اﯾـــﻦ زن ﺑـــﺎﻻﺧﺮه ﻓﻬﻤﯿـــﺪ ﮐـــﻪ وﻗﺘـــﯽ از ﻣـــﺸﺮوب ﺧـــﻮاری ﻟـــﺬت ﻣـــﯽﺑـــﺮد، ﻧﻤـــﯽﺗﻮاﻧـــﺪ آن را ﮐﻨﺘـــﺮل ﮐﻨـــﺪ و وﻗﺘـــﯽ آن را ﮐﻨﺘﺮل ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ از آن ﻟﺬت ﺑﺒﺮد. اﻧﮑﺎر، ﭘﻨﻬﺎنﺗﺮﯾﻦ، رﻧﺞ آورﺗﺮﯾﻦ و ﻗﺪرﺗﻤﻨﺪﺗﺮﯾﻦ ﻗﺴﻤﺖ ﺑﯿﻤﺎری اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ در ﻣﻦ ﺑﻮد.
ﺣﺎﻻ وﻗﺘﯽ ﺑﺮﻣﯽﮔﺮدم و ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻧﮕﺎه ﻣﯽاﻧﺪازم. ﺗﺼﻮرش ﺳﺨﺖ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ درﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ ﻧﻤﯽدﯾﺪم. ﺑﻪ ﺟﺎی دﯾﺪن ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﻓﻘﻂ اِﺳﺘﺎﻧﺪاردﻫﺎی ﺧﻮد را ﮐﺎﻫﺶ دادم.
ﭘﺪرم اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻮد، و ﻣﺎدرم در ﺗﻤﺎم ﻣﺪت ﺑﺎرداری، ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮرد، اﻣﺎ ﻣﻦ واﻟﺪﯾﻨﻢ را ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺧﻮدم ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﻤﯽﮐﻨﻢ. ﺑﭽﻪﻫﺎﯾﯽ ﺑﺎ وﺿﻊ ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ و ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺑﻤﺮاﺗﺐ ﺑﺪﺗﺮ از ﻣﻦ وﺟﻮد داﺷﺘﻨﺪ، اﻣﺎ ﻫﯿﭽﮑﺪام اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺸﺪﻧﺪ. در واﻗﻊ اﮐﻨﻮن ﻣﺪﺗﻬﺎﺳﺖ دﯾﮕﺮ ازﺧﻮدم ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﻢ، ﭼﺮا ﻣﻦ؟ اﯾﻦ درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ آدﻣﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮوی ﭘﻠﯽ وﺳﻂ رودﺧﺎﻧﻪ اﯾﺴﺘﺎده و ﺷﻠﻮارش آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، و ﺗﻌﺠﺐ زده از آﺗﺶ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺷﻠﻮارش، از ﺧﻮد ﻣﯽ ﭘﺮﺳﺪ، ﭼﺮا ﭼﻨﯿﻦ اﺗﻔﺎﻗﯽ اﻓﺘﺎده اﺳﺖ؟! ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ. ﻓﻘﻂ ﺑﺎﯾﺪ ﭘﺮﯾﺪ! و اﯾﻦ دﻗﯿﻘﺎً ﻫﻤﺎن ﮐﺎری ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺎﻻﺧﺮه از رودﺧﺎﻧﻪ اﻧﮑﺎر رد ﺷﺪم، درAA اﻧﺠﺎم دادم.
ﻣﻦ ﺑﺰرگ ﺷﺪم و ﻫﻤﯿﺸﻪ اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم، ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻣﻞ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻦ ﺧﺎﻧﻮادهام در ﮐﻨﺎر ﻫﻢ، ﻣﯽﺑﺎﺷﻢ. اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ، ﺑﻬﻤﺮاه ﺗﺮس از ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺧﻮب ﻧﺒﺎﺷﻢ، ﺑﺮای دﺧﺘﺮ ﮐﻮﭼﮑﯽ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﻓﺸﺎر زﯾﺎدی ﺑﻮد. ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ، ﺑﺎ اوﻟﯿﻦ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری در ﺳﻦ ﺷﺎﻧﺰده ﺳﺎﻟﮕﯽ، ﻋﻮض ﺷﺪ. ﻫﻤﮥ ﺗﺮسﻫﺎ، ﮐﻤﺮوﯾﯽﻫﺎ و ﺑﯿﻤﺎریﻫﺎ، ﺑﺎ ﻧﻮﺷﯿﺪن وﯾﺴﮑﯽ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺷﺪم، ﺑﯿﻬﻮش ﺷﺪم، 1 ﺳﻮزاﻧﻨﺪه ﺑﻮرﺑﻦ
ﺑﺎﻻآوردم، ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻧﻔﺲ ﻣﯽﮐﺸﯿﺪم، روز ﺑﻌﺪ ﺗﺎ ﺣﺪ ﻣﺮگ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮدم، وﻟﯽ ﻣﯽ داﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ دوﺑﺎره اﯾﻦ ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدﻫﻢ. ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺧﻮد را ﺑﺨﺸﯽ از ﯾﮏ ﮔﺮوه اﺣﺴﺎس ﻣﯽﮐﺮدم. ﺑﺪون اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﺎﺷﻢ ﺑﺮای ﻋﻀﻮﯾﺖ و ﻣﻮاﻓﻘﺖ آﻧﻬﺎ ﯾﮏ اﻧﺴﺎن ﮐﺎﻣﻞ ﺑﺎﺷﻢ.
ﻣﻦ در داﻧﺸﮑﺪه ﺑﻪ ﺗﺤﻘﯿﻖ و ﺑﺮرﺳﯽ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪﻫﺎی درﺳﯽ و اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ وام داﻧﺸﺠﻮﯾﯽ ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮدم. ﮐﻼسﻫﺎ و ﮐﺎر ﻣﺮا آﻧﻘﺪر ﻣﺸﻐﻮل ﻣﯽﮐﺮد ﮐﻪ زﯾﺎد ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﯽﺧﻮردم، ﺑﻌﻼوه ﺑﺎ ﭘﺴﺮی ﻧﺎﻣﺰد ﮐﺮدم ﮐﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺒﻮد. اﻣﺎ ﻃﯽ ﺳﺎل آﺧﺮ وﻗﺘﯽ، ﺳﺮوﮐﻠﮥ ﻫﻤﺮاﻫﺎنِ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ دوﺳﺘﻢ ﯾﻌﻨﯽ اﻟﮑﻞ از ﺟﻤﻠﻪ داروﻫﺎ (ﻣﻮادﻣﺨﺪر)، ﭘﯿﺪا ﺷﺪ، راﺑﻄﮥ ﻣﺎ را ﻗﻄﻊ ﺷﺪ. ﻣﻦ ﻫﻤﮥ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ در 1 رواﺑﻂ ﺟﻨﺴﯽ، رﻗﺺ راک اﻧﺪرول اواﺧﺮ دﻫﮥ ﺷﺼﺖ و اواﯾﻞ دﻫﻪ ﻫﻔﺘﺎد ﻋﺮﺿﻪ ﻣﯽﺷﺪ و ﺑﺎب ﺑﻮد را اﻧﺠﺎم ﻣﯽدادم. ﭘﺲ از ﮔﺮدﺷﯽ ﮐﻮﺗﺎه در اﻃﺮاف اروﭘﺎ، ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ در ﯾﮑﯽ از ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺑﺰرگ، ﺳﮑﻮﻧﺖ ﮐﻨﻢ.
