اﯾـــﻦ دوره ﮔـــﺮد ﮐـــﻪ از ﺿـــﺮﺑﻪ ای ﮐـــﻪ در ﮐـــﻮدﮐﯽ ﺧـــــﻮرده ﺑـــــﻮد ﺑـــــﻪ ﻣـــــﺴﺘﯽ روی آورده ﺑـــــﻮد بــــﺎﻻﺧﺮه ﻗــــﺪرت ﺑﺮﺗــــﺮی را ﭘﯿــــﺪا ﮐــــﺮد؟ ﮐــــﻪ ﺑــــﺮاﯾﺶ ﻫﻮﺷــــﯿﺎری و ﺧــــﺎﻧﻮادهای را ﮐــــﻪ ﻣــــﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد از دﺳﺖ داده ﺑﻮد آورد. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ واﮔﻦ ﺑﺎری ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﻫﺴﺘﺎﻧﯽ ﮐـﻮﭼﮑﯽ رﺳـﯿﺪم رﯾـﺶ درﻫـﻢ وﺑﺮﻫﻢ و ﻣﻮﻫﺎی ﮐﺜﯿﻔﻢ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺗﺎ ﮐﻤﺮ ﺑﻨﺪم رﺳﯿﺪه ﺑﻮد اﻟﺒﺘـﻪ اﮔـﺮ ﮐﻤﺮﺑﻨـﺪی داﺷـﺘﻢ . ﯾـﮏ ﺑﺎراﻧﯽ ﻣﮑﺰﯾﮑﯽ ﮐﺜﯿﻒ ﭘﺮ از ﺷﭙﺶ رو ی ﯾﮏ ﻟﺒﺎس ﮔﺸﺎ د ﺑﺪﺑﻮ ﭘﻮﺷﯿﺪه و ﺷﻠﻮار ﮐﻬﻨﻪ ای ﺑﻪ ﭘﺎ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ آن را داﺧﻞ ﭼﮑﻤﻪ ﻫﺎیِ ﮐﺎﺑﻮی ﮐﻪ ﭘﺎﺷﻨﻪ ﻧﺪاﺷﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم در ﯾﮏ ﻟﻨﮕﻪ از ﭼﮑﻤﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﯾﮏ ﭼﺎﻗﻮ و در ﻟﻨﮕﮥ دﯾﮕﺮی ﯾﮏ ﻫﻔﺖ ﺗﯿﺮ ﮐﺎﻟﯿﺒﺮ038 ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺷﺶ ﺳﺎل در ﻣﺤﻞ دوره ﮔﺮ دﻫﺎ ﺑﺮای زﻧـﺪه ﻣﺎﻧـﺪن ﻣﺒـﺎرزه ﮐـﺮد م و ﺑـﺎ واﮔـﻦ ﺑﺎری از اﯾﻦ ﺳﻮ ﺑﻪ آن ﺳﻮی ﮐﺸﻮر ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﭼﯿـﺰی ﻧﺨـﻮرده و ﺧﯿﻠﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه ﺑﻮدم و وزﻧﻢ ﺑﻪ 59 ﮐﯿﻠﻮﮔﺮم رﺳﯿﺪه ﺑﻮد . آدم ﺑﺪ ﺟﻨـﺴﯽ ﺑـﻮدم و ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم.
اﻣﺎ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺣﻖ ﻣﯽ دادم. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﻣﻦ در واﻗﻊ وﻗﺘﯽ ﺷﺮوع ﺷﺪ ﮐـﻪ ﯾﺎزده ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم و ﻣﺎدرم ﺑﻪ ﻃﺮ ز ﻓﺠﯿﻌﯽ ﺑﻪ ﻗﺘـﻞ رﺳـﯿﺪ . ﺗـﺎ آن وﻗـﺖ زﻧـﺪﮔﯿﻢ ﻣﺎﻧﻨـﺪ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺴﺮﺑﭽﻪﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ در آن دوره در ﺷﻬﺮی ﮐﻮﭼﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.
ﻣﺎدرم در ﮐﺎرﺧﺎﻧﻪ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﺧﻮدرو ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد. ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻧﮕﺸﺖ و ﺗﺎ ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ اﺛﺮی از او ﻧﺒﻮد . ﻫﯿﭻ ﺳﺮﻧﺨﯽ ﻧﯿﺰ وﺟـﻮد ﻧﺪاﺷـﺖ ﮐـﻪ ﭼـﺮا ﻧﺎﭘﺪﯾـﺪه ﺷﺪه اﺳﺖ : ﭘﻠﯿﺲ از اﯾﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﻣﻄﻠﻊ ﺷﺪ . از آﻧﺠﺎ ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﭘـﺴﺮ ﻟـﻮس و ﺑﭽـﻪ ﻧﻨـﻪ ای ﺑﻮدم اﯾﻦ ﺿﺮﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻮد . اوﺿﺎع ﺑﻪ ﻃﻮر ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪ و ﭼﻨـﺪ روز ﺑﻌﺪ ﭘﻠﯿﺲ آﻣﺪ و ﭘﺪرم را دﺳﺘﮕﯿﺮ ﮐﺮد . آﻧﻬﺎ ﺟﺴﺪ ﭘـﺎره ﭘـﺎره ﻣـﺎدرم را در ﻣﺰرﻋـﻪ ای ﺧﺎرج از ﺷﻬﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﻧـﺪ و ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺘﻨﺪ از او ﺑـﺎزﺟﻮﯾﯽ ﮐﻨﻨـﺪ . در آن ﻟﺤﻈـﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺗﺒﺎه ﺷﺪ ! ﭘﺪرم ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭼﻮن ﭘﻠﯿﺲ درﺻﺤﻨﻪ ﻗﺘﻞ ﻋﯿﻨﮑﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﭘﺪرم ﻧﺒﻮد . اﯾﻦ ﺳـﺮﻧﺦ ﺑـﻪ ﭘﻠـﯿﺲ ﮐﻤـﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻣﺮدی را ﮐﻪ وﺣﺸﯿﺎﻧﻪ ﻣﺎدرم را ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ.
