اﯾـــﻦ ﭘﺰﺷـــﮏ ﻓﮑـــﺮ ﻣــ ـﯽﮐـــﺮد ﻣﻌﺘـــﺎد ﻧﺒـــﻮد ﭼـــﻮن ﻓﻘـــﻂ داروﻫــــﺎﯾﯽ ﺗﺠــــﻮﯾﺰ ﮐــــﺮده ﮐــــﻪ درﻣــــﺎن ﺑــــﺴﯿﺎری از ﺑﯿﻤﺎرﯾﻬﺎﯾﺶ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ. ﭘﺬﯾﺮش ﮐﻠﯿﺪ رﻫﺎﯾﯽ او ﺑﻮد.
اﮔﺮ ﮐﺴﯽ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ اﺷـﺘﺒﺎﻫﺎی ﺑـﻪ A.A آﻣـﺪه ﺑﺎﺷـﺪ آن ﺷـﺨﺺ ﻣـﻦ ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻧﺒﻮدم . ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺣﺘﯽ در ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﺑـﻪ ذﻫـﻨﻢ ﺧﻄـﻮرﻧﮑﺮد ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﺎﺷﻢ . ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺎدرم ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺑـﺰرگ ﺷـﺪم ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪۀ A.A ﺷﻮم . ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐـﺮدم اﻟﮑﻠـﯽ ﺑﺎﺷـﻢ ﺑﻠﮑـﻪ ﺣﺘﯽ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ اﯾﻨﻘﺪر ﻣـﺸﮑﻞ ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ زﯾـﺎد ﺑﺎﺷـﻪ ! اﻟﺒﺘـﻪ ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ داﺷﺘﻢ . آن ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻼت ﮔﻮﻧﺎﮔﻮن . ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻫـﻢ ﻣـﺸﮑﻼت ﻣﺮا داﺷﺘﯿﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﯾﺪ».
ﯾﮑﯽ از ﻣﺸﮑﻼت اﺻﻠﯽ ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻞ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﺑﻮد . «اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻫﻤﺴﺮی ﻣﺜﻞ ﻫﻤﺴﺮﻣﻦ داﺷﺘﯿﺪ ﺣﺘﻤﺎً ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرﯾـ ﺪ» ﺑﯿـﺴﺖ و ﻫـﺸﺖ ﺳـﺎل از ازدواج ﻣـﻦ و ﻣﮑـﺲ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ از A.A ﺳﺮ در آوردم . ازدواج ﻣﺎ ﺧـﻮب ﺷـﺮوع ﺷـﺪ اﻣـﺎ ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺑﯿﻤﺎری او ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. در اﺑﺘﺪا ﻣﯽ ﮔﻔـﺖ : «ﺗـﻮ ﻋﺎﺷـﻖ ﻣـﻦ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﭼﺮا اﻗﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨـﯽ؟ » و ﺑﻌـﺪ ﻣـﯽ ﮔﻔـﺖ : «ﺗـﻮ ﻣـﺮا دوﺳـﺖ ﻧـﺪاری ﭼـﺮا اﻗـﺮار ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ؟» و وﻗﺘﯽ ﺑﯿﻤﺎرﯾ ﺶ ﺑﻪ ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺟﯿﻎ ﻣﯽ زد: «ﺗﻮ از ﻣـﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮی! ﺗﻮ از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮی! ﭼﺮا اﻗﺮار ﻧﻤﯽﮐﻨﯽ از ﻣﻦ ﻣﺘﻨﻔﺮی؟» ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ اﻗﺮار ﮐﺮدم.
ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ: «در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮاز ﺗﻮ از او ﻣﺘﻨﻔﺮم و آن ﺷﺨﺺ ﺧﻮ دم ﻫﺴﺘﻢ». ﭘﺲ از ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮف ﻣـﻦ ﮐﻤـﯽ ﮔﺮﯾـﻪ ﮐﺮد و ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب رﻓﺖ و اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ او ﺑﻮﺟﻮد آورده ﺑﻮد . ﻣﻦ ﻫﻢ ﮐﻤﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم و ﯾﮏ ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب دﯾﮕﺮ ﺑـﺮای ﺧـﻮد ﻣﺨﻠـﻮط ﮐـﺮدم . اﻟﺒﺘـﻪ ﺣـﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﻢ اﯾﻨﻄﻮری زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ.
ﻣﮑﺲ ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﮑﻨﺪ ﭼﻮن ﻣﻦ ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ او ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم. در واﻗﻊ ﻓﻘـﻂ در ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮﺟـﻪ ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ . ﭘـﺸﺖ ﺳـﺮ ﻫـﻢ او را ﻧـﺰد ﭼﻬـﺎررواﻧﭙﺰﺷﮏ ﺑﺮدم و ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از آﻧﻬﺎ ﮐﺎری ﻧﮑﺮدﻧﺪ . ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﯾﮑﺒﺎر ﺣﺘﯽ ﺳﮓ ﻣـﺎن راﻫﻢ ﻧﺰد رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﺑﺮدم . ﺳﺮ ﻣﮑﺲ ﻓﺮﯾﺎد زدم : «ﻣﻨﻈﻮرت ﭼﯿﻪ؟ آﯾﺎ ﺳﮓ ﻫـﻢ ﺑـﻪ ﻗـﻮل ﺗﻮ ﺑﻪ ﻋ ﺸﻖ و ﻣﺤﺒﺖ ﻧﯿﺎز دارد؟ ﺗﻮ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ او دﮐﺘـﺮ رواﻧﭙﺰﺷـﮏ ﺧـﻮﺑﯽ ا ﺳـﺖ ؟ ﺗﻨﻬـﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻢ، ﭼﺮا اﯾﻦ ﺳﮓ ﻫـﺮ ﺑـﺎر ﮐـﻪ د ﺳـﺖ ﻣـﻦ اﺳـﺖ ﻟﺒـﺎس ﻣـﺮا ﺧـﯿﺲ ﻣﯽﮐﻨﺪ؟ از وﻗﺘﯽ ﺑﻪ A.A ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ آن ﺳﮓ ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﻟﺒﺎس ﻣﺮا ﺧﯿﺲ ﻧﮑﺮده اﺳﺖ!
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﻣﮑﺲ روی ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻣﺮﯾﺾ ﺗﺮ ﻣـﯽ ﺷـﺪ . ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗ ﺘـﯽ از ﺑﺨـﺶ رواﻧﯽ ﺳﺮ در آورد ﭼﻨﺪان ﺗﻌﺠﺐ ﻧﮑﺮدم . اﻣﺎ ﭘﺲ از آﻧﮑﻪ درﻫﺎی ﻓﻮﻻدی ﺑﺴﺘﻪ ﺷـﺪ وﻣﮑﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ واﻗﻌﺎً ﺣﯿﺮتزده ﺷﺪم.
ﺳﺎل ﻫﺎی اول داﻧﺸﮑﺪۀ داروﺳﺎزی ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻟﮑﻞ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﮐﺮده ﺑـﻮدم ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮای اﯾﻨﮑــﻪ ﺑﺘــﻮاﻧﻢ ﺑﺨــﻮاﺑﻢ. ﺳﺮﺗﺎﺳــﺮ روز را در داﻧــﺸﮑﺪه ﺑــﻪ ﺳــﺮ ﻣــﯽﺑــﺮدم. ﻋــﺼﺮ درداروﺧﺎﻧﮥ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم. و ﺳﭙﺲ ﺗﺎ ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﯾﺎ دو ﺻﺒﺢ درس ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم دور ﺳﺮم ﻣـﯽ ﭼﺮﺧﯿـﺪ . ﻧﯿﻤـﻪ ﺧﻮاب و ﻧﯿﻤﻪ ﺑﯿﺪار ﺑﻮدم و ﺻﺒﺢ ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ، ﻫﻢ ﺧﺴﺘﻪ و ﻫﻢ ﮔـﯿﺞ ﺑـﻮدم . ﺑﻌـﺪ راه ﺣﻞ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم : وﻗﺘﯽ ﻣﻄ ﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮدﻧﻢ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ دو ﺗﺎ آﺑﺠﻮ ﻣﯽ ﻧﻮﺷـﯿﺪم ﺳـﭙﺲ ﻣﯽ ﭘﺮﯾﺪم ﺗﻮی رﺧﺘﺨﻮاب و ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧـﻮاﺑﻢ ﻣـﯽ ﺑـﺮد و ﺳـﺮ ﺣـﺎل و ﺷـﺎداب ﺑﯿـﺪار ﻣﯽﺷﺪم.