ﺧﻮب، ﻣﻦ ﺗﺎ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﮐﺎﻣﻞ ﭘﯿﺶ رﻓﺘﻢ. ﺷﻬﺮﻫﺎی ﺑﺰرگ ﺑﺮای اﻟﮑﻠﯽ ﺑﻮدن ﺟﺎی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﻫﺴﺘﻨﺪ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺗﻮ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺳﺪ و ﺗﻮﺟﻬﯽ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻧﺪارد. ﺧﻮردن ﺳﻪ ﺑﻄﺮی ﻣﺎرﺗﯿﻨﯽ (ﻧﻮﻋﯽ ﻣﺸﺮوب) ﻫﻨﮕﺎم ﺻﺮف ﻧﺎﻫﺎر، ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﭘﺲ از ﮐﺎر در ﮔﻮﺷﻪ ﺑﺎر و ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻗﺒﻞ ازﺧﻮاب، ﻋﺎدی ﺑﻮد. آﯾﺎ ﻫﻤﻪ ﺑﯿﻬﻮش ﻧﻤﯽﺷﻮﻧﺪ؟ ﻫﻤﯿﺸﻪ درﺑﺎره اﯾﻨﮑﻪ ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﭼﻘﺪر ﺧﻮب و ﻋﺎﻟﯽ اﺳﺖ، ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﺮدم ﭼﻮن ﻋﻘﯿﺪه داﺷﺘﻢ ﮔﺬﺷﺖ زﻣﺎن را در ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ، ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽﺷﻮم. ﯾﮏ دﻗﯿﻘﻪ اﯾﻨﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ، ﮐﻤﯽ ﺑﻌﺪ آﻧﺠﺎ ﻫﺴﺘﯽ! وﻗﺘﯽ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﯽاﻧﺪازم، ﻣﯽﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ ﺷﻮﺧﯽ ﮐﺮدن و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﺷﻮﺧﯽ ﮔﺮﻓﺘﻦ، ﺑﻪ ﻣﺤﮑﻢ ﺷﺪنِ اﻧﮑﺎر و ﭘﺎﯾﺪاری آن در ﻣﻦ ﮐﻤﮏ ﮐﺮد. ﮐﺎر دﯾﮕﺮی ﮐﻪ اﻧﺠﺎم دادم، اﻧﺘﺨﺎب ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻣﻦ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ. ﭘﺲ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ آﻧﻬﺎ، اﺷﺎره ﮐﻨﻢ.
وﺟﻮد ﭼﻨﯿﻦ ﻫﻤﺮاﻫﺎﻧﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر، ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﻮم. اﮔﺮ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﭼﺮاغ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﭘﻠﯿﺲ را دﯾﺪﯾﻢ، راﻧﻨﺪه ﻣﺎﺷﯿﻦ را ﺑﻪ ﮐﻨﺎره ﺟﺎده ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮده ﺑﻮد: ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ. اﮔﺮ وﻗﺘﯽ ﮐﻪ راه ﻓﺮار را ﺑﻪ راﻧﻨﺪه ﮔﻔﺘﻢ. او دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ. اﻣﺎ ﻧﻪ. او ﺷﺮوع ﺑﻪ وِر وِر ﮐﺮد، و ﺗﻮﺿﯿﺢ داد ﮐﻪ در ﺣﺎل ﺗﺮک اﺳﺖ. ﻣﻦ ﺗﺒﺮﺋﻪ ﺷﺪم، و ﭘﺲ از آن، ﻫﻤﯿﺸﻪ آن ﺣﺎدﺛﻪ ﺑﺎزداﺷﺖ را ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻢ ﭼﻮن ﺗﻤﺎم اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﺗﻘﺼﯿﺮ او ﺑﻮد. ﻣﻦ ﻧﺎدﯾﺪه ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم آن روز در ﺣﺎل ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺑﻮدم.
ﯾﮏ روز ﺻﺒﺢ وﻗﺘﯽ ﺳﺮﮐﺎر ﺑﻮدم، از ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻤﺎس ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و از ﻣﻦ ﺧﻮاﺳﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺑﻪ آﻧﺠﺎ ﺑﺮوم. ﭘﺪرم ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻟﻪ ام درآﻧﺠﺎ دﯾﺪم، ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺟﺎﻧﺶ را از دﺳﺖ داده اﺳﺖ. او ﻗﺒﻼً ﻧﯿﺰ ﺑﺎرﻫﺎ در ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺴﺘﺮی ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر، ﺑﻪ دﻟﯿﻞ از ﮐﺎر اﻓﺘﺎدن ﮐﺒﺪ و ﮐﻠﯿﻪﻫﺎﯾﺶ ﻣﺎﯾﻌﺎت درﺷﮑﻤﺶ ﺗﻮرم اﯾﺠﺎد ﻧﻤﻮده و دﻓﻊ ﻧﺸﺪه. ﺳﻪ ﻫﻔﺘﻪ آﺧﺮ ﻋﻤﺮش را ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ وﺿﻌﯿﺖ ﮔﺬراﻧﺪ. ﻣﺮگ ﻧﺎﺷﯽ از اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ، ﺑﺴﯿﺎر ﺗﺪرﯾﺠﯽ و دردﻧﺎک اﺳﺖ. وﻗﺘﯽ دﯾﺪم ﻣﺮگ او ﺑﺮ اﺛﺮ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﺑﻮده، ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﺷﺪم ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ. درﺑﺎرۀ اﯾﻦ ﺑﯿﻤﺎری، ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ، آﻧﻘﺪر ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺷﮑﺎر آن ﻧﺸﻮم، ﺟﺴﺪ ﭘﺪر را ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻓﺮﺳﺘﺎدم ﺑﺪون آﻧﮑﻪ ﺧﻮدم در ﻣﺮاﺳﻢ ﺗﺸﯿﯿﻊ ﺟﻨﺎزه او ﺷﺮﮐﺖ ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﻣﺎدر ﺑﺰرگ ﺧﻮدم ﮐﻤﮏ ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﺟﺴﺪ ﺗﻨﻬﺎ ﭘﺴﺮش را ﺑﻪ ﺧﺎک ﺑﺴﭙﺎرد،زﯾﺮا در آن ﻫﻨﮕﺎم ، ﺑﻪ ﺷﺪت درﮔﯿﺮ اﻣﻮر ﺟﻨﺴﯽ و اﻟﮑﻞ ﺷﺪه ﺑﻮدم.
