Anonymous

ﻏـــﻮل ﻏﺎﺻـــﺐ اﻟﮑـــﻞ، اﯾـــﻦ ﻣـــﺮد ﻧﻮﯾـــﺴﻨﺪه را درﭼﻨﮕـــﺎل ﺧـــﻮد ﮔﺮﻓﺘـــﺎر ﮐـــﺮد، اﻣـــﺎ او ﺟـــﺎن ﺳـــﺎﻟﻢ ﺑﺪر ﺑﺮد.  آن ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺳﻌﯽ در ﺑﺎزﺳﺎزی زﻧﺪﮔﯽ «ﻗﺒﻠﯽ» ﺧﻮد ﻧﻤﻮدم زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را ﻣﺎﻧﻨـﺪ دورویِ ﯾﮏ ﺳﮑﻪ دﯾﺪم. ﯾﮏ ﻃﺮف از ﺳﮑﻪ را ﺑ ﻪ ﺳﻤﺖ دﻧﯿﺎ و دﯾﺪ ﻣﺮدم ﭼﺮﺧﺎﻧـﺪم، ﮐـﻪ ﻗﺎﺑﻞ اﺣﺘﺮام و آﺑﺮوﻣﻨﺪ و ﺣﺘﯽ در ﺑﺮﺧﯽ ﺟﻬﺎت ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮد . ﻣﻦ ﻫﻢ ﭘـﺪر ، ﻫـﻢ ﺷـﻮﻫﺮ ﺑﻮدم ، ﻫﻢ ﻣﺎﻟﯿﺎت ﭘ ﺮداز، و ﻫﻢ ﺻﺎﺣﺐ ﻣﻠﮏ و اﻣﻼک . و از ﺟﻨﺒﮥ ﺷﺨﺼﯽ ، ورزﺷـﮑﺎر، ﻫﻨﺮﻣﻨﺪ ﻣﻮﺳﻘﯽ دان، ﻧﻮﯾﺴﻨﺪه، وﯾﺮاﺳﺘﺎر، ﺧﻠﺒﺎن و اﻫـﻞ ﻣـﺴﺎﻓﺮت . ﻧـﺎﻣﻢ در ﻓﻬﺮﺳـﺖ رﺟﺎل آﻣﺮﯾﮑﺎ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻓﺮدیِ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﺘﻔﺎوت، ﺛﺒﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد.
 
روی دﯾﮕﺮ ﺳﮑّﻪ، رﻓﺘﺎر ﺷﯿﻄﺎﻧﯽ و ﮔﻤـﺮاه ﮐﻨﻨـﺪه ﺑـﻮد . در ﺑﯿـﺸﺘﺮ اوﻗـﺎت اﺣـﺴﺎس ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم. در ﻣﻮاﻗﻌﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺘﯽ ﺑﺎ اﺣﺘﺮام و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻫـﻢ ﺧـﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨـﺪه ﺑـﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ. ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻧﺎﮔﻬﺎن از آﻧﻬﺎ ﻓﺮار ﮐﻨﻢ. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮﯾﻖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺷـﺐ ﺑـﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﻣﺴﺖ ﻣﯽ ﺷﺪم و ﺳﭙﯿﺪه دم ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽآﻣﺪم. روز ﺑﻌﺪ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﻣﺜﻞ ﺧـﻮره ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﻣﯽ اﻓﺘﺎد. و ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖ ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮدم و ﻫﻤﺎﻧﺠﺎ ﻣـﯽ ﻣﺎﻧـﺪم ﺗـﺎ دﻓﻌـﮥ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ دوﺑﺎره ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺸﻮم.
