اﯾﻦ زن ﺣﻘﻮﻗﺪان، ﺗﮑﻨﯿﮑﻬﺎی از ﺟﻤﻠﻪ روان ﭘﺰﺷﮑﯽ، ﺑﺎ زﺧﻮرد زﯾﺴﺘﯽ، ﺗﻤﺮﯾﻨﻬﺎی ﺗﻤﺪد اﻋﺼﺎب و ﺗﮑﻨﯿﮑﻬﺎی دﯾﮕﺮی را ﺑﮑﺎر ﺑﺮد ﺗﺎ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﺶ را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﺪ. او ﺑﺎﻻﺧﺮه، در دوازده ﻗﺪم راه ﺣﻠﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﯽﻧﻈﯿﺮی ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺗﺎزه وﮐﯿﻞ (ﺣﻘﻮﻗﺪان) ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﺎرم را از ﺣﻘﻮق ﺟﺰا ﺷﺮوع ﮐﺮدم و درﯾﮏ دﻓﺘﺮ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﺑﻮدم. ﻣﺎ در آن دﻓﺘﺮ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ. ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ، ﺣﻘﻮﻗﺪان و ﭘﺮوﻓﺴﻮر اﯾﺮﻟﻨﺪی ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی و ﻧﺎﻣﺮﺗﺐ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ وﺣﺸﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ زﯾﺮک و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﻌﻀﯽﻫﺎ اﺣﻤﻖ ﻣﯽآﻣﺪ، ﻣﺤﺒﻮب ﻣﻦ ﺑﻮد. داﺋﻤﺎً ﮐﺎﺳﮥ ﭘﯿﭗ ﺧﻮد را ﺑﺎ ﻧﺎﺧﻦ ﮐﺜﯿﻔﺶ ﭘﺎک ﻣﯽﮐﺮد و ﻫﺮ ﺟﺎ ﮐﻪ ﻓﺮﺻﺖ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮد وُدﮐﺎی ﻣﺎرﺗﯿﻨﯽ را ﺳَﺮ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪ. او وﮐﯿﻞ ﻗﻀﺎﺋﯽ ﺑﻮد و ﺗﺎزه واﯾﻦ ﺷﻐﻞ را ﺑﺪﺳﺖ آورده ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺧﺴﺘﻪ اززﻧﺪﮔﯽ و داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﺑﯽﭘﺎﯾﺎﻧﯽ از زﻧﺪﮔﯽ ﮔﺬﺷﺘﮥ ﺧﻮد ﺑﺎ ﻣﺸﺮوب ﺳﻔﯿﺪ زﯾﺮ ﻧﻮرﺧﻮرﺷﯿﺪ ﻣﺪﯾﺘﺮاﻧﻪ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﮐﺮد. او آن وﻗﺖ در رﯾﻮﯾﺮا ﺗﺠﺎرت ﻣﯽﮐﺮد. از آﻧﮑﻪ ﭼﺮا او ﭼﻨﯿﻦ ﺷﻐﻞ اﯾﺪه آﻟﯽ را در ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎی آﻓﺘﺎﺑﯽ رﻫﺎ ﻧﻤﻮده و اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺗﺎ وارد ﻣﺪرﺳﻪ ﺣﻘﻮق ﺷﻮد؟ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﺮدم. ﯾﮑﯽ دﯾﮕﺮ از اﯾﻦ ﭘﻨﺞ ﻧﻔﺮ ﺧﺮس ﻏﻮل ﭘﯿﮑﺮ و ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻣﺮوز در ﻣﺴﻨﺪ ﻗﺎﺿﯽ ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺘﺶ را ﺑﻪ ﺷﻨﯿﺪن ﺣﺮﻓﻬﺎی دﯾﮕﺮان (دادرﺳﯽ) و ﮐﻤﮏ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪ، ﺗﺎ ﺑﻪ اﻣﻮر ﺣﻘﻮق ﺟﺰا. در اﯾﻦ دﻓﺘﺮ دو ﺣﻘﻮﻗﺪان ﻋﺎﻟﻢ ﻧﻤﺎ ﻓِﺮز اﻣﺎ ﻧﻪ ﭼﻨﺪان ﺑﺎﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﻢ وارد ﺷﺪﻧﺪ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ و ﺷﻮﻫﺮم.
ﻇﺮف ده دوازده ﺳﺎل ﺳﻪ ﻧﻔﺮ از اﯾﻦ ﭘﻨﺞ وﮐﯿﻞ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﻣﺮدﻧﺪ آﻧﻬﺎ دراوج ﺷﻬﺮت ﺣﺮﻓﻪ ای ﺧﻮد ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪﻧﺪ. ﯾﮏ ﻗﺎﺿﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﻗﺎﺿﯽ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮده و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻫﺴﺖ و ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﺸﺎور ﺣﻘﻮﻗﯽ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﺷﺪم و ﺑﻌﺪاً ﺑﺎ ﻟﻄﻒ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻋﻀﻮ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺷﺪم ﮐﻠﯿﻪ ﻫﺎی ﭘﺮوﻓﺴﻮرﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺼﺮف زﯾﺎد ﻣﺎرﺗﯿﻨﯽ ﻧﺎﺑﻮد ﺷﺪ؛ وﮐﯿﻞ ﺗﺎﺟﺮ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﮐﺒﺪ ﻫﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری اداﻣﻪ داد ﺗﺎ ﻣُﺮد. ﺷﻮﻫﺮ ﺳﺎﺑﻘﻢ در ﺣﺮﯾﻘﯽ ﮐﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻗﻮل ﺧﻮدش آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری او ﺑﺎﺷﺪ و ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ A.A ﺑﺎزﮔﺮدد درﮔﺬﺷﺖ؛ در ﻫﻨﮕﺎم اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت، از ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻣﻦ ده ﺳﺎل ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ. ﻣﻦ درﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺪﻓﯿﻦ ﺑﺴﯿﺎری ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. ﻣﺮاﺳﻢ دﻓﻦ آﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ «دوﺳﺖ ﺧﻮﺑﻤﺎن اﻟﮑﻞ دﭼﺎر ﻣﺮﮔﯽ زود ﻫﻨﮕﺎم ﺷﺪﻧﺪ».