ﻣﻦ ﺑﻪ واﺳﻄﻪ آن راﺑﻄﻪﻫﺎ، روﺣﯿﻪ ﺑﺴﯿﺎر ﺿﻌﯿﻔﯽ داﺷﺘﻪ و ﺑﺴﯿﺎر دﻟﺴﺮد ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ راﻧﻨﺪﮔﯽ درﺣﺎل ﻣﺴﺘﯽ، ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪم. از ﻋﻤﻞ ﺧﻮد ﺑﺴﯿﺎروﺣﺸﺖ ﮐﺮدم ، ﻣﻤﮑﻦ ﺑﻮد ﮐﺴﯽ را ﺑﮑﺸﻢ. ﭼﻮن در ﺑﯿﻬﻮﺷﯽ ﮐﺎﻣﻞ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﻣﯽﮐﺮدم، ﮔﻮاﻫﯿﻨﺎﻣﻪ راﻧﻨﺪﮔﯿﻢ ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻠﯿﺲ ﮔﺸﺘﯽ ﺗﻮﻗﯿﻒ ﺷﺪ. ﻗﺴﻢ ﺧﻮردم ﮐﻪ اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻫﺮﮔﺰ ﺗﮑﺮار ﻧﺸﻮد. ﺳﻪ ﻣﺎ ﺑﻌﺪ دوﺑﺎره ﻫﻤﯿﻦ اﺗﻔﺎق اﻓﺘﺎد. ﭼﯿﺰی ﮐﻪ ﻣﻦ در آن
زﻣﺎن ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ وﻗﺘﯽ اﻟﮑﻞ ﻣﯽﺧﻮرم، ﻗﺪرﺗﯽ ﺑﺮای ﮐﻨﺘﺮل ﻣﻘﺪار ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن و ﯾﺎ ﺑﺎ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﻣﯿﺨﻮرم ﻧﺪاﺷﺘﻢ. ﻫﻤﮥ ﻧﯿﺎت و روﯾﺎﻫﺎی ﺧﻮب در اﻓﮑﺎرﻣﺴﺘﯽ ﻏﺮق ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ.
ﺑﻪ ﯾﺎد دارم ، ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﻣﻮرد اﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع ﮐﻪ اﮐﺜﺮ اﻓﺮاد در ﻃﻮل زﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺣﺘﯽ ﯾﮑﺒﺎر ﻫﻢ ﺑﻪ زﻧﺪان ﻧﻤﯽروﻧﺪ، ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯽﮐﺮدم، و ﺣﺎﻻ زﻧﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﻦ ﺳﻪ ﺑﺎر ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد. اﻣﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻫﺮﮔﺰ زﻧﺪﮔﯽ ﺳﺨﺘﯽ را ﺗﺠﺮﺑﻪ ﻧﮑﺮده ام و ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺷﺐ را در زﻧﺪان ﺳﭙﺮی ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم. ﭘﺲ ازآن ﺑﺎ آﻗﺎی راﻧﮓ ﻫﻤﺴﺮآﯾﻨﺪه ﺧﻮدﻣﻼﻗﺎت ﮐﺮدم، و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﻋﻮض ﺷﺪ. ﺷﺐ ﻋﺮوﺳﯿﻢ را در زﻧﺪان ﺑﻮدم. وﺑﺎزﻫﻢ ﻫﻤﭽﻮن ﮔﺬﺷﺘﻪ در اﯾﻦ اﺗﻔﺎق ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﻘﺼﺮﻧﺒﻮدم. ﻣﺎ ﻫﻨﻮز در ﻟﺒﺎس ﻋﺮوﺳﯽ ﺑﻮدﯾﻢ. اﮔﺮ ﭘﺲ از رﺳﯿﺪن ﭘﻠﯿﺲ، او (ﺷﻮﻫﺮم) دﻫﺎﻧﺶ را ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮد، ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺧﻮب ﭘﯿﺶ ﻣﯽرﻓﺖ. ﻣﻦ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ آﻧﻬﺎ را ﻣﺘﻘﺎﻋﺪ ﮐﻨﻢ، ﺑﺪﻟﯿﻞ ﮔﻢ ﺷﺪن ﭘﻮل ﻋﺮوﺳﯽ ﻣﺎ ، ﺷﻮﻫﺮم ﺑﻪ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ آﺳﯿﺐ ﮐﻪ، 1 رﺳﺎﻧﺪه. درﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ، ﺷﻮﻫﺮم ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮد، ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﻣﺎری ﺟﻮآﻧﺎﯾﯽ ﻣﺎﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﯿﻢ دود ﮐﻨﯿﻢ، رادزدﯾﺪه اﺳﺖ. و در واﻗﻌﯿﺖ ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﻣﺴﺘﯽ زﯾﺎد، آن را ﮔﻢ ﮐﺮده ﺑﻮدم.
ﻃﯽ ﺑﺎزﺟﻮﯾﯽ از ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ در رﺳﺘﻮران، ﻫﻤﺴﺮم ﺑﺸﺪت ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪ و اﻓﺴﺮ ﭘﻠﯿﺲ اﺟﺒﺎراً او را داﺧﻞ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﮔﺸﺘﯽ ﻣﺤﺒﻮس ﻧﻤﻮد و وﻗﺘﯽ ﺳﻌﯽ ﻣﯽﮐﺮد از ﭘﻨﺠﺮه ﻋﻘﺐ اﺗﻮﻣﺒﯿﻞ ﺧﻮد را ﺑﻪ ﺑﯿﺮون ﭘﺮت ﮐﻨﺪ، ﭘﻠﯿﺲ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪ و او را ﺗﻮﻗﯿﻒ ﮐﺮد. ﺳﭙﺲ ﭘﻠﯿﺲ دوم وارد ﻋﻤﻞ ﺷﺪ، ﺑﻪ او اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮدم، اﻣﺎ آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻋﺮوس و ﻫﻢ داﻣﺎد را ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ، آﻧﻬﺎ از وﺳﺎﯾﻞ ﻣﻦ ﻓﻬﺮﺳﺖ ﺗﻬﯿﻪ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، ﺳﯿﮕﺎریﻫﺎی ﻣﺎری ﺟﻮآﻧﺎ ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮم ﺗﺼﻮر ﻣﯽﮐﺮد دزدﯾﺪه ﺷﺪه، ﺗﻮﺳﻂ ﭘﻠﯿﺲ در دﻓﺘﺮم ﭘﯿﺪا ﺷﺪ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺳﻪ ﺟﺮﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﺮﺗﮑﺐ ﺷﺪه ﺑﻮدم، از ﺟﻤﻠﻪ ﻣﺴﺘﯽ و ﺑﯽﻧﻈﻤﯽ ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪم، اﻣﺎ همه اﯾﻦ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺗﻘﺼﯿﺮ ﺷﻮﻫﺮم ﺑﻮد. اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺋﻞ ﻋﻤﻼً ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ، او ﻣﺸﮑﻞ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری داﺷﺖ.
ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﺪت ﻫﻔﺖ ﺳﺎل در آن زﻧﺪﮔﯽ ﻧﺎﺷﺎﯾﺴﺖ ﻣﺎﻧﺪم و ﺑﻪ ﻣﺸﮑﻞ او ﺗﻮﺟﻪ داﺷﺘﻢ. در اواﺧﺮ آن ﻣﺪت، ﺗﻼشﻫﺎی ﺑﯽﻓﺎﯾﺪهای ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺮای او اﻟﮕﻮی ﻣﻨﺎﺳﺒﯽ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﻨﻢ (او ﻫﻤﯿﺸﻪ از وُدﮐﺎی ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮرد)، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ او ﮔﻔﺘﻢ ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ ﻣﺸﺮوب اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ در ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎﺷﺪ. ﺑﺎ ﺧﻮد ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻨﮑﻪ او ﻣﺸﮑﻞ دارد، ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ از ﻧﻮﺷﯿﺪن ﯾﮏ ﮐﻮﮐﺘﻞ در ﻫﻨﮕﺎم ﺑﺮﮔﺸﺖ از ﮐﺎر ﭘﺲ از ﯾﮏ روز ﭘﺮﺗﻨﺶ در دﻓﺘﺮ، ﻣﺤﺮوم ﺷﻮم. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ از آن ﭘﺲ وُدﮐﺎی ﺧﻮدم را در اﺗﺎق ﺧﻮاب ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدم. و ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻠﯽ در اﯾﻦ ﮐﺎر ﻧﻤﯽدﯾﺪم. (ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯽﮐﺮدم ﮐﺎر اﺷﺘﺒﺎﻫﯽ ﺑﺎﺷﺪ) ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻦ، او ﺑﻮد.
ﺑﻼﻓﺎﺻﻠﻪ ﭘﺲ از ﻃﻼق، در ﺷﻐﻠﻢ ارﺗﻘﺎء ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم (ﺑﻠﻪ، زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺎری ﻣﻦ ﻫﻨﻮز در ﺣﺎل ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ ﺑﻮد) ﺣﺎﻻ دﯾﮕﺮ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﻮدم ﮐﻪ ﻣﺸﮑﻼﺗﻢ ﺗﻤﺎم ﺷﺪه، ﻏﯿﺮ از ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم ﺑﺮای ﺧﻮدم ﺑﻪ وﺟﻮد آورده ﺑﻮدم. وﻗﺘﯽ در ﻣﮑﺎﻧﯽ ﺟﺪﯾﺪ، ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻮدم،
ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ واﻗﻌﺎً اﻓﺰاﯾﺶ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﺮد. دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم اﻟﮕﻮی ﺧﻮﺑﯽ ﺑﺎﺷﻢ. ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ ﮐﻤﯽ ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل اﺳﺖ، اﻣﺎ ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ ﻫﻢ ﻓﺸﺎر و اﺳﺘﺮس ﻣﺮا داﺷﺘﯿﺪ، ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﯾﺪ: ﻃﻼق، ﺧﺎﻧﻪ ﺟﺪﯾﺪ، ﺷﻐﻞ ﺟﺪﯾﺪ. ﻫﯿﭻ ﮐﺲ را ﻧﻤﯽﺷﻨﺎﺧﺘﻢ از ﺑﯿﻤﺎری ﭘﯿﺸﺮوﻧﺪهای ﮐﻪ داﺷﺖ ﻣﺮا از ﺑﯿﻦ ﻣﯽﺑﺮد، ﺑﯽاﻃﻼع ﺑﻮدم.
ﺑﺎﻻﺧﺮه، ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم ﮐﻪ درﺳﺖ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺧﻮدم، ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردﻧﺪ. ﻣﺎ روش ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺧﻮد را ﺗﻐﯿﯿﺮ داده و ﺑﻪ ﺳﻔﺮﻫﺎی ﻣﺎﻫﯿﮕﯿﺮی و ﺗﻔﺮﯾﺤﺎت دﯾﮕﺮ، ﻣﺒﺪل ﮐﺮدﯾﻢ، اﻣﺎ اﯾﻦ ﮐﺎرﻫﺎ در واﻗﻊ ﻓﻘﻂ ﺑﻬﺎﻧﻪای ﺑﺮای ﻋﯿﺎﺷﯽ و ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری در ﻃﻮل ﻫﻔﺘﻪ ﺑﻮد و ﻣﺎ ﺑﺪﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را ﭘﻨﻬﺎن ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ. ﯾﮏ روز ﮐﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮردن ﻣﺸﺮوب، ﺗﺤﺖ ﻋﻨﻮان ﺷﺮﮐﺖ در ﻣﺴﺎﺑﻘﺎت ﺳﺎﻓﺖ ﺑﺎل(ﻧﻮﻋﯽ ﺑﯿﺲ ﺑﺎل)، ﺑﯿﺮون رﻓﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ ﺣﯿﻦ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﺑﺎ ﭘﯿﺮ زﻧﯽ ﺗﺼﺎدف ﮐﺮدم، اﻟﺒﺘﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد، او ﻧﺎﮔﻬﺎن ﺟﻠﻮی ﻣﻦ ﻇﺎﻫﺮ ﺷﺪ. اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﮐﻪ آن ﺗﺼﺎدف درﻫﻨﮕﺎم ﻏﺮوب (ﺗﺎرﯾﮏ روﺷﻦ) رخ داد و ﻣﻦ از ﺳﺎﻋﺖ ده ﺻﺒﺢ در ﺣﺎل ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﺑﻮدم ﻫﯿﭻ رﺑﻄﯽ ﺑﻪ
ﻣﻦ ﻧﺪاﺷﺖ. اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﻣﺮا ﭼﻨﺎن ﺑﻪ اﻋﻤﺎق اﻧﮑﺎر و اوج ﺧﻮدﺑﯿﻨﯽ و ﺗﮑﺒﺮ ﺑﺮده ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﭘﻠﯿﺲ ﺷﺪم ﭼﻮن ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم، آﻧﻬﺎ ﻫﻢ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ، اﯾﻦ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﻘﺼﯿﺮ او ﺑﻮده اﺳﺖ. ﺧﻮب، ﻃﻮﻟﯽ ﻧﮑﺸﯿﺪ ،و آﻧﻬﺎ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ را ﻓﻬﻤﯿﺪﻧﺪ. ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﺮا از ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺑﯿﺮون آورﻧﺪ، دﺳﺘﻬﺎﯾﻢ را ﭘﺸﺖ ﮐﻤﺮم زدﻧﺪ و ﻣﺮا ﺑﻪ زﻧﺪان ﺑﺮدﻧﺪ. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﻘﺼﯿﺮ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. ﺑﺎ ﺧﻮد ﮔﻔﺘﻢ: زﻧﯿﮑﮥ ﭘﯿﺮ ﺣﺘﯽ ﻧﺒﺎﯾﺪ در ﺟﺎده راه ﺑﺮود. او ﻣﺸﮑﻞ ﻣﻦ، ﺑﻮد.