ﺗﻤﺎم ﻣﺪت درس ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﻣﻤﺘﺎز ﺑﻮدم . درﻣـﺪت ﺗﺤﺼﯿﻞ در داﻧﺸﮑﺪۀ داروﺳﺎزی و داﻧﺸﮑﺪۀ ﺗﺤﺼﯿﻼت ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ داﻧﺸﮑﺪه ﭘﺰﺷﮑﯽ دورۀ اﻧﺘﺮﻧﯽ (ﮐﺎرورزی) و آﻣﻮزش دورۀ ﺗﺨﺼﺼﯽ و ﺑﺎﻻﺧﺮه وﻗﺘﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺣﺮﻓﮥ ﻃﺒ ﺎﺑـﺖ ﺷﺪم ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری در ﻣﻦ روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ . اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺗﻌﻬﺪاﺗﻢ زﯾﺎد ﺷﺪه اﻧﺪ. «اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ اﯾﻦ اﻧﺪازۀ ﻣﺴﺆﻟﯿﺖ داﺷﺘﯿﺪ و اﮔﺮ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻧﯿﺎز داﺷﺘﯿﺪ، ﻗﻄﻌﺎً ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮرﯾﺪ». ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻌﺪ از ﺳﺎﻋﺎت ﮐﺎری ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺧﻮد را در ﺗﻮﻗﻔﮕﺎه ﭘﺰﺷﮑﺎن ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ، درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭘﺎﯾﻢ داﺧﻞ ﻣﺎﺷﯿﻦ و ﭘـﺎی دﯾﮕـﺮم روی زﻣﯿﻦ ﺑﻮد و ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﺑﺮوم؛ ﮔﺎﻫﯽ ﻣﯽدﯾﺪم ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ آوﯾﺰان اﺳﺖ ﺑﻌﺪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﯿﺮون آﻣﺪه ﻻﻣﭗ را روﺷﻦ ﻧﻤﻮده و ﺑﺎ ﺑﯿﻤﺎر ﺻـﺤﺒﺖ ﮐﺮده ام، وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ او را ﺑﺎ ﻋﺠﻠـﻪ ﺑـﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﻓﺮﺳـﺘﺎده ام ﺗـﺎ او را ﺑﺒﯿﻨﻢ ﯾﺎ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ دو آﺳﭙﺮﯾﻦ ﺑﺨﻮرد و ﺻﺒﺢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﺪ . ﺑـﺎ ﭼﻨـﯿﻦ ﻣـﺸﮑﻠﯽ ذﻫﻨﻢ ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽ ﺷﺪ و دوﺑﺎره ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺨﻮاﺑﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺮ ﻣﯽ ﺧﺎﺳﺘﻢ ﻓـﯿﻠﻢ ﻫـﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺷﺒﮑﮥ ﺷﺒﺎﻧﻪ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم.
ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺑﯿﺸﺘﺮ اداﻣﻪ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ ﻣﺪت زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ اﻟﮑﻞ ﺑﻪ ﺧﻮاب ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﮐﻮﺗﺎﻫﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺳﺮﺗﺎ ﺳﺮ ﺷﺐ ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم ﺗـﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺧﻮد را ﺧﻮاب ﮐﻨﻢ . در ﻋﻮض ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﺻﺒﺢ زﻣﺎنِ ﺗﻮﻗﻒ ﺑﻮد . اﮔﺮ ﯾﮏ دﻗﯿﻘـﻪ ﺑﻪ ﭘ ﻨﺞ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﺑﺮای ﺧﻮاﺑﯿﺪن در آن ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم. اﻣﺎ وﻗﺘـﯽ ﺣﺘـﯽ ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ از ﺳﺎﻋﺖ ﭘﻨﺞ ﻣﯽﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺮﻣﯽﺧﺎﺳﺘﻢ و ﺗﻤﺎم روز را ﺷﮑﻨﺠﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﮐﻢ ﮐﻢ ﺑﯿﺪار ﺷﺪن ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺒﺢ ﺳﺨﺖ ﺗﺮ ﺷﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ روز از ﺧﻮدم ﭘﺮ ﺳﯿﺪم: «اﮔﺮ ﯾﮑـﯽ از ﺑﯿﻤﺎراﻧﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺑﺮاﯾﺶ ﭼﮑﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؟» ﺟﻮاﺑﺶ را ﻓﻮراً ﭘﯿﺪا ﮐـ ﺮدم؛ ﺑﻪ او داروی ﻧﯿﺮوزا ﻣﯽدﻫﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺼﺮف و ﺗﺰرﯾﻖ داروﻫﺎی ﻧﯿـﺮوزا ﻣـﻦ ﭼﻬـﻞ وﺑﺎ اﺛﺮ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﻣﺪت و ﭼﻬﻞ و ﭘﻨﺞ ﻣﯿﻠﯽ ﮔـﺮم ﺑﻨـﺰد رﯾﻦ ﺑـﺎ اﺛـﺮﮐﻮﺗﺎه ﻣﺪت ﻣﺼﺮف ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻣﻮﻗﻊ ﺻﺒﺢ از رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﻠﻨـﺪ ﺷـﻮم . در ﻃـﻮل روز ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻘﺪار ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﺼﺮف ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮ آن زﯾﺎد ﺷﻮد و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﻘـﺪاری ﻣﯽ ﺧﻮردم ﺗﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮش ﺣﻔﻆ ﺷﻮد؛ وﻗﺘﯽ زﯾﺎده روی ﻣﯽ ﮐﺮدم آرام ﺑﺨﺶ ﻣﯽ ﺧﻮردم ﺗﺎ
در ﺳﻄﺢ ﻋﺎدی ﺑﺎﺷﻢ ﻗﺮص ﻫﺎی ﻧﯿﺮو ﺑﺨﺶ ﮔﺎﻫﯽ ﺷﻨﻮاﯾﯽ ﻣﺮا ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﯽ داد: آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻼدرﻧﮓ ﻧ ﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪم. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﮔﺮ ﺷـﻤﺎ ﻫـﻢ . . . ﻧﻤـﯽ داﻧـﻢ ﭼـﺮا دوﺑﺎره دارم اﯾﻦ را ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺳﻪ ﺑﺎر اﯾـﻦ ﺟﻤﻠـﻪ را ﺗﮑـﺮار ﮐـﺮده ام. ﺑـ ﺎز ﻫـﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ دﻫﺎﻧﻢ را ﺑﺒﻨﺪم.
