ﻣــﺮا ﻧــﺼﯿﺤﺖ ﮐﺮدﻧــﺪ ﻣــﻮرد ﺗﺠﺰﯾــﻪ و ﺗﺤﻠﯿــﻞ ﻗــﺮار دادﻧــﺪ ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﻧﺎﺳــﺰا ﮔﻔﺘﻨــﺪ وﻣــﺸﺎوره ﺷــﺪم، اﻣــﺎ ﻫــﯿﭻ وﻗــ ﺖ ﮐــﺴﯽ ﺑــﻪ
ﻣــﻦ ﻧﮕﻔــﺖ : ﻣــﻦ ﻣــﯽ ﻓﻬﻤــﻢ ﺗﻮﭼــﻪ ﺣــﺎﻟﯽ داری ، ﺑــﺮای ﻣــﻦ ﻫــﻢ اﺗﻔــﺎق اﻓﺘــﺎده ﺑــﻮد و اﯾــﻦ ﮐــﺎری اﺳــﺖ ﮐــﻪ ﻣــﻦ ﺑــﺮای ﺣــﻞ ﮐــﺮدن آن اﻧﺠﺎم دادم. وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪازم، ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﯾـﺎ ﺧـﺎﻧﻮاده ام درﺑـﺎرۀ وﯾﺮاﻧﯽ ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ آورد، ﻫﺸﺪاری داده ﺑﺎﺷﺪ .
ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐـﻪ ﯾـﺎدم ﻣـﯽ آﻣـﺪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از اﻋﻀﺎء ﺧﺎﻧﻮاده از ﻫﯿﭻ ﻃﺮف (ﻧﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده ﭘـﺪری و ﻧـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده ﻣـﺎدری ) و از ﻣﺒﻠﻐـﯿﻦ ﻣـﺬﻫﺒﯽ ﺟﻨـﻮ ب ﺑـﻮدﯾﻢ . 1 ﻣﺸﺮوب ﺧﻮار ﻧﺒﻮدﻧﺪ . ﻣﺎ از ﻣﺴﯿﺤﯿﺎن ﺗﻌﻤﯿـﺪی ﭘﺪرم ﮐﺸﯿﺶ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻫﺮ ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق ﺑﻘﯿﻪ ﺧﺎﻧﻮاده در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺣﻀﻮر ﻣﯽ ﯾـﺎﻓﺘﯿﻢ و ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﻧﻬﺎ در اﻣﻮر ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﻌﺎل ﺑﻮدم . واﻟﺪﯾﻨﻢ ﻫﺮ دو ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺑﻮدﻧـﺪ؛ ﻣـﻦ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ای ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﻣﺪﯾﺮ آن و ﻣﺎدرم در آﻧﺠﺎ ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﯽﮐﺮد. آﻧﻬﺎ ﻫـﺮ دو ﻓﻌﺎﻻن ﺣﻘﻮق اﺟﺘﻤﺎﻋ ﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻫﻤﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ اﺣﺘﺮام ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ. در ﻣﯿﺎن ﻣـﺎ ﻣﻬﺮﺑـﺎﻧﯽ و ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ وﺟﻮد داﺷﺖ . ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﻣﺎدرﯾﻢ زﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎ رﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺎ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮد او ﺑﻪ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد و ﻧﻤﻮﻧﮥ زﻧﺪۀ ﻋﺸﻖ ﺑﯽ ﻗﯿﺪ و ﺷﺮط ﺑﻮد.
در اﺑﺘﺪا ارزش ﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑـﻪ اﺻـﻮل اﺧﻼﻗـﯽ، ﻣﻌﺮﻓـﺖ و داﻧـﺶ ر وی ﻣـﻦ ﺗـﺄﺛﯿﺮ زﯾﺎدی ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد داده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐـﻪ اﮔـﺮ ﻓﺮﻫﯿﺨﺘـﻪ ﺑـﻮده و ﺷـﺮاﻓﺖ اﺧﻼﻗـﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮ ﺳﺮ راه ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻢ ﻗﺮار ﺑ ﮕﯿﺮد ﭼﻪ در اﯾﻦ د ﻧﯿﺎ ﭼﻪ در ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻋﺒـﺎرت دﯾﮕـﺮ 2 دﻧﯿﺎی دﯾﮕﺮ . ﻣﻦ در دوران ﺑﭽﮕﯽ و ﺟﻮاﻧﯽ اِ ﻧﺠﯿﻠﯽ ﭘﺮو ﺗﺴﺘﺎﻧﯽ ﻣﺴﺖ ﺷﻮق، ﺗﻌﺼﺐ اﺧﻼﻗﯽ و ﺟﺎه ﻃﻠﺒﯽ ﻓﮑﺮی. ﻣﻦ در ﻣﺪرﺳﻪ از ﻫﻤﻪ ﺑـﺎﻻﺗﺮ ﺑـﻮدم و روﯾﺎی ﺣﺮﻓﻪ ﺗﺪرﯾﺲ و ﮐﻤﮏ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان را درﺳﺮ ﻣﯽﭘﺮوراﻧﺪم.
وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪم در ﯾﮏ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﺗﺤـﺼﯿﻞ ﮐـﺮدم و از ﺧـﺎﻧﻮاده دورﺷﺪم. ﻗﺒﻼً آﺑﺠﻮ و ﮐﻤﯽ ﺷﺮاب را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ از آن ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐـﻪ آب ﻣﯿﻮه ﻣﺰه ﺑﻬﺘﺮی دارد . ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺑﺎر (ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ) ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ اﯾﻨﮑـﻪ ﯾـﮏ روز ﻋـﺼﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ از ﻫﻤﮑﻼﺳﺎﻧﻢ ﻣﺮا ﺗﺸﻮﯾﻖ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎی ﻣﺤﻞ ﺑﺮوم . آﻧﻮﻗﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻃﻮر واﻗﻌﯽ اﻟﮑﻞ ﻧﻮﺷﯿﺪم . اﻓﺴﻮن ﺷﺪه ﺑـﻮدم . ﻫﻨـﻮز ﻫﻢ ﻓﻀﺎی ﻣﻪ آﻟـﻮد وﭘُـ ﺮ از دود و ﺳـﺮ و ﺻـﺪای ﺟﯿﺮﯾﻨـﮓ ﺟﯿﺮﯾﻨـﮓ ﯾـﺦ در ﺟـﺎم ﻫـﺎ دﻟﻔﺮﯾﺒﯽ ﻣﺤﺾ آن را ﺑﻪ ﯾﺎد دارم. اﻣﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ آن ﺣﺲ و ﮔﺮﻣـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ وﯾـﺴﮑﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در دروﻧﻢ ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﮐﺮد را ﺑﻪ ﯾﺎد دارم.
آن ﺷﺐ آﻧﻘﺪر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎور ﻧﻤـﯽ ﮐـﺮد ﺗـﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﻣـﺸﺮوب ﻧﺨﻮردهام اﻟﺒﺘﻪ آن ﺷﺐ ﻣﺴﺖ ﻧﺸﺪم ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ روز ﺑﻌﺪ ﺑﺨﺶ ﻫﺎﯾﯽ از آن روز ﻋﺼﺮ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻧﻤﯽ آوردم. اﻣﺎ ﯾﮏ ﭼﯿﺰی از ﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺑـﻮد ؛ اﯾﻨﮑـﻪ ﻣـﻦ واﺑـﺴﺘﻪ ﺷـﺪم . در ﺧﺎﻧﻪ، و ﻟﯽ ﮔﻮﯾﯽ در ﻓﻀﺎ ﺑﻮدم؛ ﺑـﺎ ﻣـﺮدم راﺣـﺖ ﺑـﻮدم . درﺣـﺎﻟﯽ ﮐـﻪ ﻫـﯿﭻ وﻗـﺖ، در ﻣﺪرﺳﮥ ﮐﻠﯿﺴﺎ اﺣﺴﺎس راﺣﺘﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم . ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣـﺮدم اﻃـﺮاﻓﻢ ﺧﯿﻠـﯽ ﻋـﺼﺒﯽ و ﺑﯽاﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮدم و اﮐﺜﺮ اوﻗﺎت ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺎﻧﻨﺪ واﻟﺪﯾﻨﻢ ﻣﻬﺮﺑـﺎن و ﺧـﻮﻧﮕﺮم ﺑﺎﺷـﻢ .
ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم اﯾﻦ وﻇﯿﻔ ﮥ ﻣﻦ اﺳـﺖ . اﻣـﺎ آن ﺷـﺐ در ﻣﯿﺨﺎﻧـﻪ ﺷـﺒﯿﻪ ﻫـﯿﭻ ﯾـﮏ ازﺷﺐﻫﺎی زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﺒﻮد . ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎﻣﻼً آزاد ﺑﻮدم ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﻪ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ دور و ﺑـﺮم ﺑﻮدﻧﺪ. دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و در ﻣﻘﺎﺑﻞ آﻧ ﻬﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺮا دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﮥ اﯾـﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﺷﺮﺑﺖ ﺟﺎدوﯾﯽ ﯾﻌﻨﯽ اﻟﮑﻞ اﺳﺖ. ﭼﻪ ﮐﺸﻔﯽ و ﭼﻪ اﻟﻬﺎﻣﯽ!
ﺳﺎل ﺑﻌﺪ اﺳﺘﺎد داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺪم . ﺷﻐﻞ اول ﻣﻦ در داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ در ﻓﺎﺻﻠﮥ ﭘﻨﺠـﺎه ﻣـﺎﯾﻠﯽ زادﮔــﺎﻫﻢ ﺑــﻮد اﻣــﺎ ﻗﺒــﻞ از اﯾﻨﮑــﻪ ﺳــﺎل ﺗﺤــﺼﯿﻠﯽ ﺑــﻪ ﭘﺎﯾــﺎن ﺑﺮﺳــﺪ از ﻣــﻦ ﺑــﻪ ﺧــﺎﻃﺮﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ ﻃﯽ آن زﻣﺎن ﮐﻮﺗﺎه ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗـﺎ اﺳـﺘﻌﻔﺎ ﺑـﺪﻫﻢ . ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮاری روش ﻣﻘﺒﻮﻟﯽ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻣـﻦ ﻣـﺸﺮوﺑﺎت اﻟﮑﻠـﯽ را دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻢ و در ﻧﺘﯿﺠـﻪ ﻣﺮدﻣﯽ را ﮐﻪ ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧﻮردﻧـﺪ و ﺟﺎﻫـﺎﯾﯽ را ﮐـﻪ در آن ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧﻮردﻧـﺪ دوﺳﺖ داﺷـﺘﻢ . آن وﻗـﺖ در زﻧـﺪﮔﯽ اﮔـﺮ ﭼـﻪ ﺷـﻐﻞ اوﻟـﻢ را از دﺳـﺖ دادم و ﺑﺎﻋـﺚ ﺷﺮﻣﺴﺎری ﺧﺎﻧﻮاده ﺷﺪه ﺑـﻮدم . ﻫﺮﮔـﺰ ﺑـﻪ ذﻫـﻨﻢ ﺧﻄـﻮر ﻧﮑـﺮد ﮐـﻪ اﻟﮑـﻞ ﻋﺎﻣـﻞ اﯾـﻦ ﻣﺸﮑﻼت اﺳﺖ . از ﻫﻤﺎن ﺷﺐ اول در آن ﺑﺎر (ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ) ﺣـﺪود ﯾﮑـﺴﺎل ﻗﺒـﻞ ﺗـﺼﻤﯿﻤ ﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ را درﺳﺎل ﻫﺎی آﯾﻨﺪه ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد. اﻟﮑﻞ دوﺳـﺖ ﻣـﻦ ﺑـﻮد و ﻣـﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺎ آن ﺳﺮ دﻧﯿﺎ دﻧﺒﺎﻟﺶ ﻣﯽرﻓﺘﻢ.