ﻗﺎﺿﯽ ﺣﮑﻢ داد ﺗﺎ ﺷﺶ ﻣﺎه در اﻧﺠﻤﻦ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﺎﺷﻢ، و ﻣﻦ ﺳﺨﺖ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺷﺪم، (اﺣﺴﺎس ﺑﯽﺣﺮﻣﺘﯽ و ﺑﯽﻋﺪاﻟﺘﯽ ﻣﯽﮐﺮدم). ﺗﺎ آن وﻗﺖ، 5 ﺑﺎر ﺑﺎزداﺷﺖ ﺷﺪه ﺑﻮدم، اﻣﺎ ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ را ﯾﮏ ﺑﺎزی ﺳﺨﺖ ﻣﯽدﯾﺪم، ﻧﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺧﻮد را اﻟﮑﯽ ﺑﺪاﻧﻢ. آﯾﺎ ﺗﻔﺎوﺗﯽ وﺟﻮد ﻧﺪارد؟ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻧﺎﭼﺎر در آن ﺟﻠﺴﺎت اﺣﻤﻘﺎﻧﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده و ﺧﻮد را اﻟﮑﻠﯽ ﻣﻌﺮﻓﯽ ﻧﻤﻮدم. ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ وﺟﻪ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﺒﻮدم. ﻣﻦ ﺷﻐﻠﯽ ﺑﺎ درآﻣﺪ ﺷﺶ رﻗﻤﯽ داﺷﺘﻪ و ﺻﺎﺣﺐ ﺧﺎﻧﻪ و ﺗﻠﻔﻦ ﻫﻤﺮاه ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﺪا، ﺑﻪ ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪان ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﺮدم. ﻫﻤﻪ ﻣﯽداﻧﻨﺪ ﯾﮏ اﻟﮑﻠﯽ، ﯾﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر اﺳﺖ ﺑﻪ A.A ﺑﺮود، آدم وﻟﮕﺮد و ﻣﻔﺖ ﺧﻮر ﭘﺴﺘﯽ اﺳﺖ، ﺑﺎ ﯾﮏ ﺑﺎراﻧﯽ ﮐﺜﯿﻒ ﺑﻪ ﺗﻦ و ﻫﻤﯿﺸﻪ ﯾﮏ ﺑﻄﺮی ﻗﻬﻮه-ای رﻧﮓ ﺑﻪ ﻫﻤﺮاﻫﺶ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ ﺑﺨﺸﯽ از ﻓﺼﻞ ﭘﻨﺠﻢ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ را ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ ﮐﻪ ﻣﯽﮔﻮﯾﺪ: اﮔﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪاﯾﺪ ﺗﺎ ﺑﻪ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﺎ دارﯾﻢ ﺑﺮﺳﯿﺪ و ﺑﺮای ﺑﺪﺳﺖ آوردﻧﺶ از ﻫﯿﭻ ﮐﻮﺷﺸﯽ ﻓﺮوﮔﺬاری ﻧﻤﯽﮐﻨﯿﺪ، ﮔﻮشﻫﺎی ﻣﻦ ﮐَﺮ ﻣﯽﺷﺪ. آﻧﻬﺎ ﺑﯿﻤﺎری اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ داﺷﺘﻨﺪ، وﻟﯽ ﻣﻦ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ اﻟﮑﻠﯽ ﺑﺎﺷﻢ.
و ﺑﺎﻻﺧﺮه، آﻧﻘﺪر ﺷﻤﺎ در ﺟﻠﺴﺎت اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم درﺑﺎرۀ اﺣﺴﺎﺳﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻫﻢ داﺷﺘﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮدﯾﺪ ﺗﺎ دﯾﮕﺮ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮔﻮشﻫﺎﯾﻢ را ﺑﺒﻨﺪم. ﻣﻦ ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم زﻧﺎن، درﺑﺎرۀ ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﺻﺤﺒﺖ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ ﮐﻪ در ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدﻧﺪ و اﮐﻨﻮن آن زﻧﺎن ﻣﻮﻓﻖ و زﯾﺒﺎ ﺑﻬﺒﻮد ، ﭘﯿﺪا ﮐﺮده ﺑﻮدﻧﺪ، وﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﻣﻦ ﻫﻢ آن ﮐﺎر را اﻧﺠﺎم دادهام ﯾﺎ ﺑﺪﺗﺮ از آن را اﻧﺠﺎم دادهام! ﺳﭙﺲ ﻣﻌﺠﺰاﺗﯽ را دﯾﺪم ﮐﻪ ﻓﻘﻂ در
AAاﺗﻔﺎق ﻣﯽاﻓﺘﺪ. آدمﻫﺎﯾﯽ ﺑﺴﯿﺎر ﺑﯿﻤﺎر و ﺧﺴﺘﻪ ﮐﻪ در راﻫﺮوﻫﺎ ﻣﯽﺧﺰﻧﺪ، اﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ آدﻣﻬﺎ در ﭼﻨﺪ ﻫﻔﺘﻪ اول ﺟﻠﺴﺎت دوﺑﺎره ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺧﻮد را ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽآورﻧﺪ و دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﺸﺮوب ﻧﻤﯽﺧﻮرﻧﺪ، ﺷﻐﻠﯽ ﺑﻪ دﺳﺖ ﻣﯽآورﻧﺪ ودوﺳﺘﺎﻧﯽ ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ واﻗﻌﺎً ﻣﺮاﻗﺐ آﻧﻬﺎ ﻫﺴﺘﻨﺪ. وﭘﺲ از آن درزﻧﺪﮔﯽ ﺧﻮد ﺧﺪاﯾﯽ را ﭘﯿﺪا ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ. اﻣﺎ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﺑﺨﺶ در A.A ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺑﺨﻮاﻫﻢ اﯾﻦ ﻫﻮﺷﯿﺎری را اﻣﺘﺤﺎن ﮐﻨﻢ، ﺧﻨﺪه ﺑﻮد، ﺧﻮﺷﯽ ﻣﻄﻠﻖ ﺧﻨﺪه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ از اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﻨﯿﺪم.
