ﻫـــﺮ ﭼـــﻪ در ﺟﻠـــﺴﺎت ﺑﯿـــﺸﺘﺮﺑﻪ ﺑﻘﯿـــﻪ ﮔـــﻮش ﻣـــﯽداد، در ﻣـــﻮرد ﺳـــﺎﺑﻘﮥ ﻣـــﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺧـــﻮد ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ.
ﻣﻌﻤﻮﻻً داﺳﺘﺎنﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﭼﻄﻮر ﺑﻮده اﯾﻢ( ﭼﻪ وﺿﻌﯽ داﺷﺘﯿﻢ) ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد و اﻻن ﭼﻄﻮر ﻫﺴﺘﯿﻢ ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺒﻮد و اﺗﻔﺎق ﺧﺎﺻﯽ ﻫﻢ ﻧﯿﻔﺘﺎد. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﭼﯿﺰی ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪم. اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻗﺼﮥ دﯾﮕﺮان را ﮔﻮش ﮐﺮدم و ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﺮای آﻧﻬﺎ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، و ﺑﻪ زﻣﺎن و ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ آن دﻗﺖ ﻧﻤﻮدم، ﭘﯽ ﺑﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﮥ اﯾﻦ وﻗﺎﯾﻊ در
ﮔﺬﺷﺘﮥ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻮده اﻧﺪ.
ﻗﺼﮥ ﻣﻦ از اواﺳﻂ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد؟ ﻣﻦ و ﺧﺎﻧﻮادهام در ﻣﺮاﺳﻢ ﺧﺘﻨﻪ و ﻧﺎﻣﮕﺬاری ﮐﻮدک ﯾﮑﯽ از ﺧﻮﯾﺸﺎوﻧﺪان ﯾﻬﻮدی ﺧﻮد ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﭘﺲ ازﻣﺮاﺳﻢ و ﺻﺮف ﻏﺬا ﮐﻤﯽ ﺧﻮاﺑﯿﺪم. ﻣﻮﻗﻊ رﻓﺘﻦ ﮐﻪ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﯿﺪار ﮐﺮده.
ﺳﻮار ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﺎﻧﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. ﻫﻤﻪ ﺳﺎﮐﺖ ﺑﻮدﻧﺪ. ﻫﻤﺴﺮ و دو ﻓﺮزﻧﺪم ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽﮔﻔﺘﻨﺪ. ﺑﻌﺪ از ﻣﺪﺗﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺑﻮده.
ﻣﺎﺟﺮا از اﯾﻦ ﻗﺮار ﺑﻮده: ﻫﻨﮕﺎم ﺑﯿﺪار ﺷﺪن ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮردیِ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﻦ و ﺑﺪاﺧﻼق آﻧﻬﺎ را ﺗﺮﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮدم. ﻫﻤﺴﺮ و ﻓﺮزﻧﺪاﻧﻢ وﺣﺸﺖ زده ﺷﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﻪ آﻧﻬﺎ آﺳﯿﺒﯽ وارد ﮐﻨﻢ. ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. ﻫﻤﺴﺮ ﺑﺮادر زﻧﻢ، ﻣﺪدﮐﺎر اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ اﺳﺖ.
او ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺸﺎور ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﯿﻢ. ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ. ﺑﺪون ﻫﯿﭻ دﻟﯿﻠﯽ ﺣﻤﻼت ﻋﺼﺒﯽ داﺷﺘﻢ. ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻌﺒﮥ ﻣﺤﺼﻮﻻت را ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮان ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻی ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ در آن ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺣﺘﯽ ﺟﻌﺒﻪﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ را ﻫﻢ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻨﻢ.
در ﺑﮑﺎر ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺗﺨﺼﺺ ﺧﻮد ﻫﻢ داﺷﺘﻢ دﭼﺎر ﻣﺸﮑﻞ ﻣﯽ ﺷﺪم. در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﭼﻮن ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ اراﺋﻪ ﻣﯽدادم و ﻣﺠﺮی ﭘﺮوژهﻫﺎی ﻣﻔﯿﺪی ﺑﻮدم؛ اﯾﺪهﻫﺎی ﺟﺪﯾﺪ و ﺟﺎﻟﺒﯽ ﻧﯿﺰداﺷﺘﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه ﺑﻮدم و درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﺮزﻧﺪه ﺑﻪ ﻧﻈﺮﻣﯽرﺳﯿﺪم اﻣﺎ ﺳﺮﯾﻊ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﻣﯽﺷﺪم. ﺣﺎﻻ ﮐﻨﺘﺮل ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ داﺷﺖ از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪ. ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﮐﺎرﻫﺎی ﻋﺠﯿﺒﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دادم ﻣﺜﻼً ﺻﻨﺪﻟﯽ را روی ﻣﯿﺰم ﻣﯽ ﮐﻮﺑﯿﺪم. و ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ ﺟﺪی ﺗﺮی ﻧﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ آﻣﺪه ﺑﻮد اﯾﻨﮑﻪ، ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ اﻓﺘﺎدم. ﻧﻘﺸﻪ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ ﻃﺮح ﯾﮏ ﺗﺼﺎدف ﮐﻪ در ذﻫﻦ ﻣﺴﺆﻻن ﺷﺮﮐﺖ ﺑﯿﻤﻪ ﻫﯿﭻ ﺳﺆاﻟﯽ ﺑﺮﻧﻤﯽاﻧﮕﯿﺨﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ در ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺑﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﻣﻮرد ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺧﻮاﺳﺘﻦ اﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻪ داﯾﺮۀ ﺧﺪﻣﺎت ﺧﺎﻧﻮادﻫﺎی ﯾﻬﻮدی رﻓﺘﻪ و ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺪدﮐﺎر رواﻧﯽ ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدﯾﻢ. او اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﻫﺮ دوی ﻣﺎ ﺣﺮف زد ﺑﻌﺪ ﺗﮏﺗﮏ ﻣﺎ را دﯾﺪ و دوﺑﺎره ﻫﺮ دو ﺑﻪ دﯾﺪن او رﻓﺘﯿﻢ. و آﻧﺮوز ﮔﺬﺷﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدﯾﻢ روی ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻣﯿﺎن ﻓﺮدی ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﭘﯿﺶ او ﺑﻮدم ﺑﺎ ﻣﻦ درﺑﺎرۀ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﺣﺮف ﻣﯽ زد. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا وارد اﯾﻦ ﺑﺤﺚ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم اﻣﺎ ﻧﻪ آﻧﻘﺪر زﯾﺎد. ﻣﻦ
اﺻﻼً ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن اﺷﺎرهای ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم ﻓﻘﻂ وﻗﺘﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﺟﻮاب دادم: «ﺑﻠﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم». اﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ اﯾﻦ ﻧﺒﻮد. ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﺑﻮد. ﯾﮏ روز ازروی ﯾﮏ ﺟﺰوه ﭼﻨﺪ ﺳﻮال ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻮاﻧﺪ و ﻣﻦ ﺻﺎدﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﮥ آﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ دادم. او ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ زﯾﺎدی ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺟﻠﺴﻪ در ﻣﻮرد آن ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ.
