وﻗﺘــﯽ دﯾــﻮاره ای ﮐــﻪ ﻣــﺎﻧﻊ ارﺗﺒــﺎط ﺑــﺎ ﺧــﺪا ﺑــﻮد، ﻣﺘﻼﺷــﯽ ﺷـــﺪ، اﯾـــﻦ ﻓـــﺮد، ﮐـــﻪ ﻣﻨﮑـــﺮ وﺟـــﻮد ﺧﺪاوﻧـــﺪ ﺑـــﻮد، درﻗـــﺪم ﺳﻮم ﺑﻮد. وﻗﺘﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ A.A آﻣـﺪم، ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﻫﻤـﻪ، ﺑـﯿﺶ از ﻣـﻦ ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮرده اﻧﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎر دردﺳﺮﻫﺎی ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺷﺪه اﻧﺪ. اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﻤﭽﻨﺎن در ﺟﻠﺴﺎت ﺷـﺮﮐﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدم، و ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ، داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ آﻧﻬﺎ را ﺷﻨﯿﺪم و ﻓﻬﻤﯿﺪم، ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﻣﺜـﻞ آ ﻧﻬـﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ، ﻫﻨﻮزﺧﯿﻠﯽ ﺟﻠـﻮ ﻧﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم.
اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر، وﻗﺘﯽ ﺳﺎل آﺧﺮ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﺑﻮدم، ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردم . آن ﺷـﺐ از ﭘﻨﺠـﺮه ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻢ ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﭘﺪر و ﻣﺎدرم ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ، ﻣﻦ ﺧﺎﻧﻪ را ﺗﺮک ﮐﺮده ام. آن ﺷـﺐ، ﻣـﺎ،ﭼﻬﺎر ﻧﻔﺮ ﺑﻮدﯾﻢ، و ﻓﻘﻂ ﭼﻬﺎر ﺑﻄﺮی آﺑﺠﻮی ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑـﻮدﯾ ﻢ. ﻫـﯿﭻ وﻗـﺖ آن اﺷﺘﺒﺎه را ﺗﮑﺮار ﻧﮑﺮدم!
ﻫﻔﺘﮥ ﺑﻌﺪ، دﺳﺘﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﺑﺮای ﮔﺮدش رﻓﺘﯿﻢ، و ﭼﻨﺪ ﻗﻮﻃﯽ آﺑﺠﻮ ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮدﯾﻢ . ﻫﻤـﮥ آﻧﻬﺎ را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدﯾﻢ . ﺑﻘﯿﻪ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ زﯾﺎد آﺑﺠﻮ ﺧﻮرده ﺑﻮدﻧﺪ، اﻣﺎ ﻣﻦ، ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻧ ﯿﻤﻪ ﺷﺐ ﺑﯿﺪار ﺷﺪ ه و زﯾﺮ ﻧﻮر ﻣﺎه، ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻗﺪم زدن ﮐﺮدم . و ﺗﻨﻬﺎ ﮐـﺴﯽ ﺑـﻮدم ﮐﻪ ﻣﺎﯾﻞ ﻫﺎ ﻗﺪم زدم و در ﺟﺴﺘﺠﻮی ﭼﯿﺰی ﺑﻮدم، و ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﯿﺴﺖ. ﺣﺎﻻ ﻣـﯽ داﻧـﻢ دﻧﺒﺎل ﭼﻪ ﺑﻮدم. ﺑﺮﺧﻼف ﺑﻘﯿﻪ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ.
ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن ﺑ ﯿﻦ ﺳﺎل آﺧﺮدﺑﯿﺮﺳﺘﺎن وﺷﺮوع داﻧﺸﮕﺎه، اوﻗﺎت ﺧﻮﺷـﯽ داﺷـﺘﻢ زﻧـﺪﮔﯿﻢ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺣﻮل آن ﻣﯽ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری و ﻓﻮﺗﺒﺎل، ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮاری و ﺷﮑﺎر، ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری و ﺷﻨﺎ ، ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری و راﻧﻨﺪﮔﯽ ، ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎق ﺑﺪی ﻧﯿﻔﺘﺎد، اﻣﺎ ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﺑﯿﻔﺘﺪ . ﻣﻦ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪم . ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ از اﺻﺎﺑﺖ ﮔﻠﻮﻟﻪ، ﺟﺎن ﺳﻼم ﺑـﻪ در ﺑﺮد. ﻣﺎﺷﯿﻨﯽ ﮐﻪ ﺳﻮار ﺑﻮدم، درﺳﺖ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺧُﺮد ﺷﻮد، ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ اﮐﺜﺮ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاران، ﺷﺒﯽ را ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردﻧﺪ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﺷﻔﺎﻓﯽ، ﺑﯿﺎد ﻧﺪارﻧﺪ. ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺗﻌﺪاد ﺑﺴﯿﺎر ﮐﻤﯽ از آﻧﻬﺎ، اﯾﻦ ﺗﺎرﯾﺦ را ﺛﺒﺖ ﮐﺮده و ﻫﺮ ﺳﺎل، ﺑﺎ ﻣﺴﺖ ﺷﺪن ﮐﺎﻣﻞ، آن را ﺟﺸﻦ ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ. دوﻣﯿﻦ ﺳﺎل (دوﻣﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد)
ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾﻢ، ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ: اﮔﺮ ﻫﻨﻮز ﺻﻮرت ﺧﻮد را ﻟﻤﺲ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ، ﭘﺲ ﺑﺎﻧﺪازۀ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﺴﺖ ﻧﺸﺪهاﯾﺪ. (ﺳﺎﻟﮕﺮد) ﺳﺎل ﺳﻮم ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری، ﺷﺮاب ﻫﻠﻮی ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺧﻮردم، و وﻗﺘﯽ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ، ﻣﻘﺪاری وﯾﺴﮑﯽ ﻧﻮﺷﯿﺪم، آن ﺷﺐ، ﺑﺎﻻ آوردم، و ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪم.
ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﺑﺎ ودﮐﺎ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺮﯾﺾ ﻧﻤﯽﺷﻮم. ﻧﻮﺷﯿﺪن ودﮐﺎ، ﭼﯿﺰی ﻣﺜﻞ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎی ﺗﺨﯿﻠﯽ ﺑﻮد. ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﯾﮏ ﻟﺤﻈﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ و ﻟﺤﻈﮥ ﺑﻌﺪ ﺟﺎﯾﯽ دﯾﮕﺮ. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ دﯾﮕﺮﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ آن ﺗﻌﺎدل (ﺗﻮازن) ﺷﺎد را ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﺷﺒﯽ در ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﮐﺮدم و ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮﺧﻮش ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را اداﻣﻪ دادم. ﮐﻤﯽ ﮔﺬﺷﺖ،
ودﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ راه ﺑﺮوم. آن ﺷﺐ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﺎﻧﺪ، اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت، آﻧﻘﺪر ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم و ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ راه ﺑﺮوم، اﻣﺎ ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮدم.
ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ، ﻣﻌﻠﻢ ﺷﺪم و ﺗﺎ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ، ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﯽﺧﻮردم. ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽاﻟﮑﻞ ﻣﯽ ﺧﻮردم، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻣﺴﺖ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﻣﻌﻠﻢﻫﺎ دوﺑﺎر در ﺳﺎل، ﺑﺮای ﺑﺎزی ﭘﻮک( ﻧﻮﻋﯽ ﺑﺎزی ﺑﺎ ﮐﺎرت ﮐﻪ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﺑﺮای ﺑﺮد و ﺑﺎﺧﺖ ﺑﺎزی ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ) ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﻣﯽدادﻧﺪ و دور ﻫﻢ ﺟﻤﻊ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ. ﻣﻦ ﻣﻌﻤﻮﻻً ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ ﻧﻤﯽﻧﻮﺷﯿﺪم. ﯾﮑﺒﺎر ﻧﻮﺷﯿﺪم و ﺣﻤﺎﻗﺖ ﺧﻮد را ﻧﺸﺎن دادم. ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری، دﯾﮕﺮ ﻣﻔﺮّح و ﺷﺎدی ﺑﺨﺶ ﻧﯿﺴﺖ. ﺗﺮک ﮐﺮدم.