ﻣﻦ و ﺷﻮﻫﺮم در ﻣﺪرﺳﮥ ﺣﻘﻮق در ﯾﮏ ﻓﻀﺎی ﻣﻪ آﻟﻮدِ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ و اﻟﮑﻞ ﺑﺎ ﭼﺮاغﻫﺎی ﭼﺸﻤﮏ زن و وﻋﺪه و وﻋﯿﺪﻫﺎی ﻓﺮاوان ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺮار ازدواج ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ. درﮐﻼسﻣﺎن ﺗﻨﻬﺎ زوج ﺟﻮان ﻣﺘﺎﻫﻞ ﺑﻮدﯾﻢ. ﻣﺎ ﺳﺨﺖ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻪ ﺗﻔﺮﯾﺢ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ ﭘﯿﺎده روی ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ اﺳﮑﯽ ﺑﺎزی ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﺮای دوﺳﺘﺎن ﺧﺒﺮهﻣﺎن ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻫﺎی ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰی ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﯽدادﯾﻢ و ﺑﻪ ﺧﻮد ﻣﯽﺑﺎﻟﯿﺪﯾﻢ ﮐﻪ از ﻣﻮاد ﻣﺨﺪّر دور ﻣﺎﻧﺪهاﯾﻢ.
در واﻗﻊ اﯾﻦ ﺗﺮس ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا از ﻣﻮاد ﻣﺨﺪّر دور ﻧﮕﻪ ﻣﯽداﺷﺖ. ﺗﺮس از اﯾﻨﮑﻪ اﮔﺮ ﻣﺤﮑﻮﻣﯿﺖ داﺷﺘﻦ ﻣﻮاد ﻏﯿﺮﻗﺎﻧﻮﻧﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮد، ﻣﺮا ﺑﻪ ﻫﯿﺌﺖ (ﮐﺎﻧﻮن) وﮐﻼ دﻋﻮت ﻧﮑﻨﻨﺪ. ﻣﻬﻤﺘﺮ ازآن ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺖ ﻣﻦ اﻟﮑﻞ ﺷﮕﻔﺖاﻧﮕﯿﺰ و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ ﺑﻮد و ﻣﻦ آن را ﺗﺮﺟﯿﺢ ﻣﯽدادم.
ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم. در ﻃﺒﻘﮥ ﺑﺎﻻی ﯾﮏ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم و در آﻧﺠﺎ اﻓﺮاد ﻣﺴﺘﯽ را ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ ﺑﺎﻻ و ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽﭘﺮﻧﺪ. ﻣﺎدرم ﺑﺮای ﯾﮑﯽ از ﺧﻮﯾﺸﺎن ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد. آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻻی ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﺮاﻗﺒﺖ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﺮ ﮐﺲ ﻓﺮﺻﺘﯽ داﺷﺖ ﺳﭙﺮده ﻣﯽﺷﺪ. ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻣﺨﺎﻟﻔﺖ ﻣﻦ ﻣﺎدرم ﺑﺎ ﻣﺮد ﺧﺸﻨﯽ ازدواج ﮐﺮد و ﻣﺎ وارد زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮕﺮی ﺷﺪﯾﻢ و ﺑﻌﺪ از آن ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺣﺴﺮت زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ای را ﻣﯽﺧﻮردم.
ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﻓﺮار ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ آﻧﺠﺎ را ﺧﺮاب ﮐﺮدﻧﺪ. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺎ ﺣﺴﺮت و ﻋﻼﻗﻪ ﻋﮑﺲﻫﺎی آن ﻣﺤﻞ را ﻧﮕﺎه ﻣﯽﮐﻨﻢ. در ﺳﻦ 14 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺴﺖ ﺷﺪم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﭘﻠﯿﺲ ﯾﮏ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﺟﺰﺋﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ. در ﺳﻦ ﻫﺠﺪه ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺮ روز ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم ودر ﺳﻦ ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎﻟﮕﯽ اوﻟﯿﻦ ﻋﯿﺎﺷﯽ (ﻣﯿﮕﺴﺎری) ﯾﮑﺴﺎﻟﻪ را در ﻓﺮاﻧﺴﻪ ﺷﺮوع ﮐﺮدم؛ اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﺗﺤﺼﯿﻞ در ﺧﺎرج ﮐﺸﻮر از آن ﯾﺎد ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. ﻣﺴﺖ و ﺑﺪﺣﺎل ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽآﻣﺪم. ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﻄﺮی وﯾﺴﮑﯽ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪی ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب رﻓﺘﻢ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﮥ ﺣﻘﻮق ﺑﺮوم. اﮔﺮ ﻣﺸﮑﻠﯽ دارﯾﺪ ﮐﺎری را ﮐﻪ ﺳﺨﺖﺗﺮ اﺳﺖ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯿﺪ ﺗﺎ ﺧﻮدﺷﺎن را «ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪ» اﯾﻦ ﻓﻠﺴﻔﮥ ﻣﻦ ﺑﻮد. ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺑﺴﻤﺖ ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری ﺳﻮق دﻫﺪ و ﻫﻤﯿﻦ ﻫﻢ ﺷﺪ.