در ﻣﺪرﺳﻪ ﻫﻤﻪ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﭘﭻ ﭘﭻ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ و ﺷﺎﯾﻌﻪ ﻣﯽ ﺳﺎﺧﺘﻨﺪ. در ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ و آﺷﻔﺘﮕﯽ درﻫﻤ ﻪ ﺟﺎ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد و ﻫﯿﭻ ﮐـﺲ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻧﻤـﯽ ﮔﻔـﺖ ﭼـﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﯽ ﺧﯿﺎل ﻣﯽ ﺷﺪم و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺘﻬﺎی اﻃﺮاﻓﻢ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ واﻧﻤﻮد ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺴﺌﻠ ﻪای وﺟﻮد ﻧﺪارد آن وﻗـﺖ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽ رﻓﺖ ﻣﻦ ﺑﯽ ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻨﻬﺎ و ﺟﺴﻮر ﺷﺪم . ﭘﺮﯾﺸﺎﻧﯽ درد و ﻏـﺼﻪ ﺗـﺎزه داﺷـﺖ ﻓﺮوﮐﺶ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ در ﻣﺠﻠﻪ «ﻣﻌﻤﺎی ﻗﺘﻞ » ﻣﻘﺎﻟﻪ ای درﺑﺎرۀ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﺧـﺎﻧﻮاده ﻣـﺎ ﭼـﺎپ ﺷﺪ. دوﺑﺎره ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﻣﺪرﺳﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﺷﺎﯾﻌﻪ ﺳﺎزی و ﻓﻀﻮﻟﯽ ﮐﺮدﻧﺪ . ﺑﺎز ﻫـﻢ ﻋﻘـﺐ ﻧﺸﯿﻨﯽ ﮐﺮدم و آﺷﻔﺘﻪ ﺗﺮ و ﻣﻨﺰوی ﺗﺮ ﺷﺪم . اﯾﻦ ﻃﻮری ﺑﻬﺘـﺮ ﺑـﻮد ﭼـﻮن اﮔـﺮ ﺧـﻮد را آﺷﻔﺘﻪ ﻧﺸﺎن ﻣﯽدادم آدﻣﻬﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻓﻀﻮﻟﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻨﺪ.از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﭘﺪرم ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد از ﻫﺮ ﻧُﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﺎ ﻣﺮاﻗﺒﺖ ﮐﻨﺪ ، ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺎ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷـﺪ .
ﺣﺪود ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ او دوﺑﺎره ازدواج ﮐﺮد و ﺑﺮاد ر ﺑﺰرﮔﺘﺮم ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد ﮐﻪ ﻣﺮا ﻧـﺰد ﺧﻮد ﻧﮕﻪ دارد . او و ﻫﻤﺴﺮ ﺟﺪﯾﺪش ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤـﮏ ﮐﻨﻨـﺪ اﻣـﺎ ﻣـﻦ آﻧﻘـﺪرﺣﺴﺎس ﺑﻮدم و ﺟﺒﻬﻪ ﮔﯿﺮی ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﯾﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ ﮐـﺎری اﻧﺠﺎم دﻫ ﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺮای ﺳﺎﻋﺎت ﭘﺲ از ﻣﺪرﺳﻪ ﮐﺎری در ﯾﮏ ﻣﻐﺎزۀ ﺑﻘﺎﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﮐـﺮدم را ﻃﺒﻘﻪ ﺑﻨـﺪی ﻣـﯽ ﮐـﺮدم در آﻧﺠـﺎ ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ اﮔـﺮ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﻄﺮی ﻫﺎی ﻟﯿﻤﻮﻧﺎد ﺳﺨﺖ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ . ﺑﻌﻼوه آﻧﺠﺎ ﻣﺤـﻞ ﺧـﻮﺑﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آﺑﺠﻮ ﺑﺪزدم و در ﻣﺪرﺳﻪ ﺟﻠﻮی ﺑﭽﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺧﻮد را آدم ﺑﺰرﮔ ﯽ ﺟﻠـﻮه ﺑﺪﻫﻢ اﯾﻨﻄﻮری ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردﻧﻢ ﺑـﻪ ﻋﻨـﻮان راﻫـ ﯽ ﺑـﺮای ﻓﺮاﻣـﻮش ﮐـﺮدن دردﻫﺎﯾﻢ ﺷﺮوع ﺷﺪ.
ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻣﻦ ﮐﻪ ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻧﯿﻤﻪ ﻣﺠﺮم ﺑﻮدم آﻧﻘـﺪر ﺑـﺰرگ ﺷـﺪم ﮐـﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻧﯿﺮوی درﯾﺎﯾﯽ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪم . ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﮔﺬاﺷﺘﻦ (رﻫﺎ ﮐﺮدن ) ﻣﻨﺸﺄ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽﻫﺎﯾﻢ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﻫﻢ ﺧﯿﻠـﯽ ﺑـﺪ ﻧﯿـﺴﺖ . اﻣـﺎ ﻃـﯽ دورهای ﮐ ﻪ در اردوﮔﺎه ﺗﻌﻠﯿﻤﺎت ﻧﻈﺎﻣﯽ ﻧﯿﺮوی درﯾﺎﯾﯽ ﺑﻮدم ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﺎﺳﺦ ﻣـﻦ ﻧﯿﺴﺖ. ﻧﻈﻢ و اﻧﻀﺒﺎط ﺻﻼﺣﯿﺖ (ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ) و ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﻫـﺎی ﺳـﺨﺖ ﺑـﺎ ﻃﺒﯿﻌـﺖ ﻣـﻦ ﺳﺎزﮔﺎری ﻧﺪاﺷﺖ اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﮏ دورۀ دو ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯽ ﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﺎ وﺟﻮد ﺧﺸﻢ وﻧﻔﺮﺗﯽ ﮐﻪ اﮐﻨﻮن در دروﻧﻢ ﻣﯽ ﺟﻮﺷﯿﺪ راﻫﯽ ﺑﺮای ﮔﺬر اﻧﺪن زﻧﺪﮔﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎ ﺷﺪ.
