در آﺳﻤﺎن روﺷﻦ زﻧﺪﮔﯽ اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﺎﻧﮑﺪار، اﻟﮑﻞ، اﺑﺮ ﻣﺘﻼﻃﻤﯽ ﺑﻮد. اوﺑﺎ دوراﻧﺪﯾﺸﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ اﺑﺮ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺷﺪﯾﺪ ﺑﺮﭘﺎ ﮐﻨﺪ. آﯾﺎ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ، ﺷﺨﺼﯽ از ﺧﺎﻧﻮادهای ﺧﻮب، ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻪای ﺟﺬاب و زﯾﺒﺎ، ﻣﻮﻗﻌﯿﺘﯽ ﻣﻤﺘﺎز، و اﻋﺘﺒﺎر زﯾﺎد، در ﺷﻬﺮی ﺑﺰرگ و ﻣﻬﻢ، اﻟﮑﻠﯽ ﺷﻮد؟
ﺑﻌﺪﻫﺎ، از ﻃﺮﯾﻖ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم ، اﻟﮑﻞ، ﺑﻪ وﺿﻌﯿﺖ اﻗﺘﺼﺎدی، اﻋﺘﺒﺎراﺟﺘﻤﺎﻋﯽ و ﺗﺠﺎری، ﯾﺎ ﻫﻮش و آﮔﺎﻫﯽ ﺑﺴﺘﮕﯽ ﻧﺪارد.
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ اﮐﺜﺮ ﭘﺴﺮﻫﺎی آﻣﺮﯾﮑﺎﯾﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪم، از ﯾﮏ ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﺘﻮﺳﻂ ﺑﻮدم، درﻣﺪارس ﻋﻤﻮﻣﯽ درس ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪم ، در ﺷﻬﺮی ﮐﻮﭼﮏ از اﯾﺎﻟﺖﻫﺎی ﻣﺮﮐﺰی اﯾﺎﻻت ﻣﺘﺤﺪه زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم، ﮐﺎر ﭘﺎره وﻗﺖ داﺷﺘﻢ، و ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻢ ورزش ﻣﯽﮐﺮدم. واﻟﺪﯾﻨﻢ از اﺳﮑﺎﻧﺪﯾﻨﺎوی ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﺸﻮر آﻣﺪه ﺑﻮدﻧﺪ. در اﯾﻦ ﮐﺸﻮر ﻓﺮﺻﺖ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ زﯾﺎد ﺑﻮدوآرزوی ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪن را درﻣﻦ اﻟﻘﺎء ﮐﺮدﻧﺪ. «ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻮد را ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎری ﺳﻮدﻣﻨﺪ، ﺑﮑﻦ و ﺑﯿﮑﺎر ﻧﺒﺎش». ﺑﻌﺪ از ﻣﺪرﺳﻪ ودرﻃﻮل ﺗﻌﻄﯿﻼت ﻫﺮﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺑﻪ ﮐﺪاﻣﯿﮏ ﻋﻼﻗﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮی دارم ﺗﺎ آن را ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﺷﻐﻞ ﺧﻮداﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻢ. اﻣﺎ اﻧﺠﺎم ﺧﺪﻣﺖ ﻧﻈﺎم وﻇﯿﻔﻪ در زﻣﺎن ﺟﻨﮓ، و آﻣﻮزﺷﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺲ از ﺟﻨﮓ ﻣﯽدﯾﺪم، ﻧﻘﺸﻪﻫﺎﯾﻢ را ﺑﻪ ﻫﻢ رﯾﺨﺖ. ﺑﻌﺪ از آن ازدواج ﮐﺮده، و ﺗﺸﮑﯿﻞ ﺧﺎﻧﻮاده دادم، و ﺑﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ درﺗﺠﺎرت، ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم. اﯾﻦ داﺳﺘﺎن ، ﺑﺎ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺰاران ﺟﻮان دﯾﮕﺮی ﮐﻪ در ﺳﻦ ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ، زﯾﺎد ﻓﺮق ﻧﺪارد. ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ و ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﻧﻤﯽﺗﻮان ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ، ﻣﻘﺼﺮ داﻧﺴﺖ. ﻣﺤﺮک ﺟﻠﻮ اﻓﺘﺎدن و ﻣﻮﻓﻖ ﺷﺪن، ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻟﯽ ﻣﺮا آن ﭼﻨﺎن ﻣﺸﻐﻮل ﮐﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﭼﻨﺪاﻧﯽ از زﻧﺪﮔﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ آورم. ﻫﯿﭻ ﮔﺎه، ﭘﻮل ﯾﺎ وﻗﺖ ﺧﻮد را ﺻﺮف اﻟﮑﻞ ﻧﻤﯽﮐﺮدم. درواﻗﻊ ﻣﯿﺘﺮﺳﯿﺪم آن را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ، ﭼﻮن ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم آﺧﺮ و ﻋﺎﻗﺒﺖ ﻣﻦ ﻫﻢ ﻣﺜﻞ ﺧﯿﻠﯽ ازﻣﺸﺮوب ﺧﻮارن اﻓﺮاﻃﯽ ﮐﻪ در ارﺗﺶ دﯾﺪه ﺑﻮدم، ﺑﺸﻮد. ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﻫﺎ را ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ، ﺧﺼﻮﺻﺎً آﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ آﻧﻘﺪر ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ ﺗﺎزﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮدﺷﺎن راﻣﺨﺘﻞ ﮐﻨﻨﺪ.
ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﺘﺼﺪی و رﺋﯿﺲ ﯾﮑﯽ از ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎﻧﮑﻬﺎی ﺑﺎزرﮔﺎﻧﯽ دراﯾﺎﻟﺖ ﺧﻮدﻣﺎن ﺷﺪم. درﺣﺮﻓﻪ ﺧﻮد، اﻋﺘﺒﺎرﻣﻠﯽِ ﻗﺎﺑﻞ ﻗﺒﻮﻟﯽ ﺑﺪﺳﺖ آورده ﺑﻮدم، و رﺋﯿﺲ ﭼﻨﺪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻬﻢ ﺷﺪم. اﯾﻦ ارﮔﺎﻧﻬﺎ در راﺑﻄﻪ ﺑﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺪﻧﯽ، در ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺑﺰرگ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ. ﺧﺎﻧﻮادهای داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ آن اﻓﺘﺨﺎر ﻣﯽﮐﺮدم، ﻣﺎ در اﻧﺠﺎم ﺗﻌﻬﺪات ﺷﻬﺮوﻧﺪی، ﺳﻬﯿﻢ ﺑﻮدﯾﻢ.
درﺳﻦ ﺳﯽ و ﭘﻨﺞ ﺳﺎﻟﮕِﯽ، وﻗﺘﯽ ﺷﻐﻞ ﻧﺴﺒﺘﺎً ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ آﻣﯿﺰی ﺑﻪ دﺳﺖ آورده ﺑﻮدم، ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﺷﺮوع ﺷﺪ. اﻣﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ، ﺑﺎﻋﺚ اﻓﺰاﯾﺶ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم، ﺑﺴﯿﺎری از دوﺳﺘﺎﻧﻢ، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﺧﻮد ﯾﺎ دﯾﮕﺮان آﺳﯿﺒﯽ ﺑﺰﻧﻨﺪ، ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ. دﻟﻢ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﺎ ﺑﻘﯿﻪ ﻓﺮق داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﯽ ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ.
در اﺑﺘﺪا ﻓﻘﻂ درﻫﻤﯿﻦ ﺣﺪ ﺑﻮد. ﭘﺲ از آن ﮔﺎﻫﯽ ، ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮدم آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ ﻓﺮا ﺑﺮﺳﺪ و ﺑﻪ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻠﻒ، ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم. ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ، ﮐﻮﮐﺘﻞ (ﻧﻮﺷﺎﺑﻪای ﻣﺮﮐﺐ از ﭼﻨﺪ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ دﯾﮕﺮ)، ﺟﺰو ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ روزاﻧﻪ ﺷﺪ. ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻣﻘﺪار آن اﻓﺰاش ﯾﺎﻓﺖ و ﻓﻮاﺻﻞ ﺑﯿﻦ آن ﻧﯿﺰ ﮐﻤﺘﺮ ﺷﺪ. روز ﮐﺎری ﺳﺨﺖ و ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻨﻨﺪه، ﻧﮕﺮاﻧﯽ و ﻓﺸﺎر، ﺧﺒﺮﻫﺎی ﺧﻮب، ﺧﺒﺮﻫﺎی ﺑﺪ، ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ، دﻻﯾﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻣﻦ ﺑﻮدﻧﺪ. ﭼﺮا ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﯽﮔﺬﺷﺖ، ﺑﯿﺸﺘﺮ اﻟﮑﻞ ﻣﯽﺧﻮردم؟ وﺣﺸﺘﻨﺎک ﺑﻮد. ﻣﺸﺮوب داﺷﺖ ﺟﺎﻧﺸﯿﻦ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً از اﻧﺠﺎم آﻧﻬﺎ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮدم؛ ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ، ﮔﻠﻒ، ﺷﮑﺎر، و ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی، ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺎﻧﻪای ﺑﺮای ﻣﺸﺮوبﺧﻮاری اﻓﺮاﻃﯽ ﺑﻮد.
ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﻮد، ﺧﺎﻧﻮاده، و دوﺳﺘﺎﻧﻢ، ﻗﻮلﻫﺎی زﯾﺎدی دادم وﻟﯽ ﻫﻤﻪ را ﺷﮑﺴﺘﻢ. ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه ﭘﺎک ﻣﯽﻣﺎﻧﺪم، اﻣﺎ دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺷﺪت ﺷﺮوع ﻣﯽﮐﺮدم. ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﮑﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﺑﺮوم ﺗﺎ اﺣﺘﻤﺎل اﯾﻨﮑﻪ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻣﺮا ﺑﺒﯿﻨﺪ، ﮐﻢ ﺑﺎﺷﺪ، وﺑﺎ اﯾﻦ روش ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ را ﭘﻨﻬﺎن ﮐﻨﻢ. ﺧﻤﺎری و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻫﻤﺮاه ﻣﻦ ﺑﻮد.
ﻣﺮﺣﻠﮥ ﺑﻌﺪ ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدن ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب وﯾﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺗﺮاﺷﯿﺪن ﺑﺮای ﺳﻔﺮ ﺑﻮد، ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﺪون ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم. اﻟﮑﻞ ﺑﺎ زﯾﺮﮐﯽ ﻣﯽآﯾﺪ، ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪ اﺳﺖ وﮐﻢﮐﻢ ﺑﻪ اﻋﻤﺎق زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﺧﺰد، ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﻣﻘﺪارش زﯾﺎد ﺷﺪه، ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺑﯿﻦ ﺷﺮاب ﺧﻮارﯾﻬﺎ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد و ﺷﺨﺺ را ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﮐﻨﺪ. اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ آﺷﮑﺎر اﺳﺖ ﻏﯿﺮ از ﺧﻮد ﺷﺨﺺ .(ﮐﻪ اﻟﮑﻞ ﻣﯽﻧﻮﺷﺪ).
وﻗﺘﯽ دﯾﺪم اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺪزدﯾﺪن ﻣﺸﺮوب ﮔﺮﻓﺘﻢ. ﺑﺎ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب درآن ﺗﻮزﯾﻊ ﻣﯽﺷﺪ، ﻧﻘﺸﻪام را ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻣﯽﮐﺮدم، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﻧﻤﯽﺧﻮردم، ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﻮرم .ﮐﻢﮐﻢ اﺷﺘﯿﺎق ﻧﻮﺷﯿﺪن اﻟﮑﻞ، ﺑﺮ ﻫﻤﮥ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎﯾﻢ ﻣﺴﻠﻂ ﺷﺪه ﺑﻮد. ﺧﺼﻮﺻﺎً در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺴﺎﻓﺮت. ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ رﯾﺰی ﺑﺮای ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری، ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ دﯾﮕﺮی اﻫﻤﯿﺖ داﺷﺖ.
ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎر ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرم، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و ﻧﻮﻣﯿﺪی ﻣﯽﮐﺮدم. ﻧﺰد رواﻧﭙﺰﺷﮏ رﻓﺘﻢ، اﻣﺎ ﺑﺎ او ﻧﯿﺰ ﻫﻤﮑﺎری ﻧﮑﺮدم.
ﺗﺮس ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد،رﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم، در ﺣﯿﻦ راﻧﻨﺪﮔﯽ دﺳﺘﮕﯿﺮ ﺷﻮم، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ درﻣﻮﻗﻊ ﻟﺰوم، ﺑﺎ ﺗﺎﮐﺴﯽ ّّّ ﺗﺮدد ﻣﯽﮐﺮدم. ﮐﻢﮐﻢ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽﻫﺎ ﺷﺮوع ﺷﺪ، و از اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع داﺋﻤﺎً ﻧﮕﺮان ﺑﻮده و ﻋﺬاب ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم ﮐﻪ: وﻗﺘﯽ ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﺪم و ﺧﻮد را درﺧﺎﻧﻪ ﻣﯽدﯾﺪم، اﻣﺎ ﭼﮕﻮﻧﮕﯽ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ را ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﺑﻌﺪ ﻣﯽﻓﻬﻤﯿﺪم، ﺑﺎ ﻣﺴﺘﯽ و ﺣﺎﻟﺖ ﻏﯿﺮﻋﺎدی راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮدهام، از اﯾﻨﮑﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﺠﺎ ﺑﻮدهام و ﭼﻄﻮر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪهام، ﻧﺎ اﻣﯿﺪ ﻣﯽﺷﺪم.
در اﺑﺘﺪا ﻓﻘﻂ دو ﺟﺎم، اﻣﺎ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ، ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺪ و ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﻇﻬﺮﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم. ﺳﺎﻋﺎت ﮐﺎرﯾﻢ ﻣﺘﻐﯿﯿﺮ ﺑﻮد و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻨﻢ ﺑﻪ اداره اﻫﻤﯿﺖ ﻧﺪاﺷﺖ. اﻣﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﻣﻮاﻗﻊ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻢ، ﺑﻌﻠﺖ اﺿﻄﺮاب و دﺳﺖ ﭘﺎﭼﮕﯽ ﺑﻪ اداره ﺑﺎز ﻣﯽﮔﺸﺘﻢ. اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت، ﻣﺮا ﻧﮕﺮان ﻣﯽﮐﺮد .ﻃﯽ دوﺳﺎل آﺧﺮ ﻣﺸﺮوب- ﺧﻮارﯾﻢ، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻏُﺮﻏُﺮو، ﺑﯽﺗﺤﻤﻞ و ﮔﺴﺘﺎخ ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻋﺎدی ﻣﻦ ﮐﺎﻣﻼً ﻓﺮق داﺷﺖ. در اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺧﺸﻢ و ﺗﻨﻔﺮ وارد زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺷﺪ. ﻧﻘﺸﻪﻫﺎی ﺷﺨﺼﯽ ﻣﺮا ﻫﺮﮐﺲ و ﻫﺮﭼﯿﺰی، ﺑﻪ ﻫﻢ ﻣﯽرﯾﺨﺖ، ازآن رﻧﺠﯿﺪه و ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﻣﯽﺷﺪم ﺧﺼﻮﺻﺎً اﮔﺮ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ ﻣﯽﺷﺪ. ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮد دﻟﺴﻮزی ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدم.
ﺷﺎﯾﺪ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﻤـﺎم ﮐـﺴﺎﻧﯽ را ﮐـﻪ ﻣـﻮرد ﺻـﺪﻣﻪ ﻗـﺮارداده ام و ﺑـﺎ ﻫﻤـﮥ دوﺳﺘﺎﻧﯽ ﮐﻪ، ﺑﺪرﻓﺘﺎری ﮐﺮدم، ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻧﯿﺎورم ، وﯾﺎﻣﺘﻮﺟﻪ آﻧﻬﺎ ﻧﺸﺪه ﺑﺎﺷﻢ و ﯾـﺎ اﮔـﺮ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺤﻘﯿﺮ ﺧﺎﻧﻮاده ام و ﻧﮕﺮاﻧﯽ ﻫﻤﮑﺎراﻧﻢ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﻢ، ﺷﺎﯾﺪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ آن را ﻧﻔﻬﻤ ﯿـﺪه ﺑﺎﺷﻢ. وﻟﯽ ﻫﻤﯿﺸﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﻠﺐ را ﭘﺲ از ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ ﺑﻌﻀﯽ ﻫﺎ وﺑﻪ وﯾﮋه وﻗﺘـﯽ، ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﻣﯽﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ اﺳﺖ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرده ای، ﻣﯽ ﺧﻮری؟ ﺑـﺮاﯾﻢ آﺷـﮑﺎر ﻣـﯽ ﺷـﺪ . و ﺗﻌﺠﺐ ﻣﻦ از آن ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬﺎ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻣﻦ و ﺧﺎرج از ﮐﻨﺘﺮل ﺑـﻮدن آﻧﺮا ﻗﺒﻼ ً ﻓﻬﻤﯿﺪه ﺑﻮدﻧﺪ . ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻮاﻗﻌﯽ، ﻣـﺎ ﺧﻮدﻣـﺎن را ﮔـﻮل ﻣـﯽ زﻧـﯿﻢ . ﻓﮑـﺮ ﻣـﯽ ﮐﻨـﯿﻢ ﻣﯿﺘﻮاﻧﯿﻢ، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺑﻔﻬﻤﺪ، ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرﯾﻢ . ﻫﻤﻪ ﻣﯽ ﻓﻬﻤﻨﺪ ﻓﻘﻂ ﺧﻮدﻣﺎن را دﺳﺖ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ. ﺑﻪ ﻫﺮ دﻟﯿﻠﯽ، رﻓﺘﺎر ﺧﻮد را ﺗﻮﺟﯿﻪ ﮐﺮده و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻣﯽآورﯾﻢ.
ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎن را ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣـﯽ ﮐـﺮدﯾﻢ ﺗـﺎ ﻫـﺮ وﻗـﺖ ﻣـﯽ ﺧﻮاﻫﻨـﺪ، دوﺳﺘﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﯿﺎورﻧﺪ، اﻣﺎ ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﺗﺠﺮﺑﻪ ای ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘـﺪر ﻣـﺴﺖ ﺷـﺎن ﺑﺪﺳـﺖ آوردﻧﺪ، دﯾﮕﺮ ﺧﺎﻧﻪ را ﻣﺤﻠﯽ ﺑﺮای ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮدن دوﺳﺘﺎﻧﺸﺎن ﻣﺤﺴﻮب ﻧﻤﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. در آن ﻣﻮﻗﻊ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد . ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺸﻐﻮل ﻃﺮح ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺑﻮدم ﺗﺎ ﺑﺎ رﻓﻘﺎی ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮارم، ﺑﯿﺮون ﺑﺮوم . ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﯿﺪ ﮐﻪ ﺗﺤﻤّﻞ ﻫﻤﺴﺮم دارد ،ﺑـﻪ ﭘﺎﯾـﺎن ﻣـﯽ رﺳﺪ. ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﯿﺮون ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ، ﺗﻤـﺎم ﺣﻮاﺳـﺶ ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﺑـﻮد ﺗـﺎ ﺑﯿـﺸﺘﺮ از ﯾـﮏ ﺟـﺎم ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرم . (ﻣﮕﺮ ﻣﯽ ﺷﻮد) ﭼﻄﻮر ﻓﺮد اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب، ﻗﺎﻧﻊ ﻣﯽ ﺷـﻮد؟
وﻗﺘﯽ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺗﻤﺎم ﻣﯽ ﺷﺪ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻔﻬﻤﺪ ، ﭼﻄـﻮر ﻣـﻦ ﺑـﺎ ﯾـﮏ ﺟـﺎم ﻣﺸﺮوب، اﯾﻨﻘﺪر ﻣﺴﺖ و ﮔﯿﺞ ﺷﺪه ام. اﻟﺒﺘﻪ او ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﺷﺨﺺ اﻟﮑﻠﯽ، ﭼﻘﺪر ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ زﯾﺮک ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﻤﯽ داﻧﺴﺖ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﺑـﺮای ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدن راه ﺑﺮﻃـﺮف ﮐـﺮدن اﺷـﺘﯿﺎق ﺑـﻪ ﻣﺸﺮوب ز ﯾﺎد، ﭘﺲ از ﺧﻮردن اوﻟﯿﻦ ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب، ﺑﻪ ﻫﺮﮐﺎری دﺳﺖ ﻣـﯽ زﻧـﺪ . و ﻣـﻦ اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع را ﻫﻢ ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ.
ﮐﻢﮐﻢ دوﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﺷﯿﻮۀ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ آﺷﻨﺎ ﺷﺪﻧﺪ، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، دﯾﮕﺮ ﮐﻤﺘﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺎ را ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ دﻋﻮت ﻣﯽﮐﺮد.
دو ﺳﺎل ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ A,A ﺑﭙﯿﻮﻧﺪم، ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻪ ﻣـﺴﺎﻓﺮﺗﯽ ﻃـﻮﻻﻧﯽ رﻓـﺖ، وﻃـ ﯽ ﺳﻔﺮ ﺧﻮد ﺑﺮاﯾﻢ ﻧﻮﺷﺖ : دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﺑﺮﮔﺮدد ﻣﮕـﺮ اﯾﻨﮑـﻪ ﻓﮑـﺮ ی ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ ﺑﮑﻨﻢ . اﻟﺒﺘﻪ، ﺿﺮﺑﮥ ﺳـﺨﺘﯽ ﺑـﻮد، اﻣـﺎ ﻗـﻮل دادم، ﻣـﺸﺮوب را ﺗـﺮک ﮐـﻨﻢ . و او ﺑﺮﮔﺸﺖ، ﯾﮑﺴﺎل ﺑﻌﺪ، ﺑ ﺮای ﺗﻌﻄﯿﻼت، ﺑﻪ ﺳـﻔﺮ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدﯾﻢ و ﭼـﻮن ﻣـﻦ در ﻣـﺸﺮوب ﺧﻮردﻧﻢ اﻓﺮاط ﮐﺮدم ، وﺳﺎﯾﻠﺶ را ﺟﻤﻊ ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑـﻪ ﺧ ﺎﻧـﻪ ﺑﺮﮔـﺮدد ، اﻣـﺎ ﻣـﻦ ﺑـﺎزﻫﻢ در ﻣﻮرد ﺗﺮک ﻧﻮﺷﯿﺪن اﻟﮑﻞ ﺑﺎ او ﺣـﺮف زدم و ﻗـﻮل دادم ﺗـﺎ ﺣـﺪاﻗﻞ ﺑـﻪ ﻣـ ﺪت ﯾﮑـﺴﺎل، ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرم. ﻗﻮل دادم! اﻣﺎ ﭘﺲ از دو ﻣﺎه، دوﺑﺎره ﺷﺮوع ﮐﺮدم. ﺑﻬﺎر ﺳﺎل ﺑﻌﺪ، ﯾﮏ روز، ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ی دﻫﺪ ، ﮐﻪ ﮐﺠﺎ رﻓﺘﻪ، ﻣﺮا ﺗﺮک ﮐﺮد،
و اﻣﯿﺪوار ﺑﻮد ، اﯾﻦ ﮐﺎر، ﻣﺮا ﺳﺮ ﻋﻘﻞ آورد . ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ، وﮐﯿﻠﺶ ﻣﺮا اﺣﻀﺎر ﮐـﺮد و ﺗﻮﺿﯿﺢ داد، ﺑﺎﯾﺪ ﻓﮑﺮی ﺑﻪ ﺣﺎل ﺧﻮدم ﺑﮑﻨﻢ. ﭼﻮن او، ﺑﺎ اﯾﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﻣﻦ، ﺑﺮ ﻧﻤﯽﮔﺮدد. ﺑﺎز ﻫﻢ ﻗﻮل دادم ﺗﺎ ﻓﮑﺮی ﺑﮑﻨﻢ . ﺷﮑﺴﺘﻦ ﻗﻮل، ﺗﺤﻘﯿﺮ، ﻧﺎاﻣﯿﺪی، ﻧﮕﺮاﻧﯽ، اﺿـﻄﺮاب اﻣـﺎ ﻫﻨﻮز ﮐﺎﻓﯽ ﻧﺒﻮد.
ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت اﺗﻔﺎق ﻣﯿﺎﻓﺘﺪ ﮐﻪ آدم، ﻧ ﻤﯽﺧﻮاﻫﺪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ و از ﻣﺮدن ﻫـﻢ ﻣـﯽ ﺗﺮﺳـﺪ .وﺑﺤﺮان، ﺗﻮ را ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ای ﻣﯽ رﺳﺎﻧﺪ ﮐﻪ ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﻣـﯽ ﮔﯿـﺮی ﻓﮑـﺮی ﺑـﻪ ﺣـﺎل ﻣـﺸﮑﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺧﻮد ﺑﮑﻨﯽ . ﻫﺮ ﮐﺎری را اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ. ﮐﻤـﮏ ﻫـﺎ و ﭘﯿـﺸﻨﻬﺎدﻫﺎﯾﯽ راﮐﻪ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ر ّد و ﻫـﯿﭻ وﻗـﺖ ﻗﺒـﻮل ﻧﻤـﯽ ﮐـﺮدی، در اﯾـﻦ ﺷـﺮاﯾﻂ ﺑـﺎ ﻧﻬﺎﯾـﺖ ﻧﺎا ﻣﯿـﺪی ﻣﯽﭘﺬﯾﺮی.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺴﺘﯽ، روز ﺗﻮﻟﺪ ﻫﻤﺴﺮم را ﺧﺮاب ﮐﺮدم، ﺗـ ﺼﻤﯿﻢ ﻧﻬـﺎﯾﯽ را ﮔـﺮﻓﺘﻢ دﺧﺘﺮم، ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ : «ﺗﻨﻬﺎ راه، اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم اﺳﺖ و دﯾﮕﺮ راﻫﯽ ﻧﻤﺎﻧﺪه »! اﻟﺒﺘـﻪ ﻗـﺒﻼً ﭼﻨــﺪﯾﻦ ﺑــﺎر A.A را ﺑــﻪ ﻣــﻦ ﭘﯿــﺸﻨﻬﺎد داده ﺑﻮدﻧــﺪ، اﻣــﺎ ﻣــﻦ ﻫــﻢ ﻣﺜــﻞ ﻫﻤــﮥ اﻟﮑﻠـ ـﯽﻫــﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻣﺸﮑﻠﻢ را ﺑﻪ روش ﺧﻮ د، ﺣﻞ ﮐﻨﻢ، و در واﻗﻊ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ، دﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ ﻫــﯿﭻ ﭼﯿــﺰ ﻣــﺎﻧﻊ ﻣــﺸﺮوب ﺧــﻮارﯾﻢ ﺷــﻮد. داﺷــﺘﻢ ﺗــﻼش ﻣـ ـﯽﮐــﺮدم راه ﺳـ ـﺎدهﺗــﺮ و ﺑﯽدردﺳﺮی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ. ﺗﺼﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن، ﺑﺪون اﻟﮑﻞ، ﺑﺴﯿﺎر ﺳﺨﺖ ﺑﻮد.
اﻣﺎ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮاﺣﻞ ﭘﺴﺘﯽ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪه ﺑﻮد . ﻓﻬﻤﯿﺪم، دارم روز ﺑﻪ روز، ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﻏـﺮق ﻣﯽﺷﻮم. ﺑﺎﺑﺪﺑﺨﺖ ﮐﺮدن ﺧﻮدم ، ﻣﻮﺟﺐ ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ ﻫﻤﮥ آﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﺑﻮدﻧﺪ، راﻓﺮاﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدم. ( ﻣـﺸﮑﻼت ﺟـﺴﻤﯽ را ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺗﺤﻤـﻞ ﮐـﻨﻢ ) ﺑـﻪ ﻟﺤـﺎظ ﺟـﺴﻤﯽ، دﯾﮕـﺮ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺸﮑﻼت ر ا ﺗﺤﻤﻞ ﮐﻨﻢ . ﻋﺮق ﺳﺮد، ﺑﯽ ﻗﺮاری، ﺑﯽ ﺧﻮاﺑﯽ، ﺑﺮاﯾﻢ ﻏﯿـﺮ ﻗﺎﺑـﻞ ﺗﺤﻤــﻞ ﺑــﻮد. ازﻟﺤــﺎظ روﺣــﯽ، ﺗــﺮس و ﺗــﻨﺶ ، ﺗﻐﯿﯿﺮﮐﺎﻣــﻞ دررﻓﺘﺎرودﯾــﺪﮔﺎه، ﺑﺎﻋــﺚ ﺳﺮدرﮔﻤﯿﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ. اﯾﻦ روش زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺒﻮد و زﻣﺎن ﺗـﺼﻤﯿﻢ ﮔﯿـﺮی ﻓـﺮا رﺳـﯿﺪ؟ وﻗﺘـﯽ ﮐﻤﯽ آرام ﺷﺪم، ﺧﺎﻧﻮاده ام ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺗﻠﻔﻦ ﺑﺰﻧﻨﺪ و ﻣـﻦ ﻫـﻢ ﺟﻮاب ﻣﺜﺒﺖ دادم . آرام ﺷﺪم و اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺗﻤﺎم ﺷﺪ . اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﺪم.
ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌ ﺪ، ﻣﺮدی ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﯽ ﺷﻨﺎﺧﺘﻤﺶ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ زد، او ﯾﮏ وﮐﯿﻞ ﺑﻮد .ﻇﺮف ﺳﯽ دﻗﯿﻘﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ A.A ﺟﻮاب ﻫﻤﮥ دردﻫﺎی ﻣﻦ اﺳﺖ . آن روز، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ دﯾﺪ و ﺑﺎزدﯾﺪ ﭘﺮداﺧﺘﯿﻢ و ﺷﺐ، در ﺟﻠﺴﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮدﯾﻢ . ﻧﻤﯽ داﻧﻢ ﭼﻪ ﺗﺼﻮّری داﺷﺘﻢ . اﻣـﺎ ﻗﻄﻌﺎً ﺗﺼﻮر ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم ﮔﺮوﻫﯽ را ﺑﺒﯿﻨﻢ ﮐﻪ در ﻣﻮرد ﻣﺸ ﮑﻼت ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾـ ﺸﺎن ﺑـﺎ ﻫﻢ ﺣﺮف ﻣﯽ زدﻧـﺪ، آﻧـﺎن داﺳـﺘﺎن ﻫـﺎی زﻧـﺪﮔﯽ ﺧـﻮد را ﺗﻌﺮﯾـ ﻒ و اﺣـﺴﺎس ﺳـﺒﮑﯽ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و در ﻋﯿﻦ ﺣﺎل، ﺧﻮش ﻣﯽﮔﺬراﻧﺪﻧﺪ.
ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل، ﭘﺲ از ﺷﻨﯿﺪن ﭼﻨﺪ داﺳﺘﺎن درﺑﺎرۀ زﻧﺪان، آﺳﺎﯾﺸﮕﺎه، ﺧـﺎﻧﻮاد ه ﻫـﺎی ازﻫﻢ ﮔﺴﯿﺨﺘﻪ و ﻣﺮاﺣﻞ ﭘَﺴﺖ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ، ﺗﻌﺠﺐ ﮐـﺮدم ﮐـﻪ آﯾـﺎ ﻣـ ﻦ واﻗﻌـﺎً اﻟﮑﻠـﯽ ﻫﺴﺘﻢ. ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ، ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮاری را در اواﯾـﻞ زﻧـﺪﮔ ﯽ آﻏـﺎز ﻧﮑـﺮده ﺑـﻮدم، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﻨﻮز اﻧﺪﮐﯽ ﺛﺒﺎت و ﺗﻌﺎدل ﺑﺮای ﺣﻔﻆ ﺧﻮدم داﺷﺘﻢ.
ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﺎی زﯾﺎدم، ﻋﺎﻣﻞ ﻣﻬﺎر ﮐﻨﻨﺪه ای ﺑﻮد . ﻣﻦ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻫﯿﭻ درﮔﯿﺮی ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ . ﻫﻨﻮز ﺷﻐﻞ و ﺧﺎﻧﻮاده ام را از دﺳـﺖ ﻧـﺪاده ﺑﻮدم، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ دو، در ﺷﺮف رﻓﺘﻦ ﺑﻮدﻧﺪ . اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯽ، ﻧﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮی ﻧﮑﺮده ﺑﻮد.
آﯾﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﯾﮏ از اﯾﻦ ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻫﺎی ﺗﺮﺳـﻨﺎک را ﮐـﻪ درﺟﻠـﺴﺎت ﺷـﻨﯿﺪه ﺑـﻮدم، ﻧﺪاﺷﺘﻢ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﺎﺷـﻢ؟ ﺧﯿﻠـﯽ ﺳـﺎده، در اوﻟـﯿﻦ ﻗـﺪم از دوازده ﻗـﺪم A.A ﺟﻮاﺑﻢ را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم . « ﻣﺎ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﯿﻢ ﮐﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﮑﻞ ﻋﺎﺟﺰ ﻫﺴﺘﯿﻢ و اﺧﺘﯿﺎر زﻧـﺪﮔﯽ از دﺳﺘﻤﺎن ﺧﺎرج ﺷﺪه اﺳﺖ .» ﻣﻌﻨﺎی اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ، اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ده ﺑﺎر، ﭘﻨﺠـﺎه ﺑـﺎر، ﯾﺎ ﺻﺪﺑﺎر ﺑﻪ زﻧﺪان اﻓﺘﺎده ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﻣﻌﻨﺎی آن اﯾﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﯾﮏ ﺷﻐﻞ، ﭘﻨﺞ ﺷـﻐﻞ ﯾﺎ ده ﺷﻐﻞ را از د ﺳﺖ داده ﺑﺎﺷﯿﻢ . ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾـﺪ ، ﻣـﻦ ﺑﺎﯾـﺪ ﺧـﺎﻧﻮاده ام را از دﺳـﺖ داده ﺑﺎﺷﻢ. ﻧﻤﯽ ﮔﻮﯾﺪ ، ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ آﻧﻘﺪر، ﭘﯿﺶ روم ﺗﺎ ﺑﻪ ﻧﻬﺎﯾـﺖ درﻣﺎﻧـﺪﮔﯽ و ﭘَـﺴﺘﯽ ﺑﺮﺳـﻢ و ﻋﺮق ﻧﺸﯿﮑﺮ ﻗﺮﻣﺰ، ﯾﺎ ﻋﺼﺎرۀ ﻟﯿﻤﻮﻧﺪ ﺑﺨﻮرم . ﻣﻌﻨﺎﯾﺶ اﯾﻦ اﺳﺖ : «ﻣﻦ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ام ﮐـﻪ در
ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﮑﻞ ﻋﺎﺟﺰ ﻫﺴﺘﻢ واﺧﺘﯿﺎر زﻧﺪﮔﯿﻢ از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪه اﺳﺖ».
ﻗﻄﻌﺎً ﻣﻦ ﻧﯿﺰ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﻟﮑﻞ، ﻋـﺎﺟﺰ و ﻧـﺎﺗﻮان ﺑـﻮد ه و اﺧﺘﯿـﺎر زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ را از دﺳـﺖ داده ام و ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد، ﭼ ﻘﺪر ﺑﺠﻠﻮ رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ، ﻣﻬﻢ ﺑﻪ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ رﺳـﯿﺪه ﺑـﻮدم ، ﺑـﺮای ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﺑﻮد ﺗﺎ ﺑﺪاﻧﻢ اﻟﮑﻞ ﭼﻪ ﺑﺮﺳﺮم آورده و اﮔﺮ ﺑﻪ دادم ﻧﻤﯽرﺳـﯿﺪﻧﺪ، ﺑـﺎز ﻫـﻢ ﭼـﻪ ﺑﺮﺳﺮم ﻣﯽآورد.
در اﺑﺘﺪا، وﻗﺘﯽ درﯾﺎﻓﺘﻢ اﻟﮑﻠﯽ ﻫـﺴﺘﻢ، ﺿـﺮﺑﮥ ﺷـﺪﯾﺪی ﺑـﺮ ﻣﻦ وارد ﺷـﺪ ، اﻣـﺎ وﻗﺘـﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم اﻣﯿﺪ ی وﺟﻮد د ارد، ﺗﺤﻤﻠﺶ ﺳﺎده ﺗﺮ ﺷﺪ . ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺴﺘﯽ ﻣـﻦ وﻗﺘـﯽ ﻣـﺼّﻤﻢ ﺑـﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪن ﺷﺪم، ﺑﺮﻃﺮف ﺷﺪ . ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﻔﮑـﺮ، ﮐـﻪ دﯾﮕـﺮ ﻣﺠﺒـﻮر ﺑـﻪ ﻧﻮﺷـﯿﺪن اﻟﮑـﻞ ﻧﯿﺴﺘﻢ اﺣﺴﺎس آراﻣﺶ ﻣﯽﮐﺮدم.
ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑ ﺎﯾﺪ ﻫﻮﺷﯿﺎری را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧـﻮد ﺑﺨـﻮاﻫﻢ، و ﺑـﻪ ﻧﻈـﺮم، اﯾـﻦ درﺳﺖ اﺳﺖ . ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ ﻋﻠﻞ زﯾﺎدی وﺟﻮد داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺗﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮد ﺷـﺨﺺ ﺑـﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ A.A ﺑﯿﺎﯾﺪ . اﻣﺎ ﻣﻬﻤﺘﺮﯾﻦ ﻋﻠﺖ ، ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮاﺳـﺘﻦ ﻫﻮﺷـﯿﺎری ﺑـﻪ روﺷـﯽ ﮐـﻪ AAﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ اراﺋﻪ ﻣﯽدﻫﺪ، ﺑﺎﺷﺪ.
از ﻫﻤﺎن اﺑﺘﺪا ﺑﻪ ﻫﻤﮥ وﯾﮋﮔﯿﻬﺎی اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻋﻼﻗﻤﻨﺪ ﺑﻮدم. A.A اﻟﮑﻠـﯽ را ﺷﺨـﺼﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮده، ﮐﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪه اﺳﺖ، اﻟﮑﻞ ﻣﺎﻧﻊ زﻧﺪﮔﯽ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﯾـﺎ اﻗﺘـﺼﺎدی اوﺳـﺖ و ﻣـﻦ اﯾﻦ را دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ . ﻧﻈﺮاﺗﺶ در ﻣﻮرد ﺣـﺴﺎﺳﯿﺖ (آﻟـﺮژی ) را ﻣـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑﻔﻬﻤـﻢ، ﭼﻮن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮔﺮده اﻓﺸﺎﻧﯽ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ دارم . ﺑﻌﻀﯽ از اﻋﻀﺎء ﺧـﺎﻧﻮاده ام ﻧـﺴﺒﺖ ﺑـﻪ ﺑﺮﺧﯽ ﻏﺬاﻫﺎ ، ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ دارﻧﺪ . ﭼﻪ ﭼﯿﺰ ی ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺪ ﻣﻨﻄﻘﯽ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﺎﺷﺪ . ﺑﺮﺧﯽ ﻣﺮدم، از ﺟﻤﻠﻪ ﺧﻮدﻣﻦ، ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟﮑﻞ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ دارﻧﺪ؟
ﺑﺮای ﺳﺆاﻻت ﮔﯿﭻ ﮐﻨﻨﺪه ام، اﯾﻦ ﺗﻮﺿـﯿﺢ ﮐـﻪ، اﻟﮑﻠﯿـﺴﻢ، ﻧـﻮﻋﯽ ﺑﯿﻤـﺎری ﺑـﺎ ﻣﺎﻫﯿـﺖ دوﮔﺎﻧﻪ اﺳﺖ، ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﺑﺪﻧ ﯽ و وﺳﻮﺳﮥ ﻓﮑﺮی ﮐﻪ اﯾﻦ ﭘﺎﺳـﺨﯽ ﺑـﺮای ﺳـﻮﻻت ﮔﯿﺞ ﮐﻨﻨﺪه ام ﺑﻮد . در ﻣﻮرد ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ، ﻫﯿﭽ ﮑﺎری ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﯿﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ . در ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﺑـﺪن ﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﻪ ای رﺳﯿﺪه ﺑﻮد ﮐﻪ دﯾﮕـﺮ ﻗﺎﺑﻠﯿـﺖ ﺟـﺬب اﻟﮑـﻞ را در ﺳﯿـﺴﺘﻢ ﺧـﻮد ﻧـﺪارد . «ﭼﺮای» آن ﻫﻢ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ؛ «واﻗﻌﯿﺖ» اﯾﻦ اﺳﺖ ﮐـﻪ ﯾـﮏ ﺟـﺎم ﻣـﺸﺮوب، واﮐﻨـﺸﯽ در ﺳﯿﺴﺘﻢ ﺑﺪن ﻣﺎ ﺑﻮﺟﻮد ﻣﯽ آورد و ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﻘﺪار اﻟﮑﻞ در ﺑﺪن را ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﺑﻄﻮری ﮐﻪ: «ﯾﮏ ﺟﺎم ﻣﺸﺮوب، ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺎد اﺳﺖ و ﺻﺪﻫﺎ ﺟﺎم، ﮐﺎﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ». (درک) ﻓﻬﻤﯿﺪن وﺳﻮﺳﮥ ﻓﮑﺮی ﮐﻤﯽ ﺳﺨﺖﺗﺮ اﺳﺖ، اﻟﺒﺘﻪ، اﻓﺮاد ﺑﻪ ﻣﻮﺿﻮﻋﺎت ﻣﺨﺘﻠﻔﯽ وﺳﻮﺳﻪ دارﻧﺪ، اﻣﺎ در ﻓﺮد اﻟﮑﻠﯽ، اﺷﺘﯿﺎق ﺑﻪ اﻟﮑﻞ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ اﺳﺖ. ﻃﯽ ﻣﺪﺗﯽ ﮐﻮﺗﺎه، از ﻫﺮ ﮐﺲ ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﺶ ﺑﺎﺷﺪ، ﻣﯽرﻧﺠﺪ و ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﺗﺮّﺣﻢ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺗﻔﮑّﺮ ﻧﺎدرﺳﺖ، ﻏﺮضورزی، ﺧﺼﻮﻣﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺮأت ﮐﻨﻨﺪ؛ ﺑﺮ ﺧﻼف ﻣﯿﻞ او رﻓﺘﺎر ﻧﻤﺎﯾﺪ، اﺣﺴﺎس ﭘﻮﭼﯽ و ﺧﻮدﺑﯿﻨﯽ، رﻓﺘﺎر اﻧﺘﻘﺎدی، ﻫﻤﻪ و ﻫﻤﻪ، ﻧﻘﺺ ﻫﺎی ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺗﺪرﯾﺞ ﮔﺴﺘﺮش ﯾﺎﻓﺘﻪ، وﻣﺪﺗﯽ ﺑﻌﺪ، ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯽ او ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ. وﻗﺘﯽ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﺮ از ﺗﺮس و ﻓﺸﺎر ﺑﺎﺷﺪ، او ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ رﻓﻊ اﯾﻦ ﺗﺮس ﻫﺎ و ﻓﺸﺎرﻫﺎ ﻣﯽﮔﺮدد و ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﺪ اﻟﮑﻞ، ﻣﻮﻗﺘﺎً اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﺮاﯾﺶ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﺪ.
ﻣﺪﺗﯽ ﻃﻮل ﮐﺸﯿﺪ ﺗﺎ ﻓﻬﻤﯿﺪم، دوازده ﻗﺪم A.A ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ اﺻﻼح (رﻓﻊ) اﯾﻦ ﻧﻘﺺﻫﺎی ﺷﺨﺼﯿﺘﯽ ﻃﺮاﺣﯽ ﺷﺪه اﺳﺖ ودرﻧﺘﯿﺠﻪ اﻧﺠﺎم آن، اﺷﺘﯿﺎقِ ﻧﻮﺷﯿﺪن اﻟﮑﻞ را ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺑﺮای ﻣﻦ، دوازده ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻔﻬﻮم، روﺷﯽِ ﺑﺮای ﯾﮏ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻌﻨﻮی اﺳﺖ.
وﺑﺰودی، ﻣﯿﻞ ﺑﻪ ﺗﻼش، اﻋﺘﻘﺎد ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦ و ﻣﻌﻨﺎی ﺗﻔﮑﺮی درﺳﺖ راﭘﯿﺪا ﮐﺮد، ﻧـﻪ ﺗﻔﮑﺮ آرزوﻣﻨﺪاﻧﻪ و روﺷﻦ ﻓﮑﺮیِ ﭘﻮچ. دوازده ﻗﺪم، ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺻﺒﺮ، ﺗﺤﻤﻞ، ﻓﺮوﺗﻨﯽ، وﺧﺼﻮﺻﺎً اﯾﻦ ﻋﻘﯿﺪه ﮐﻪ «ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﺎ ﻓﻮق ﺧﻮدم وﺟﻮد، دارد و ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﺪ»، ﺑﻮد. و ﻣﻦ، اﯾﻦ ﻗﺪرت را، «ﺧﺪا» ﻣﯽﻧﺎﻣﻢ.
ﺗﻤﺎﯾﻞ ﺑﻪ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﻫﺎیِ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﺷﺪه ﺑﻪ ﻣﻦ، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ را ﺑﺮاﯾﻢ آﺳﺎن ﺗﺮ ﻣﯽﮐﺮد. آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﮐﺘﺎب A.A را ﺑﻪ دﻗﺖ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﻦ و ﻓﻘﻂ روﺧﻮاﻧﯽ ﻧﮑﻦ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ درﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ، و ﻣﻦ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﭼﻪ در ﺷﻬﺮ ﺧﻮد ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻪ درﺷﻬﺮﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﺮ ﻓﺮﺻﺘﯽِ را ﺑﺪﺳﺖ آﯾﺪ، اﯾﻦ ﮐﺎر رااﻧﺠﺎم ﻣﯽ دﻫﻢ. ﺣﻀﻮر در ﺟﻠﺴﺎت، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﺮاﯾﻢ ﮐﺎر ﺳﺨﺖ و دﺷﻮاری ﻧﺒﻮده اﺳﺖ. و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ، ﺑﺎ ﺣﺲ اﻧﺠﺎم وﻇﯿﻔﻪ، درﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﻧﮑﺮدم. ﺟﻠﺴﺎت ﺑﺮاﯾﻢ، ﭘﺲ از ﯾﮏ روزﮐﺎری ﺳﺨﺖ و ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ، ﻫﻢ آراﻣﺶ دﻫﻨﺪه اﺳﺖ و ﻫﻢ ﻧﯿﺮو ﺑﺨﺶ. آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ: « ﻓﻌﺎل ﺑﺎش» ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻫﺮ وﻗﺖ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ، ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮدم، و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﮐﻤﮏ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ.
ﺗﺠﺮﺑﮥ (روﺣﺎﻧﯽ) ﻣﻌﻨﻮی ﺑﺮای ﻣﻦ، ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﺣﻀﻮر درﺟﻠﺴﺎت و دﯾﺪن ﮔﺮوﻫﯽ از ﻣﺮدم اﺳﺖ، ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎ ﻫﺪف ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ آﻧﺠﺎ ﺑﻮدﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎیِ درک و ﺷﻨﯿﺪن دوازده ﻗﺪم و دوازده ﺳﻨﺖ، ﮐﻪ در آن ﺟﻠﺴﺎت ﻣﯿﺨﻮاﻧﺪﻧﺪ ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎی ﮔﻮش دادن ﺑﻪ «دﻋﺎی ﺧﺪاوﻧﺪ» ﺑﻮد و در ﺟﻠﺴﮥ A.A، ﭼﻨﯿﻦ ﻣﻌﻨﺎی ﻋﻈﯿﻤﯽ دارد؛ «(ﺧﻮاﺳﺖ) ارادۀ ﺗﻮﺳﺖ ﮐﻪ ﺟﺎری (ﻋﻤﻠﯽ) ﻣﯽﺷﻮد، ﻧﻪ (ﺧﻮاﺳﺖ) ارادۀ ﻣﻦ». ﺑﻪ زودی ﺑﯿﺪاری ﻣﻌﻨﻮی ﺑﻪ ﺳﺮاﻏﻢ آﻣﺪ و ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ: ﻫﺮ روز ﺗﻼش ﮐﻨﻢ، ﺗﺎ ﺑﺎ اﻓﺮادی ﮐﻪ روﺑﺮو ﻣﯽﺷﻮم و ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻢ ﺑﺎ اﻧﺪﯾﺸﮥ ﺑﻬﺘﺮ و اﺣﺘﯿﺎط، ﮐﻤﯽ ﻣﺆ دبﺗﺮ (ﺑﺎ ﻓﺮوﺗﻨﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ) ﺑﺎﺷﻢ.
در ﻣﻮرد اﮐﺜﺮ ﻣﺎ، ﺟﺒﺮان ﮐﺮدن ﺧﯿﻠﯽ وﻗﺖ ﻣﯽ ﮔﯿﺮد و ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻘﯿﮥ زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد را ﺻﺮف اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ. اﻣﺎ ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ ﻓﻮراً ﺷﺮوع ﺑﻪ اﻧﺠﺎم آن ﻧﻤﺎﯾﯿﻢ. ﻓﻘﻂ ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﺎﺷﯿﻢ، ﺑﺴﯿﺎری از ﺻﺪﻣﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﺴﺘﯽ ﺧﻮد، ﺑﻪ دﯾﮕﺮان وارد ﮐﺮده اﯾﻢ. ﺟﺒﺮان ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.
ﺟﺒﺮان ﮐﺮدن، ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت، اﻧﺠﺎم ﻫﻤﺎن ﮐﺎری اﺳﺖ، ﮐﻪ ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ آن را داﺷﺘﯿﻢ، اﻣﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻟﮑﻞ، ﻣﻮﻓﻖ ﺑﻪ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدﯾﻢ. اﻧﺠﺎم ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻫﺎی اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻣﺜﻞ: ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ ﮔﺬاری اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ، ﺻﻠﯿﺐ ﺳﺮخ، ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ و دﯾﻨﯽ، ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻧﺮژی و ﺗﻮاﻧﻤﻨﺪیِ ﻓﺮدی ﻣﺨﺼﻮص ﺧﻮد.
ﺑﻪ ﺧﻮد ﻧﺎاﻣﯿﺪ، اﻣﺎ در ﺿﻤﻦ ﻣﺸﺘﺎق آن ﺑﻮدم، ﺗﺎ آﺧﺮ اﯾﻦ راه را دﻧﺒﺎل ﮐﺮده و ﺑﻔﻬﻤﻢ، ﮐﻪ از ﻣﻦ، ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻀﻮ A.A ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎراﺗﯽ ﻣﯽرود و ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﻫﺮ ﯾﮏ از ﻗﺪمﻫﺎی دوازده ﮔﺎﻧﻪ را ﺗﺎ ﺣﺪ اﻣﮑﺎن، ﺳﺮﯾﻊ ﺑﺮدارم.
در واﻗﻊ، ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻌﻨﺎ ﮐﻪ: ﺑﻪ رﻓﻘﺎﯾﻢ ﺑﮕﻮﯾﻢ ﺑﻪ ﮔﺮوه اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﭘﯿﻮﺳﺘﻪ ام وﻟﯽ ﻧﻤﯽداﻧﻢ A.A از ﻣﻦ ﭼﻪ اﻧﺘﻈﺎری دارد و ﺑﺎﯾﺪ ﭼﻪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم ﺑﺪﻫﻢ. اﻣﺎ ﻫﺮ اﻧﺘﻈﺎری ﺑﺎﺷﺪ در A.A اﻧﺠﺎم و ﺑﻪ آن اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽدﻫﻢ. زﯾﺮا ﻫﻮﺷﯿﺎری، از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی در دﻧﯿﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺑﻮد. آﻧﻘﺪر ﻣﻬﻢ ﮐﻪ ﻣﯽﺑﺎﯾﺪ آن را در رأس ﺗﻤﺎم ﮐﺎرﻫﺎی ﺧﻮد ﻗﺮاردﻫﻢ.
اﺻﻄﻼﺣﺎت و ﻋﺒﺎرات ﮐﻮﺗﺎه در ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ A.A زﯾﺎد اﺳﺖ و ﻣﻌﺎﻧﯽ ﺑﺴﯿﺎر دﻗﯿﻘﯽ دارﻧﺪ. «اول، ﺑﻪ ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﻬﻢﺗﺮ ﺑﭙﺮداز»، ﻣﺸﮑﻼت را ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺿﺮورت آﻧﻬﺎ اﺑﺘﺪا اوﻟﻮﯾﺖ ﺑﻨﺪی ﮐﻨﯿﺪ و ﺑﻌﺪ از ﺣﻞ ﯾﮏ ﻣﺸﮑﻞ، ﺳﺮاغ ﻣﺸﮑﻠﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮوﯾﺪ، زﯾﺮا ﺣﻞ ﺗﻤﺎم ﻣﺸﮑﻼت در ﯾﮏ زﻣﺎن ﺷﻤﺎ را در اﻋﻤﺎل و ﺗﻔﮑﺮات ﺧﻮد ﺳﺮدرﮔﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد.
«ﺑﺎﺣﻮﺻﻠﻪ و دﻗﺖ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪه» ﺑﻪ آﺳﺎﻧﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻦ ﻫﺮ ﭼﻪ ﺳﺨﺘﮕﯿﺮی ﮐﻨﯽ، ﮐﺎرﻫﺎ ﺳﺨﺘﺮ ﻣﯽﺷﻮد. ﺳﻌﯽ ﮐﻦ ﺑﻪ آراﻣﺶ دروﻧﯽ ﺑﺮﺳﯽ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﺑﺎرﻫﻤﮥ ﻣﺴﺆ ﻟﯿﺖﻫﺎی دﻧﯿﺎ را ﺑﻪ دوش ﺑﮑﺸﺪ، ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ دارد. ﻣﺴﺖ ﺷﺪن، ﻣﺸﮑﻠﯽ را ﺣﻞ ﻧﻤﯽﮐﻨﺪ. «24 اﻣﺮوز» اﻣﺮوز، اﻣﺮوز اﺳﺖ. ﺳﻌﯽ ﺧﻮد را ﺑﮑﻨﯿﻢ، ﻫﻨﺮ زﻧﺪﮔﯽ، ﻫﺮ روز را درﺳﺖ و ﮐﺎﻣﻞ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن اﺳﺖ. دﯾﺮوز، رﻓﺘﻪ و وﺟﻮد ﻧﺪارد و ﻧﻤﯽداﻧﯿﻢ ،
آﯾﺎ ﻓﺮدا ﻫﻢ ﻫﺴﺘﯿﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ؟ اﮔﺮ اﻣﺮوز ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﯿﻢ و اﮔﺮ ﻣﺎ ﺑﺎﺷﯿﻢ و ﻓﺮدا ﺑﯿﺎﯾﺪ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﻓﺮﺻﺖﻫﺎﯾﯽ ﺑﺮای ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻓﺮا ﻣﯽ رﺳﺪ. ﭘﺲ ﭼﺮا ﻧﮕﺮان ﺑﺎﺷﯿﻢ؟
روﺷﯽ ﮐﻪ A.A ﺑﺮای زﻧﺪﮔﯽ اراﺋﻪ داده اﺳﺖ را، ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در زﻧﺪﮔﯽ اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮدهاﯾﻢ. «ﺑﻪ ﻣﺎ آراﻣﺶ ﻋﻄﺎ ﮐﻦ، ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﯿﻢ، ﺑﭙﺬﯾﺮﯾﻢ، وﺷﻬﺎﻣﺘﯽ ﺑﺪه ﺗﺎ آﻧﭽﻪ را ﻣﯽﺗﻮاﻧﯿﻢ، ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺑﺪﻫﯿﻢ و داﻧﺸﯽ ﺑﺪه ﺗﺎ ﺗﻔﺎوت آن دو را درک ﮐﻨﯿﻢ» اﯾﻦ اﻓﮑﺎر، ﺑﺨﺸﯽ از زﻧﺪﮔﯽ روزاﻧﮥ ﻣﺎ ﻣﯽ ﺷﻮد. ا ﯾﻦﻫﺎ، اﻓﮑﺎر ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ واﮔﺬاری و ﺗﺴﻠﯿﻢ ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ اﻓﮑﺎر ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﺑﺮﺧﯽ ﺣﻘﺎﯾﻖ اﺻﻠﯽ زﻧﺪﮔﯽ اﺳﺖ.
اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﮐﻪ A.A، ﺑﺮﻧﺎﻣﻪای ﻣﻌﻨﻮی اﺳﺖ، ﻣﺮا ﻧﺘﺮﺳﺎﻧﺪ و ﺗﻌﺼّﺒﯽ (ﻏﺮض ورزی) در ذﻫﻨﻢ اﯾﺠﺎد ﻧﮑﺮد. ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﻌﺼّﺒﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ، زﯾﺮا روﺷﻬﺎی ﺧﻮد را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﺮده و ﺷﮑﺴﺖ ﺧﻮرده ﺑﻮدم.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ A.A ﻣﻠﺤﻖ ﺷﺪم، ﺗﻨﻬﺎ ﻫﺪﻓﻢ، ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪن و ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪن ﺑﻮد. اﻣﺎ ﺑﻤﺮور درﯾﺎﻓﺘﻢ، ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از آن ﺑﺪﺳﺖ آوردهام. دﯾﺪﮔﺎﻫﯽ ﺟﺪﯾﺪ و ﻣﺘﻔﺎوت ﻧﺴﺒﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽ رﺳﺪ ﮐﻪ ﻫﺮ روز، ﭘﺮ ﺑﺎرﺗﺮ و رﺿﺎﯾﺖ ﺑﺨﺶ ﺗﺮ از روز ﻗﺒﻞ اﺳﺖ. از زﻧﺪﮔﯽ، ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮم. از ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ، ﺣﺘﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﺳﺎده، ﻧﯿﺰ ﺑﺮاﯾﻢ ﻟﺬت ﺑﺨﺶ اﺳﺖ، ﻟﺬﺗﯽ ﮐﻪ از درون آن را ﺣﺲ ﻣﯽﮐﻨﻢ. زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدن ﻓﻘﻂ ﺑﺮای اﻣﺮوز، روﻧﺪ ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪی دارد.
وازﻫﻤﻪ ﻣﻬﻤﺘﺮ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺧﻮد را ﻣﺪﯾﻮن A.A ﺑﻮده و از اﯾﻦ ﺑﺎﺑﺖ، ﻗﺪرﺷﻨﺎس ﻫﺴﺘﻢ. ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ، ﺑﺮای ﺧﺎﻧﻮادهام، دوﺳﺘﺎن و ﻫﻤﮑﺎراﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ اﻫﻤﯿﺖ دارد. ﭼﻮن ﺧﺪاوﻧﺪ و A.A ﺑﺮای ﻣﻦ ﮐﺎری ﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺧﻮدم، ﻗﺎدر ﺑﻪ اﻧﺠﺎم آن ﻧﺒﻮدم.