در رﺳﺘﻮران داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﮥ ﺣﻘﻮق ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی آﺑﺠﻮ ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪم وﺑﺤﺚ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﮐﻪ آﯾﺎ ﺳﻨﮓﻫﺎ روح دارﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ و ﻣﺎﻫﯿﺖ ﺟﺮﯾﺎن ﻗﻀﺎﯾﯽ ﭼﯿﺴﺖ ﮔﻮﯾﺎ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻗﺒﻼً در ﻣﻮرد آن ﺑﺤﺚ ﻧﮑﺮدهاﯾﻢ. ﻣﻦ و ﺷﻮﻫﺮم ﮐﻪ وﮐﻼی ﺟﺪﯾﺪی ﺑﻮدﯾﻢ
ﺻﺒﺢ زود ﻗﺒﻞ از رﻓﺘﻦ ﺑﻪ دادﮔﺎه و دﻓﺎع ﺑﯽﺑﺎﮐﺎﻧﻪ از ﻣﻈﻠﻮم ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ و ﺑﺎ ﭘﺸﺘﮑﺎر ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﮐﺎر ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ و ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﻫﻢ ﺟﺴﺘﺠﻮی ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﺮای ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﺎرﺗﯿﻨﯽ ﺷﺮوع ﻣﯽﺷﺪ. ﻣﻌﻤﻮﻻً دو ﯾﺎ ﺳﻪ ﻣﺎرﺗﯿﻨﯽ ﺑﺮای از ﺑﯿﻦ ﺑﺮدن ﻏﺪّه (ﮔﺮه) ﺳﻔﺘﯽ ﮐﻪ ﺗﺎ آن وﻗﺖ ﺧﻮد را در ﻣﻌﺪهام ﺟﺎی داده ﺑﻮد ﺧﻮب ﺑﻮد (ﻣﻦ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﺸﺎن دﻫﻨﺪۀ ﺗﺮس اﺳﺖ و ﻣﻦ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ ﻣﺪاﻓﻊ ﺑﯽﺑﺎﮐﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ). ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮﻫﺎ دادﮔﺎه ﭘﺮ ﺑﻮد از ﻣﺸﺎﺟﺮات ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ. اﮔﺮ دادﮔﺎه زودﺗﺮ ﺧﺎﺗﻤﻪ ﻣﯽﯾﺎﻓﺖ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﻪ دﻓﺘﺮ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺸﺘﯿﻢ ﺷﺎﯾﺪﻫﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯽﮔﺸﺘﯿﻢ.
ﻋﺼﺮﻫﺎ ﺑﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ آدمﻫﺎ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﯾﻢ: وﮐﻼ، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪﮔﺎن، دﺳﺖ اﻧﺪرﮐﺎران رﺳﺎﻧﻪﻫﺎ و . . . ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ رﻗﺎﺑﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﺗﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ داﺳﺘﺎن را ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﭼﻪ دﯾﺮﺗﺮ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﻣﯽﺷﺪ، ﭼﻮن ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﻧﻮﺷﯿﺪﯾﻢ داﺳﺘﺎن ﺟﺎﻟﺐﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ. ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم ﺗﺮس از وﺟﻮدم ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺖ و ﺳﺨﻨﮕﻮﯾﯽ ﻣﺎﻫﺮ و ﻇﺎﻫﺮاً ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺎ ﻣﺰه ﻣﯽﺷﺪم. اﻟﺒﺘﻪ آﻧﻬﺎ اﯾﻨﻄﻮر ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ. ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ آﻧﻘﺪر زﯾﺎد ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺑﺎﻣﺰه ﻧﺒﻮدم. اﻣﺎ آن وﻗﺖ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری، داﺳﺘﺎنﻫﺎ و دوﺳﺘﯽﻫﺎ ﺑﻪ ﻫﻤﺎن اﻧﺪازه ﮐﻪ ﻣﻦ ﺷﻮخ و ﺑﺬﻟﻪ ﮔﻮ ﺑﻮدم ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰ، ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ و ﺳﺎﻋﺖ ﯾﮏ ﯾﺎ دوﺑﻌﺪ از ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﻣﯽﺧﻮاﺑﯿﺪﯾﻢ و روز ﺑﻌﺪ ﺻﺒﺢ زود از ﺟﺎ ﺑﺮ ﻣﯽﺧﺎﺳﺘﻢ ﺗﺎ دوﺑﺎره روز دﯾﮕﺮی را ﺷﺮوع ﮐﻨﯿﻢ. ﻧﯿﺮو و ﺟﻬﻨﺪﮔﯽ ﺟﻮاﻧﯽ ﻣﺎ راﺷﮑﺴﺖ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد.
ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ داﺷﺘﻦ ﯾﮏ «زﻧﺪﮔﯽ واﻗﻌﯽ» اﻓﺘﺎدﯾﻢ و ﺧﻮاﺳﺘﯿﻢ ﺗﺎ ﺧﺎﻧﻮاده را ﮔﺴﺘﺮش دﻫﯿﻢ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺎ از ﭘﺎﺷﯿﺪه ﺷﺪ. آن وﻗﺖ ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺸﺖ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺗﻤﺎم ﻃﻮل روز ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم و ﺳﻪ ﺑﺎر در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﻣﺸﮑﻞ را ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻮد ﺣﻞ ﮐﻨﻢ. وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ ﺷﺨﺼﯽ ﮐﻨﺘﺮل ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری ﺑﺮﺧﻮرد ﮐﺮدم، ﺑﻪ ﻧﻈﺮم رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﺟﻮاب را ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ام. اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﮐﻪ ﻃﯽ ﻧﺨﺴﺘﯿﻦ دورۀ ﺳﯽ روزۀ ﭘﺮﻫﯿﺰ آﺧﺮ ﺷﺐﻫﺎ ﯾﮏ ﻗﺎﻟﯿﭽﮥ ﺑﺰرگ را ردﯾﻒ (رج) ﺑﻪ ردﯾﻒ ﺑﺎ ﻗﻼب ﺑﺒﺎﻓﻢ. «ﯾﮏ ردﯾﻒ دﯾﮕﺮ» اﯾﻦ را ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ و ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب دﻧﺪاﻧﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽﺳﺎﺋﯿﺪم. اﯾﻦ دوره ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﮐﻪ ﺷﻐﻞ ﺑﻬﺘﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ ﺑﻪ دور ازﻫﻤﮥ آن وﮐﻼی ﺟﺰاﺋﯽ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮار و ﯾﮏﺧﺎﻧﮥ ﺟﺪﯾﺪ ﺳﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎ ﭼﻬﺎر اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻫﻢ ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮدم. درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻫﺮ زن ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ آن ﻧﯿﺎز دارد! اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﮐﻪ رواﻧﭙﺰﺷﮏ را ﻫﻢ رﻫﺎ ﮐﻨﻢ. در ﻃﻮل اﯾﻦ دورۀ ﭘﺮﻫﯿﺰ از ﯾﮏ راﺑﻄﮥ ﺑﯿﻤﺎرﮔﻮﻧﻪ ﮐﻪ ﺧﺸﻮﻧﺖﻫﺎی دوران ﮐﻮدﮐﯽ را ﯾﺎدآوری ﻣﯽﮐﺮد ﻧﯿﺰ ﺧﻼص ﺷﺪم.