ﻫﺮ ﺷﺐ در ﻣﺸﺮوب ﻓﺮوﺷﯽ ﺑﻮدم و آﻧﻘﺪر ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم ﺗﺎ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻨـﺪ . اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت در ﻃﻮل ﻫﻔﺘﻪ رخ ﻣﯽ داد؛ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ ﺑﻪ ﺑﺎﺷﮕﺎﻫﯽ (ﻣﺸﺮوب ﻓﺮوﺷـﯽ ) ﮐـﻪ در ﻧﺰدﯾﮑﯽ ﻣﺎ ﺑﻮد ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. اﯾﻦ ﻣﺤﻞ را آدم ﻫﺎﯾﯽ اداره ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧـﺪازه ﻣـﻦ ﯾـﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺮو ب ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ. ﻣﻦ از ﻣﺸﺘﺮﯾﺎن ﺛﺎﺑـﺖ آﻧﺠـﺎ ﺷـﺪم . ﺑﺤـﺚ و ﻣـﺸﺎﺟﺮه ودﻋﻮا ﭼﯿﺰی ﻋﺎدی ﺑﻮد.
ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪم اﯾﻦ دو ﺳﺎل را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ ﻣﺤﺘﺮﻣﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﻪ ﺗـﺮﺧﯿﺺ دادﻧـﺪ و ﻣـﺮاﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ ﭘﯽ ﮐﺎر ﺧﻮدم . ﺣﺎﻻ دوره ﺗﻌﻠﯿﻤﺎت ﻧﯿﺮوی درﯾﺎﯾﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻣﻦ ﺑﺮای ﻣﺤﻠﻪﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ اﺣﺴﺎس دﻟﺘ ﻨﮕﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ زادﮔﺎه ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮادرم رﻓﺘﻢ . ﺑﻪ زودی ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻘﺎش ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﯽ در ﺷﻬﺮ ﮐﺎر ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم .ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺑﺨﺶ داﺋﻢ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺑﻮاﺳﻄﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎ زﻧﯽ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﺑﻪ ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪ داﺷﺖ و ﺧﯿﻠﯽ زود ﺑﺎ ﻫﻢ ازدوا ج ﮐﺮدﯾﻢ . ﯾﮑﺴﺎل ﺑﻌﺪ اﺑﺘﺪا ﯾﮏ دﺧﺘﺮ و ﺳـﭙﺲ دو ﭘـﺴﺮ ﻣـﺎ ﺑـﺪﻧﯿﺎ آﻣﺪﻧـﺪ . اوه ﭼﻘﺪر ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ ! اﯾﻦ ﺧﺎﻧﻮاد ۀ ﮔﺮم و ﮐﻮﭼﮏ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮا آرام ﻣﯽ ﮐﺮد اﻣـﺎ ﺑﺮ ﻋﮑﺲ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪای رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻤـﺴﺮم دﯾﮕـﺮﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺮا ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﺪ و درﺧﻮاﺳـﺖ ﻃـﻼق ﮐـ ﺮد. ﻣـﻦ دﯾﻮاﻧـﻪ و آﺷـﻔﺘﻪ ﺑـﻮدم وﻗﺎﺿﯽ ﺷﻬﺮ ﺣﮑﻢ داد ﮐﻪ ﺷﻬﺮ را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ . ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ اﮔﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﮐﯿﻨﻪ ای ﮐﻪ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ دور ﮐﺮد ن ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ از ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻪ دل ﮔﺮﻓﺘﻪ ام دردﺳﺮ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﻪ وﺟـﻮد ﻣـﯽ آورد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ رﻫﺴﭙﺎر ﺷﺪم . ﺑﺎ ﻧﻔﺮت و ﮐﯿﻨﻪ ، ﻟﺒﺎس ﻫـﺎﯾﻢ را ﺟﻤـﻊ ﮐـﺮد ه واﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ رﻓﺘﻢ .
درﻧﺰدﯾﮏ ﺗﺮﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرگ، ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﺮا ﺧﺴﺘﻪ ودرﻣﺎﻧﺪه ﭘﯿﺪا ﮐﺮد . آﻧﻘـﺪر ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ر ا ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ . در اﺑﺘﺪا ﮐﺎر روز ﻣﺰدی ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﮐـﻪ ﭘـﻮلﻏﺬا و اﺟﺎره ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻣﯽ ﮐﺮد اﻣﺎ ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﻫﻤﻪ ﭘﻮﻟﻬﺎﯾﻢ ﭘﺎی ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﮑﻠﯽ رﻓﺖ. ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ در آﻧﺠﺎ اﻓﺮاد ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻨﺪ ﺑـﻪ ﻃـﻮر راﯾﮕـﺎ ن ﺑﺨﻮاﺑﻨﺪ و ﻏﺬا ﺑﺨﻮرﻧﺪ . اﻣﺎ آﻧﭽﺎ ﺷﭙﺶ ﺧﯿﻠﯽ ز ﯾﺎد ﺑﻮد ﻏﺬاﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺑﻮد و آدمﻫﺎﯾﯽ آﻧﺠﺎ از ﻫﻢ دزدی ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﯿﺮون ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺑﻬﺘـﺮ از اﯾﻨﺠﺎﺳـﺖ ﺑﻌـﻼوه ﻣﻦ ﻏﺬای زﯾﺎدی ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮردم.
