اﯾــﻦ ﻋــﻀﻮ A.A وﻗﺘــﯽ ﭘــﯽ ﺑــﺮد واﻗﻌــﺎً ﮐ ﯿــﺴﺖ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺑﺎﺷﺪ. زﻧﺪان. ﭼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰی ! ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ درون ﺳﻠﻮل ﻧﺸـﺴﺘﻪ ام و ﻣﻨﺘﻈﺮﺟـﻮش آﻣﺪن آب ﮐﺘﺮی ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻮه ﻓﻮری درﺳﺖ ﮐـﻨﻢ و ﺧـﺎﻃﺮات ﮔﺬﺷـﺘﻪ ام را ﻣﺮور ﮐﻨﻢ . وﻗﺘﯽ ﺷﺮاﯾﻂ ﮐﻨﻮﻧﯽ زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار ﻣﯽ دﻫﻢ. ﺑﻪ اﯾـﻦ ﺣﻘﯿﻘـﺖ اﻧﮑﺎر ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﭼﻬﺎرﻣﯿﻦ ﺳﺎﻟﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ در ﺣـﺒﺲ ﻫـﺴﺘﻢ . ﻫﻨـﻮز ﻫـﻢ ﺑﻌﻀﯽ روزﻫﺎ ﺻﺒﺢ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮم آرزو ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﺎش ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﮐﺎﺑﻮس ﺑﻮد.
ﻣﻦ درﺧﺎﻧﻮاده ای ﮐﻪ اﻋﻀﺎ آن اﻟﮑﻞ ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﺪ. ﺑﺰرگ ﻧـﺸﺪم . اﻣـﺎ وﻗﺘـﯽ در ﺳـﻦ ﺳﯿﺰده ﺳﺎ ﻟﮕﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑـﺎر ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردم ﻣـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ دوﺑـﺎره ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮرم. در ﺧﺎﻧﻪ ای ﺑﺰرگ ﺷ ﺪم ﮐﻪ ﺑﻨﯿـﺎد آن ﺑـﺪور از اﺳـﺘﺎﻧﺪارﻫﺎی واﻻی اﺧﻼﻗـﯽ ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﯿﭻ ﺗﺮﺳﯽ از ﭘﯿﺎﻣﺪ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری در ﻣـﻦ ا ﻟﻘـﺎء ﻧـﺸﺪه ﺑﻮد. ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﺳﻮار دوﭼﺮﺧﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم و در اﻃﺮاف دو ر ﻣﯽ زدم ﯾﮑﯽ از ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻫﺎ را ﻣﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ در ﺣﯿﺎط ﺧﺎﻧﻪ اش آﺑﺠﻮر ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺪ ﺑﻌﺪاً وﻗﺘﯽ ﻣـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ در ﺧﺎﻧـﻪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻢ داﺧﻞ ﺧﺎﻧﻪاش ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺗﺎ آن ﺷﺮﺑﺖ ﻃﻼﯾﯽ را از ﯾﺨﭽﺎﻟﺶ ﺑﺪزدم.