ﺑﺎور ﮐﺮدﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻬﺒﻮد ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ادارۀ زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﺑﻪ ﻏﯿﺒﺖ ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﻧﺪادم. اﻟﺒﺘﻪ دﯾﮕﺮ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﭼﻮن ﻣﺘﺄﺳﻔﺎﻧﻪ دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن و ﻣﺴﺖ ﺷﺪن. ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﻣﺮﺑﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ داد ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری ﺑﻪ ﺻﻮرت ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪه را دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ آن اوﻟﯿﻦ ﺟﺎم ﺷﺮاب ﺧﯿﺮه ﺷﺪه ﺑﻮدم. دﻫﺎﻧﻢ ﻧﯿﺰ آب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.
ﻣﺴﺘﯽﻫﺎﯾﻢ زﯾﺎد ﺷﺪ ﻫﺮ ﮐﺎر دﯾﮕﺮی را ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدم: درﻣﺎن ﺑﯿﺸﺘﺮ رواﻧﭙﺰﺷﮑﺎن ﻣﺨﺘﻠﻒ ( ﻫﻤﯿﺸﻪ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﺑﻌﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻠﻢ را ﺣﻞ ﻣﯽﮐﺮد) ﺑﺎزﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻧﻔﺲِ رواﻧﺸﻨﺎﺳﺎﻧﯽ 1 ﺧﻮرد زﯾﺴﺘﯽ ﺗﻤﺮﯾﻨﺎت ﺗﻤﺪّد اﻋﺼﺎب آﻧﺘﺎﺑﯿﻮس از ﺟﻤﻠﻪ ﻓﺮوﯾﺪ و ﯾﺎﻧﮓ و ﻫﺮ روش ﻣﺘﺪاوﻟﯽ ﮐﻪ وﺟﻮد داﺷﺖ. ﻫﯿﭻ ﮐﺪام ﻓﺎﯾﺪه ﻧﺪاﺷﺖ. ﭼﻮن ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻣﺴﺘﯽ روی ﻣﯽآوردم.
ﺑﺎﻻﺧﺮه زﻣﺎﻧﯽ ﻓﺮا رﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺻﺒﺢﻫﺎ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﺑﮑﺸﺎﻧﻢ و ﻧﯿﻤﯽ از اﻧﺮژی روزاﻧﮥ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﯾﮏ آدم ﻣﺴﺖ ﺑﯽﺧﺎﺻﯿﺖ ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ روی ﭘﺎ ﻣﯽ اﯾﺴﺘﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم و ﺑﯿﻬﻮش ﺷﻮم ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ وﺣﺸﺖزده ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻫﻮش ﻣﯽآﻣﺪم رادﯾﻮ ﮔﻮش ﻣﯽدادم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻫﻨﮕﺎم ﺳﭙﯿﺪهدم ﭼﺮت ﻣﯽزدم و ﻣﻮﻗﻊ
روز ﺑﺎ زﻧﮓ ﺳﺎﻋﺖ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﺪم ﺗﺎ ﮐﺎرﻫﺎی روزﻣﺮّه را ﺗﮑﺮارﮐﻨﻢ. از ﻫﺮ ﮔﻮﻧﻪ راﺑﻄﻪای ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻫﻢ ﻣﻔﯿﺪ و ﻣﻬﻢ ﺑﻮد دﺳﺖ ﮐﺸﯿﺪم دوﺳﺘﺎﻧﻢ را ﮐﻤﺘﺮﻣﯽدﯾﺪم و در ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎی ( ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ) اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﭼﻮن اﺻﻼً ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ روی ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ ﺣﺴﺎب ﮐﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺗﺎ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم. ﮐﻢﮐﻢ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری داﺷﺖ ﮐﺎرم را ﺗﺤﺖ اﻟﺸﻌﺎع ﻗﺮارﻣﯽداد.
ﯾﮏ روز ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻤﺎر ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺗﻠﻔﻦ زدم و ﮐﻤﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم. ﮔﻔﺘﻢ: «ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدهام اﻣﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﺘﯿﺠﻪای ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ» و ﻟﯿﺴﺖ دﮐﺘﺮﻫﺎ و درﻣﺎﻧﻬﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ را ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎز ﮔﻮ ﮐﺮدم. ﯾﺎدم ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺳﯿﺰده ﺳﺎل ﻗﺒﻞ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺴﺖ و ﯾﮏ ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮدم ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ روز ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر در ﺟﻠﺴﺎت اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﮥ ﺣﻘﻮق ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺘﻬﺎ وﺣﺸﺖ زده ﺑﻮدم ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﻋﯿﺎﺷﯽ روی آوردم ﺗﺎ ﺗﺮﺳﻢ را ﺳﺮﮐﻮب ﮐﻨﻢ اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪم. ﻧﻤﯽداﻧﻢ آن وﻗﺖ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ A.A را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ. ﻫﯿﭻ ﺟﻮاﻧﯽ در آن ﺟﻠﺴﺎت ﺣﻀﻮر ﻧﺪاﺷﺖ و ﻫﻤﻪ ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﺟﻮان و ﺗﺎزه ﻧﻔﺲ ﻫﺴﺘﻢ (ﭘﺲ از ﺳﯿﺰده ﺳﺎل ﮐﻪ دوﺑﺎره ﺑﻪ A.A ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺖ ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺟﻮان ﻫﺴﺘﻢ).