ﺳﭙﺲ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﻣﺎﮐﻦ دوره ﮔﺮدی ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻫﺎی ﭘﺎرک ﺷـﺪه و ﺧﺎﻧـﻪ ﻫـﺎی ﻣﺘـﺮوک ﺟﺎی ﺑﻬﺘﺮی ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﻄﺮﯾﻢ و ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﻨﺪ. ﻫﯿﭻ ﮐـﺲ ﺟـﺮأت ﻧﺪاﺷـﺖ ﺑـﻪ ﻣـﻦ آزار ﺑﺮﺳﺎﻧﺪ! ﮐﺎﻣﻼً ﮔﯿﺞ و ﻣﺒﻬﻮت ﺑﻮدم؛ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮐﺠﺎﻫﺎ ﮐﺸﺎﻧﺪه ﺑﻮد.
ﺑﺎوﻟﮕﺮدﻫﺎی دﯾﮕﺮی را آﺷﻨﺎ ﺷﺪم، آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد ﻣﯽ دادﻧﺪ ﮐـﻪ ﭼﮕﻮﻧـ ﻪ روی ﻗﻄـﺎرﺑﺎری در ﺣﺎل ﺣﺮﮐﺖ ﺑﭙﺮم و از ﺧﻮدم ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻢ . آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣـﯽ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﮐـﻪ از ﭼـﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ راﺣﺖ ﺗﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد اﻋﺎﻧﻪ ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﺎ از آﻧﻬﺎ ﮐﻼﻫﺒﺮداری ﮐﺮد . ﺑﺰرﮔﺘـﺮﯾﻦ ﻣﺸﮑﻠﻢ در آن زﻣﺎن اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ راﻫﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻣﺸﺮوب داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ وواﻗﻌﯿﺖ زﻧﺪﮔﯿ ﻢ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﻨﻢ . ﺑﻪ ﺷﺪت ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﮐﯿﻨﻪ و ﻧﻔﺮت ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑـﻮدم !در ﻣﺪت ﺷﺶ ﺑﻌﺪ از اﯾﻦ ﻣﺤﻠﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺤﻠﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﻫﯿﭻ ﺟﺎﯾﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺮوم . واﮔﻦ ﺑﺎری ﺟﺎی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد . ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﮔﻢ ﻧﺸﺪم ﭼﻮن ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ! ﺑﺪون دﻟﯿﻞ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﺪون ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ از اﯾﻦ ﺳﻮی اﯾﺎﻻت ﻣ ﺘﺤﺪه ﺑﻪ ﺳﻮی دﯾﮕـﺮ آن رﻓـﺘﻢ .
اﮐﺜﺮ اوﻗﺎت ﭼﯿﺰی ﻧﻤﯽ ﺧﻮردم. ﻣﻦ ﺑﺎ ﻧﺨﺎﻟـﻪ ﻫـﺎی دﯾﮕـﺮی ﻣﺜـﻞ ﺧـﻮدم روزﮔـﺎر ﻣـﯽ ﮔﺬراﻧﺪم. ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﻣـﯽ ﮔﻔـﺖ در ﻓﻠﻮرﯾـﺪا ﯾـﺎ ﻧﯿﻮﯾـﻮرک ﯾـﺎ وﯾﻮرﻣﯿﻨـﮓ ﻧﯿـﺮوی ﮐـﺎراﺳﺘﺨﺪام ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻫﻢ ﺑﻪ ﻃﺮف آﻧﺠﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣـﯽ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺮو ﻧﻤﯽﺧﻮاﻫﻨﺪ. ﺧﻮب اﯾﻦ ﺑﺪ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل ﻣـﺎ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ.
ﯾﮏ روز ﮔﺮم و ﺳﻮزان وﻗﺘﯽ در ﯾﮏ ﺷﻬﺮ ﮐﻮﯾﺮی در ﺣﺎل ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿﺒﯽ اﻓﺘﺎد. ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﻘﻄﻪ ای رﺳﯿﺪهام ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪﻫﻢ. ازآدمﻫﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم. ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪم ﻣﻘﺪاری ﺷﺮاب ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ راه رﻓﺘﻦ دراﻣﺘﺪاد ﺑﯿﺎﺑﺎن ﮐﺮدم. ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ آﻧﻘﺪر ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﻤﯿﺮم. ﺑﺰودی آﻧﻘﺪر ﻣﺴﺖ ﺷﺪم ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﯾﮏ ﻗﺪم ﺑﺮدارم و روی زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدم و ﺑﺎ ﻧﺎﻟﻪ ﮔﻔﺘﻢ: آه ﺧﺪاﯾﺎ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻦ.ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﯽﻫﻮش ﺷﺪم ﭼﻮن ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﻫﻮش آﻣﺪم و راه ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺷﻬﺮرا ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. آن زﻣﺎن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﮐﻪ ذﻫﻨﯿﺘﻢ را در ﻣﻮرد ﻣﺮگ ﻋﻮض ﮐﻨﻢ وﻟﯽ اﻣﺮوز ﻣﯽداﻧﻢ، آن ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﻧﺠﺎت داد.
