ﺗـــﻼش ﺑـــﺮای ﮐﻨﺘـــﺮل دﻧﯿﺎﻫـــﺎی ﻣـــﺴﺘﻘﻞ، ﮐـــﺎر ﺑﯿﻬـــﻮده و ﻣــﺴﺨﺮهای ﺑــﻮد، ﮐــﻪ وﻗﺘــﯽ ﭘﺎﯾــﺎن ﯾﺎﻓــﺖ ﮐــﻪ اﯾــﻦ اﻟﮑﻠــﯽ ﻫﻤﺠﻨﺲﺑﺎز A.A را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد.
ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری، ﺑﺨﺸﯽ از ﭘﯿﺸﯿﻨﮥ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻣﺎ ﺑﻮد. در ﺧﺎﻧﻮادۀ ﻣﺎ ﻫﻤﮥ ﻣﺮدﻫﺎ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ؛ ﭘﺪرم وﺑﻌﺪﻫﺎ، ﺑﺮادراﻧﻢ ﺑﯽاﻧﺪازه ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ. ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺨﺺ ﺷﻐﻞ داﺷﺖ، ﺧﺎﻧﻮاده ﯾﺎ دوﺳﺘﺎﻧﺶ را ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﺮد، و دردﺳﺮی ﻧﯿﺰ ﺑﺮاﯾﺶ درﺳﺖ ﻧﻤﯽﺷﺪ،و ﺣﻖ داﺷﺖ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﺪ، ﻣﺴﺖ ﺷﻮد. ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻧﺸﺎﻧﻪ ای، ﻣﺨﺼﻮص ﺑﺰرﮔﺴﺎﻟﯽ ﺑﻮد، و ﻣﻦ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﺰرگ ﻣﯽ ﺷﺪم. ﮔﻤﺎن ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ذﻫﻨﻢ ﺧﻄﻮر ﮐﺮده ﺑﺎﺷﺪ ﮐﻪ، ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم.
ﻣﻦ ﺑﺎ ﻣﺬﻫﺐ ﺳﻨّﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪم و ﺑﻪ ﻣﺪارس ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﻣﺤﻞ ﺳﮑﻮﻧﺘﻤﺎن ﻣﯽ رﻓﺘﻢ. از آﻧﺠﺎ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﺑﺎزی داﺷﺘﻢ و ﺑﺎ اﻋﻀﺎء آﮐﺎدﻣﯽ ( ﻣﺪرﺳﻪ) راﺣﺖ ﺑﻮدم،
ﻋﺰﯾﺰﻣﻌﻠﻢﻫﺎ ﺷﺪم. در ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﺑﭽﻪای ﺟﺪّی، ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ، و ﺗﺎ اﻧﺪازه ای درس ﺧﻮان ﺷﺪم .در ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺎﻻﻧﻢ، راﺑﻄﻪ ﺑﺮﻗﺮارﮐﻨﻢ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، وﻗﺘﯽ ﺑﻪ داﻧﺸﮕﺎه رﻓﺘﻢ، اﺣﺘﻤﺎل اﻟﮑﻠﯽ ﺷﺪن درﻣﻦ زﯾﺎد ﺑﻮد. راﺑﻄﮥ ﻣﻦ ﺑﺎ اﻟﮑﻞ، از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺑﻮد. اﮔﺮ ﭼﻪ از ﻃﻌﻢ آن زﯾﺎد ﺧﻮﺷﻢ ﻧﻤﯽآﻣﺪ، اﻣﺎ ﺗﺄﺛﯿﺮش را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ. اﻟﮑﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﺮد ﺗﺮسﻫﺎﯾﻢ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ؛ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺟﺮأت ﻣﯽ داد ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ و اﯾﻦ، ﺑﺮای ﻓﺮدی ﺗﻨﻬﺎ و ﺧﺠﺎﻟﺘﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻫﺪﯾﻪای ﻣﻌﺠﺰه آﺳﺎ ﺑﻮد. در ﻫﻤﯿﻦ زﻣﺎن، ﮐﺸﻤﮑﺶ (ﻣﺒﺎرزه) ﺑﺎ ﺗﻤﺎﯾﻼت ﺟﻨﺴﯽ ﻧﯿﺰ در ﻣﻦ ﺷﺮوع ﺷﺪ. ﺑﺮاﯾﻢ، ﺗﺼﻮّر ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﺎز ﺷﺪن ﺑﺎور ﻧﮑﺮدﻧﯽ ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ را ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده و ﻧﺎدﯾﺪه ﺑﮕﯿﺮم. (ﺑﺎ اﻟﮑﻞ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ روی اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ، ﺳﺮﭘﻮش ﺑﮕﺬارم) اﻟﮑﻞ، ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺮﭘﻮش ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺮوی اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺑﻮد؛ وﻗﺘﯽ ﻣﺴﺖ ﺑﺎﺷﯽ، ﻣﺮدم از ﻧﺎﺗﻮاﻧﯽ ﯾﺎ ﺑﯽﻣﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ زﻧﺎن، ﺗﻌﺠﺐ ﻧﻤﯽﮐﻨﻨﺪ. اﯾﻦ ﻣﺒﺎرزه، ﻃﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ ﺑﺼﻮرت ﻧﺎﻣﻮﻓﻖ اداﻣﻪ ﯾﺎﻓﺖ.
ﺑﺎﻻﺧﺮه، وﻗﺘﯽ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻃﺒﻖ ﺗﻤﺎﯾﻼت ﺧﻮدم رﻓﺘﺎر ﮐﻨﻢ، اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه و ﺷﺮﻣﺴﺎری و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﻣﻘﺪار ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری در ﻣﻦ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ. ﺣﺎﻻ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ اﻓﮑﺎر، ﺑﻠﮑﻪ رﻓﺘﺎر ﺧﻮد را ﻧﯿﺰ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺧﻮد را آدﻣﯽ ﻣﻨﺰوی، ﺳﻨﺘّﯽ، ﺑﺎ ﺻﺪاﯾﯽ ﮐﻠﻔﺖ و ﻣﺮداﻧﻪ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ، ﮐﻪ در ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﻣﺒﻬﻢ، و ﺷﺎﯾﺪ ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ ﺑﻪ ﺟﻨﺲ ﻣﺨﺎﻟﻒ داﺷﺘﻪ اﺳﺖ. ﻣﻦ دو زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ و ﻣﺘﻔﺎوت را
اداره ﻣﯽﮐﺮدم. زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدی ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﺑﺎز ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺧﻮد و زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮدی ﻋﺎدی ﺑﺎ دوﺳﺘﺎﻧﯽ دﯾﮕﺮ و ﻋﻼﺋﻘﯽ ﻣﺘﻔﺎوت.