ﺧﻮب ﯾﺎدم ﻫﺴﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ روز ﺑﺎ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﺎرت اﻋﺘﺒﺎری ﭘـﺪرم را دزدﯾـﺪﯾﻢ و ﺳﻮار ﮐﺎﻣﯿﻮن (ﭼﺮخ دﺳﺘﯽ ﯾﺎ واﮔﻦ ﺑﺎری ) ﺷﺪﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﺎﻟﯿﻔﺮﻧﯿﺎ ﻓﺮار ﮐﻨـﯿﻢ و ﺳـﺘﺎره ﺳﯿﻨﻤﺎ ﺷﻮﯾﻢ . ﻣﺎ ﻫﻔﺖ ﺗﯿﺮ ﻫﻢ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑـﺮای ﺗﻬﯿـﮥ ذﺧﯿـﺮه آﺑﺠـﻮ ﭘﻮل ﻧﻘﺪ و ﺳﯿﮕﺎر ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﻫﺎ دﺳﺘﺒﺮد ﺑـﺰﻧﯿﻢ . ﺑـﺎ اﯾـﻦ ﺣـﺎل ﻗﺒـﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ اوﻟـﯿﻦ روز ﺳﻔﺮﻣﺎن ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﺑﺮﺳﺪ ﺑﻪ دوﺳﺘﻢ ﮔﻔﺘﻢ ﻣﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﯿﻢ و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ واﻟﺪﯾﻦﻣﺎ ﺗﺎ ﺣـﺎﻻ از ﺷـﺪت ﻧﮕﺮاﻧـﯽ ﮐﻼﻓـﻪ ﺷـﺪه اﻧـﺪ . دوﺳـﺘﻢ راﺿﯽ ﻧﺸﺪ ﺑﺮﮔﺮدد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ او را در ﮐﺎﻣﯿﻮن ﺗﻨﻬﺎ رﻫﺎ ﮐﺮدم و دﯾﮕﺮ ﻫـﯿﭻ وﻗـﺖ او را ﻧﺪﯾﺪم. ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ رﻓﺘﺎرم در ﻧﺘﯿﺠـﻪ ﻃﻐﯿـﺎن ﺟـﻮاﻧﯽ اﺳـﺖ اﻣـ ﺎ ﻧﻤـﯽ -
داﻧﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻨﺸﺄ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ از اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ اﺳﺖ.
ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﯾﮏ اﯾﺴﺘﮕﺎه ﻣﺤﻠﯽ رادﯾﻮ، ﮐﺎر ﻧﯿﻤﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدم . ﮐـﺎرﻣﻦ در آﻧﺠﺎ ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺻﻔﺤﻪ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺑﻮد. ﻣﺴﺆﻟﯿﻦ آﻧﺠﺎ ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در اﯾﻦ ﮐـﺎراﺳﺘﻌﺪاد زﯾﺎدی دارم . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن را ﺗﺮک ﮐﺮده و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﻤﺎم وﻗﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر رادﻧﺒﺎل ﻧﻤﻮدم. رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ و ﺧﻮردن ﻣﺸﺮوب ﺑﺎ اﯾـﻦ ﺷـﻐﻞ ﮐـﺎﻣﻼً ﺟـﻮر ﺑـﻮد . ﺑـﻪ زودی اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ روی ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺷﻐﻠﯿﻢ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮔﺬاﺷﺖ و ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎﻫﺎﯾﻢ ﻣﺘﻮﺟـﻪ ﻣـﯽ ﺷـﺪﻧﺪ ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﺳﺘﻌﻔﺎ ﻣﯽ ﺷﺪم و ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﮐﺎر در ﺷﺮﮐﺖ رادﯾﻮﯾﯽ دﯾﮕﺮی ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. اﯾﻦ روش(اﻟﮕﻮ) ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ.ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﯾﮏ روز وﻗﺘـﯽ داﺷـﺘﻢ ﻣﻮﺳـﯿﻘﯽ ﻧﻤـﺎﯾﺶ ﻧـﯿﻢ روز را اﺟـﺮا ﻣـﯽ ﮐـﺮدم اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ، دﯾﮕﺮ ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﻫﻢ ﺑﺪون ﻣﺸﺮوب ﻧﻤـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ اداﻣـﻪ دﻫـﻢ . ﯾـﮏ آﻟﺒـﻮم ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﯽ ﺳﺮ و ﺻﺪا و ﺑﺪون اﻃﻼع از اﯾـﺴﺘﮕﺎه رادﯾـﻮ ﺑﯿـﺮون آﻣـﺪم . ازﻓﺮوﺷﮕﺎه ﻣﺸﺮوب ﻓﺮوﺷﯽ ﯾﮏ ﺑ ﻄﺮی وﯾﺴﮑﯽ ﺧﺮﯾﺪم و ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻨﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﭘـﺲ از روﺷﻦ ﮐﺮد ن رادﯾﻮ، ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺧﻮردن ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﻮدم. ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ و آﻫﻨﮓ ﻫﺎ را ﯾﮑﯽ ﭘﺲ از دﯾﮕﺮی ﮔﻮش ﻣﯽ دادم ﻧﺎﮔﻬﺎن آﻟﺒﻮم ﺗﻤﺎم ﺷﺪ و ﺗﻨﻬﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﮔﻮش ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﺻﺪای ﺧِﺶ ﺧِﺶ ﺳﻮزﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روی ﺻﻔﺤﻪ ﭼﺮﺧـﺎن ﺣﺮﮐـﺖ ﻣـﯽ ﮐﺮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه آﻧﺠﺎ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻓﻬﻤﯿـﺪ ﮐـﻪ ﻣـﻦ در اﺗـﺎق ﮐﻨﺘـﺮل ﻧﯿـﺴﺘﻢ و ﺻـﻔﺤﻪ دﯾﮕـﺮی ﮔﺬاﺷﺖ (آﻟﺒﻮم ﺟﺪﯾﺪی را ﺑﻪ ﮐﺎر اﻧﺪاﺧﺖ).
ﻃﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ﺻﻨﻌﺖ ﭘﺨﺶ رادﯾﻮﯾﯽ ﺑﻮدم ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان دﻧﺒـﺎل ﮐﻨﻨـﺪه ﻃﻮﻓﺎن در رادﯾﻮ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﮐﺎرم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ از اﻃﻼﻋﺎت رادار ﺑﺮای دﻧﺒـﺎل ﮐـﺮدن ﻃﻮﻓﺎن و ﮔﺮ دﺑﺎدﻫﺎی ﻣﺤﻠﯽ ، ﺗﮕﺮگ ، ﺳﯿﻞ و ﺧﻄﺮات و آﺳﯿﺐ ﻫـﺎی ﻣﺮﺑـﻮط ﺑـﻪ ﻃﻮﻓـﺎن اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ در ﺣﺎل ﺗﻌﻘﯿﺐ ﻃﻮﻓـﺎن ﮔـﺰارش ﻫـﺎی زﻧـﺪه را ﺑـﻪ رادﯾـﻮ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ از ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاه اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﯾـﮏ ﺷـﺐ ﻃﻮﻓـﺎن ﺧﯿﻠـﯽ ﺷـﺪﯾﺪ ﺑـﻮد . وﻗﺘـﯽ ﮔﺰارش زﻧﺪه را اراﺋﻪ دادم ﺷﻨﻮﻧﺪﮔﺎن ﻣﺎ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻮد ﻧﺪ ﮔﺰارش ﻃـﻮری ﺑـﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ در ﺧﻂ ﻣﻘﺪم ﺟﺒﻬـﻪ ﺟﻨـﮓ ﻫـﺴﺘﻢ . روز ﺑﻌـﺪ ﯾﮑـﯽ از روزﻧﺎﻣـﻪ ﻫـﺎ ﺑﺎﻣﻘﺎﻟﻪای زﯾﺒﺎ درﺑﺎره ﮐﺎر ﺗﺨﺼﺼﯽ (ﺣﺮﻓﻪای) ﮐﻪ در ﺧﺼﻮص ﮔﺰارش وﺿﻌﯿﺖ آب و ﻫﻮا اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادﯾﻢ ﻣﺎ را ﻣﻮرد ﺗﺤﺴﯿﻦ ﻗﺮار داد اﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺲ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ آن ﮔﺰارﺷﺎت ﻃﻮﻓﺎن ﺗﺨﺼﺺ (ﺣﺮﻓﻪای) ﻧﺎﺷﯽ از ﭘﺸﺖ ﮔﺮدﻧﻢ ﺑﻮد ﭼﺮا ﮐﻪ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را ﻓﯽ ﮐـﻪ ﻣـﯽ ﻧﻮﺷـﯿﺪم ﺑﻬﺘـﺮ 2 و ﮐـﻮﻻ 1 اﻟﺒﺪاﻫﻪ (ﺑﺪون ﻧﻮﺷﺘﻪ ) ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﺎ ﻫﺮ ﺟﺎم ﺑﻮرﺑﻦ
ﮔﺰارش ﻣﯽدادم.
