ﺑﻮد وﻟﯽ دﯾﮕﺮ ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺒﻮد، راﻫﯽ ﺑﺮای اﯾﻦ زن، ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪن، ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺧﺎﻧﻮاده، و ﺳﭙﺮدن زﻧﺪﮔﯽ ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ، ﭘﯿﺪا ﮐﺮد.
ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻋﺎﺷﻖ ﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و دو ﺳﺎل ﭘﺲ از ازدواﺟﺸﺎن ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺧﺎﻧﻮادۀ ﺧﻮد را ﮔﺴﺘﺮش دﻫﻨﺪ. وﻗﺘﯽ اوﻟﯿﻦ ﭘﺴﺮﺷﺎن ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ، ﺧﯿﻠﯽ ﻫﯿﺠﺎن زده ﺑﻮدﻧﺪ. آﻧﻬﺎ ﺑﺮای ﺧﻮدﺷﺎن ﺷﻐﻞ و ﮐﺎری راه اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ و ﺑﺎ ورود ﭘﺴﺮﺷﺎن، زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﻓﺎﺟﻌﻪ رخ داد. وﻗﺘﯽ ﭘﺴﺮﺷﺎن دو ﺳﺎﻟﻪ ﺑﻮد، ﯾﮏ روز ﺑﺮای ﺻﺮف ﻏﺬا ﺑﻪ رﺳﺘﻮران ﻣﺤﻞ ﻣﯽروﻧﺪ، و ﭘﺴﺮک در آﻧﺠﺎ، ﺑﺎ ﻣﻮﺳﯿﻘﯽ ﺟﻌﺒﮥ ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮن ﻣﯽرﻗﺼﺪ و ﺧﻮش اﺳﺖ. ﺑﻌﺪ از آن، ﺑﺪﻧﺒﺎل ﭼﻨﺪ ﺑﭽﮥ ﺑﺰرﮔﺘﺮﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ و ﺑﺎ ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﺗﺼﺎدف ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﭘﺪر و ﻣﺎدرم او را ﺑﺎ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ، در ﺳﯽ ﻣﺎﯾﻠﯽ ﻣﺤﻞ ﺗﺼﺎدف ﻣﯽﺑﺮﻧﺪ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ورود، ﭘﺴﺮک ﻣﯽﻣﯿﺮد. ﻏﻢ و اﻧﺪوه زﻧﺪﮔﯽ آﻧﻬﺎ را ﻓﺮا ﻣﯽ ﮔﯿﺮد.
در ﻣﯿﺎن ﻫﻤﮥ اﯾﻦ ﻏﻢ و ﻏﺼﻪﻫﺎ، ﻣﻌﺠﺰهای ﮐﻪ اﻧﺪﮐﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺎدی آﻧﻬﺎ ﺷﺪ، اﯾﻦ ﺑﻮد : ﻣﺎدرم ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﺑﺎردار اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ اﯾﻦ دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ، ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﺷﺎدی زﯾﺎدی ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه آورد. ﺟﺎی ﺑﺮادرش را ﻧﮕﺮﻓﺖ اﻣﺎ ﺑﻪ ﺳﻬﻢ ﺧﻮد، آﻧﻬﺎ را ﺷﺎد ﮐﺮد. آﻧﻬﺎ دﻟﺸﺎن ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭘﺴﺮ دﯾﮕﺮی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ، اﻣﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی آن، ﻣﺮا داﺷﺘﻨﺪ. ﻣﻦ ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ دﺧﺘﺮ، ﺑﻠﮑﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻫﻢ ﺑﻮدم. ﯾﮑﺴﺎل ﺑﻌﺪ، آﻧﻬﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺴﺮدار ﺷﺪﻧﺪ، و ﺑﺮای ﺗﻮﻟﺪ او ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﺰرﮔﯽ دادﻧﺪ.