ﻣﻦ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺣﺮﻓﻪای (ﺷﻐﻠﯽ) اﺳﺘﻮار ﺑﺴﺎزم، از اﯾﻦ ﺷﺮاﯾﻂ ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺖ ﻧﯿﺰ ﻋﺒﻮر ﮐﻨﻢ. ﭘﺲ از داﻧﺸﮕﺎه، ﺑﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ اداﻣﻪ دادم ﺗﺎ وارد ﻣﺪرﺳﮥ ﺣﻘﻮق (داﻧﺸﮑﺪه) ﺷﺪم. در آﻧﺠﺎ، ﻫﺮ روز ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن، اﻣﺮی ﻋﺎدی ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﻮدم را ﺑﺎ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ، ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﻘﺪاری ﻣﺸﺮوب ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ آرام ﺷﻮم و روی درﺳﻬﺎﯾﻢ ﺗﻤﺮﮐﺰ ﮐﻨﻢ. ﻫﺮ ﻃﻮر ﺑﻮد ﻣﺪرﺳﮥ ﺣﻘﻮق را ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ
ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻣﻌﺘﺒﺮ ﺑﺪﺳﺖ آوردم. ﺑﻪ زودی ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ در ﻃﻮل روزﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم، اﮔﺮ ﻣﻮﻗﻊ ﻧﺎﻫﺎر ﺣﺘﯽ ﯾﮏ ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم، ﺑﻘﯿﮥ روز از دﺳﺖ ﻣﯽ رﻓﺖ. اﻣﺎ در ﻋﻮض، ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ را ﺗﺎ اﺗﻤﺎم ﮐﺎر ﺑﻪ ﺗﺄﺧﯿﺮ ﻣﯽاﻧﺪاﺧﺘﻢ و آن ﻣﻮﻗﻊ، زﻣﺎن از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ را ﺟﺒﺮان ﻣﯽ ﮐﺮدم.
درﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ ﮐﺎر ﺷﺪم و اﯾﻦ، ﺑﺨﺶ ﺳﻮﻣﯽ را ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮاﮐﻨﺪهام اﺿﺎﻓﻪ ﮐﺮد. ﺣﺎﻻ ﻋﻼوه ﺑﺮداﺷﺘﻦ دوﺳﺘﺎن ﻫﻢ ﺟﻨﺲ ﺑﺎز و دوﺳﺘﺎن ﻋﺎدی ﺧﻮد در زﻧﺪﮔﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ، ﺑﺎﯾﺪ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم رواﺑﻂ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ را ﺑﺎ ارﺑﺎب رﺟﻮع، اﻋﻀﺎء و ﻫﻤﮑﺎران ﺷﺮﮐﺖ ﻧﯿﺰ ﺣﻔﻆ ﮐﻨﻢ. ﻻزم ﺑﻪ ﮔﻔﺘﻦ ﻧﯿﺴﺖ، ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﭼﻄﻮراﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ، واوﺿﺎع ﺣﺘﯽ ﻣﻐﺸﻮشﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪ. ﺑﺎﻻﺧﺮه، ﻓﺸﺎرﻫﺎ
ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺷﺪ. ﻣﻦ درﻣﺤﻞ ﮐﺎر، راﺑﻄﻪای ﺟﺪّی ﺷﮑﻞ داده ﺑﻮدم و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﺣﯿﻠﻪ و ﻧﯿﺮﻧﮓ اداﻣﻪ دﻫﻢ. ﭘﺲ، ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺷﻐﻞ دادم و ﺑﻪ ﮐﺎر ﺗﺪرﯾﺲ ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم. ﺗﺎ ﻣﺪﺗﯽ، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽ رﻓﺖ. اﻣﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﺎﺧﻮاﺳﺘﮥ ﻣﻦ ﺑﺴﻮی اﻟﮑﯿﺴﻢ ﮐﻢﮐﻢ داﺷﺖ ﺳﺮﻋﺖ ﺷﺪﯾﺪی ﻣ ﯽﮔﺮﻓﺖ.
ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻗﺒﻞ، ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪم و ﻫﻤﺎن زﻣﺎن ﺑﻪ ﺧﻮدم ﮔﻔﺘﻢ اﮔﺮ دوﺑﺎره ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎد، ﻣﺸﺮو بﺧﻮاری را ﮐﻨﺎر ﻣﯽﮔﺬارم. اﯾﻦ اﺗﻔﺎق، دوﺑﺎره و ﺑﻌﺪ از آن ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﮑﺮار ﺷﺪ، اﻣﺎ ﻣﺸﺮوب را ﮐﻨﺎر ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﯾﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪای ﺑﺮای ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری ﻣﺪاوم ﺧﻮد ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدم. ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ، ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم، ﺗﻐﯿﯿﺮاﺗﯽ در ﺷﺨﺼﯿﺘﻢ اﯾﺠﺎد ﻣﯽﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ زﺑﺎن ﻧﯿﺶداری داﺷﺘﻢ، و ﻣﻮﻗﻊ ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری، اﻏﻠﺐ ﺑﻠﺒﻞ زﺑﺎن ﻣﯽﺷﺪم و ﺣﺮﻓﻬﺎی ﮐﻨﺎﯾﻪ آﻣﯿﺰی ﻣﯽزدم. ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت، ﺟﺬاب و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدم، و ﮔﺎﻫﯽ اﯾﻦ ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﺷﺪت ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮد. ﻣﺮدم ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﻤﯽﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﻢ و ﭼﻪ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ.