درآن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺸﻤﻨﺎک ﺑﻮدن و ﻇﺎﻫﺮ ﮐﺜﯿﻔﻢ ، ﻣﺮدم از ﻣﻦ دوری ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ.ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدن ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺮﺳﯽ در ﭼﻬﺮه ﺷﺎن آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐـﻪ از آن ﻣﺘﻨﻔـﺮ ﺑـﻮدم . آﻧﻬـﺎ ﻃﻮری ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ آدم ﻧﯿـﺴﺘﻢ ﺷـﺎﯾﺪ ﻫـﻢ ﻧﺒـﻮدم . درﯾـﮏ ﺷـﻬﺮﺑﺰرگ، روی ﯾﮏ ﭼﻬﺎر ﭘﺎﯾﻪ آﻫﻨﯽ ﻣﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﯾﮏ ﺗﮑﻪ ﭘﻼﺳﺘﯿﮏ روﯾﻢ ﻣﯽ اﻧـﺪاﺧﺘﻢ ﺗـﺎ ﯾﺦ ﻧﺰﻧﻢ . ﯾﮏ ﺷﺐ ﯾﮏ ﺟﻌﺒﻪ ﻟﺒﺎس ﭘﯿﺪا ﮐـﺮدم ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑـﻪ داﺧـﻞ آن ﺑـﺮ وم ﺑـﺮا ی ﺧﻮاﺑﯿﺪن ﺟﺎی ﮔﺮم و ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد و ﺗﺎزه ﺻﺒﺢ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﻟﺒـﺎس ﻫـﺎی ﺟﺪﯾـﺪ ﭘﯿـﺪا ﮐﻨﻢ. ﻧﯿﻤﻪﻫﺎی ﺷﺐ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﭼﻨﺪ ﻟﺒﺎس داﺧﻞ ﺟﻌﺒﻪ اﻧﺪاﺧﺖ. در ﺟﻌﺒﻪ را ﺑﺎز ﮐﺮدم ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ اﻃﺮاﻓﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻓﺮﯾﺎد زدم ﻣﺘﺸﮑﺮم ! آن زن دﺳﺖ ﻫﺎﯾﺶ را ﺑﺎﻻ ﺑـﺮد و در ﺣﺎﻟﯿﮑـﻪ ﺟﯿﻎ ﻣﯽزد: ﻟﻮردی ﻟﻮردی! ﭘﺮﯾﺪ درون اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻓﺮار ﮐﺮد.
وﻗﺘﯽ از آن واﮔﻦ ﺑﺎری ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم . ﯾـﮏ ﻣﺎﺷـﯿﻦ ﯾﺨﭽـﺎل دار ﺧﺎﻟﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . ﯾﮏ ﻃﺮف آن ﻧﺸـﺴﺘﻢ و ﻫﻤﺎﻧﺠـﺎ ﺑـﻪ ﺳـﮑﻮﻧﺘﻢ اداﻣـﻪ دادم . در اﯾﻨﺠـﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آﺳﺎﯾﺶ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﺣﺎﻻ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻏﺬا ﺑﺨﻮرم ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑ ﻪ اﯾﻦ ﺷﻬﺮ آﻣﺪه ﺑﻮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف ﯾﮑﯽ از ﻣﯿﺨﺎﻧﻪﻫﺎ راه اﻓﺘﺎدم.
ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ آﻧﺠﺎ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرد ﺑﺪﺟﻨﺲ ﺗﺮﯾﻦ زﻧﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم اﻣﺎ او ﺟﺎﯾﯽ ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ داﺷﺖ . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺑـﺮای زﻧـﺪﮔﯽ ﻧﺰد او رﻓﺘﻢ و ﺑﺪﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ اﻓﺴﺎﻧﻪ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ﺷﺮوع ﺷﺪ!
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﯾﮏ ﺳﻘﻒ ﺑﺎﻻی ﺳﺮ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻼﻓﻪ و ﻏﺬا داﺷﺘﻢ ! ﺗﻨﻬﺎ ﮐـﺎری ﮐـﻪ ﻣـﺎ ﻣـﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن و دﻋﻮا ﮐﺮدن ﺑﻮد . اﻣﺎ او در ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد و ﮐﺎر ﮐـﺮدن او ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺎ را از ﻫﻢ دور ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﺎ ﭘﻮل ﻧﻘﺪ و ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﻣﺸﺮوب داﺷﺘﯿﻢ و ﺑﻪ ﻣﺪت ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردﯾﻢ . ﯾﮏ رو ز ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺮای ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدن ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از رﻓﻘﺎی وﻟﮕﺮد ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺧﻮد ﮐـﻪ از ﻣـﻦ ﺑﺰرﮔﺘـﺮ ﺑـﻮد ﺑﺮﺧـﻮردم . ﺑـﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارم، او ﯾﮏ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮار اﻓﺮاﻃـﯽ و ﯾـﮏ اﻟﮑﻠـﯽ ﺑـﻮد اﻣـﺎ ﺣـﺎﻻ ﭘﯿـﺮاﻫﻦ ﺳـﻔﯿﺪ وﮐﺮاوات و ﻟﺒﺎس ﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﻪ ﺗﻦ داﺷﺖ . او از آن ﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎن ﺑﻪ ﺳﻮی ﻣـﻦ آﻣـﺪ .ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد . ﻟﺒﺨﻨﺪی ﺑﻪ ﻟﺐ داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮاری را ﺑـﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿـﺖ ﺗﺮک ﮐﺮده و ﺣﺎﻻ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮی دارد . اوﻟﯿﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﺧﻄﻮر ﮐﺮد اﯾـﻦ ﺑـﻮد ﮐﻪ اﮔﺮ او ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ. و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘـﺮ از او ﻫـﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﭼﻮن ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺳﯽ و ﺳﻪ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد.
او ﻣﺮا ﺑﻪ اﻧﺠﻤﻨﯽ آورد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻬﺒﻮد ﯾﺎﻓﺘﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﯿﺰ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﻦ ﻗﻬﻮه ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪم و آﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻋﻮض ﺷﺪهاﻧﺪ. ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﻧﻬﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﯿﺰی دارﻧﺪ! اﮔﺮ آﻧﻬﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻨﺪ ﺷﺎﯾﺪ و ﻓﻘﻂ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ. ﺷﻮر و ﺷﻮق آﻧﻬﺎ ﺟﺬاب ﺑﻮد. از دورن ﺑﺮاﻧﮕﯿﺨﺘﻪ ﺷﺪم اﻣﺎ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا. ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ و اﺷﺘﯿﺎق ﺑﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﺎﻣﺰدم (ﻫﻤﺎن زن ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ- ﻣﺘﺮﺟﻢ) ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده و ﭼﻘﺪر ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری راﺗﺮک ﮐﻨﯿﻢ. او ﺳﺮم ﻓﺮﯾﺎد ﮐﺸﯿﺪ ﺗﻮ دﯾﻮاﻧﻪای! دُﻣﺖ را ﺑﮕﺬار روی ﮐﻮﻟﺖ و ﺑﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﯾﺨﭽﺎﻟﯿﺖ ﺑﺮﮔﺮد ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ! ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻫﯿﺠﺎﻧﻢ را ﺑﻪ او ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﻢ. اﻣﺎ ﺑﺎز ادﻣﻪ دادم و ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﻔﺘﻢ.
