اﯾـــﻦ زن اﻟﮑﻠـــﯽ ﮐـــﻪ ﻣﻌﻠـــﻮم ﺷـــﺪ ﻣﺒـــﺘﻼ ﺑـــﻪ ﺑﯿﻤـــﺎری اﺳـــﺖ ﻫـــﻢ ﻫﻮﺷـــﯿﺎر ﺷـــﺪ و ﻫـــﻢ ﺗﺤـــﺖ 1 ﺳـــﯿﺮوز ﮐﺒـــﺪی ﻋﻤﻞ ﻧﺠﺎت ﺑﺨﺶ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ. اﻣﺮوز ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ اﺳﺖ روز ﻣﻮرد ﻋﻼﻗﻪ ﻣﻦ در ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﻣﻦ و اﻣﺎن اﺳﺖ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰی دارم ﺣﺲ زﻧﺪه ﺑﻮدن ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﮐﻪ ﺑﮕـﻮﯾﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎً ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺲ را دارم.
در اﯾﺎم ﮔﺬ ﺷﺘﻪ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ روز ﻣﺎﺟﺮا ﺟﻮﯾﯿﻬﺎی ﻣﻦ ﺑﻮد ﻫﻤﺎن ﭼﯿـﺰی ﮐـﻪ ﻣـﻦ روزﻫﺎی ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ ﻣﯽ ﻧﺎﻣﻢ. روزﻫﺎی ﻗﺪﯾﻢ ﭼﻮن آﺧﺮﯾﻦ روز ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﺎ ﺗﻤـﺎم ﺷﺪن اﯾﻦ روز ﭼﻨﺪ روز ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ رﻓﺘﻦ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑـﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻧﺒﻮد ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ و اﮔﺮ ﺗﺮدﯾﺪی داﺷﺘﻢ ﺑﻪ ﯾ ﮏ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺧﻮب دﯾﮕﺮ ﻓﮑـﺮﻣﯽﮐﺮدم و ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽ آوردم (ﮐﺎری ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤـﺎﻧﯽ ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﺷـﻮد ) ﯾﺎدم ﻧﻤﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب در زﻧـﺪﮔﯿﻢ ﻧﺒـﻮده ﺑﺎﺷـﺪ . ﺣﺘـﯽ وﻗﺘـﯽ ﮐـﻪ ﺟـﻮاﻧﺘﺮ ﺑـﻮدم و ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﯽ ﺧﻮردم ﻫﻤﯿﺸﻪ در اﻃﺮاﻓﻢ ﺑﻮد . ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ در اواﯾﻞ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ ﻓﮑـﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻦ اﻟ ﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﻢ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﻤﯽ ﺷـﻮم . ﻧﻤـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ اﻟﮑﻠـﯽ ﭼﮕﻮﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. آن وﻗﺖ ﻧﻮﺟﻮان ﺑﻮدم و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ اﻟﮑﻞ ﻣــﯽﻧﻮﺷــﻢ و ﻣــﯽﺗــﻮاﻧﻢ ﺑــﻪ ﺧــﻮﺑﯽ آن را ﮐﻨﺘــﺮل ﮐــﻨﻢ . وﻗﺘــﯽ ﮐــﻪ ﺑــﻪ ﺳــﻦ ﻗــﺎﻧﻮﻧﯽ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری رﺳﯿﺪم ﮐﺎرم از ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎی آﺧﺮ ﻫﻔﺘ ﻪ ﻓﺮاﺗـﺮ رﻓﺘـﻪ ﺑﻮد و ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ روز ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد دوﺑﺎره اوﻟﯿﻦ روز ﻫﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻫـﺮ روزﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم.