ﭘﺲ ازﭼﻨﺪ ﺳﺎل، وﺿﻌﯿﺘﻢ ﻃﻮری ﺷﺪ ﮐﻪ ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﯿﻬﻮش ﻣﯽﺷﺪم. ﺑﺎ ﻣﺮدی ﻫﻤﺨﺎﻧﻪ ﺑﻮدم، ﮐﻪ دوﺳﺘﺪارم (ﻋﺎﺷﻘﻢ) ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮرد، و ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺧﻮد را ﺑﺎ اوﻗﯿﺎس ﻧﻤﻮده، ﺑﺮای ﺧﻮد اﺳﺘﺪﻻل ﻣﯽ ﮐﺮدم: ﻣﻦ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻧﺪارم ﭼﻮن او ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺪﺗﺮ از ﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮرد. در واﻗﻊ، ﺧﻮدم ﺑﻪ او ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد دادم ﺗﺎ، A.A را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﺪ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻋﻀﻮﯾﺖ A.A درآﻣﺪ، ﻫﺮ ﮐﺎری ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﻣﺎﻧﻊ ﺗﻼش او ﺑﺮای ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﺶ ﺷﻮم. ﺑﻬﺒﻮدی او، ﺗﻬﺪﯾﺪی آﺷﮑﺎر، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻧﺪاﻧﺴﺘﻪ، ﺑﺮای ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻣﻦ ﺑﻮد. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﻓﺸﺎرﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد ﺷﺪ و ﻣﺎ از ﻫﻢ ﺟﺪا ﺷﺪﯾﻢ، اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺲ از اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪم ﺑﻬﺒﻮدی او را ﺧﺮاب ﮐﻨﻢ.
ﻟﻐﺰش اداﻣﻪ داﺷﺖ. اﮐﺜﺮ دوﺳﺘﺎﻧﻢ دﯾﮕﺮ ﺗﻤﺎﯾﻠﯽ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻨﺪ. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺑﺪ رﻓﺘﺎری ﻫﺎی ﮐﻼﻣﯽ وﮔﺎه ﺟﺴﻤﯽ، ﺗﻠﻔﻦﻫﺎی ﻧﯿﻤﻪ ﺷﺐ، ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮدن دﻋﻮتﻫﺎ، ﺑﯽ اﻋﺘﻨﺎﯾﯽ ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﺮﭼﯿﺰی ﻏﯿﺮ از ﻧﯿﺎزم ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب. ﺗﻌﺪاد ﻣﻌﺪودی از دوﺳﺘﺎﻧﻢ، ﮐﻪ ﻋﻘﺐﻧﺸﯿﻨﯽ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ رﻓﺘﺎرﻫﺎی ﻧﻔﺮت اﻧﮕﯿﺰ و، ﻣﺠﺒﻮر ﺷﺪﻧﺪ رﻫﺎﯾﻢ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﻦ ﻣﺮدم را از زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺑﯿﺮون 1 ﺷﺪﯾﺪ ﺷﺪن ﭘﺎراﻧﻮﯾﺎراﻧﺪم، ﺗﻤﺎسﻫﺎی ﺗﻠﻔﻨﯽ را ﺟﻮاب ﻧﻤﯽدادم، و ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﻃﻮر اﺗﻔﺎﻗﯽ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ ازدوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯿﺸﺪم، ﻃﻮری واﻧﻤﻮد ﻣﯽﮐﺮدم، ﮔﻮﯾﺎ او را ﻧﺪﯾﺪهام. ﺗﺎ ﭘﺎﯾﺎن دورۀ ﻣﺸﺮوبﺧﻮارﯾﻢ، ﻓﻘﻂ دوﻧﻔﺮ، ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ ﻣﻌﺎﺷﺮت ﺑﺎ ﻣﻦ داﺷﺘﻨﺪ، و ﻫﺮ دوﻧﻔﺮ ﻧﯿﺰﻣﺸﺮوب ﺧﻮار ﺷﺪﯾﺪ ﺑﻮدﻧﺪ، اﻋﻤﺎل و رﻓﺘﺎرم، ﺑﺎﻋﺚ ﺗﻌﺠﺐ آﻧﻬﺎ ﻧﻤﯽﺷﺪ.
ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ ﺧﺎرج از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم، ﺣﺎدﺛﻪای ﺑﺮاﯾﻢ ﭘﯿﺶ ﻣﯽآﻣﺪ، وﺗﻌﺪاد اﯾﻦ ﻣﻮارد ﻧﯿﺰ ﺑﻤﺮور ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﺷﺪ. در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﯾﺎ در ﻣﺤﻞ ﮐﺎرم، ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدﻫﺎی ﻫﻢ ﺑﻪ ﻣﺮدان و ﻫﻢ ﺑﻪ زﻧﺎن ﻣﯽدادم. ﮔﺎﻫﯽ وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﺪم، ﺑﺪﻧﻢ ﺧﺮد و 2 ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺧﻤﯿﺮ ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪم ، ﺳﺎﻋﺖ ﯾﺎ ﮐﯿﻒ ﭘﻮﻟﻢ را ﮔﻢ ﮐﺮدهام. ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ﻏﺮﯾﺒﻪﻫﺎﯾﯽ ﻫﻤﺮاﻫﻢ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺣﺘﯽ اﺳﻤﺸﺎن را ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ و ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ، ﺑﺪاﻧﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ آﺳﯿﺐ
دﯾﺪه ﺑﻮدم واﮐﺜﺮاً ﺗﺼﺎدف ﻣﯽ ﮐﺮدم. از ﺑﺎر (ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ) ﻫﻢ ﻣﺮا ﺑﯿﺮون ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻨﺪ ﭼﻮن اﻧﻌﺎم ﯾﺎ ﭘﻮل ﺧﺮد ﻣﺘﺼﺪﯾﺎن ﺑﺎر ﯾﺎ ﻣﺸﺘﺮﯾﺎن را ﻣﯽ دزدﯾﺪم ﺗﺎ ﭘﻮل ﻣﺸﺮوﺑﻢ، ﮐﻪ دﯾﮕﺮ از ﻋﻬﺪهاش ﺑﺮ ﻧﻤﯽآﻣﺪم، ﺟﻮر ﺷﻮد. ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﻫﻢ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ، ﺑﺤﺚ و ﺟﺪل ﭘﺮداﺧﺘﻪ و ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﺗﺮک آﻧﺠﺎ ﻣﯽﺷﺪم.
