اﯾﻦ ﺟﻮان اﻟﮑﻠﯽ از ﭘﻨﺠﺮۀ ﻃﺒﻘﮥ دوم ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪ و وارد اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺷﺪ. وﻗﺘﯽ ﻫﻨﻮز در داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻮدم ﻫﻮﺷـﯿﺎر ﺷـﺪم . ﯾﮑﺒـﺎر ﺑﯿـﺮون ﺟﻠـﺴﻪ ﺑﻄـﻮر اﺗﻔـﺎﻗﯽ ﮔﻔﺘﮕﻮی ﯾﮏ داﻧﺸﺠﻮی ﻫﻮﺷﯿﺎر و ﯾﮏ زن را ﺷﻨﯿﺪم . آن زن در ﺷﻬﺮی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ در آن ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. آن زن ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ داد ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺴﯿﺎری از ﺳﺎﮐﻨﯿﻦ اﯾـﻦ ﺷﻬﺮ از داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﻣﺘﻨﻔﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ . او داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن را ﻣﺘﮑﺒﺮ و ﺧﻮد ﺳـﺮ ﻣـﯽ داﻧـﺴﺖ و داﺳﺘﺎن زﯾﺮ را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮد.
« ﻣﻦ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻫﺴﺘﻢ و در ﺑﺨﺶ اُرژاﻧﺲ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. دو ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻧﯿﻤـﻪ ﻫـﺎی ﺷـﺐ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ را ﺑﻪ آﻧﺠﺎ آوردﻧﺪ . او ﻣﺴﺖ ﮐﺮده و از ﭘﻨﺠﺮۀ ﻃﺒﻘﻪ دوم ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪه ﺑـﻮد و ﺑﺎ ﺳﺮ ﭘﺎﺋﯿﻦ آﻣﺪه ﺑﻮد » ﻏﺮق در ﺧﻮن ﺷﺪه و ﺳﺮش ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﻫﻨﺪواﻧـﻪ ورم ﮐـﺮده ﺑﻮد. ﺑﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎران و ﭘﺰﺷﮑﺎن ﻓﺤﺶ ﻣﯽ داد و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ دﺳﺖ از ﺳﺮش ﺑﺮدارﻧـﺪ و ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ از آﻧﻬﺎ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺪون ﺷـﮏ او ﻧﻔـﺮت اﻧﮕﯿﺰﺗـﺮﯾﻦ ﺷﺨـﺼﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل دﯾﺪه ﺑﻮدم».
در آن ﻟﺤﻈﻪ ﺣﺮﻓﺶ راﻗﻄﻊ ﮐﺮدم. ﮔﻔﺘﻢ: «آن ﺷﺨﺺ ﻣﻦ ﺑﻮدم» و آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﮐﺮدم «آن وﻗﺘﯽ ﮐﻪ از ﭘﻨﺠﺮه ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪم ﻧﻮزده ﺳﺎل ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ». ﭼﻄﻮر ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم؟ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ «ﺑﭽﮥ ﺧﻮﺑﯽ» ﺑﻮدم از آن ﭘﺴﺮﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺎدرﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﺪ. در ﮐﻼس درس ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻤﺘﺎز ﻣﯽﺷﺪم و در ﻫﻔﺪه ﺳﺎل اول زﻧﺪﮔﯽ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻣﯽﺗﻮان ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ
دﻗﯿﻘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ اﺟﺮا ﻣﯽﺷﺪ؛ در واﻗﻊ ﻇﺎﻫﺮ ﺧﻮب آن، در ﻧﺘﯿﺠﮥ ﺗﺮس ﺑﻮد.
دورﺗﺮﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮاﺗﻢ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﻬﺪﯾﺪ ﻣﻦ از ﺳﻮی واﻟﺪﯾﻨﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮﯾﻦ ﻧﺎﻓﺮﻣﺎﻧﯽ ﻣﺮا ﺗﻬﺪﯾﺪ ﺑﻪ اﻧﺪاﺧﺘﻦ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺑﺮای ﯾﮏ ﺑﭽﻪ 6 ﺳﺎﻟﻪ ﻓﮑﺮ اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﺪ در ﺧﯿﺎﺑﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ ﺧﯿﻠﯽ وﺣﺸﺖ آور ﺑﻮد. آن ﺗﻬﺪﯾﺪات ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻮاردی ﺗﻨﺒﯿﻪ ﺑﺪﻧﯽ، ﻣﺮا وﺣﺸﺖ زده و ﻣﻄﯿﻊ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﻮد.
اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪم ﻧﻘﺸﻪای ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﺮای ﯾﮏ ﺟﻨﺒﺶ ﮔﺴﺘﺎﺧﺎﻧﻪ آﻣﺎده ﺷﺪم ﻫﻤﺎﻧﻄﻮروﻇﯿﻔﻪ ﺷﻨﺎس ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ از دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪم. درﺳﺖ ﭘﺲ ازﻫﯿﺠﺪﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﺗﻮﻟﺪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﮐﺮدم و ﭘﺲ از آن ﮔﺮﯾﺨﺘﻢ و ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ.
آﯾﻨﺪۀ اﻗﺘﺼﺎدی ﺧﻮد را ﺗﺄﻣﯿﻦ ﻧﻤﻮدم و دﯾﮕﺮﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎزﻧﮕﺸﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه رﻓﺘﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺎﻻﺧﺮه آزاد ﺷﺪم.
ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺑﺴﯿﺎری از اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی دﯾﮕﺮﻫﻤﯿﺸﻪ در زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﺮق دارم و ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﺟﻮر ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﭼﻮن در ﻫﺮ ﮔﺮوﻫﯽ اﮔﺮ ﺑﺎ ﻫﻮش ﺗﺮﯾﻦ ﻓﺮد ﻧﺒﻮدم ﯾﮑﯽ از ﺑﺎﻫﻮش ﺗﺮﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﻮدم. و در ﭘﺸﺖ اﯾﻦ ذﮐﺎوت ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ، اﺣﺴﺎس ﺿﻌﻒ درﻋﺰت ﻧﻔﺲ را، ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ. ﺑﻌﻼوه در ﺟﻤﻊ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺳﺎﮐﺖ ﻧﺒﻮدم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺟﻮک ﻫﺎﯾﯽ آﻣﺎده داﺷﺘﻢ و در ﻫﺮﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﺧﻮﺷﻤﺰﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم. ﮐﺎری ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺳﺮﺷﺎر از ﺧﻨﺪه ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ آﻧﺠﺎ را ﭘﺮ از آدم ﻫﺎﯾﯽ دﯾﺪم، ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﺧـﻮد و درﮐﻼس ﻫﺎی درس ﻣﻤﺘﺎز ﯾﺎ در ﺣﺪ ﻣﻤﺘﺎز ﺑﻮدهاﻧﺪ. ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺣﺲ ﮐﺮدم ﮐـﻪ دﯾﮕـﺮ ﺑـﺎ ﺑﻘﯿـﻪ تفاوتیﻧﺪارم. ﺑﺴﯿﺎری از آﻧﻬﺎ ﭼﯿ ﺰی داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ در روﯾﺎ ﻣﯽ دﯾـﺪم «ﭘـﻮل ».ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اوﺿﺎع را ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﺧﺎﻧﻮادۀ ﻣـﻦ از ﻃﺒﻘـﮥ ﮐـﺎرﮔﺮ ﺑـﻮد و ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ در آﻣﺪ ﻧﺎﭼﯿﺰ ﭘﺪر ﻗﻨﺎﻋﺖ ﮐﻨﯿﻢ . ﭘـﻮل ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﺑـﺮای ﻣـﺎ ﻣﻮﺿـﻮع ﻣﻬﻤﯽ ﺑﻮد و ﻣـﻦ آن را ﺑـﺎ آراﻣـﺶ، اﻋﺘﺒـﺎر و ارزش ﺑﺮاﺑـﺮ ﻣـﯽ دﯾـﺪم . ﭘـﺪرم ﻫﻤ ﯿـﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﭘﻮل در آوردن ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪف زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ . ﻣﻦ ﻫﻤﮑﻼ س ﻫﺎﯾﯽ داﺷﺘﻢ ﮐـﻪ اﺳـﺎﻣﯽ آﻧﺎن از اﺳﺎﻣﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﻨﺎم و ﺷﻨﺎﺧﺘﻪ ﺷﺪه ای ﺑﻮد و اﺷﺎره ﺑﻪ ﺛﺮوت زﯾﺎد آﻧﻬﺎ داﺷـﺖ .
و ﻣﻦ از ﺧﺎﻧﻮاده ای ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﺷﺮﻣـﺴﺎر ﺑـﻮدم و ﺷﺮﻣـﺴﺎر از ﺧـﻮدم . اﻋﺘﻤـﺎد ﺑـﻨﻔﺲ ﺳﺴﺘﯽ ﮐﻪ داﺷﺘ ﻢ ﻓﺮورﯾﺨﺖ . از آﺷﮑﺎر ﺷﺪ ن ﻫﻮﯾﺖ ﺧﻮد ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﻣﯽ داﻧـﺴﺘﻢ اﮔـﺮ دﯾﮕﺮان ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻢ، دﯾﮕﺮ ﻣﺮا دوﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻨﺪ داﺷﺖ و درﺗﻨﻬﺎﯾﯽ و ﺑﯽ ارزﺷﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﻣﺎﻧﺪ.
ﺳﭙﺲ اﻟﮑﻞ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . در دورۀ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﭼﻨﺪ ﺑﺎر آن را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣـﺎ آﻧﻘﺪر ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﺷﻮم . ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣـﺴﺖ ﺷـﺪن ﯾﻌﻨـﯽ از دﺳـﺖ دادن ﮐﻨﺘﺮل. ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم از اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﻢ را از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ . اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ داﻧـﺸﮕﺎه رﻓـﺘﻢ اﯾﻦ ﺗﺮس ﻣﺮا رﻫﺎ ﮐﺮد . ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻫﻤﺮﻧﮓ ﺟﻤﺎﻋﺖ ﺑﺎﺷﻢ در اﺑﺘﺪا ﺗﻈﺎﻫﺮ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ درﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺳﺎﺑﻘﻪ ای ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﮑﻼس ﻫﺎﯾﻢ دارم . اﻣﺎ ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻃـﻮل ﻧﮑـﺸﯿﺪ ﮐـﻪ ﺳﺎﺑﻘﻪام درواﻗﻌﯿﺖ ﻫﻢ از ﻫﻤﻪ ﭘﯿﺸﯽ ﮔﺮﻓﺖ.
دوران ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﺗﺎه اﻣﺎ وﯾﺮاﻧﮕﺮ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ در ﻣﺼﺮف اﻟﮑﻞ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﮐﺮدم . اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﻣﺎه اﮐﺘﺒﺮ ﻣﺴﺖ ﺷﺪم . در ﻣﺎه ﻧﻮاﻣﺒﺮ اﻃﺮاﻓﯿﺎﻧﻢ ﺳﺮ ﭘـﻮل ﺷﺮط ﺑﻨﺪی ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ را ﺑﺪون ﻣﺸﺮوب ﺑﮕﺬراﻧﻢ . ﻣـﻦ ﺑﺮﻧـﺪه ﺷﺪم و در اﯾﻦ ﺟﺸﻦ آﻧﻘﺪر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم ﺗﺎ ﺑﺪ ﺣﺎل ﺷﺪم . در ﻣﺎه ژاﻧﻮﯾـﻪ ﻫـﺮ روزﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم و ﻣﺎه آورﯾـﻞ ﻫـﺮ روز ﺑـﻪ ﻫﻤـﺮاه آن ﻣـﻮاد ﻣﺨـﺪّر ﻫـﻢ ﻣـﺼﺮف ﻣﯽﮐﺮدم. ﻣﺪت زﯾﺎدی دوام ﻧﯿﺎوردم.