ﭘﺲ از ﺷﻐﻞ اوﻟﻢ ، ﮐﺎرﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . ﮐﻪ ﻫﻤﻪ را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺸﺮوب ﺧـﻮاری از دﺳﺖ دادم . در ﺑﺴﯿﺎری از داﻧﺸﮕﺎه ﻫﺎ و در اﯾﺎﻟﺖ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﺗـﺪرﯾﺲ ﮐـﺮدم . ﻣـﻦ دﯾﮕﺮ آن ﻣﺮد ﺟﻮان ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺑﻪ اﺻﻮل اﺧﻼﻗﯽ ﮐﻪ آﯾﻨﺪه ﺧﻮد را در ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻣﯽ دﯾﺪ ﻧﺒﻮدم. ﻣﻦ ﭘﺮﺧﺎﺷﮕﺮ ﻣﺘﮑﺒﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ و ﺑﺪ زﺑﺎ ن ﺑﻮدم و ﻫﻤﯿـﺸﻪ دﯾﮕـﺮان را ﺳـﺮزﻧﺶ ﻣﯽﮐﺮدم و رو در روی آﻧﻬﺎ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﺎدم. ﺑﺎزداﺷـﺖ ﺷـﺪم و ﮐﺘـﮏ ﺧـﻮردم . ﺧﯿﻠـﯽ ﺑـﺪ زﺑﺎن ﺷﺪه ﺑﻮدم و اﻏﻠﺐ ﺳﺮ ﮐﻼس ﯾﺎ در ﻣﮑﺎﻧ ﻬﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم . ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺣﺮﻓـﮥ ﺗﺪرﯾﺲ ﺑﻪ آﺑﺮو رﯾﺰی ﮐﺎﻣﻞ اﻧﺠﺎﻣﯿﺪ . ﺧﺎﻧﻮادهام ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻔﻬﻤ ﻨﺪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑـﺮاﯾﻢ اﻓﺘﺎده و ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم. ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮدم وﺟﻮدم آﮐﻨﺪه از ﺷﺮمِ ، ﮔﻨﺎه و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﺑﻮد؛ ﺑﺮا ی ﻫﻤﮥ ﮐـﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ ﻗﺒـﻮﻟﻢ داﺷـﺘﻨﺪ ﻣﺎﯾـﮥ ﺷﺮﻣـﺴﺎری ، و ﻣـﻀﺤﮑﮥ دﯾﮕﺮان. دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻤﯿﺮم. ﺣﺎﻻ اﻟﮑﻞ ﺗﻨﻬﺎ دوﺳﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ داﺷﺘﻢ.
از ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺳﺮ در آوردم ﮐﻪ ﻫﻤﺎن ﺷﺎﯾﺪ زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ را ﻧﺠـﺎ ت داد . ﯾـﺎدم ﻧﻤـﯽ آﯾـﺪ ﭼﻄﻮر ﮐﺎرم ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﮐﺸﯿﺪ . ﻓﻘﻂ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ اﻓﺘﺎده ﺑﻮدم . آﻧﺠﺎ راﺣـﺖ ﺑﻮدم و ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﻣﺮﺧﺼﻢ ﮐﻨﻨﺪ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم. آن وﻗﺖ ﻣﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﮐﻪ در ﻫﯿﭻ ﺟﺎی دﯾﮕﺮ ﻧﻤـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ اﯾﻨﻘـﺪر راﺣـﺖ ﺑﺎﺷـﻢ . ﭘـﺸﺖ ﭘﻨﺠـﺮه ﻫـﺎی ﺑـﺴﺘﻪ آن ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺤﻔﻮظ (در اﻣﻨﯿﺖ ) ﺑﻮدم و ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻘﯿﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ را آﻧﺠـﺎ ﺑﻤـﺎﻧﻢ . آﻧﺠـﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم اﻣﺎ داروﻫﺎی آرام ﺑﺨﺶ و داروﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻓﺮاوان ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد . در ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻫﯿﭻ وﻗﺘـﯽ ﮐـﺴﯽ ﺑـﻪ ﮐﻠﻤـﮥ اﻟﮑﻠـﯽ اﺷـﺎره ای ﻧﮑﺮد.
ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ دﮐﺘﺮﻫﺎ درﺑﺎره اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻨﺪ.وﻗﺘﯽ از ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪم ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرﮔﯽ رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺷـﺮوع ﺗـﺎزه ای داﺷـﺘﻪ باشم. زﻧﺪﮔﯿﻢ ﭘُﺮ ازﻣﺴﯿﺮﻫﺎ و ﺷﺮوع ﻫﺎی ﺗﺎزه ﺑﻮد . آن وﻗﺖ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری را دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺷﻐﻞ ﻫﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻫﻤـﻪ را از دﺳـﺖ ﻣـﯽ دادم. ﺗﺮسﻫﺎ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ و اﻓﺴﺮدﮔﯽ ﺷـﺪﯾﺪ ﻫﻤـﻪ ﺑﺮﮔـﺸﺘﻪ ده ﺑﺮاﺑـﺮ ﺷـﺪ ﻧﺪ. ﻫﻨـﻮز ﻫـﻢ ﻣﻌﻠﻮم ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻋﻠﺖ ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎ اﺳﺖ . دودﻣﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺑﺎد داده وآدم ﭘﺴﺘﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم و ﻟﯽ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﺑـﯽ ﺧﺎﻧﻤـﺎن ﺷـﺪم و درﭘﺎﯾﺎﻧﻪﻫﺎی اﺗﻮﺑﻮس و ﻗﻄﺎر ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﺗﻪ ﺳﯿﮕﺎرﻫﺎ را از ﭘﯿﺎده رو ﺟﻤﻊ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ دﯾﮕﺮاﻟﮑﻠﯽﻫﺎ از ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺘﺮک ﻣﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم . ﺑـﻪ ﭘﻨﺎﻫﮕـﺎه ﺷـﻬﺮداری ﮐـﻪ ﻣﺨﺼﻮص ﻣﺮدان ﺑﻮد رﻓﺘﻢ و آﻧﺠﺎ ﻣﺎﻧﺪم . ﮔـﺪاﯾﯽ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم . در آن وﻗـﺖ ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮای ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﻤﺎم ﻧﻤﯽ رﻓﺘﻢ و ﻟﺒﺎﺳﻬﺎﯾﻢ را ﻫﻢ ﻋـﻮض ﻧﻤﯽﮐﺮدم؛ ﺑﻮی ﮔﻨﺪ ﻣﯽ دادم؛ ﻻﻏﺮ و ﻣﺮﯾﺾ ﺷـﺪه ﺑـﻮدم؛ ﺻـﺪاﻫﺎﯾﯽ در اﻃـﺮاﻓﻢ ﻣـﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺮ اﯾﻢ ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ از ﻣﺮگ ﺑﻮد . وﺣﺸﺖ زده ، ﮔـﺴﺘﺎخ و ﺧـﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑـﻮدم، ازﻣﺮدم، ﺧﺪا و دﻧﯿﺎ ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻢ . ﭼﯿﺰی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ از ﻣﺮگ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم.
در ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﻨﻄﻘـﻪ ﭘـﺎﺋﯿﻦ ﺷـﻬﺮ ﻣـﺪدﮐﺎر ا ﺟﺘﻤـﺎﻋﯽ و ﻋـﻀﻮ ﻫﻮﺷﯿﺎر اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻮد ﻣﺮا ﺑﻪ دﻓﺘﺮش ﺑﺮد و در آﻧﺠﺎ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿ ﺶ را ﺑـﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮ د او ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮرده و ﺑـﺮاﯾﺶ ﭼـﻪ اﺗﻔﺎﻗـﺎﺗﯽ اﻓﺘـﺎده و ﭼﻄﻮر ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪه اﺳﺖ . ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﺎ ﻣﻦ اﯾﻨﮕﻮﻧـﻪ ﺑﺮﺧـﻮرد ﻧﮑـﺮده ﺑـﻮد . ﻫﻤﻪ ﻣﺮا ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣ ﻮرد ﺗﺠﺰﯾﻪ و ﺗﺤﻠﯿﻞ (رواﻧﮑﺎوی) ﻗﺮار داده و ﯾـﺎ ﻧﺎﺳـﺰا ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ . ﺑﻪ ﻣﺸﺎوره رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮐﺴﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﻢ ﺗﻮ(وﺿﻊ ﺗﻮ را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ) ﭼﻪ ﺣﺎﻟﯽ داری و اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده و اﯾﻦ راﻫﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮای ﺣﻞ ﮐﺮدن آن اﻧﺠـﺎم دادم . آن زن ﻫﻤـﺎ ن روز ﻋـﺼﺮ ﻣـﺮا ﺑـﻪ اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪA.A ﺑﺮد.
در روزﻫﺎی اول ورود ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺣﺎﺿﺮﯾﻦ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ دور ﻣﻦ ﺟﻤـﻊ ﻣـﯽ ﺷـﺪﻧﺪ وﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﯽ ﺧﻮردم. اﻣﺎ دﯾﻮ ﭘﻠﯿﺪ اﻧﺰوا و ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮی ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣـﺪ . ﻣـﻦ ﺳـﯿﺎه ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮدم و اﯾﻦ آﻧﻬﺎ ﺳﻔﯿﺪ ﭘﻮﺳﺖ.