در ﻧﺘﯿﺠﻪ، ﺗﺼﻤﯿﻤﯽ ﻇﺎﻫﺮاً ﻣﻨﻄﻘﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ؛ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ، دﯾﮕﺮ ﺑﯿﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرم. ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم. وﻗﺘﯽ از ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺸﺘﻢ، ﻫﻤﺮاه ﺷﺎم ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ اﻟﮑﻠﯽ ﻗﻮی ﻣﯽﺧﻮردم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽرﻓﺘﻢ. در ﻣﻨﺰﻟﻢ ﺑﻪ آﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻪ و ﯾﮏ ﻟﯿﻮان، ﻣﻘﺪاری ﯾﺦ، و ﻗﺪری ﻣﺸﺮوب ﻣﺨﻠﻮط ﺑﺮ ﻣﯽداﺷﺘﻢ و ﺑﻪ اﺗﺎق ﺧﻮاب ﻣﯽ رﻓﺘﻢ، ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﯿﻢ ﮔﺎﻟﻦ ﻫﺎی ﺟﯿﻦ و وُدﮐﺎ را ﻧﮕﻪ
ﻣﯽداﺷﺘﻢ، ﻣﺸﺮوبﻫﺎ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﺨﻠﻮط ﻣﯽ ﮐﺮدم، و ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﯾﺦ ذوب ﻣﯽﺷﺪ، «ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﻣﯽﮐﺮدم» ﻣﺸﺮوب ﺗﻤﺎم ﻣﯽﺷﺪ، و ﮔﺎﻫﯽ ﻟﯿﻮان ﻣﯽ ﺷﮑﺴﺖ. ﻫﺮﺷﺐ، ﺑﯿﻬﻮش ﻣﯽﺷﺪم. ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﻣﻮﻗﻊ وﻗﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم آﺧﺮ ﺷﺐ، در ﺣﺎﻟﯿﮑﻪ زﯾﮕﺰاگ راه ﻣﯽرﻓﺘﻢ و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ، ﺗﻠﻮﺗﻠﻮ ﻧﺨﻮرم، ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪن ﻣﺸﺮوب ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم، ﭼﻮن ﻣﺤﺎﺳﺒﺎﺗﻢ ﻏﻠﻂ از آب در آﻣﺪه ﺑﻮد و ﻣﺸﺮوب ﮐﻢ آورده ﺑﻮدم.
ﮐﻢﮐﻢ، اﻧﺠﺎم ﻫﺮ ﮐﺎری ﻏﯿﺮ از ﮐﺎر ﮐﺮدن و ﻧﻮﺷﯿﺪن، ﺑﺮاﯾﻢ ﺳﺨﺖ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم از وﺳﺎﯾﻞ ﻧﻘﻠﯿﮥ ﻋﻤﻮﻣﯽ اﺳﺘﻔﺎده ﮐﻨﻢ ﯾﺎ ﺣﺘﯽ در ﺧﯿﺎﺑﺎن ﻗﺪم ﺑﺰﻧﻢ. ﻣﻌﺪه ام ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺎراﺣﺖ ﺑﻮد و دﮐﺘﺮم، ﭼﻨﺪ اﺧﺘﻼل روده ای را ﺗﺸﺨﯿﺺ داده ﺑﻮد. ﺑﺎ آﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﻧﺪرت ﺑﯿﺮون از ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﺮوب ﻣ ﯽﺧﻮردم، اﻣﺎ ﻫﻤﮥ ﺑﺪﻧﻢ ﮐﺒﻮد ﺑﻮد، ﭼﻮن اﻏﻠﺐ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ، روی زﻣﯿﻦ ﻣﯽاﻓﺘﺎدم. ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭘﯿﺮاﻫﻦ آﺳﺘﯿﻦ ﮐﻮﺗﺎه ﻧﻤﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم، ﺣﺘﯽ در
ﺗﺎﺑﺴﺘﺎن، ﭼﻮن ﻣﺮدم اﺛﺮات ﮐﺒﻮدی را ﻣﯽدﯾﺪﻧﺪ و ﻋﻠﺖ آن را ﺳﺆال ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم و اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﮐﻪ ﭘﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺣﺲ ﺷﺪه، و ﻓﻬﯿﻤﺪم درزﻣﺎن ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﺑﻪ زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎده، و دو ﺗﺎ از دﯾﺴﮏ ﻫﺎی ﻣﻬﺮهای ( ﻧﺨﺎﻋﯽ) ﭘﺎره ﺷﺪه اﺳﺖ.
ﭼﻬﺎر ﺳﺎل آﺧﺮ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ در ﺧﺎﻧﻪای ﮐﻮﭼﮏ، ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم.
ﺳﻘﻒ ﯾﮑﯽ از اﺗﺎقﻫﺎ ﻓﺮو رﯾﺨﺖ و ﮔﺮد و ﻏﺒﺎر ﮔﭻ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ را ﭘﻮﺷﺎﻧﺪ ، ﮐﻒ اﻃﺎق، ﭘﺮاز آﺷﻐﺎل و روزﻧﺎﻣﻪ ﺑﻮد. ﮐﺎرﺗﻦﻫﺎی ﺧﺎﻟﯽ ﻏﺬا، ﻗﻮﻃﯽ آﺑﺠﻮ، ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب، و ﻟﺒﺎسﻫﺎی ﮐﺜﯿﻒ درﺗﻤﺎم اﻃﺮف ﭘﺮاﮐﻨﺪه ﺑﻮد. ﯾﮏ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﺎﺧﻮد آوردم، ﭼﻮن دﯾﮕﺮ ﻣﻮشﻫﺎ را ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ.و ﺑﻪ ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن ﮔﺮﺑﻪ ﻧﯿﺰاﻫﻤﯿﺘﯽ ﻧﻤﯽدادم. ﺗﻌﺠﺐ آور ﻧﺒﻮد ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ اﻃﺮاﻓﻢ، از ﻣﻦ دوری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ.