وﻗﺘﯽ روزﻫﺎی ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد را ﻣﺮور ﻣﯽﮐﻨﻢ، واﻗﻌﺎً ﺻﺤﺖ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ، ﮐﻪ ﺗ ﻔﺎوتﻫﺎی ﻋﻤﺪه ﻣﯿﺎن اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎ و ﻏﯿﺮ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎ وﺟﻮد دارد را ﻣﯽﻓﻬﻤﻢ. ﻏﯿﺮ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎ ﺑﺮای رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﻫﺪاف ﺧﻮدرﻓﺘﺎرﺷﺎن را ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﯽ دﻫﻨﺪ وﻟﯽ ﻫﻤﮥ روﯾﺎﻫﺎ، اﻫﺪاف و آرزوﻫﺎ و آﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد در ﻣﻮﺟﯽ از ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﮔﺮدﯾﺪ. ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم و ﻫﻢ در ﺳﻄﻮح ﺑﺎﻻ ﻓﻌﺎﻟﺖ ﮐﻨﯿﻢ. اﻣﺎ ﺑﺮاﯾﻢ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را رﻫﺎ ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن اداﻣﻪ دﻫﻢ. ﻣﻦ ﮐﻪ داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﻣﻤﺘﺎز و ﻣﺤﮑﻤﯽ ﺑﻮدم، ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻣﺮور در ﺣﺎل اﺧﺮاج از داﻧﺸﮕﺎه ﺷﺪم .
ﻣﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮد و ﻣﻮرد اﺣﺘﺮام ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪای رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ازﻣﻦ دوری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﯿﭻ ﻣﻮﻗﻊ ﺳﺮ وﻗﺖ در ﮐﻼس ﺣﺎﺿﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪم و درسﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد ﺑﺨﻮاﻧﻢ اﺻﻼً ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﺪم. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﮐﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﮐﺮد، ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮدم. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺑﺎ ارزش زﻧﺪﮔﯽ را رﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﺑﻘﺎﯾﺎﯾﯽ (ﺗﻪ ﻣﺎﻧﺪه) از ﻏﺮورم در ﻣﯿﺎن آﺷﻔﺘﮕﯽ ﮐﯿﻨﻪ و ﺗﺮس راه ﺑﺎز ﻣﯽﮐﺮد و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺗﺎ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﯿﻨﺪازم. اﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ از ﻧﺘﯿﺠﮥ ﺧﺠﻞ و ﺷﺮﻣﺴﺎر ﻣﯽﺷﺪم و ﺑﺎ ﺑﻄﺮی ﻫﺎی وُدﮐﺎ و ﻗﻮﻃﯽ ﻫﺎی آﺑﺠﻮ آن را ﺳﺮﮐﻮب ﻣﯽﮐﺮدم.
از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺎ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮد ﻣﺪت زﯾﺎدی ﻃﻮل ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﻮﺟﻪ رؤﺳﺎی (ﻣﺴﺆﻟﯿﻦ) داﻧﺸﮑﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﻠﺐ ﺷﺪ. آﻧﻬﺎ ﮐﺎﻣﻼً ﻣﺮا ﺗﺤﺖ ﻧﻈﺮ داﺷﺘﻨﺪ و ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺮا راﺿﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﺎوره ﺑﺮوم. آﻧﻬﺎ اﯾﻦ ﮐﺎر ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ داﻧﺸﺠﻮی ﮔﺮﻓﺘﺎر ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ، اﻣﺎ از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ اﯾﻦ ﮐﺎر ﭼﺎﻧﻪزدن ﺑﯿﺨﻮدی ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﺎوره ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﻨﻢ ﺗﻌﺠﺒﯽ ﻧﺪارد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﺸﺎوره ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﺄﺛﯿﺮی ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری ﻫﺮ روزۀ ﻣﻦ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ذرهای ﮐﺎﻫﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ.
ﺣﺪود ﯾﮑﺴﺎل ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﻪ درد ﺳﺮ اﻓﺘﺎدهام. ﻃﯽ ﺗﺮم زﻣﺴﺘﺎن در ﯾﮑﯽ از ﮐﻼسﻫﺎﯾﻢ ﻣﺮدود ﺷﺪم. (ﺑﻨﺪرت ﺳﺮ ﮐﻼس ﺣﺎﺿﺮ ﻣﯽﺷﺪم و ﻣﻘﺎﻟﮥ ﺗﺤﻘﯿﻘﯽ را ﮐﻪ ﭘﻨﺠﺎه درﺻﺪ ﻧﻤﺮهﻣﺎن ﺑﻪ آن ﺑﺴﺘﮕﯽ داﺷﺖ ﺗﺤﻮﯾﻞ ﻧﺪاده ﺑﻮدم) ﺗﺮم ﺑﻬﺎر ﻫﻢ ﺑﻬﻤﺎن اﻧﺪازه ﺗﺄﺳﻒآور ﺑﻮد. در ﯾﮑﯽ از ﮐﻼسﻫﺎ ﺛﺒﺖ ﻧﺎم ﮐﺮدم و ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﺑﺎر در ﮐﻼس ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪم. ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﻘﺎﻻت ﻻزم را ﻧﻨﻮﺷﺘﻢ و اﺻﻼً ﺑﻪ ﺧﻮدم زﺣﻤﺖ ﻧﺪادم ﮐﻪ ﺑﺮای اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯿﺎن ﺗﺮم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮم. آﻣﺎدۀ ﺷﮑﺴﺖ و اﺧﺮاج ﺑﻮدم. زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪه ﺑﻮد و اﯾﻦ را ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ. دوﺑﺎره ﭘﯿﺶ رﺋﯿﺲ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﻫﻤﺎن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺸﺎوره راﻫﻨﻤﺎﯾﯿﻢ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﺰد ﺧﻮد و ﯾﮏ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ اﻗﺮار ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ اﻟﮑﻞ ﻣﺸﮑﻞ دارم. ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم اﻟﮑﻠﯽ ﺑﺎﺷﻢ. اﺻﻼً ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻮدن ﯾﻌﻨﯽ ﭼﻪ. اﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮل زﻧﺪﮔﯿﻢ از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪه
اﺳﺖ. رﺋﯿﺲ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻪ ﻣﻦ اﺟﺎزه داد ﮐﻪ روز ﻗﺒﻞ از اﻣﺘﺤﺎن ﭘﺎﯾﺎن ﺗﺮم از آن ﮐﻼس اﻧﺼﺮاف دﻫﻢ آﻧﻬﻢ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺷﺮط آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎن ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻢ و ﻣﻦ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم.