ﺑـﺼﻮرت ﺑﺮای ﺟﺮﯾﺎن ﻫﻢ ﺳﻄﺢ ﺳﺎزی (ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑـﻪ ﺳـﻄﺢ ﻋـﺎدی ) ﻓﻘـﻂ دﻣـﺮول ﺗﺰرﯾﻖ ورﯾﺪی را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳـﯿﺪم ﮐـﻪ ﺑـﺎ ﺗﺰرﯾـﻖ ﻣﺮﻓﯿﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺪرﺳﺘﯽ ﮐﺎرﻫﺎی ﭘﺰﺷﮑﯽ ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ . زﯾﺮا ﭘﺲ از ﺗﺰرﯾﻖ ﯾﮏ دﺳﺘﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﺧﺎراﻧﺪن ﺑﯿﻨﯽ ام ﺑﻮد و از ﻃﺮف دﯾﮕـﺮ ﮔـﺎﻫﯽ ﺣﺎﻟـﺖ و آرام ﺑﺨﺶﻫﺎ 3 و ﭘﺮﮐﻮدان 2 ﺗﻬﻮع و اﺳﺘﻔ ﺮاغ ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل ﻧﺒﻮد. ﮐﺪﺋﯿﻦ را داﺧـﻞ رﮔـﻢ 4 ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ روی ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ . ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﺗﺎ ﻣـﺪﺗﯽ ﭘﻨﺘﻮﺗـﺎل ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺧﻮد را ﺑﺨﻮاﺑـﺎﻧﻢ . آﻧﭽـﻪ ﻣـﻦ اﺳـﺘﻔﺎده ﻣﯿﮑـﺮدم ﻣـﺎده ای اﺳـﺖ ﮐـﻪ درﻣﻮﻗﻊ اﺳﺘﻔﺎده، ﺟﺮاح ﺳُ ﺮﻧﮓ را وارد رگ ﺷﻤﺎ ﮐﺮده و ﻣﯽ ﮔﻮﯾـﺪ : «ﺗـﺎ ده ﺑـﺸﻤﺎر » و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻋﺪد دو ﺑﺮﺳﯽ ﺧﻮاﺑﺖ ﺑـﺮده اﺳـﺖ . ﺑﯿﻬﻮﺷـﯽ ﻓـﻮری ﺑﻼﻓﺎﺻـﻠﻪ اﺗﻔـﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﺪ و ﻟﺬت ﺑﺨﺶ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ. ﻣﻦ ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـ ﺴﺘﻢ در رﺧﺘﺨـﻮاب دراز ﺑﮑـﺸﻢ و ﭘﯿﺶ ﭼﺸﻢ ﻫﻤﺴﺮ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﺎده را داﺧﻞ رگ ﺗﺰرﯾـﻖ ﮐـﻨﻢ . ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ دارو را داﺧـﻞ
ﮐﯿﻒ ﻗﺮار داده و داﺧﻞ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ. ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﻢ را در ﮔﺎراژی ﮐﻪ ﺑـﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎ ﭼﺴﺒﯿﺪه ﺑﻮد ﻣﯽﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳـﭙﺲ ﺳُـﺮﻧﮓ را داﺧـﻞ رﮔـ ﻢ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم و ﺳـﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم دﻗﯿﻘﺎً ﻣﺸﺨﺺ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر دارو ﺗﺰرﯾﻖ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺑﺮ ﻗـﺮص ﻫـﺎی ﻧﯿـﺮوزا ﻏﻠﺒـﻪ ﮐﻨﺪ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل ﺻﺮﻓﻨﻈﺮ از آرام ﺑﺨﺶ ﻫﺎ ﺗﺄﺛ ﯿﺮ ﻗﺮص ﻫﺎی ﺧﻮاب آور را زﯾﺎد ﮐﻨـﺪ
و از ﻃﺮف دﯾﮕﺮ ﻓﺮﺻﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺳﺮﻧﮓ را از داﺧـﻞ رگ ﺑﯿـﺮون ﺑـﺸﮑﻢ ﺷﺮﯾﺎن ﺑﻨﺪ را ﺑﺎز ﮐﺮده و داﺧﻞ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺑﮕﺬازم و ﺑﻌﺪ از ﺑﺴﺘﻦ درب اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ راﻫﺮو را ﻃﯽ ﮐﻨﻢ و ﻗﺒﻞ از ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻦ ﺧﻮد را در رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﯿﻨﺪازم.
ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﯿﺰان دﻗﯿﻖ ﺧﯿ ﻠﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد . ﯾﮏ ﺷـﺐ ﺳـﻪ ﺑـﺎر ﺗـﻼش ﮐـﺮدم ﺧـﻮدم را ﺑﺨﻮاﺑﺎﻧﻢ و ﺑﺎﻻﺧﺮه از اﻧﺠﺎم آن ﻣﻨﺼﺮف ﺷﺪم . اﻣﺎ ﺑﺮای اﻧﺠـﺎم اﯾﻨﮑـﺎر ﻣﺠﺒـﻮر ﺑـﻮدم ﻫﻤﮥ ﻣﻮاد را از ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺮون ﺑﺒﺮم ﺗﺎ در دﺳﺘﺮﺳﻢ ﻧﺒﺎﺷﺪ . در آﺧﺮ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ ﮐـﺎر را ﺑـﺎ اﻟﮑﻞ و ﻗﺮص ﻫﺎی دﯾﮕﺮ اﻧﺠﺎم ﻣـﯽ دادم. ﺗـﺎ وﻗﺘـﯽ ﻣـﻮاد ﺷـﯿﻤﯿﺎﯾﯽ داﺧـﻞ ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﻮدﻧـﺪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﺳﺮ آﻧ ﻬﺎ ﺑﮕﺬرم . اﮔﺮ اﯾﻦ ﻣﻮاد در دﺳﺘﺮس ﺑﻮدﻧﺪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﻧﯿـﺎز ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﻗﺮص ﻫﺎ. ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ در زﻧﺪﮔﯽ ﻗﺮص ﻣﺴﮑﻦ آرام ﺑﺨـﺶ ﯾﺎ ﻧﯿﺮوزا را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ داروﺳﺎز ﺑﻮدم ﻣﺼﺮف ﻧﮑﺮدم . ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﺑـﻪ دﻟﯿـﻞ ﮐـﻪ ﺣﺎﻻت ﻣﺮا ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻣﯽ داد آ ن ﻗﺮص ﻫﺎ را ﻣـﺼﺮف ﻣـﯽ ﮐـﺮدم . ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫـﺮ ﻗـﺮص درزﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺼﺮف ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن ﻣﯽ داد. ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﻮد ﻗﺮص ﻫﺎ ﺗﻤﺎﯾـﻞ ﺑﻠﻌﯿﺪن را ﺑﻮﺟﻮد ﻧﻤﯽآورد؛ ﺑﻠﮑﻪ، ﺗﺎﺛﯿﺮات و ﺗﺴﮑﯿﻦ آﻧﻬﺎ در وﺟﻮد ﻣﻦ ﺑﺎﻋـﺚ ﻣـﺼﺮف آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﮔﺮدد. ﻣﻦ ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ درﺳﺎﺧﺖ داروﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﺗﺨﺼﺺ داﺷـﺘﻢ و در واﻗـﻊ
در ﯾﮏ داروﺧﺎﻧﻪ ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﺑـﻮدم و ﺑـﺮای ﻫـﺮ ﻧـﻮع ﺑﯿﻤـﺎری ﻗﺮﺻـﯽ ﺳـﺮاغ داﺷﺘﻢ و ﺧﻮدم ﺑﺴﯿﺎر ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮدم.
اﻣﺮوز ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻢ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ A.A را وﻗﺘـﯽ ﻗـﺮص ﻣـﯽ ﺧـﻮرم ﻋﻤﻠـﯽ ﮐـﻨﻢ .ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻗﺮص ﻫﺎ را ﮐﻨـﺎر ﮔﺬاﺷـﺘﻪ ام و ﻓﻘـﻂ ﺑـﺮای ﻣـﻮارد ﺧﯿﻠـﯽ اﺿـﻄﺮاری از آﻧﻬـﺎ اﺳﺘﻔﺎده ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ : «ارادۀ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﻋﻤﻠﯽ ﻣـﯽ ﺷـﻮد » و ﯾـﮏ ﻗـﺮص ﺑﺨﻮرم. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ : « در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﮑﻞ ﻋﺎﺟﺰم ، اﻣﺎ اﻟﮑﻞ ﺟﺎﻣﺪ ﺧﻮب اﺳﺖ » ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ «ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ . اﻣﺎ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ او اﯾـﻦ ﮐـﺎر را ﺑﮑﻨﺪ ﺧﻮدم ﺑﺎ ﻗﺮص آن را ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽ ﮐﻨﻢ» ﺗﺮک ﮐﺮدن اﻟﮑـﻞ ﺑـﻪ ﺗﻨﻬـﺎﯾﯽ ﺑـﺮای ﻣـﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد؛ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﮥ ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮ ﺟﺴﻢ و روﺣـﻢ ﺗـﺄﺛﯿﺮ ﻣـﯽ ﮔﺬاﺷـﺖ را ﺗﺮک ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎر و راﺣﺖ ﺑﻤﺎﻧﻢ.