ﺑﺎ اﯾﻨﺤﺎل، ﻓﮑﺮ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪن، ﻣﺮا وﺣﺸﺘﺰده ﻣﯽﮐﺮد. ﻣﻦ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ زﻧﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ از آن ﺗﻨﻔﺮ داﺷﺘﻢ، ﯾﮏ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮار ﻫﺮ روزی، وﺳﻮاﺳﯽ و ﻋﻘﺪهای، ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﮕﺮان ﺗﻤﺎم ﺷﺪن اﻟﮑﻞ ﺑﻮد. ﻓﮑﺮی ﺑﺮای ﮐﻤﺘﺮ ﻧﻮﺷﯿﺪن ﻧﻤﻮدم، ﻣﺜﻞ اﯾﻦ اﯾﻦ ﻓﮑﺮ: ﺗﺎ ﻇﻬﺮ، ﯾﮑﺒﺎر ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم و اداره را زودﺗﺮ ﺗﺮک ﮐﻨﻢ. ﯾﺎ ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل ﻣﯽدادم آن ﺷﺐ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرم اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﺧﻮد را ﺟﻠﻮی ﯾﺨﭽﺎل ﻣﯽدﯾﺪم در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺟﺎم ﻧﻮﺷﯿﺪﻧﯽ در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد، و دوﺑﺎره ﺑﻪ ﺧﻮدم ﻗﻮل ﻣﯽدادم: از ﻓﺮدا ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺧﻮرد. اﺻﻼً ﻧﻤﯽداﻧﺴﺘﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎری ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺣﺴﯽ اﺳﺖ، از آن ﻧﻔﺮت داﺷﺘﻢ. و ﻧﻤﯽ-ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺪون اﻟﮑﻞ ﺗﺼﻮر ﮐﻨﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ آن ﻧﻘﻄﻪ ﺷﺮوع وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﯽ رﺳﯿﺪه ﺑﻮدم ﮐﻪ دﯾﮕﺮ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم اﻣﺎ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻣﺸﺮوب ﻫﻢ ﻧﺨﻮرم. ﺗﻘﺮﯾﺒﺎً ﺑﻪ ﻣﺪت ﺑﯿﺴﺖ و ﺳﻪ ﺳﺎل زﻧﺪﮔﯿﻢ، ﻫﺮ روز ﮐﺎری اﻧﺠﺎم داده ﺑﻮدم ﺗﺎ واﻗﻌﯿﺖ را ﺗﺎ ﺣﺪّی ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﻢ و اﻣﺎ اﮐﻨﻮن ﺑﺎﯾﺪ دﯾﮕﺮ اﯾﻦ ﻫﻮﺷﯿﺎری را ﻧﯿﺰ اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯽﮐﺮدم.
ﭘﯿﺶ از اﯾﻦ، از ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺷﺪن ﺑﺮﺧﯽ از ﻣﺮدم ﻗﺒﻞ از ﺗﻌﻄﯿﻼت ﺗﻌﺠﺐ ﻣﯽﮐﺮدم. ﻣﻦ ﺣﺘﯽ ﺑﻪ آن ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ. در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ آﺧﺮ ﻣﻦ ﻗﺴﻢ 1 ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﻌﺪ از ﺳﻮﭘﺮ ﺑﺎول ﺧﻮردم ﮐﻪ ﻣﺴﺖ ﻧﺸﻮم. اﻣﺎ وﻗﺘﯽ اﻟﮑﻞ ﺧﻮردم، ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﺧﻮد را در ﮐﻨﺘﺮل ﻣﻘﺪار ﻧﻮﺷﯿﺪن از دﺳﺖ دادم و ﺳﻮﭘﺮ ﺑﺎول آن ﺳﺎل ﺑﺮاﯾﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﻟﻬﺎی دﯾﮕﺮ ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﻦ ﺑﺠﺎی رﺧﺖﺧﻮاب ﺧﻮدم در رﺧﺖﺧﻮاب دﯾﮕﺮی ﺧﻮاﺑﯿﺪم و ﺗﻤﺎم روز ﺑﻌﺪ، ﺳﺮﮐﺎر ﺑﻪ ﺣﺪ ﻣﺮگ ﻣﺮﯾﺾ ﺑﻮدم. آن ﻫﻔﺘﻪ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺑﻪ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻫﺎﮐﯽ ﺑﺮوم. اﯾﻦ ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﺎر ﺑﻮد، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ و ﻓﻘﻂ دو ﺟﺎم ﺑﺰرگ آﺑﺠﻮ ﺧﻮردم ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﻦ، ﻫﯿﭻ ﺗﺄﺛﯿﺮی ﻧﺪاﺷﺖ و ﺑﺮاﯾﻢ، ﺷﺮوع ﺑﯿﺪاری روﺣﺎﻧﯽ ﺑﻮد.
ﻧﺎاﻣﯿﺪ و ﻧﮕﺮان، ﺑﻪ اﯾﻦ واﻗﻌﯿﺖ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ دو ﺟﺎم ﺑﺰرگ آﺑﺠﻮ، ﻫﯿﭻ آراﻣﺸﯽ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺪاد، ﺻﺪاﯾﯽ از دروﻧﻢ ﻣﯿﮕﻔﺖ: ﭘﺲ ﭼﺮا دردﺳﺮ؟ و ﻣﯽداﻧﻢ ﮐﻪ آن ﻧﺪای دروﻧﯽ ﻣﺘﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺒﻮد. در آن ﻟﺤﻈﻪ درﯾﺎﻓﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ از وﺳﻮاس روﺣﯽ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارن ﻏﯿﺮ ﻋﺎدی ﭼﯿﺴﺖ. آﻧﻬﺎ ﺳﻌﯽ دارﻧﺪ، ﺑﻪ ﻧﻮﻋﯽ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را، ﯾﮏ روزی ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮده و از آن ﻟﺬت ﺑﺒﺮﻧﺪ. در ﺳﻮﭘﺮ ﺑﺎول، وﻗﺘﯽ از ﻣﺸﺮوب ﺧﻮارﯾﻢ ﻟﺬت ﺑﺮدم، ﮐﻨﺘﺮل ﻧﻮﺷﯿﺪن از دﺳﺘﻢ ﺧﺎرج ﺷﺪ و ﻫﻨﮕﺎم ﻣﺴﺎﺑﻘﻪ ﻫﺎﮐﯽ، وﻗﺘﯽ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﺮدم، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ از آن ﻟﺬت ﺑﺒﺮم. دﯾﮕﺮ ﻫﯿﭻ اﻧﮑﺎری وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺴﺘﻢ.