روز ﺑﻌﺪ ﻣﺎ ﻫﺮ دو ﻣﺸﺮوب را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ . ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﭼﺮا و ﭼﻄﻮر اﻓﺘﺎد؛ ﻣ ﻬﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻮﻗﻮع ﭘﯿﻮﺳﺖ . ﻣﻌﺠﺰه ﺷﺪه ﺑﻮد ! ﻫﺮ ﯾـﮏ روزی ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ ﻣﻮﻫﺒﺘﯽ ﺑﻮد از ﺳـﻮی آن ﻗـﺪرت ﺑﺮﺗـﺮ ی ﮐـﻪ ، ﻣـﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ رﻫﺎﯾﺶ ﮐﺮده ﺑﻮدم.
ﺳﺎل ﺑﻌﺪ در ﯾﮏ ﮐﻤﭗ (اردوﮔﺎه) ﺧـﺎرج از ﺷـﻬﺮ ﮐـﺎر ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدﯾﻢ و آﻧﺠـﺎ را اداره ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. ﮐﻤﭗ ﺟﺎﯾﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ا ﻓﺮاد ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮار را ﺑـﻪ آﻧﺠـﺎ ﻣـﯽ ﻓﺮﺳـﺘﻨﺪ ﺗـﺎ ﭘـﺎک و ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﻮﻧﺪ . ﻣﺴﺆﻟﯿﺖ ﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻏـﺬا ﺧـﻮرده اﻧـﺪ و ﯾـﺎ ﻣـﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ. اﻧﺠﺎم دادن ﻫﺮ دو ﮐﺎر ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻏﯿﺮ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳـﯿﺪ اﻣـﺎ ﻣـﺎ ﺗﻼش ﺧﻮد اداﻣﻪ ﻣﯽ دادﯾـﻢ . ﺑـﺎ ﺣﻤﺎﯾـﺖ ﮐﻬﻨـﻪ ﮐـﺎران اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﯾﮑـﺴﺎل دوام آوردﯾﻢ. اﯾﻦ ﮐﺎر داوﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺑﻮد و درآﻣﺪ زﯾﺎدی ﻧﺪاﺷﺖ . ﭘﺲ از ﭘﺎﯾﺎن ﯾﮏ ﺳـﺎل ﻟﯿـﺴﺖ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاراﻧﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺤﻞ آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺮور ﻣﯽ ﮐﺮدم آﻧﻬﺎ در ﺟﻤـﻊ 178 ﻧﻔـﺮ ﺑﻮدﻧﺪ . ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﺷﺮﯾﮑﻢ (ﻫﻤﺎن زن ﭘﯿـﺸﺨﺪﻣﺖ ) ﮔﻔـﺘﻢ : ﺣﺘـﯽ ﯾـﮏ ﻧﻔـﺮ از آﻧﻬـﺎ ﻫـﻢ
اﻣﺮوز ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻧﯿﺴﺖ ! او ﺟﻮا ب داد ﺑﻠﻪ ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ و ﺗﻮ . ﭘﺲ از آن روز ﺷـﺎد و ﺑﯿـﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ازدواج ﮐﺮدﯾﻢ.
راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ اﮔﺮ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮد ارﺗﺒﺎط ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾـﺪ ﺗﻐﯿﯿـﺮ ﮐﻨﻢ. ﯾﮏ ﺷﺐ در ﯾﮑﯽ از ﺟﻠﺴﺎت ﯾﮑـﯽ از اﻋـﻀﺎء ﮔﻔـﺖ : ﻣﻬـﻢ ﻧﯿـﺴﺖ ﮐـﻪ ﺷـﻤﺎ ﭼﻘـﺪر ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرﯾﺪ ﻣﻬﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﺮو ﺑﺨﻮاری ﭼﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮﺷﻤﺎ ﻣـﯽ آورد. اﯾـﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻧﮕﺮش ﻣﺮا ﮐﺎﻣﻼً ﺗﻐﯿﯿﺮ داد . اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﺪم و ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ﮐـﻪ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫﺴﺘﻢ. زﻣﺎن ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺖ ﺗﺎ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﺸﻤﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﺴﺮ ﺳﺎﺑﻘ ﻢ ﺑـﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺮدن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و ﺑﺮ ﻣﺮدی ﮐﻪ ﻣﺎدرم را ﮐﺸﺖ و ﺑﺮ ﭘﺪرم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﻧﭽـﻪ ﮐـﻪ ﻓﮑـﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺳﺰاوارش ﺑﻮدم و اﻧﺠﺎم ﻧﺪاد، داﺷﺘﻢ را رﻫﺎ ﮐﻨﻢ . اﻣﺎ ﻓﻘﻂ وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ ﻧـﻮاﻗﺺ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﺧﻮد ﭘﯽ ﺑﺮدم اﯾﻦ ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺑﻤﺮور در ﻣـﻦ ﺳـﺒﮏ ﺗـﺮ ﺷـﺪ . ﺑـﺎ ﭼﻨـﺪ راﻫـﺐ در ﺻﻮﻣﻌﻪای ﮐﻪ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺎن ﺑﻮد آﺷﻨﺎ ﺷﺪم آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻗﺼﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﮔﻮش دادﻧـﺪ و ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد را ﺑـﺸﻨﺎﺳﻢ در ﻫﻤـﺎن زﻣـﺎن راﻫﻨﻤـﺎﯾﻢ و ﮐﻬﻨـﻪ ﮐـﺎران (ﻗـﺪﯾﻤﯽ ) دﯾﮕﺮی ﮐﻪ زﯾﺮ ﭘﺮ و ﺑﺎل ﻣﺎ را ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﺎ ﮐﻤﮏ ﮐﺮدﻧـﺪ ﺗـﺎ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ اﺟﺘﻤـﺎع ﺑﭙﯿﻮﻧﺪﯾﻢ.