ﯾﮏ روز از ﻣﻦ ﭘﺮﺳﯿﺪ آﯾﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﭘﻨﺞ ﺑﺎر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن در روز ﻣﺤﺪود ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ ﮔﻔﺘﻢ: «ﻣﻄﻤﺌﻨﺎً». وﻗﺘﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻌﺠﺐ ﮐﺮدم. ﺷﺎﯾﺪ آن اوﻟﯿﻦ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﺒﻨﯽ ﺻﺤﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎی او ﺑﻮد. اﻣﺎ اﺻﻼً ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﺧﻄﻮر ﻧﮑﺮد.
ﺳﭙﺲ راه ﺣﻞ زﯾﺮﮐﺎﻧﻪای ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ رﺳﯿﺪ. ﻣﻦ ﺻﺎﺣﺐ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﺪرک ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ و آدم ﺑﺎ ﻫﻮﺷﯽ ﻫﺴﺘﻢ و ﭼﻨﯿﻦ آدﻣﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻞ را ﺣﻞ ﮐﻨﺪ. ﻧﻈﺮم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻌﺪ ازﺧﻮردن آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺸﺮوب، ﺧﻮردن ﻣﺸﺮوب ﺑﻌﺪی را ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮﺑﯿﻨﺪازم. اﻣﺎ او ﮔﻔﺖ: اﮔﺮ اﺟﺒﺎری در ﮐﻨﺘﺮﻟﺶ داری، ﭘﺲ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل اﺳﺖ.
در ﯾﮑﯽ از ﺟﻠﺴﺎت ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد: ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ اﺻﻼً ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرم. ﮔﻔﺘﻢ: «ﺑﺎﺷﻪ». ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﭽﻪﻫﺎ را ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﮐﺞ ﺧﻠﻖ و ﺗﺤﺮﯾﮏ ﭘﺬﯾﺮ ﺷﻮم.
ﻋﺎدت داﺷﺘﻢ اﮐﺜﺮ ﻓﯿﻠﻢﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪِ ﺷﺐ را ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻨﻢ. در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه ﺧﻮردن ﻣﺸﺮوب، اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﻣﯽﮐﺮدم. اﯾﻦ ﻋﺎدت، زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ در ﻣﺪرﺳﮥ ﺷﺒﺎﻧﻪ درس ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم ﺷﺮوع ﺷﺪ. آن زﻣﺎن ﺷﻐﻠﯽ ﺗﻤﺎم وﻗﺖ داﺷﺘﻢ و ﺷﺐ ﻫﺎ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮاﻧﺪن ﺷﯿﻤﯽ ﻣﯽﭘﺮداﺧﺘﻤﻢ. ﻓﯿﻠﻢﻫﺎی زﯾﺎدی در ﻣﻮرد اﺷﺨﺎﺻﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری داﺷﺘﻨﺪ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻣﺎﻧﻨﺪ: ﺗﻌﻄﯿﻼت ﮔﻤﺸﺪه، روزﻫﺎی ﺷﺮاب و رز و ﻏﯿﺮه. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ
ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪﻧﻢ و از دﺳﺖ دادن ﮐﻨﺘﺮل و ﺑﺪاﺧﻼﻗﯽ، ﯾﺎ ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻪ ﮔﻔﺘﮥ ﻫﻤﺴﺮم،ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﮑﻠﯽ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ را ﺑﻪ واﻟﺪﯾﻦ ﻫﻤﺴﺮم ﺳﭙﺮدﯾﻢ.
اﻣﺎ ﺑﺎ ﺗﻌﺠﺐ، آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﮔﺬﺷﺖ و ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻧﯿﺎﻣﺪ و ﺟﻠﺴﮥ ﺑﻌﺪ اﯾﻦ را ﺑﻪ آن ﻣﺸﺎور ﮔﻔﺘﻢ. او ﮔﻔﺖ: «ﺟﻠﺴﻪ ﭼﻄﻮره؟» ﮔﻔﺘﻢ: «ﭼﻪ ﺟﻠﺴﻪای؟» ﮔﻔﺖ: «ﺟﻠﺴﻪAA» ﮔﻔﺘﻢ: «ﺟﻠﺴﮥ A.A ﭼﯿﺴﺖ؟» ﻗﺒﻼً ﻫﺮﮔﺰ درﺑﺎرۀ آن ﺣﺮﻓﯽ ﻧﺰده ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ A.A ﺑﺮوم. ﻟﯿﺴﺖ ﺟﻠﺴﺎت را ﺑﯿﺮون آورد.