در دروۀ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﺮای ﺑﺮﻗﺮاری ارﺗﺒﺎط ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐـﻪ ﻣـﺸﺮوب ﻧﺨـﻮرد و ﻫﻤـﻪ دﻟﺒـﺴﺘﮕﯽ ﻫـﺎﯾﻢ دوﺳـﺘﯽ ﻫـﺎﯾﻢ و رواﺑـﻂ ﺻﻤﯿﻤﺎﻧﻪﺗﺮم ﮐﺎﻣ ﻼً در اﻃﺮاف ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ. ﻃﯽ ﺳـﺎﻟﻬﺎ در ﻇـﺎﻫﺮ ﺑـﺰرگ ﺷﺪم و زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻓﻘﻂ ﻇﺎﻫﺮی ﺑﻮد ﻣﻦ ﻓﻘـﻂ از ﻧﻈـﺮ ﻓﯿﺰﯾﮑـﯽ ﺑـﺎﻟﻎ ﺷﺪم. در ﻇﺎﻫﺮ ﻧﺮﻣﺎل ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪم. ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرم و ﻫﻤـﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب رﻓﺘﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻃـﻮر ﺷﺎﻧـﺴﯽ ﻫـﯿﭻ آﺳﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﻏﯿﺮ از ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﻣـﯽ اﻧـﺪازم . ﺗـﺼﻮﯾﺮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻗﺒﻞ از ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ای از ﻣﻮارد ﻧﺎﺗﻤﺎم اﺳﺖ . ﻃﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻫﺮﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﻮد، رﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم داﻧﺸﮕﺎه، ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ در زﻧﺪﮔﯽ و رواﺑﻂ.
ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﻀﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻋﻮض ﺷﺪ . ﭼﻨﺪﺳـﺎل ﻗﺒـﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ ﺑﺪﻧﻢ ﻋﻼﺋﻤﯽ ﺑﺮوز داد ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد اداﻣﻪ اﯾـﻦ ﻣـﺴﯿﺮ آﻧﻘـﺪرﻫﺎ ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﺑﯽ ﺿﺮر ﻧﯿﺴﺖ . وﻗﺘﯽ ﻣﺸﮑﻼت ﺷﮑﻤﻢ ﺷـﺮوع ﺷـﺪ ﺑـﻪ ﭘﺰﺷـﮏ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﺮدم . وﻗﺘﯽ درﺑﺎره ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری از ﻣﻦ ﺳﻮال ﮐﺮد ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدم ﮐـﻪ در اﯾـﻦ ﮐﺎر اﻓﺮاط ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. آزﻣﺎﯾﺶﻫـﺎﯾﯽ اﻧﺠـﺎم ﺷـﺪ . اﻣـﺎ ﻫـﯿﭻ ﺗـﺸﺨﯿﺺ ﻗﻄﻌـﯽ ﺗﺎﺋﯿـﺪ ﻧـﺸﺪ ﭘﺰﺷﮑﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ رژﯾﻢ ﻏﺬاﯾﯽ ﺳﺎﻟﻤﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﻣﺮاﻗـﺐ ﻣـﺼﺮف اﻟﮑﻞ ﺑﺎﺷﻢ و ﭼﻨﺪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد اﺣﺘﯿﺎط آﻣﯿﺰ دﯾﮕﺮ . ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﺟﻮان ﺑـﻮدم و ﺑـﺎ ﺧـﻮدم ﻓﮑـﺮﮐﺮدم ﮐﻪ اﮔﺮ ﺑﻪ ﺑﺪﻧﻢ اﺳﺘﺮاﺣﺘﯽ ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﺎﻫﺶ ﻣﺼﺮف اﻟﮑـﻞ ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺑـﻪ ﺣـﺎل اول
ﺑﺮﮔﺮدم. ﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل آﯾﻨﺪه ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر اﺣﺴﺎس ﺑﯿﻤـﺎری داﺷـﺘﻢ و ﺑـﺪون ﺗﻮﺟـﻪ ورﺳﯿﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ واﻗﻌﯽ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺗﺸﺪﯾﺪ ﺷﺪ . وﻗﺘـﯽ ﻋﻼﺋـﻢ ﺑﯿﻤـﺎرﯾﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ اﺣﺘﻤﺎل ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﻋﻠﺖ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎﯾﻢ اﺳﺖ . ﺑﺮای ﻟﺤﻈﺎﺗﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﺗﺎه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ درآﯾﻨﺪه ﻣﺠﺒـﻮر ﺑﺎﺷـﻢ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ . ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﯾﻦ اﺣﺴﺎس ﺗﺮس و ﺳﻮاﻻت ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎدی ﻫﻢ آﻣﺪ ﭼﻄﻮر زﻧﺪه ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎﻧـﺪ؟ ﺑـﺎ زﻧـﺪﮔﯿﻢ ﭼﮑـﺎر ﺧـﻮاﻫﻢ ﮐـﺮد؟ ﻗﻄﻌـﺎً زﻧـﺪﮔﯽ ﺑـﺪون ﻣﺸﺮوب ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﻧﺪاﺷﺘﻦ ﺗﻔﺮﯾﺢ و ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﺑﻮد.