ﭼﻨﺪ ﻣﺎه آﺧﺮ، وﺟﻮدم آﮐﻨﺪه از ﺗﺮس و ﺧﻮد دﻟﺴﻮزی ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ ﺧﻮدﮐﺸﯽ، ﻫﺮ روزﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻗﺒﻞ، ﻣﺮ ﻓﺮا ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ، وﻟﯽ از ﻣﺮدن ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ، ﻓﮑﺮﻣﯽﮐﺮدم اﯾﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﭘﯿﺶ ﻣﯽ رود و اداﻣﻪ ﻣﯽ ﯾﺎﺑﺪ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اوﺿﺎع ﺑﻬﺘﺮﻧﻤﯽﺷﻮد، و ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﺑﯽرﻧﮓ و در آﺧﺮ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ. ﮐﻢ ﮐﻢ، ﺣﺲ ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻧﺠﻮاﻫﺎﯾﯽ راﻣﯽ ﺷـﻨﻮم . ﻣﻄﻤـﺌﻦ ﺷـﺪم، اﻓـﺮادی در ﺧﺎﻧـﮥ ﻣـ ﻦ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬـﺎ را ﺑﺒﯿـﻨﻢ، ﻣﮕـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ ﮔـﺎﻫﯽ از ﮔﻮﺷـﮥ ﭼـﺸﻢ ﻧﮕـﺎه ﺳﺮﯾﻌﯽ ﻣﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ، و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﮔـﺮﻓﺘﻢ، آﻧﻬـﺎ ﺧﯿﻠـﯽ ﮐﻮﭼـﮏ ﻫـﺴﺘﻨﺪ و درﺷـﯿﺎر دﯾﻮارﻫﺎ ﯾﺎ زﯾﺮ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺻـﺪای آﻧﻬـﺎ ، ﮐـﻪ ﺑـﺮای ﮐـﺸﺘﻦ ﻣـﻦ ﻧﻘﺸﻪ ﻣﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ را ﺑﺸﻨﻮم . ﮔﺎﻫﯽ، ﺷﺐ ﻫﺎ ﺑﺎ ﭼﺎﻗﻮﯾﯽ ﺑﻪ رﺧﺘﺨﻮاب ﻣﯽرﻓﺘﻢ ﺗﺎ از ﺧـﻮد ﻣﺤﺎﻓﻈﺖ ﮐﻨﻢ . ﺑﻌﻀﯽ ﺷﺐ ﻫﺎ در ﺣﻤﺎم ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽ ﺷﺪم ﺗﺎ آﻧﻬﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺮا ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻨﺪ . ﯾـﮏ ﺷﺐ، ﯾﮏ ﺟﺎم وُدﮐﺎ روی ﻃﺎﻗﭽﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻢ، ﺗﺎ آﻧﻬﺎ را ﻣﺸﻐﻮل ﻧﻤﺎﯾﺪ و ﻣﺮا ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﺬارﻧﺪ.
ﺳﭙﺲ، ﻣﻌﺠـﺰه ای رخ داد . ﯾـﮏ روزﻋـﺼﺮ ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﮔـﺮﻓﺘﻢ ﺑﯿـﺮون ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم و ﺳﭙﺲ ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم . ﻣﺸﺮوب را ﺧﻮردم و آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪ ﺧﺎﻧـﻪ ﺗﺮک ﮐﺮدم . ﺗﻨﻬﺎ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﭘﺲ از آن ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐـﻪ ﺻـﺒﺢ روز ﺑﻌـﺪ ﺑﯿـﺪار ﺷﺪم و دﯾﺪم ﻏﺮﯾﺒﻪ ای در ﺧﺎﻧﻪ اﺳﺖ ، و او را از ﺑﺎر، ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑﻮدم . ﻇﺎﻫﺮاً، ﻣـﻦ، ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺸﺮوب، ﺑﻪ ﻋﺎﻟﻢ ﻫﭙﺮوت رﻓﺘﻪ و ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪه ﺑﻮدم . ﻧﮕـﺎه ﻣﻤﻠـﻮ از ﺗﻨﻔّـﺮ و ﺗﺮﺣﻢ آن ﻏﺮﯾﺒﻪ، ﺿﺮﺑﻪ ای ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻢ . ﻧﺎﮔﻬﺎن ﻓﻬﻤﯿـﺪم ﮐـﻪ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﻦ ﮐـﺎﻣﻼً اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ اﺳﺖ، اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪه، و ﻣﻦ ﯾﺎ اﻟﮑﻠـﯽ ﻫـﺴﺘ ﻢ ﯾـﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﯿﺮﻓﺘﻢ. ﻣﻦ، دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺖ در ﺟﺎﯾﯽ ﻣﺤﺼﻮر ﺑﺎﺷﻢ، ﭘﺲ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ.
ﺑﻪ ﻫﻢ ﺧﺎﻧﮥ ﻗﺒﻠﯽ ﺧﻮد ﺗﻠﻔﻦ زدم و او ﻣﺮا ﺑﻪ ﻓﺮدی ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮد، ﺗﻮﺳﻂ آن ﻓﺮد اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ رﻓﺘﻢ. اﮔﺮ ﭼﻪ ﭼﯿﺰ زﯾﺎدی از آن ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺪارم، اﻣﺎ دو ﺟﻤﻠﻪ ﺷﻨﯿﺪم و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آن ﺟﻤﻼت را ﻓﺮاﻣﻮش ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﮐﺮد. اوﻟﯽ اﯾﻦ ﺑﻮد: «ﺗﻮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯽ، دوﺑﺎره ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮری». اﯾﻦ، ﮐﻠﻤﺎت ﺑﺮای ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻨﺪ وﺣﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﺑﻮد. ﻣﺪﺗﻬﺎ ﺑﻮد، ﮔﻤﺎن ﻣﯽ ﮐﺮدم اﻟﮑﻞ، ﯾﮑﯽ از ﭼﻨﺪ ﻧﮑﺘﮥ ﻣﺜﺒﺖِ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه، ﺑﺮاﯾﻢ، در زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ.
ﻫﺮ روزﻋﺼﺮ ﻣﻨﺘﻈﺮ اوﻟﯿﻦ ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب ﺑﻮدم و ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم اﻟﮑﻞ ، زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺮاﯾﻢ ﺣﻔﻆ ﮐﺮده اﺳﺖ. ﺑﺮای زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم اﻟﮑﻞ ﺑﻨﻮﺷﻢ، ﻧﻪ ﺑﺮای آﺳﺎﯾﺶ. اﻣﺎ،اﯾﻨﺠﺎ، ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺸﺎﺑﻪ ﺧﻮد داﺷﺘﻢ، و ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ: ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ آن ﺷﺐ، ﺣﺮﻓﻬﺎی آﻧﻬﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﯿﺮﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮل ﺑﻮد. وﻟﯽ آن ﺣﺮﻓﻬﺎ ﺑﻪ اﻧﺪازﻫﺎی ﺑﻪ ﻣﻦ اﻣﯿﺪ داد، ﺗﺎ از ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری در ﺑﻘﯿﮥ روز، اﺟﺘﻨﺎب ﮐﻨﻢ.