از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا، اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺘﻔﺎوت و ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﻪ ﻫﺴﺘﻢ. وﻗﺘﯽ ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ، ﻣﺜﻞ ﻫﻤﮥ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ، ﻣﻔﻬﻮم زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪم، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻫﺴﺘﻢ و ﺧﺪا ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺪ ﻫﺴﺘﻢ، ﭘﺲ ﻣﺮا ﻣﻌﻠﻮل آﻓﺮﯾﺪه ﺗﺎ ﻣﺠﺎزاﺗﻢ ﮐﻨﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم زﯾﺮ ﺑﻨﺎی ﻏﻢ و ﻏﺼﻪ در ﺧﺎﻧﻮاده، ﻫﺴﺘﻢ. ﺑﻌﺪاً ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از آن، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻌﻠﻮﻟﯿﺖ ﻣﻦ اﺳﺖ، اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻏﻢ و اﻧﺪوه زﯾﺎدی
در زﻧﺪﮔﯽﻣﺎن ﺑﻮد. ﭘﺪرم ﺑﻪ اﻟﮑﻞ روی آورد او ﻣﺮدی ﺑﺴﯿﺎر ﺧﺸﻤﻨﺎک و ﺑﺪاﺧﻼق و ﺑﺎ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ زﯾﺎدی، ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﻣﺎ اﻧﺘﻘﺎد ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻫﺮ روز ﺧﻄﺎب ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﮐٌﻨﺪ ذﻫﻦ و ﺗﻨﺒﻞ ﻫﺴﺘﯽ. وﻗﺘﯽ ﭘﺎ ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﭼﻘﺪر ﺑﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻓﺮق دارم. ﺑﭽﻪﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯽرﺣﻢ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮا ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻗﺼﻪﻫﺎی زﯾﺎدی را از ﻣﻮاﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ رﻓﺘﺎر ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺮاﯾﺘﺎن ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ، و اﮔﺮ ﭼﻪ اﯾﻦ ﻗﺼﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻓﺮق دارد، اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮑﯽ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﮐﺎﻓﯽ ﺧﻮب ﻧﺒﻮدم، و اذﯾﺖ ﻣﯽ ﺷﺪم.
آﻣﻮزش اﺳﺘﺜﻨﺎﯾﯽ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻣﺨﺼﻮص ﻋﻘﺐ ﻣﺎﻧﺪهﻫﺎی ذﻫﻨﯽ ﺑﻮد، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻌﻠﻢ ﻫﺎ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﭼﻨﺪاﻧﯽ از ﻣﻦ ﻧﮑﺮدﻧﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ دو ﺗﻦ از ﻣ ﻌﻠﻢﻫﺎ، ﺗﻐﯿﯿﺮات زﯾﺎدی در زﻧﺪﮔﯿﻢ اﯾﺠﺎد ﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﻣﻌﻠﻢ ﮐﻼس ﺳﻮم ﺑﻮد او ﮐﺘﺎبﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﯽآورد ﮐﻪ ﭼﺎپ آﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ درﺷﺖ ﺑﻮد. ﭼﻘﺪر ﺧﻮب ﺑﻮد اﮔﺮ، ﮐﺴﯽ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻞ دارم، اﻣﺎ وﻗﺘﯽ آن ﮐﺘﺎبﻫﺎی ﺑﺰرگ را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﻣﯽ ﺑﺮدم، آﻧﻘﺪر ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ آن اﺣﺴﺎس ﺧﻮب ﻫﻢ از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ. ﯾﮏ ﻧﻔﺮ ﻣﻌﻠﻢ دﯾﮕﺮ از آن دو ﻣﻌﻠﻢ، ﺗﺎزه وارد دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻣﺎ ﺷﺪه ﺑﻮد. او در اﻣﺘﺤﺎن ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﺮۀ ﻗﺒﻮﻟﯽ را ﻧﺪاد. و ﮔﻔﺖ: «ﺗﻮ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﺑﺎﺷﯽ». ﺑﻘﯿﮥ ﻣﻌﻠﻢﻫﺎ ﻓﻘﻂ در ﺣﺪّی ﮐﻪ ﻗﺒﻮل ﺷﻮم، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﺮه ﻣﯽدادﻧﺪ، ﭼﻪ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﺑﻠﺪ ﺑﻮدم و ﭼﻪ ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮدم. وﻗﺘﯽ دورۀ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ از زﻧﺪان آزاد ﺷﺪهام. در ﯾﮏ ﮐﻼس 152 ﻧﻔﺮی، ﻣﻦ ﻧﻔﺮ ﺻﺪ و ﭘﻨﺠﺎﻫﻢ ﺷﺪه و ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻞ ﺷﺪم، و اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻨﺪ ذﻫﻦ ﻫﺴﺘﻢ.