 
ﺷﺮارت اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ واﻗﻌﺎً وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮد . در ﮐﻞّ ﺑﯿﺴﺖ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎل ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮارﯾ ﻢ ﻓﻘﻂ ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﮐﻪ ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺒﺢ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردم . ﻋﯿﺎﺷﯽ ﻫـﺎﯾﻢ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﻓﻘـﻂ ﯾﮏ ﺷﺐ اداﻣﻪ داﺷﺖ . اواﯾﻞ ﻣﺸﺮ وﺑﺨﻮارﯾﻢ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﯽ دو ﺑﺎر ﭘﯿﺶ آﻣﺪ ﮐﻪ ﺗـﺎ روز دوم اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ و ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﯾﮑﺒﺎر ﺗﺎ روز ﺳﻮم اداﻣﻪ ﭘﯿﺪا ﮐﺮد . ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗـﺖ درﻣﺤﻞ ﮐﺎرم ﻣﺴﺖ ﻧﺒﻮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﯾﮏ روز ﻫﻢ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ ﻧﺪرت ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ ﮐـﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻤﺎری ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ را د رﺳﺖ اﻧﺠﺎم ﻧﺪﻫﻢ و ﻫﺰﯾﻨﮥ ﻣﺸﺮوب (ﻣﺒﻠﻎ ﻣﺸﺨـﺼﯽ را ﺑﻪ آن اﺧﺘﺼﺎص داده ﺑﻮدم ) را ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ در آﻣﺪم ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐـﺮدم . در رﺷـﺘﮥ ﺧـﻮدم ﻫﻤﭽﻨﺎن ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﯽ ﺗﻮان ﭼﻨﯿﻦ آدﻣﯽ را اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺎﻣﯿﺪ؟ ﻓﮑﺮ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم رﯾﺸﮥ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽﻫﺎﯾﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ ﻣﺸﺮوﺑﺎت اﻟﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺖ.
درﺳﺖ اﺳﺖ ﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧـﻮردم . در ﮔﺮوﻫـﯽ ﮐـﻪ ﻣـﻦ اوج اﻧـﺴﺎﻧﯿﺖ در ﻧﻈـﺮ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم ﻫﻤﻪ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. ﻫﻤﺴﺮم دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرد و ﻣـﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑـﺎ ﻫـﻢ ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردﯾﻢ . ﻫﻤﮑـﺎراﻧﻢ و ﻫﻤـﮥ ﻧﺨﺒﮕـﺎن ادﺑـﯽ ﮐـﻪ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﺗﺤﺴﯿﻦ ﺷﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﯿﺰ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ. ﮐﻮﮐﺘﻞ ﻫﺎی ﻋﺼﺮاﻧﻪ درﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻗﻬﻮۀ ﺻﺒﺤﺎﻧﻪ ﻋﺎدی ﺑﻮد و ﮔﻤﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻣﯿﺎﻧﮕﯿﻦ ﻣﺼﺮ ف روزاﻧﻪ ام ﮐﻢ و ﺑـﯿﺶ ﺣـﺪود ﻧـﯿﻢ ﻟﯿﺘﺮ ﺑﻮد . ﺣﺘﯽ در ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺐ ﻫﺎی ﻋﯿﺎﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣﺪ (در ﻫﻤـﺎن اواﯾـﻞ ) ﻣﺼﺮﻓﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﻟﯿﺘﺮ ﻧﻤﯽﺷﺪ.
در اﺑﺘﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎده ﻣﯽ ﺷﺪ ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮد ﮐﻪ آن ﻋﯿﺎﺷﯽﻫﺎ اﺻﻼً اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﻨﺪ! ﭘﺲ از ﯾﮏ ﯾﺎ دو روز ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﺗﻮﺟﯿﻬﯽ ﭘﯿﺪ ا ﻣﯽ ﮐﺮدم. «ﻓﺸﺎر ﻫﺎی ﻋـﺼﺒﯽ زﯾـﺎد ﺷـﺪه ﺑﻮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺗﺨﻠﯿﻪ ﻣﯽ ﺷﺪم» ﯾﺎ «ﺑﺪﻧﻢ ﮐﻤﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺷـﺪه ﺑـﻮد و ﻫﻤـﮥ دردﻫـﺎ ﺑـﺮ ﺳـﺮم رﯾﺨﺘﻪ ﺑﻮد » ﯾﺎ «ﻣﺸﻐﻮل ﺻﺤﺒﺖ ﺷﺪم و ﻣﻘﺪار ﺧﻮردن از دﺳـﺘﻢ ﺧـﺎزج ﺷـﺪ و ﻫﻤـﯿﻦ ﺑﺪﺣﺎﻟﻢ ﮐﺮد ». ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮای اﺟﺘﻨﺎب از دردﺳﺮﻫﺎی آﯾﻨﺪه ﺣﻘﻪ ﻫـﺎی ﺟﺪﯾـﺪی درﺳـت ﻣﯽ ﮐﺮدﯾﻢ. «ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﻦ ﻫﺮ ﻣـﺸﺮوب ﻓﺎﺻـﻠﻪ ﺑﯿﻨـﺪازی و ﻣﻘـﺪار زﯾـﺎدی آب ﺑﺨـﻮری » ﯾـﺎ «ﺷﮑﻤﺖ را ﺑﺎ ﮐﻤﯽ روﻏﻦ زﯾﺘﻮن ﭼﺮب ﮐﻦ » ﯾﺎ «ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺑﺨﻮر ﻏﯿﺮ از آن ﻣﺎرﺗﯿﻨﯽﻫﺎی ﻟﻌﻨﺘﯽ». ﻫﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﻣﯽ ﮔﺬﺷﺖ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ دردﺳﺮی ﭘﯿﺶ آﯾﺪ و ﻣﻦ ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﻣـﯽ ﺷـﺪم ﮐـﻪ ﮐﻠﮏ ﺧﻮﺑﯽ ﺳﻮار ﮐﺮده ام. ﻋﯿﺎﺷﯽ ﻓﻘﻂ «ﯾﮑﯽ از آن ﻣﻮارد ﺑﻮده اﺳـﺖ » ﭘـﺲ از ﯾﮑﻤـﺎه ﺑﻌﯿﺪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ ﮐﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ. ﻓﺎﺻﻠﮥ ﺑﯿﻦ ﻋﯿﺎﺷﯽﻫﺎ ﻫﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻮد.
ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﺎﯾﻢ روز ﺑﻪ روز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎری ﺑﮑـﻨﻢ . ﯾﮑـﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﺸﮑﻞ ﺧﻮد را ﺑﺎ رواﻧﮑﺎوی ﺣﻞ ﮐﺮده ﺑﻮد . ﭘﺲ از ﮔﺬراﻧﺪن ﯾﮏ ﻋﯿﺎﺷﯽ ﺑـﺎ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﻫﻤﺴﺮم ﺑﺮای اﻣ ﺘﺤﺎن رو اﻧﮑﺎوی ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدم . ﻣﻦ ﮐﻪ ﻓﺮزﻧﺪ ﻓﺮﻫﯿﺨﺘﮥ ﻋـﺼﺮ ﻋﻠﻢ و داﻧﺶ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﻋﻠﻢ روان ( ذﻫﻦ) اﯾﻤﺎن ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﻢ . اﯾـﻦ ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺖ درﻣـﺎﻧﯽ ﻗﻄﻌﯽ و ﻧﯿﺰ ﺣﺎدﺛﮥ ﻣﻬﻤﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪن ( اﺳﺮار) رﻣـﻮز دروﻧـﯽ ﮐـﻪ ﺑـﺮ رﻓﺘـﺎر ﻣـﺮدم ﺣﮑﻤﻔﺮﻣﺎﺳﺖ ﭼﻘﺪر ﺟﺎﻟﺐ و ﭼﻘﺪر ﺣﯿﺮت اﻧﮕﯿﺰ اﺳﺖ اﮔﺮ ﻫﻤـﻪ ﭼﯿـﺰ را درﺑـ ﺎرۀ ﺧـﻮدم ﺑﺪاﻧﻢ! ﺧﻼﺻﻪ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل وﻗﺖ و ده ﻫﺰار دﻻر ﻫﺰﯾﻨـﻪ ﺑـﺮای اﯾـﻦ ﺣﺎدﺛـﮥ رواﻧﭙﺰﺷـﮑﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﻣﺎ وﺿﻌﯿﺘﻢ ﺑﺪﺗﺮ از ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺪ.