او در ﻣﻮرد ﺟﻠﺴﺎت آزاد و ﺟﻠﺴﺎت ﻣﺤﺮﻣﺎﻧﻪ ﺗﻮﺿﯿﺤﺎﺗﯽ داد. ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ را ﮐﻪ ﻓﮑﺮﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﻣﻨﺎﺳﺐﺗﺮ اﺳﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم . ﮔﺮوه ﮔﻔﺘﮕﻮی ﻣﺮداﻧﻪ. آﻧﻬﺎ آدمﻫﺎﯾﯽ ﻣﺜﻞ ﺧﻮدم ﺑﻮدﻧﺪ و زﻣﺎن ﺑﺮﮔﺰاری آن ﻫﻢ ﺑﺎ ﮐﺎر ﻣﻦ ﺗﺪاﺧﻠﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. اﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ از روز ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺷﺮوع ﻣﯽ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭘﺮوژه ﯾﺎ ﮐﺎر دﯾﮕﺮی را روز ﯾﮑﺸﻨﺒﻪ ﺷﺮوع ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم. دوﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ ﻫﻢ ﻣﻮﻗﻊ ﭘﺨﺶ ﺳﺮﯾﺎل ﻣَﺶ (M.A.S.H) ﺑﻮد. ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ
ﻫﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ «ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺷﺐ در ﺳﯿﻨﻤﺎﻫﺎ» ﭘﺨﺶ ﻣﯽﺷﺪ و ﻣﻦ، ﺗﻤﺎﺷﮕﺮ ﭘﺮو ﭘﺎ ﻗﺮص ﻓﯿﻠﻢﻫﺎی ﻗﺪﯾﻤﯽ ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﭼﻬﺎر ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ .ﺑﻮد A.A ﺟﻠﺴﮥ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد. درﺑﺎرۀ ﻣﺸﮑﻞ ﯾﮑﯽ از آن آدمﻫﺎ در ﻣﻄﺐ دﮐﺘﺮش ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﻢ. آدمﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ؛ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ او ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ ﺑﻮد. ﻣﺜﻞ:«زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ و ﺑﮕﺬار زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ» «ﺑﺎ ﺣﻮﺻﻠﻪ و دﻗﺖ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪه» «ﻓﻘﻂ ﺑﺮای ﺑﺮای اﻣﺮوز» «دﻋﺎی آراﻣﺶ را ﺑﺨﻮان» «ﺑﺎ راﻫﻨﻤﺎﯾﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن» وﻗﺘﯽ دور ﻣﯿﺰ ﺟﻤﻊ ﺷﺪﯾﻢ ﻧﻮﺑﺘﻢ ﺷﺪ. از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﮥ آﻧﻬﺎ ﺧﻮد را اﻟﮑﻠﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﭼﻨﺪان ﺳﺨﺖ ﻧﺒﻮد ﺧﻮد را اﯾﻦ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﻨﻢ «ﺳﻼم، ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ» و ﺑﻪ آن ﻣﺮد ﻧﯿﺰ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دادم ﻧﺰدﯾﮑﺘﺮﺑﺪﯾﮕﺮی ﺑﺮود. ﺧﯿﻠﯽ از ﻣﻦ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ از ﺟﻠﺴﻪ ﮔﻔﺖ ﺣﺘﻤﺎً آن ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
در ﻃﻮل ﺟﻠﺴﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ اﺷﺎره ﮐﺮد ﮐﻪ ﻣﺎ وﻗـﺖ زﯾـﺎدی را ﺑـﻪ ﺑﺤـﺚ وﮔﻔﺘﮕﻮ ﻣﯽ ﮔﺬراﻧﯿﻢ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺑﺎﯾـﺪ وﻗـﺖ ﺑﯿـﺸﺘﺮی را ﺑـﻪ ﺗﻤـﺮﯾﻦ ﻗـﺪم اول ﺑـﺮای ﺗـﺎزه واردﻫﺎ اﺧﺘﺼﺎص دﻫﯿﻢ . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﻔﺘﮥ ﺑﻌﺪ ﺳـﺮ ﻣﯿـﺰ ﻗـﺪم اول ﻧﺸـﺴﺘﻢ . ﺑﺤـﺚ ﺧﯿﻠـﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﺑﻮد . ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ «در ﺑﺮاﺑ ﺮ اﻟﮑﻞ ﻋﺎﺟﺰ ﻫﺴﺘﻢ » اﻣﺎ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐـﻪ «اﺧﺘﯿـﺎر زﻧﺪﮔﯿﻢ از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪه ﺑﻮد».