ﺑﺮای ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ، ﻋﻼج ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺑﻮد. ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﺪم، ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺳﺮﮐﺎر،ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻢ، ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن ﺗﻤﺎﺷﺎ ﻣﯽ ﮐﺮدم، و ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪای رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺧﻮب را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﻤﯽآوردم. ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ، در آﯾﻨﺪه، اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﯿﻔﺘﺪ. زﻧﺪﮔﯽ ﺗﻘﻠﯿﻞ ﯾﺎﻓﺘﻪ و ﺑﻪ ﻟﺤﻈﮥ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن و ﺗﺮﺳﻨﺎک ﺣﺎل( زﻣﺎن ﺣﺎل) ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻓﺴﺮدﮔﯿﻢ آﻧﻘﺪر ﺷﺪت ﯾﺎﻓﺖ و ﻓﻘﻂ ﻣﻌﺎﻟﺠﻪ و دارو ﻣﺮا از ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﭘﺲ از ﻫﻔﺖ ﻣﺎه، دﮐﺘﺮ، داروﻫﺎﯾﻢ را ﻗﻄﻊ ﮐﺮد.
دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ ﻧﻤﯽاﻓﺘﺎدم. اﻣﺎ اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﺧﺎﻧﻢ ﻣﻌﻠﻢ ﺟﺪﯾﺪی ﺑﻪ ﻣﺪرﺳ ﮥ ﻣﺎ آﻣﺪ و ﻣﻦ ﺧﻮد را، ﺑﺮای ﺻﺮف ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ، ﻧـﺰد او دﻋﻮت ﮐﺮدم . ﺑﯿﺎد دارم ، وﻗﺘﯽ ﺟﺎم را ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم، ﺑﻪ او ﮔﻔـﺘﻢ : ﻣﻤﮑـﻦ اﺳـﺖ اﯾـﻦ اﯾـ ﺪه (ﻧﻈﺮ)، اﯾﺪۀ ﺧﻮﺑﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪ اﻣﺎ «ﻣﻦ ﮔﻤـﺎن ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ ارزش رﯾـﺴﮏ ﮐـﺮدن را دارد .» ﻣﺜـﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ، دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﮐﺮدم . درﺗﻌﻄﯿﻼت زﻣﺴﺘﺎن، او ﺑﻪ ﻣﻼﻗـﺎت دوﺳـﺖ ﭘﺴﺮش رﻓﺖ و ﻣﻦ دوﺑﺎره ﺗﻨﻬﺎ ﺷﺪم.
دو روز ﻗﺒﻞ از ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ، ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ رﻓﺘﻢ . ﻗﺼﺪ ﻧﺪاﺷ ﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم ﭼﻮن ﺑﺎ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺧﻮد ﺑﻪ آﻧﺠﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ، ﻫﻨﮕـﺎم ﺑﺎزﮔـﺸﺖ، راﻧﻨـﺪﮔﯽ در ﺣـﺎل ﻣﺴﺘﯽ، ﺧﻄﺮﻧ ﺎک اﺳﺖ . اﺣﺴﺎس ﺧﻮب ﯾﺎ ﺑـﺪی ﻧﺪاﺷـﺘﻢ . ﻓﻘـﻂ از اﯾﻨﮑـﻪ اﮐﺜـﺮ اﻓـﺮاد در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ را ﻧﻤﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﮐﻤﯽ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮدم . زﻣﺎنِ زﯾﺎدی از ﻧﺸـﺴﺘﻨﻢ ﻧﮕﺬﺷـﺖ و ﭼﻨـﺪ ﻟﺤﻈﻪ ﺑﻌﺪ ﺧﻮد را درﺣﺎل ﻣﺸﺮوب ﺧـﻮردن دﯾـﺪم . ﻫـﯿﭻ ﻗـﺼﺪ ﻗﺒﻠـﯽ ﺑـﺮای اﯾـﻦ ﮐـﺎرﻧﺪاﺷﺘﻢ.
در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ، ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﺮدم ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ «و ﻣـﻦ ﺗـﺎ ده ﺳـﺎل دﯾﮕـﺮ ﺑـﻪ ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮاری اداﻣﻪ دادم».
اﻣﺎ، اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿﺒﯽ رخ داد . ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ، در ﻣﺪ رﺳﻪ، ﺧـﺎﻧﻢ ﻣﻌﻠـﯽ ﭘـﯿﺶ ﻣـﻦ آﻣـﺪ و ﮔﻔﺖ: اﻟﮑﻠﯽ اﺳﺖ و ﺑﻪ A.A ﻣﯽ رود. او ﻫﺮﮔﺰ ﻣﺮا در ﺣﺎل ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮد، و ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺗﺎ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ.