در دورۀ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﮑﻞ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم، و ﻣﺸﮑﻼﺗﻢ ﭘﺎﯾﺎن ﯾﺎﻓﺖ. ﺣﺎﻻ ﻣﻦ زﯾﺒﺎ و ﺑﺎ ﻫﻮش ﺑﻮدم. ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻮد ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﻔﺎوﺗﯽ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻧﺪارم. ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺒﯿﻨﻢ اوه، ﺑﻠﻪ، ﺑﺮاﯾﻢ اﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺖ. اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ. ازدواج ﮐﺮدم و ﺻﺎﺣﺐ دو ﻓﺮزﻧﺪ ﺷﺪم. ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺮدی ازدواج ﮐﺮدم ﮐﻪ آدم ﺻﺎدق و درﺳﺘﮑﺎری ﻧﺒﻮد ﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﺎﺷﺪ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ازدواج ﮐﺮدم،
ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﯽﺧﻮردم. ﺧﻮاﻫﺮم ﻃﻼق ﮔﺮﻓﺖ و ﺑﻪ ﺷﻬﺮی ﮐﻪ ﻣﻦ در آن زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم، آﻣﺪ. ﻣﻦ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮاﯾﺶ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﺎ او ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺘﻢ، ﭼﻮن او ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را در اﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺖ. ﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﻣﺎﮐﻦ وﺳﺘﺮن ﺷﻬﺮ رﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺪه ای داﺷﺖ. درآﻧﺠﺎ، ﻣﺒﻠﻐﯽ را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ورودی ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﻫﺮ ﭼﻘﺪر ﻣﯽﺧﻮاﻫﯿﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرﯾﻢ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم وارد ﺑﻬﺸﺖ ﺷﺪهام. ﭼﻨﺪ ﺑﺎر در ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ. او ﮐﻢﮐﻢ ﺑﺎ آدمﻫﺎ آﺷﻨﺎ ﺷﺪ و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﻗﺮار ﻣﯽﮔﺬاﺷﺖ. ﺧﻮب، ﻣﻦ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ و ﺧﻮدم ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوم، ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ در ﺧﺎﻧـﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم.
ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ، اﻟﮑﻞ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪ . روی ﭘﯿﺮاﻫﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷـﺘﻢ؛ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﻮد «ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺻﺒﺢ ﻫﺎ از ﺧﻮدم ﺑﺪم ﻣﯽ آﯾﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺗـﺎ ﻇﻬـﺮ ﻣـﯽ ﺧـﻮاﺑﻢ ». اﯾـ ﻦ ﺟﻤﻠﻪ، اﺣﺴﺎس ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﺮد.
وﻗﺘﯽ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺑﺴﺘﺮی ﮐﺮدن دﺧﺘﺮم در ﺑﯿﻤﺎرﺳـﺘﺎن ﺷـﺪم ، ﭘـﻨﺞ روزی ﮐـﻪ آ ﻧﺠـﺎ ﺑﻮدم، ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪم و ﺑﻪ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ ﻣﻦ ﺑﺮ اﻟﮑﻞ ﻏﻠﺒﻪ ﯾﺎﻓﺘﻪ ام. اﻣـﺎ در راه ﺑﺎزﮔـﺸﺖِ از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ، دوﺑﺎره ﻣﺴﺖ ﺷﺪم.
ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل ﭼﻨﺪ ﻣﺮﺗﺒﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدهام ﮐـﻪ ﺧـﻮدم اﻟﮑـﻞ را ﺗـﺮک ﮐـﻨﻢ .ﭘﺴﺮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮد و ﻣﯿﮕﻔﺖ : «ﻣﺎﻣﺎن، ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣـﺸﺮوب ﺑﺨـﻮری؟ آن وﻗﺖ ﯾﺎزده ﺳﺎﻟﺶ ﺑﻮد . ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﯾﮏ ﺷﺐ ﺑﻪ زاﻧﻮ اﻓﺘﺎدم و ﮔﻔﺘﻢ «ﺧﺪاﯾﺎ، ﯾﺎ ﻣﺮا ﻋـﻮض ﮐﻦ ﯾﺎ ﺑﮕﺬار ﺑﻤﯿﺮم».
در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ از زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﺑﻮ د ﮐﻪ ﺑﻪ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم ﺗﻠﻔـﻦ زده و ﺗﻘﺎﺿـﺎی ﮐﻤـﮏ ﮐﺮدم. آﻧﻬﺎ دو ﺧﺎﻧﻢ را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻦ ﻓﺮﺳﺘﺎدﻧﺪ . وﻗﺘﯽ آن دو ﺧﺎﻧﻢ ﮐﻨﺎرم ﻧﺸـﺴﺘﻨﺪ، ﺑـﻪ آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرم ، ﭼﻮن ازدواج ﻧﺎﻣﻮﻓﻘﯽ داﺷﺘﻢ . ﯾﮑﯽ از آﻧﻬـﺎ دﺳـﺘﻢ را ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ : «اﯾـﻦ دﻟﯿـﻞ ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردن ﺷـﻤﺎ ﻧﯿـﺴﺖ ». ﺑـﻪ آﻧﻬـﺎ ﮔﻔـﺘﻢ ﻣـﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرم ﭼﻮن ﺗﻘﺮﯾ ﺒﺎً آﻟﻤﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻢ . او دﺳﺘﻢ را ﻧﻮازش ﮐﺮد و ﮔﻔﺖ : «ﻧﻪ، اﯾﻦ ﻫﻢ دﻟﯿﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردﻧﺖ ﻧﯿﺴﺖ ». ﺳﭙﺲ ﮔﻔﺘﻢ ﭼﻮن ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻧﺎﺑﯿﻨﺎ ﻫﺴﺘﻢ ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮرم .
آﻧﻬﺎ ﮔﻔﺘﻨﺪ : «ﻧﻪ، اﯾﻦ ﻫﻢ دﻟﯿﻞ ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮردﻧـﺖ ﻧﯿـﺴﺖ » و ﺑـﺮاﯾﻢ ﺗﻮﺿـﯿﺢ دادﻧـﺪ ﮐـﻪ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ، ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ . آﻧﻬﺎ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﺮده و ﮔﻔﺘﻨـﺪ :ﮐﻪ اﻟﮑﻞ ﭼﻄﻮر ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯽ آﻧﺎن ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه ﺑﻮد.
ﺷﺮﮐﺖ درﺟﻠﺴﺎت را ﺷﺮوع ﮐﺮدم . داﺳـﺘﺎن زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﻦ (در ﻣﻘﺎﯾـﺴﻪ ﺑـﺎ ) در ﮐﻨـﺎرﺑﺮﺧﯽ از داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم، ﭘﻮچ و ﺑﯽ ﻣﻌﻨـﯽ ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣـﯽ رﺳـﯿﺪ . ﺟﺎﻟـﺐ ﺗـﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮم رﺳﯿﺪ، در ﺑﺎر ۀ زﻣﺎﻧﯽ ﺑﻮ د ﮐﻪ ﻣﻦ و دوﺳﺘﺎﻧﻢ، ﻫﻤﮕﯽ ﻣﺴﺖ ﺑﻮد ﯾﻢ و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ . ﻣﻤﮑﻦ ﺑـﻮد ﻫﻤـﻪ را ﺑـﻪ ﮐـﺸﺘﻦ ﺑـﺪﻫﻢ اﻣـﺎ ﭼﻘﺪر ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد ! ﮐﻮر، ﻣﺴﺖ، ﭘـﺸﺖ ﻓﺮﻣـﺎن اﺗﻮﻣﺒﯿـﻞ . واﻗﻌـﺎً ﺧﺪاوﻧـﺪ، از ﻣـﻦ و دﯾﮕـﺮاﻓﺮادی ﮐﻪ آن ﺷﺐ در ﺟﺎده ﺑﻮدﻧﺪ، ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﺮد؛ آن ﻣﻮﻗﻊ، اﯾﻦ را ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ.
واﻗﻌﯿﺖ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﮐﺜﺮاً، در ﺧﺎﻧﻪ و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم . ﺑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ زﻧﮓ ﻣﯽزدم و ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺣﺮف ﻣﯽزدم و ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﮔﻔﺘﻪ ام، ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﻨﻢ و اﯾﻦ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮد. ﺑﻌﻀﯽ وﻗﺘﻬﺎ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮم ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ ﻣﺜﻼً «(ﻣﮑﺎﻟﻤﻪ) ﺗﻠﻔﻦ دﯾﺸﺐ، اﺻﻼً ﺟﺎﻟﺐ ﻧﺒﻮد» ﺗﺎ ﺑﻠﮑﻪ او اﻃﻼﻋﺎﺗﯽ از ﻣﮑﺎﻟﻤﮥ ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪﻫﺪ. ﺑﺪون اﻟﮑﻞ، دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ، ﺑﺎ اﯾﻨﺤﺎل، وﻗﺘﯽ ﺑﻪ A.A رﻓﺘﻢ، اﺣﺴﺎس واﺑﺴﺘﮕﯽ ﻧﻤﯽﮐﺮدم، ﭼﻮن ﻣﺴﺘﯿﻢ ﻫﻢ ﻫﯿﺠﺎن اﻧﮕﯿﺰ ﻧﺒﻮد.
ﭘﺲ از آن، ﯾﮏ ﺷﺐ در ﺟﻠﺴﮥ A.A ﯾ ﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﮔﻔـﺖ : ﮐـﻪ ﻫـﺮ ﭼﻨـﺪ ﻣـﺪت درزﻧﺪان ﺑﻮده و ﺧﯿﻠﯽ ﮐﺎرﻫﺎ ی دﯾﮕـﺮ ﻧﯿـﺰ اﻧ ﺠـﺎم داده، اﻣـﺎ ﺑـﺎ ﻣـﻦ ﻓﺮﻗـﯽ ﻧـﺪارد . او ﻫـﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﺮا داﺷﺖ، ﻫﻤﺎن وﻗﺖ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ آدم ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮدی ﻧﯿـﺴﺘﻢ و ﻣـﺮدم درد ﻣﺮا ﻣﯽﻓﻬﻤﻨﺪ.