دوﺑﺎره ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ در آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ اﺻﻼً ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻣﺼﺮف ﻧﮑﻨﻢ . ﻫﺮﺑﺎر ﺻﺒﺢ روز ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺗﺸﻨﺞ داﺷﺘﻢ . در ﻫﺮ ﺑﺎر ﻫﻢ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﻫﯿﭻ ﭼﯿـﺰ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ ﮐـﻪ ﺑﻨﻮﺷـﻢ ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺪﯾﻬﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ اﻟﮑﻞ ﻫﯿﭻ دﺧﺎﻟﺘﯽ در اﯾـﻦ ﺣﺎﻟـﺖ ﻧـﺪا رد. ﺗﺤـﺖ ﻧﻈـﺎرت ﯾـﮏ ﻣ ﺨـﺼﺺ اﻋﺼﺎب ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ش ﻧﺮﺳﯿﺪ، ﺗﺎ از ﻣﻦ در ﻣﻮرد ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﭼﯿﺰی ﺑﭙﺮﺳﺪ و ﺑﻔﮑﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻧﺮﺳﯿﺪ ﺗﺎ اﯾﻦ ﻣﻄﻠـﺐ را ﺑـ ﻪ او ﺑﮕـﻮﯾﻢ . ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻋﻠـﺖ ﺗـﺸﻨﺞ در ﻣـﻦ را ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ. ﻟﺬا ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺖ ﻣﺮا ﺑﻪ ﮐﻠﯿﻨﯿﮏ ﻣﺎﯾﻮ ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ . در اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑـﻪ ﻣﺸﺎوره ﻧﯿﺎز دارم . ﺑﻪ ﻓﮑﺮم رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﺘﺨﺼﺺ ﺗﺸﺨﯿﺺ ﻣﺮﺿﯽ ﮐﻪ آن وﻗﺖ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐﺴﯽ ﺟﺰ ﺧﻮد ﻣﻦ ﻧﺒﻮد و ﻗﻄﻌﺎً ﺧﻮدم وﺿﻌﯿﺖ ﺧـﻮد را ﺑﻬﺘـﺮ از ﻫـﺮﮐﺲ دﯾﮕﺮی ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و وﻗﺎﯾﻊ ﻗﺒﻞ از ﺗﺸﻨﺞ ﻫﺎ را ﺑﺎ ﺧـﻮد ﻣـﺮور ﮐـﺮدم : ﺗﻐﯿﯿﺮات ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ، ﺳﺮ دردﻫﺎی ﻫﺮ روزه ، ﺣـﺲ اﯾﻨﮑـﻪ ﻣﺠـﺎزاﺗﯽ در اﻧﺘﻈـﺎرم اﺳـﺖ ،
ﺣﺲ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ زودی دﯾﻮاﻧﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم. ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ : ﻣـﻦ ﺗـﻮﻣﺮ ﻣﻐـﺰی دا رم و ﺑﺰودی ﻣﺮﮔﻢ ﻓﺮا ﻣﯽ رﺳﺪ. ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﻣﻦ ﺗﺄﺳﻒ ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ. ﺑﺮای اﺛﺒـﺎط ﺗﺸﺨﯿـﺼﻢ ﺟﺎی ﺧﻮﺑﯽ در ﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪ و آن ﮐﻠﯿﻨﯿﮏ ﻣﺎﯾﻮ ﺑﻮد.
ﭘﺲ از ﻧﻪ روز آزﻣﺎﯾﺶ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺨﺶ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ و ﺳﭙﺲ در اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ درﻫﺎ ﺑﻪ روﯾﻢ ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ، ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪم . ﻣﮕﺮ ﺟﺎ ﻗﺤﻂ ﺑﻮد ! اﯾﻦ ﻫﻤﺎن وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ، ﮐﻪ درﻫﺎی ﻓﻮﻻدی ﺑﺮ روی ﻣﻦ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ و ﻣﮑﺲ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺑﺨﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ . دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ در اﺗـﺎق در ﺑـﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷــﻢ و ﻣﻬﻤﺘــﺮ از آن دوﺳــﺖ ﻧﺪاﺷــﺘﻢ ﺷــﺐ ﻗﺒــﻞ از ﮐﺮﯾــﺴﻤﺲ ﻣﺠﺒــﻮر ﺑﺎﺷــﻢ روی ﮐﻠﻮﭼﻪ ﻫﺎ ﺷﮑﺮ ﺑﺮﯾﺰم . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ آﻧﻘﺪر ﺳـﺮ و ﺻـﺪا راه اﻧـﺪاﺧﺘﻢ ﮐـﻪ ﺑـﺎﻻﺧﺮه ﻣﻮاﻓﻘـﺖ ﮐﺮدﻧﺪ ﺑﺮﺧﻼف ﻧﻈﺮ ﭘﺰﺷﮏ ، ﻣﺮﺧـﺼّﻢ ﮐﻨﻨـﺪ . ﭘـﺲ از اﯾﻨﮑـﻪ ﻗـﻮل دادم ﻫﺮﮔـﺰ دوﺑـﺎره ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرم و دوﺑﺎره ﻗﺮص ﻣﺼﺮف ﻧﮑﻨﻢ ، دوﺑﺎره ﻓﺤـﺶ و ﻧﺎﺳـﺰا ﻧـﺪﻫﻢ و ﻫـﯿﭻ وﻗﺖ دوﺑ ﺎره ﺑﺎ دﺧﺘﺮﻫﺎ ﺣﺮف ﻧﺰﻧﻢ ، ﻣَﮑﺲ ﻣﺴﺆ ﻟﯿﺖ ﻣﺮا ﭘـﺬﯾﺮﻓﺖ . ﭘـﺲ از آﻧﮑـﻪ ﺳـﻮارﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ ﺷﺪﯾﻢ ، ﭼﯿﺰی ﻧﮕﺬﺷﺘ ﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮ ﺳﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣﺠﺎز ﻧﻮﺷﯿﺪه ام ﯾﺎ ﺧﯿﺮ ﺑﺎ ﻣَﮑﺲ ﺑﺤﺚ داﺷﯿﺘﻢ . ﻣَﮑﺲ ﺑﺮﻧﺪه ﺷﺪ؛ ﻧﻮﺷﯿﺪه ﺑﻮدم . اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺪا ﻗﺴﻢ ﻧﻪ ﺑﺎ ﮐﺴﯽ ﺣـﺮف زده ﺑﻮدم ﻧﻪ ﻗﺮص ﺧﻮرده ﺑﻮ دم! ﻣﻦ و ﻣَﮑﺲ ﺑﻪ اﺗﻔﺎق دو دﺧﺘﺮﻣﺎن ﻫﺸﺖ ﺳـﺎل ﭘـﯿﺶ
ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ را اﯾﻨﻄﻮر ﮔﺬراﻧﺪﯾﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪﯾﻢ ﯾﮏ ﺑﻄﺮی وﯾﺴﮑﯽ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪی ﺑﺮداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب رﻓﺘﻢ، روز ﺑﻌﺪ ﻣﮑﺲ ﺑﻪ ﻣﺘﺨﺼﺺ اﻋﺼﺎب ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮد و ﻧﻈﺮ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﮐﻠﯿﻨﯿﮏ ﻣﺎﯾﻮ را ﺑﻪ او ﮔﻔﺖ و ﺳﭙﺲ ﺑﺮاﯾﻢ از ﯾﮏ دﮐﺘﺮ رواﻧﭙﺰﺷﮏ وﻗﺖ ﮔﺮﻓﺖ. او وﻗﺘﯽ ﻣﺮا دﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺗﺸﺨﯿﺺ داد ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در ﺑﺨﺶ ﺑﻬﺪاﺷﺖ رواﻧﯽ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮی ﺑﺎﺷﻢ. اﻓﺮادی ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ اﺻﺮار داﺷﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺑﺨﺶ ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ و ﻣﮑﺲ
ﻣﯽداﻧﺴﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﺗﺎق ﺧﺼﻮﺻﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﮑﺲ ﭘﺮﺳﯿﺪ: «آﯾﺎ ﺷﻤﺎ ﻣﯽداﻧﯿﺪ ﮐﻪ او ﺟﺰو ﭘﺮﺳﻨﻞ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن اﺳﺖ؟» و ﺑﻪ ﻣﻦ اﺗﺎق ﺧﺼﻮﺻﯽ دادﻧﺪ.