دوﺳﺘﻢ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ ﻣﺮدی ﮐﻪ او ﻣﯽﺷﻨﺎﺧﺖ و ﻋﻀﻮ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻮد ﺗﻤﺎس ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ و ﻣﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﯿﻢ. دوﺳﺘﻢ ﺑﺎ اﻣﯿﺪواری ﮔﻔﺖ: «ﺷﺎﯾﺪ او ﺧﻮدش ﺑﻪ ﺗﻮ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﺪ» و اﯾﻦ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﭼﻮن آن ﺷﺐ ﺣﺎﻟﻢ ﺧﻮب ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﻤﮏ ﺧﺎرﺟﯽ ﻏﯿﺮ از ﯾﮑﯽ دو ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب ﻧﯿﺎز ﻧﺪاﺷﺘﻢ. آن ﻣﺮد ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ زد و داﺋﻢ از ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮوم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﺳﻪ ﯾﺎ ﭼﻬﺎر ﺑﺎر در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت A.A ﻣﯽرود ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻣﺮد ﺑﯿﭽﺎره ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﻧﺪارد؛
ﭼﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪهای دارد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﻘﻂ ﺟﻠﺴﻪ، آﻧﻬﻢ ﺑﺪون ﻣﺸﺮوب! واﻗﻌﺎً ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه اﺳﺖ ﻧﻪ از دﯾﻮار ﺑﺎﻻ ﻣﯽ رود ﻧﻪ از ﭘﻠﻪ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽ ﭘﺮد ﻧﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ اﺗﺎقﻫﺎی اُرژاﻧﺲ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯽرود ﻧﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻠﺶ ﮔﻢ ﻣ ﯽﺷﻮد و. . .
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت A.A ﯾﮏ ﺷﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮمِ ﻣﺎه ژوﺋﻦ ﺑﻮد اﻣﺎ در آن زﯾﺮ زﻣﯿﻦ ﮐﻠﯿﺴﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺧﻨﮑﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮرد. دود ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد (اﻣﺮوز ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪه اﺳﺖ) و زﻧﯽ ﺧﻮﺷﺮو ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ درﺧﺸﺎن و ﻣﺘﺒﺴّﻢ ﻣﺸﺘﻘﺎﻧﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﮐﺘﺎب ﻣﻔﯿﺪی دارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺨﺮم ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﮐﻪ آﻧﻬﺎ دارﻧﺪ ﮐﺘﺎب ﺧﻮدﺷﺎن را ﺗﺒﻠﯿﻎ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﭼﻮن ﺑﻪ ﭘﻮل ﻧﯿﺎز دارﻧﺪ. ﻗﺎﻃﻌﺎﻧﻪ ﮔﻔﺘﻢ: «ﭘﻮل را ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻣﯽ دﻫﻢ اﻣﺎ ﮐﺘﺎﺑﺘﺎن را ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﻫﻢ !» ﮐﻪ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﺮا ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دﻫﺪ و ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽ دﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﺮا ﭼﻨﺪ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﭼﻨﺪ روز ﯾﮑﺒﺎر ﺟﺴﻤﻢ را ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪم اﻣﺎ ﻣﺴﺖ ﺷﺪن را اداﻣﻪ دادم ﺑﻪ ﺑﻄﺮی ﺑﺰرگ ودﮐﺎ ﮐﻪ در ﮔﻨﺠﮥ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪام ﺑﻮد ﺧﯿﺮه ﻣﯽ ﺷﺪم و ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ: «ﺗﻮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﯽ ﻣﺮا اﺳﯿﺮ ﮐﻨﯽ!» اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎررا ﮐﺮد؛ ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺒﺎرزه را ﻣﯽ ﺑﺎﺧﺘﻢ و ﻣﺴﺖ ﻣﯽﺷﺪم.
آﺧﺮﯾﻦ ﺧﻤﺎرﯾﻢ ﯾﮏ روز ﺟﻤﻌﻪ ﻗﺒﻞ از ﯾﮏ ﺗﻌﻄﯿﻠﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺗﺎﺑﺴﺘﺎﻧﯽ ﺑﻮد. ﺳﺮﺗﺎﺳﺮ روز ﺑﺎ ﺧﻮد ﮐﺸﻤﮑﺶ داﺷﺘﻢ ﭼﻮن اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﭘﺴﺖ و ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﻫﺴﺘﻢ ﭼﻮن ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻣﻮﻗﻊ اﻣﻀﺎء ﮐﺮدن اﺳﻨﺎد ﻟﺮزش دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را ﻣﺨﻔﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮدم و در ﺟﻠﺴﺎت ﺗﻤﺎم ﺗﻮان ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ازدﻫﺎﻧﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪ. ﺟﻤﻌﻪ ﺷﺐ ﭘﺲ از ﯾﮏ روز ﮐﺎری ﻃﻮﻻﻧﯽ و رﻧﺞ آور ﺧﻮد را ﺑﻪ ﻃﺮف ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ ﻣﺘﺮوک ﻣﯽﮐﺸﺎﻧﺪم و ﺑﺎ ﺧﻮدم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻫﻤﮥ دﻧﯿﺎ ﺟﺎﯾﯽ در اﯾﻦ ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻃﻮﻻﻧﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ دارﻧﺪ، ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ و ﻣﻬﻤﺘﺮ از آن ﮐﺴﯽ را دارﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ او ﮔﺮدش ﺑﺮوﻧﺪ.