دوﻣﯿﻦ ﺟﻤﻠﻪای ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪم اﯾﻦ ﺑﻮد: «دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﺎﺷﯽ». اﯾﻦ ﻧﯿﺰ، ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ وﺣﯽ ﺑﻮد. ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺳﺎل، دوﺳﺘﺎن، ﻫﻤﮑﺎران، ﺧﺎﻧﻮاده و ﺧﺪا را ﭘﺲ زده ﺑﻮدم، ﯾﺎ آﻧﻬﺎ ﻣﺮا ﭘﺲ زده ﺑﻮدﻧﺪ. ﻣﻦ از ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺎﻧﺪن ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم. زﻧﺪﮔﯽ را، ﺑﻪ ﮐﺎر و ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب، ﻣﺤﺪود ﮐﺮده ﺑﻮدم و ﮐﺎرم را ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺣﻔﻆ ﮐﺮدم، ﭼﻮن ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪ ﻣﺸﺮوب، ﺿﺮوری ﺑﻮد. اﻟﮑﺴﯿﻢ اﻧﺰوا و ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ را ﺑﺎ ﺧﻮد آورده ﺑﻮد، و ﺑﻪ ﺷﺪت ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻣﯽﮐﺮد. آن ﺟﻤﻼت، ﺑﺎر ﺳﻨﮕﯿﻦ ﺗﺮس را از روی دوﺷﻢ ﺑﺮداﺷﺖ. ﺑﺎز ﻫﻢ، ﺗﺮدﯾﺪداﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺎﻣﻼً آن ﺳﺨﻨﺎن را، ﺑﺎور ﮐﺮدم ﯾﺎ ﻧﻪ، اﻣﺎ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻃﯽ ﺳﺎﻟﻬﺎ، اﻣﯿﺪ را اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم.
ﻣﻦ در ﻧﮕﺎه اول، ﻋﺎﺷﻖ A.A ﻧﺸﺪم.آن ﻣﺮد، ﮐﻪ ﻣﺮا ﺑﻪ اوﻟﯿﻦ ﺟﻠﺴﻪ ﺑﺮد، ﺑﻌﺪاً راﻫﻨﻤﺎی اول ﻣﻦ ﺷﺪ، و او ﻣﯽﺑﺎﯾﺴﺖ ﺑﺎ اﻋﺘﺮاﺿﺎت، ﻣﺸﺎﺟﺮات، ﺳﺆاﻻت، و ﺷﮏ وﺗﺮدﯾﺪﻫﺎ وآﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﯾﮏ ذﻫﻦ ﻓﺮﻫﯿﺨﺘﻪ اﻣﺎ ﮔﯿﺞ، ودرﮔﯿﺮﺑﺎ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻇﻬﻮر ﻣﯽﮐﻨﺪ، روﺑﺮو ﻣﯽﺷﺪ. او ﺑﺎ ﻣﻦ ﻣﻼﯾﻢ و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد و ﻋﻘﺎﯾﺪش را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﺤﻤﯿﻞ ﻧﻤﯽﮐﺮد. او ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪ، ﻣﻦ آﻧﻘﺪر ﺗﺮﺳﯿﺪه ام و ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻋﺎدت ﮐﺮده ام ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﺗﻮان ﺗﺤﻤﻞ روش «زورﭼﭙﺎﻧﯽ» را ﻧﺪارم. او ﺑﻪ ﺳﺆاﻻت ﻣﻦ ﮔﻮش ﻣﯽداد. ﺑﻪ ﺑﺮﺧﯽ از آﻧﻬﺎ ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽ داد و در ﻣﻮاردی ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻮد، ﺑﻌﻀﯽ از آﻧﻬﺎ را ﺧﻮدم ﺑﻬﺘﺮ از ﻫﻤﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ.
او اﻫﻞ ﻣﺸﺎﺟﺮه و ﺑﺤﺚ ﻧﺒﻮد، اﻣﺎ ﺗﻤﺎﯾﻞ داﺷﺖ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﺧﻮدش را ﺑﺎ ﻣﻦ در ﻣﯿﺎن ﺑﮕﺬارد. ﻣﻦ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ او ﮐﺸﯿﺶ اﺳﺖ و ﺣﺲ ﮐﻨﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﻢ راﺑﻄﻪام را ﺑﺎ او ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﺰﻧﻢ، از او ﺧﻮاﺳﺘﻢ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﺑﺎﺷﺪ.
اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ و ﻧﻮع زﻧﺪﮔﯿ ﻢ، ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ رﺳﺎﻧﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣـﺬﻫﺐ و ﺧـﺪای ﺧـﻮد را ﭘـﺲ ﺑﺰﻧﻢ؛ اﻣﺎ ﻣﻦ ﻫﺮﮔﺰ اﯾﻦ دو را ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﻫـﻢ ﻧﮑـﺮده ﺑـﻮدم . ﻣـﻦ اَﮔﻨﺎﺳـﺘﯿﮏ ﺑـﻮدم و ﺑـﻪ وﺟﻮد ﺧﺪاوﻧﺪ ﺷﮏ داﺷﺘﻢ، اﻣﺎ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورم . ﻣﺒﺎدا ﮐﻪ در اﺷ ﺘﺒﺎه ﺑﺎﺷـﻢ .