آﻧﻬﺎ از رﻧﺞ و ﻋﺬاب ﭼﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻨﺪ؟ ﭼﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ؟ ﻣﻦ ﺳﯿﺎه ﺑﻮدم و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻫﻤﯿﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﻃﺮد ﻣﯽﺷﺪم. از دﻧﯿﺎ وآدمﻫﺎﯾﺶ و ﺧﺪای ﻧﺎﺗﻮان آن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﺑﻮدم . ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﻋﻘﯿﺪه داﺷﺘﻢ ﮐﻪ آدمﻫﺎی A.A ﺑﯽرﯾﺎ و ﺻﻤﯿﻤﯽ ﻫـﺴﺘﻨﺪ و ﺑـﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﺸﺎن ﮐﺎری ﻣﻮﺛﺮ اﻧﺠﺎم داده اﺳﺖ ﻋﻘﯿﺪه دارﻧﺪ . ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ A.A ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷﺮاﺑﺨﻮار ﺳﯿﺎه ﭘﻮﺳﺖ ﺑﻮدم ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دﻫﺪ.
ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻋﻘﯿﺪه داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻣﺘﻔﺎوت ﻫﺴﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ آﻧﭽﻪ را ﮐـﻪ اﮐﻨـﻮن ﺑﯿﺪاری روﺣﺎﻧﯽ ﻣﯽ داﻧﻢ ﺑﺮاﯾﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد : ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐـﻪ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺴﺘﻢ و ﻣﺠﺒـﻮر ﻧﯿـﺴﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم ! ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯿﺴ ﻢ ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯿﻤﺎری اﺳ ﺖ ﮐﻪ ﺳﺮاغ ﻫﻤـﻪ ﻣـﯽ رود و ﺗﺒﻌﯿﺾ ﻗﺎﺋﻞ ﻧﻤﯽ ﺷﻮد. ﻣﺤﺪود ﺑﻪ ﻧـﮋاد ، ﻋﻘﯿـﺪه ﯾـﺎ ﻣﻨﻄﻘـﮥ ﺟﻐﺮاﻓﯿـﺎﯾﯽ ﺧﺎﺻـﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه از ﺑﻨﺪ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدن رﻫﺎ ﺷﺪم در اواﯾـﻞ ﻫﻮﺷـﯿﺎری ﻣﺠﺒـﻮر ﺑـﻮدم در ﯾـﮏ ﻣﺴﺎﻓﺮﺧﺎﻧﻪ ارزان ﻗﯿﻤﺖ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮار ﺑـﻮد ﺑـﻪ زﻧـﺪﮔﯿﻢ اداﻣـﻪ دﻫـﻢ . ﻣـﻦ ﮐـﻪ ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﯽ ﺧﻮردم از ﻣﺤﯿ ﻂ اﻃﺮاﻓﻢ آﮔﺎه ﺑﻮدم ﺑﻮﻫﺎی ﻧﺎﻣﻄﺒﻮع ﺳﺮ و ﺻـﺪا دﺷـﻤﻨﯽ و ﺧﻄﺮات ﺟﺴﻤﯽ ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎی ﻣﻦ ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪ ﺑﻔﻬﻤـﻢ ﮐـﻪ ﻣـﺴﯿﺮ زﻧـﺪﮔﯿﻢ را ﮔـﻢ ﮐـﺮده ام ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﻮد را ﺑﯽ آﺑﺮو و از آﻧﻬﺎ ﺟﺪا ﺷﺪه ام و ﺑﻪ ﭘﺴﺖ ﺗـﺮﯾﻦ ﺟﺎﻫـﺎ ، ﭘﻨﺎﻫﮕـﺎه ﭘـﺎﺋﯿﻦ ﺷﻬﺮ راﺿﯽ ﺷﺪه ام. اﻣﺎ اﯾﻦ را ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻬﻔﻤﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ آﺗﺶ ﮐﯿ ﻨﻪ و ﺧﺸﻢ داﺷﺖ ﻣﺮا ﺻﺪا ﻣﯽ زد ﺗﺎ دوﺑﺎره ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ و ﺑﺎ آﻏﻮش ﺑﺎز ﺑﻪ اﺳـﺘﻘﺒﺎل ﻣﺮگ ﺑﺮوم . ﭘﺲ از آن ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ را از ﺑﺨﺶ ﻫﺎی دﯾﮕـﺮ زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ ﺟـﺪا
ﮐﻨﻢ. ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺎد ﯾﺎ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎد ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣـﺸﺮوب ﺑﺨـﻮرم . درواﻗﻊ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﮐﺎ رﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ ارﺗﺒﺎﻃﯽ ﻧﺪاﺷﺖ ﺟﺰ ر وﻣّﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﭽﻨﺎن اداﻣﻪ داﺷﺖ و ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﺟﺎزه ﺑﺪﻫﻢ ﮐﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ اﯾﻦ ﻓﺮازو ﻧﺸﯿﺐﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﻗﺮار ﺑﮕﯿﺮد. ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻣﻬﻤﺘﺮ ازﻫﻤﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎور رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. از ﺑﭽﮕﯽ ﺑﺎ وﺟﻮد ﻋﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑـﻪ ﻫـﯿﭻ ﮐـﺲ ﺣﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﮐﺴﺎﻧﻢ اﺟﺎزه ﻧﺪاده ﺑﻮدم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ وارد ﺷﻮﻧﺪ . ﻫﻤـﻪ زﻧـﺪﮔﯿﻢ را ﺑـﺎ دروغ ﮔﺬراﻧﺪه و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻓﮑﺎر و اﺣﺴﺎﺳﺎت واﻗﻌﯿﻢ را ﺑﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ در ﻣﯿﺎن ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺎ ﯾﮏ رﺷﺘﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺎ ﺧﺪا ارﺗﺒﺎط دارم و دﯾﻮاری از ﺑﯽ اﻋﺘﻤـﺎدی و ﺑﺪﮔﻤﺎﻧﯽ ، ﺑﺪور ﺧﻮد ﮐﺸﯿﺪه ﺑﻮدم . در A.A ﺑﺎ ﻣﺎﻫﯿﺖ دوازده ﻗﺪم آﺷـﻨﺎ ﺷـﺪم و ﺑـﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ ﻫﻮﺷـﯿﺎرﯾﻢ را از ﺧﻄـﺮات ﺧـﺎرﺟﯽ ﺟـﺪا ﮐـﺮده و ازآن ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻢ . اﻟﺒﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺮط آﻧﮑﻪ ﺑﺮ ﺗﺠ ﺮﺑـ ﮥ ﻫﻮﺷـﯿﺎر ی اﻋـﻀﺎء دﯾﮕـﺮ A.A ﺗﮑﯿـﻪ ﮐﺮده و در ﺳﻔﺮ آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺪمﻫﺎی ﺑﻬﺒﻮدی ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ.
ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺑﺮای ﻣﻦ ﻫﺪﯾﻪ ﻫﺎی زﯾﺎدی داﺷﺖ و ﺑﺼﻮرت ﯾﮏ ﺳﯿﺮﺻﻌﻮدی (ﻫﺮ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ) اداﻣﻪ دار د. از ﺟﻤﻠﻪ ﭘﺎداش ﻫﺎی آن ﺑـﺮاﯾﻢ رﻫـﺎﯾﯽ از زﻧـﺪان ﻣﺘﻔـﺎوت ﺑﻮدن و درک اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ ﮐﻪ ﻫﻤﮑﺎری و زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ روش A.A ﻣﻮﻫﺒﺖ و اﻣﺘﯿﺎزی اﺳـﺖ ﻓﺮاﺗﺮ از آﻧﭽﻪ ﺑﺘﻮان ارزش آن را ﺑﺮرﺳﯽ ﻧﻤﻮد . ﻣﻮﻫﺒﺖ ﯾـﮏ زﻧـﺪﮔﯽ ﻋـﺎری از درد و ﺣﻘﺎرت ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری و ﺳﺮﺷﺎر از ﺷﺎدی ﺑﺎ ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻔﯿـﺪ و ﻫﻮﺷـﯿﺎر و ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای رﺷﺪ در ﻫﻮﺷﯿﺎری و اﻧﺘﻘﺎل ﭘﯿﺎم اﻣﯿﺪ درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﺷﺪ.