ﭼﻨﺪ روز ﮔﺬﺷﺖ و ﻓﺸﺎرﻫﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪ. زﻧﺪﮔﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﻫـﻢ ﻏﯿـﺮ ﻗﺎﺑـﻞ ﮐﻨﺘـﺮل ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. در واﻗﻊ ﻓﮑ ﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم دوﺑﺎره اﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ام. ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ از رﺋﯿﺲ داﺷﻨﮕﺎه ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮐﻤﮏ ﻫﺎﯾﺶ ﺗﺸﮑﺮ ﮐـﺮدم . اﻣـﺎ ﺑـﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ : ﺳـﻌﯽ ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ ﺧﻮدم ﺧﻮب ﺷﻮم. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﮐﺰ ﺗﻮاﻧﺒﺨﺸﯽ (ﺑﺎز ﭘﺮوری – ﻣﺘﺮﺟﻢ) ﻧﺮﻓﺘﻢ.
دو ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ از ﭘﻨﺠﺮه ﻃﺒﻘﻪ دوم ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾـﺪه ﺑـﻮدم . و درﺣـﺎﻟﯽ ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﭘﺮﺳـﻨﻞ اُرژاﻧﺲ ﻧﺎﺳﺰا ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪم و ﭘﻨﺞ روز در آن ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺎﻧﺪم . وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ ﻫـﻮش آﻣﺪم ﮔﺮدﻧﻢ آﺗﻞ ﺑﻨﺪی ﺑﻮد و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را دو ﺗﺎ ﻣﯽ دﯾﺪم. ﻣﻦ از ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدم و واﻟﺪﯾﻨﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدﻧﺪ آﯾﻨﺪه ام ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳـﯿﺪ . ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﺣـﺎل ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ رﯾـﺰی زﻣﺎﻧﯽ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﯽﻋﯿﺐ و ﻧﻘﺺ اﺳﺖ.
اﯾﻦ داﻧﺸﮕﺎه ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاران زﯾﺎدی را در دوران ﻫـﺎی ﻣﺨﺘﻠـﻒ دﯾـﺪه ﺑـﻮد از ﺟﻤﻠـﻪ دﮐﺘﺮ ﺑﺎب . ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ آن ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ آﻣـﺪ ر ؤﺳـﺎی داﻧـﺸﮕﺎه در ﺣـﺎل ﺑﺮرﺳـﯽ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻮء ﻣﺼﺮف اﻟﮑﻞ در داﻧﺸﺠﻮﯾ ﺎن واﮐـﻨﺶ ﻧـﺸﺎن دﻫﻨـﺪ و ﻣﻨﺘﻈـﺮ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ آﺧﺮﯾﻦ (ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺮﯾﻦ) ﻧﻈﺮ ﺧﻮد ﯾﻌﻨﯽ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨـﺎم را اﻣﺘﺤـﺎن ﮐﻨﻨـﺪ و ﻣـﻦ ﻣﻮرد آزﻣﺎﯾﺸﯽ ﺑﻮدم . آﻧﻬﺎ ﺑﺪون ﺗﺮدﯾﺪ و ﺑﺎ ﻗﺎﻃﻌﯿﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ : اﮔﺮ ﺑـﻪ A.A ﻧـﺮوم ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮﮔﺮدم. ﺗﺤﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺸﺎری ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ آن ﺗﺼﻤﯿﻢ اوﻟﯿﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ درﺳـﺘﯽ ﺑـﻮد ﮐـﻪ در ﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮم در ﻣﻮرد اﻟﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻢ . ﯾﮑﯽ از ﺗﻌﺎرﯾﻒ آﺧﺮ ﺧﻂ اﯾـﻦ اﺳـﺖ ﮐـﻪ آﺧـﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ از داده ای ﯾﺎ ﻗﺮار اﺳﺖ از دﺳﺖ ﺑﺪﻫﯽ ﺑﺮای ﺗﻮ از ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﮑﻠﯽ ﻣﻬﻤﺘﺮﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ (ﻧﻘﻄﻪ) ﺑﺮای ﻫﺮ ﮐﺲ ﻓﺮق ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﺎ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ آﻧﺠـﺎ ﺑﺮﺳﯿﻢ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﯾﻢ. در ﻣﻮرد ﻣﻦ واﺿﺢ ﺑﻮد . ﻣﺎﯾﻞ ﺑﻮدم ﻫﺮ ﮐـﺎری ﺑﮑـﻨﻢ ﺗـﺎ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮﮔﺮدم.
وﻗﺘﯽ در اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﮥ A.A ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ درﺑﺎرۀ آن ﻧﻤﯽ داﻧـﺴﺘﻢ . ﻣـﻦ از ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺑﺰرگ ﮐﺎﺗﻮﻟﯿﮏ اﯾﺮﻟﻨـﺪی ﻫـﺴﺘﻢ و ﻫﻤـﻪ ﺟـﺎ آﺷـﻨﺎﯾﺎﻧﯽ دارم . A.A ﻣﺎﻧﻨـﺪ زﻧﺪان ﺷﺮم آور ﺑﻮد ﺑﺎ اﯾﻨﺤﺎل ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ . ﻣﻦ در ﻣﻮرد اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﻫﻢ ﭼﯿـﺰی ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ. ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﯾﮑﺒﺎر ﻧﺎﻣﺰدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎدرش ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧـﻮاری دارد اﻣﺎ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ . ﻣﻦ ﮐﻪ ﮐﻨﺠﮑﺎو ﺷﺪه ﺑﻮدم ﭘﺮﺳﯿﺪم ﻓﺮق اﯾﻦ دو ﭼﯿﺴﺖ؟ او ﮔﻔـﺖ «اﻟﮑﻠﯽ ﮐﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ر وز ﺑﺎﯾﺪ اﻟﮑﻞ ﺑﻨﻮﺷﺪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﯾﮑﺒـﺎر ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﺧﻮردن ﮐﻨﺪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﻮد. اﻣﺎ ﮐﺴﯽ ﮐـﻪ ﻣـﺸﮑﻞ ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮاری دارد ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺖ ﻫﺮ روز اﻟﮑﻞ ﺑﻨﻮﺷﺪ » ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﻌﺮﯾﻔـﯽ ﻣـﻦ ﯾـﮏ اﻟﮑﻠـﯽ ﺑـﻮدم و ﻣـﺸﮑﻞ ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری را ﻧﯿﺰ داﺷﺖ.
اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮده ﺑﻮدم . اﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ در ﮐﻠﯿﺴﺎ ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽ ﺷﺪ و اﻧﺘﻈـﺎرﻫﺮ ﭼﯿﺰی داﺷﺘﻢ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ . اﺗﺎق ﭘﺮ ﺑﻮد از آدم ﻫﺎی ﺧﻮش ﻟﺒﺎس، ﺧﻨﺪان و ﺷﺎد. ﻫـﯿﭻ ﮐﺲ ﻟﺒﺎﺳﺶ ﺑﻮی ﮔﻨﺪ ﻧﻤﯽ داد ﻫﯿﭻ ﮐﺲ رﯾﺶ ﺑﻠﻨﺪی ﻧﺪاﺷﺖ . ﭼﺸﻢﻫﺎی ﻣﺘﻮرم و ﻗﺮﻣـﺰ ﺳﺮﻓﻪ ﻫﺎی ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﺧﺲ ﺧﺲ ﯾﺎ دﺳﺖ ﻫﺎی ﻟﺮزان آﻧﺠﺎ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﻓﻘﻂ ﺧﻨـﺪه ﺑـﻮد .ﯾﮏ ﻧﻔﺮ داﺷﺖ ﺑﺎ ﺧﺪا ﺣﺮف ﻣﯽزد. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ آﻣﺪهام.
ﺳﭙﺲ زﻧﯽ ﺧﻮدش را ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ ﮐـﻪ اﻟﮑﻠـﯽ اﺳـﺖ . ﺗـﺎزه ﻓﻬﻤﯿـﺪم در A.A ﻫﺴﺘﻢ. او در ﻣﻮرد اﺣﺴﺎﺳﺎت ﺧﻮد ﺣﺮف ﻣﯽ زد؛ ﺣﺲ ﻧﺎاﻣﻨﯽ، ﺟﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ اﻋﺘﻤـﺎد داده ﺑﻮد ، اﻋﺘﻘﺎد (اﯾﻤﺎن) ﺑﻪ ﺟﺎی ﺗﺮس آﻣﺪه ﺑﻮد و ﮐﯿﻨﻪ، ﺟﺎی ﺧـﻮد ر ا ﺑـﻪ ﻋـﺸﻖ داده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺟﺎی ﻧﻮﻣﯿﺪی؛ ﺷﺎدی ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد.
ﻣﻦ ﻫﻤﮥ آن اﺣﺴﺎﺳﺎت را ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻣﻦ ﻧـﺎاﻣﻨﯽ ، ﺗـﺮس ﮐﯿﻨـﻪ و ﻧﻮﻣﯿـﺪی را ﺣـﺲ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺎور ﮐﻨﻢ . در اﯾﻨﺠﺎ آدﻣﻬﺎ ﺷﺎد ﺑﻮدﻧـﺪ . ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮﻣﯽرﺳﯿﺪ ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ آدم ﺷﺎدی ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم.
ﭘﺲ از اﺗﻤﺎم ﺟﻠﺴ ﻪ آن آدم ﻫـﺎ ﺑـﺎروﯾﯽ ﺑـﺎز ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺧـﻮش آﻣـﺪ ﮔﻔﺘﻨـﺪ و ﺷـﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﻫﺎی ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ . ﭘﺲ از ﺟﻠﺴﮥ ﮔﻔﺘﮕﻮ ﺟﻠﺴﮥ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ و اﯾـﻦ اوﻟﯿﻦ ﺑﯿﺪارﯾﻢ در A.A ﺑﻮد . ﺳﺨﻨﺮان ﮔﻔﺖ : «اﮔﺮ ﺳﯿﺐ ﻫﺴﺘﯽ ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﯽ ﻓﻘـﻂ ﺑﻬﺘـﺮﯾﻦ ﺳﯿﺒﯽ ﺑﺎﺷﯽ اﻣﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯽ ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺑﺎﺷﯽ ». ﻣﻦ ﺳﯿﺐ ﺑﻮدم و ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑـﺎرﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯿ ﻢ را ﺻﺮف ﺗـﻼش ﺑـﺮای ﭘﺮﺗﻘـﺎل ﺑـﻮدن ﮐـﺮده ام. ﻧﮕـﺎﻫﯽ ﺑـﻪ اﻃـﺮﻓﻢ اﻧﺪاﺧﺘﻢ اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺳﯿﺐ ﺑﻮد آﻧﻬﺎ دﯾﮕﺮ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺑﺎﺷﻨﺪ.
اﻣﺎ ﭘﯿﺸﺮﻓﺘﻢ در A.A ﮐﻨﺪ ﺑﻮد . از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎﺗﯽ ﮐﻪ در ﻫﻤﺴﺎﯾﮕﯽ ﻣﺎن ﻧﺒـﻮد ﺳـﺮﺑﺎز ﻣﯽ زدم و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﺳ ﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ و ﭘﻨﺞ ﺷﻨﺒﻪ ﺷـﺐ ﻫـﺎ ﺑـﻪ ﺟﻠـﺴﻪ ﻣـﯽ رﻓـﺘﻢ .ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻌﺪ از ﺟﻠﺴﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮی داﺷﺘﻢ . ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﻣﺜﻼً روز ﺟﻤﻌـﻪ اﺗﻔﺎق ﻧﺎﮔﻮاری ﺑﺮاﯾﻢ رخ ﻣﯽداد و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣـ ﯽﮔﻔـﺘﻢ : «ﮐـﺎش اﻣـﺮوز ﺳـﻪ ﺷـﻨﺒﻪ ﺑـﻮد وﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮوم » ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﺎ ﭘ ﯿﺸﻨﻬﺎد دادﻧﺪ ﮐـﻪ ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﺗﻮ را (ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ) ﻣﯽ رﺳﺎﻧﯿﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ اﻫﻤﯿﺘـﯽ ﻧﻤـﯽ دادم و ﺷـﺐ ﻫـﺎی دﯾﮕـﺮ ﺑـﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻧﻤﯽرﻓﺘﻢ.
آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در A.A ﺑﻮدﻧﺪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدﻫﺎی ﺧﻮب دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣـﻦ ﻣـﯽ دادﻧـﺪ . آﻧﻬـﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد د ادﻧﺪ ﮐﻪ رواﺑﻄﻢ را ﻗﻄﻊ ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ ﺟﻮان ﺑﻮدم و ﻣﺠﺮد و ﻓﻮراً اﯾﻦ ﭘﯿـﺸﻨﻬﺎد را رد ﮐﺮدم . وﻟﯽ ﻃﯽ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ راﺑﻄﮥ ﺑﯿﻤﺎر ﮔﻮﻧﻪ ﺧﺎﺗﻤﻪ دادم و ﺑﺎ ﻓﺮد دﯾﮕـﺮی راﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮدم آﻧﻬﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ راﻫﻨﻤﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . در ﻣﻮرد راﻫﻨﻤـﺎ ﻫـﻢ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ و آﻧﻘﺪر ﻣﻐﺮور ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ در اﯾﻦ راﺑﻄـﻪ ﺳـﺆال ﮐـﻨﻢ اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ آن ﻧﺪارم . ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻫﻮش ﺗﺮ از ﻫﻤـﮥ آﻧﻬـﺎ ﺑﻮدم. آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﻄﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎن را اداره ﮐﻨﻨﺪ اﻣـﺎ ﻣﻦ ﺑﺎ وﺟﻮد (دوﺗﺎ دﯾﺪ ) دوﺑﯿﻨﯽ، آﺗﻞ ﮔﺮدن و ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ ، ﺧﻮب ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم . آﻧﻬـﺎ
ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دادﻧﺪ ﮐﻪ ﯾﮏ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ . ﻣـﻦ ﮐـﻪ ا ﺣﻤـﻖ ﻧﺒـﻮدم . ﻣـﯽ داﻧـﺴﺘﻢ وﻗﺘـﯽ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ ﻣﻨﻈﻮرﺷﺎن ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ و ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣﻨﺘﻈـﺮ اﺳـﺖ ﻣــﻦ از ﺧــﻂ ﺧــﺎرج ﺷــﻮم ﺗــﺎ ﺑﺘﻮاﻧــﺪ اﻧﺘﻘــﺎم ﺑﮕﯿــﺮد. ﻣــﻦ ﻫــﯿﭻ ﻗــﺴﻤﺘﯽ از ﺧﺪاوﻧــﺪ را ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ. ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻘﺎوﻣﺘﯽ ﭼﻨﺪ ﻣﺎه آﻫﺴﺘﻪ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﭘﯿﺶ رﻓـﺘﻢ . ﻫـﺮ ﻣﻮﻗـﻊ از ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ: «اوﺿﺎع ﭼﻄﻮر اﺳﺖ ﺟﻮاب ﻣﯽ دادم ﺧﻮب اﺳﺖ ﺧﯿﻠـﯽ ﺧـﻮب اﺳـﺖ ». اﻣﺎ از درون از آﺷﻔﺘﮕﯽ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﻧﻘﻄﮥ ﺗﻘﺎﻃﻊ رﺳﯿﺪم . ﺣﺪود ﺷﺶ ﻣﺎه ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮدم و اﺻﻼً ﺣﺎل ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘ ﻢ. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐـﺮدم .
ﺑﯿﻦ ﻧﻮﻋﯽ ﻧﻮﻣﯿﺪی ﻓﻠﺞ ﮐﻨﻨﺪه و ﺧـﺸﻢ ﻣﻬﻠـﮏ آﻧﻬـﻢ در ﻓﺎﺻـﻠﮥ ﯾـﮏ ﻟﺤﻈـ ﻪ در ﻧﻮﺳـﺎن ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﺷﺎد ﺧﻨﺪان و آزاد ﻧﺒﻮدم . ﻣﻦ ﺑﺪﺑﺨﺖ ﺑـﻮدم و از اﯾـﻦ ﺑﺎﺑـﺖ ﺣـﺎل ﺧـﻮﺑﯽ را اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﺷﺪه ﺑﻮدم.
ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم دﯾﮕﺮ ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ. ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ رﻓﺘﻢ و ﻗﺼﺪ داﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺻﺪاﻗﺖ ﮐﺎﻣﻞ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺑﮕﻮﯾﻢ. ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ رﺳﯿﺪم ﻫﯿﭻ ﮐﺲ آﻧﺠﺎ ﻧﺒﻮد. اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﯿﺴﺖ ﻧﻔﺮ در آن ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ. ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎﻧﺪم و داﺷﺘﻢ ﮐﻢﮐﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﻪ رﻓﺘﻦ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ دﻓﻌﺘﺎً ﻣﺮدی را ﮐﻪ زﯾﺎد ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ در آﺳﺘﺎﻧﮥ درﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. او ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎ دو ﻧﻔﺮی ﺟﻠﺴﻪای ﺗﺸﮑﯿﻞ دﻫﯿﻢ. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧﻈﺮ
ﺧﻮﺑﯽ ﻧﯿﺴﺖ. او از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ اوﺿﺎع ﭼﻄﻮر اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ. درد، ﺗﺮس، ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ، ﺧﺸﻢ، ﺷﮑﺴﺖ، ﮐﯿﻨﻪ، ﻧﻮﻣﯿﺪی ﻫﻤﻪ ﺑﯿﺮون رﯾﺨﺖ.
ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ دﻗﯿﻘﻪ ﺑﺎ آن ﻣﺮد ﺣﺮف زدم او ﻫﻤﭽﻨﺎن ﺳﺮش را ﺗﮑﺎن ﻣﯽداد ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﯽزد و ﻣﯽﮔﻔﺖ: «ﺑﻠﻪ ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر ﺑﻮدم». ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن دﯾﮕﺮ راﺑﻄﻪ ای ﮐﺎﻣﻼً ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن دﯾﮕﺮ ﻧﺸﺎن دادم ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ از ﻃﺮد ﺷﺪن واﻫﻤﻪ ای داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻦ ﮐﺎری را اﻧﺠﺎم دادم ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ، ﻧﻪ ﻓﻘﻂ در ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﻢ.ﺑﺎ ﭘﺬﯾﺮش و ﻋﺸﻖ ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدم.
