ﻓﺮﺷــــﺘﻪای اﯾــــﻦ زن آﻣﺮﯾﮑــــﺎﯾﯽ ﺑــــﻮﻣﯽ را به AA ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻬﺒﻮدی او ﺷﺪ.
وﻗﺘﯽ ﯾﺎزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را ﺷﺮوع ﮐﺮدم . ﻣﻦ ﺑﺎ ﺑﺮادرم و ﻫﻤﺴﺮش ﺧﺎرج ﮔﺎﻟﻮپ ﻧﯿﻮﻣﮑﺰﯾﮑﻮ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻮدﯾﻢ . ﺑﻮی ﻟﻮﺑﯿﺎ و ﻧﺎن ذرت ﻣﮑﺰﯾﮑﯽ ﺗﺎزه ، ﺑﺮاﯾﻢ ﯾـﺎد ﺧﺎﻧـﻪ را ﺗـﺪاﻋﯽ ﻣـﯽ ﮐـﺮد . ﻣـﻦ ﺑـﺎ ﺳـﻪ ﺑﭽـﻪ دﯾﮕـﺮ در ﯾـﮏ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. وﻗﺘﯽ ﺑﺮف زﯾﺎدی ﻣﯽ ﺑﺎرﯾﺪ ﻣﺎ ﺣﺴﺎﺑﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﭼـﺴﺒﯿﺪﯾﻢ ﺗـﺎ در زﻣﺴﺘﺎن ﯾﺦ ﺑﻨﺪان ﮔﺮم ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ.
ﺧﻮاﻧﺪن و ﻓﻬﻤﯿﺪن ﺗﮑﺎﻟﯿﻒ ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﺮ ﻓﺮﺻـﺘﯽ ﮐـﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽ آوردم از ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﺮار ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﺑﺰرﮔﻢ داﺳـﺘﺎن ﻫـﺎی زﯾـﺎدی درﺑﺎرۀ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ، ﺳﻔﺮﻫﺎی آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﺎﺑﺎﻧﻬﺎ و ﮐﻮهﻫﺎی ﮐـﺸﻮرﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ای دوﺳـﺖ ﺷـﺪم و ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﯾـﮏ ﭼـﺮخ دﺳـﺘﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﯾﻢ و از ﺗﭙﻪﻫـﺎی ﻗﺮﻣـﺰ 2 دزدﯾﺪﯾﻢ و ﺳﭙﺲ از ﻣﺪرﺳﻪ ﻓﺮار ﮐﺮدﯾﻢ. ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﮑﯿﻼ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﯿﻢ . ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت در ﺳﺎﯾﻪ ﻓﺮوﺷﮕﺎه (ﻣﺤﻞ ﻣﻌﺎﻣﻠﻪ ﺑﺎ ﺑﻮﻣﯿﺎن –ﻣﺘـﺮﺟﻢ ) درﺳـﺖ در اﻣﺘﺪاد ﺧﯿﺎﺑﺎن در ﺑﺎﻻی راه آﻫﻦ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ. ﻗﻄﺎری ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﺷﻬﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﻏﺒﺎرﻣـﯽ ﮔﺬﺷـﺖ، ﻧﻮﯾـﺪ ﻣﮑـﺎن ﻫـﺎی ﻓﺮﯾﺒﻨـﺪه در دور 3 آﻟﻮد در ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻣﺤﺪوده ﮐﻮچ ﻧﺸﯿﻦ دﺳﺖ را ﻣﯽ داد. ﭘﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﮏ و ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎ ﯾﮏ ﮔﯿﺘﺎر ، ﯾﮏ ﭼﻤﺪان ﮐﻮﭼﮏ و ﺳﯽ دﻻر ﭘﻮل وارد ﺳﺎن ﻓﺮاﻧﺴﯿﺴﮑﻮ ﺷﺪم ﺑﻪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ و ﻗﻬﻮهﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐـﺮدنﮐﺎر ﺳﺮ زدم ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﺎر آواز ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﺸﻐﻮل ﺷﻮم.
ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺷﻐﻠﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻮازﻧﺪه ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺳﻪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﻪ داﻻﻧﯽ ﭘﻨﺎه ﺑﺮدم ﺗﺎ از ﺑﺎراﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم روز ﺑﺎرﯾﺪه ﺑﻮد ﻣﺤﻔﻮظ ﺑﻤـﺎﻧﻢ . ﻫـﯿﭻ ﭘـﻮﻟﯽ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ ﺧﯿﻠـﯽ ﺳﺮدم ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾ ﯽ را ﺑـﺮ ای رﻓـﺘﻦ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ . ﺗﻨﻬـ ﺎ ﭼﯿـﺰی ﮐـﻪ ﺑـﺮاﯾﻢ ﻣﺎﻧـﺪه ﺑـﻮدﻏﺮوری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﺷﺪ، ﺗﺎ ﺑ ﻪ ﺑﺮادرم ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻢ ﯾﺎ ﻧﺰد اﻗﻮام ﺑﺮﮔﺮدم ﮐﻪ ﻣـﺮا ﻣـﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻨﺪ.
در ﻧﯿﻤﻪ ﻫﺎی ﯾﮏ ﺷﺐ ﻃﻮﻻﻧﯽ و ﺳﺨﺖ ﻣﺮد ﺳـﻔﯿﺪ ﭘﻮﺳـﺖ ﻣﯿـﺎن ﺳـﺎل و ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﯽ دﺳﺘﺶ را روی ﺷﺎﻧﻪ ام ﮔﺬاﺷﺖ . ﮔﻔﺖ: ﺑﯿﺎ ﺧﺎﻧﻢ ﺟﻮان ﺑﯿﺎ ﺗﻮ را ﺑﻪ ﺟﺎی ﮔﺮﻣﯽ ﺑﺒـﺮم وﭼﯿﺰی ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﺨﻮری ﺑﻬﺎی آن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در ازای اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑـﺎ ﺗﻮﺟـﻪ ﺑـﻪ آن ﺷﺐ ﺳﺮد و ﺑﺎراﻧﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ روﯾﻢ ﺑﻮد زﯾﺎد ﻧﺒﻮد . ﺻﺒﺢ در ﺣﺎﻟﯿﮑـﻪ ﭘﻨﺠـﺎه دﻻر دردﺳﺖ داﺷﺘﻢ از ﻫﺘﻞ او ﺧﺎرج ﺷﺪم . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺧﻮد ﻓﺮوﺷﯽ ﺷﻐﻞ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎﭘﺬﯾﺮی ﺑـﻮد ودرآﻣﺪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﻢ داﺷﺖ . ﺑﺮای ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺗﻤﺎم ﺷﺐ اﻧﺠـﺎم دﻫﻢ ﺗﺎ ﭘﻮل اﺟﺎره را ﭘﺮداﺧﺖ ﮐﻨﻢ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. آﻓﺘﺎب ﮐﻪ ﻃﻠﻮع ﻣﯽ ﮐﺮد ﺧـﻮاﺑﻢ ﻣﯽﺑﺮد.
ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ دزدی را ﺷﺮوع ﮐﺮدم . ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺸﺮوب ﻓﺮوﺷـﯽ و ﭘﻤﭗ ﺑﻨﺰﯾﻦ دﺳﺘﺒﺮد زدم . دوﺳﺘﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﯽ داﺷﺘﻢ و ﯾﺎدﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮدم ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻫـﯿﭻ ﮐﺲ اﻋﺘﻤﺎد ﻧﮑﻨﻢ . ﯾﮏ ﺷﺐ ﺣﺪود ﺳﺎﻋﺖ 8 ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺴﺖ ﮐﻨﺎر دﯾﻮار ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎﻧ ﯽ ﻧﺸـﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﮐﻨﺎر ﺟﺪول درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑـﻮدم ﻣﺘﻮﻗـﻒ ﺷـﺪ .ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮای ﻋﺼﺮ ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎت داﺷﺘﻪ ام. ﻣﺎ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺣـﺮف زدﯾـﻢ ﺗـﺎ ﻗﯿﻤـﺖ ﻣﻨﺎﺳﺐ را ﺗﻌﯿﯿﻦ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﻦ د اﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷـﺪم . ﻧﺎﮔﻬـﺎن اﺣـﺴﺎس ﮐـﺮدم ﺿـﺮﺑﻪ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﻪ ﺷﻘﯿﻘﻪام ﺧﻮرد . ﺑﯽ ﺣﺲ ﺷﺪه ﺑﻮدم در ﯾﮏ ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﻧﺰدﯾـﮏ در ﻣﯿـﺎن ﺷـﻬﺮﻣﺮا از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ ﺑﺎ اﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﻠﯿﮏ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺳـﭙﺲ در ﺣﺎﻟـﺖ ﻣـﺮگ
در ﮔﻞ و ﻻی آﻧﺠﺎ رﻫﺎ ﮐﺮدﻧﺪ . ﺑﺎران ﺑﻪ آراﻣﯽ روی ﺗﻨﻢ ﻣﯽ رﯾﺨﺖ. در اﺗﺎق ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪم آﻧﺠﺎ ﭘﺸﺖ ﭘﻨﺠﺮه ﻫﺎ ﻧﺮده زده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻔﺖ ﻫﻔﺘﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم ﺟﺮاﺣﯽﻫـﺎی ﭘﯽ در ﭘﯽ روی ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﺤـﯿﻂ اﻃـﺮاﻓﻢ را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺘﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻤـﯽ راه ﺑـﺮوم ﯾـﮏ ﭘﻠـﯿﺲ زن آﻣـﺪ و ﻣـﺮا ﺑـﻪ زﻧﺪان ﺑﺨﺶ ﺑﺮد . ﻃﯽ دو ﻣﺎه اﯾﻦ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑ ﺎری ﺑﻮد ﮐـﻪ دﺳـﺘﮕﯿﺮ ﻣـﯽ ﺷـﺪم ﺣـﺪود دوﺳﺎل ﭘﺮﺳﻪ زدن در ﺧﯿﺎﺑﺎنﻫﺎ اﺛﺮ ﺧﻮد را ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را وﯾﺮان ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﻗﺎﺿﯽ ﮔﻔﺖ : راه ﺑﺮﮔﺸﺘﯽ ﺑﺮاﯾﻢ وﺟﻮد ﻧﺪارد . ﻣﻦ ﻫﻔﺪه ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد و ﻣﺘﻬﻢ ﺑﻪ ارﺗﮑـﺎب ﻫﯿﺠﺪه ﻓﻘﺮه ﺑﺰﻫﮑﺎری ﺑﻮدم . ﺑﻪ ﻣﺪت ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﺑﯿﺴﺖ و ﺷﺶ ﻣﺎه ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻫﺎ را ﻧﺪﯾﺪم . ﭼﻨﺪ ﻣﺎه اول ﺑﺮای ﺑﺪﺳﺖ آوردن ﻣﺸﺮوب ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﺮ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادم. ﻣﻦ ﻣـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﮐﻪ در ﺑﺮاﺑﺮ ﻣﻮاد ﻣﺨﺪر ﻋﺎﺟﺰ ﻫﺴﺘﻢ اﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺿﺮرﻫﺎی اﻟﮑﻞ را ﺑﺒﯿﻨﻢ. ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن آزاد ﺷﺪم اﻣﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﻣﯽ روم اﻣﺎ ﯾﮏ آﺑﺠﻮی ﺧﻨﮏ و ﺧﻮب ﻗﻄﻌﺎً ﺑﺮای ﺟـﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻦ آزادی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻮد. ﺷﺶ ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب و ﯾﮏ ﺑﻠﯿﻂ اﺗﻮﺑﻮس ﺧﺮﯾﺪم.
وﻗﺘﯽ از اﺗﻮﺑﻮس ﭘﯿﺎده ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ای رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان ﭘﯿـﺸﺨﺪﻣﺖ ﻣـﺸﻐﻮل ﮐﺎر ﺷﺪم . ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن اوﻟﯿﻦ روز ﮐﺎرم ، ﭘﻮل ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﯾـﮏ ﺑﻄـﺮی ﻣـﺸﺮوب وﮔﺮﻓﺘﻦ ﯾﮏ اﺗﺎق در آن ﻧﺰدﯾﮑﯽ را داﺷﺘﻢ.
ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ او را دﯾﺪم ، ﺗﻨﻬﺎ ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﭘﺲ ا ز ﻣﺪت ﻫﺎ ﻣﯽ دﯾﺪم. وﻗﺘﯽ ﮐـﺎرم را ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﮐﻨﺎری ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﻣﯿﺰ ﭘﻮل (ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯿﻠﯿﺎرد - ﻣﺘﺮﺟﻢ ) ﺗﮑﯿـﻪ داده ﺑـﻮد ﭘﯿﺶ ﺑﻨﺪ م را ﺑﺴﺘﻢ و ﺑﺎ ﺳﯿﻨﯽ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف او رﻓﺘﻢ ﺗﺎ اﮔﺮ ﺑﺎز ﻫـﻢ ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﺪ.
او ﭘﺮﺳﯿﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ اﺟﺎزه داده از ﻣﺤﺪودۀ ﮐﻮچ ﻧﺸﯿﻦ ﺑﯿﺮون ﺑﯿﺎﯾﯽ؟ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺑﻮدم و اﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرت ﻣﯽﮐﺮدم.آن ﻣﺮد ﭘﺪر اوﻟﯿﻦ ﻓﺮزﻧﺪم ﺷﺪ . راﺑﻄﻪ ﻣﻦ ﺑﺎ او ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﻣـﺎه ﻃـﻮل ﮐـﺸﯿﺪ و اوﻟـﯿﻦ راﺑﻄﻪ ﻣﺘﻘﺎﺑﻼً (زﺷﺖ – ﺗﻮﻫﯿﻦ آﻣﯿﺰ ) ﻣﺘﺠﺎوزاﻧﻪای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻃﯽ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل آﯾﻨﺪه ﺑﺎز ﻫـﻢ رخ داد . ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺗﻨﻬﺎ ، ﻣﺴﺖ، ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻤﺎن و ﺑﺎردار ﺑﻮ دم. ﻣﻦ ﮐـﻪ ﻣـﯽ ﺗﺮﺳـﯿﺪم دوﺑﺎره ﺳﺮ از زﻧﺪان در ﺑﯿﺎورم ﻧﺰد ﺑﺮادر و زن ﺑﺮادرم ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ.
ﺑﺮادرم ﺷﻐﻞ ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﺎواﯾﯽ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد . ﭘﺴﺮم آﻧﺠﺎ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ و روز ﺗﻮﻟﺪ او ﻫﺪف زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم : ﻣﻦ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣـﺎدر ﺑﺎﺷـﻢ .ﭘﺴﺮم ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد . ﻣﻮﻫﺎی ﻣﺸﮑﯽ و ﺻﺎف و ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺗﯿﺮه داﺷـﺖ . ﻫـﯿﭻ وﻗـﺖ درزﻧﺪﮔﯿﻢ ﭼﻨﯿﻦ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ . ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﻫـﺎ را ﭘـﺸﺖ ﺳـﺮ ﺟـﺎ ﺑﮕﺬارم و ﺑﻪ ﺳﻮی ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺎ ﻓﺮزﻧﺪم ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.
ﭘﺲ از ﯾﮑﺴﺎل ﯾﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از زﻧﺪﮔﯽ در ﺟﺰﯾـﺮه و ﺷﺨـﺼﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺎ او ﻗـﺮار ﻣﻼﻗـﺎت داﺷﺘﻢ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪم . ﺑﺎ ﺷـﻐﻞ ﭘﯿـﺸﺨﺪﻣﺘﯽ و ﺧـﺎﻧﻮاده ام ﺧـﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐـﺮدم و ﺑـﺎ ﭘـﺴﺮﯾﮑﺴﺎﻟﻪام ﺑﻪ ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ رﻓﺘﻢ.
ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽ رﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﮐﺮاﯾﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫـﺎ ﺧﯿﻠـﯽ زﯾـﺎد ﺑـﻮد . ﮐﺠـﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﻮل زﯾﺎدی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ؟ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺧﻮد ﻓﺮوﺷﯽ در ﻫﻤﺎن ﺷﻬﺮی ﮐـﻪ ﭘﺴﺮم را ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺖ . ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮ دﯾﮕـﺮی ﺑﺮوم، ﺗﻤﺎم ﺷﺐ را ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدم . اﻟﺒﺘﻪ اﮔـﺮ ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﮐـﺴﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﻢ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻨﺪ . ﺷﻐﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪ در آﻣﺪ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ . و ﺗﺎ وﻗﺘـﯽ در ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﭘﺴﺮم در آﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﻣﯽ رﻓﺖ ﮐﺎر ﻧﻤﯽﮐﺮدم، ﻫﻤﻪ ﭼﯿـﺰ ﺧـﻮب ﺑـﻮد .را ﭼـﻮن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻮﻗﻊ ﮐﺎرم ﻣﺸﺮوب ﻫﻢ ﺑﺨﻮرم . ﻣـﻦ ﮐﻤـﮏ ﻫـﺎی رﻓـﺎﻫﯽ دوﻟـﺖ ﺑﻬﺪاﺷﺖ ﺑﯿﻤﻪ اراﺋﻪ ﻣﯽداد، را ﻫﻤﭽﻨﺎن درﯾﺎﻓﺖ ﻣﯽﮐﺮدم.
وﺿﻌﯿﺖ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮﺑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم . ﭘﺲ از ﯾﮑﺴﺎل آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ ﺑـﺰرگ و زﯾﺒـﺎ ﭘﯿـﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭼﺸﻢ اﻧﺪازی رو ﺑﻪ اﻗﯿﺎﻧﻮس داﺷﺖ ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺟﺪﯾﺪ و ﯾﮏ ﺳﮓ اﺳـﮑﺎﺗﻠﻨﺪ ی اﺻﯿﻞ ﻫﻢ ﺧﺮﯾﺪم . ﻣﺪدﮐﺎران اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﮐﻢ ﮐﻢ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ . ﻧﻤـﯽ ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﻣـﺸﮑﻞآﻧﻬﺎ ﭼﯿﺴﺖ . ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ دوﮔﺎﻧﻪ ای را ﻫﺪاﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم. روزﻫﺎ ﻣﺎدر ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮﺑﯽ ﺑـﻮدم و ﺷﺒﻬﺎ ﻓﺎﺣﺸﻪای ﻣﺴﺖ.
ﯾﮏ روز در ﺳﺎﺣﻞ ﺑﻪ ﻣﺮد ﻓﻮق اﻟﻌﺎده ای ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدم و ﻣﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺷﺪﯾﻢ . ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم در ﺑﻬﺸﺖ ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﺠﺎ ﮐﺎر ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ ! ﭘﯿﺪاﺳـﺖ ﮐـﻪ دورغ ﮔﻔﺘﻢ. ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺮای دوﻟﺖ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﺷﻐﻠﯽ ﮐـﺎﻣﻼً ﺳـﺮی دارم ﮐـﻪ ﺑﺎﯾـﺪ راز دارﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺷـﺐ ﻫـﺎ و آﺧـرﻫﻔﺘـﻪ ﻫـﺎ ﻣﺨﻔﯿﺎﻧـﻪ در ﺧـﺎرج ﺷـﻬﺮﮐﺎرﮐﻨﻢ. ﺣﺎﻻ ﺷﺎﯾﺪ دﯾﮕﺮ ﺳﺆاﻟﯽ ازﻣﻦ ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﯿﺪ. اﻣﺎ او ﭘﺸﻨﻬﺎد ازدواج داد.
ﻣﺎ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪی رﻓﺘﯿﻢ . و ﻟﯽ ﺑﺎ ﻗﺮار ﻣﻼﻗـﺎت ﻫـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ داﺷـﺘﻢ زﻧـﺪﮔﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد . وﺟﺪاﻧﻢ ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد . ﯾﮏ ﺷﺐ د ر راه ﺑﻪ ﺗﺮاﻓﯿﮏ ﺳـﺎﻋﺖ ﭘـﺮرﻓﺖ و آﻣﺪ ﺑﺰرﮔﺮاه ﺑﺮﺧﻮردم . ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮔﺮﯾﻪ و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐـﺮدم ﻫﻤـﻪ دروغ ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ در دروﻧﻢ ﻣﻨﻔﺠﺮ ﺷﺪه اﺳـﺖ از ﺧـﻮدم ﻣﺘﻨﻔـﺮ ﺑـﻮدم و دﻟـﻢ ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑﻤﯿﺮم. ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﻢ اﻣﺎ از دروغ ﮔﻔﺘﻦ ﻫـﻢ ﺧـﺴﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮدم .
ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﮑﺮی ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ . ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم . ﺑﺰرﮔﺮاه را دور زدم و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ اﺧﺮاج ﺷﺪم ! او ﺑﺎور ﮐﺮد و ﺑﺎ ﺑﻄـﺮی ﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺷﺮاب ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ . ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم ﺗـﺎ ﺑﺘـﻮاﻧﻢ ﮐـﺎﺑﻮس ﻫـﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪام را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑـﻮدم ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻫﻤـﯿﻦ زودی از اﯾـﻦ ﻣـﺸﮑﻞ ﮐﻮﭼـﮏ ﺧﻼص ﻣﯽﺷﻮم. اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻧﯿﻔﺘﺎد راﺑﻄ ﮥ ﻣﺎ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردن ﺑـﻪﻫﻢ ﺧﻮرد و ﻣﻦ و ﭘﺴﺮم ﺳﮓ ﻣﺎ ن و ﺳـﻪ ﮔﺮﺑـﻪ ﺳـﻮار ﻣﺎﺷـﯿﻦ ﮐـﻮﭼﮑﻢ ﺷـﺪﯾﻢ و ﺑـﻪ ﺷﻬﺮی ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ رﻓﺘﯿﻢ.
اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در زﻣﺎن ﮐـﻮدﮐﯽ ﺑـﺎ ﭘـﺪر و ﻣـﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺑـﻪ آن ﺳﻔﺮ ﮐﺮده ﺑ ﻮدﯾﻢ. داﺳﺘﺎنﻫﺎی دوران ﮐﻮدﮐﯿﻢ و ﻣﺮدﻣﺎن ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖ ﺑﺮاﯾﻢ زﻧﺪه ﺷـﺪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ آﻧﺠﺎ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . اﺗﺎقﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﯾﮏ ﭘﺎﺗﻮق ﻣﺤﻠـﯽ (ﺗﻔﺮﯾﺤﮕـﺎه ) را ﺗﻤﯿـﺰﻣﯽﮐﺮدم و دوﺑﺎره از ﮐﻤﮏ رﻓﺎﻫﯽ دوﻟﺖ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﺮدم . ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﺳـﯿﺪم .ﭘﺴﺮم ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ رﻓﺖ . در آن ﻫﻨﮕﺎم ﻫﺮ روز ﻧﯿﻢ ﻟﯿﺘﺮ ﺗﮑﯿﻼ ﻣﯽ ﺧﻮردم ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﻫﺎ ﻫـﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ رخ ﻣﯽداد.
ﯾﮏ روز ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ اﯾـﻦ اﺳـﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﯽ ﻟﺮزﯾﺪم و ﺳﺴﺖ ﺑﻮدم و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ روی ﭘـﺎ ﺑﺎﯾـﺴﺘﻢ . ﯾـﮏ ﻗﺎﺷﻖ ﻏﺬا ﺧﻮری ﻋﺴﻞ ﺧﻮردم و اﻣﯿﺪوار ﺑﻮدم ﻣﻮاد ﻗﻨـﺪی ﻻزم را ﺑـﻪ ﺑـﺪﻧﻢ ﺑﺮﺳـﺎﻧﺪ ﭼﯿﺰی دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ اﺗﺎق اُرژاﻧﺲ اﺳﺖ . آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ دﭼﺎر ﺳـﻮء ﺗﻐﺬﯾـﻪ ﻫﺴﺘﻢ و 13/5 ﮐﯿﻠﻮﮔﺮم ﮐﻤﺒﻮد وزن دارم . آﻧﻬـﺎ ﺟـﺴﺎرت داﺷـﺘﻨﺪ ﮐـﻪ از ﻣـﻦ ﺑﭙﺮﺳـﻨﺪ ﭼﻘﺪر ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرم! اﯾﻦ ﭼﻪ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮ داﺷﺖ؟ ﻗـﻮل دادم ﮐـﻪ ﻫـﯿﭻ وﻗﺖ دوﺑﺎره اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻧﮑﻨﻢ.
ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﯿﻠـﯽ ﺳـﺨﺖ ﺗـﻼش ﮐـﺮدم ﺗـﺎ ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮاری را ﮐﻨـﺎرﺑﮕﺬارم ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﻟﺮزش و ﺗﻬﻮع اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ ﺗﮑﯿﻼ ﻫﯿﭻ ﺿﺮری ﻧﺪارد. ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ وزن ﺧﻮد را اﻓﺰاﯾﺶ دﻫﻢ . اﻣـﺎ ﺷـﺶ ﻣـﺎه ﺑﻌـﺪ ﻣﺘﻼﺷـﯽ ﺷـﺪم و ﭘﺰﺷـﮑﺎن ﺗـﺸﺨﯿﺺ دادﻧـﺪ ﮐــﻪ زﺧـﻢ ﻣﻌـﺪه دارم . ﭼﻬـﺎر روز در ﺑﯿﻤﺎرﺳــﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪم. آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ اﮔﺮ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﮐﻨﺎر ﻧﮕﺬارم اﺣﺘﻤﺎﻻً ﻣﯽﻣﯿﺮم. ﭘﺴﺮم ﺑﻪ ﭘﺪر ﺑﺰرگ و ﻣﺎدرﺑﺰرﮔﺶ ﺗﻠﻔﻦ زد و آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ آﻣﺪﻧﺪ ﺗـﺎ از ﻣﺎ ﻋﯿﺎدت ﮐﻨﻨﺪ . ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم . رﻓﺘﺎرﻣـﺎن ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺑﻬﺘـﺮ از آن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﻧﺘﻈﺎر داﺷﺘﻢ ﺑﻮد . راﺑﻄﻪای ﮐﻪ آﻧﻬـﺎ ﺑـﺎ ﭘـﺴﺮم ﺑﺮﻗـﺮار ﮐـﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ ﺑـﺎورﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻮد ﭘﺪرم ﺑﺎ ﻧﻮه اش ﺑﺮای ﮔﺮدش و ﭘﯿﺎده روی ﺑﻪ ﺻﺤﺮا ﻣـﯽ رﻓﺘﻨـﺪ و ﻣـﺎد رم وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم از ﭘﺴﺮم ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮد. ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد. واﻟﺪﯾﻨﻢ ﺑـﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﻦ و ﻧﻮهﺷﺎن از ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺷﻬﺮﻣﺎن ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪﻧﺪ.