ﺷﺐ ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم رﻓﺘﻢ، و ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ، ﭼﯿﺰی را ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ دارﯾﺪ. ﻣﺎﻧﻨﺪ ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﮔﺬﺷﺘﻪ، روی ﺻﻨﺪﻟﯽ ﻓﻠﺰی ﺳﺮدی ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﻗﺪم اول را، ﮐﻪ ﺑﻪ دﯾﻮار ﻧﺼﺐ ﺷﺪه ﺑﻮد، ﺑﺮای ﺻﺪﻣﯿﻦ ﺑﺎر ﺧﻮاﻧﺪم. اﻣﺎ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﺗﻤﺎم وﺟﻮد از ﺧﺪاوﻧﺪ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﮐﻤﮑﻢ ﮐﻨﺪ و ﻧﺎﮔﻬﺎن اﺗﻔﺎق ﻋﺠﯿﺒﯽ رخ داد. اﺣﺴﺎس ﺧﺎﺻﯽ داﺷﺘﻢ. ﻣﻮﺟﯽ ازﯾﮏ اﻧﺮژی ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰ، ﻣﺮا ﻓﺮا ﮔﺮﻓﺖ. و ﻣﻦ در آن اﺗﺎق ﮐﻮﭼﮏ و ﺗﯿﺮه رﻧﮓ ﺣﻀﻮر ﺧﺪاوﻧﺪ را ﺣﺲ ﮐﺮدم. آن ﺷﺐ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﻓﺘﻢ و ﺑﺮای اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﭘﺲ از ﺳﺎﻟﻬﺎ، دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم ﮔﻨﺠﻪ را ﺑﺎز ﮐﻨﻢ ﺗﺎ ﻧﯿﻢ ﮔﺎﻟﻦ وُدﮐﺎ را ﺑﺮدارم. ﻧﻪ آن ﺷﺐ و ﻧﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﭘﺲ از آن ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮردم. ﺧﺪاوﻧﺪ، ﺳﻼﻣﺖ ﻋﻘﻞ را ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺎزﮔﺮداﻧﺪ و در ﻫﻤﺎن ﻟﺤﻈﻪ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺷﺪم و ﺿﻌﻒ ﺧﻮد ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻟﮑﻞ و ﻏﯿﺮ ﻗﺎﺑﻞ ﮐﻨﺘﺮل ﺑﻮدن زﻧﺪﮔﯿﻢ را ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ، ﻗﺪم دوم را ﺑﺮداﺷﺘﻢ.
ﻫﺮ روزﺣﺪاﻗﻞ ﯾﮑﺒﺎر در ﺟﻠﺴﻪ ﺣﻀﻮر ﻣﯽﯾﺎﻓﺘﻢ، زﯾﺮﺳﯿﮕﺎریﻫﺎ راﺧﺎﻟﯽ ﻣﯽﮐﺮدم، ﻇﺮف ﻗﻬﻮه را ﻣﯽﺷﺴﺘﻢ و روزی ﮐﻪ ﭼﯿﭗ ﺳﯽ روزهام را ﮔﺮﻓﺘﻢ، ﯾﮑﯽ از دوﺳﺘﺎن ﻣﺮا ﺑﻪ ﺟﻠﺴﻪ ﻏﯿﺮ رﺳﻤﯽ A.A ﺑﺮد. از دﯾﺪن 2000 اﻟﮑﻠﯽ ﻫﻮﺷﯿﺎر دﯾﮕﺮ ﮐﻪ دﺳﺖ در دﺳﺖ ﻫﻢ داده ﺑﻮدﻧﺪ و دﻋﺎی ﭘﺎﯾﺎﻧﯽ را ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﯽﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ، ﺣﯿﺮت زده ﺷﺪم و ﻣﻦ ﺑﯿﺶ از آﻧﮑﻪ ﺧﻮد زﻧﺪﮔﯽ را ﺑﺨﻮاﻫﻢ، ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻤﺎﻧﻢ. ﺑﻪ ﺧﺪاوﻧﺪ ﮔﻔﺘﻢ : اﮔﺮ ﺧﺎﻧﻪ، ﺷﻐﻞ و ﯾﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰ دﯾﮕﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ اﯾﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﻣﺎﻧﻊ از ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪﻧﻢ ﻣﯽﺷﻮد را از ﻣﻦ ﺑﮕﯿﺮد. آن روز، دو ﭼﯿﺰ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﻣﻌﻨﺎی ﻗﺪم ﺳﻮم را ﻓﻬﻤﯿﺪم و ﯾﺎدﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﺮاﻗﺐ آﻧﭽﻪ ﺑﺮاﯾﺶ دﻋﺎ ﻣﯽﮐﻨﻢ و از ﺧﺪا ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، ﺑﺎﺷﻢ.
ﭘﺲ از ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﻫﻮﺷﯿﺎری ﺷﻐﻠﯽ را ﮐﻪ درآﻣﺪ ﺷﺶ رﻗﻤﯽ داﺷﺖ، از دﺳﺖ دادم. ﺣﺎﻻ ﺑﺎ اﺷﺘﺒﺎﻫﺎت ﮔﺬاﺷﺘﻪام ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪه ﺑﻮدم. ﺑﻪ ﻣﺪت ﯾﮑﺴﺎل ﺑﯿﮑﺎر ﺑﻮدم. ﻣﻦ آن ﺷﻐﻞ را، ﭼﻪ ﻣﺴﺖ ﺑﻮدم و ﭼﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر، از دﺳﺖ ﻣﯽدادم. اﻣﺎ ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ آن ﻣﻮﻗﻊ، ﻫﻮﺷﯿﺎر ﺑﻮدم، و ﮔﺮﻧﻪ اﺣﺘﻤﺎل داﺷﺖ ﮐﻪ ﺧﻮدم را ﺑﮑﺸﻢ. وﻗﺘﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم، ﻓﻘﻂ ﺣﯿﺜﯿﺖ و اﻋﺘﺒﺎر ﺷﻐﻠﯿﻢ، ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽﺷﺪ، ارزش دوﺳﺖ داﺷﺘﻦ را داﺷﺘﻪ
ﺑﺎﺷﻢ. ﺣﺎﻻ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺧﻮدم را دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ ﭼﻮن A.A ﺑﯽﻗﯿﺪ و ﺷﺮط ﻣﺮا دوﺳﺖ داﺷﺖ. ﻃﯽ ﭘﻨﺞ ﻣﺎه ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ دﻧﯿﺎ ﺑﺮای ﻫﻮﺷﯿﺎرﯾﻢ، ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻣﻌﺒﺪی ﻧﺨﻮاﻫﺪ ﺳﺎﺧﺖ. ﻓﻬﻤﯿﺪم ﮐﻪ وﻇﯿﻔﻪ دﻧﯿﺎ ﻧﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﺑﯿﻤﺎری ﻣﺮا ﺑﺸﻨﺎﺳﺪ، ﺑﻠﮑﻪ وﻇﯿﻔﮥ ﻣﻦ اﺳﺖ ﮐﻪ روی ﺑﺮﻧﺎﻣﻪام ﮐﺎر ﮐﻨﻢ و ﻣﺸﺮوب ﻧﺨﻮرم.