ﻣﻦ در آﻧﺠﺎ زﻧﯽ را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم ﮐﻪ ﯾﮏ ﻓﺮزﻧﺪ ﻣﻌﻠﻮل داﺷﺖ و ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫـﺎ از ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﯿﻢ. ﯾﮑﯽ از ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻣﻬﻤﯽ ﮐﻪ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ، اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣ ﻌﻠﻮل، ﻓﻘـﻂ ﯾـﮏ ﮐﻠﻤﮥ ﭘﻨﺞ ﺣﺮﻓﯽ و زﺷﺖ ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻮﺟـﻮد ﺑـﺪی ﻧﯿـﺴﺘﻢ . ﺑـﺮاﯾﻢ روﺷـﻦ ﺷـﺪ ﯾﮑـﯽ از ﻓﺮزﻧﺪان اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻫـﺴﺘﻢ و ﺧﺪاوﻧـﺪ ﺑ ﺮﻧﺎﻣـﻪ ای ﺑـﺮای زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ داﺷـﺘﻪ اﺳـﺖ . آدم ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در A.A ﺑﻮدﻧﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن دادﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﮔﺬﺷﺘﻪ ام، ﺳﺮﻣﺎﯾﮥ ﺑﺎ ارزﺷﯽ ﺑﻮده و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺎﺷﺪ . ﯾﮏ راﻫ ﻨﻤﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده و ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻗﺪم ﻫﺎ را ﺷﺮوع ﮐﺮدم. وﻋﺪهﻫﺎی ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﻣﯽ داد، ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺑﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻣﯽ ﭘﯿﻮﺳﺖ. ﺣﺲ ﺑﯽﻓﺎﯾﺪﮔﯽ و ﺗﺮﺣﻢ ﺑـﻪ ﺧﻮد از ﺑﯿﻦ رﻓﺖ و ﻣﯽدﯾﺪم ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺗﻢ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ دﯾﮕﺮان ﮐﻤﮏ ﮐﻨﺪ.
ﭘﺲ از ﺳﻪ ﺳـﺎل ﻫﻮﺷـﯿﺎری، ﯾﮑـﯽ از ﺳـﺨﺖ ﺗـﺮﯾﻦ ﺗـﺼﻤﯿﻤﺎت زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ را ﮔـﺮ ﻓﺘﻢ. ﺷﻮﻫﺮم را ﺗﺮک ﮐﺮدم . ﮐﺎری ﮐﻪ ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺣـﺎل اﻧﺠـﺎم ﻧـﺪاده ﺑـﻮدم، ﭼـﻮن او را دوﺳـﺖ داﺷﺘﻢ. ﻫﻨﻮز ﻫﻢ او را دوﺳﺖ دارم، اﻣﺎ آن زﻧﺪﮔﯽ، زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺑـﺮاﯾﻢ ﻧﺒـﻮد . ﺣـﺎﻻ ﺧﻮدم ﺑﻮدم ﺑﺎ دو ﺑﭽﻪ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺨﺎرجﺷﺎن را ﺗﺎﻣﯿﻦ ﻣﯽﮐﺮدم. ﻣﻦ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻧﺎﺑﯿﻨـﺎ و ﻫـﯿﭻ ﻣﻬﺎرت ﺣﺮﻓﻪ ای ﻧﯿﺰ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا، ﺑﻪ ﺗﻬﯿﻪ ﻣﺴﮑﻦ ﻋﻤـﻮﻣﯽ ﻣﺨـﺼﻮص ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾـﺎن رﻓﺘﻢ. اﯾﻦ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﺠﺮﺑﮥ ﺗﮑﺎن دﻫﻨﺪه ای ﺑﻮد، اﻣﺎ ﭘﺮ از رﺷﺪ و ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﻮد . ﺑﺮای اوﻟـﯿﻦ ﺑﺎر در زﻧﺪﮔﯿ ﻢ، ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻮﻟﯿﺖ ﺧﻮد را ﺑﭙﺬﯾﺮم . ﺳﭙﺲ ﺑﺮ اﺳﺎس ا ﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻨﺎﺋﯽ ﻣﺤﺪودی دارم، دوﺑﺎره ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﮐﺮدم . ﻗﺒﻼً ﺑﺮای روزﻫﺎﯾﻢ ﻃـﻮری ﺗﺮﺳـﯿﻢ ( ﺑﺮﻧﺎﻣﻪرﯾﺰی) ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﮔﻮﯾﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ.