ﮔﺎﻫﯽ اوﻗ ﺎت ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﮔﺰارﺷﮕﺮ ﺧﺒﺮی ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم و در ﻣﺤﻞ ﺣﺎدﺛﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪه و ﮔﺰارش ﺣﺎدﺛﻪ را اراﺋﻪ ﻣﯽ دادم. ﻣـﻦ ﺳـﺮﮐﺎر داﺋﻤـﺎً ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم و وﻗﺘـﯽ درﺑﺎره ﺗﺼﺎدﻓﺎت ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﺼﺮف اﻟﮑﻞ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﻮدم اﻏﻠﺐ ﻣﺴﺖ ﺑـﻮدم .
در ﯾﮏ دﺳﺘﻢ ﻣﯿﮑﺮوﻓﻮن و در دﺳﺖ دﯾﮕﺮم ﻓﻼﺳﮏ (ﻗﻤﻘﻤـﻪ ) ﻣـﯽ ﭘﺮﯾـﺪم ﺗـﻮی ﻣﺎﺷـﯿﻦ واﺣﺪ ﺧﺒﺮ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺼﺎدف ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐـﻪ ﺧـﻮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻫﻤﺎن ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋ ﺚ ﺗﺼﺎدف ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﺎ ﺣﺘﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از او ﻣﺴﺖ ﺑـﻮدم .
ﻗﻄﻌﺎً ﻣﻦ ﻫﻢ ﯾﮏ روز ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺑﺎﻋﺚ اﯾﺠﺎد ﯾﮏ ﺗﺼﺎدف ﺟّـ ﺪی ﺧـﻮاﻫﻢ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺳﻮژۀ ﺧﺒﺮی ﻫﻢ ﮔﺰارﺷﮕﺮ ﺣﺎدﺛﻪ ﻣﯽﺷﺪم .
ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺧﺎﻃﺮ ﻋﺪم ﭘﺮداﺧﺖ ﺟﺮﯾﻤﻪ ، ﻣﺴﺘﯽ و دﻋﻮا در اﻣﺎﮐﻦ ﻋﻤﻮﻣﯽ و راﻧﻨـﺪﮔﯽ در ﺣﺎل ﻣﺴﺘﯽ ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم . اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪام ﻗﺎﺑـﻞ ﻣﻘﺎﯾـﺴﻪ ﺑـﺎ وﻗﺘـﯽ ﮐـﻪ ﭘﻠﯿﺲ از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﺑﺮوم ﺗﺎ درﺑﺎرۀ ﻗﺘﻞ از ﻣـﻦ ﺑـﺎزﺟﻮﯾﯽ ﮐﻨـﺪ ، ﻧﺒـﻮد . ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮرده و در ﯾﮏ ﺣﺎدﺛﻪ ﺧﻄﺮﻧﺎک درﮔﯿﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم . ﻣﯽداﻧـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﻗﺘﻞ ﻧﺸﺪه ام اﻣﺎ آﻧﺠﺎ ﻣﻦ ﻣﻈﻨﻮن اﺻـﻠﯽ ﻣﺤـﺴﻮب ﻣـﯽ ﺷـﺪم . ﭘـﺲ از ﯾﮑـﯽ دوﺳﺎﻋﺖ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﺗﮑﺐ اﯾﻦ ﻗﺘﻞ ﻧﺸﺪه ام. و آزاد ﺷﺪم اﯾـﻦ اﺗﻔـﺎق ﻫﻤﮥ ﻓﮑﺮم را ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺒﻞ در ﺑﺎزار ﻣﺤﻠﯽ دﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ ﺗﻠﻔـﻦ زدم. دو ﺳﺎل ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﻧﺰده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﭼﻘـﺪر ﻓـﺮق ﮐـﺮده ورﻓﺘﺎر ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ دارد . وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف زدﯾﻢ ﮔﻔﺖ ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐﻪ ﻟـﺐ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﻧﺰده اﺳﺖ . وی در ﻣﻮرد ﮔﺮوﻫﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺣﺮف ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺑﻪ او ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻤﺎﻧﺪ . ﻣﻦ ﺑﻪ او دورغ ﮔﻔﺘﻢ و ادﻋﺎ ﮐﺮدم ﮐـﻪ ﻣـﺪﺗﯽ اﺳـﺖ ﻣـﺸﺮوب ﻧﺨﻮردهام. ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎور ﮐﺮد اﻣﺎ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻦ داد و ﺗﺸﻮﯾﻘﻢ ﮐﺮد ﮐﻪ اﮔﺮ دوﺳﺖ دارم دوﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻢ . ﺑﻌﺪاً ﺷﻬﺎﻣﺖ ﭘﯿﺪا ﮐـﺮدم و ﺑـﻪ او ﺗﻠﻔﻦ زدم و اﻗﺮار ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧ ﻮاری دارم و ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ آن را ﺗﺮک ﮐـﻨﻢ .او ﻣﺮا ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ A.A ﺑﺮد.
در اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺎی اﻣﻨﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ام اﻣﺎ در ﻃﻮل ﭼﻬﺎر ﺳـﺎل وﺳﻪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﺟﺰ و دﺳﺘﻪ ای ﺑﻮدم ﮐﻪ در A.A ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ «ﻟﻐﺰش ﺷﺪﯾﺪ » داﺷﺘﻪاﻧﺪ. ﻣﻦ ﺑـﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺷﺶ ﻣﺎه ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪم وﺳـﭙﺲ ﺑـﺮای ﺟـﺸﻦ ﮔـﺮﻓﺘﻦ ﯾـﮏ ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب ﺑﺎﻻ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻢ.
ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﺎری را اﻧﺠﺎم ﻧﺪﻫﻢ وﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻣـﯽ دادم. ﺳـﺎل اول ﺣـﻀﻮر در A.A ﭼﻨﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﻬﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺜﻞ ازدواج ﮐﺮدن ، اﺟـﺎره ﮐـﺮدن ﮔـﺮان ﻗﯿﻤـﺖ ﺗـﺮﯾﻦ آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ، ﻋﺪم ارﺗﺒﺎط ﺑـﺎ راﻫﻨﻤـﺎ ، دور ﺷـﺪن از ﻗـﺪم ﻫـﺎ وِل ﮔﺸﺘﻦ در ﭘﺎﺗﻮق ﻫﺎی ﺳﺎﺑﻖ ﺑﺎ رﻓﻘﺎی ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮار ﻗـﺪﯾﻤﯽ و ﺣـﺮف زدن در ﺟﻠـﺴﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮ ا ز ﮔﻮش دادن ، ﺑﻪ ﻃـﻮر ﺧﻼﺻـﻪ ﺑـﻪ ﻣﻌﺠـﺰ ۀ A.A واﮐﻨـﺸﯽ ﻧـﺸﺎن ﻧﻤـﯽ دادم. ﺑﯿﻤﺎرﯾﻢ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﺮد و ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﺮﺗﺐ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﺳﻢ زداﯾﯽ و ﺑﺨﺶ ﻣﺮاﻗﺒـﺖ ﻫﺎی وﯾﮋه و ﻣﺮاﮐﺰ درﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮدم . ﺟﻨﻮن داﺋﻢ در ﻧﺰدﯾﮑ ﻢ و دروازه ﻫـﺎی ﻣـﺮگ ﺟﻠـﻮی ﭼﺸﻤﻢ ﺑﻮد.
ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎ ﯾﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ ﯾﺎ در ﺣ ﺒﺲ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﯾﺎ ﭘﻨﻬـﺎن ﻣـﯽ ﺷـﻮﻧﺪ . از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪن ﻻزم ﺑـﻮد را ﻧﺪاﺷـﺘﻢ ﮔﺰﯾﻨﻪﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﭘﯿﺶ روﯾﻢ ﺑﻮد . ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در روﯾﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ دﯾﺪم ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﺳﺮﯾﻊ اﺗﻔﺎق ﺑﯿﻔﺘﺪ.