اﯾﻦ ﺑﺎر زﻣﺎن ﺑﺴﯿﺎر آﻫﺴﺘﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ. اﺻﻼً ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﺮا آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ وﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪم: «آدم ﻧﺎزﻧﯿﻨﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ اﯾﻨﺠﺎ ﭼﮑﺎر ﻣﯽﮐﻨﺪ؟» آﻧﻬﺎ از ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ، اوه ﭼﻪ ﮐﺎر ﺳﺨﺘﯽ! آﯾﺎ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺳﺎل داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ و درس ﺧﻮاﻧﺪم ﮐﻪ ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ ﮐﻤﺮﺑﻨﺪ ﭼﺮﻣﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ؟! ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل ﭼﮕﻮﻧﻪ درﺳﺖ ﮐﺮدن را ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪم. دﺧﺘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮل آن ﺑﻮد ﭼﻬﺎر ﺑﺎر ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ داد و ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ از او ﺑﺨﻮاﻫﻢ دوﺑﺎره ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﺪ: ﺑﺎ اﯾﻨﺤﺎل ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺷﺮﮐﺖ در A.A ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﯾﮏ ﺟﻔﺖ ﮐﻔﺶ ﭼﺮﻣﯽ واﻗﻌﺎً زﯾﺒﺎ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﺑﺎر در ﺟﻠﺴﺎت A.A ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم و اﻟﺒﺘﻪ ﯾﮏ ﮐﯿﻒ ﻧﺼﻔﻪ ﮐﺎره ﻫﻢ درﺳﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻃﯽ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل آﯾﻨﺪه ﻫﺮ ﺷﺐ آن ﮐﻔﺶ ﻫﺎ را ﺑﻪ ﭘﺎ ﻣﯽﮐﺮدم ﺗﺎ ﮐﻬﻨﻪ ﺷﺪﻧﺪ. «در ﻫﻔﺘﻤﯿﻦ ﺟﺸﻦ ﺗﻮﻟﺪم در A.A ﻫﻤﺴﺮم ﮐﻔﺶﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺮﻧﺰه ﮐﺮد. ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﺷﺎﯾﺪ ﮔﺮاﻧﺘﺮﯾﻦ ﮐﻔﺸﯽ را ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑﺤﺎل دﯾﺪهاﯾﺪ دارم و اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﯿﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﮐﺠﺎ ﺑﻮده ام».
در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن دﻗﺖ ﮐﺮدم و دﯾﺪم ﺑﺨﺶ اﻋﻈﻢ زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﺳﭙﺮی ﺷﺪه اﮔﺮ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻣﺤﯿﻂ ﺧﺎرﺟﯽ را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ ﻣﺤﯿﻂ دروﻧﯽ آرام و راﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﺑﯿـﺸﺘﺮ وﻗـﺘﻢ ﺑـﻪ ﻧﻮﺷـﺘﻦ ﻧﺎﻣﻪ ﯾﺎدداﺷﺖ و ﺳﻔﺎرشِ ﻓﻬﺮﺳﺖ اﺟﻨﺎس ﺑﺮای ﻣﮑﺲ ﺳﭙﺮی ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺮﺳﺘﺎر ﻣﻄـﺐ ﻣﻦ ﺑﻮد . ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﮐﺎر ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ روزﻫﺎی ﺧـﻮد را ﺑﮕـﺬراﻧﻢ . آدم ﺑﺎﯾـﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﺪ. وﻟﯽ آن آدﻣﯽ ﮐﻪ ﻫﺮ روز ﺑﺮای ﻓﻬﺮﺳﺘﯽ ﺟﺪﯾﺪ ﺑﺮﻣﯽ ﮔﺮدد، ﮐﺎری ﮐﻪ او ﻣﯽ ﮐﺮد، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﯿ ﻠﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﺗـﺮ ﺑﺎﺷـﺪ . ﺣـﺎﻻ ﻣـﺎ دﯾﮕـﺮ آﻧﻄـﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻣَﮑﺲ ﻫﻨﻮز در ﻣﻄﺐ ﺑﺎ ﻣﻦ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﻨﺪ اﻣﺎ اراده زﻧﺪﮔﯽ و ﮐﺎرﻣـﺎن را ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺳﭙﺮده اﯾﻢ. ﻫﺮ دو ﺷﺎﻫﺪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺑﻮده اﯾﻢ و ﻗﺪم ﺳﻮم را ﺑﺮداﺷﺘﻪ اﯾﻢ. درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ. و زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺎد هﺗﺮ و راﺣﺖ ﺗﺮ ﺷـﺪ . ﭼﮕﻮﻧـﻪ؟ وﻗﺘـﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﻣﺤﯿﻂ دروﻧـﯽ ﺧـﻮد را ﺑﻮﺳـﯿﻠﮥ دوازده ﻗـﺪم ﺑﺎزﺳـﺎزی ﮐﻨـﯿﻢ وﻣﺤـﯿﻂ ﺧﺎرﺟﯽ را رﻫﺎ ﮐﻨﯿﻢ و دﺧﺎﻟﺘﯽ د ر آن ﻧﺪاﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷـﯿﻢ، ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﯿﻢ از ﻧﻈـﺮ ﻗـﺪﯾﻤﯽ ﺑـﺮﮔﺮدﯾﻢ.
ﯾﮏ روز وﻗﺘﯽ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﺑـﻪ ﺳـﺮاﻏﻢ آﻣـﺪ و ﭘﺮﺳـﯿﺪ :«دوﺳﺖ داری ﺑﺎ ﻣﺮدی ﮐﻪ از A.A آﻣﺪه ﺣﺮف ﺑﺰﻧﯽ؟» واﮐﻨﺶ دروﻧﯿﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ ﻫﻤﮥ ﺑﯿﻤﺎران ﺑﺨﺶ ﮐﻤﮏ ﮐﺮده ام و ﺧﻮدم ﻫﻨﻮز ﻣﺸﮑﻼت ﺑﺴﯿﺎر زﯾـﺎدی دارم و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ آدم ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻪ از A.A آﻣﺪه ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ . اﻣﺎ ﺑﺎ ﻧﮕﺎه ﺑـﻪ ﭼﻬـﺮۀ رواﻧﭙﺰﺷـﮏ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﮔﺮ ﻗﺒﻮل ﮐـﻨﻢ او ﺧﯿﻠـﯽ ﺧﻮﺷـﺤﺎل ﻣـﯽ ﺷـﻮد . ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﭼـﻪ ﭼﯿـﺰ ﺑﻬ ﺘـﺮ ازﺧﻮﺷﺤﺎل ﮐﺮدن او ﭘﺲ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم و ﺑﻪ زود ی درﯾﺎﻓﺘﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﮐﺮده ام در آن ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ اﯾﻦ دﻟﻘﮏ درﺷﺖ ﻫﯿﮑﻞ ﭘﺮﯾﺪ ﺗﻮی اﺗﺎق و ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑـﺎ ﻓﺮﯾـﺎد ﮔﻔـﺖ : «اﺳـﻢ ﻣـﻦ ﻓﺮاﻧـﮏ اﺳﺖ، ﻣﻦ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﻫﺎ ﻫﺎ ﻫﺎ ! دﻟﻢ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺶ ﺳﻮﺧﺖ . ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ در زﻧﺪﮔﯿﺶ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ آن ﺑﺒﺎﻟﺪ اﯾﻦ وا ﻗﻌﯿﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯽ اﺳﺖ . او ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔـﺖ ﮐـﻪ وﮐﯿﻞ اﺳﺖ. ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻣﯿﻞ دروﻧﯿﻢ، آن ﺷﺐ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻢ و اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿﺒﯽ رخ داد.
رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ ﺣﺎﻻ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺘﻤﺎﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد؛ ﻫﺮ روز ﺳﺆاﻻت ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ درﺑﺎرۀ ﺟﻠﺴﺎت A.A از ﻣﻦ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ. در اﺑﺘﺪا ﻣﺘﺤﯿﺮ ﺑﻮدم وﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ ﺧﻮدش اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻮده و ﻣﺮا ﻓﺮﺳﺘﺎده ﺗﺎ از A.A ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻔﻬﻤﻢ. اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﺪ ﮐﻪ او ﺧﯿﺎل ﺑﭽﻪ ﮔﺎﻧﻪای در ﺳﺮ داﺷﺘﻪ: اﮔﺮ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺮا داﺋﻤﺎً ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﺑﻔﺮﺳﺘﺪ ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﺷﺪم ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻦ اداﻣﻪ ﺧﻮاﻫﻢ داد. ﺧﻮب ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻬﺘﺮ از ﻓﺮﯾﺐ دادن او؟ از ﻓﺮاﻧﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﺮ ﺷﺐ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺒﺮد و ﻓﺮاﻧﮏ ﻏﯿﺮ از ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدش ﻗﺮار داﺷﺖ، در ﺷﺐﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﺮا ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽ ﺑﺮد. ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم «ﻋﺠﺐ ﺣﯿﻠﻪای!» و ﺳﭙﺲ ﮔﺰارش ﻓﺮاﻧﮏ را ﺑﻪ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﻣﯽدادم و او ﻫﻢ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﺪ؛ او ﺷﺨﺺ دﯾﮕﺮی را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﺗﺎ ﺟﻤﻌﻪ ﻫﺎ ﻧﯿﺰ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺒﺮد.
ﺑﺎﻻﺧﺮه رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﻣﺮا از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺧﺺ ﮐﺮد. ﺣﺎﻻ، ﻣﻦ و ﻣﮑﺲ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ. درﺳﺖ از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم آﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﮐﺎری ﺑﺮای ﻣﻦ ﺑﮑﻨﻨﺪ اﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎً ﺑﻪ ﻣﮑﺲ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﻣﺎ آﺧﺮ اﺗﺎق ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﺣﺮف ﻣﯽزدﯾﻢ. دﻗﯿﻘﺎً ﯾﮑﺴﺎل ﻗﺒﻞ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ در ﺟﻠﺴﮥ A.A ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم. اﮔﺮ ﭼﻪ روزﻫﺎی اول ﺧﯿﻠﯽ ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. اﻣﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ. از ﻧﻈﺮ ﻣﻦ «ﻫﻮﺷﯿﺎری» ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی «ﻧﻮﺷﯿﺪن اﻣﺎ ﻣﺴﺖ ﻧﺸﺪن» ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺟﻮاﻧﯽﻇﺎﻫﺮاً ﺳﺎﻟﻢ آﻧﺠﺎ اﯾﺴﺘﺎد و ﮔﻔﺖ: «اﻣﺮوز اﮔﺮ ﻣﺸﺮوب ﻧﻨﻮﺷﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﻫﺴﺘﻢ» ﻓﮑﺮﮐﺮدم «ای ﻣﺮد اﻣﺮوز ﻣﻦ ﻫﺰاران ﮐﺎر ﻣﻬﻤﺘﺮ ﺑﺮای اﻧﺠﺎم دارم و ﻓﺮﺻﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﻧﻨﻮﺷﯿﺪﻧﻢ ﺑﺒﺎﻟﻢ، وﺟﻮد ﻧﺪارد!» اﻟﺒﺘﻪ آن وﻗﺖ ﻫﻨﻮز ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪم. ﺣﺎﻻ در اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰی ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ؛ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮردن ﺑﻪ ﻣﺮاﺗﺐ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﮐﺎری اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ روز اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دﻫﻢ.
ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ آﻧﻬﺎ در ﺟﻠﺴﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری و ﻓﻘﻂ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﺮاﯾﻢ ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد. وﻟﯽ دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ درﺑﺎرۀ ﻣﺸﮑﻼت ﺑﺰرﮔﺘﺮی ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ؛ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﻣﺸﮑﻞ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﯽرﺳﯿﺪ و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﺮک «ﻣﺸﺮوب ﺑﺮای ﯾﮏ روز » دردی را دوا ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺲ از ﻫﻔﺖ ﻣﺎه ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ آن را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ. از وﻗﺘﯽ ﻣﺸﺮوب را رﻫﺎ ﮐﺮده ام ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﺮوز ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ، ﮐﻪ ﮔﻤﺎن ﻣﯽﮐﺮدم ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل و ﯾﺎ ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪه اﻧﺪ.
ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ A.A ﺑﯿﺎﯾﻢ. ﻫﻤﮥ داروﻫﺎی ﻣﺨﺪّر ﻗﺮصﻫﺎ و ﺗﺎ ﺣﺪی اﻟﮑﻞ را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم. ﺗﺎ اواﯾﻞ ﺟﻮﻻی اﻟﮑﻞ را ﻫﻢ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﺗﺮک ﻧﻤﻮده و درﭼﻨﺪ ﻣﺎه آﺧﺮ ﻫﯿﭻ ﻗﺮﺻﯽ ﻫﻢ ﻣﺼﺮف ﻧﮑﺮدم. وﻗﺘﯽ اﺷﺘﯿﺎق ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن اﻟﮑﻞ از ﺑﯿﻦرﻓﺖ دﯾﮕﺮ در دﺳﺘﺮس ﻧﺒﻮدﻧﺶ ﻫﻢ ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد. اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت وﻗﺘﯽ ﺣﺎﻟﺖﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺳﺮﻓﻪ، درد، اﺿﻄﺮاب، ﺑﯽﺧﻮاﺑﯽ، ﮔﺮﻓﺘﮕﯽ ﻣﺎﻫﯿﭽﻪای، ﯾﺎ دل درد داﺷﺘﻢ ﭘﺮﻫﯿﺰ ازﻗﺮص ﺧﻮردن ﮐﻤﯽ ﺳﺨﺖ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﮐﻢﮐﻢ از اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﻫﻢ راﺣﺖ ﺷﺪم. اﻣﺮوز اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﻖ ﻧﺪارم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﺳﻮدﮔﯽ ﺧﯿﺎل از ﻣﻮاد ﺷﯿﻤﯿﺎﯾﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ.
اﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﻮم اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ ﻧﻪ ﻣﺴﺌﻠﻪ اﺧﻼﻗﯽ؛ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ وﯾﺎر (اﺟﺒﺎر) ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ از اﯾﻦ وﯾﺎر آﮔﺎه ﻧﺒﻮدم؛ و ﻧﯿﺰ ﭘﯽ ﺑﺮدم ﮐﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺑﻪ ﻧﯿﺮوی اراده ﮐﺎری ﻧﺪارد. آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ درA.A ﺑﻮدﻧﺪ اﻣﺘﯿﺎزاﺗﯽ ﺑﺪﺳﺖ آورده ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از آﻧﭽﻪ ﻣﻦ دارم ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. اﻣﺎ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم اﮔﺮ داﺷﺘﻦ آن اﻣﺘﯿﺎزات ﺟﺪﯾﺪ را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ داﺷﺘﻪﻫﺎی
ﺧﻮد را ﻫﻢ ازدﺳﺖ ﺑﺪﻫﻢ؛ ﭼﻮن ﺑﺎ آﻧﭽﻪ داﺷﺘﻢ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪ ﮐﻪ ﭘﺬﯾﺮش ﮐﻠﯿﺪ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻣﻦ اﺳﺖ. اﻟﮑﻞ و ﻗﺮص را ﭘﺲ از ﻫﻔﺖ ﻣﺎه در A.A رﻫﺎ ﮐﺮدم. اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻧﻤﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﺮا ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺧﻮب ﮐﺎرﻧﻤﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺘﻢ: «ﺧﺪاﯾﺎ ﻣﻦ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ واﻗﻌﯽ ﻫﺴﺘﻢ و اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ اﺳﺖ، ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟» وﻗﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن در ﻣﺸﮑﻼت را رﻫﺎ ﮐﺮده و در ﭘﺎﺳﺦ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدم ﻣﺸﮑﻼت از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ. از آن ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻣﺸﺮوب ﻧﺪاﺷﺘﻪام.