از ﻃﺮﯾﻖ ﮐﻤﯿﺘﮥ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺎن، در ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ای ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﺑﯿﻨﺎﯾﺎن ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐـﺮدمﺧﻮد اﺷﺘﻐﺎﻟﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ . ﭘﺲ از ﺳﻪ ﻣـﺎه ﮐـﺎرآﻣﻮزی، ﺑـﻪ ﺷـﻬﺮی ﮐـﻪ در د وﯾـﺴﺖ ﻣﺎﯾﻠﯽ ﺷﻬﺮ ﺧﻮدﻣﺎن ﺑﻮد رﻓـﺘﻢ . در آﻧﺠـﺎ ﻫـﯿﭻ ﮐـ ﺲ را ﻧﻤـﯽ ﺷـﻨﺎﺧﺘﻢ . در آﭘﺎرﺗﻤـﺎﻧﯽزﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﺑﺎ ﮐﺎﻓﯽ ﺷﺎﭘﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪم، ﺣﺪود ﯾﮏ ﻣﺎﯾﻞ ﻓﺎﺻﻠﻪ داﺷﺖ . ﺳﺎﻋﺖ6/30 ﺻﺒﺢ، در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ دوﯾﺴﺖ دﻻر ﭘﻮل ﻧﻘﺪ ﻫﻤﺮاه داﺷﺘﻢ، ﺗﺎ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﭘﯿﺎده ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﺟﺎدۀ ﺗﺎرﯾﮑﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. دو ﻧﻔﺮ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺎر ﻣـﯽ ﮐﺮدﻧـﺪ و روز دوم، ﯾﮑـﯽ از آﻧﻬﺎ ﺳﺮ ﮐﺎر ﺣﺎﺿﺮ ﻧﺸﺪ . ﻣﻦ ﻗﺒﻼً ﺗﺠﺮﺑﻪای در اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ، و ﺳﻪ ﻣﺎه ﮐـﺎرآﻣﻮزی ﻫﻢ ﮐﺎﻓﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪ. دورۀ ﺳﺨﺘﯽ ﺑﻮد . ﺧﺎﻧﻤﯽ از ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﻏﺬاﯾﯽ ﻋﻤﺪ ه آﻧﺠـﺎ آﻣﺪ ﺗﺎ ﺳﻔﺎرش ﺑﮕﯿﺮد، و ﻣﻦ ﻫﻢ اﺻﻼً اﻃﻼﻋـﯽ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ ﮐـﻪ ﭼﻘـﺪر ﻗﻬـﻮه، ﮔﻮﺷـﺖ ﯾـﺎ ﻫﻤﺒﺮﮔﺮ ﻻزم دارم . او ﻫﺮ ﭼﻪ را ﮐﻪ ﻣﺪﯾﺮ ﻗﺒﻠﯽ ﺳﻔﺎرش ﻣﯽ داد ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ و ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺳﻔﺎرش ﻣﻮاد ﻻزم را ﺑﺪﻫﻢ.
ﻓﻘﻂ ﺧﺪا ﻣﯽ داﻧﺪ ﮐﻪ ﻣـﺎ ﭼﻘـﺪر ﺳـﺨﺘﯽ ﮐـﺸﯿﺪﯾﻢ، اﻣـﺎ او ﻋـﻀﻮ A.A ﺑـﻮد، و ﺑﻌـﺪاً راﻫﻨﻤﺎی ﺟﺪﯾﺪم ﺷﺪ . او ﻣﺮا ﺳﻮار ﮐﺮد و ﺑﻪ ﺟﻠﺴﮥ ﺑﺮد . در ﯾﮑﯽ از ﺟﻠـﺴﺎت، ﻣـﺮدی را ﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺗﺎ ﯾﮑﺴﺎل، ﻣﺮا ﺑﺎ ﻣﺎﺷ ﯿﻦ ﺧﻮد، ﺑـﻪ ﻣﺤـﻞ ﮐـﺎرم ﻣـﯽ رﺳـﺎﻧﺪ . ﻫـﺮ روز ﺻﺒﺢ، ﯾﮏ دﻻر ﺑﻪ او ﻣﯽ دادم. ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ اﯾﻦ ﺣﺘﯽ ﭘـﻮل ﺑﻨـﺰﯾﻨﺶ ﻫـﻢ ﻧﺒـﻮد، اﻣـﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﮐﻨﻢ ﮐﺮاﯾﻪ ام را ﻣﯽﭘﺮدازم. ﺑـﺮای اوﻟـﯿﻦ ﺑـﺎر در زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ، ﺣﺎﻻ داﺷﺘﻢ ﺧﻮدم، ﺧﺮج ﺧﻮد را در ﻣﯽآوردم.