اوﻟﯿﻦ ﺗﻔﺎوت ﻣﯿﺎن آن ﺷﺐ و ﺑﻘﯿﮥ ﺷﺐﻫﺎ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮای آرام ﺷﺪن ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم ﺑﺮ ﺧﻼف ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻪ ﺳﺮاغِ ذﺧﯿﺮۀ ﻣﺸﺮوﺑﺎت آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻧﺮﻓﺘﻢ. در ﻋﻮض ﺑﻪ ﺑﺎﺷﮕﺎه رﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺷﻨﺎ ﮐﻨﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد، آﻧﺠﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮردم. آﻧﻘﺪر ﺧﻤﺎر ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺷﻨﺎ ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﮑﻨﻢ. ﺷﻨﺎ ﮐﺮدن را رﻫﺎ ﮐﺮدم و در ﻋﻮض ﻟﺒﺎس ﺣﻤﺎم را ﭘﻮﺷﯿﺪم و در ﮔﻮﺷﮥ ﺗﺎرﯾﮏ رﺧﺘﮑﻦ ﺑﻪ ﻣﺪت دو
ﺳﺎﻋﺖ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻧﻮﻣﯿﺪاﻧﻪ ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم اﻓﺴﻮس ﺧﻮردم. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﻃﯽ اﯾﻦ دو ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد اﻣﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺳﺎﻋﺖ ﻫﺸﺖ از ﺟﺎ ﭘﺮﯾﺪم ﻟﺒﺎسﻫﺎﯾﻢ را ﭘﻮﺷﯿﺪم و ﺑﺎ آﻧﮑﻪ اﺻﻼً ﻗﺼﺪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﺑﺎ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﻃﺮف ﺟﻠﺴﻪ دوﯾﺪم. درﺳﺖ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ ﭼﮑﺶ ﻧﺎﻣﺮﺋﯽ روی ﺳﺮم ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺿﺮﺑﻪ ﻣﯽزدﻧﺪ و ﮔﻮﯾﯽ ﻣﻐﺰم واژﮔﻮن ﺷﺪه ﺑﻮد. ﭼﻮن ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ آن ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺎ آﺧﺮﯾﻦ ﺟﻠﺴﻪ ای ﮐﻪ ﻣﻦ درآن ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق داﺷﺖ . آدمﻫﺎ ﺳﺮزﻧﺪه و ﺑﺎ ﻧﺸﺎط ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ: آدم ﻫﺎی ﻋﺠﯿﺐ و ﻏﺮﯾﺒﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺣﻀﻮر داﺷﺘﻨﺪ آن ﺷﺐ ﻧﺒﻮدﻧﺪ و ﮐﺘﺎبﻫﺎ واﻗﻌﺎً ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪﻧﺪ. ﮐﺘﺎبِ « اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم» را ﺧﺮﯾﺪم ﻣﺸﺘﺎﻗﺎﻧﻪ ﺑﻪ ﺻﺤﺒﺖﻫﺎ ﮔﻮش دادم و ﺳﭙﺲ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺮای آوردن ﻗﻬﻮه ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم و ﺑﺎز ﻫﻢ ﮔﻮش دادم.
آن ﺷﺐ دﯾﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم؛ ﺣﺲ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﺴﯽ در اﺗﺎق ﺣﻀﻮر دارد ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺗﻨﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم. آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻗﺪم ﻫﺎ رﻓﺘﻢ، آﻧﻬﺎ درﺑﺎرۀ ﻗﺪم دوم ﺑﺤﺚ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ «اﯾﻤﺎن آوردﯾﻢ ﮐﻪ ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﺎ ﻓﻮق ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ را ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ.» و ﻣﻦ درﺑﺎرۀ ﺧﺪا ﺣﺮف زدم ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ وﻗﺘﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮدم ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه و
ﺧﯿﻠﯽ آزار دﯾﺪه ﺑﻮدم، ﻣﺮا رﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻫﻔﺘﻪﻫﺎ و ﻣﺎﻫﻬﺎی ﮔﺬﺷﺖ و در اﯾﻦ ﻣﺪت ﻫﺮﮐﺎری ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮدﻧﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم. ﻫﺮ روز در ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﺘﺎبﻫﺎ و ﺟﺰوات را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم و ﯾﮏ راﻫﻨﻤﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ «زﻣﺎن ﺳﮑﻮت» داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﻪ دﻋﺎ و ﻣﺮاﻗﺒﻪ ﺑﭙﺮدازم ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﮐﺎرﻫﺎی روزاﻧﻪ ﺑﺮوم ﺑﺮای ﭼﻨﺪ دﻗﯿﻘﻪ آرام ﺑﻨﺸﯿﻨﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻣﯽﺑﺎﻟﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ اﺻﻞ ﻋﻘﻼﻧﯽ «ﻋﺪم ﻧﻔﺮت ﻗﺒﻞ از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﺤﻘﯿﻖ و ﺑﺮرﺳﯽ» وﻓﺎدارﻣﺎﻧﺪهام ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ دﻟﯿﻞ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم روﺷﻦ ﻓﮑﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﭼﺸﻤﺎﻧﯽ ﺑﺎز داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﺧﻮدم ﯾﺎ دﯾﮕﺮان ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ. ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻤﯿﻦ زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﻧﺠﺎت داد.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﮔﺮوﻫﻬﺎی ﻣﺮﮐﺰ ﺷﻬﺮ ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ ﮐﻪ درﺳﺖ ﭘﺲ از ﮐﺎر در ﺳﺎﻋﺖ 5/15 ﻧﺰدﯾﮏ دﻓﺘﺮ ﮐﺎرم ﺟﻠﺴﻪ داﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ زودی ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ آﻧﻬﺎ در آﯾﻢ. دﻓﺎﺗﺮ ﺑﺎﻧﮑﯽ ﯾﺎدداﺷﺖﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت اداری و ﺗﻌﺎﻟﯿﻢ ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدادﻧﺪ و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﻫﺮ ﮐﺎری ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺟﻠﺴﺎت ﻻزم اﺳﺖ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. ﻣﺪﺗﯽ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎرا اﻧﺠﺎم دادم. ﻣﻦ ﺟﻠﺴﺎت اداری را ﻧﯿﺰ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﺮدم و ﯾﮏ ﺗﺎزه وارد ﻣﺸﺘﺎق ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و دﻓﺎﺗﺮ و اوراق ﺑﺎﻧﮑﯽ را ﺑﻪ او واﮔﺬار ﻧﻤﻮدم.