آﺧﺮ ﻫﻔﺘ ﮥ زﯾﺒﺎﯾﯽ از ﺳﭙﺘﺎﻣﺒﺮ ﺑﻮد ، درﺳﺖ ﻗﺒـﻞ از روز ﮐـﺎرﮔﺮ ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ ﯾـﮏ ﻗﻮﻃﯽ آﺑﺠﻮ و ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﺷﺮاب ﺑﺨﺮم . ﺑﻌﺪاً ﻣﻮﻗـﻊ ﻋـﺼﺮ ﻋـﻼوه ﺑـﺮ آﺑﺠـﻮ و ﺷـﺮاب وﯾﺴﮑﯽ ﻧﯿﺰ ﻧﻮﺷﯿﺪم و ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪم . در ﺣﺎل ﻣﺴﺘﯽ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺟﺮﻣﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ دﺳـﺘﮕﯿﺮﺷﺪه، ﻇﺮف ده روز ﻣﻘﺼﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪم و ﻣﺤﮑﻮم ﺑﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺣـﺒﺲ ﺷـﺪم . ﻣـﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﺮگ اﻟﮑﻠﯽ (ﻧﺎﺷﯽ از اﻟﮑﻞ ) درﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻤ ﯿﻦ ﺷﮑﻞ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘـﺪ : ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮرم ﺑﯿﻬﻮش ﻣﯽ ﺷﻮم ﻣﯽ ﻣﯿﺮم. ﺣﺪاﻗﻞ در زﻧﺪان ﺷﺎﻧﺲ دﯾﮕﺮی ﺑـﺮای زﻧـﺪﮔﯽ درآﯾﻨﺪه دارم.
ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ اﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرﺗﯽ را ﮐﻪ ﺷﺨﺺ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﻨﮕﺎم ورود ﺑﻪ زﻧﺪان اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﺪ وﺻﻒ ﮐﻨﻢ . اﮔﺮ ﭼﻪ ﻣﻦ ﺣﻘﻢ ﺑﻮد ﮐﻪ در زﻧﺪان ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﺿﺮﺑﻪ روﺣﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد .
ﺗﻨﻬﺎ د ﻟﮕﺮﻣﯽ و اﻣﯿﺪی ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ از ﺧﻮاﻧﺪن داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی زﻧﺪﮔﯽ اﺷﺨﺎﺻﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ آﺧﺮ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﺑﻪ ﭼﺎپ رﺳﯿﺪه ﺑﻮد. اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺗﮑـﻪ ﭘـﺎره را در ﺳـﻠﻮﻟﻢ ﭘﯿـﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم . ﺳﭙﺲ ﯾﮏ روز ﺧﺒﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺷﻨﯿﺪم . ﻣﺎﻣﻮر ﺗﺎدﯾﺒﯽ اﻋﻼم ﮐﺮد ﮐﻪ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺟﻠﺴﻪ A.A در ﮐﻠﯿﺴﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﻮد . وﻗﺘـ ﯽ وارد ﺟﻠـﺴﻪ ﺷـﺪم روی ﯾﮑـﯽ از ﺻﻨﺪﻟﯽﻫﺎ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺻﻮرت داﯾﺮه ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﺟـﺎی اﻣﻨـﯽ ﭘﯿـﺪا ﮐﺮدم.