و اﻣﺮوز درﯾﺎﻓﺘﻢ، ﭘﺬﯾﺮﯾﺶ ﭘﺎﺳﺦ ﻫﻤﮥ ﻣﺸﮑﻼت اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﺨﺺ، ﻣﮑﺎن، ﭼﯿﺰی ﯾﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ و ﺑﻄﻮر ﮐﻠﯽ ﺣﻘﯿﻘﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮﻣﯽﺧﻮرم، ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل اﺳﺖ آﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮم و ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ آن واﻗﻌﯿﺎت را ﻫﻤﺎﻧﻄﻮری ﮐﻪ وﺟﻮد دارد ﻧﭙﺬﯾﺮم آراﻣﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻣﻤﮑﻦ در دﻧﯿﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ رخ ﻧﻤﯽدﻫﺪ. ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺧﻮد را ﺑﭙﺬﯾﺮم. ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻤﺎﻧﻢ. اﮔﺮ زﻧﺪﮔﯽ
را ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﻗﺒﻮل ﻧﮑﻨﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺷﺎد ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﻻزم اﺳﺖ در ﺧﻮد و ﻧﮕﺮﺷﻢ ﺑﻪ وﺟﻮد آﯾﺪ ﺗﻮﺟﻪ ﮐﻨﻢ، ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ در دﻧﯿﺎ ﺻﻮرت ﭘﺬﯾﺮد.
ﺷﮑﺴﭙﯿﺮ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﺪ: «دﻧﯿﺎ ﺻﺤﻨﮥ ﻧﻤﺎﯾﺶ اﺳﺖ و ﻫﻤﮥ ﻣﺮدان و زﻧﺎن ﻓﻘﻂ ﺑﺎزﯾﮕﺮﻧـﺪ ».او ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻨﺘﻘﺪ ﺳﺨﺖ ﮔﯿﺮی ﻫﺴﺘﻢ . ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻋﯿﻮب اﺷﺨﺎص و ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ را ﺑﻔﻬﻤﻢ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺤﺎﻟﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ را ﮔﻮﺷﺰد ﮐـﻨﻢ ﭼـﻮن ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدم ﻫﻤﮥ آدﻣﻬﺎ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم ﺟﻮﯾﺎی ﮐﻤﺎل ﻫﺴﺘﻨﺪ . ﺑﺎ ﭘﺬﯾﺮﺷﯽ ﮐﻪ در A.A ﺑـﻪ ﻣﻦ آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ درﯾﺎﻓﺘﻢ در وﺟﻮد ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ آدم ﻫﺎ ﮐﻤﯽ ﺧﻮﺑﯽ و در وﺟـﻮد ﺑﻬﺘـﺮﯾﻦ آدﻣﻬـﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﺪی ﻫﺴﺖ؛ ﻣﺎ ﻫﻤﻪ ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﺪا ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺣﻖ زﻧﺪﮔﯽ دارﯾﻢ . وﻗﺘـﯽ از ﺧـﻮدم ﯾـﺎ ﺷﻤﺎ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ در واﻗﻊ دارم از ﮐﺎر ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ و ﻣـﯽ ﮔـﻮﯾﻢ ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺑﻬﺘﺮ از ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﻢ.
ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻃﻤﯿﻨﺎن داﺷﺘﻢ ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮای آدم ﺧﻮﺑﯽ ﻣﺜـﻞ ﻣـﻦ ﺑﯿﻔﺘﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺸﺨﺺ ﺷﻮد اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ . اﻣﺎ اﻣﺮوز ﻓﻬﻤﯿﺪم، اﯾـﻦ ﺑﻬﺘـﺮﯾﻦ اﺗﻔـﺎﻗﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ . و اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﺛﺎﺑﺖ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽ داﻧـﻢ ﭼـﻪ ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ و اﮔﺮ ﻧﺪاﻧﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻮب اﺳﺖ ﭘﺲ ﺣﺘﻤﺎً ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﺑﺮای ﺷـﻤﺎ ﯾﺎ دﯾﮕﺮان ﻧﯿﺰ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺧﻮب اﺳﺖ و ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻧﻈﺮ ﻧـﺪﻫﻢ و ﺗﺼﻮّر ﻧﮑﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ و ﺧﺼﻮﺻﺎً زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدم را ﻫﻤـﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫـﺴﺖ ﺑﭙـﺬﯾﺮم درﺳـﺖ ﻣﺜـﻞ اﻣـﺮوز . ﻗﺒـﻞ از A.A ﺧـﻮد را ﺑـﺎ ﻧﯿـﺎت و ﻣﻘﺎﺻـﺪم ﻣﯽﺳﻨﺠﯿﺪم در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دﻧﯿﺎ ﻣﺮا ﺑﺎ اﻋﻤﺎﻟﻢ ﻣﯽ ﺳﻨﺠﺪ.
ﭘﺬﯾﺮش ﭘﺎﺳﺦ ﻣﺸﮑﻼت زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﻮده اﺳﺖ . ﮔﻮﯾﺎ A.A ﻋﯿﻨـﮏ ﺟﺪﯾـﺪی ﺑـﻪ ﻣﻦ داد ه اﺳﺖ . ﻣﻦ و ﻣﮑﺲ ﺣﺎﻻ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل اﺳﺖ ﮐـﻪ ازدواج ﮐـﺮده اﯾـﻢ . ﻗﺒـﻞ از ازدواﺟﻤﺎن وﻗﺘﯽ او ﻧﻮﺟـﻮان ﺧﺠـﺎﻟﺘﯽ و ﻻﻏـﺮی ﺑـﻮد ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ در او ﻣـﯽ دﯾـﺪم ﮐـﻪ دﯾﮕﺮان ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ ﺑﺒﯿﻨﻨﺪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ زﯾﺒـﺎﯾﯽ ، ﺟـﺬاﺑﯿﺖ ، ﺷـﺎداﺑﯽ ، ﺷـﻮخ ﻃﺒﻌـﯽ و ﺧﯿﻠﯽ وﯾﮋﮔﯿﻬﺎی ﺧﻮب دﯾﮕﺮ ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺑﺎ ا و ﻣﯽ ﺷﺪ ﺧﯿﻠـﯽ راﺣـﺖ ﺣـﺮف زد . ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ذﻫﻦ رﯾﺰﺑﯿﻨﯽ داﺷـﺘﻢ ﮐـﻪ روی ﻫـﺮ ﭼﯿـﺰ ﻣﺘﻤﺮﮐـﺰ ﻣـﯽ ﺷـﺪ . آن را ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻃﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ وﻗﺘـﯽ درﺑـﺎرۀ او ﻓﮑـﺮ ﮐـﺮدم وﯾﮋﮔﯿﻬـﺎی ﺧـﻮﺑﺶ ﺑـﺰرگ و ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﺎ ازدواج ﮐﺮدﯾﻢ و ﻫﻤﮥ اﯾﻦ وﯾﮋﮔﯿﻬﺎی ﺧﻮب ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺑﺮ اﯾﻢ آﺷﮑﺎرﺷﺪ وﻣﺎ ﺷﺎد ﺷﺎد ﺑﻮدﯾﻢ.
اﻣﺎ ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻣﻦ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﻟﮑـﻞ ﻧﮕﺮش ﻣﺮا ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار داده اﺳﺖ؛ ﺑﻪ ﺟﺎی اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻫﺎی ﻫﻤﺴﺮم را ﺑﺒﯿـﻨﻢ ﻓﻘـﻂ ﻋﯿﻮب او را ﻣﯽ دﯾﺪم و ﻫﺮ ﭼﻪ ذﻫﻨﻢ را ﺑﯿﺸﺘﺮ روی او ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐـﺮدم ﻋﯿـﻮﺑﺶ ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﺷﺪﻧﺪ. ﻫﺮ ﻋﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ او ﮔﻮﺷﺰد ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﭘﻮچ و ﺑﯽ ارزش اﺳﺖ ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﺑـﻪ ﻃـﺮف ﻧﯿـﺴﺘﯽ ﭘـﯿﺶ ﻣـﯽ رﻓـﺖ . ﻫـﺮ ﭼـﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم. او ﭘﮋﻣﺮدهﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ.
ﭘﺲ ورودم ﺑﻪ A.A ﯾﮏ روز ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﻋﺪﺳﯽ ﻋﯿﻨﮑﻢ واروﻧـﻪ اﺳـﺖ : «ﺷـﻬﺎﻣﺖ ﺗﻐﯿﯿـﺮدادن» در دﻋﺎی آراﻣﺶ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم را ﺗﻐﯿﯿ ﺮ دﻫﻢ و ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم ﮐـﻪ ﻫﻤﺴﺮم را ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﭙـﺬﯾﺮم . A.A ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻋﯿﻨـﮏ ﺟﺪﯾـﺪی داده اﺳـﺖ . ﻣـﻦ دوﺑﺎره ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ روی وﯾﮋﮔﯿﻬﺎی ﺧﻮب ﻫﻤﺴﺮم ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ و آﻧﻬﺎ را ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ روز ﺑـﻪ روز ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.
ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را ﺑﺎ ﺟﻠﺴﮥ A.A اﻧﺠﺎم دﻫﻢ . ﻫﺮ ﭼـﻪ ذﻫـﻨﻢ را ﺑﯿـﺸ ﺘﺮ رویﻋﯿﻮﺑﺶ ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﻣﺎﻧﻨ ﺪ: دﯾﺮ ﺷﺮوع ﺷـﺪن و دود ﺳـﯿﮕﺎر، ﻋﯿـﻮب ﺟﻠـﺴﻪ ﺑـﺮاﯾﻢ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد. اﻣﺎ اﮔﺮ ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﯿﻔﺰاﯾﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ از ﺷﺮﺷﺎن ﺧﻼص ﺷﻮم؛ وﻗﺘﯽ ذﻫـ ﻨﻢ را روی ﺧـﻮﺑﯽ ﻫـﺎی آن ﻣﺘﻤﺮﮐﺰ ﮐ ﻨﻢ ﻧﻪ روی ﻋﯿﻮب آن ، ﺟ ﻠﺴﻪ ﺑﻬﺘﺮ و ﺑﻬﺘـﺮ ﻣـﯽ ﺷـﻮد . اﻣـﺮوز وﻗﺘـﯽ روی ﺧﻮﺑﯽﻫﺎ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ روز ﺧﻮﺑﯽ دارم و وﻗﺘﯽ روی ﺑﺪی ﻫﺎ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ روز ﺑـﺪی دارم. اﮔﺮ روی ﻣﺸﮑﻠﯽ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ آن ﻣﺸﮑﻞ ﺗﺸﺪﯾﺪ ﻣـﯽ ﺷـﻮد وﻟـﯽ اﮔـﺮ روی ﭘﺎﺳـﺦ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ ﭘﺎﺳﺦﻫﺎی ﺑﻬﺘﺮی ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﺣﺎﻻ ﻣﻦ و ﻣَﮑﺲ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ را اﻧﺘﻘـﺎل دﻫـﯿﻢ ﻧﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. ﻣﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻧﻈﺮات ﻣﺘﻔﺎوﺗﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﻢ ؛ اﻣﺎ ﻧﻤـﯽ ﺗـﻮاﻧﯿﻢ درﺑﺎرۀ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻤﺎن ﺑﺤﺚ ﮐﻨﯿﻢ . ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ او ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻃﻮر ﯾﺎ آن ﻃﻮر ﻓﮑـﺮ ﻧﮑﻨﺪ اﻣﺎ ﻗﻄﻌﺎً ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺣﻖ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدن را از او ﺑﮕﯿﺮم . وﻗﺘﯽ ﺑﺎ اﺣـﺴﺎﺳﺎت ﺳـﺮ وﮐﺎر دارﯾﻢ ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﻮد و دﯾﮕﺮان دارﯾﻢ.
اﯾﺠﺎد اﯾﻦ راﺑﻄﻪ ﺑﺎ ﻣﮑﺲ ﮐﺎرﺳﺎده ای ﻧﺒﻮد . ﺑﺮﻋﮑﺲ ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ ﻋﻤﻠﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ، ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ و ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﻣﮑﺲ ﺑﻮد . ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﺮﺳﺪ ﻣـﻦ اﺑﺘـﺪا ﻫﻤـﺴﺮ و ﺧﺎﻧﻮاده ام را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺳﭙﺲ ﺗـﺎز ه وارد ان A.A را . اﻣـﺎ ﺑـﺮﻋﮑﺲ ﺑـﻮد .
ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻫﺮ ﯾﮏ از دوازده ﻗﺪم را ﺑﺨﺼﻮص در ارﺗﺒﺎط ﺑـﺎ ﻣﮑـﺲ درذﻫﻨﻢ ﻣﺮور ﮐﻨﻢ؛ از ﻗﺪم اول ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: «ﻣﻦ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﮑﻞ ﻋﺎﺟﺰم و اﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﯽ و ﺧﺎﻧﻮاده ام را از دﺳﺖ داده ام» ﺗﺎ ﻗﺪم دوازدﻫﻢ ﮐﻪ در آن ﺳﻌﯽ ﮐـﺮدم ﺑـﺎ او ﻣﺜـﻞ ﯾـ ﮏ ﺑﯿﻤﺎررﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ و او را ﺑﺎ ﻋﺸﻘﯽ درﻣﺎن ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﯾـﮏ ﺗـﺎزه وارد A.A دارم . وﻗﺘﯽ ﺑﻪ اﯾﻦ روش ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽرود.
ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﯾﻦ ا ﺳﺖ ﮐﻪ آراﻣﺶ در ﻣﻦ ﺑـﺎ اﻧﺘﻈـﺎراﺗﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﻣﻌﮑﻮس دارد . ﻫﺮ ﭼـﻪ اﻧﺘﻈـﺎراﺗﻢ از ﻣَ ﮑـﺲ و اﻓـﺮا د دﯾﮕـﺮ ﺑـﺎﻻﺗﺮ ﺑﺎﺷـﺪ آراﻣﺸﻢ ﮐﻤﺘﺮ اﺳﺖ . وﻗﺘﯽ ﺳﻄﺢ ﺗﻮﻗﻌّﻢ را ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣـﯽ آورم آراﻣـﺸﻢ ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﻣـﯽ ﺷـﻮد .
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ «ﺣﻘﻮق ﺧﻮد» ﻣﯽرﺳﻢ، ﺑﺎز ﻫـ ﻢ آراﻣـﺸﻢ ﮐـﻢ ﻣـﯽ ﺷـﻮد . وﻗﺘـﯽ از ﺧـﻮد ﻣـﯽ ﭘﺮﺳــﻢ: «واﻗﻌـﺎً اﯾــﻦ ﭼـﻪ اﻫﻤﯿﺘــﯽ دارد؟ ﭼﻘـﺪر ﻣﻬــﻢ اﺳـﺖ؟ در ﻣﻘﺎ ﺑــﻞِ، آراﻣــﺶ و ﻫﻮﺷﯿﺎری و ﻋﻮاﻃﻔﻢ ﭼﻘﺪر اﻫﻤﯿﺖ دارد؟» آن وﻗﺖ «ﺣﻘﻮق» و اﻧﺘﻈﺎراﺗﻢ را رﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺑﺮای آراﻣﺶ و ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾ ﻢ ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ارزش ﻗﺎﺋﻞ ﺑﺎﺷـﻢ ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ آﻧﻬﺎ را در ﺳﻄﺤﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻢ «ﺣﺪاﻗﻞ در زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ».
اﻣﺮوز ﭘﺬﯾﺮش ﮐﻠﯿﺪ راﺑﻄﮥ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺧﺪاﺳﺖ . ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﺳﺖ روی دﺳﺖ ﻧﻤﯽ ﮔـﺬارم و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﻤﯽ ﻣﺎﻧﻢ ﮐﻪ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ . در ﻋﻮض؛ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ را ﮐـﻪ ﭘـﯿﺶ روﯾـﻢ اﺳﺖ و ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﺷﻮد اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دﻫﻢ و ﻧﺘﯿﺠﻪ را ﺑﻪ او واﮔﺬار ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ؛ ﺑـﻪ ﻫـﺮ ﺣـﺎل ﻧﺘﯿﺠﮥ ﻣﻄﻠﻮب ﺑﺮای ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺖ ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ.
ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ذﻫﻦ رﯾﺰﺑﯿﻦ و ﺟﺎدوﯾﯽ ﺧﻮد را روی ﭘﺬﯾﺮﺷﻢ ﻣﺘﻤﺮﮐـﺰ ﮐـﻨﻢ . از اﻧﺘﻈـﺎراﺗﻢ دورش ﮐﻨﻢ ﭼﻮن آراﻣﺶ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺳﻄﺢ ﭘﺬﯾﺮﺷﻢ راﺑﻄﮥ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ دارد . وﻗﺘﯽ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽ آورم ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭼﻨﯿﻦ آراﻣﺸﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ . ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ ﺑـﻪ .ﺧﺎﻃﺮAA