وﻗﺘﯽ راﺑﻄﮥ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ، ﯾﺦ داﺧـﻞ ﻗﻠـﺒﻢ ذوب ﺷـﺪ و ﻣـﻦ ﺗﻐﯿﯿـﺮ ﮐﺮدم. زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻌﻨﺎی ﮐـﺎﻣﻼً ﺗـﺎزه ای ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮده ﺑـﻮد . ﺗـﺎ آﻧﺠـﺎ ﮐـﻪ ﻣ ﻤﮑـﻦ ﺑـﻮد اﺻﻼﺣﺎﺗﯽ (ﺟﺒﺮان) اﻧﺠﺎم دادم اﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ دوران ﮐﻮدﮐﯿﻢ ﺑﺮﮔـﺮدم ﺗﺎ آن ﻗﺴﻤﺖ از ﮔﺬﺷﺘﻪ را اﺻﻠﻼح ﮐﻨﻢ . اﻣﺎ ﺻﺎﺣﺐ ﺷﺮﮐﺖ ﺗﻮﻟﯿﺪ رﻧﮕﯽ ﺑﻮد ﯾﻢ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﻐﻮﻟﻤﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮔﺬﺷﺖ اﻣﺎ ﻓﺮﺻﺖ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪ.ﻫﻤﭽﻨﺎﻧﮑﻪ ﻣﺎهﻫﺎ ﭘﺲ از روزی ﮐﻪ ﻣﺎ اﻟﮑﻞ را ﺗﺮک ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﺎل ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﺪ ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﻣﯽ ﺷـﺪم ﭼـﺮا ﮐـﻪ ﻧـﻪ ﺗﻨﻬـﺎ زﻧـﺪﮔﯿﻢ ﺑﻠﮑـﻪ زﻧـﺪﮔﯽﻫﻤﺴﺮم را ﻧﯿﺰ ﻧﺠﺎت داد . ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﻣـﺸﻐﻮل ﺷـﺪم و ﮐﻤـﮏ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﮏ دﻓﺘﺮ ﻣﺮﮐﺰی ﺑﺮای ﮔﺮوه ﻫﺎ راه اﻧﺪازﯾﮕﺮدد.
ﻣﺎ ﻫﺮ دو در ﺧﺪﻣ ﺖ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻓﻌﺎل ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه ﺳـﻔﺮ ﮐـﺮ ده و ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ. در ﻧﻬﺎﯾﺖ ﺗﻌﺠﺐ ﺑﻪ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ را دادﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﯾﻨﺪه در ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﯿﻢ . ﭼﻪ ﻟﺬﺗﯽ در اﯾـﻦ ﮐـﺎر ﺑـﻮد ! ﯾﮑـﯽ از ﺑﯿﺎد ﻣﺎﻧﺪﻧﯽ ﺗﺮﯾﻦ ﻟﺤﻈﺎﺗﻢ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐـﻪ در اﻓﺘﺘﺎﺣﯿـﻪ ﮐﻨﻔـﺮا ﻧﺲ رﺋـﯿﺲ ﻫﯿﺌـﺖ ﺧـﺪﻣﺎ ت ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﻪ ﻣﺎ اﻣﺸﺐ اﯾﻨﺠﺎ ﺟﻤﻊ ﺷﺪه اﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﻫـﻢ ﻧـﻪ ﺑـﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺑﻬﺒﻮدی اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم در ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ دﻧﯿـﺎ ﺗـﻼش ﮐﻨـﯿﻢ . ﺑـﻪ ﺳـﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒـﻞ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ وﻗﺘﯽ روی ﭼﻬﺎر ﭘﺎﯾﻪ آﻫﻨﯽ ﺑﯿـﺮون آن ﻣﻬﻤﺎﻧﺨﺎﻧـﻪ دﯾﻮاﻧـﻪ وار ﺳـﻌﯽ داﺷـﺘﻢ، ﺧﻮد را از ﯾﺦ زد ن ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای آﻧﮑـﻪ آﻧﺠـﺎ ﻗﺮارﮔـﺮﻓﺘﻢ، ﻏـﺮق در ﻟﻄـﻒ و رﺣﻤﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻮدم!
روزی ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺮای ﯾﮑﯽ از ﻣﺠﻼت ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﺪ از ﻣﻦ ﭘﺮﺳـﯿﺪ آﯾـﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا در ﻣﺠﻠﻪ ﺑﻨﻮﯾﺴﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ . اﻟﺒﺘﻪ او ﻣﺮا ﮐﺎﻣﻼً ﻣ ﻄﻤﺌﻦ ﮐـﺮد ﮐـﻪﮔﻤﻨﺎم ﻣﯽﻣﺎﻧﻢ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم.