ﻣﻦ و ﭘﺪرم ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺠﻠﺲ ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺘﯽ ﺑﺮوﯾﻢ . از وﻗﺘـﯽ ﺑﭽـﻪ ﺑـﻮدم دﯾﮕﺮ در اﯾﻦ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﭘُ ﺮ ﺗﺸ ﺮﯾﻔﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم وﻗﺘـﯽ ﺻـﺪا ی ﻃﺒـﻞ ﻫـﺎ را ﻣـﯽ ﺷﻨﯿﺪم و رﻗﺼﯿﺪن آﻧﻬﺎ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم، اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم اﺷـﺘﯿﺎق زﯾـﺎدی در دروﻧـﻢ ﺟﺎری (اﯾﺠﺎد) ﺷﺪه اﺳﺖ . اﺣـﺴﺎس ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﺑﯿﮕﺎﻧـﻪ ﻫـﺴﺘﻢ . ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻢ ﻣﻮﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﮐﻤﺮم ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﻘﺪاری ﺟﻮاﻫﺮ ﻓﯿﺮوزه ﮐﻪ ﻃـﯽ ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﺟﻤـﻊ ﮐـﺮده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺧﻮد آوﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮدم . ﺷﺒﯿﻪ آن آد مﻫﺎ ﺑﻮدم اﻣﺎ اﺣﺴﺎﺳﻢ ﻣﺜﻞ ﻫـﯿﭻ ﯾـﮏ از آﻧﻬـﺎ ﻧﺒﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﻢ.
ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ دارم ﺑﻬﺘﺮ ﻣـﯽ ﺷـﻮم دوﺑـﺎره راﻫـﯽ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﻬـﺎ ﺷـﺪم ﺗـﺎ ﭘـﻮل ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺪﺳﺖ آورم . ﺑﻪ واﻟﺪﯾﻨﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﭘـﺎﯾﯿﻦ ﮐﻮﻫـﺴﺘﺎن ﻣـﯽ روم ﺗـﺎ ﺑـﻪ دوﺳـﺘﺎﻧﻢ ﺳﺮی ﺑﺰﻧﻢ . ﻣﺴﯿﺮ ﺑﺮﮔـﺸﺖ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ راﻧﻨـﺪﮔﯽ در ﺣـﺎل ﻣـﺴﺘﯽ ﺑـﺮای ﺳـﻮﻣﯿﻦ ﺑـﺎرﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪم . ﺗﻤﺎم آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ را ﮐﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم . ﺷﺐ در زﻧﺪان ﺑﺪون ﻣﺸﺮوب ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ.
ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ و ﻣﺎﻫﻬﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﻫﺎ اداﻣﻪ ﯾﺎﻓـﺖ و ﺣﺘـﯽ ﺑـﺪﺗﺮ ﺷـﺪ . در ﯾـﮏ ﻣﯿﺨﺎﻧـﻪ ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺎ ﻣﺮدی ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم . او را ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣـﺎ او ﺧﯿﻠـﯽ ﭘﻮﻟـﺪار ﺑـﻮد وﻗﻄﻌﺎً ﻣﺮا دوﺳﺖ داﺷﺖ . او ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ رﺳﺘﻮران ﻫﺎ ﻣﯽﺑﺮد و ﻫﺪاﯾﺎﯾﯽ ﮔـﺮان ﻗﯿﻤﺘـﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽآورد. ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﮐﻤﯽ ﻣﺸﺮوب ﺳﺮﺣﺎل ﺑﻮدم ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤﻠﺶ ﮐﻨﻢ.
ﮐﺎرﻣﺎن ﺑﻪ ازدواج ﮐﺸﯿﺪ . ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ اﻧﮕﯿﺰه ای ﮐﻪ از اﯾﻦ ﮐﺎر داﺷﺘﻢ اﯾـﻦ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ا ز ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﮕﺮدی و ﺧﻮد را در اﺧﺘﯿﺎر دﯾﮕﺮان ﻗﺮار دادن ﺧﻼص ﺷﻮم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐـﺮدم دﯾﮕـﺮﻣﺪت زﯾﺎدی زﻧﺪه ﻧﯿﺴﺘﻢ . ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺑﺮای درﻣﺎن ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺑـﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﻣـﯽرﻓﺘﻢ ﭼﻬﺮه ﭘﺰﺷﮑﺎن ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ درﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ.
اﯾﻦ ازدواج ﮐﺎر ﺑﯿﻬﻮده ای ﺑﻮد و ﺧﯿﻠﯽ ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ آن ﻣـﺮد درﻣـﻮرد ﻣـﻦ ﻫﻤـﻪﭼﯿﺰ را ﻓﻬﻤﯿﺪ. ﯾﮏ ﻧﻔﺮ درﺑﺎر ۀ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘـﻪ ﺑـﻮد و او ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺣﻘﯿﻘﺖ را ﺑﺪاﻧﺪ . ﻣﻦ ﺧﺴﺘﻪ و ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم و ﺣﺎﻟﺖ ﺗﻬﻮع داﺷﺘﻢ . دﯾﮕﺮ ﻫـﯿﭻ ﭼﯿـﺰ ﺑـﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را اﻗﺮار ﮐﺮدم ﭘﺲ از آن ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﻫﻢ دﻋﻮا ﻣﯽ ﮐـﺮدﯾﻢ وﺑﯿﺸﺘﺮ از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎر ﺳﺘﺎن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﯾﮏ روز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ دﯾﮕـﺮﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ اداﻣﻪ دﻫـﻢ ﺗﻔﻨـﮓ را از روی ﺑﺨـﺎری ﺑﺮداﺷـﺘﻢ . ﻣـﻦ زﻧـﺪﮔﯿﻢ راﻣﺪﯾﻮن ﻣﺮدی ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ او ازدواج ﮐﺮده ﺑﻮدم . او ﺻـﺪای ﺟﯿـﻎ ﭘـﺴﺮم را از ﺑﯿـﺮون ﺷﻨﯿﺪ و ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ دو ﺑﻪ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪ . ﺗﻔﻨﮓ را از ﻣﻦ ﻗﺎﭘﯿﺪ و آن ﻃﺮﻓﯽ اﻧﺪاﺧﺖ . ﺑـﯽ ﺣﺲ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ . ﻣﻘﺎﻣﺎت ﻗـﻀﺎﯾﯽ ﭘـﺴﺮم را ازﻣﻦ دور ﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺟﻨﻮن آﻧـﯽ در ﺳـﻠﻮل ﻣﺤـﺼﻮر ﺷـﺪم . ﺑﻮاﺳـﻄ ﮥ ﺣﮑـﻢ ﻗﺎﻧﻮن ﺳﻪ روز آﻧﺠﺎ ﺑﻮدم . ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ آزاد ﺷﺪم . ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻨﻈـﺮ ۀ ﻣﻪ آﻟﻮدی داﺷﺖ . ﯾﮏ ﺷﺐ ﺷﻮﻫﺮم را ﺑﺎ زن دﯾﮕﺮی دﯾﺪم . ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ درﮔﯿﺮ ﺷﺪه و ﻣـﻦ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ او را ﺗﺎ وﺳﻂ ﺧﯿﺎﺑﺎن اﺻﻠﯽ ﺷﻬﺮ، ﯾﮏ ﻧﻔﺲ ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻧﻤﻮدم . اﯾـﻦ ﮐـﺎر ﺑﺎﻋـﺚ ﺗﺼﺎدف ﺷﺶ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺷﺪ و وﻗﺘﯽ ﺗﻮﺳﻂ ﻗـﺎﻧﻮن دﺳـﺘﮕﯿﺮ ﺷـﺪم ﻣـﺮا دوﺑـﺎره ﺑـﻪ آن ﺳﻠﻮل ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ . ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪن ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ و ﭼﻄﻮر ﺑﻪ آﻧﺠ ﺎ آورده ﺷﺪه ام. دور ﮔﺮدن و ﻣﭻ دﺳﺘﻬﺎ و ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺎ ﻃﻨﺎب ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﯿـﺰ ﺑـﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ . آﻧﻬـﺎ
داروﻫﺎی ﻗﻮی داﺧﻞ رگ ﻣﻦ، ﺗﺰرﯾـﻖ ﮐـﺮ ده و ﻣـﺪت ﻃـﻮﻻﻧﯽ ﻣـﺮا در آن ﺣﺎﻟـﺖ ﻧﮕـﻪ داﺷﺘﻨﺪ. ﭘﻨﺞ روز ﺑﻌﺪ آزاد ﺷﺪم . وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺮون آﻣﺪم ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻣﻨﺘﻈﺮم ﻧﺒﻮد ﺗﺎ ﻣـﺮا ﺑـﻪﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺳﺮ ﺟﺎ ده اﯾﺴﺘﺎده ﺗﺎ ﺳﻮار اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﯽ ﺷـﺪه ﺑـﻪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﺮﮔـﺮدم .
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺗﺎرﯾﮏ و در ﻗﻔﻞ ﺑﻮد و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣـﻦ اﺟـﺎزه ورود ﺑﺪﻫﺪ . ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب ﺗﻬﯿﻪ ﮐـﺮده و در داﻻن ﭘـﺸﺘﯽ روی ﺑـﺮف ﻧﺸـﺴﺘﻢ و ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم . ﯾﮏ روز ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ ﺑـﻪ رﺧـﺖ ﺷـﻮرﺧﺎﻧﻪ ﺑـﺮوم و ﮐﻤـﯽ ﻟﺒـﺎس ﺑﺸﻮﯾﻢ. زﻧﯽ ﺑﺎ دو ﻓﺮزﻧﺪش آﻧﺠﺎ ﺑﻮد ﺑﻮد . او ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽ رﻓﺖ و ﻟﺒﺎس ﻫﺎ را ﺗﺎ ﻣﯽ زد و ﺳﭙﺲ ﻣﺮﺗﺐ درون دو ﺳﺒﺪ ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. اﯾـﻦ ﻫﻤـﻪ اﻧﺮژی را از ﮐﺠﺎ ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮد؟ ﯾﮏ دﻓﻌـﻪ ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ ﺑﺎﯾـﺪ ﻟﺒـﺎس ﻫـﺎ را درون ﺧﺸﮏ ﮐﻦ ﺑﮕﺬارم اﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﻤﯽ آورم ﮐﻪ ﻟﺒﺎس ﻫﺎﯾﻢ را در ﮐﺪام ﻣﺎﺷﯿﻦ رﯾﺨﺘـﻪ ﺑـﻮدم .ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ داﺧﻞ ﺑﯿﺴﺖ ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم . ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ وﺿﻌﯿﺖ را درﺳﺖ ﮐـﻨﻢ . ﺑﺎﯾـﺪ
اﯾﻨﺠﺎ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﺮوﻧـﺪ و آﻧﻮﻗـﺖ ﻟﺒـﺎس ﻫـﺎﯾﻢ را ﭘﯿـﺪا ﻣـﯽ ﮐـﺮدم . آن زن وﻗﺘـﯽ ﮐﺎرﻫﺎﯾﺶ را ﺗﻤﺎم ﮐﺮد . ﺳﺒﺪﻫﺎی ﻟﺒﺎس و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را درون اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑـﻪ رﺧـﺖ ﺷﻮرﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ . روی ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻮﭼﮏ ﭼﯿﺰی ﻧﻮﺷﺖ، ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﻦ آﻣﺪ و ﮐﺎﻏﺬ ﮐﻮﭼﮏ آﺑﯽ رﻧﮓ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد . ﺳـﺮ در ﻧﻤـﯽ آوردم ﮐـﻪ ﻣﻨﻈـﻮر او ﭼﯿـﺴﺖ . ﻣﺆدﺑﺎﻧـﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم و از او ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم . روی ﮐﺎﻏﺬ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﯽ را دﯾـﺪم ﮐـﻪ زﯾـﺮ آن ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﯽ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را ﺗﺮک ﮐﻨﯽ در ﻫـﺮ ﺳـﺎﻋﺘﯽ از ﺷـﺒﺎﻧﻪ روز ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰن.ﭼﺮا او اﯾﻦ ﮐﺎﻏﺬ را ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻓﮑـﺮ ﮐﻨـﺪ ﻣـﻦ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﭼﻄﻮر ﻧﻔﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻄﺮی در دﺳـﺖ ﻣـﻦ ﻟﯿﻤﻮﻧـﺎد اﺳـﺖ؟ ﺧﯿﻠـﯽ ﻋـﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم! دﻟﺨﻮر ﺷﺪه ﺑﻮدم ! ﮐﺎﻏﺬ را ﻣﺮﺗﺐ ﺗﺎ زدم و در ﺟﯿﺐ ﭘﺸ ﺘﯽ ﺷﻠﻮارم ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﻃـﯽ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﻫﺮ روز ﻣﺮﯾﺾ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷـﺪم . ﯾـﮏ روز ﺻـﺒﺢ ﻃﺒـﻖ ﻣﻌﻤـﻮل ﺗـﮏ و ﺗﻨﻬـﺎازﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﺷﺪم . ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑﻮد ﺷﻮﻫﺮم را ﻧﺪﯾﺪه ﺑـﻮدم . ﻣـﺸﺮوب ﻧﯿـﺎز داﺷـﺘﻢ وﺑﻄﺮی روی ﻣﯿﺰ ﮐﻨﺎر ﺗﺨﺘﺨﻮاﺑﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑـﻮد . زاﻧﻮﻫـﺎﯾﻢ ﻣـﯽ ﻟﺮزﯾـﺪ . ﺑﺮﺧﺎﺳـﺘﻢ اﻣـﺎ اﯾـﻦ زاﻧﻮﻫﺎی ﻟﺮزان ﺗﻮان ﺗﺤﻤﻞ وز ﻧﻢ را ﻧﺪاﺷﺖ . ﮐﻒ اﺗﺎق اﻓﺘﺎدم و ﺑـﺮای ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدن ﯾـﮏ ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﺰﯾﺪن ﮐﺮد . ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﺒﻮد . ﯾﻌﻨﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑـﺮای ﺧﺮﯾـﺪ ﻣﺸﺮوب از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم.
ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ را ﮐﻒ اﻃﺎق ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . ﺧـﺎﻟﯽ ﺑـﻮد . ﻣـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﺗـﻮان رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﻧﺪارم . وﺣﺸﺖ زده ﺑﻮدم . ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻢ؟ ﻫﯿﭻ ﮐـﺪام ازدوﺳﺘﺎﻧﻢ را دﯾﮕﺮ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﻫﯿﭻ راﻫﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺗﻠﻔـﻦ ﮐﻨﻢ. ﯾﺎد آن ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻪ در ﺟﯿﺐ ﺷﻠﻮارم ﺑﻮد اﻓﺘﺎدم . ﭼﻨﺪ روز ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﻟﺒـﺎس ﻫﻢ ﻧﭙﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم. ﺷﻠﻮارم ﮐﺠﺎ ﺑﻮد؟ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ آن را ﮐﻒ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم : ﮐﺎﻏـﺬ ﺗـﻮی ﺟﯿـﺒﻢ ﺑـﻮد .
ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺑﺎر ﺗﻼش ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪم ﺷﻤﺎره را ﺑﮕﯿﺮم . ﺧﺎﻧﻤﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺟﻮاب داد . ﭘﺮﺳﯿﺪم: ﻣﻦ. . . آه. . . اﯾﻦ ﺷﻤﺎره ﺷﻤﺎ اﺳﺖ . . . آه. . . اﯾﻨﺠﺎ A.A اﺳﺖ؟ ﺑﻠﻪ، ﺷـﻤﺎ ﻣـﯽ ﺧـﻮاﻫﯽ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را ﺗﺮک ﮐﻨﯽ؟ ﺑﻠﻪ، ﻟﻄﻔﺎً، ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻧﯿﺎز دارم . اوه ﺧﺪای ﻣﻦ. اﺷـﮏ ﻫﺎی آﺗﺸﯿﻨﯽ را روی ﺻﻮرﺗﻢ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم . او ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﻌﺪ ﺟﻠﻮی درﺧﺎﻧـﻪ ام ﺑـﻮد .
او ﻓﺮﺷﺘﻪ ﺑﻮد . آن روز در رﺧﺖ ﺷﻮرﺧﺎﻧﻪ از ﮐﺠﺎ ﭘﯿﺪاﯾﺶ ﺷﺪ؟ از ﮐﺠـﺎ ﻓﻬﻤﯿـﺪه ﺑـﻮد ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ؟ ﭼﻄﻮر اﯾﻦ ﻫﻤﻪ وﻗﺖ ﺷﻤﺎره او را ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ و ﮔﻢ ﻧﮑـﺮده ﺑـﻮدم؟ آن زن ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﺮوب اﻟﮑ ﻠـﯽ در ﺧﺎﻧـﻪ ﻧـﺪارم . او ﺗـﺎ ﻣـﺪﺗﯽ ﻃـﻮﻻﻧﯽ ﺑـﺎ ﻣـﻦ رﻓﺘﺎری ﺟﺪی داﺷﺖ . ﻣﻦ ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻗﺪمﻫﺎ را ﺷـﺮوع ﮐـﺮده ﺑﻮدم. ﻗﺪم اول ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﮑﻞ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻄﺮ ﺑﯿﻨﺪ ازد و اﻓﮑﺎرم را ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﺰد، ﻋﺎﺟﺰ ﻫـﺴﺘﻢ . اﻟﮑـﻞ ﻓﻘـﻂ ﻋﻼﻣـﺖ ﻣـﺸﮑﻼت ﻋﻤﯿﻘﯽ ﻣﺜﻞ ﻋﺪم ﺻﺪاﻗﺖ و اﻧﮑﺎر ﺑﻮد . ﭘﺲ از آن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺮﺗﺮ از ﺧـﻮدم ﻧﺰدﯾـﮏ ﻣﯽﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد . ﭼﻄﻮر اﯾﻦ آدم ﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺮا درک ﮐﻨﻨﺪ؟ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ آﻧﻬﺎ ﯾﮏ زن ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖ ﻫﻮﺷﯿﺎر را آوردﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ روز ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر ﮐﻨﺪ آن روز روز ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﻮد . آن زن ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﮕﯿﺮ ﺑـﻮد .
ﻫﯿﭻ وﻗﺖ او را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ. او ﻣﺮا ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﺮد ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﺮﻗﯽ ﻧـﺪارم . او ﮔﻔـﺖ ﮐـﻪ اﯾﻦ آدم ﻫﺎی ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﺟﻮداﺗﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐـﻪ ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل در زﻧـﺪﮔﯽ ﭘﯿـﺪا ﮐﺮده ام. او ﭘﺮﺳﯿﺪ : ﺟﺎﯾﯽ را ﺳﺮاغ داری ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺒﺎﺷﻨﺪ؟ ﭼﺎره دﯾ ﮕﺮی ﻫﻢ ﻫﺴﺖ؟ ﺷﻤﺎ ﻓﮑﺮ ﺑﻬﺘﺮی داری؟ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖ ﺳﺮاغ داری ﮐﻪ ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮐﻤـﮏ ﮐﻨﻨـﺪ ﺗـﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻤﺎﻧﯽ؟ آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ.
ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ روش آﻧﻬﺎ ﻋﻤﻞ ﮐـﻨﻢ . ﻣـﻦ در ﺟﻠـﺴﺎت ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ ﻗﺪرتﺑﺮﺗﺮم ﻗﺪرﺗﯽ اﺳﺖ ﺳﺤﺮ آﻣﯿﺰ ﺑـﺎﻻی ﺳـﺮ ﻣـﺮدم و ﻣـﻦ ﻣـﯽ ﺧـﻮاﻫﻢ آن را روح ﺑﺰرگ ﺳﺤﺮ آﻣﯿﺰ ﺑﻨﺎﻣﻢ.