در روزﻫﺎی اول ﻣﺸﮑﻼت زﯾﺎدی داﺷﺘﻢ اﻣﺎ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻠﯽ دارم. ﻣﮑﺮراً ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ روﺣﺎﻧﯽ (ﻣﻌﻨﻮی) ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻋﻼﻗﻪای ﺑﻪ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺪﻓﻢ اﯾﻨﺠﺎ روی زﻣﯿﻦ ﺣﺪاﮐﺜﺮ ﺧﺪﻣﺖ ﺑﻪ ﺧﺪا و ﻣﺮدم اﺳﺖ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻫﻢ ﻋﻼﻗﮥ ﭼﻨﺪاﻧﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. اﻣﺎ ﭼﯿﺰی ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮔﻮش دادم وﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺑﺤﺚ ﻗﺪمﻫﺎ ﻣﯽرﺳﯿﺪﯾﻢ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ آدمﻫﺎ از ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻗﺪﻣﻬﺎ درﺑﺎرۀ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﺧﻮدﭘﺴﻨﺪیﻣﺎن و ﮐﻤﮏ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﺣﺮف ﻣﯽزدﻧﺪ. ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم آﻧﻬﺎ دﯾﻮاﻧﻪ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺟﻠﺴﺎت ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه ﻫﺴﺘﻨﺪ. اﻣﺎ ﻫﻤﭽﻨﺎن ﮔﻮش ﻣﯽدادم و ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم راﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻢ. ﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ راﻧﻨﺪﮔﯽ آدم ﻣﺴﺘﯽ ﮐﻪ در ﺑﺰرﮔﺮاه ﻣﺴﯿﺮ ﻏﻠﻂ را رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﺸﺘﻪ ﺷـﺪ و ﮐﻤـﯽ ﭘـﺲ از آن ﯾـﮏ راﻧﻨـﺪه ﮐـﺎﻣﯿﻮن درﺑـﺎرۀ راﻧﻨـﺪﮔ ﯽ ﺑـﺎ ﻣﺴﺎﻓﺖﻫﺎی ﻃﻮﻻﻧﯽ در ﺣﺎل ﻣﺴﺘﯽ ﺣﺮف ﻣﯽزد.
وﺣﺸﺖزده و ﻣﻨﺰﺟﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ درﻧﮓ ﮐﺮدم و ﯾﺎدم آﻣﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ وﻗﺘﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﺣﺎﻟﺖ ﻣﺴﺘﯽ درﺳﺖ راه ﺑﺮوم راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ دوﺳﺘﻢ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ در A.A ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: «ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮر! ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮر! ﺑﻪ ﺟﻠﺴﺎت ﺑﺮو» ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪای رﻓﺘﻢ در آﻧﺠﺎ ﺑﻐﺾ ﮐﺮدم و دﻧﺪاﻧﻬﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ ﻓﺸﺮدم اﻣﺎ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮردم.
ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری ﻣﻌﺘﺎد ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ A.A ﻫﻢ ﻣﻌﺘﺎد ﺷﺪم و اﯾﻦﻻزم ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻫﻤﺎن وﻗﺘﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮای ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺻﺮف ﻣﯽﮐﺮدم ﺣﺎﻻ در ﺟﻠﺴﺎت ﺻﺮف ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﺟﻠﺴﺎت A.A ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﻣﯽرﻓﺘﻢ و از A.A اﺷﺒﺎع ﺷﺪه ﺑﻮد. ﻧﻮارﻫﺎی ﺳﺨﻨﺎن اﻋﻀﺎء A.A را ﮔﻮش ﻣﯽدادم ﮐﺘﺎبﻫﺎ و ﺟﺰوات را ﺑﺎرﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪم. وﻗﺘﯽ داﺳﺘﺎن «دﮐﺘﺮ ﺑﺎب و ﭘﯿﺸﮑﺴﻮﺗﺎن
وﻓﺎدار» را ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪم ﻣﯽﺧﻨﺪﯾﺪم. ﻣﻦ در ﺟﻠﺴﺎت اﯾﻨﺘﺮﻧﺎﺳﯿﻮﻧﺎﻟﯿﺴﺖﻫﺎ ﺗﻨﻬﺎ (LIM) ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﯽ ﻫﻢ ﭼﺎپ ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدم و ﻣﺤﺘﻮای ﺟﻠﺴﺎت را ﺑﻮﺳﯿﻠﮥ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺮای اﻓﺮادی ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻨﺪ در ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻣﯽدادم. اﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﯾﺎدآورم و ﻧﯿﺰ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ اﻓﺮاد دﯾﮕﺮ ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ.
ﯾﮑﺒﺎر ﺑﻪ ﻣﺮدی ﻧﺎﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻢ و او ﻧﺎﻣﻪام را ﻫﻤﺎن روزی درﯾﺎﻓﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﯾﮏ ﻧﻔﺮرا در ﺗﺼﺎدف اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﮐﺸﺘﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪون ﺷﮏ اﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻓﺮد اﺷﺘﯿﺎق ﺑﯿﺸﺘﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ.