ﺗﺎ ﻟﺤﻈﻪ ای ﮐﻪ ﻓﻬﻤ ﯿﺪم ﻣﺠﺒﻮرم ﺷﺮاﺑﺨﻮاری را رﻫﺎ ﮐﻨﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ آدم ﺷﺎدی ﻫﺴﺘﻢ . ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﺷﻐﻞ ﺧﻮب ﻣﺤﻠﯽ ﺧﻮب ﺑﺮای زﻧـﺪﮔﯽ اﺗﻮﻣﺒﯿـﻞ دوﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم در زﻧﺪﮔﯽ ﻻزم دارم . اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐـﺮدم ﺑـﺮای ﺗﺮک ﻣﺸﺮوب ﮐﻤﮏ ﻻزم دارم اﻣﺎ اﯾﻦ اﻓﮑﺎر ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺳﭙﺮی ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻫـﯿﭻ و ﻗـﺖ ﺑـﻪ واﻗﻌﯿﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ. ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ ﺑﻪ ﻃﻮر ﺟﺪی داﺷﺖ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﯿـﺸﺘﺮ اوﻗـﺎت ﻗـﺎدرﻧﺒﻮدم از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻮم و ﺳـﺮﮐﺎر ﺑـﺮوم ﻣـﺸﮑﻼت ﺟﺪﯾـﺪی ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮده ﺑـﻮدم .
ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻄﺮی ﻣـﺸﺮوب را از ﺧـﻮد ﺟـﺪا ﮐـﻨﻢ اﻣـﺎ ﺗـﺮک ﮐـﺮدن ﺑـﻪ ﺗﻨﻬـﺎﯾﯽ زﺟﺮآور ﺑﻮد . ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﭘﺎک ﺑﻮدم ﺧﯿﻠـﯽ ﺿـﻌﯿﻒ و ﺑﯿﻤـﺎر ﻣـﯽ ﺷـﺪم . ﺳـﭙﺲ ﮔـﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﮐﻤـﯽ ﻣـﯽ ﻧﻮﺷـﯿﺪم و اﯾـﻦ ﺧـﺎرج از ﮐﻨﺘـﺮﻟﻢ ﺑـﻮد . ﻣـﻦ ﺗﻨﻬـﺎ ﺑـﻮدم و ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم آن ﻣﺴﺘﯽ ﻫﺎی آﺧﺮ ﺑﻪ ﻟﺮزش ﻫﺎی ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع و ﺣﺘﯽ ﺗﻮﻫﻢ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ در آﺧﺮ وﺣﺸﺖ زده ﺑﻮدم و ﻋﺬاب ﻣﯽ ﮐـﺸﯿﺪم و اﺣـﺴﺎس ﻣـﯽ ﮐـﺮدم دردﻧﯿـﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺴﺘﻢ.
زﻧﺠﯿﺮهای از وﻗﺎﯾﻊ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺰﺷﮏ ﺟﺪﯾﺪی ﻣﻼﻗﺎت ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﭘﺰﺷـﮏ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭼﻮن دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﯿﻤﺎر ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻗﺎدر ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐـﺮدن ﻧﺒـﻮدم ﺷﮑﻤﻢ ﻣﺘﻮرم ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻗﻮزک ﻫﺮ دو ﭘﺎﯾﻢ ﻧﯿﺰ ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎً دو ﺑﺮاﺑـﺮ اﻧـﺪازه ﻣﻌﻤـﻮﻟﯽ ورم ﮐﺮده ﺑﻮد و اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺣﺒﺲ ﺷﺪن ﻣﺎﯾﻌﺎت ﺑﻮد . ﺳﻔﯿﺪیﻫﺎی ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﯾﺮﻗـﺎن زرد ﺷﺪه ﺑﻮد . در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﺑﺪﻧﻢ ورﯾﺪﻫﺎﯾﻢ ﻣﻨﻘﻄﻊ و ﺗﺎرﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ ﺑﻮد ﭘﻮﺳـﺘﻢ در ﻫﻤـﻪ ﻗﺴﻤﺖﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﺎرﯾﺪ و رﻧﮓ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮی ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﺳﺒﺰ و ﮐﻮری ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد . ﻇﺎﻫﺮاً ﺧﻮﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ رﻗﯿﻖ ﺷﺪه ﺑـﻮد ﭼـﻮن ﺑـﺎ ﮐـﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﺗﻤـﺎس ﺑـﺪﻧﻢ دﭼـﺎر ﺧـﻮن ﻣﺮدﮔـﯽ وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺧﺮاش ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻮﭼﮏ ﻣـﺪت زﯾـﺎدی ﺧـﻮﻧﺮﯾﺰی داﺷـﺖ .