ﺣﺲ ﺧﻮد دﻟﺴﻮزی و ﺣﺲ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﺷﺪن ﻣﺮا ﺑﺮ آن داﺷﺖ ﮐﻪ ﺷﮏ ﮐﻨﻢ ﺧﺪاﯾﯽ ﻣﻬﺮﺑﺎن و دﻟﺴﻮز ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ؛ اﮔﺮ ﺧﺪا وﺟﻮد داﺷﺖ، ﭼﺮا اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﻣـﺸﮑﻞ ﺑـﻪ ﻣﻦ داده ﺑﻮد؟ وﻗﺘﯽ اﻋﻀﺎء ا ز زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻌﻨﻮی ﺧﻮد ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺘﺎط ﺑﻮدم. ﺑﯽ ﺗﺎﺑﯿﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺗﺶ و راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ، ﻣﺎﻧﻨﺪ آﺑﯽ ﺑﺮ روی ﺑﻮد. او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ: ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ وﺟﻮد ﺧﺪا ﺷﮏ ﮐﻨﻢ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ A.A ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ دﯾﻨﯽ ﻧﯿﺴﺖ و ﻣﻦ ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻋﻀﻮ آن ﺷﻮم، ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﮔﺮوﻫﯽ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪم.
او ﺑﺮای ﺷﺮوع ﭼﻨﯿﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد: ﺑﺮای ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺧﺪا اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﻪ ﻣـﻦ در ادارۀ دﻧﯿﺎ، ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده ام ﮐﺎﻓﯽ اﺳﺖ و ﺑﻪ ﻃﻮر ﺧﻼﺻﻪ، اﯾﻦ ﺣﻘﯿﻘـﺖ را ﺑﭙـﺬﯾﺮم ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﺧﺪا ﻧﯿﺴﺘﻢ . او ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد داد: ﮔﺎﻫﯽ ﺳﻌﯽ ﻧﻤﺎﯾﻢ، آﻧﭽﻪ را ﺑﺎور دارم، ﺑﻪ ﻫﻤـﺎن ﻧﯿـﺰ ﻋﻤـﻞ ﮐﻨﻢ. ﺟﺎﯾﯽ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﺸﺎﻧﺪن ﻋﻤﻞ ﺑﻪ ﺳﻮی روش ﺟﺪﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن، ﺳﺎده ﺗـﺮ از ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ روش ﺟﺪﯾﺪ ﻋﻤﻞ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ و ا ﯾﻦ در زﻣﯿﻨﮥ «ﻋﻤﻞ ﮐﺮدن » ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺑﻪ ﻧﻈـﺮ ﻣﯽرﺳﺪ.
ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻣﺮدم در ﺟﻠﺴﺎت ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺮد و ﻏﯿﺮ ﺻﻤﯿﻤﯽ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﻨﺪ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ دوﺳﺘﺎن و آﺷﻨﺎﯾﺎن ﺧﻮدﺷﺎن ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﮐﻪ ﺗﺎزه وارد ﺑﻮدم. ﮐﻤﯽ رﻧﺠﯿﺪه ﺑﻮدم، ﻣﻮﺿﻮع را ﺑﻪ راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ ﮔﻔﺘﻢ. او ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد، اﮔﺮ وﻇﯿﻔﮥ درﺳﺖ ﮐﺮدن ﻗﻬﻮه، ﺑﺮای ﮔﺮوﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﭘﯿﻮﺳﺘﻪام را ﺑﺮ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﯿﺮم، آﻧﻬﺎ را ﺧﻮﻧﮕﺮمﺗﺮ ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ. اﮔﺮ ﭼﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﺮای درﺳﺖ ﮐﺮدن ﻗﻬﻮه، ﭼﻨﺪان ﻣﻨﺎﺳﺐ ﻧﯿﺴﺘﻢ، ﺣﺴﺎب ﮐﺮدم، اﮔﺮ اﯾﻦ وﻇﯿﻔﻪ را ﺑﻪ ﻋﻬﺪه ﺑﮕﯿﺮم، اﯾﻦ ﺷﺎﻧﺲ را دارم ﺗﺎ ﮐﻠﻮﭼﻪﻫﺎی ﺧﻮب را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﮐﺮدم. راﻫﻨﻤﺎﯾﻢ، ﺑﺎز ﻫﻢ درﺳﺖ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﺮدم ﺑﺎ ﻣﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﻘﻂ از ﻗﻬﻮه و ﮐﻠﻮﭼﻪ ﺷﮑﺎﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ.
وﻗﺘﯽ ﺳﺮ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺎز ﻣﯽﺷﻮد، ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﺷﺪه و اداﻣﻪ ﻣﯽﯾﺎﺑﺪ. ﮐﻢﮐﻢ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﮐﺎر ﮐﺮدن روی ﻗﺪمﻫﺎ و ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ در ﻗﺪم ﺳﻮم و «ﻣﻔﻬﻮم ﺧﺪاوﻧﺪ» ﻣﺸﮑﻞ داﺷﺘﻢ، اﻣﺎ ﺣﺲ اﻋﺘﻤﺎد ﺑﻪ ﮔﺮوه A.A و ﺑﻪ آرﻣﺎﻧﻬﺎی ﻋﻀﻮﯾﺖ را، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﻈﻬﺮ ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﺎﻓﻮق ﺧﻮد، ﮔﺴﺘﺮش دادم. اﮔﺮ ﭼﻪ ﺳﺎﻟﻬﺎی زﯾﺎدی ﺑﻮد، وﺟﻮد ﺧﺪاﯾﯽ را ﮐﻪ ﺑﺎﻟﻨﻔﺴﻪ و ﻣﺴﺘﻘﯿﻤﺎً در زﻧﺪﮔﯽ اﻓﺮاد دﺧﺎﻟﺖ (ﻣﺪاﺧﻠﻪ) ﻣﯽﮐﻨﺪ؛ ﻧﭙﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﭙﺬﯾﺮم، ﻧﯿﺮوﯾﯽ وﺟﻮد دارد ﮐﻪ در اﺗﺎقﻫﺎ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﺑﻪ اﻋﻀﺎء A.A ﺑﺎ ﺣﺲ ﻋﺸﻖ ﻣﻄﻠﻖ و ﺑﯽﻗﯿﺪ و ﺷﺮط، ﺟﺎﻧﯽ ﺗﺎزه ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ. ﻫﻤﯿﻦ، ﻧﯿﺎزﻫﺎی ﻣﻌﻨﻮی ﻣﺮا ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮﻻﻧﯽ، ﺑﺮﻃﺮف ﮐﺮد.
راﻫﻨﻤﺎی ﺑﻌﺪی، ﻣﺮا ﺑﻪ ﻗﺪمﻫﺎی ﻫﺸﺖ و ﻧﻪ راﻫﻨﻤﺎﯾﯽ ﮐﺮد و در ﺑﺴﯿﺎری از ﻣﻮارد، در ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺨﺘﯽ ﮐﺎر، ﻣﺮا ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻣﯽﮐﺮد. در ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺳﺎل ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﺳﯿﺒﯽ ﮐﻪ ﻗﺒﻼً ﺑﻪ دﯾﺴﮏﻫﺎی ﻧﺨﺎﻋﯿﻢ وارد ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﯿﺶ از ﯾﮏ ﻣﺎه ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪم،
ﭘﺪرم ﻓﻮت ﮐﺮد، رواﺑﻄﻢ ﻗﻄﻊ ﺷﺪ و ﺑﯿﻤﺎری ﻫﻤﻪﮔﯿﺮ اﯾﺪز (AIDS) ﺑﯿﻦ دوﺳﺘﺎن وآﺷﻨﺎﯾﺎﻧﻢ ﺷﯿﻮع ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. در آن ﺳﺎل و ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ، ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﻧﯿﻤﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﺎزم ﻣﺮدﻧﺪ. آن ﺳﺎل ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ اﮔﺮ درﺧﻮاﺳﺖ (ﻃﻠﺐ) ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ، ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮم، ﻫﺮﮔﺰ ﭼﯿﺰی ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽدﻫﺪ، ﺗﺎ ﻧﺘﻮاﻧﻢ از ﻋﻬﺪهاش ﺑﺮآﯾﻢ. در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻓﺮاﺗﺮ از ﺳﻄﺢ ﮔﺮوه، ﺧﺪﻣﺖ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﺄﺳﯿﺲ اوﻟﯿﻦ ﮔﺮوه A.A ﻫﻤﺠﻨﺲ ﺑﺎز در ﺷﻬﺮﻣﺎن ﮐﻤﮏ ﮐﺮدم و ﭘﺲ از ﺧﺪﻣﺖ در دﯾﮕﺮ دﻓﺎﺗﺮ ﮔﺮوه، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﻤﺎﯾﻨﺪۀ ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪم. آن زﻣﺎن، از ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ ﭼﯿﺰی ﻧﻤ ﯽداﻧﺴﺘﻢ و ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را در ﻣﻮرد آن ﺑﻔﻬﻤﻢ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺎر ﺧﻮب و ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ و آﻧﺮا ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ، ﺑﻪ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﺑﻌﺪی، واﮔﺬار ﮐﻨﻢ. ﭘﺲ از دوﺳﺎل، ﭼﻨﺪ ﮐﺎر ﺧﺪﻣﺎﺗﯽ دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﺑﺮای A.A اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدم.
در اﯾﻦ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﺣﺴﺎس ﻧﮑﺮدم ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮرم ﺗﻤﺎﯾﻼت ﺟﻨﺴﯽ ﺧﻮد را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮده ﯾﺎ اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻢ. ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪﮔﺎن ﮔﺮوﻫﻬﺎ در ﻧﺎﺣﯿﮥ ﻣﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﭘﯿﺎم ﺑﻬﺒﻮدی را ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻣﻨﺘﻘﻞ ﮐﻨﯿﻢ و ﺑﻪ اﯾﻦ ﻧﮑﺘﻪ ﺗﻮﺟﻪ ﻧﺪارﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ در زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺨﺼﯽﺧﻮد ﭼﻪ ﮐﺮده و ﭼﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﮑﻨﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ A.A آﻣﺪم، ﺳﻼﻣﺖ ﺟﺴﻢ و ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ، دوﺳﺘﺎن،
ﺧﺎﻧﻮاده، ﻋﺰّت ﻧﻔﺲ و ﺧﺪاﯾﻢ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم. ﭘﺲ از آن، ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮداﻧﺪه ﺷﺪ. دﯾﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺠﺎزات ﻫﺴﺘﻢ. دﯾﮕﺮ آرزوی ﻣﺮگ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ و وﻗﺘﯽ ﺑﻪ آﯾﻨﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﻨﻢ، ﺑﺎ ﻧﻔﺮت ﺑﻪ ﺧﻮدم ﺧﯿﺮه ﻧﻤﯽﺷﻮم. ﻣﻦ ﺑﺎ ﻗﺪرت ﺑﺮﺗﺮ ﺧﻮدم ﮐﻨﺎر آﻣﺪم؛ ﭘﺲ از ﺑﯿﺶ از ده، دوازده ﺳﺎل ﻋﻀﻮﯾﺖ در A.A، ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﮔﺮوهﻫﺎی ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺑﭙﯿﻮﻧﺪم و اﮐﻨﻮن در آن اﻧﺠﻤﻦ، ﻣﺜﺎل ﺷﺪهام. ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن و ﺧﺎﻧﻮادۀ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻢ، زﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎد و ﮐﺎﻣﻠﯽ دارم. اﺧﯿﺮاً ﺑﺎز ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺷﺪهام و درﺣﺎل ﻣﺴﺎﻓﺮت ﺑﻪ دور دﻧﯿﺎ ﻫﺴﺘﻢ. ﻫﺮ ﮐﺠﺎ، ﭼﻪ داﺧﻞ و ﭼﻪ ﺧﺎرج از اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه، در ﺟﻠﺴﺎت A.A ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ، ﺑﺎ ﺧﻮﺷﺮوﯾﯽ ﺑﺎز از ﻣﻦ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﯽﺷﻮد و اﺣﺴﺎس ﺷﻌﻒ داﺷﺘﻪام. ﻣﻬﻤﺘﺮ از ﻫﻤﻪ وﻗﺘﯽ، ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺧﺎﻧﮕﯽ ﺧﻮد ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، ﻫﻨﻮز ﻫﻢ از ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ، ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ اﮐﻨﻮن ﺧﺎﻧﻮادۀ ﮔﺴﺘﺮدهای دارم ﮐﻪ در ﺳﻄﺢ ﺑﯿﻦ اﻟﻤﻠﻠﯽ اﺳﺖ و ﻫﻤﮥ اﻋﻀﺎء آن ﺑﺎ رﺷﺘﻪﻫﺎی (زﻧﺠﯿﺮ) درد و ﺷﺎدی ﻣﺸﺘﺮک، ﺑﻪ ﻫﻢ ﭘﯿﻮﻧﺪ ﺧﻮرده اند