اﻻن ﮐﻪ اﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﺳـﻪ ﺳـﺎل و ﺳـﻪ ﻣـﺎه از آن ﺟﻠـﺴﻪ در ﮐﻠﯿـﺴﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻣﯽ ﮔﺬرد. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﺑﺰرﮔﺘﺮی ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪه ام و در ﺑﺮﻧﺎﻣـ ﮥ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﻓﻌﺎل ﻣﺎﻧﺪم. A.A ﮐﺎرﻫﺎی ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎدی ﺑﺮاﯾﻢ در زﻧـﺪﮔﯽ اﻧﺠـﺎم داده اﺳـﺖ . ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ و ﺣﺲ ﺗﻌـﺎدل ﮐﺎﻣـﻞ داده اﺳـﺖ . ﻣـﻦ ﮐـﻪ ﺣـﺎﻻ ﻣﺎﯾـﻞ ﺑـﻪ ﮔـﻮش دادن و ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدات ﻫﺴﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪه ام ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﭘﯽ ﺑﺮدم ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﭼـﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎﺷﻢ . اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﻤﺎری اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ در وﺟﻮدم ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻧﯿﺮوی ﺟﺎذﺑﻪ اﺳـﺖ و ﻫﺮ آن ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﺑﮑﺸﺪ اﻣﺎ دوازده ﻗﺪم A.A ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗـﺪرﺗﯽ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﭙﺮد : ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﮐﺎر ﻣـﯽ ﮐﻨـﺪ ﮐـﻪ ﺧﻠﺒـﺎن ﺑـﺮای ﺑـﻪ ﮐـﺎراﻧﺪاﺧﺘﻦ آن درﺳﺖ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﺪ . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ا ز وﻗﺘﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﺮد م از ﻟﺤـﺎظ ﻋﺎﻃﻔﯽ و ﻋﻘ ﻠﯽ ﻫﻢ رﺷﺪ ﻧﻤﻮدم. ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ از ﺑﯿﻤﺎری اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺑﻬﺒﻮد ﯾﺎﻓﺘـﻪ ام. ﺑﻠﮑـﻪ ازﻟﺤﺎظ ﺟﺴﻢ، روح و ﻧﻔﺲ ﻫﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺪه ام .
از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑﻪ اﺻﻮل A.A ﺳﭙﺮدم در ﺑﺴﯿﺎری ﻣﻮارد ﻟﻄﻒ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷـﺎﻣﻞ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻮده اﺳﺖ . ﻣﺎﻣﻮرﯾﻦ دادرﺳﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﻣﻘﺼﺮ ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻗﺮﺑﺎﻧﯿـﺎن ﺟﻨـﺎﯾﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻧ ﺠﺎم داده ﺑﻮدم ، ﻫﻤﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻨـﺪ ﮐـﻪ زودﺗـﺮ از زﻧـﺪان آزاد ﺷﻮم . آن ﺗﺼﺎدف ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺗﺼﺎدﻓﯽ ﺑﺎﺷﺪ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ. ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎﯾـﺎن ﺳـﺎﺑﻘﻢ ﮐﻪ از ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ آﮔﺎه ﺷﺪﻧﺪ ﻧﺎﻣﻪ ﻫ ﺎﯾﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﻧﺪ و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘ ﯿـﺸﻨﻬﺎد ﮐـﺎردر ﺻﻨﻌﺖ رادﯾﻮ را داد ﻧﺪ. اﯾﻦ ﻧﮑﺎت، ﻧﻤﻮﻧﻪای از ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ اﺳﺖ ، ﮐﻪ ﺧـﺪا ﺑـﺮاﯾﻢ اﻧﺠـﺎم داده و ﻣﻦ ﺗﻮان اﻧﺠﺎﻣﺶ را ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﯾﮑﯽ از ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در ازای رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ام اﯾـﻦ اﺳـﺖ ﮐﻪ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ وﻗﺘﯽ آزاد ﺷﺪم در ﯾﮏ ﮐﻤﯿﺘﻪ ﺗﺎدﯾﺒﯽ ﻓﻌﺎل ﺷﻮم . رﺳﺎﻧﺪن ﭘﯿـﺎم A.A ﺑـﻪ زﻧﺪاﻧﻬﺎ ﺑﯽﻧﻬﺎﯾﺖ ﺑﺮای ﺧﻮد و ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ اﻫﻤﯿﺖ دارد.
از روی ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه ام ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮﮔﺮدم و ﺷﺮوع ﺗﺎزه ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . اﻣﺎ ﺑـﺎAA ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ از ﺣﺎﻻ ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ و ﭘﺎﯾﺎن ﮐﺎﻣﻼً ﺟﺪﯾﺪی ﺑﺴﺎزم .