اﯾﻦ ﻓﻘﻂ ﻧﻤﻮﻧﻪ ای از اﻟﻄـﺎف ﺧ ﺪاوﻧـﺪ در زﻧـﺪﮔﯿﻢ اﺳـﺖ . ﻣـﻦ دﯾﮕـﺮ ﻣﺠﺒـﻮر ﻧﺒـﻮدم ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم . اﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﻧﺒﻮد . ﻫـﺮ ﭼﯿﺰﯾﮑـﻪ ﻻزم داﺷـﺘﻢ، ﻓـﺮاﻫﻢ ﻣـﯽ ﺷـﺪ . ﻣـﻦ ﺧﺪاﯾﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺧﻮد، درﮐﺶ ﻣﯽﮐﺮدم و در ﻫﻤﮥ اﺑﻌﺎد زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد.
ﺑﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻗﺪم ﻫﺎ، زﻧﺪﮔﯿ ﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮد . اﻣﺮوز ﻃﻮر دﯾﮕﺮی ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ؛ اﻣﺮوز اﺣ ﺴﺎس دﯾﮕﺮی دارم . ﻣﻦ آدم ﺟﺪﯾﺪی ﻫﺴﺘﻢ . در ﺟﻠﺴﺎت A.A روی ﺗﺎﺑﻠﻮ اﯾﻦ ﺟﻤﻠـﻪ را ﻧـﺼﺐ ﮐﺮده اﻧﺪ «ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﻌﺠـﺰه ﺑـﺎش » ﻫﻮﺷـﯿﺎرﯾﻢ ﭘـﺮ از ﻣﻌﺠـﺰه اﺳـﺖ . وﻗﺘـﯽ ﭘـﺴﺮم ﻓـﺮم ﺗﻘﺎﺿﺎی ﺷﺮﮐﺖ در داﻧﺸﮕﺎه را ﺗﮑﻤﯿﻞ ﮐﺮد، ﻣﻦ ﻧﯿـﺰ ﯾـﮏ ﻓـﺮم ﺗﮑﻤﯿـﻞ ﮐـﺮدم، و ﻗﺒـﻮل ﺷﺪم. ﺣﺎﻻ ﻣﻦ داﻧﺸﺠﻮی ﺳﺎل آﺧﺮ ﻫﺴﺘﻢ و ﻣﻌﺪﻟﻢ 3/71 اﺳﺖ . در ﺳﺎﯾﮥ ﻋﻨﺎﯾﺎت A.A ﻣﻦ ﮐﻪ ﺟﺰو ﻧﻔﺮات آﺧﺮ ﮐﻼس در دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم، ﻣﺴﯿﺮی ﻃﻮﻻﻧﯽ را ﻃﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﻪ اﯾﻨﺠﺎ رﺳﯿﺪم . ﺧﻮاﻧﺪن ﻣﻄﺎﻟﺐ، ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺑﻘﯿﻪ ﻃﻮل ﻣﯽ ﮐـﺸﺪ؛ ﺑﻨـﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣـﻦ ﯾﮏ CCTV دارم (ﮐﺘﺎﺑﻢ را زﯾﺮ اﯾﻦ دورﺑـﯿﻦ ﻣـﯽ ﮔـﺬارم و ﻧﻮﺷـﺘﻪ ﻫـﺎی آن، ﺑـﺎ ﭼـﺎپ ﺑﺰرگ روی ﻣﺎ ﻧﯿﺘﻮر ﻇﺎﻫﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد). ﯾﮏ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺣـﺴﺎب ﺳـﺨﻨﮕﻮ دارم ﮐـﻪ در اﻧﺠـﺎم ﻣﺤﺎﺳﺒﺎت ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ و ﯾﮏ ﺗﻠﺴﮑﻮپ دارم ﮐـﻪ ﺑـﻪ ﮐﻤـﮏ آن، ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺗﺨﺘـﻪ ﺳﯿﺎه را ﺑﺒﯿﻨﯿﻢ . ﻣﻦ از ﺧﺪﻣﺎت داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن ﻣﻌﻠﻮل ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮔﯿﺮم و از ﮐﻤﮏ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ
ﺑﻪ ﻃﻮر داوﻃﻠﺐ ﯾﺎدداﺷﺖ ﺑﺮداری ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ، ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺮه ﻣﻨﺪ ﻣﯽ ﺷﻮم. ﻣـﻦ ﯾﺎدﮔﺮﻓﺘـﻪ ام ﮐـﻪ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ را ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﻢ، ﺑﭙﺬﯾﺮم (در اﯾﻦ ﻣﻮرد ﺑﯿﻨـﺎﺋﯿﻢ را ) و ﭼﯿﺰﻫـﺎﯾﯽ را اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ، ﻣﺜـﻞ 1 ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ، ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﻢ (ﻣﻦ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ از ﮐﻤﮏ ﻫﺎی ﺑَﺼﺮی وﻗﺘﯽ ﺟﻮاﻧﺘﺮ ﺑﻮدم، ﺧﺠﺎﻟﺖ زده ﺷﻮم و آن را رد ﮐﻨﻢ.)