ﻧﻘﺎط ﺗﯿﺮه رﻧﮕﯽ روی ﺻﻮرت و ﺑﺎزوﻫﺎﯾﻢ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ و ﭼـﻮن اﺻـﻼً اﺷﺘﻬﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻒ و ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم . ﭘﺰﺷﮏ ﺟﺪﯾـﺪ ﻧﮕـﺎﻫﯽ ﺑـﻪ ﻇـﺎﻫﺮم و ﻧﺘـﺎﯾﺞ آزﻣﺎﯾﺸﺎت ﺧﻮﻧﻢ اﻧﺪاﺧﺖ و ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرم. ﮔﻔـﺘﻢ ﻗـﺒﻼ ﻣـﯽ ﺧـﻮردم اﻣـﺎ ﻣﺪﺗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﭘﺮﻫﯿﺰ ﮐﺮده ام. دروغ آﺷﮑﺎری ﺑﻮد.
در واﻗﻊ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺐ ﻣﯽ ﺧﻮرد ﺧﻮدم ﺑﻮدم . دﮐﺘﺮ ﺟﺪﯾﺪم ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺒﺘﻼ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺳﯿﺮوز ﮐﺒﺪی ﻧﺎﻣﯿﺪه ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﻪ راﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺷـﺪ ﮔﻔـﺖ ﮐـﻪ ﭼﻘﺪر ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﺮده اﻣﺎ ﺑﺎ ﻋﻼﺋﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ و ﻧﺘـﺎﯾﺞ آز ﻣﺎﯾـﺸﺎت ﺑﯿﻤـﺎری ﻧـﺴﺒﺘﺎً ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻪای ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﺗﺼﻮﯾﺮی ﮐﻪ او ﺗﺮﺳﯿﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺎﺳﻒ آور ﺑـﻮد .
ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد ﻣﻦ ﻣﺮﯾﺾ ﺗﺮ و ﺿﻌﯿﻒ ﺗـﺮ ﻣـﯽ ﺷـﺪم و ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری دردﻧﺎک، ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺎﻋﺚ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی از درون ﺷﮑﻢ و ﺳﭙﺲ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﮐﻤﺎ و ﻣﺮگ ﻣﯽ ﮔﺮدﯾﺪ . او ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﮏ ﮐﻠﯿﻨﯿﮏ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻧﻪ ﯾـﮏ ﮐﻠﯿﻨﯿـﮏ
ﻋﺎدی ﺑﺎ ﺗﯿﻢ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﯿﻨﯿﮏ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒـﺪ . در ﮔﻔﺘﮕﻮﻫـﺎی اوﻟﯿـﻪ ﺑـﺎ اﯾـﻦ ﮔﺮوه ﭘﺰﺷﮑﺎن ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻗـﺮارﻧﯿﺴﺖ اﻟﮑﻞ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎﺷﺪ . آن وﻗﺖ ﺳـﯽ و ﻫﻔـﺖ ﺳـﺎﻟﻢ ﺑـ ﻮد در ﻣﻘﺎﯾـﺴﻪ ﺑـﺎ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﺟﺴﻤﻢ رخ داده ﺑﻮد زﻧﯽ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﺟﻮان ﺑﻮدم . ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺣﺴﺎس ﮐـﺮدم از ﻣﺮدن ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺑﻮدم.
