وقتی که بستگان معتادان جهت کمک به یکدیگر گرد هم می ٓایند، می توانند خود را گروه خانواده ی نارانـان بنامند، مشروط بر این که به عنوان گروه، وابستگی خارجی نداشته باشند. تنهـا لازمـه ی عـضویت، داشـتن مشکل اعتیاد در میان یکی از دوستان یا بستگان است.
هرگاه کسی از مصرف مواد مخدر شخص معتادی در رنج باشد می تواند به سادگی به نارانان بپیوندد. یک گروه زمانی شکل می گیرد که دو یا چند نفر برای استفاده از اصول نارانان در جهت کمک به خودشـان و در نتیجه کمک به دیگران گرد هم ٓایند. تنها شرط شان این است که گروه، به برنامه، مذهب یا سازمان دیگری وابسته نباشد. عدم وابستگی به سازمان های دیگر، هدف ما را شفاف نگه می دارد و ما را از جر و بحث هایی حفظ می کند که باعث می شود به اتحادمان صدمه وارد شود. ما نمی توانیم برای همه کس همه چیز باشیم یا اینکه حلال مشکلات همه مردم باشیم. ما از طریق همدلی، عشق بالعوض و پذیرش، رشد شخصی را تجربه کرده و به بهبودی دست می یابیم. ما با شعار "سـاده بگیر" و به عنوان گروه با تمرکز بر دیدگاه خانواده نسبت به اعتیاد، به خودمان و دیگران خدمت می کنیم. مشکلاتی را که به سطح ٓامده است می توان از طریق پزشکی و یا مراجعه به سازمان های دیگر، از میان برداشت، این بدین معنـی نیـست که در صورت برگزاری برنامه در مراکز درمانی محلی و دعوت از اعضای باتجربه نارانان به ٓان جا برای مـشارکت، از حـضور یافتن در ٓان جا خودداری کنیم. اگر از ما درخواست شود، می توانیم نشریات و لیست جلسات را در اختیارشان بگـذاریم وبرای راه اندازی جلسه می توانیم به ٓان ها کمک کنیم. بحث کردن در گروه، در مورد درمان و خدمات دیگر می توانـد بـه عنوان عضویت ما تلقی شود، گرچه بازلازماست با چنین گروه هایی همکاری کنیم.
ما همیشه ٓازاد هستیم تا به عنوان یک فرد در هر جایی که مایل هستیم بـه جـستجوی کمـک و ٓارامـش روحـی بپردازیم. نارانان مسیر معنوی زندگی است که با بسیاری از سیستم های عقیدتی مختلـف در هـم ٓامیختـه اسـت. اعـضای نارانان به انتخاب خود به کلیسا، معابد، مکان ها و گروه های مذهبی مختلفی تعلق دارند. عده ای در برنامه های درمانی و سایر برنامه های دوازده قدمی و یا فعالیت های اجتماعی که برای شان مفید است، شرکت می کنند. ٓان ها این کارها را بنا به ظرفیت خود و به عنوان فردی ٓازاد انجام می دهند نه اینکه مثلابه عنوان "گروه خانواده شب های جمعه" یـک گـروه نامی را انتخاب می کند که نشان دهنده وابستگی ٓان به گروه یا سازمانی دیگر نباشد، مثل مکان های مذهبی یا مؤسساتی که گروه در ٓان جا جلسه برگزار میکند. تنها شرط عضویت در نارانان، داشتن مشکل اعتیاد در میان دوستان یا بستگان است. این امر به خود مـا بـستگی دارد که تصمیم بگیریم متعلق به این گروه باشیم. ما گاهی اوقات در جلسات نارانان برای اولین بار به این نکته پی می بریم که در عین تفاوت ظاهری بسیار زیاد با دیگران، چقدر به ٓان ها شباهت داریم. به زودی دلمان می خواهد اطمینان حاصل کنیم که هر یک از تازه واردین با وجود تفاوت های ظاهری، احساس خوبی داشته باشند و خود را متعلق به جلسات بدانند.