روز ﺑﻌـــﺪ، از او ﭘﺮﺳـــﯿﺪم ﭼﻨـــﺪ وﻗـــﺖ ﯾﮑﺒـــﺎر در ﺟﻠـــﺴﺎت ﺷـــﺮﮐﺖ ﻣــ ـﯽﮐﻨـــﺪ. ﭘﺮﺳﯿﺪم«ﻫﻔﺘﻪ ای ﯾﮑﺒﺎر؟ » ﻧﻪ. او ﮔﻔﺖ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺷﺶ ﻣﺎه و ﻫﺮ روز ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻣﯽ رود. ﮐﻤﯽ زﯾﺎد ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ، اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﺷﺎﯾﺪ اﮔﺮ ﺑﺎ او ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮوم، ﻟﻄﻔﯽ ﺑـﻪ او ﮐـ ﺮده ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﻌﻼوه، ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم.
اواﺳﻂ ﺟﻠﺴﻪ، ﻓﮑﺮ ﻋﺠﯿﺒﯽ ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪه ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ، ﺧﻮدﺷﺎن را اﻟﮑﻠﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، و ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻫﻤﯿﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺒﻮدم. ﺑﻌﺪاً، دوﺳﺘﻢ ﻧﻈﺮم در ﻣﻮرد ﺟﻠﺴﻪ ﭘﺮﺳﯿﺪ. ﮔﻔﺘﻢ واﻗﻌﺎً ﻧﻤﯽ داﻧﻢ. اﻣﺎ ﺑﻌﺪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭘﺲ از ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر، اﺣﺴﺎس ﺗﻌﻠﻖ دارم. روز ﺑﻌﺪ، در ﺟﻠﺴﮥ دﯾﮕﺮی ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ، و اﯾﻦ ﺑﺎر، ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻢ: ﯾﮏ اﻟﮑﻞ ﻫﺴﺘﻢ. ﺟﻠﺴﮥ ﺳﻮم را ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ رﻓﺘﻢ.
ﻋﺼﺒﯽ و ﻧﺎآرام و ﺧﯿﻠﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. ﮐﺎری ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺮای ﺧﻮم، ﺣﯿﺰت اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻮد. ﻗﺒﻞ از ﺟﻠﺴﻪ دﺳﺘﻢ را ﺑﺎﻻ ﺑﺮده و ﺧﻮد را ﺗﺎزه وارد ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم. آرام ﺷﺪم ﭼﻮن ﮐﺴﯽ را داﺷﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺎ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ.
ﻫﺮ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﯾﮑﺒﺎر، واﻗﻌﯿﺖ را ﻣﯽﮔﻔﺘﻢ. در ﯾﮑﯽ از ﺟﻠﺴﺎت ﮔﻔﺘﻢ: از راﻫﻨﻤﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدن ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﭼﻮن ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﻣﻦ ﺑﺨﻮاﻫﺪ، ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. آن ﺷﺐ، ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺮک ﮐﺮدن ﺟﻠﺴﻪ، ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ دادﻧﺪ. ﺑﻌﺪاً ﺑﻪ آن ﺷﻤﺎره، زﻧﮓ زدم، و راﻫﻨﻤﺎی ﺟﺪﯾﺪم، ﮐﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازۀ ﮐﺎﻓﯽ ﻣﻄﻤﺌﻦ و ﺛﺎﺑﺖ ﻗﺪم ﺑﻮد، ﺑﺎ اﺳﺘﻔﺎده از ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ، ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻗﺪمﻫﺎ را ﺑﺎ ﻣﻦ ﺷﺮوع ﮐﺮد.
ﻫﺮ روز ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽزدم. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ: ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﺎﺷﻢ. او ﮔﻔﺖ: ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﺗﻮ ﭼﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﯽ. ﺳﺆاﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺟﻮاﺑﺶ را ﺑﺮای ﺧﻮدم ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدم اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ آﯾﺎ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﯾﺎ ﺧﯿﺮ. او ﺣﺘﯽ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد، اﮔﺮ واﻗﻌﺎً ﻣﻄﻤﺌﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ،
ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪه را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ. وﻟﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ، ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﭼﻨﯿﻦ ﮐﺎری ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم «ﺗﺤﻘﯿﻖ» ﺑﯿﺸﺘﺮی اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. آﻧﭽﻪ ﺑﺎﯾﺪ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم، ﺗﺠﺪﯾﺪ ﻧﻈﺮ و ﺑﺮرﺳﯽ، در ﻣﻮرد ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﺑﻮد.
ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﮔﻔﺘﻢ : ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻧﺪارم،ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮدن ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری دارم. ﻫﺮ دو ﺧﻨﺪﯾﺪﯾﻢ. اﻟﺒﺘﻪ آن ﮔﻔﺘﮥ ﻣﻦ درﺳﺖ ﺑﻮد، اﻣﺎ ﻣﺸﮑﻞ دﯾﮕﺮی ﻫﻢ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﺣﻞ آن ﻣﺸﮑﻞ ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ A.A، رخ داد. ﻣﻦ ﻓﻘﻂ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﺮدن ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﻣﺸﮑﻞ ﺷﺮوع ﮐﺮدن ﻧﯿﺰ داﺷﺘﻢ. ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد ﺑﺮای ﭼﻪ ﻣﺪﺗﯽ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﮐﻨﺎر ﻣﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﻣﻬﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ، ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﺮدم.
ﺳﻪ ﻣﺎه، ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮردم، ﯾﮏ روز ﺑﺎ ﻫﻤﺎن دوﺳﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ A.A ﺑﺮد، ﺗﻠﻔﻨﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدم. و ازﻣﺸﮑﻼت ﻣﺤﻞ ﮐﺎر و اﯾﻨﮑﻪ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﻣﺮا ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﮔﻼﯾﻪ داﺷﺘﻢ. در ﺣﯿﻦ ﺻﺤﺒﺖ، ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع اﺷﺎره ﻧﻤﻮدم: ﺣﺘﯽ وﻗﺘﯽ اَﮔﻨﺎﺳﺘﯿﮏ ﻫﺴﺘﻢ، ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﯿﺮوﯾﯽ ﻣﺮاﻗﺒﻢ اﺳﺖ. او ﭘﺮﺳﯿﺪ «آﯾﺎ ﻫﻤﺎن وﻗﺘﯽ ﻧﺒﻮد ﮐﻪ داﺷﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﯽ؟»
ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ، ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﮐﺪام ﻗﺴﻤﺖ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﮐﻨﻢ و ﺗﺎ آن ﻣﻮﻗﻊ، ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﻪ ﺳﺮاغ آن ﺑﺨﺶ ﻧﺮوم. دﻋﺎی ﻗﺪم ﺳﻮم را آوردم و آﻧﺮا، آرام آرام، ﭘﺸﺖ ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺮای او ﺧﻮاﻧﺪم. اﻧﺘﻈﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ و ﻫﯿﭻ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻧﯿﻔﺘﺎد. ﺳﭙﺲ، ﺑﻪ دﻻﯾﻠﯽ، دوﺑﺎره آن ﮐﻠﻤﺎت را ﺧﻮاﻧﺪم « ﻣﺄﯾﻮس ﻧﺸﻮﯾﺪ، ﻫﯿﭽﯿﮏ از ﻣﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻪ اﯾﻢ ﮐﺎﻣﻼً ﺑﻪ اﯾﻦ اﺻﻮل ﭘﺎﯾﺒﻨﺪ ﺑﺎﺷﯿﻢ« ﮐﻠﻤﺎت در ذﻫﻨﻢ ﻃﻨﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ.
اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد! ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﺰﻧﻢ دﯾﻮاری از اﻧﮑﺎر از دروﻧﻢ ﻓﺮورﯾﺨﺖ. ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ از اﺣﺴﺎس، ﻣﺮا ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﺮد، اﻣﺎ در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل، ﺟﺴﻢ و ﮐﺎﻟﺒﺪم در ﻫﻤﺎن ﺟﺎ ﺑﻮد و اﻃﺮاﻓﻢ راﻣﯿﺪﯾﺪم. ﺻﺪای دوﺳﺘﻢ را ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم، او ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪ: ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﺮاﯾﺖ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ؟ ﻧﻤ ﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ. ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ آن ﺣﺎل را ﺗﻮﺿﯿﺢ ﺑﺪﻫﻢ.