دوازده ﻗﺪم ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﮏ اﻫﺮم ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻋﻤﻖ ﻧﺎدرﺳﺘﯽ و ﺗﺮﺳـﻢ رﺧﻨـﻪ ﮐـﺮد .ﻣﻦ آﻧﭽﻪ از ﺧﻮد ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﻣﺎ دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮﮔـﺮدم ﮐـﻪ از آن آﻣﺪه ﺑﻮدم . ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺎده ای روی اﯾﻦ ﺳﯿﺎره وﺟﻮد ﻧﺪارد ﮐـﻪ ﺑﺘ ﻮاﻧـﺪ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﻦ درﺳﺖ ﮐﺎر و ﺻﺎدق ﺑﺎﺷﻢ . ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺮا ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻧﮕـﻪ داﺷـﺖ ﺗـﺎ ﺑـﻪ درﺳﺘﮑﺎری و ﺻﺪاﻗﺖ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﻮم، ﻋﺸﻘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﺟﻠﺴﺎت اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم وﺟﻮد داﺷﺖ. ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﯿﻢ ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . دوﺳﺘﺎﻧﯽ واﻗﻌﯽ ﮐـﻪ ﻣـﺮاﻗﺒﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ دﻟﺴﺮد ﺑﻮدم و اﺣﺴﺎس ﻧﺎ اﻣﯿﺪی ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﭘـﺲ از ﺑﯿـﺴﺖ و دو ﻣـﺎه ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺮازﻧﺎﻣﻪ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ای را ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﻨﻢ . ﻗـﺪم ﭘـﻨﺠﻢ ﻣـﺮا ﻗـﺎدرﺳﺎﺧﺖ ﮐـﻪ ﻧﻘـﺶ ﺧـﻮد را در ﺑﻮﺟـﻮد آﻣـﺪن ﮐﯿﻨـﻪ ﻫـﺎ و ﺗـﺮس ﻫـﺎﯾﻢ ﺑﺒﯿـﻨﻢ . در ﻓـﺼﻞ«ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﻋﻤﻠﮑﺮد » در ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﺳﻮاﻻﺗﯽ ﺑﺮﺧﻮردم و ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮاﻻت ﻣـﺮا ﺑﺎ ﭼﮕﻮ ﻧﮕﯽ واﮐﻨﺶ ﻫﺎی ﻣﻦ در ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺨﺘﻠﻒ زﻧﺪﮔﯽ آﺷﻨﺎ ﻣﯽ ﺳـﺎﺧﺖ . ﺗﻤـﺎم ﭘﺎﺳـﺦ ﻫﺎی ﻣﻦ ﻫﺮ ﻧﻮع ﮐﯿﻨﻪ ﭼﻪ واﻗﻌﯽ ﯾﺎ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﯿﻤﺎر ﮔﻮﻧـﻪ و ﻣﺨـﺮب ﺑـﻮده اﺳـﺖ . ﻣـﻦ ﺑـﻪ دﯾﮕﺮان اﺟﺎزۀ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدن اﺣﺴﺎس ﺧﻮب و ﻧﻮع رﻓﺘﺎرﺧﻮد را ﻣﯽ دادم. ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ رﻓﺘﺎر، ﻧﻈﺮات و اﻓﮑﺎر دﯾﮕﺮان ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﻧﺪارد . ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ آن ﺳﺮ وﮐﺎر داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺧﻮدم ﻫﺴﺘﻢ ! ﻣﻦ از ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮد ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮراه ﻣﺜﻤﺮﺛﻤﺮ ﺑﻮدن ﻣﻦ ﺑﺮای او (ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ ) و دﯾﮕﺮان اﯾﺴﺘﺎده از ﻣـﻦ دور ﮐﻨـﺪ و ﺑـﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪی ﺑﺴﺎزم.
ﺷﻮﻫﺮ ﮐﻨﻮﻧﯿﻢ را در ﺟﻠﺴﻪ A.A ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم . ﻣﺎ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﭘﯿـﺎم A.A را ﺑـﻪ ﻣـﺮدم ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺖ ﻣﺤﺪودۀ (اﺧﺘﺼﺎﺻﯽ) ﮐﻮچ ﻧﺸﯿﻦ در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ ﮐﺸﻮر ﻣﯽ رﺳﺎﻧﯿﻢ. ﭘـﺲ ازﺣﺪود دو ﺳﺎل ﻫﻮﺷـﯿﺎری ﺑـﻪ ﻣﺪرﺳـﻪ رﻓـﺘﻢ و از ﭘﺎﯾـﻪ ﭘـﻨﺠﻢ ﺷـﺮوع ﮐـﺮدم . ﭘـﺲ از داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮای ﺧﻮد ﮐﺴﺐ و ﮐﺎری راه اﻧﺪاﺧﺘﻢ . اﻣﺮوز ﮐﺘﺎب ﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﻧﻮﯾـﺴﻢ و آﻧﻬـﺎ را ﭼﺎپ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. دﺧﺘﺮﻣﺎن در او اﯾﻞ ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ و اﮐﻨﻮن ﺑﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻣﯽ رود.او ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺪﯾﺪه ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﻣﺸﺮوب ﺑﺨـﻮرد . ﺧـﺎﻧﻮاده ﻣـﺎ ﺑـﻪ ﻣﻌﻨﻮﯾـﺖ اﺟـﺪادﻣﺎن ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ اﺳﺖ . ﻣﺎ در ﻣﺮاﺳﻢ ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺧﻮد ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﺎ ﺗﺎﺑﻠﻮﻫﺎی ﺑﻮﻣﯿﺎن ﻫﻮﺷﯿﺎر را ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎﻧﻬﺎ و ﻣﺪارس ﺷﺒﺎﻧﻪ روزی ﺳﺮﺧﭙﻮﺳﺘﺎن ﻣﯽ ﺑـﺮﯾﻢ و ﺑﻬﺒـﻮدی را ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ.
اﻣﺮوز زﻧﺪﮔﯿﻢ ﭘﺮ از ﺻﺪاﻗﺖ اﺳﺖ . ﮐﻠﻤﻪ دﻋﺎ و ﻧﺪای ﻗﺪم دوازدﻫﻢ ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ای ﺑـﺮای ﺗﻤﺎم رﻓﺘﺎرم و آزادی روﺣﺎﻧﯽ و ﮐﺎﻣﯿﺎﺑﯿﻢ اﺳﺖ ﻣﻦ اﻓﺘﺨـﺎر ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ ﮐـﻪ ﺳﺮﺧﭙﻮﺳـﺖ ﻫــﺴﺘﻢ. در ﯾﮑــﯽ از ﺟﻠــﺴﺎت A.A در ﻣﻨﻄﻘــﻪ ﺳﺮﺧﭙﻮﺳــﺘﺎن اﯾــﻦ ﮐﻠﻤــﺎت را ﺷــﻨﯿﺪم «ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻣﻘﺪس اﺳﺖ » ﻣﻦ روی ﻗﻠﻪ ﮐﻮه ﻣﻘﺪس ﻣـﯽ اﯾـﺴﺘﻢ و ﺑـﻪ ﺻـﺪای ﺑـﺎدﮔﻮش ﻣﯽدﻫﻢ. ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﺧﺎﻟﻖ ﺧﻮدم ﻫﺮ روز راﺑﻄﮥ آﮔﺎﻫﺎﻧﻪ دارم و او ﻫﻢ ﻣﺮا دوﺳﺖ دارد . در ﺳﺎﯾﻪ دوازده ﻗﺪم ، ﻋﺸﻖ و ﺑﻬﺒﻮدی در اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻣﻘﺪس اﺳﺖ.