وﻗﺘﯽ ﺣﺮف ﻫﺎﯾﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ ﯾﮏ ﺟﻤﻠﮥ ﺳﺎده ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : «ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺧـﺎﻃﺮﻫﯿﭻ ﯾﮏ از اﯾﻨﻬﺎ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮری ». ﭼﻪ ﻧﻈﺮ ﺟﺎﻟﺒﯽ ! ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اوﺿﺎع ﺑﺎﻋـﺚ ﺷﺪه ﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم . اﮔﺮ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮدم ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم اﮔـﺮ ﺷـﺎد ﺑـﻮدم ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم وﻗﺘﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﺑـﻮدم ﯾـﺎ ﻫﯿﺠـﺎن زده، ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﺑـﻮ دم ﯾـﺎ اﻓـﺴﺮده ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. اﯾﻨﺠﺎ ﻣﺮدی ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔـﺖ : ﺑـﺎ وﺟـﻮد اوﺿـﺎع ﻧﺎﻣﻨﺎﺳـﺐ زﻧـ ـﺪﮔﯽ ﻣﺠﺒــﻮر ﻧﯿــﺴﺘﻢ ﻣــﺸﺮوب ﺑﺨــﻮرم. اﮔــﺮ در A.A ﺑﻤــﺎﻧﻢ ﺗﺤــﺖ ﻫــﺮ ﺷــﺮاﯾﻄﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﺎﺷﻢ. او ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﯿـﺪ داد و اﺷـﺎره ﺑـﻪ ﭘﻨﺠـﺮه ای ﮐـﺮد ﮐـﻪ از آن ﺑﯿﺮون ﭘﺮﯾﺪه و ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم.
ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﻋﻮض ﻣﯽ ﺷﺪم. ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ دﻋﺎ ﮐﺮدن و ﻓﻌﺎﻻﻧﻪ ﺑﻪ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻗﺪم ﻫـﺎ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم . ﻗﺒﻼً آﻧﻬﺎ را اﺑﺰارﻫﺎی ﺑﯽ ﺧﺎﺻﯿﺘﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ و رﻫﺎﯾﺸﺎن ﮐﺮده ﺑـﻮدم؛ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ آﻧﻬﺎ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﭘﻠﻪ ﻫﺎی ﻧﺮدﺑﺎن (رﻫﺎﯾﯽ) رﺳﺘﮕﺎری ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪام. ﮐﺎر ﺑـﺎ راﻫﻨﻤـﺎ را ﺷﺮوع ﮐﺮد ه و د ر ﮔﺮوه ﺧﻮدم ﻓﻌﺎل ﺷﺪم . ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ درﺳـﺖ ﮐـﺮدن ﻗﻬـﻮه ﯾـﺎ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن ﻣﺤﻞ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪن ارﺗﺒﺎﻃﯽ داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﺪ اﻣـﺎ اﻋـﻀﺎء ﻗﺒﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺧﺪﻣﺖ ﻣﺮا ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدم وﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮد.
زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد . درﺳـﺖ ﻗﺒـ ﻞ از اوﻟـﯿﻦ ﺟـﺸﻦ ﺳـﺎﻟﮕﺮد ﻫﻮ ﺷـﯿﺎرﯾ ﻢ دوﺑـﺎره ﺑـﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ . وﺣﺸﺖ زده ﺑﻪ ﻣﺤﻮﻃﮥ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم . ﺗﻨﻬـﺎ ﭼﯿـﺰی ﮐـﻪ ازآﻧﺠﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻢ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺑﻮد . ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺤﺖ اﯾﻦ ﺷـﺮاﯾﻂ ﻫﻮﺷـﯿﺎرﺑﻤﺎﻧﻢ؟ ﭘﺎﺳﺦ ﺳﺎده ﺑﻮد ، ﺑﺎ A.A. ﭼﻨﺪ آدم ﺑﺴﯿﺎر دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ و ﻣﻬﺮﺑـﺎن ﻣـﺮا زﯾـﺮﺑﺎل و ﭘﺮ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ . ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن دﯾﮕﺮ ﻗﺪم دوازدﻫـﻢ را ﺗﻤـﺮﯾﻦ ﮐﻨﻢ و زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷـﺪم اﻧﺠﻤـﻦ A.A در آن داﻧـﺸﮕﺎه ﭘﯿـﺸﺮﻓﺖ زﯾـﺎدی ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﭘﺲ از ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﮥ (داﻧﺸﮑﺪه) ﺣﻘﻮق رﻓﺘﻢ . در آﻧﺠﺎ (ﮐﻪ ﺷﻬﺮ دﯾﮕﺮی واﻗﻊ ﺑﻮد) اﻧﺠﻤﻦ A.A را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم اﻣﺎ ﺑﺎ آن اﻧﺠﻤﻨﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﻋﺎدت ﮐﺮده ﺑـﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ . ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری را ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﭼـﻮن «آن آدم ﻫﺎ روش درﺳﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ !» راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﺴﺖ ﺗﻤﺎﯾﻞ دارم ﻋﯿـﺐ ﮐـﺎر آﻧﻬـﺎ را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ اﻃﻤﯿﻨﺎن داد ﮐﻪ اﮔﺮ دوﺳﺘﺎن ﺟﺪﯾﺪم «روش درﺳﺘﯽ ﻧﺪارﻧﺪ » اﯾﻦ وﻇﯿﻔـﮥ ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ روش درﺳﺖ را ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ . ﻣﻦ ﻫﻢ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﮐﺮدم . ﺑـﺎ ﺗـﺮس و ﺧﻮدﺑﯿﻨﯽ در ﺧﯿﺎل ﺧﻮد ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻧﻮﺳﺎزی (ﺑﺎزﺳﺎزی) A.A ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫـﺴﺘﻢ ﮐـﻪ اﮔﺮ ﺣﻀﻮر ﺑﺎ ﻋﻼﻗﻪ دﯾﮕﺮان در ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ارﺗﺒﺎﻃﯽ داﺷﺖ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.
ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﺗﻠﻔﻦ زدم ﺗﺎ ﭘﯿـﺸﺮﻓﺖ ﺧـﻮد را ﮔـﺰار ش دﻫـﻢ . ﺑـﯽ ﻣﻘﺪﻣـﻪ ﺳﺆال ﺳﺎده ای ﭘﺮﺳﯿﺪ : «اﯾﻦ آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ روش درﺳﺘﯽ ﻧﺪارﻧﺪ ﻫﻮﺷـﯿﺎر ﻣﺎﻧـﺪه اﻧـﺪ ﯾـﺎﺧﯿﺮ؟» ﺑﺎ وﺟﻮد ﺿﻌﻒ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻨﺪ اﻋﺘﺮاف ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧـﺪه اﻧـﺪ . او ﮔﻔـﺖ :«ﺧﻮب ﺗﻮ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻪ ای ﮐﻪ A.A ﭼﯿﺴﺖ . ﺣﺎﻻ وﻗﺖ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻮ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی آﻧﻬـﺎ ﮔﻮش ﺑﺪﻫﯽ ﺗﺎ ﺑﻔﻬﻤﯽ ﭼﻄﻮر ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪه اﻧﺪ» اﯾﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد را ﭘـﺬﯾﺮﻓﺘﻢ و ﺷـﺮوع ﺑـﻪ ﮔﻮش دادن ﮐﺮدم . ﮐﻢ ﮐﻢ آﮔﺎﻫﯽ و ﺗﻮاﺿﻊ وارد وﺟﻮدم ﺷﺪ . ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ آﻣﻮزش ﭘﺬﯾﺮ ﺷﺪم . ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ در اﻃﺮاف ﻣﻦ ﺣﻀﻮر دارد و در ﮐﺎرﻫـﺎی ﻣـ ﻦ ﻣﺪاﺧﻠـﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮده ام. وﻗﺘﯽ ﭼﺸﻤﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻪ اﻧـﺪازه ﮐـﺎﻓﯽ ﺑـﺎز ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﻌﺠﺰه را ﺑﺒﯿﻨﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻌﺠﺰه درﺳﺖ ﭘـﯿﺶ روﯾـﻢ اﺳـﺖ . ﻋـﺸﻖ ﺧﺪاوﻧـﺪ داﺷﺖ در وﺟﻮدم ﮔﺴﺘﺮش ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ.
ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮﺷﺒﺨﺖ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺘﯽ ﺑﺮای درس ﺧﻮاﻧﺪن در ﻣﺪرﺳﻪ ﺣﻘـﻮق و درﺧﺎرج از ﮐﺸﻮر ﺧﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ در زﻣﺎن ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮا ری آرزوی اﻧﺠﺎم آن را در ﺳﺮ داﺷﺘﻢ اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﻓﺸﺎر دﺳﺖ ﻧﯿـﺎﻓﺘﻦ ﺑـﻪ آن در ﻣـﻦ زﯾـﺎد ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﺣﺎﻻ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮدم و در ﺟﻠﺴﺎت ده دوازه ﮐﺸﻮر ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﯿﺮت ﭘﯿﺎﻣﯽ ﺑﻮدم ﮐـﻪ ﻣـﺎوراء ﻫﻤـﮥ ﺗﻔـﺎوت ﻫـﺎی ﻓﺮﻫﻨﮕـﯽ و زﺑﺎﻧﯽ ﺑﻮد. راه ﺣﻞ وﺟﻮد دارد. ﺑﻌﻼوه ﻣﺎ ﻣ ﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺎد و آزاد زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ.
زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎدی ﺑﻮده اﺳﺖ . ﺣﺎﻻ ﺳﯽ و ﺳﻪ ﺳﺎل دارم و اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫـﺪ ﻣﺎه آ ﯾﻨﺪه ﭼﻬﺎر دﻫﻤـﯿﻦ ﺳـﺎﻟﮕﺮد ﻫﻮﺷـﯿﺎرﯾ ﻢ را در A.A ﺟـﺸﻦ ﻣـﯽ ﮔﯿـﺮم . دوﺳـﺘﺎﻧﯽ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ دور و ﺑﺮم را ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ واﺑﺴﺘﻪ ﻫـﺴﺘﻢ و آﻧﻬـﺎ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻣـﻦ واﺑﺴﺘﻪ اﻧﺪ. ﺑﺎ واﻟﺪﯾﻨﻢ ﮐﻪ از آﻧﻬﺎ دور ﺷﺪه ﺑﻮدم آﺷﺘﯽ ﮐﺮده ام. و زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﻦ دوﺑـﺎره ﭘﺮ از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺷﺪه اﺳﺖ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ اﻟﮑﻞ آن را دور ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﻣﺪﺗﯽ ﭘﺲ از ﻧﻬﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾ ﻢ ﺑﺎ زﻧﯽ دوﺳﺖ داﺷـﺘﻨﯽ ازدواج ﮐـﺮدم . ﯾـﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﻗ ﺒﻞ از دوازدﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾ ﻢ ﭘ ﺴﺮﻣﺎن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ . وﺟﻮد او ﺑﺎﻋـﺚ ﺷـﺪ ﻋﺸﻖ ﺑﯽ ﻗﯿﺪ و ﺷﺮط ، ارزش زﻧﺪﮔﯽ و ﺷﺎدی ﻣﻄﻠـﻖ زﻧـﺪه ﺑـﻮدن را ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﺑـﺸﻨﺎﺳﻢ .
ﺷﻐﻞ ﺧﻮﺑﯽ دارم ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻬﺎی (ﻗﺪر) آن را ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ. در ﮐﺎرﻫـﺎی ﺧـﺪﻣﺎﺗﯽAA ﻓﻌﺎل ﻫﺴﺘﻢ و ﻫﻢ راﻫﻨﻤﺎ دارم و ﻫﻢ راﻫﻨﻤﺎی ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ﻫﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺎر ﮐـﺮدن ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺑﺮاﯾﻢ اﻣﺘﯿﺎز ﻣﺤﺴﻮب ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻫﻤﮥ آﻧﻬﺎ ﻫﺪاﯾﺎﯾﯽ از ﺳﻮی ﺧﺪاوﻧﺪ ﻫـﺴﺘﻨﺪ . ﻣـﻦ ﺑﺎ ﻟﺬت ﺑﺮدن از آﻧﻬﺎ ﻗﺪرداﻧﯽ ﺧﻮد را اﺑﺮاز ﻣﯽﮐﻨﻢ.
زﻣﺎﻧﯽ زﻧﯽ را ﻣﯽ ﺷـﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐـﻪ ﻗﺒـﻞ از ﺟﻠـﺴﻪ داﺷـﺖ ﮔﺮﯾـﻪ ﻣـﯽ ﮐـﺮد . دﺧﺘـﺮ ﺑﭽـﮥ ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﻪ ای ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد : «اﯾﻨﺠﺎ دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨـﯽ . اﯾﻨﺠـﺎ ﺟـﺎی ﺧـﻮﺑﯽ اﺳﺖ. آﻧﻬﺎ ﭘﺪر ﻣﺮا ﺑﺮدﻧﺪ و او را ﺧﻮب ﮐﺮدﻧﺪ ». اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﮐﺎری اﺳـﺖ ﮐـﻪ A.A ﺑﺮاﯾﻢ اﻧﺠﺎم داد؛ ﻣﺮا ﺑﺮد و ﺧﻮﺑﻢ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻗﺪردان آن ﻫﺴﺘﻢ.