ﻗﻄﻌﺎً ﻣﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻟﺒﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻌـﺪاً ﺑـﻪ درد ﻣـﯽ ﺧـﻮرد . ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ ﻧﻮازش ﮐﺮدن ﮐﻮدک و ﭘﺮورش او و ﺳﭙﺲ ﺗﻐﯿﯿﺮ روﯾﻪ دادن و ﮐﺘﮏ زدن ﺑﯿﺮﺣﻤﺎﻧﻪ ﺑﻪ او ﭼﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮ زﯾﺎﻧﺒﺎری ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ روی آن ﮐﻮدک داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ درﺳﺖ ﻫﻤـﺎن اﺗﻔـﺎﻗﯽ ﮐـﻪ ﺑﺮای ﻣﻦ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد.
ﺿﻤﻨﺎً ﻣ ﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻫـﻢ ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮارﯾ ﻢ و ﻫـﻢ اوﺿـﺎع دروﻧـﯽ . ﻣـﺼﺮف روزاﻧﻪ اﻟ ﮑﻞ در ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﻣﺪت ﺗﻐﯿﯿﺮی ﻧﮑﺮد ﺷﺎﯾﺪ ﮐﻤﯽ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ و ﻋﯿﺎﺷﯽﻫﺎﯾﻢ ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﯾﮏ ﺷﺐ ﻧﺒﻮد . اﻣﺎ ﻓﻮاﺻﻞ آن ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻃﯽ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑـﯿﻦ ﻋﯿﺎﺷﯽ ﻫﺎﯾﻢ از ﻫ ﺸﺖ ﻣﺎه ﺑﻪ ده روز رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ! اوﺿﺎع ﺑـﺪﺗﺮ ﻣـﯽ ﺷـﺪ . ﯾـﮏ ﺷـﺐ درﻣﺴﯿﺮ ﺑﺎزﮔﺸﺖ از ﺑﺎﺷﮕﺎه را ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻃﯽ ﮐﺮدم اﮔﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﭘﻨﺠـﺎه ﻓـﻮت دﯾﮕـﺮراه ﺑﺮوم درﺟﻮی آب ﻣﯽ اﻓﺘﺎدم. ﯾﮑﺒﺎر وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم ﺳـﺮﺗﺎ ﭘـﺎ ﯾﻢ ﺧـﻮﻧﯽ ﺑـﻮد .
ﻋﻤﺪاً ﭘﻨﺠﺮه ای را ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم . ﺑﺎ ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدن وﺟﻪ ﺗﻤـﺎﯾﺰ و اﺣﺘـﺮام داﺷـﺖ وﺟـﻮدم را ﺑﯿﺶ از ﭘﯿﺶ ﺳﺨﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺷﺨﺼﯿﺘﻢ ﻣﺘﻼﺷﯽ ﺷﺪه ﺑـﻮد؛ اﺳـﮑﯿﺰوﻓﺮوﻧﯽ ﻓﺮاﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد؛ و ﯾﮏ ﺷﺐ در ﮐﻤﺎل ﻧﻮﻣﯿﺪی ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ.
زﻧﺪﮔﯽ ﺣﺮﻓﻪ ای ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮاً ﺧﻮب ﺑﻮد . ﺣﺎﻻ رﺋﯿﺲ ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺸﺮ ﺑﻮدم ﮐـﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒـﺎً ﯾﮏ ﻣﯿﻠﯿﻮن دﻻر در آن ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاری ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻧﻈﺮاﺗﻢ در ﻣﺠﻼت ﺗﺎﯾﻤﺰ و ﻧﯿﻮزوﯾـﮏ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻋﮑﺴﻢ ﭼﺎپ ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻮﺳﯿﻠﻪ رادﯾﻮ و ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺑﺎ ﻣﺮدم ﺣـﺮف ﻣـﯽ زدم. اﯾـﻦ ﯾﮏ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن ﺧﯿﺎﻟﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ روی ﯾﮏ ﭘﺎﯾﮥ ﻣﺘﺰﻟﺰل ﺑﻨﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد . اﯾﻦ ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃـﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽرﻓﺖ و ﺑﺎﯾﺪ ﻓﺮو ﻣﯽ رﯾﺨﺖ و ﻓﺮو رﯾﺨﺖ.