اﮐﻨﻮن اﮔﺮ ﭼﻪ اﻟﮑﻞ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ اﺟﺒﺎری ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻧﺪارم اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﮑﺮﮐﻨﻢ ﯾﮏ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮب ﭼﻪ ﻣﺰه ای دارد و ﭼﻪ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽدﻫﺪ و اﯾﻦ اﺣﺴﺎس از ﻧﻮک ﻋﺼﺒﻬﺎی ﭼﺸﺎﯾﯽ ﺗﺎ ﻧﻮک اﻧﮕﺸﺘﺎﻧﻢ اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﻗﺒﻼً ﺧﺎﻃﺮ ﻧﺸﺎن ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﯿﻦ اﻓﮑﺎری ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﺮﭼﻢﻫﺎی ﻗﺮﻣﺰ (در ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ راﻧﯽ) ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﺧﻄﺎﯾﯽ وﺟﻮد دارد وﻣﻦ از ﺣﺪ ﻫﻮﺷﯿﺎری ﮐﻤﯽ ﻓﺮاﺗﺮ رﻓﺘﻪام. وﻗﺖ آن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ A.A اﺻﻠﯽ ﺑﺮﮔﺮدﯾﻢ وﺑﺒﯿﻨﯿﻢ ﻧﯿﺎزﻫﺎ ﭼﻪ ﺗﻐﯿﯿﺮی ﮐﺮدهاﻧﺪ. آن راﺑﻄﮥ ﺧﺎص ﺑﺎ اﻟﮑﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﺟﻮد ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺮا ﮔﻤﺮاه ﮐﻨﺪ. اﮔﺮﻋﻀﻮ ﻓﻌﺎل A.A ﺑﻤﺎﻧﻢ و ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﺧﻮد اداﻣﻪ دﻫﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ از ﮔﺰﻧﺪ آن در اﻣﺎن ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم در ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺑﺮﻃﺮﻓﺶ ﮐﻨﻢ ﺧﺸﻢ و ﮐﯿﻨﮥ ﺧﻮدم و ﺧﺸﻮﻧﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ در ﮐﻮدﮐﯽام ﺗﺠﺮﺑﻪ ﮐﺮده ﺑﻮدم. ﺗﺎ آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺑﻪ وﺟﻮد آﻣﺪن اﯾﻦ ﺧﺸﻢ ﺷﺪه ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﺨﺸﯿﺪه ﺑﻮدم. اﻣﺎ ﻇﺎﻫﺮاً ذﻫﻦ اﻧﺴﺎن ﭼﯿﺰی را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﻤﯽ ﮐﻨﺪ. ﻃﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﮐﻤﮏﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻋﻼﻣﺖ دردﺳﺮﻫﺎی ﺑﺰرﮔﺘﺮ اﺳﺖ. ﺑﺎ اﯾﻦ ﺣﺎل و ﺑﺎ وﺟﻮد ﮐﻤﮏ ﺑﺴﯿﺎری از ﺣﺮﻓﻪ ایﻫﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﺪون دوازده ﻗﺪم A.A ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﮑﻞ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮی ﺑﺮای اﻓﺮاد ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﺳﺎزﻣﺎﻧﺪﻫﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از ﺧﺸﻮﻧﺖ و اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﻧﺠﺎت ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺑﻬﺒﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ.ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﺑﺎ وﺟﻮد آﻧﮑﻪ وﻗﺘﯽ وارد اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺷﺪم ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﮐﺎری ﺑﺎ ﺧﺪا داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌـﻨﻢ ﮐـﻪ ﺑﻮاﺳـﻄﻪ اﻟﻄـﺎف و ﻣﺮﺣﻤـﺖ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻬﺒﻮد ﯾﺎﻓﺘﻢ . درواﻗﻊ آن وﻗﺖ ﻫﺎ ﻧﯿﺎزی ﺑﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺧﺪا ﻧﺪاﺷﺘﻢ . ﺑﻪ ﺧﯿـﺎل ﺧﻮدم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﯾﮏ ذﻫﻦ ﺑﺎز ﻧﯿﺎز داﺷﺘ ﻢ و ﭼﻮن ﻧﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺧﺪا را ﺑﯿـﺎﺑﻢ اﻟﮑـﻞ ﻣـﺮا ﭘﯿـﺪا ﮐﺮد.
ﭘﺲ از ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻫﻮﺷﯿﺎری ﻣﺮدی را در A.A ﻣﻼﻗﺎت ﮐـﺮدم ﮐـﻪ او ﻫـﻢ ﭘـﻨﺞ ﺳـﺎل ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮد . او ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺗﻨﺎﺳﺐ دارﯾﻢ . اﻣﺮوز ﻣﺎ دﺧﺘﺮی دارﯾﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗـﺖ واﻟﺪﯾﻨﺶ را در ﺣﺎل ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻣـﯽ ﺑﯿﻨـﺪ ﮐـﻪ آﻧﻬـﺎ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﺳـﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨـﺪ در اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﺑـﻪ دﯾﮕـﺮان ﮐﻤـﮏ ﮐﻨﻨـﺪ . ﻣـﺎ ﺧﺎﻧـﻪ ای ﺧـﻮب و زﯾﺒـﺎ و ﺧﺎﻧﻮاده ای ﻫﻮﺷﯿﺎر دارﯾﻢ و در ﺟﺎﻣﻌﻪ ای ﺑﺎ ﺗﻌﺪاد زﯾﺎدی از دوﺳﺘﺎن A.A و ﺟﻠـﺴﺎت AAزﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ. از آن اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ A.A راﻫﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﻃﻮﻻﻧﯽ ﭘﯿﻤﻮده اﯾﻢ و ﺑﻬﺘـﺮاز اﯾﻦ ﻧﻤﯽ ﺷﺪ.