ﻗﺒﻞ از آن ﻫﻢ در ﺟﻠﺴﺎت A.A ﺷـﺮﮐﺖ ﮐـﺮده ﺑـﻮدم اﻣـﺎ ﺣـﺮف ﻫـﺎی دﮐﺘﺮﻫـﺎ ﺑـﻪ ﻃﺮﯾﻘﯽ راه ﻣﺮا ﻣﺸﺨﺺ ﮐﺮد . در اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﻣـﯽ زدﻧـﺪ اﺑﺘﺪا در ﮔﻮﺷﻬﺎﯾﻢ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺳﺮم و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ رﺧﻨﻪ ﮐﺮد . اﻋﻀﺎء اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ای دادﻧﺪ ﻫﺪﯾﮥ ﮐﻪ درآن ﺧﻮد را ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ دﯾـﺪم و ﭘـﺲ از ﭼﻨـﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺣﻀﻮر در ﺟﻠﺴﺎت ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎور رﺳﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧـﺪ ﺑـﺮای ﻣـﻦ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ . ﻃﯽ ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﻫﺮ روز ﺣﺪ اﻗﻞ دو ﯾﺎ ﺳﻪ ﺑﺎر در ﺟﻠـﺴﺎت ﺷـﺮﮐﺖ ﻣـﯽ ﮐﺮدم. راﻫﻨﻤﺎی ﺻﺒﻮر و ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﻗﺪم ﻫﺎ را ﺗﻤـﺮﯾﻦ ﮐﺮده و اﺻﻮل را اﺟﺮا ﮐﻨﻢ..
ﺷﺶ ﻣﺎه در ﮐﻠﯿﻨﯿﮏ ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ ﺑﻮدم ﺣـﺪاﻗﻞ ﻫﻔﺘـﻪ ای ﯾﮑﺒـﺎر و ﮔـﺎﻫﯽ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻃـﻮر اﺗﻔﺎﻗﯽ(ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ) آزﻣـﺎﯾﺶ ﺧـﻮن ﻣـﯽ دادم ﺗـﺎ ﻣـﺸﺨﺺ ﺷـﻮد ﮐـﻪ اﻟ ﮑـﻞ ﻧﻨﻮﺷـﯿﺪه ام ﺑـﺎ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﺗﯿﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﻫﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻢ اﻋﻀﺎء ﺧﺎﻧﻮاده ام ﻫﻢ در ﺑﺮﺧﯽ از آن ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ . دﮐﺘﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ راﻫﻨﻤـﺎﯾﻢ ﻫـﻢ ﺗﻤـﺎس داﺷـﺖ . دﺳـﺘﻮر اﻟﻌﻤـﻞ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑـﺎ ﯾـﮏ ﮔـﺮوه ﺣﺮﻓـﻪ ای (ﺗﺨﺼـﺼﯽ ) در ﺟﻠـﺴﺎت ﺧـﺼﻮﺻﯽ، روان درﻣﺎﻧﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ.
اﯾﻦ ﻧﯿﺰ ﭼﯿﺰی ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺧﻮدم اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻣﺸﺨﺺ ﺷـﺪه ﮐـﻪ ﻧﯿﺮوﯾـﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺜﺒﺖ در زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ . در دوره ﺑﺮرﺳﯽ ﺳﻮاﺑﻘﻢ ﺷﻮاﻫﺪی وﺟـﻮد داﺷـﺖ ﮐﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد، ﻫﺮ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد اﻧﺠﺎم داده ام ﺗﺎ از اداﻣـﻪ ﻫﻮﺷـﯿﺎرﯾﻢ ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﺷﻮم. ﭘﺲ از ﯾﮏ دوره ﺷﺶ ﻣﺎﻫـﻪ رﺳـﻤﺎً ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان داوﻃﻠـﺐ ﭘﯿﻮﻧـﺪ ﮐﺒـﺪ در ﻟﯿـﺴﺖ ﻗﺮارﮔﺮﻓﺘﻢ
وﻗﺘﯽ ﮐﻪ اﺳﻤﻢ در ﻟﯿﺴﺖ اﻧﺘﻈﺎر ﭘﯿﻮﻧﺪ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪه ﺑﻮدم . ﮐﺒﺪم از ﮐﺎر اﻓﺘﺎده ﺑﻮد و اﻧﺘﻈﺎر ﺷﺮوع ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻫﯿﭻ راﻫﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻘـﺪر ﻃـﻮل ﻣـﯽ ﮐﺸﺪ ﯾﮏ ﻋﻀﻮ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﭘﯿﺪا ﺷﻮد ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﺳﻤﻢ ﺑﻪ ﺑﺎﻻی ﻟﯿﺴﺖ ﺑﺮﺳﺪ (ﻧﻮﺑﺘﻢ ﻓﺮا رﺳﺪ ).
ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ا ز ﺟﺮﯾﺎن اﻧﺘﺨﺎب آزﻣﺎﯾـﺸﺎت و ﻧﻈـﺎرت دﻗﯿـﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ A.A و اﻧﺘﻈـﺎری ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن اﺣﺴﺎس ﻧﻔﺮت ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﺴﻠﻤﺎً ﻓﻘﻂ ﺑﻪ دﻟﯿﻞ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از آن ﮐﯿﻨﻪ رﻫﺎ ﺷﻮم . در واﻗﻊ ﻃﯽ آن ﻣﺎﻫﻬﺎی ﻗﺒـﻞ از ﻋﻤـﻞ ﺟﺮاﺣـﯽ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ داﺷﺘﻢ . ﭘﺲ از ﺷﺶ ﻣﺎه ﺷﺎ ﻧﺲ دوم و ﻫﺪﯾﻪ دوم زﻧﺪﮔﯽ ﺑـﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﺷﺪ. ﻋﻤﻞ ﺟﺮاﺣﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ آﻣﯿﺰ ﺑﻮد و روﻧﺪ ﺑﻬﺒﻮدی آﻏﺎز ﺷﺪ.
از آن ﻣﻮﻗﻊ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ . وﻗﺘﯽ ﺑﺎ دﯾﺪ روﺷﻦ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﻣـﯽ اﻧﺪازم ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﻣﺴﯿﺮ ﺳﺎده ﺗﺮی ﺑﺎﺷﺪ . ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺴﯿﺮزﻧﺪﮔﯿﻢ را ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ ﻧﺎﮔﻮاری ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ ﺗﺎ زﯾﺎن ﻫـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﻣـﺼﺮف اﻟﮑﻞ در ﺑﺴﯿﺎری ﺟﻬﺎت اﯾﺠﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ را ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺠﺒـﻮر ﺑـﻪ ﭘـﺬﯾﺮش و ﻓﺮوﺗﻨـﯽ ﻣﯽﺷﺪم.
وﺿﻌﯿﺖ ﻓﯿﺰﯾﮑﯿﻢ ﻗﻄﻌﺎً دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ ﺷﺪه، اﻣﺎ ﺗﻐﯿﯿﺮ اﺻﻠﯽ ﮐﻪ در ﻣـﻦ اﯾﺠـﺎد ﺷﺪه روﺣﺎﻧﯽ (ﻣﻌﻨﻮی) اﺳﺖ. ﻧﺎاﻣﯿﺪی ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺑ ﻪ اﻣﯿﺪ ﻓﺮاوان و اﻋﺘﻘـﺎد ﺻـﺎدﻗﺎﻧﻪ داده اﺳﺖ . اﻋﻀﺎء اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺟﺎی اﻣﻨﯽ را ﻓﺮاﻫﻢ ﮐﺮده اﻧﺪ ﮐﻪ اﮔـﺮ درآﻧﺠـﺎ آﮔـﺎه ﺑﻤﺎﻧﻢ و ذﻫﻨﻢ را ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ آرام ﻧﮕﻪ دارم ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮم درک ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻄﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﻣﻦ در زﻧﺪﮔﯽ روزاﻧﻪ ام در ﺧـﺪﻣﺖ ﺑـﻪ A.A و در ﺑـﻮدن ( زﻧـﺪه ﺑـﻮد ن) ﺷﺎدی ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. اﺗﺎقﻫﺎﯾﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ام ﮐﻪ ﭘﺮ از اﻧﺴﺎﻧﻬﺎی ﻓﻮق اﻟﻌﺎده اﺳـﺖ . و ﻫﻤـﻪ وﻋﺪهﻫﺎی ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ اﺳﺖ . ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺗﺠﺮﺑﯿﺎت ﺧـﻮدم از ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ و از دوﺳﺘﺎﻧﻢ در A.A ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ام. ﺻﺒﺮ، ﭘﺬﯾﺮش، ﺻﺪاﻗﺖ، ﺗﻮاﺿﻊ و اﻋﺘﻘﺎد واﻗﻌﯽ ﺑﻪ ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺮﺗﺮ از ﺧﻮدم، اﺑﺰارﻫﺎﯾﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ اﻣﺮوز از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻣـﯽ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺮاﻧﺒﻬﺎ را ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻢ . اﻣﺮوز زﻧﺪﮔﯿﻢ ﭘﺮ از ﻣﻌﺠﺰه ﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ و ﺑﺰرگ اﺳﺖ ﮐﻪ اﮔﺮ ﻣﻦ درب اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑـﻮدم ﻫـﯿﭻ ﯾـﮏ از آﻧﻬـﺎ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آﻧﻬﺎ اﺗﻔﺎق ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎد!