ﻣﯽ داﻧﻢ، در آن ﺷﺐ، ﻗﺪم ﺳﻮم را ﺑﺮداﺷﺘﻢ (ﺳﭙﺮدن اراده و زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺑﻪ ﻗـﺪرﺗﯽ ﺑﺮﺗﺮ) ﭼﻮن روز ﺑﻌﺪ، ﺷﺮ وع ﺑﻪ ﻧﻮﺷـﺘﻦ ﺗﺮازﻧﺎﻣـﮥ ﻗـﺪم ﭼﻬـﺎرم ﮐـﺮدم و ﻧﻮﺷـﺘﻦ را اداﻣﻪ دادم ، ﺗﺎ ﺑﺎ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ، ﻗﺪم ﭘـﻨﺠﻢ را ﺗﻤـﺮﯾﻦ ﮐـﺮ دم. ﻃـﻮﻟﯽ ﻧﮑـﺸﯿﺪ ، ﺗـﺎ ﻓﻬﺮﺳـﺖ ﮐﺴﺎﻧﯽ را ﺗﻬﯿﻪ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺿـﺮر رﺳـﺎﻧﺪه ﺑـﻮدم . در ﻣـﻮرد ﻫـﺮ ﯾـﮏ از ﺟﺒـﺮان ﺧﺴﺎراﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺎ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﺣﺮف ﻣـﯽ زدم. وﻗﺘـﯽ ﺷـﺮوع ﺑـﻪ اﺻﻼح رواﺑﻂ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮاده ام ﮐﺮدم و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﮔﺬﺷﺘﻪ را ﺟﺒﺮان ﮐـﻨﻢ، در آن ﻣﻮﻗـﻊ ،ﻣﻔﻬﻮم اﺣﺴﺎس ﺑﻬﺘﺮ را درک ﮐﺮدم.
ﺑﻌﺪ از ﮔﺬﺷﺖ، ﺑﯿﺶ از ﯾﺎزده ﺳﺎل، ﺗﺠﺮﺑﮥ ﻣﺠﺪد اﺣﺴﺎﺳﺎت آن، ﺷﺐ ﺳـﺨﺖ اﺳـﺖ .
در ﻧﺘﯿﺠﮥ اﯾﻦ اﻋﻤﺎل، ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﻪ ﭼﯿﺰی ﻋﻘﯿﺪه دارم؟ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﺷﮏ ﺑـﻪ وﺟـﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ، اﺻﻼً ﻣﺎﻧﻌﯽ ﺑﺮای ﺗﺠﺮﺑﮥ ﻣﻌﻨﻮی ﻧﺒﻮد . ﻫﻤﭽﻨـﯿﻦ ﻣـﯽ ﺗـﻮاﻧﻢ ﺑﮕـﻮﯾﻢ ﮐـﻪ ﭼﻨـﯿﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ای، ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺸﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ، ﯾﻘﯿﻦ ﭘﯿـﺪا ﮐـﻨﻢ . اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺎی ﮔﻤﻨـﺎم، ﺑـﻪ ﻣـﻦ آزادی ﺑﺎور و ﺷﮏ داد، درﺳﺖ ﻫﻤﺎﻧﻘﺪر ﮐﻪ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ.
ﻣﻦ ﻣﯽداﻧﻢ، زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻓﺮق ﮐﺮده اﺳﺖ. از وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ A.A آﻣﺪهام، ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرد هام. ﺧﺸﻢ و ﻧﻔﺮﺗﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪه و وﻗﺖ زﯾﺎدی را ﺻﺮف ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧ ﻤﯽﮐﻨﻢ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪام ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻤﮑﯽ ﺑﻪ ﻣﺮدم دﯾﮕﺮ ﺑﺎﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺑﺎور رﺳﯿﺪم ﮐﻪ دوران ﺳﺨﺖ زﻧﺪﮔﯽ، ﻓﻘﻂ رﻧﺞ ﺑﯽﻣﻌﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ و در ﻫﺮ ﻟﺤﻈﻪ، ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ اﺗﻔﺎق ﺧﻮﺑﯽ ﺑﯿﻔﺘﺪ. اﯾﻦ، ﺑﺮای ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ وﻗﺘﯽ ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﺪ، اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮد، ﻣﺤﮑﻮم اﺳﺖ ﺗﺎ ﯾﮏ روز دﯾﮕﺮ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﺪ، ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺰرﮔﯽ اﺳﺖ. اﻣﺮوزوﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﻮم، اﺣﺘﻤﺎﻻت زﯾﺎدی وﺟﻮد دارد. ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﺗﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ ﺑﻌﺪاً ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﯽ ﻗﺮار اﺳﺖ ﺑﯿﻔﺘﺪ. ﻣﻦ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ را ﺣﻔﻆ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﭼﻮن ﻣﻮﺛﺮ و ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺑﺨﺶ اﺳﺖ.