ﭘﺲ از آﺧﺮﯾﻦ ﻋﯿﺎﺷﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آﻣﺪم و وﺳﺎﯾﻞ اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮری را ﺷﮑﺴﺘﻢ و رﯾﺰ رﯾﺰ ﮐﺮدم و ﺷﺶ ﭘﻨﺠﺮه و دو ﻧﺮده را ﻫﻢ ﺑﺎ ﻟﮕﺪ ﺧﺮد ﮐﺮدم. وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و ﺷﺎﻫﮑﺎرم را دﯾﺪم ﭼﻘﺪر ﻧﺎاﻣﯿﺪ ﺷﺪم ﯾﺎد آوریاش ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺨﺖ اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ و ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﻋﻠﻢ، اﯾﻤﺎن ﮐﺎﻣﻞ داﺷﺘﻢ. «ﻋﻠﻢ ﻗﺪرت ﻣﯽ آورد» ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد داده ﺑﻮدﻧﺪ. ﺣﺎﻻ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﺗﻠﺦ را ﻣﯽ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻧﻮع داﻧﺶ ﮐﻪ ﻣﻦ داﺷﺘﻢ ﻗﺪرت ﻧﺒﻮد. ﻋﻠﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺖ ﻣﻐﺰ ﻣﺮا اﺳﺘﺎداﻧﻪ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﮐﻨﺪ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽرﺳﯿﺪ ﺑﺘﻮاﻧﺪ دوﺑﺎره دو ﻧﯿﻤﮥ آن را ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﺑﮕﺬارد. دوﺑﺎره ﻧﺰد رواﻧﮑﺎو ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﻧﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﺑﻪ او اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﺟﺎی دﯾﮕﺮی ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﺑﺎ او ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدم ﮔﻔﺘﻢ: « دﮐﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ.» در ﮐﻤﺎل ﺗﻌﺠﺐ او ﮔﻔﺖ: ﺑﻠﻪ ﺷﻤﺎ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﯽ. «ﭘﺲ ﭼﺮا ﻃﯽ ﻫﻤﮥ اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﻔﺘﯽ؟» او ﮔﻔﺖ: «ﺑﻪ دو دﻟﯿﻞ اول آﻧﮑﻪ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﺒﻮدم. ﻣﺮز ﺑﯿﻦ ﯾﮏ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮار ﺷﺪﯾﺪ و ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﻧﯿﺴﺖ. ﻫﻤﯿﻦ اواﺧﺮ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻮدن ﺷﻤﺎ ﭘﯽ ﺑﺮدم. دوم آﻧﮑﻪ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺑﺎور ﻧﻤﯽﮐﺮدی».
اﻋﺘﺮاف ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ او درﺳﺖ ﻣﯽﮔﻔﺖ. ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻐﻠﻮب ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻣﯽﺷﺪم ﺗﺎ ﻗﺒﻮل ﮐﻨﻢ ﮐﻪ واژۀ «اﻟﮑﻠﯽ» در ﻣﻮرد ﻣﻦ ﺑﮑﺎر رود. اﻣﺎ ﺣﺎﻻ اﯾﻦ را ﺑﻪ ﻃﻮر ﮐﺎﻣﻞ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪام.
اﺳﺘﻨﺒﺎط ﮐﻠّﯽ ﺧﻮدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ و ﮐﺸﻨﺪه اﺳﺖ و ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﯾﮏ ﺟﺎﯾﯽ در اﻣﺘﺪاد اﯾﻦ ﺧﻂ (ﻣﺮز) ﻗﺪرت ﺗﺮک ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری را از دﺳﺖ داده ام.
