳﺎل ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻫﻤﺎن دﺧﺘﺮم ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑـﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣـﮥ درﻣـﺎن ﺑـﺮد و ﮐﻤـﮏ ﮐـﺮد ﺑـﺴﺘﺮی ﺷـﻮم ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ . دوﺳﺘﺎﻧﻢ در A.A در ﺟﺴﺘﺠﻮی او ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧـﺪ اﻣّـﺎ او ﻫـﯿﭻ وﻗـﺖ
ﭘﯿﺪا ﻧﺸﺪ . ﻣﻦ و ﻣﺎدرش ﺳﻪ دﺧﺘـﺮ او را ﺑـﺰرگ ﮐـﺮدﯾﻢ . اﻣـﺎ ﻣـﻦ ﻣﺠ ﺒـﻮر ﻧﺒـﻮدم ﻣـﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم. ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و درد ﺧﻮد را ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻣﯽ دادم. ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ وﻗﺘﯽ ﯾﮑﯽ دﯾﮕـﺮ از دﺧﺘﺮﻫﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﯿﻤﺎری ﺳﺮﻃﺎن درﮔﺬﺷﺖ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدم.
ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ام اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ و ﺧﺴﺎرت ﻫﺎﯾﯽ را در ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده ام ﻣﻬﻢ اﯾﻦ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﻣﺠﺒـﻮر ﻧﺒـﻮدم ﺑـﻪ ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺑﺮﮔﺮدم. ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ اداﻣﻪ ﻣﯽ دﻫﻢ، ﺑﻪ ﺟﻠـﺴﺎت ﻣـﯽ روم و زﻧﺪﮔﯽ روﺣﺎﻧﯿﻢ را ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ اﯾﻦ روش ﻣﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ زﻧـﺪﮔﯽ ﻗﺎﺑـﻞ ﻗﺒـﻮﻟﯽ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ.
ﺣﺎﻻ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ از ﺳﻦ ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮردن ﺑﺎ آدمﻫﺎی ﺑﺰرﮔﺘﺮ از ﺧﻮدم را ﺷﺮوع ﮐﺮدم، رﺷﺪم ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ از درون اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ داﺷﺘﻪ و ﺑﺎ ﻣﺮدم ﻧﯿﺰ راﺣﺖ ﺑﺎﺷﻢ. وﻟﯽ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﻨﯿﻦ اﺣﺴﺎﺳﯽ را در ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮدم. اﺣﺴﺎس ﺗﻌﻠّﻘﯽ را ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ،ﻋﺎﻗﺒﺖ در A.A و در ﻫﻮﺷﯿﺎری ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. و ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن
ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ. ﺧﺪا ﻫﺴﺖ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﻫﺴﺖ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ از آن ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺸﺮوب را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ. آن را ﻓﻬﻤﯿﺪم واﻣﺘﺤﺎﻧﺶ ﮐﺮدم.