آن ﻣﻮﻗﻊ از ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻣﻦ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ و ﻧﻤﯽ داﻧـﺴﺘﻢ ﺧـﺪاﯾﯽ ﮐـﻪ ﺧﻮد درﮐﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﭼﻪ ﮐﺎر ی اﻧﺠﺎم دﻫﺪ. ﺑﺮادر ﺑـﺰرﮔﻢ ﮐـﻪ آن زﻣـﺎن ﺳﺮﭘﺮﺳﺘﯽ ﻣﺮا ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد . ﺑﻪ ﻃﻮر ﺗﺼﺎدﻓﯽ در اﯾﻦ ﻣﺠﻠﻪ اﺷﺘﺮاک داﺷﺖ و ﺑﻪ ﻃﻮر اﺗﻔﺎﻗﯽ اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ را ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮد . و ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺮوع زﻧﺠﯿﺮ ۀ ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰ روﯾـﺪادﻫﺎﯾﯽ ﺷﺪ، ﮐﻪ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣ ﻦ ﺑﻠﮑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺎﻧﻮاده ام و ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ را ﺗﻐﯿﯿـﺮ داد . اﯾـﻦ اﺗﻔﺎق ﭼﯿﺰی ﮐﻤﺘﺮ از ﻣﻌﺠﺰه ﻧﺒﻮد . ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم داد ﮐـﻪ ﺧـﻮدم ﻗـﺎدر ﺑـﻪ اﻧﺠﺎم آن ﻧﺒﻮدم !
در اﯾﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪ ﻧﺎم ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﻣﻦ در آن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷـﺪه ﺑـﻮد ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮادر و زن ﺑﺮادرم ﭘﺲ از ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﻘﺎﻟﻪ، ﺑﻪ ﻣﻨﺸﯽ ﻣﺠﻠﻪ ﺗﻠﻔﻦ زده و ﺑـﻪ ﮐﻤـﮏ او ﺑـﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﺑﺎ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﯿﺶ از ﺳﯽ ﺳﺎل اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ی ﺑﻮد ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﺣـﺮف ﻣﯽزدﯾﻢ. ﻧﺎﮔﻬﺎن زدم زﯾﺮ ﮔﺮﯾﻪ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر . آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﺑﻌﺪ از ﻣـﺎﺟﺮای ﻃـﻼق و ﭘﺲ از آﻧﮑﻪ ﻣﻦ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪم ، آﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﻮن ﯾﮏ ﻧﻔﺮﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮادهام ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﺎ ﻣﺮده ام ﯾﺎ از ﮐﺸﻮر ﺧﺎرج ﺷﺪه ام. آﻧﻬـﺎ ﺧﯿﻠـﯽ ﻧﮕـﺮان ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ . از اﯾﻨﮑﻪ آﻧﻬﺎ را اﯾﻨﻄﻮر ﻧﮕﺮان ﮐﺮده ﺑﻮدم اﺣﺴﺎس ﺑـﺪی داﺷـﺘﻢ . اﻣـﺎ ﻫـﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﺧﻄﻮر ﻧﮑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﯾﻨﻘﺪر ﻧﮕﺮان ﺷﻮﻧﺪ . ﻃﯽ ﺑﯿﺴﺖ و ﭼﻬﺎر
ﺳﺎﻋﺖ آﯾﻨﺪه ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺧﻮاﻫﺮﻫﺎ و ﺑﺮادرﻫﺎﯾﻢ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺣﺮف زدم . ﺑﺮادرم ﺷﻤﺎرۀ ﺗﻠﻔـﻦ دﺧﺘﺮم را ﺑﻪ ﻣﻦ داد، او را از ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد م. ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑـﻪ او ﺗﻠﻔـﻦ زدم. و ﺑﻌﺪ از او ﺑﺎ دو ﭘﺴﺮم ﺣﺮف زدم . آه ﺧﺪاﯾﺎ ﭼﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪای! (آزﻣﺎﯾﺶ) آﻧﻘﺪر ﻏﺮق در ﺧﺎﻃﺮات و ﺳﺎﻟﻬﺎی از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ ﺷﺪم، ﮐﻪ ﺣﺘﯽ ﺣﺮف زدن ﻫﻢ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﭘﺲ از آﻧﮑﻪ آزارﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﭘﺪﯾﺪار ﺷﺪﻧﺪ و ﺳﭙﺲ اﻟﺘﯿﺎم ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ ، ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻫﻔﺘﻪ ﻓﻘﻂ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﺮدم.
ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﺷﻬﺮ زادﮔﺎﻫﻢ رﻓﺘﻢ و ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ﺑﺰرﮔﻢ ﺗﺠﺪﯾﺪ دﯾﺪار ﮐﺮدم . ﺑﻌﺪ از آن ﺟﺪاﯾﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ اﯾﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﻨﺎر ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻮدﯾﻢ واﯾﻦ روز ﺑﺮای ﻣﺎ، روزﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎدی ﺑﻮد . ﭘﺪرم در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﭽﻪ ﻫـﺎﯾﺶ ﺑـﺎ ﺧـﺎﻧﻮاده ﻫﺎﯾـﺸﺎن آﻧﺠـﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺰرگ و ﺷﺎد . ﭘﺲ از آن ﻫﻤﻪ ﺳﺎل ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮدن ﺑـﻪ ﺧـﺎﻧﻮاده ام ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻦ ﺑﻮ ﺳﯿﻠﮥ دوﺳﺖ ﻣﻘ ﺎﻟﻪ ﻧﻮﯾﺴﻢ وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪ ﺗـﺎ ﺷـﺮاﯾﻂ ﭘﯿﭽﯿـﺪه ﻣـﺎ را آﺳﺎن ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه داد آﺳﯿﺐ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ ﺧﺸﻤﻢ ﺑﻪ آدم ﻫﺎ وارد ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺟﺒﺮان ﮐﻨﻢ.
ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮد ﺷﺎﻫﺪ زﻧﺪه اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻫﺴﺘﻢ، ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﺗﻼش ﺧﻮد اداﻣﻪ دﻫﯿـﺪ ﺗﺎ ﻣﻌﺠﺰه رخ دﻫﺪ.