ﮔﻔﺘﻢ: «ﺑﺎﯾﺪ ﭼﮑﺎر ﮐﻨﻢ؟» او ﮔﻔﺖ: از دﺳﺖ ﻣﻦ ﮐﺎری ﺑﺮ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ و دارو ﻫﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﮐﺎری ﺑﺮای ﺗﻮ ﺑﮑﻨﺪ. اﻣﺎ ﺷﻨﯿﺪهام ﺳﺎزﻣﺎﻧﯽ ﻫﺴﺖ ﺑﻪ ﻧﺎم اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﮐﻪ ﺑﺎ اﻓﺮادی ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﺳﺮﮐﺎر داﺷﺘﻪ و ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻮده اﺳﺖ. آﻧﻬﺎ ﻫﯿﭻ ﺗﻀﻤﯿﻨﯽ ﻧﻤﯽ دﻫﻨﺪ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻢ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ. وﻟﯽ اﮔﺮ ﺑﺨﻮاﻫﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﯽ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﯽ. ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻮﺛﺮ واﻗﻊ ﺷﻮد.
در اﯾﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮاﻗﻊ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﮐﺮده ام ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ آن ﻣـﺮد . ﻣـﺮدی ﮐـﻪ ﺷـﻬﺎﻣﺖ داﺷﺖ ﺷﮑﺴﺖ را ﺑﭙﺬﯾﺮد ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺗﻮاﺿﻊ داﺷﺖ ﮐـﻪ اﻋﺘـﺮاف ﮐﻨـﺪ ﺑـﺎ ﺗﻤـﺎم ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ ﮐـﻪ ﺗﺎﮐﻨﻮن ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ ﺟﻮاب ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﺪ. ﺑﺘﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ A.A رﻓﺘﻢ.
در اﯾﻨﺠﺎ ﻋﺎﻣﻠﯽ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺗﻼش ﻫﺎی دﯾﮕﺮی ﮐﻪ ﺑﺮای ﻧﺠﺎت ﺧﻮدم ﮐﺮده ﺑﻮدم وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﺑﻠﻪ ﻗﺪرت! اﯾﻨﺠﺎ ﺑﻮد. اﯾﻨﺠﺎ ﻗﺪرت زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن ﻫﺮ روز ﻗﺪرت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﺷﻬﺎﻣﺖ ﺑﺮای روﺑﺮو ﺷﺪن ﺑﺎ روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ ﻗﺪرت ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن دوﺳﺖ ﻗﺪرت ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﻣﺮدم ﻗﺪرت ﻋﺎﻗﻞ ﺑﻮدن و ﻗﺪرت ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪن وﺟﻮد داﺷﺖ. ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﮔﺬﺷﺖ و در ﺑﺴﯿﺎری ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدم و ﻃﯽ اﯾﻦ ﻫﻔﺖ ﺳﺎل ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﻟﺐ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﻧﺰدم. ﺑﻌﻼوه ﻣﻦ ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺗﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ روش ﻧﺎﻣﻨﻈﻢ ﺧﻮدم در ﺟﻬﺖ ﺗﻤﺮﯾﻦ اﺻﻮﻟﯽ ﮐﻪ در اﺑﺘﺪا در ﺑﺨﺸﻬﺎی اول اﯾﻦ ﮐﺘﺎب ﺑﺎ آن ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪم ﺗﻼش ﮐﻨﻢ اﯾﻦ ﻗﺪرت ﭼﺸﻤﮕﯿﺮ در ﻣﻦ ﺟﺮﯾﺎن ﺧﻮاﻫﺪ داﺷﺖ. اﯾﻦ ﻗﺪرت ﭼﯿﺴﺖ؟ ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﻢ در A.A ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﮕﻮﺋﯿﻢ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﻗﺪرت ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﺧﻮدم اﺳﺖ. ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺎری ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ﭘﯿﺮوی و درک ﻣﺰﻣﻮراﺳﺖ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﮔﻔﺘﻪ اﺳﺖ «آرام ﺑﺎش و ﺑﺪان ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺪای ﺗﻮ ﻫﺴﺘﻢ».  ﺧﻮاﻧﯽ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯿﻢ ﭘﺎﯾﺎن ﺷﺎدی دارد اﻣﺎ ﻧﻪ از ﻧﻮع ﻋﺎدی. ﻣﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎی ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎدی داﺷﺘﻢ. اﻣﺎ ﭼﻪ ﺗﻔﺎوﺗﯽ وﺟﻮد دارد ﺑﯿﻦ ﺗﺤﻤّﻞ اﯾﻦ ﮔﺮﻓﺘﺎریﻫﺎ ﺑﺪون ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺮﺗﺮ از ﺧﻮد و ﺑﺎ آن!
ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﭘﯿﺶﺑﯿﻨﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﻗﻠﻌﮥ ﻟﺮزان ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﻣﺎدّﯾﻢ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ. ﻫﻤﮑﺎران اﻟﮑﻠﯿﻢ ﻣﺮا اﺧﺮاج ﮐﺮدﻧﺪ و ﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﺷﺮﮐﺖ را ﺑﻪ ﺳﻮی ورﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺳﻮق دادﻧﺪ.
ﻫﻤﺴﺮ اﻟﮑﻠﯿﻢ ﺑﻪ ﺳﺮاغ ﻣﺮد دﯾﮕﺮی رﻓﺖ از ﻣﻦ ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﺎﻗﯿﻤﺎﻧﺪۀ اﻣﻮاﻟﻢ را ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد. اﻣﺎ وﺣﺸﺘﻨﺎکﺗﺮﯾﻦ واﻗﻌﮥ زﻧﺪﮔﯿﻢ در زﻣﺎن ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪﻧﻢ در A.A اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد. ﺷﺎﯾﺪ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﻪ دو ﻓﺮزﻧﺪ، ﯾﮏ ﭘﺴﺮ و ﯾﮏ دﺧﺘﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻮر ﺳﻮﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ از ﻣﯿﺎن ﻣِﻪ روزﻫﺎی ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری ﻣﯽﺗﺎﺑﯿﺪ. ﯾﮏ ﺷﺐ ﭘﺴﺮم وﻗﺘﯽ ﻓﻘﻂ 16 ﺳﺎل داﺷﺖ ﻧﺎﮔﻬﺎن و ﺑﻪ ﻃﺮز ﻓﺠﯿﻌﯽ ﮐﺸﺘﻪ ﺷﺪ. ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ روی ﻋﺮﺷﻪ ﺑﻮد ﺗﺎ ﻣﺮا ﺣﻤﺎﯾﺖ ﮐﻨﺪ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻗﺪرت ﺗﺤﻤﻞ دﻫﺪ ﺗﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ او ﺣﺎﻣﯽ ﭘﺴﺮم ﻧﯿﺰ ﻫﺴﺖ.
ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺣﯿﺮتآور دﯾﮕﺮی ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮ ﺟﺪﯾﺪم ﻫﯿﭻ ﻣﺎل واﻣﻮاﻟﯽ ﻧﺪارﯾﻢ ﮐﻪ از آن ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎی درﺧﺸﺎن در روزﻫﺎی ﺑﻌﺪ دﯾﮕﺮ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ. اﻣﺎ ﺑﭽﻪای دارﯾﻢ ﮐﻪ ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ اﮔﺮ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﻣﯽﺷﻮم واﻗﻌﺎً از ﺑﻬﺸﺖ آﻣﺪه اﺳﺖ.
 
ﮐﺎرم در ﺳﻄﺤﯽ ﻋﻤﯿﻖ ﺗﺮ و ﻣﻬﻢﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﻗﺮار دارد و ﻣﻦ اﻣﺮوز ﺑﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻮدم آدﻣﯽ ﺧﻼق و ﻋﺎﻗﻞ ﻫﺴﺘﻢ و اﮔﺮ ﺑﺎز ﻫﻢ دوران ﺳﺨﺖ ﺗﺮی ﭘﯿﺶروﯾﻢ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دوﺑﺎره ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺑﻮد.