اﯾﻦ زن اﻟﮑﻠﯽ، ﺑﺎﻻﺧﺮه ﭘﺎﺳﺦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال آزار دﻫﻨﺪۀ «ﭼﺮا؟» را ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. ﻫﻤﯿﺸﻪ از ﺧﻮدم ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪم، ﻣﻦ ﮐﯽ ﻫﺴﺘﻢ. در روﺳﺘﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ آن زﻣﺎن ﺑﭽﻪای ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم، داﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﺳﺎﺧﺘﻢ و ﻫﻤﺸﻪ ﺧﻮد را در ﺣﺎل ﺑﺎزی ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﻬﺎی ﺧﯿﺎﻟﯿﻢ، ﻣﯽدﯾﺪم. ﺑﻌﺪﻫﺎ، وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻬﺮ ﺑﺰرﮔﯽ ﻧﻘﻞ ﻣﮑﺎن ﮐﺮدﯾﻢ و ﺑﭽﻪﻫﺎ دورم ﺑﻮدﻧﺪ، ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ آدﻣﯽ ﻣﻄﺮود، اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻣﯽﮐﺮدم . اﮔﺮ ﭼﻪ وﻗﺘﯽ ﺑﺰرگ ﺷﺪم، ﯾﺎدﮔﺮﻓﺘﻢ ﺧﻮد را ﺑﺎ اﺧﺘﻼﻓﺎت ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ، وﻗﻒ دﻫﻢ. اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ آدﻣﯽ ﻣﺘﻔﺎوت ﻫﺴﺘﻢ.
اﻟﮑﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮد ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم، ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﺗﺎ ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺳﺎﯾﻪ ﻏﻢ اﻧﮕﯿﺰ ﺳﯽ ﺳﺎﻟﻪ آن را ﮐﻪ ﺑﺮ زﻧﺪﮔﯿﻢ اﻓﺘﺎده ﺑﻮد، دﯾﺪم. اﻟﮑﻞ را در داﻧﺸﮕﺎه ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم، و اﮔﺮ ﭼﻪ در اﺑﺘﺪا ﺧﯿﻠﯽ ﻧﻤﯽﻧﻮﺷﯿﺪم (ﻓﺮﺻﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ) اﻣﺎ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪم ﻣﯽﮐﺮدم، ﻫﺮ ﭼﻪ ﻣﺸﺮوب در اﻃﺮاﻓﻢ ﺑﻮد را، ﻣﯽﺧﻮردم. اﯾﻦ ﻧﻮﻋﯽ واﮐﻨﺶ ﺑﻮد. ﯾﺎدم ﻣﯽ آﯾﺪ ﮐﻪ ﻃﻌﻢ آن را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ، اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﻣﺮا ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮ ﻣﯽﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﻮد وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﺳﺮ ﻗﺮار ﻣﯽروم، ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﻨﻢ. اﻟﮑﻞ ﻣﺮا از ﺣﻔﺮهای ﮐﻪ در ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم، ﺑﯿﺮون ﻣﯽآورد. ﻣﻦ ﺑﯿﻦ ﺧﻮد و اﺷﺨﺎص و اﺗﻔﺎﻗﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯿﻢ ﻣﯿﺸﺪﻧﺪ دﯾﻮاری ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم واﺛﺮﻣﺸﺮوب آن دﯾﻮار را از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮد و دﯾﻮاری را ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺧﻮدم و اﺷﺨﺎص ﯾﺎ ﻣﻮﻗﻌﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻧﺎراﺣﺘﯿﻢ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ، ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮدم، از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮد.
ﻃﯽ ده ﺳﺎل، ﮐﻪ در داﻧﺸﮕﺎه و داﻧﺸﮑﺪه درﺣﺎل ﮔﺬراﻧﺪن ﺗﺤﺼﯿﻼت ﺗﮑﻤﯿﻠﯽ ﺑﻮدم ﺑﺼﻮرت دورهای ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم و ﮔﺎﻫﯽ ﻣﺸﺎﻏﻠﯽ ﻫﻢ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮدم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﯿﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮد را ﺟﺰو ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاران ﮔﺮوﻫﯽ ﺑﺒﯿﻨﻢ. وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽ اﻧﺪازم. ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ اﻟﮑﻞ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮد، ﺗﺎ ﺧﻮد را زﻧﯽ ﺷﻬﺮی و ﺳﻄﺢ ﺑﺎﻻ ﺟﻠﻮه دﻫﻢ و اﺣﺴﺎس ﻧﮑﻨﻢ دﺧﺘﺮی روﺳﺘﺎﯾﯽ وﻋﻘﺐ اﻓﺘﺎد ﻫﺴﺘﻢ. ﻣﻦ ﺷﺮاب اﻧﮕﻮر (ﺷﺮاﺑﯽ ﮐﻪ
ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﻣﺎﻧﺪه و ﮐﯿﻔﯿﺖ ﺧﻮﺑﯽ دارد) را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮار دادم و آن را ﺑﺎ دﻗﺖ اﻧﺘﺨﺎب ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﯾﺎدﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم درﺳﺖ ﮐﻨﻢ، ﻣﺨﻠﻮط ﮐﻨﻢ.
را ﺑﺎ درﺑﺎرۀ ﻣﺸﺮوﺑﺎت، ﻣﻄﺎﻟﺐ زﯾﺎدی ﺧﻮاﻧﺪه ﺑﻮدم. ﯾﺎدﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ورﻣﻮت ﻣﺎرﺗﯿﻨﯽ ﻣﺨﻠﻮط ﮐﻨﻢ. ﺿﻤﻨﺎً ﻗﺎﺑﻠﯿﺖ ﻣﺼﺮف اﻟﮑﻞ در ﻣﻦ زﯾﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد، در اﺑﺘﺪا ﺑﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﮐﻤﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﺮﯾﺾ ﯾﺎ ﺑﯿﻬﻮش ﻣﯽﺷﺪم، اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺮور زﻣﺎن، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﻘﺪار ﺑﯿﺸﺘﺮی اﻟﮑﻞ ﺑﻨﻮﺷﻢ ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ اﺛﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺸﺎﻫﺪهای در ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﺑﺨﻮرد. ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻤﺎری ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ ﺷﺮوع ﺷﺪ.
ﺳﻌﯽ داﺷﺘﻢ ، ﺧﻮد را زﻧﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪه و ﺑﺎﻟﻎ ﻧﺸﺎن دﻫﻢ و ﻟﯽ زﻧـﺪﮔﯽ واﻗﻌـﯽ ورای اﯾـﻦ ﻇﻮاﻫﺮ و دور از دﺳﺘﺮس ﺑﻮد . از درون اﺣﺴﺎس ﺣﻘﺎرت و درﻣﺎﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم . ﺑـﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﻧﮕﺎه ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺷﺎد، ﺟﺬاب و ﺧـﻮب ﺑﻮدﻧـﺪ . ﺳـﻌﯽ ﻣـﯽ ﮐـﺮدم ﺧـﻮد را ﺑـﻪ وﺳﯿﻠﮥ آﻧﻬﺎ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﮐﻨﻢ . اﮔﺮ آﻧﻬﺎ در ﻣﻦ ﭼﯿﺰی ﻣﯽ دﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﻮد ﺑﺨﻮاﻫﻨﺪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﻨﺪ، ﭘﺲ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑ ﺎﯾﺪ ﭼﯿﺰی داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ آﻧﻬـﺎ ﻋﺮﺿـﻪ ﮐـﻨﻢ . اﻣـﺎ ﻋـﺸﻖ آﻧﻬـﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ، ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺟﺎﯾﮕﺰﯾﻦ ﻋﺸﻖ ﺧﻮدم ﻧﺴﺒﺖ ﺧﻮدم ﺷﻮد؛ و اﯾﻦ ﺧﻸ ﻣﺮا ﭘﺮﻧﻤﯽﮐﺮد.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﯿﺎﻟﺒﺎﻓﯽﻫﺎﯾﻢ اداﻣﻪ دادم و اﮐﻨﻮن اﻟﮑﻞ روﯾﺎ ﭘﺮدازی ﻣﺮا ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﮐﺮد. ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ اﮐﺘﺸﺎﻓﺎت ﺑﺰرﮔﯽ اﻧﺠﺎم دﻫﻢ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﻋﻠﻢ ﭘﺰﺷﮑﯽ و ﻧﯿﺰ در ادﺑﯿﺎت، ﺑﺮﻧﺪه ﺟﺎﯾﺰه ﻧﻮﺑﻞ ﺷﻮم. اﯾﻦ روﯾﺎﻫﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺟﺎﻫﺎﯾﯽ دور دﺳﺖ ﺑﻮد و درﺟﺴﺘﺠﻮی ﺧﻮدم، درﻣﺎنﻫﺎی ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ زﯾﺎدی را اﻧﺠﺎم دادم. ﺷﻐﻠﯽ در ﭘﺎرﯾﺲ ﺑﻪ ﻣﻦ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺷﺪ، اﯾﻦ ﻓﺮﺻﺖ را از دﺳﺖ ﻧﺪادم. آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺧﻮد را ﺑﻪ دوﺳﺖ ﭘﺴﺮم
ﺳﭙﺮده، ﺳﭙﺲ ﺑﺎ ﭼﻤﺪاﻧﻢ ﺑﺮاه اﻓﺘﺎدم، ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎﻻﺧﺮه، ﺧﺎﻧﻪ و ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ واﻗﻌﯽ ﺧﻮد را ﯾﺎﻓﺘﻪام.
ﻫﺮ روز ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم و اﻟﺒﺘﻪ، ﺗﻮﺟﯿﻪ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ در ﻓﺮاﻧﺴﻪ، آدم ﻣﺠﺒﻮرﻣﯽﺧﻮردم. دﻓﺘﺮ 1 اﺳﺖ، ﺑﺎ ﻫﺮ وﻋﺪه ﻏﺬا، ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرد. و ﭘﺲ از ﺷﺎم، ﺷﺮاب، ﮐﯿﻠﻮرﺧﺎﻃﺮات روزاﻧﻪ و ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﻢ ﮔﻮاه ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﻣﻦ ﺑﻮد، ﭼﻮن ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف ﻋﺼﺮ ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺘﻢ، ﺑﯿﺴﺘﺮﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم وﻫﻤﺎن ﻃﻮر ﺑﺎ اداﻣﻪ ﻧﻮﺷﺘﻦ دﺳﺖ ﺧﻂ ﻣﻦ ﺑﺪﺗﺮ ﻣﯽﺷﺪ. درآن زﻣﺎن ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر، ﺑﻪ اﻟﮑﻞ واﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪم. وﻗﺘﯽ از ﮐﺎر ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻢ، ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﺟﺮأت رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻼس راﭘﯿﺪاﮐﻨﻢ، ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﻓﺮوﺷﯽ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ و ﯾﮏ ﻟﯿﻮان ﮐﻨﯿﺎک ﻣﯽ ﺧﻮردم. ﻧﯿﺎزم ﺑﻪ ﺣﺪی ﺑﻮد ﮐﻪ ازﻣﺸﺮوبﺧﻮردن ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ در دﻫﻪ 1950 اﺻﻼً ﺧﺠﺎﻟﺖ ﻧﻤﯽﮐﺸﯿﺪم. ﺑﺎ ﻓﺮا رﺳﯿﺪن ﺗﻌﻄﯿﻼت، ﺑﺮای ﻣﻼﻗﺎت دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻪ اﺳﮑﺎﺗﻠﻨﺪ رﻓﺘﻢ، و ﺳﻔﺮی ﺑﻪ اﻃﺮاف وﻟﺰ و اﻧﮕﻠﯿﺲ ﻧﻤﻮدم. ﺑﻄﺮیﻫﺎی را ﮐﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﺑﻌﻨﻮان ﺳﻮﻏﺎت ﺑﺒﺮم، ﻣﺎﯾﻞﻫﺎ ﻗﺒﻞ از 2 ﮐﻨﯿﺎک و ﺑﻨﺪﯾﮑﺘﯿﻦ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ آﻧﺠﺎ، در اﺗﺎقﻫﺎی ﮐﻮﭼﮏ ﻫﺘﻞ، ﻧﻮﺷﯿﺪم وﻓﻘﻂ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ اﺛﺮ آﻧﻬﺎ در ﺑﺪﻧﻢ ﺑﻮد، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﺎرج از ﻣﯿﺨﺎﻧﻪﻫﺎ ﺑﻤﺎﻧﻢ.
ﺗﻐﯿﯿﺮﻣﮑﺎن و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ اروﭘﺎ، زﻧﺪﮔﯽ ﻣﺮا ﺑﻬﺘﺮ ﻧﮑﺮد، و ﻣﻦ دوﺑﺎره ﻋﺎزم ﻏﺮب ﺷﺪم. ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر در ﮐﻤﺒﺮﯾﺞ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردﻧﻢ را ﮐﻤﺘﺮ ﮐﻨﻢ. ده ، دوازده ﺳﺎل ﺑﻮد، ﻫﻨﮕﺎم ﺳﺎل ﻧﻮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ دﯾﮕﺮ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرم، اﻣﺎ اﻟﮑﻞ ﻣﺮا اﺳﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری و زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻫﻤﭽﻨﺎن روﺑﻪ اُﻓﻮل ﺑﻮد. ﻣﻦ در اﺳﺎرت آن ﺑﻮدم، وﻟﯽ ﺑﺎزﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮد اﻃﻤﯿﻨﺎن ﻣﯽدادم ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺑﺮای ﻣﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﯾﮏ ﻟﺬت اﺳﺖ.
در زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻓﻀﺎی ﺧﺎﻟﯽ زﯾﺎدی وﺟﻮد داﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺷﺮوع ﺳﺎﻋﺖﻫﺎ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ، ﺑﻌﺪ از ﻧﻮﺷﯿﺪن اﻟﮑﻞ، از ﺣﺎﻓﻈﻪام ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ و دور ﻣﯽﺷﺪ. اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر، ﺑﻌﺪ از آن ﺷﺒﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﺎم دادم. ﺻﺒﺢ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪارﺷﺪم، اﻣﺎ اﺻﻼً ﺑﯿﺎد ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﻬﺎ ﺷﺐ ﺑﺨﯿﺮ ﮔﻔﺘﻪ و ﺑﺎ ﭘﺎی ﺧﻮد ﺑﻪ رﺧﺖﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ. در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﻪ دﻧﺒﺎل ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻣﯽﮔﺸﺘﻢ. ﻣﯿﺰ ﺑﺴﯿﺎر درﻫﻢ رﯾﺨﺘﻪ و ﻇﺮفﻫﺎی دﺳﺮ وﻓﻨﺠﺎنﻫﺎی ﻗﻬﻮه ﻫﻨﻮز روی آن ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽﺧﻮرد. ﺑﻄﺮیﻫﺎ و ﺟﺎمﻫﺎ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد (اﯾﻦ ﻋﺎدت ﻣﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪۀ ﻫﺮﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ را ﺗﻤﺎم ﮐﻨﻢ). آﺧﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰی ﮐﻪ از ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﯾﺎدم ﻣﯽآﻣﺪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺷﺎم ﺑﻮد.آﯾﺎ ﺷﺎم را ﺗﻤﺎم ﮐﺮدﯾﻢ؟ اﻣﺎ ﺑﺸﻘﺎبﻫﺎ آﻧﺠﺎ ﺑﻮد. ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم، ﺷﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺘﯽ اﻧﺠﺎم داده ﺑﺎﺷﻢ، ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺮای ﺗﺸﮑﺮ ﺗﻠﻔﻦ زدﻧﺪ و ﮔﻔﺘﻨﺪ: دﯾﺸﺐ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮش ﮔﺬﺷﺘﻪ اﺳﺖ.
ﯾﮏ ﺑﺎر ﺑﻪ ﻫﻤﺮاه دوﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﺎ ﮐﺸﺘﯽ، از ﮔﻮداﻟﻮپ ﺑﻪ ﺟﺰﯾﺮه ﮐﻮﭼﮑﯽ رﻓﺘﯿﻢ، و ازﮐﺸﺘﯽ ﺗﺎ ﺳﺎﺣﻞ ﺷﻨﺎ ﮐﺮدﯾﻢ. ﭘﺲ از ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر و ﻣﻘﺪاری ﺷﺮاب، ﻣﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﯾﮏ ﻣﺮﺑﯽ اﺳﮑﯽ ﻓﺮاﻧﺴﻮی ﺑﺎ ﭼﻨﺪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ ﮐﻪ از ﻣﺪرﺳﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻨﺪ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ و ﺳﻌﯽ داﺷﺘﯿﻢ ﺑﺮای آن ﺟﺰﯾﺮه ﻧﺸﯿﻨﺎن ﻧﻮاﺣﯽ ﮔﺮﻣﺴﯿﺮی، ﺷﮑﻞ ﺑﺮف را ﺗﻮﺿﯿﺢ دﻫﯿﻢ. و ﺑﯿﺎد دارم آﻧﻬﺎ ﭘﻮزﺧﻨﺪ ﻣﯽزدﻧﺪ. ﺧﺎﻃﺮۀ ﺑﻌﺪی ﻣﺎﻧﺪه در ذﻫﻨﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻤﭗ وﺳﭙﺲ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻃﺮف اﺗﺎق ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮری ﺑﻮد. ﻇﺎﻫﺮاً ﭘﺲ ازﺷﻨﺎ ﮐﺮدن و ﺑﺮﮔﺸﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﺸﺘﯽ، رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺑﻨﺪر، وﺳﭙﺲ ﺳﻮار ﺷﺪن ﺑﻪ ﯾﮏ اﺗﻮﺑﻮس زوار در رﻓﺘﻪ، در ﻣﯿﺎن ﺟﺰﯾﺮه ﺑﻮده اﺳﺖ، وﻟﯽ ﻣﻦ، درﺳﺎﻋﺎت ﺑﯿﻦ اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﭼﻪ ﮐﺎری اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدم، را اﺻﻼً ﺑﯿﺎد ﻧﻤﯽ آورم.
ﺑﺎ زﯾﺎد ﺷﺪن ﺑﯿﻬﻮﺷﯽﻫﺎ، ﮐﻢﮐﻢ ﺗﺮس ﻧﯿﺰ در ﻣﻦ اﻓﺰاﯾﺶ ﯾﺎﻓﺖ. ﻗﺒﺾﻫﺎی ﺗﻠﻔﻦ ﮔﻮﯾﺎی آن ﺑﻮد، ﮐﻪ آﺧﺮ ﺷﺐﻫﺎ ﺑﻪ ﺟﺎﻫﺎی دور دﺳﺖ ﺗﻠﻔﻦ زدهام. ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ از روی ﺷﻤﺎرهﻫﺎ ﺑﻔﻬﻤﻢ، ﺑﻪ ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﺮدهام، اﻣﺎ ﭼﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮدم؟ ﮔﺎﻫﯽ ﺻﺒﺢ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻦ از ﺧﻮاب، در ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺘﻮﺟﮥ ﻏﺮﯾﺒﻪای ﻣﯽﺷﺪم. و او ﺷﺐ ﻗﺒﻞ ﻣﺮا از ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ آورده ﺑﻮد. اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺧﯿﻠﯽ ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻣﯽﮐﺮد، اﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺸﺮوب
ﺧﻮاری،ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻫﻤﮥ آن دردﺳﺮﻫﺎ ﻣﯽﺷﺪ را ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارم. آﻧﭽﻪ از ﻋﺰت ﻧﻔﺲ ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد، ﺑﺘﺪرﯾﺞ از ﺑﯿﻦ ﻣﯽرﻓﺖ. ﻣﻦ، از ﮐﻨﺘﺮل ﻣﺸﺮوب ﺧﻮرای و زﻧﺪﮔﯽ ﻋﺎﺟﺰ ﺑﻮدم.ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮوم، ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم، ﺗﺌﺎﺗﺮ، ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ، ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎت،
و ﺑﻌﺪاً ﺣﺘﯽ ﺑﺮای رﻓﺘﻦ ﺳﺮﮐﺎر. از آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽﺷﺪم، درب را ﻗﻔﻞ ﮐﺮده، و ازﭘﻠﻪﻫﺎ ﭘﺎﺋﯿﻦ ﻣﯽآﻣﺪم، ﺳﭙﺲ ﭼﺮﺧﯽ ﻣﯽزدم و دوﺑﺎره ﺑﺮای ﺧﻮردن ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ دﯾﮕﺮی ﺑﺮﻣﯽﮔﺸﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﺪی ﮐﻪ داﺷﺘﻢ، ﺑﺮوم. ﺑﺮای اﻧﺠﺎم دادن ﻫﺮ ﮐﺎری ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب داﺷﺘﻢ. ﻧﻮﺷﺘﻦ، آﺷﭙﺰی، ﺗﻤﯿﺰ ﮐﺮدن ﺧﺎﻧﻪ، رﻧﮓ ﮐﺮدن دﯾﻮارﻫﺎ، دوش ﮔﺮﻓﺘﻦ و...
ﭘﺲ ازآﻧﮑﻪ ازﻫﻮش ﻣﯽرﻓﺘﻢ و در رﺧﺖﺧﻮاب ﻣﯽاﻓﺘﺎدم، ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻬﺎر ﯾﺎ ﭘﻨﺞ ﺑﯿﺪارﻣﯽﺧﻮردم ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ روز را آﻏﺎز ﮐﻨﻢ. ﮐﻢﮐﻢ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ 1 ﻣﯽﺷﺪم و ﻗﻬﻮه اﯾﺮﻟﻨﺪی ﺑﺮای ﺑﺮﻃﺮف ﮐﺮدن ﺧﻤﺎری، آﺑﺠﻮ ﺑﻬﺘﺮ از آب ﭘﺮﺗﻘﺎل اﺳﺖ. ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻤﮑﺎراﻧﻢ در ﻣﺤﻞ ﮐﺎر،از ﺑﻮی ﻧﻔﺴﻢ، ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردﻧﻢ را ﺑﻔﻬﻤﻨﺪ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻓﺎﺻﻠﮥ ﺧﻮد را ﺑﺎ آﻧﻬﺎ ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﺮدم. اﮔﺮ ﯾﮏ روز دﯾﺮ از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽﺷﺪم، و ﻓﻘﻂ ﻗﻬﻮه
ﻣﯽﺧﻮردم، و ﺑﺎ ﻋﺠﻠﻪ ﺑﻪ ﻃﺮف آزﻣﺎﯾﺸﮕﺎه ﻣﯽرﻓﺘﻢ، دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ آﻧﻘﺪر ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺮﮐﯿﺒﺎت ﻻزم ﺑﺮای آزﻣﺎﯾﺶ را (ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻣﯿﻠﯽ ﮔﺮم)، وزن ﮐﻨﻢ. اﮔﺮ ﺑﺎ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ دﯾﮕﺮ ﺑﺮای ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر، ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺘﻢ، آﻧﺮوز دﯾﮕﺮ ﺑﻪ ﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﺑﺮﻧﻤﯽﮔﺸﺘﻢ.
ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺗﻼش ﻣﯽﮐﺮدم ﻫﺮ ﺟﻮر ﻫﺴﺖ، ﺷﻐﻞ و دوﺳﺘﺎﻧﻢ را ﻧﮕﻪ دارم، دوﺳﺘﺎﻧﻢ ازﻣﺸﺮوب ﺧﻮاران ﮔﺮوﻫﯽ ﺑﻮدﻧﺪ و ﻣﺮا ﺗﺸﻮﯾﻖ ﺑﻪ ﻧﻮﺷﯿﺪن اﻟﮑﻞ ﮐﻤﺘﺮ ﻣﯿﮑﺮدﻧﺪ. اﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪﻫﺎ ﻓﻘﻂ ﻣﺮا دﯾﻮاﻧﻪ وﮔﺎﻫﯽ ﻧﮕﺮان ﻣﯿﮑﺮد. درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺑﻄﺮی آﺑﺠﻮ دﺳﺘﻢ ﺑﻮد، ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ را ﻣﯽدﯾﺪم و از او ﻣﯽﭘﺮﺳﯿﺪم آﯾﺎ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﺮوب را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ؟ و او ﭘﺎﺳﺦ ﻣﯽداد ﻣﺎ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻔﻬﻤﯿﻢ ﺗﻮ ﭼﺮا ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮری؟ ﻗﺒﻼً ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺎ ﻫﺮﮔﺰ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪم ﭼﺮا؟ ﺗﺎ اﯾﻨﮑﻪ ﭘﺎﺳﺦ اﯾﻦ ﺳﺌﻮاﻟﻢ را در A.A ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم.«ﭼﻮن ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ»
ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺼﺮف اﻟﮑﻞ راﮐﺎﻫﺶ دﻫﻢ، ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم دﯾﮕﺮ درﺧﺎﻧﻪ ﻣﺸﺮوب ﻧﮕﻪ ﻧﺪارم و ﺑﺎرﻫﺎ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻣﯽﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻧﺨﻮرم اﻣﺎ ﺑﺎزﻫﻢ ﻫﺮ ﭼﻪ داﺷﺘﻢ، ﻣﯽ ﺧﻮردم. وﻗﺘﯽ ازﻣﺤﻞ ﮐﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ، ﯾﺎ ﺑﯿﺮون ﻣﯽرﻓﺘﻢ، ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﺑﻪ ﻫﺮﻗﯿﻤﺘﯽ ﺷﺪه ﭘﻮل ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮای ﺧﺮﯾﺪن ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب را ﺟﻮر ﮐﻨﻢ. درﻫﺮ ﺧﯿﺎﺑﺎﻧﯽ، ﻣﺸﺮوب ﻓﺮوﺷﯽ وﺟﻮد داﺷﺖ و ﻣﻦ ﯾﮏ ﺑﻪ ﯾﮏ ﻫﻤﻪ را دور ﻣﯽزدم، ﺗﺎ ﻓﺮوﺷﻨﺪه
ﻧﻔﻬﻤﺪ، ﻣﻦ ﭼﻘﺪر ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردهام. ﯾﮑﺸﻨﺒﻪﻫﺎ، وﻗﺘﯽ ﻣﺸﺮوﺑﻔﺮوﺷﯽﻫﺎ ﺗﻌﻄﯿﻞ ﺑﻮد،ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺎ آﺑﺠﻮ ﯾﺎﺷﺮاب ﻗﻮی ﺳﯿﺐ ﮐﻪ ازﺑﻘﺎﻟﯽ ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯽﮐﺮدم ﺳﺮ ﮐﻨﻢ. ﺗﺮﺳﯽ دروﻧﯽ در ﻣﻦ ﺑﺸﺪت زﯾﺎد ﺷﺪه ﺑﻮد. در ﻇﺎﻫﺮ اﯾﻨﮕﻮﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ، ﮐﻢ و ﺑﯿﺶ ﺑﺎ آن ﮐﻨﺎرآﻣﺪهام، اﻣﺎ روز ﺑﻪ روز، از درون ﻧﺎﺑﻮد ﻣﯽﺷﺪم. وﺟﻮدم ﭘﺮ از وﺣﺸﺘﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آن را ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورم، وﻟﯽ دروﻧﻢ را آﺷﻔﺘﻪ ﻣﯽﮐﺮد.
ﺑﺪﺗﺮﯾﻦ ﺗﺮس ﻣﻦ، اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﺎﺷﻢ. ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﭼﻪ ﻣﯽﺷﻮد ﻓﻘﻂ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﺑﺎوِری (Bowery) در ﻧﯿﻮﯾﻮرک ﺳﺮ در ﺑﯿﺎورم، در آﻧﺠﺎ آدمﻫﺎی ﻣﺴﺘﯽ را دﯾﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ در ﭘﯿﺎده رو ﻣﭽﺎﻟﻪ ﺷﺪهاﻧﺪ. در ﺳﺎل ﻧﻮ، ﺑﺎزﻫﻢ ﺗﺼﻤﯿﻢ دﯾﮕﺮی ﮔﺮﻓﺘﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ، ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﮐﺎﻣﻼً ﺗﺮک ﮐﻨﻢ. ﺗﺎ ﭘﺲ از ﻣﺪﺗﯽ آﻧﺮا ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮده و دوﺑﺎره ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺷﺮاب و آﺑﺠﻮ ﺑﺨﻮرم.
روز اول را در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ دﺳﺖ ﻫﺎﯾﻢ ﻣﯽﻟﺮزﯾﺪ، ﺑﺪﻧﻢ ﺳُﺴﺖ و ﻟﺮزان ﺑﻮد، و ﺳﺮم ﺑﻪ ﺷﺪت درد ﻣﯽﮐﺮد، ﮔﺬراﻧﺪم، درآﭘﺎرﺗﻤﺎن ﺑﺪون اﻟﮑﻞ، دررﺧﺘﺨﻮاﺑﻢ اﻓﺘﺎده و ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻢ. دو روز دﯾﮕﺮ را ﻧﯿﺰ، در ﺑﺪﺑﺨﺘﯽ و اﻧﺰوا ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ وﺿﻊ ﺳﭙﺮی ﮐﺮدم. ﺑﺎ وﺟﻮد ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﻢ ﺑﺮای ﭘﺎک ﻣﺎﻧﺪن، ﺷﮏ ﻧﺪارم ﮐﻪ اﮔﺮA.A را ﭘﯿﺪا ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم، آن ﺗﺼﻤﯿﻢ را ﻫﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ و دوﺑﺎره ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم.
دﯾﮕﺮ ﺑﻪ رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﮐﻪ ﻗﺎدر ﻧﺒﻮد ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﭼﺮا اﻟﮑﻞ ﻣﯽﻧﻮﺷﻢ، ﻣﺮاﺟﻌﻪ ﻧﮑﺮدم، وﺷﺐ ﺳﺎل ﻧﻮ، ﺑﺮای ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رواﻧﭙﺰﺷﮏ ﺟﺪﯾﺪم رﻓﺘﻢ. ﭼﻨﺪ روز ﺑﻌﺪ او ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: ﺷﻤﺎ ﺑﯿﺶ از آﻧﭽﻪ ﻣﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮرﯾﺪ. ﺷﻤﺎ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﯿﺪ. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را ﺑﻪ ﮐﻤﮏ ﯾﮏ ﭘﺰﺷﮏ ﮐﻨﺎر ﺑﮕﺬارﯾﺪ، و درﺟﻠﺴﺎت A.A ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﯿﺪ.
ﺳﻪ روز ﺑﻮد از ﺗﺼﻤﯿﻢ ﺑﺮای ﺗﺮک ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد و ﻃﯽ اﯾﻦ ﺳﻪ روز اﺻﻼً ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﺑﺎ اﻋﺘﺮاض ﮔﻔﺘﻢ: ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ! و اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ اﻧﮑﺎر ﻣﻦ ﺑﻮد.
او ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد: اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺎ اﯾﻦ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﺑﮕﻮ: ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ. او ﺟﻤﻠﻪ را ﺑﺎ ﺣﺎﻟﺘﯽ از ﻧﺠﻮا ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺖ: و آن ﺟﻤﻠﻪ درﺳﺖ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽرﺳﯿﺪ. از آن ﺑﻪ ﺑﻌﺪ، ﻫﺰاران ﺑﺎر ﺧﺪا را ﺑﺮای ﮔﻔﺘﻦ اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﺷﮑﺮ ﮐﺮدهام، آﻧﭽﻪ ﻣﯽﺗﺮﺳﯿﺪم آﻧﺮوز ﺑﻪ زﺑﺎن ﺑﯿﺎورم، ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺮا آزاد ﮐﺮد.
آن رواﻧﭙﺰﺷﮏ، ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﯽﮔﻔﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از اﻓﺮادی ﮐﻪ در ﮔﺮوه درﻣﺎﻧﯽ ﻣﺎ ﺑﻮده، ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻢ. آن ﻓﺮد، ﭘﺰﺷﮏ ﺑﻮد و در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎ ﮐﺎر ﻣﯽﮐﺮد. ﮔﻔﺘﻢ ﺑﺎﺷﺪ، ﻓﺮدا ﺑﻪ او ﺗﻠﻔﻦ ﻣﯽﮐﻨﻢ.
او ﮔﻔﺖ ﻫﻤﯿﻦ ﺣﺎﻻ زﻧﮓ ﺑﺰن! و ﺳﭙﺲ ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺪﺳﺖ ﻣﻦ داد.وﻗﺘﯽ از آن ﭘﺰﺷﮏ ﭘﺮﺳﯿﺪم، آﯾﺎ ﻣﻦ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ ﯾﺎ ﻧﻪ. وی ﮔﻔﺖ، ﺑﺎ آﻧﭽﻪ ازﻣﺸﻮرب ﺧﻮاری ﻣﻦ دﯾﺪه، اﺣﺘﻤﺎل ﻣﯽدﻫﺪ ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﺎﺷﻢ، و ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﺮد ﺗﺎ ﺑﺎ رﺋﯿﺲ او ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ. ﺑﺴﯿﺎر ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﻗﺮار ﻣﻼﻗﺎﺗﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺮﻗﺮار ﺣﺎﺿﺮ ﺷﺪم. او ﻧﺸﺎﻧﻪﻫﺎﯾﯽ، از اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ را ﺑﺮاﯾﻢ ﮔﻔﺖ و ﻣﻦ ﻫﻤﻪ آﻧﻬﺎ را داﺷﺘﻢ. او ﻟﯿﺴﺘﯽ از ﺟﻠﺴﺎت
AA را ﺑﻪ ﻣﻦ داد، و ﯾﮑﯽ از ﺟﻠﺴﺎت را ﺗﻮﺻﯿﻪ ﮐﺮد.
در آن ﺟﻠﺴﻪ ﺣﻀﻮر ﯾﺎﻓﺘﻢ. ﯾﮏ ﮔﺮوه ﮐﻮﭼﮏ زﻧﺎﻧﻪ. ﺗﻨﻬﺎ ﻧﺸﺴﺘﻪ و ﺗﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم. ﯾﮑﯽ از آﻧﻬﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺳﻼم ﮐﺮد و ﻣﻦ اﺳﻤﻢ را ﺑﺎ ﺻﺪای ﺑﻠﻨﺪ ﮔﻔﺘﻢ. ﯾﮑﻨﻔﺮ دﯾﮕﺮازآﻧﻬﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﯾﮏ ﻓﻨﺠﺎن ﻗﻬﻮه آورد. آﻧﻬﺎ ﺷﻤﺎره ﺗﻠﻔﻦ ﺧﻮد را دادﻧﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺗﻠﻔﻦ ﮐﻨﻢ. وﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺟﺎم ﺷﺮاب، ﮔﻮﺷﯽ ﺗﻠﻔﻦ را ﺑﺮدارم. آﻧﻬﺎ ﺧﻮﻧﮕﺮم و ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮدﻧﺪ و ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﺗﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوم و ﻣﻦ ﻫﻢ رﻓﺘﻢ. ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ، ﺳﺎﮐﺖ، ﺗﻪ اﺗﺎق ﻧﺸﺴﺘﻪ، و ﺑﻪ ﺣﺮﻓﻬﺎی ﺑﻘﯿﻪ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮدم ، ﮐﻪ آﻧﻬﺎ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺗﺠﺮﺑﻪ، ﻗﺪرت و اﻣﯿﺪ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻗﺴﻤﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، وﻗﺘﯽ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ آﻧﻬﺎ را ﮔﻮش ﻣﯽدادم و ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺒﺎﻫﺖ زﯾﺎد آن ﺑﺎ داﺳﺘﺎن زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺷﺪم. ﻧﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﺎرﻫﺎﯾﻤﺎن ﺑﻠﮑﻪ ﺣﺲ ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ و ﻧﺎاﻣﯿﺪی ﻫﻢ، درﻣﺎﺷﺒﯿﻪ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺑﻮد. ﻓﻬﻤﯿﺪم، دﭼﺎر اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ،ﺑﻮدن ﮔﻨﺎه ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﯾﮏ ﺑﯿﻤﺎری اﺳﺖ. دﯾﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه ﻧﻤﯽﮐﺮدم. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﭘﺲ ﻣﺠﺒﻮر
ﻧﯿﺴﺘﻢ ﻧﻮﺷﯿﺪن را ﺑﺮای ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﺮک ﮐﻨﻢ. ﻣﯿﺒﺎﯾﺴﺖ آن را ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽﮐﺮدم. در آن اﺗﺎق ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻨﺪه، و ﮔﺎﻫﯽ ﮔﺮﯾﻪ وﺟﻮد داﺷﺖ، اﻣﺎ وﺟﻮد ﻋﺸﻖ ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ ﺑﻮد و ﻣﻦ وﻗﺘﯽ اﺟﺎزه دادم ﺗﺎ ﻋﺸﻖ وارد وﺟﻮدم ﺷﻮد، ﺑﻬﺒﻮد ﯾﺎﻓﺘ ِﻢ.
درﺑﺎرۀ ﻧﻮع ﺑﯿﻤﺎری ﮐﻪ ﺑﻪ آن ﻣﺒﺘﻼ ﻫﺴﺘﻢ، ﻣﻄﺎﻟﺐ ﺑﺴﯿﺎر زﯾﺎدی ﺧﻮاﻧﺪم. ﻣﻄﺎﻟﻌﺎﺗﻢ، ﻣﺴﯿﺮ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎدآوری ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻧﺸﺎن ﻣﯽداد ﺑﺎ اداﻣﮥ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﺟﺎﻧﻢ را از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم. ﻣﻦ ﺑﻪ ﮐﺘﺎﺑﺨﺎﻧﻪای دﺳﺘﺮﺳﯽ داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﮐﺘﺎﺑﻬﺎی ﭘﺰﺷﮑﯽ ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺖ، اﻣﺎ ﭘﺲ ازﻣﺪﺗﯽ ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ژﻧﺘﯿﮏ و ﻋﻠﻢ ﺷﯿﻤﯽ ﺑﯿﻤﺎری ﺑﻪ درد ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ، ﻧﻤﯽﺧﻮرد. ﻫﺮ ﭼﻪ را ﮐﻪ ﻻزم ﺑﻮد ﺑﺪاﻧﻢ و آﻧﭽﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد ﺗﺎ ﻫﻮﺷﯿﺎرﺷﻮم و آﻧﭽﻪ را ﮐﻪ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮد ﺑﻬﺒﻮدی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ، ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ در A.A ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم.
ﻣﻦ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﺎﻧﻪ در ﺷﻬﺮی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ در ﺗﻤﺎم ﺳﺎﻋﺎت روز و ﺷﺐ، در آن ﺟﻠﺴﺎت ﺑﺮﮔﺰار ﻣﯽﺷﺪ. در ﺟﻠﺴﺎت و ﻫﻢ در آﭘﺎرﺗﻤﺎﻧﻢ اﺣﺴﺎس اﻣﻨﯿﺖ و آراﻣﺶ داﺷﺘﻢ. ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺧﻮﯾﺶ واﻗﻌﯽ و آﻧﭽﻪ در ﺟﺴﺘﺠﻮﯾﺶ، ﻫﺰاران ﻣﺎﯾﻞ ﺳﻔﺮ ﮐﺮدم را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﻗﺒﻼً از ﺷﻌﺎرﻫﺎی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﮐﻪ ﺑﺮوی دﯾﻮارﻫﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺷﺪه، ﺑﯿﺰار ﺑﻮدم، وﻟﯽ اﮐﻨﻮن ﻣﺮا ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار داد. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم آﻧﻬﺎ ﺣﻘﺎﯾﻘﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ و ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺑﻪ وﺳﯿﻠﻪ آﻧﻬﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ: «ﻓﻘﻂ ﺑﺮای اﻣﺮوز»، «ﺑﺎﺣﻮﺻﻠﻪ و دﻗﺖ اﻧﺠﺎﻣﺶ ﺑﺪه»، «آﻧﺮا ﺳﺎده ﻧﮕﻬﺪار»، «زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻦ و ﺑﮕﺬار زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻨﺪ»، «رﻫﺎ ﮐﻦ و ﺑﺴﭙﺎر ﺧﺪا»، «دﻋﺎی آراﻣﺶ». ﺗﻌﻬﺪ و ﺧﺪﻣﺖ، ﺑﺨﺸﯽ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻬﺒﻮدی ﺑﻮد. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: ﺑﺮای ﺑﺪﺳﺖ آورن ﻫﺮﭼﯿﺰی ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺘﻮاﻧﯽ ﺑﺒﺨﺸﯽ. در اﺑﺘﺪا، ﻗﻬﻮه درﺳﺖ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ از آن داوﻃﻠﺐ ﺷﺪم ﺗﺎ در دﻓﺘﺮ ﮔﺮوه، در ﺷﯿﻔﺖ ﻋﺼﺮ، ﺗﻠﻔﻦﻫﺎ را ﺟﻮاب ﺑﺪﻫﻢ. ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺌﻮاﻻت ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﻗﺪم دوازدﻫﻢ ﻧﯿﺰ، ﺟﻮاب ﻣﯽدادم، در ﺟﻠﺴﺎت ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻀﻮ ﮔﺮوه، ﺧﺪﻣﺘﯽ را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم. ﮐﻢﮐﻢ رﻫﺎﯾﯽ را اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم. ﺗﺮس ﻣﻦ ﻧﯿﺰﮐﺎﻫﺶ ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮد. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ در آﻧﺠﺎ ﺑﺎﺷﻢ، و ﺑﺎ ﻣﺮدﻣﯽ روﺑﺮو ﺷﻮم ﮐﻪ
ﻫﻤﻪ از ﺟﻨﺲ ﻫﻤﺪﯾﮕﺮ ﻫﺴﺘﯿﻢ. ﮐﻢﮐﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﺎزﻣﯽﮔﺸﺘﻢ.
ﻣﻦ ﻓﻬﻤﯿﺪم، ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ از ﮐﺎرﻫﺎ را ﺑﺪون ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن، اﻧﺠﺎم دﻫﻢ. ﻧﻮﺷﺘﻦ، ﺟﻮاب دادن ﺑﻪ ﺗﻠﻔﻦ، ﻏﺬا ﺧﻮردن، رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ، دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ، ﮔﺬراﻧﺪن روز و ﺷﺐ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﺷﺐ ﺑﺨﻮاﺑﻢ و ﺻﺒﺢ روز ﺑﻌﺪ، آﻣﺎده ﺑﺮای ﺷﺮوع روز دﯾﮕﺮی، ﺑﯿﺪار ﺷﻮم. از اﯾﻨﮑﻪ ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ، و ﺳﭙﺲ ﯾﮏ ﻣﺎه را ﺑﺪون ﻣﺸﺮوب ﮔﺬراﻧﺪم، ﻫﻢ ﻣﺘﺤﯿﺮ ﺑﻮدم وﻫﻢ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ. ﭘﺲ از آن، ﯾﮏ ﺳﺎل ﺗﻤﺎم، ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪم، روز ﺗﻮﻟﺪم،
ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ. ﻫﻢ در ﻣﺸﮑﻼت و ﻫﻢ در ﻣﻮﻓﻘﯿﺖﻫﺎ- ﻫﺮ دو آﻧﻬﺎ ﺗﺮﮐﯿﺒﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ را ﺗﺸﮑﯿﻞ ﻣﯽدﻫﻨﺪ.
از ﻟﺤﺎظ ﺟﺴﻤﯽ، ﺑﻬﺒﻮدی ﭘﯿﺪا ﮐﺮده و اﺣﺴﺎس ﺧﻮﺑﯽ داﺷﺘﻢ، ﻫﻮش وﺣﻮاﺳﻢ ﺳﺮﺟﺎﯾﺶ ﺑﻮد. ﮐﻢﮐﻢ ﺻﺪای ﻇﺮﯾﻒ ﺑﺮگﻫﺎی ﭘﺎﺋﯿﺰی را ﮐﻪ در ﺑﺎد، ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم، ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺮف داﻧﻪﻫﺎ را ﺑﻪ ﺻﻮرﺗﻢ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم و ﺑﺮگﻫﺎی ﺗﺎزه ﺑﻬﺎری را ﻣﯽدﯾﺪم.
از ﻟﺤﺎظ اﺣﺴﺎﺳﯽ ﻧﯿﺰ، ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪم، اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ را ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻗﺒﻞ، در وﺟﻮدم دﻓﻦ ﮔﺸﺘﻪ و ﮔﻮﯾﺎ ﺑﮑﻠﯽ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪه ﺑﻮد، دوﺑﺎره ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺸﺖ. ﺑﺮای ﻣﺪﺗﯽ، روی آن اﺑﺮ ﺻﻮرﺗﯽ رﻧﮓ، ﻣﻌﻠﻖ ﺑﻮدم، ﻓﺮﯾﺎد ﻣﯽزدم، ﻣﯽﺧﺮوﺷﯿﺪم، اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻢ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ ﺑﻮد و ﺑﻤﺮور ﺑﻪ ﺣﺎﻟﺖ ﻋﺎدی ﺧﻮد درآﻣﺪﻧﺪ.
ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﻮد، وﺿﻌﯿﺖ روﺣﯽ ﻣﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﻬﺒﻮد ﭘﯿﺪا ﮐﺮد. اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺪمﻫﺎ ﺑﻮد. ﻣﻦ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم در ﺑﺮاﺑﺮ اﻟﮑﻞ، ﻗﺪرﺗﯽ ﻧﺪارم، ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم زﻧﺪﮔﯽ ﺑﺮاﯾﻢ، ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل ﺷﺪه اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﻮﻓﻘﯿﺘﻢ ﺷﺪ.
ﭘﺲ از آن ﻗﺒﻮل ﮐﺮدم، ﻗﺪرﺗﯽ ﻣﺎﻓﻮق ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ و ﺑﺎﻻﺧﺮه؛ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ ﺗﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪﻫﺎ و زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﺑﻪ ﺧﺪاﯾﯽ ﮐﻪ ﺧﻮد درک ﻣﯽﮐﻨﻢ، واﮔﺬار ﮐﻨﻢ. ﺳﺎل ﻫﺎ ﻗﺒﻞ، در ﮐﺎوش ﻫﺎﯾﻢ، ادﯾﺎن زﯾﺎدی را ﻣﻮرد ﺑﺮرﺳﯽ ﻗﺮارداده و آﻧﻬﺎ را رﻫﺎ ﮐﺮده ﺑﻮدم ﭼﻮن آﻧﻬﺎ، ﭘﺪر ﺳﺎﻻری را ﺗﺮوﯾﺞ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ و ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ. ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﻨﺪ: اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم، ﯾﮏ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻌﻨﻮی اﺳﺖ، ﻧﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﮥ دﯾﻨﯽ. از ﺳﺎﻟﻬﺎی ﺗﺎرﯾﮏ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﺑﺎرﻗﻪﻫﺎﯾﯽ از ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ در ﻣﻦ ﺑﺎﻗﯽ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد،
و اﯾﻦ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ، ﺗﺎ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺑﻪ A.A راه ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺳﭙﺲ، آن ﻣﻌﻨﻮﯾﺖ دروﻧﯽ ﺣﺎﺻﻞ از ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ، ﭘﺮورش ﯾﺎﻓﺘﻪ و، در ﻣﻦ رﺷﺪ و ﺳﭙﺲ، رﯾﺸﻪ دواﻧﺪ، و ﺧﻸﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎی ﻣﺪﯾﺪ درون ﺧﻮد اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم را، ﭘﺮ ﮐﺮد. ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم، ﺑﻪ ﻃﺮف ﺑﯿﺪاری روﺣﺎﻧﯽ ﺣﺮﮐﺖ ﻧﻤﻮدم. ﻗﺪم ﺑﻪ ﻗﺪم، ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺧﻮد را اﺻﻼح ﮐﺮده و ﺑﺎ زﻣﺎن ﺣﺎل ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻢ.
AA اﮐﻨﻮن در ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺧﺎﻧﮥ ﻣﻦ اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﮐﺸﻮر ﺧﻮد ﯾﺎ در ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺧﺎرﺟﯽ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﻓﺮت ﻣﯽروم، در ﺟﻠﺴﺎت ﺷﺮﮐﺖ ﻣﯽﮐﻨﻢ و آدمﻫﺎی آﻧﺠﺎ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﭼﯿﺰﻫﺎی ﻣﺸﺘﺮﮐﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ دارﯾﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ اﻋﻀﺎء ﺧﺎﻧﻮاده ﺧﻮد ﻣﯽﺷﻨﺎﺳﻢ. اﻻن ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ را ﻣﯽﻧﻮﯾﺴﻢ، در ﺑﯿﺴﺖ و ﻫﺸﺘﻤﯿﻦ ﺳﺎل ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ ﻫﺴﺘﻢ، وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽاﻧﺪازم و ﺗﻔﺎوت ﺧﻮد ﺑﺎ آن دوران ﺑﭽﮕﯽ و ﯾﺎ وﻗﺘﯽ ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺷﺪه ﺑﻮدم را،
ﺑﻪ ﯾﺎد ﻣﯽآورم، ﮐﻪ ﭼﻘﺪر ﺑﺎ آن ﻣﺮﺣﻠﻪ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺘﻪام، ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﻨﻢ. اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﻣﺮا ﻗﺎدر ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﯿﺎﻻت درﺳﺖ زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ. در اوﻟﯿﻦ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﺳﮑﻮﻧﺖ، ﮐﻪ ﺣﺮﮐﺖ ﺟﻐﺮاﻓﯿﺎﯾﯽ ﻧﺒﻮد، ﺷﻬﺮ را ﺗﺮک ﮐﺮده و ﺑﻪ روﺳﺘﺎ ﻧﻘﻞ ﻣﮑﺎن ﮐﺮدم. ﺗﺤﻘﯿﻖ وﭘﮋوﻫﺶ را ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻪ و ﺑﺎﻏﺒﺎن ﺷﺪم. ﺣﺎﻻ دارم روﯾﺎی دﯾﺮﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﻦ ﻗﺼﻪای ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻟﻢ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺖ ﭼﺎپ ﺷﻮد، را ﺑﻪ واﻗﻌﯿﺖ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﻣﯽﮐﻨﻢ. ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل اﯾﻨﻬﺎ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻢ و روﻧﺪ زﻧﺪﮔﯿﻢ در ﻫﻮﺷﯿﺎری اﺳﺖ. اﮐﻨﻮن ﭼﯿﺰی ارزﺷﻤﻨﺪ را ﺑﺪﺳﺖ آوردهام، اﯾﻨﮑﻪ ﻓﻬﻤﯿﺪم واﻗﻌﺎً ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﻢ، ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻫﻤﮥ ﻣﺎ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻮﺟﻮدی ﻓﺮاﺗﺮ از ﻧﻔﺲ ﺧﻮد و ﻓﺮاﺗﺮ از ﺧﯿﺎﻻﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﺷﮑﻞ داده ام.
رﺷﺘﻪﻫﺎی را در ﻣﯿﺎن اﻋﻀﺎء دﯾﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﮥ ﻣﺎ را ﺑﻬﻢ ﻣﺘﺼﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ. وﺟﻮد اﯾﻦ اﺷﺘﺮاک، ﺣﺲ ﻣﺘﻔﺎوت ﺑﻮدﻧﯽ، ﮐﻪ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻣﺮا ﺑﻪ ﺳﺘﻮه آورده ﺑﻮد را ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﮐﺮد. ﻣﺸﺎرﮐﺖ ﮐﺮدن داﺳﺘﺎنﻫﺎﯾﻤﺎن، اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﻤﺎن و ﻧﻘﺎط اﺷﺘﺮک ﻣﯿﺎن ﻣﺎ، ﻣﺮا ﺗﺤﺖ ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﺪ. ﺗﻔﺎوﺗﻬﺎ، ﻓﻘﻂ ﺟﻠﻮهﻫﺎی دﻟﭙﺬﯾﺮی ﻫﺴﺘﻨﺪ و در ﻇﺎﻫﺮ وﺟﻮد ﻣﺎ ﻣﯽﺑﺎﺷﻨﺪ، ﻣﺜﻞ ﻟﺒﺎسﻫﺎی رﻧﮕﺎ رﻧﮓ و ﻣﻦ از آﻧﻬﺎ ﻟﺬت ﻣﯽﺑﺮم. اﻣﺎ در اﺻﻞ، ﻫﻤﮥ ﻣﺎ اﻧﺴﺎن ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﺑﺎ ﻫﻢ ﯾﮑﺴﺎﻧﯿﻢ. ﺣﻘﯿﻘﺖ اﮐﻨﻮن ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺴﻠﻢ ﺷﺪه اﺳﺖ. ﻣﻦ دﯾﺪم ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻫﻤﻪ ﻣﺎ ﯾﮑﯽ ﻫﺴﺘﯿﻢ و ﻣﻦ دﯾﮕﺮ اﺣﺴﺎس ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ.