در داخل انجمن، گروه هایی داریم که تمرکز ٓان ها بر روی مطالب مختلفی است. ما به عنوان فرد، نقطه نظـر ات، عقاید، ارزش ها و سیاست های متفاوتی در مورد معنویت داریم. اتحاد ما زمانی حفظ می شود که به خاطر بسپاریم تمامی اعضا نارانان می توانند در همه جلسات نارانان شرکت کنند. تمرکز بر بخش خاصی از بهبودی این حقیقـت را تغییـر نمـیدهد که شباهت های ما بیشتر از تفاوت های ماست. همگی ما تحت تأثیر مصرف مواد مخدر شخص دیگری بوده ایم. ما در نارانان در مورد این صحبت می کنیم که چگونه بیماری اعتیاد به مواد مخدر در عزیزمان بـر افکـار و رفتـار مـا تـأثیر گذاشته است. ما با در میان گذاشتن تجربیات خود در زمینه بهبودی در نارانان، شهامت و بینشی را که در نتیجه زندگی با یک معتاد بدست ٓاورده ایم، به دیگران عرضه می کنیم. ما با تمرکز بر پیام نارانان، این انگیزه را پیدا می کنیم کـه در درون خـود بـه جـستجو پرداخته و ببینیم چگونه میتوانیم از اصول نارانان در مسیر بهبودی شخصی خود به بهترین شکل استفاده کنیم. بنابراین "مشارکت"هم برای تازه واردین و هم برای پیام رسان مفید خواهد بود. باوجود اهمیت این موضوع که تازه واردین اعتیاد عزیزشان را یک بیماری بداننـد، نکـته مهـم تـر ایـن اسـت کـه ٓان هـا در
جلسات ما امنیت را پیدا کنند. عده زیادی از اعضاء در حالی به نارانان روی می ٓاورند که به هیچ کس، بخـصوص بـه فـرد معتـاد در زندگی شان اصلا اعتماد ندارند. ما از گروه برای مقاصد دیگر استفاده نمی کنیم و ٓان را به ٓارمان ها، برنامه های درمـانی یـا فعالیـت های خارجی هرچند ارزشمند، مرتبط نمی کنیم. ما می خواهیم اطمینان حاصل کنیم کـه نارانـان همیـشه در دسـترس مـا و افـراددیگری است که به کمکی که برای ما این چنین مفید بوده، نیاز دارند. سنت سوم متضمن این است که نارانان همیشه نارانان باقی خواهد ماند.
سنت سوم – سؤالاتی جهت بررسی:
ایا من به شکلی گرم و دوستانه به افراد تازه وارد خوشایند می گویم؟ٓ
ایا من به همه افرادی که درجلسات ما شرکت می کنند، علیرغم اختلاف سنی، زن یا مرد بودن، اختلاف طبقـاتیٓ یا اجتماعی خوشامد
می گویم؟
گروه من چطور می تواند پذیرای افرادی باشد که با ما متفاوت هستند؟
ایا اعضایی وجود دارند که من با ٓاغوشی باز از ٓان ها استقبال نکرده باشم؟ٓ
ایا من به هر یک از اعضا بخصوص افراد ناشناس عشق بالعوض می دهم؟ٓ
گروه من چطور همه اعضا را به مشارکت تشویق می کند؟
ٓایا من همه را به مشارکت تشویق می کنم؟
گروه من چطور می تواند به اعضا برنامه های دیگر خوشامد گفتـه و در عـین حـال تمرکزجلـسات را روی برنامـه نارانان قرار دهد؟
من چطور می توانم از این افراد استقبال کنم؟
ایا تابحال کسی که شاید به نارانان نیاز داشته را به این دلیل که به نظر من جلسه دیگری بـرای او بهتـر بـوده ازٓ جلسات دور کرده ام؟
چگونه می توانم با اطمینان از وابسته نبودن گروه به ٓارمان یا گروه دیگر، به ٓان کمک کنم تا پذیرای عقاید جدید باشد؟
ایا من دیگر وابستگی ها و علایقم را پشت درب های نارانان جا می گذارم؟ٓ
ایا درک و تشویق را می شوم؟ٓ
چگونه می توانم با دیگران با پذیرش، صبر و عشق رفتار کنم؟
ایا خود و دیگران را همانطور که هستم و هستند می پذیرم؟ چطور؟ٓ
چطور می توانم سنت سوم را در ابعاد دیگر زندگی ام بکار برم؟