ﻗﺒﻼً درﺑﺎرۀ ﺑﺮﺧﯽ ﻣﻌﺠﺰا ﺗﯽ ﮐﻪ ا ﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد، ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﺷـﻤﺎ ﮔﻔـﺘ ﻢ. اﻣـﺎ، ﻣﻌﺠـﺰات دﯾﮕﺮی ﻫﻢ ﺑﺮاﯾ ﻢ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎده اﺳﺖ . ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ اﺣـﺴﺎس دروﻧـﯽ ﺧـﻮد را ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ ﺑﮕﻮﯾﻢ. دﯾﮕﺮ از ﻟﺤﺎظ روﺣﯽ ( ﻣﻌﻨﻮی )، ورﺷﮑﺴﺘﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ . ﻣﺜﻞ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ ﯾﮏ ﭼﺮاغ ﺟﺎدو، ﻫﺮﭼﻪ را در زﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﺎز دارم ، ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﯿﺎ ﮐﺮده اﺳﺖ . دو ﻣﺎه ﻗﺒﻞ، دوازدﻫﻤـﯿﻦ ﺳﺎل ﻫﻮﺷﯿﺎر ﯾﻢ را ﺟﺸﻦ ﮔﺮﻓﺘﻢ . وﻗﺘﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ A.A آﻣﺪم، ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐـﯽ ﻫﺴﺘﻢ. راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﮔﻔﺖ : ﺑﺴﯿﺎر ﺧﻮب ، «اﮔﺮ ﻧﻤﯽ داﻧﯽ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﯽ، ﻣﯽﺗـﻮاﻧﯽ ﻫﻤـﺎن آدﻣـﯽ ﺑﺸﻮی ﮐﻪ ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﻫﺪ».
اﻣﺮوز ﻣﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم ﻣﯽ دﻫﻢ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ در روﯾﺎ ﻫـﻢ ﺗـﺼﻮر ﻧﻤـﯽ ﮐـﺮدم . ﻣﻬﻤﺘـﺮ آﻧﮑﻪ، اﯾﻦ آﺳﺎﯾﺶ و آراﻣﺶ را از درون اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ. اﯾﻦ آراﻣﺶ ﻣـﺮا از ﺑﺮﮔـﺸﺖ ﺑﻪ ﻋﻘﺐ، ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. در ﻓﺮاز و ﻧﺸﯿﺐ ﻫﻮﺷﯿﺎری، دوره ﻫﺎی ﺳﺨﺘﯽ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮده ام، اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از A.A، ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺧﻮب، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺪﺳـﺖ ﻣـﯽ آﯾﻨـﺪ . ﻫﻤﯿـﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻏﻠﻂ اﺳﺖ . ﺣﺎل ﮐﻪ ﺑﻪ A.A آﻣـﺪم ﺑـﺮاﯾﻢ ﻣﻬـﻢ ﻧﯿـﺴﺖ ﮐـﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺑﺪ ﭼﮕﻮﻧﻪ اﺗﻔﺎق ﻣﯽ اﻓﺘﻨﺪ. ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ﻗﺮار اﺳﺖ ﻫﻤﻪ ﭼﯿـﺰ ﺧـﻮب ﺑﺎﺷﺪ.
ﺑﺎ ﺗﻤﺮﯾﻦ دوا زده ﻗﺪم، زﻧﺪﮔﯽ و ﻃﺮز ﻓﮑﺮ ﻗﺪﯾﻤﯽ در ﻣﻦ ﻋﻮض ﺷﺪه اﺳﺖ . ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﯾﺪ، اﺧﺘﯿﺎری ﻧﺪاﺷﺘﻢ (ﮐﻨﺘﺮل)، اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﺎ ﮐﻤﮏ ﺧﺪاوﻧﺪ ﻣﯽﺗـﻮاﻧﻢ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ . اﻣﺮوز (ﺗﺮﺟﯿﺢ) اﻧﺘﺨﺎب ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ ﮐـﻪ ﺷـﺎد ﺑﺎﺷﻢ و وﻗﺘﯽ ﺷﺎد ﻧﯿـﺴﺘﻢ، اﺑﺰارﻫـﺎی اﯾـﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣـﻪ را دار م ﺗـﺎ ﻣـﺮا ﺑـﻪ ﻣـﺴﯿﺮ ﺷـﺎدی ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪ.