ﯾﮏ ﺷﺐ، در ﻣﻮرد زﻣﺎن ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾﻢ و ﻣﻦ ﮔﻔـﺘﻢ درﺗﻤﺎم ﻋﻤﺮ اﻟﮑﻞ ﻧﻮﺷﯿﺪه ام. در واﻗﻊ اوﻟﯿﻦ ﻣﺸﺮو ب را ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐـﻪ ﺧﺘﻨـﻪ ام ﻧﻤﻮدﻧـﺪ ﻣـﻦ دادﻧﺪ. اﯾﻦ ﮐﺎر ﻣﻌﻤﻮﻻً وﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﺸﺖ ﺳﺎ ل دارﻧﺪ اﻧﺠـﺎم ﻣـﯽ ﺷـﻮد . ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی ﯾﻬﻮدی ﺧﯿﻠﯽ زود ﻣﺸ ﺮوب ﺧﻮاری را ﺷﺮوع ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻌﺪ از آن ﻓﻘﻂ ﺷﯿﺮ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ و آب ﻣﯿﻮه ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ دادﻧﺪ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﮐﻤﯽ ﺟـﺎ آﻣـﺪ وﺗﻮاﻧــﺴﺘﻢ ﺑــﺎ ﺧــﺎﻧﻮاده ﺳــﺮﻣﯿﺰ ﺑﻨــﺸﯿﻨﻢ. ﺑﻌــﺪ از آن ﻫــﺮ ﺟﻤﻌــﻪ ﺷــﺐ ﺷــﺮاب ﺿــﻌﯿﻒ ﻣﯽﺧﻮردم ﮐﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻّﯽ ﻧﺒﻮد . ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺧﻮردﯾﻢ ﺷﺮاب ﺷـﯿﺮﯾﻦ و آب ﻣﯿـﻮۀ ﮔﺎزدار ﺑﻮد ﺑ ﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻤـﯽ ﺧـﻮردم دوﺳـﺖ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ . ﺑﻌـﺪاً ﻣﻌﻨـﯽ ﺷـﺮاﺑﺨﻮار
ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ را ﻓﻬﻤﯿﺪم: ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرد ﯾﺎ آن را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارد.
وﻗﺘﯽ 10 ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم از ﻣﺮاﺳﻢ ﺟﺸﻦ ﺗﮑﻠﯿﻒ ﭘﺴﺮ ﻋﻤﻮﯾﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ در ﺧﺎﻧﮥ ﻣـﺎدرﺑﺰرﮔﻢ ﺟﺸﻦ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ آﻧﺠﺎ ﻣﻦ اوﻟﯿﻦ ﻣـﺸﺮوب واﻗﻌـﯽ را ﺧـﻮردم . ﺑﺰرﮔﺘﺮﻫـﺎ ﻫﻤـﻪ ﺑـﻪ ﻃﺮف ﻣﯿﺰ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺎ ﻣﺸﺮوب ﺟـﯿﻦ ﻫﻠﻨـﺪی ﺑﺨﻮ رﻧـﺪ . ﺟﻠـﻮی ﺑﻄـﺮی ﻫـﺎی ﻣﺨﺘﻠـﻒ ﻣﺸﺮوب ﯾﮏ ﺟﺎم ﮐﻮﭼﮏ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﻫـﺮﮐﺲ ﯾـﮏ ﺟـﺎم ﻣـﯽ ﺧـﻮرد ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﯾﮑـﯽ ﺧﻮردم. ﺧﻮب، ﻣﻼﯾﻢ، ﮔﺮم و ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد . آن را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ و ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﮐﻪ ﯾـﮏ ﺟﺎم دﯾﮕﺮ ﺑﺨﻮرم . اﻣﺎ اﯾﻦ ﯾﮑﯽ ﻣﻼﯾﻢ ﻧﺒﻮد وﻗﺘﯽ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽرﻓـﺖ داغ ﺑـﻮد و آﻧﻘـﺪرﻫﺎﻫﻢ ﺣﯿﺮتاﻧﮕﯿﺰ ﻧﺒﻮد.
ﭘﺲ از آن ﻫﺮ ﭼﯿﺰی (ﻣﺸﺮوﺑﯽ) را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ و ﻫﺮ ﺟﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﯽﺧﻮردم. اﻟﺒﺘﻪ زﯾﺎد ﻧﻤﯽﺧﻮردم و زﻣﺎن ﺑﯿﻦ ﺧﻮردن دﯾﺮ ﺑﻪ دﯾﺮ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻧـﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﯾﮏ ﭘﺴﺮ ده ﺳﺎﻟﻪ. آن ﺷﺐ ﭘﺸﺖِ ﻣﯿﺰِ ﻗﺪم اول ﻣﻦ ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﮐﺸﻒ ﮐﺮدم: ﯾﮑﺒﺎر ﺧﻮردن و ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﺮای ﻧﻮﺷﯿﺪن دوّم، روش ﻧﻮﺷﯿﺪن ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ اﺳﺖ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮑﺒﺎر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﻗﺎﻧﻊ ﻧﺒﻮدم.
ﯾﮏ ﺷﺐ در ﺟﻠﺴﻪ درﺑﺎرۀ ﻣﻘﺪار ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ: ﺧﯿﻠﯽ آﺑﺠﻮ ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪه، دﯾﮕﺮ درﺑﺎرۀ ﺗﻌﺪاد ﮔﯿﻼسﻫﺎی زﯾﺎد ﻣﺸﺮوب ﺣﺮف ﻣﯽ زد دﯾﮕﺮی درﺑﺎرۀ ﻣﺨﻠﻮط ﮐﺮدن ﻣﺸﺮوﺑﺎت ﻣﯽﮔﻔﺖ. ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ درﺑﺎرۀ آن ﭼﯿﺰی ﻧﺸﻨﯿﺪه ﺑﻮدم و ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از آﻧﻬﺎ از ﭘﯿﻤﺎﻧﻪﻫﺎی ﻧﯿﻢ ﻟﯿﺘﺮی ﺣﺮف ﻣﯽ زد. دور ﻣﯿﺰﺑﻮدﯾﻢ. وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑﺖ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ ﮔﻔﺘﻢ ﻧﻤﯽداﻧﻢ. آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ: «اوه آﻧﻘﺪر زﯾﺎد!» ﮔﻔﺘﻢ: «ﻧﻪ».
ﻣﻨﻈﻮرم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻘﺪارش را ﻧﻤﯽداﻧﻢ. ﻣﻦ اﮐﺜﺮاً در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﻘﺪاری ﻣﺸﺮوب درون ﯾﮏ ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﻣﯽرﯾﺨﺘﻢ و آن را ﻣﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪم و اﯾﻦ ﮐﺎر را ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺗﮑﺮارﻣﯽﮐﺮدم.
ﭘﺮﺳﯿﺪﻧﺪ: «ﺧﻮب ﭼﻨﺪ ﺑﺎر ﺟﺎم را ﭘﺮ ﻣﯽﮐﺮدی؟» ﺟﻮاب دادم: « ﻧﻤﯽداﻧﻢ».ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ اﯾـﻦ ﺳـﺆال را ﻃـﻮر دﯾﮕـﺮ ی ﭘﺮﺳـﯿﺪ . ﻣـﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑﺪاﻧـﺪ ﭼﻨـﺪ ﺑﻄـﺮی ﻣﯽ ﺧﺮﯾﺪم. ﮔﻔﺘﻢ: «ﺧﻮب ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﻣﻐﺎزه ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﻣﯽ ﺧﺮﯾـﺪم ». او ﮔﻔـﺖ :«اوه ﺗﺎ آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﭼﻨﺪ ﺑﻄﺮی از آﻧﻬﺎ ﺑـﺎﻗﯽ ﻣـﯽ ﻣﺎﻧـﺪ؟ » ﮔﻔـﺘﻢ : «ﻫﯿﭽـﯽ ». او ﮔﻔـﺖ : «ﯾـﮏ ﺑﻄﺮی در روز!» و ﻣﻦ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻧﮕﻔﺘﻢ.
ﻫﻔﺘﻪ ای ﯾﮑﺒﺎر ﺑﻪ ﻣﺸﺎورم ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻫﻔﺘﻪ ای ﯾﮑﺒﺎر ﻫـﻢ در ﺟﻠـﺴﻪ ﺷـﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم. اوﺿﺎع داﺷﺖ ﺑﻬﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﯾﮑﺒﺎر در ﺟﻠﺴﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻧـﺸﺎنِ ﮔﯿـﺮه دار ﺑـﻪ ﻣﻌﻨﯽ ﻧﻮد روز ﻫﻮﺷﯿﺎری دادﻧﺪ. دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷـﻢ . ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ آن را از ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدم ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اﻣﺎ دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﻧـﺸﺎن A.A را ﺑﻪ ﺧﻮدم (ﺑﻪ ﻟﺒﺎﺳﻢ ) ﻧﺼﺐ ﮐﻨﻢ . ﯾﮏ روز ﺑﻪ ﻧﻔﺮ دﯾﮕﺮ ی ﯾﮏ ﺳﮑﮥ ﻧﻮد روزﮔـﯽ دادﻧـﺪ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺮاﯾﺶ ﺷﺎﻧﺲ ﺑﯿﺎورد . دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﯾﮑـﯽ از آن ﺳـﮑﻪ ﻫـﺎ را داﺷـﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﭘﺲ از ﮔﺬﺷﺖ ﺳﻪ ﻣﺎ ه ﺳﺮاغ ﺷﺨـﺼﯽ ﮐـﻪ آﻧﻬـﺎ را ﻣـﯽ ﻓﺮوﺧـﺖ رﻓـﺘﻢ و ﯾﮑـﯽ ﺧﺮﯾﺪم. او ﮔﻔﺖ ﺧﻮب اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺳﮑﻪ ﺟﻠﻮی ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻪ ﺗﻮ اﻫﺪاء ﺷﻮد . ﭼﻨـﺪان ﻣـﺸﺘﺎق ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺟﻠﻮی ﻫﻤﻪ ﺑﺮﺧﯿﺰم . اﻣﺎ او ﮔﻔﺖ اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﺮای ﺗﺎزه واردﻫﺎ ﺧـﻮب اﺳـﺖ؛ به آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ . ﻗﺒﻮل ﮐـﺮدم و از ﺳﺮﭘﺮﺳـﺖ ﻣﯿـﺰ ﻗـﺪم اول ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﻪ آن را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ . او ﭘﻮل ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﺟﻠﺴﻪ را اداره ﮐﻨﺪ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ اﯾﻨﻄﻮر ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم (ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﭘﻮل ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ را ﮐـﻪ ﺑـﺮای آﻧﺠـﺎ ﻣـﯽ ﺧـﺮد ﻣﯽ ﮔﯿﺮد). ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﻔﺘﮥ ﺑﻌﺪ ﺳﮑﮥ ﺧﻮد را ﮔﺮﻓﺘﻢ و از ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ در ﺑﺮاﺑﺮاﻟﮑﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺪرت داده ﺑﻮدﻧﺪ ﺗﺸﮑﺮ ﮐﺮدم . ﺣﺎﻻ ﻣﻦ از اﻟﮑﻞ ﻗﻮی ﺗﺮ ﺑﻮدم ﭼﻮن ﺑـﺮای اوﻟـﯿﻦ ﺑﺎر ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از آن اﺳﺘﻔﺎده ﻧﮑﻨﻢ.
دو ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻌﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﻪ در آن ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﻫﺰﯾﻨﮥ آن ﺷﺮﮐﺖ ﺑﻪ ﻣـﻦ و ﺧﺎﻧﻮاده ام ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺮای ﺳﮑﻮﻧﺖ داده ﺷﺪه ﺑﻮد دﭼﺎرﮐﺎﻫﺶ ﺗﻮﻟﯿﺪ ﮔﺮدﯾﺪ . و ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑـﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﻨﺰّل درﮐﺎری، اﺧﺮاج ﺷﺪم . ﺗﺼﻮر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﺧﺮاج ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ . ﻣﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ و ﮐﺎر ﺑﺴﯿﺎر ﻣﻬﻤﯽ داﺷﺘﻢ . ﭘﮋوﻫﺸﮕﺮ اﺻﻠﯽ ﺗﻮﺳﻌﮥ ﻣﺤﺼﻮﻻت ﺟﺪﯾﺪ ﺑـﻮدم؛ و در ﺟﻠﺴﺎت ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی اﺳﺘﺮاﺗﮋﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺣﺎل آﺷﻔﺘﻪ ای داﺷـﺘﻢ ﭼـﻮن ﺗﺎزه ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﮐﺎرﻣﻨﺪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻢ. اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻓﺎﯾﺪهای ﻧﺪاﺷﺖ.
ﻣـﺎ ﻣـ ـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﯿﻢ در دﻓــﺎﺗﺮی ﮐـﻪ در ﻣﺤــﻞ ﮐـﺎر ﺑــﺮا ی اﻧﺠـﺎم ﺗﺤﻘ ﯿــﻖ ﺷـﻐﻠﯽ ﻣــﺎن اﺧﺘﺼﺎص داده ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﻤﺎﻧﯿﻢ . ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺑﺨﺸﯽ از اﯾﻦ ﺗﺤﻘﯿﻖ ﺷـﻐﻠﯽ اﺟـﺎزه داﺷـﺘﻢ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻫﻤﺎﯾﺶ ﺗﺨﺼﺼﯽ ﮐﻪ در ﺟﻨﻮب ﻏﺮب ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺮوم . ﻣﺪت زﻣـﺎن ﺑـﯿﻦ از دﺳﺖ دادن ﺷﻐﻠﻢ و ﭘﺮواز ﺑﻪ ﺳﻮی ﻫﻤﯿﺎش ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺒﺎﺷـﻢ و اﺣـﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻓﺮﺿﯿﻪ ر ا آزﻣﺎﯾﺶ ﮐﻨﻢ . ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ ﻣـﻦ ﻣﺤﻘـﻖ ﺑـﻮدم و ﺑﺎﯾـﺪ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را آزﻣﺎﯾﺶ ﻣﯽ ﮐـﺮدم . ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ ﮐـﻪ در ﻫﻮاﭘﯿﻤـﺎ (ﺟـﺎی اﻣﻨـﯽ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮﻣﯽ رﺳﯿﺪ) اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﺑﻪ ﺑﻮﺗﮥ آزﻣﺎﯾﺶ ﺑﮕﺬارم . اﮔﺮ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﻓﻘـﻂ ﯾـﮏ ﻣـﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم و دﯾﮕﺮ ﻧﺨﻮرم اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺒﻮدم . اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻨـﺪ ﭼﻨـﯿﻦ ﮐـﺎری ﺑﮑﻨﻨـﺪ . ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ ﻣﻬﻤﺎﻧﺪار ﻫﻮاﭘﯿﻤﺎ آﻣﺪ ﺗﺎ از ﻣﻦ ﺑﭙﺮﺳﺪ ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ ﮔﻔﺘﻢ : «ﺑﻠـﻪ » او دو ﺑﻄﺮی ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ را درون ﯾﮏ ﺟﺎم رﯾﺨﺖ «ﺑﺪون ﯾـﺦ ﺧﯿﻠـﯽ ﻣﺘـﺸﮑﺮم » و ﺑـﻪ ﻃﺮف راﻫﺮو رﻓﺖ . وﻗﺘﯽ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﭘﺮﺳﯿﺪ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ :
«ﺑﻠﻪ». ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﭘﺮواز ﻧﻮﺷﯿﺪم. ﻗﺒﻞ از ﺷـﺎم ﻫﻤـﺮاه ﺷـﺎم و ﺑﻌـﺪ از ﺷـﺎم . وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ ﻣﻘﺼﺪﻣﺎن ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪﯾﻢ . در ﺟﯿﺒﻢ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﺧﻮدﮐﺎری ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺗـﺎ ﮐـﺎرت ﻧﻈﺮﺳـﻨﺠﯽ ﻣﺠﻠﮥ ﭘﺮواز را ﭘﺮ ﮐﻨﻢ . و آن ﺳﮑﮥ ﺑﺰرگ را در ﺟﯿﺒﻢ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . آن را ﺑﯿﺮون آوردم ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﭼﯿﺴﺖ . ﺳﮑﮥ ﻧﻮد روز ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺑﻮد و ﺑﻪ ﯾﺎد آوردم ﮐﻪ ﭼﮑـﺎ ر ﮐـﺮده ام. و اﯾـﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ : آن آدم ﻫﺎ در ﺟﻠﺴﻪ راﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨـﺪ . ﻣـﻦ در ﺑﺮاﺑـﺮ اﻟﮑـﻞ ﻋـﺎﺟﺰﻫﺴﺘﻢ. دوﺑﺎره آن ﺳﮑﻪ را ﺗﻮی ﺟﯿﺒﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و از آن روز ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺪود 15 ﺳﺎل و ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﯿﺶ ﺗﺎ ﺑﻪ اﮐﻨﻮن ﻫﯿﭻ ﻣﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن اﻟﮑﻞ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ام. وﻗﺘـﯽ ﺑـﻪ ﺟﻠـﺴﻪ ﺑﺮﮔـﺸﺘﻢ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮ دم ﮐﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﺮا ﻗﺒﻼً آدﻣﯽ ﻧﺒﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ
ﭼﯿﺰ اﻋﺘﺮاف ﮐﻨﻢ . آﻧﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﻧﮕﺮان اﯾﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرم ﯾﺎ ﺧﯿـﺮ . و ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ : «ﻧﻪ ﻧﻤﯽ ﻧﻮﺷﻢ» ﻣﻦ ﻧﮕﺮان ﺑﻮدم ﻣﺒﺎدا ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺳﮑ ﮥ ﻣـﺮا ﭘـﺲ ﺑﮕﯿﺮﻧـﺪ . اﻣـﺎ آﻧﭽﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺑﺪاﻧﻨﺪ اﯾﻦ ﺑـﻮد ، ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺣـﺎﻻ ﻗـﺼﺪ دارم ﭼﮑـﺎر ﮐـﻨﻢ . ﻧﻈـﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اﻣﺎ آﻧﻬﺎ داﺷﺘﻨﺪ . آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻣﻦ ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎ ﻧﯿﺎز دارم . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﯾﮏ راﻫﻨﻤـﺎ ﭘﯿـﺪا ﮐﺮدم. آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨـﺪ ﻣـﻦ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ در ﺟﻠـﺴﺎت ﺷـﺮﮐﺖ ﮐـﻨﻢ . « ﭼﻨـﺪ ﺑـﺎر در ﻫﻔﺘـﻪ »؟ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺪاﻧﻢ . آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻌﺪاد روزﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮ ردم ﺑـﻪ ﺟﻠــﺴﻪ ﺑــﺮوم. آﻧﻬــﺎ ﮔﻔﺘﻨــﺪ ﻣــﻦ ﺑــﻪ ﺷــﻨﺎﺧﺖ ﻧﯿــﺎز دارم ﻧــﻪ ﺑــﻪ ﻣﻘﺎﯾــﺴﻪ. ﻧﻤـ ـﯽداﻧــﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮرﺷﺎن ﭼﯿﺴﺖ و ﭼﻪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ دارد ؟ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ : ﺷﻨﺎﺧﺖ اﯾﻦ اﺳـﺖ ﮐـﻪ ﺳـﻌﯽ ﮐـﻨﻢ
ﺑﻔﻬﻤــﻢ ﭼﻘــﺪر ﺷــﺒﯿﻪ آدمﻫــﺎﯾﯽ ﮐــﻪ ﺑــﺎ آﻧﻬــﺎ ﻫــﺴﺘﻢ ﻣــﯽ ﺑﺎﺷــﻢ، ﻣﻘﺎﯾــﺴﻪ ﺟــﺴﺘﺠﻮی ﺗﻔﺎوتﻫﺎﺳﺖ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻫﺴﺘﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ. ﯾﮏ روز داﺷﺘﯿﻢ درﺑﺎرۀ ﺑﯿﺪاری روﺣﺎﻧﯽ (ﻣﻌﻨﻮی) ﺣﺮف ﻣﯽ زدﯾـﻢ . ﻫﻤـﻪ در ﻣـﻮرد اﯾﻨﮑﻪ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاﯾﺸ ﺎن اﻓﺘﺎده ﭼﻪ ﻣﻮﻗﻊ و ﭼﻄﻮر ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﻧﻮﺑـﺖ ﺑـﻪ ﻣﻦ رﺳﯿﺪ. ﮔﻔﺘﻢ ﺗﺎ ﺣﺎﻻ ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﯿﻔﺘﺎده اﺳﺖ . اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮای آن اﺗﻔﺎق آﻣﺎده ام .
دوﻧﻔﺮ ﻫﻤﺰﻣﺎن ﺑﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧﺪ. «ﺧﻮب درﺑﺎرۀ ﭘﺮوازت ﭼﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ؟» ﮔﻔﺘﻢ: «داﺷﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم و اﯾﻦ ﺳﮑﻪ ﯾﺎدم آورد ﮐﻪ ﭼﮑﺎر ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻓﻬﻤﯿﺪم در ﺑﺮاﺑﺮ اﻟﮑﻞ ﻋﺎﺟﺰ ﻫﺴﺘﻢ و ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ دﯾﮕﺮ اﻟﮑﻞ ﺑﻨﻮﺷﻢ و ﻧﻨﻮﺷﯿﺪم» ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺖ: «ﺧﻮب ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ. دﯾﮕﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ؟» ﮔﻔﺘﻢ: «آن ﻧﻮر ﺳﻔﯿﺪ ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪ ﭼﯿﺴﺖ؟» او ﮔﻔﺖ: «ﭼﯿﺴﺖ؟ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ را ﺑﺨﻮان. ﻗﺴﻤﺖ ﺿﻤﯿﻤﮥ آن ﻣﻔﻬﻮم ﺗﻐﯿﯿﺮ
ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﯽ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺗﺪرﯾﺠﯽ را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ دﻫﺪ و ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ ﮐﻪ ﻫﻤﮥ ﻣﺎ اﯾﻦ ﻧﻮر (ﺑﺮق) ﺧﯿﺮه ﮐﻨﻨﺪه را ﻧﻤﯽﺑﯿﻨﻨﺪ». ﮔﻔﺘﻢ: «آن اﺗﻔﺎق ﻫﻤﯿﻦ اﺳﺖ و ﻣﻦ آن را داﺷﺘﻢ؟ » ﮔﻔﺘﻨﺪ: «ﺑﻠﻪ دﯾﮕﺮﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﻫﯽ؟» در واﻗﻊ ﭼﯿﺰی ﻣﻬﯿﺞﺗﺮی ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ و راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ اﻏﻠﺐ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ داده ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺖ: «واﻗﻌﺎً؟» و ﮔﻔﺘﻢ: «ﺧﻮب اﮔﺮاﺗﻔﺎق روﺣﺎﻧﯽ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻮده ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﺮاﯾﻢ اﻧﺠﺎم دﻫﺪ» او ﺟﻮاب داد«ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﮑﻨﺪ؟ اﯾﻦ ﺑﺰرﮔﺘﺮ و ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﺮﮐﺎری اﺳﺖ و از ﻫﺮ ﮐﺎری ﻣﻬﻤﺘﺮ و ﻣﻮﺛﺮﺗﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺗﻮ اﻟﮑﻞ را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ ای و دﯾﮕﺮ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻧﮑﺮدهای».
واﻗﻌﺎً ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻮﺛﺮ ﺑﻮد . ﻣﻦ آﻧﻘﺪر در ﻋﻀﻮﯾﺖً اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻣﺎﻧﺪم ﺗﺎ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ ام را در ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و ﻫﻤﮥ اﺻﻮل آن را در ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻣﻮر روزاﻧﻪ ام ﻋﻤﻠﯽ ﮐﺮدم.
آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺎﻧﻊ ﺑﺰرگ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪن ﺟ ﻠﺴﻪ ﺑﺎ دﻋﺎی ﺧﺪاوﻧﺪا ﺑـﻮد . ﻣـﻦ ﮐـﻪ ﯾﻬـﻮدی ﺑﻮدم. ﺑﺎ ﭼﻨﯿﻦ ﭼﯿﺰی راﺣﺖ ﻧﺒﻮدم و ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ درﺑـﺎرۀ آن ﺑـﺎ راﻫﻨﻤـﺎﯾﻢ ﺣـﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﻔﺘﻢ : «دﻋﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﺮا ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ» «دوﺳﺖ ﻧﺪارم ﺟﻠﺴﻪ را ﺑﺎ آن ﺧﺎﺗﻤﻪ دﻫﻢ ». او ﮔﻔﺖ : «اوه ﻣﺸﮑﻞ ﭼﯿﺴﺖ؟ » «ﺧﻮب ﻣﻦ ﯾﻬﻮدی ﻫﺴﺘﻢ و ﯾﻬﻮدی ﻫـﺎ اﯾـﻦ ﻃﻮری دﻋﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻧﻨﺪ» او ﮔﻔﺖ : «ﺧﻮب ﻫﺮ ﻃﻮر ﯾﻬﻮدی ﻫﺎ ﻣـﯽ ﺧﻮاﻧﻨـﺪ ﺑﺨـﻮان » ﮔﻔـﺘﻢ : «در ﻫﺮ ﺻﻮرت ﺑﺎز ﻫﻢ دﻋﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ اﺳﺖ » و او ﮔﻔﺖ : «درﺳـﺖ اﺳـﺖ ﭘـﺲ ﻫـﺮ ﭼـﻪ دوﺳﺖ داری ﺑﮕﻮ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ (ﻣﺎﻓﻮق) ﺗﻮ ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﺗﻮ اﺳﻤﺶ را ﻣـﯽ ﮔـﺬاری و ﺑـﻪ ﺗﻮ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺑﺎﯾﺪ از آن ﺳﭙﺎﺳﮕﺬاری ﮐﻨﯽ».
اﯾﻦ ﻗﺪم ﺑﺰرﮔﯽ ﺑﺮاﯾ ﻢ ﺑﻮد؛ ﮐﻢ ﮐﻢ اﺑﻌﺎد ﻣﺬﻫﺒﯽ زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ را از ﺑﺮﻧﺎﻣـﮥ روﺣـﺎﻧﯽ A.A ﺟﺪا ﮐﺮدم . ﺣﺎﻻ ﺗﻔﺎوت اﺻﻠﯽ ﺑﺮاﯾﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺬﻫﺐ (دﯾﻦ) ﻧﻮﻋﯽ ﺗﺸﺮﯾﻔﺎ ت اﺳﺖ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮق دارﯾﻢ و ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ ﺣﺴﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ از آﻧﭽﻪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دﻫﯿﻢ ﺑﺪﺳـﺖ ﻣـﯽ آورﯾﻢ. اﯾﻦ ر اﺑﻄﮥ ﺷﺨﺼﯽ ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗـﺮ ﺷﺨـﺼﯿ ﻢ، ﻫﻤـﺎﻧﻄ ﻮر ﮐـﻪ ﺧـﻮد درﮐـﺶ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده اﺳﺖ . ﻣﻦ ﺷﻐﻞ ﺟﺪﯾﺪی ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و ﺳﭙﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ آن را رﻫﺎ ﮐﻨﻢ . ﺣﺎﻻ ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺗﺠﺎرت ﮐﻮﭼﮑﯽ راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ام. ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﺮ دو ﭘـﺴﺮم را ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه ﺑﻔﺮﺳﺘﻢ آن ﻫﻢ داﻧﺸﮕﺎﻫﯽ ﺑﺰرگ. ﭘﺴﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮم دوﺳﺖ داﺷـﺖ در ﻓﺎﺻـ ﻠﻪ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﮔﺮدش ﻫﺎی ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﺑﺮود و از ﺧﺎﻧﻪ دور ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣـﻨﻈﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ آﯾﺪ و دوﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﻣﯽ آورد. ﭘﺴﺮ ﮐﻮﭼﮑﺘﺮم اﻏﻠﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣـﯽ آﯾـﺪ و اﮐﺜﺮاً ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﺶ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽزﻧﺪ.زﻧﺪﮔﯿﻢ دﯾﮕﺮ روی ﻟ ﺒﮥ ﺗﯿﻎ ﻧﯿﺴﺖ و ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺳﺖ و ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﻮد. ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ را ﻣﺪﯾﻮن ﻋﻀﻮﯾﺖ در اﺗﺎق ﻫﺎ و ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﮐﺘﺎب ﻫﺴﺘﻢ.