ﻧﻪ ﻣﺎه ﭘﺲ از ﻫﻮﺷﯿﺎری، ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺰرﮔﯽ را ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻟﯿﻞ ﺧﺮﯾﺪم، ﺗﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﮐﻨﻢ اﻟﮑﻠﯽ ﻧﯿﺴﺘﻢ، را از دﺳﺖ دادم. ﺑﯿﻦ ﭘﻨﺞ و ﻧﻪ ﻣﺎه، ﺧﺎﻧﻪام را از دﺳﺖ دادم، از دﻫﺎﻧﻪ رﺣﻤﻢ، ﺑﯿﻮﭘﺴﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ و ﻗﻠﺒﻢ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺑﻮد. ﻣﻌﺠﺰهای ﮐﻪ از ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﺑﺮﺗﺮ ﺑﻮد، اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﺒﻮدم ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ اﯾﻦ ﻣﺸﮑﻼت ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم، آﻧﻬﻢ زﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺨﺎﻃﺮ ﻣﺸﮑﻼﺗﺶ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرد. ﺑﺎ رﺳﯿﺪن ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺮﺣﻠﻪ ، ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ وﺧﻮدﺑﯿﻦ ﺷﺪم. ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﺧﺪا ﻣﯽداﻧﺴﺖ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن ﺑﺪﻫﺪ ﮐﻪ ﭼﯿﺰی وﺟﻮد ﻧﺪارد ﺗﺎ ﻣﺸﺮوب، آن را ﺑﻬﺘﺮ ﮐﻨﺪ. او ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺸﺎن داد ﮐﻪ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ او و ﻗﺪرت ﻗﺪمﻫﺎ و ﻋﻀﻮﯾﺖ در A.A ﻣﺮا از ﺧﻮردن ﻣﺸﺮوب، در ﻫﺮ زﻣﺎﻧﯽ، ﺣﻔﻆ ﻣﯽﮐﻨﺪ،
ﻣﺸﺮوب، ﻫﺮﮔﺰ ﺷﻐﻞ ﺧﺎﻧﻪ، ﯾﺎ ﺷﻮﻫﺮ را ﺑﺮ ﻧﻤﯽﮔﺮداﻧﺪ. ﭘﺲ ﭼﺮا دردﺳﺮ؟ﺧﺪا را ﺷﮑﺮ ﻣﯽﮐﺮدم ﮐﻪ A.A را در زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ ﻗﺮار داد . ﭼﯿﺰی را ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﻪ دﻧﺒﺎل آن ﺑﻮدم، درA.A ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺣﺎﻻ از A.A ﺗﺸﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﮐﻪ ﺧﺪا را ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ آورد. اﺻﻞ وﺟﻮدی ﺧﻮد را ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. ﺷﺨﺼﯿﺖ ﻣﺤﮑﻢ اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺷﮑﻞ ﮔﺮﻓﺘﻪ در ﻣﻦ، ﻧﯿﺎزم ﺑﻪ ﺗﮑﯿﻪ ﮔﺎهﻫﺎ و ﺗﺎﯾﯿﺪات و ﻣﺤﺒﺖﻫﺎی ﮐﺎذب را ﺑﺮﻃﺮف ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻣﻦ ﯾﺎد
ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر زﻧﺪﮔﯽ ﮐﻨﻢ. وﻗﺘﯽ ﭘﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻣﯽﺗﻮاﻧﻢ ﻋﺰت ﻧﻔﺲ ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ، ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯿﺪ: ﺑﺎ اﻧﺠﺎم ﮐﺎرﻫﺎی ارزﺷﻤﻨﺪ! ﺗﻮﺿﯿﺢ دادﯾﺪ ﮐﻪ ﮐﺘﺎب ﺑﺰرگ، ﻓﺼﻠﯽ ﺑﺎ ﻋﻨﻮان ﺗﻔﮑﺮ ﯾﺎ اﺣﺴﺎس ﻧﺪارد اﻣﺎ، ﻓﺼﻠﯽ ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻋﻤﻞ دارد. در A.A ﻓﺮﺻﺖﻫﺎی زﯾﺎدی ﺑﺮای ﻋﻤﻠﮑﺮد، ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم. در A.A ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮر ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽﺧﻮاﺳﺘﻢ زﻧﯽ ﻫﻮﺷﯿﺎر، ﻓﻌﺎل و ﻣﻔﯿﺪ ﺑﺮای دﯾﮕﺮان ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺪت ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ در A.A ﻣﺸﻐﻮل ﺷﺪم ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﮔﻔﺘﯿﺪ اﮔﺮ اﯾﻦ ﮐﺎر را ﺑﮑﻨﻢ، ﻫﺮﮔﺰ دوﺑﺎره ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻧﺨﻮاﻫﻢ ﺷﺪ. ﺷﻤﺎ ﮔﻔﺘﯿﺪ ﺗﺎ زﻣﺎﻧﯽ ﮐﻪ A.A را در رأس زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻗﺮار دﻫﻢ، ﻫﻤﮥ ﭼﯿﺰﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﺑﺪون دﺧﺎﻟﺖ ﺗﻮ در ﺟﺎی ﺧﻮد ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﯿﺮﻧﺪ و ﺑﺎز ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮔﺸﺖ.
ﺑﺎرﻫﺎ ﺛﺎﺑﺖ ﺷﺪه ﮐﻪ اﯾﻦ ﻣﻄﺎﻟﺐ درﺳﺖ اﺳﺖ. ﭘﺲ A.A و ﺧﺪاوﻧﺪ را در درﺟﻪ اول و در رأس ﮐﺎرﻫﺎﯾﻢ ﻗﺮاردادم، و ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم، را دوﺑﺎره ﺑﻪ دﺳﺖ آوردم. ﺷﻐﻠﻢ، ﺣﺘﯽ ﺑﺎ ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮی ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺸﺖ. ﺑﻪ ﺟﺎی ﺧﺎﻧﻪای ﮐﻪ از دﺳﺖ داده ﺑﻮدم، ﺧﺎﻧﻪ دﯾﮕﺮی ﺑﺪﺳﺖ آوردم ﮐﻪ دﻗﯿﻘﺎً در ﺣﺪ ﺧﻮدم اﺳﺖ. ﺣﺎﻻ ﻣﻦ ﻫﻮﺷﯿﺎرم، ﻣﻮﻓﻖ ﻫﺴﺘﻢ و آراﻣﺶ دارم. اﯾﻨﻬﺎ ﻓﻘﻂ ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻮﻫﺒﺖﻫﺎی اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ
ﻫﺴﺘﻨﺪ. روزﻫﺎی ﺧﻮب و روزﻫﺎی ﺑﺪ، ﺣﻘﯿﻘﺖ، ﯾﮏ ﺳﻔﺮِ ﻣﺎﺟﺮاﺟﻮﯾﺎﻧﻪ اﺳﺖ و ﻣﻦ آن را از دﺳﺖ ﻧﺨﻮاﻫﻢ داد. ﻣﻦ ﻧﻤﯽﭘﺮﺳﻢ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﭼﻄﻮر ﻋﻤﻞ ﻣﯽﮐﻨﺪ، ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪای ﺧﻮد اﻋﺘﻤﺎد دارم. ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﻣﺖ در A.A اداﻣﻪ ﻣﯽدﻫﻢ، در ﺟﻠﺴﺎت زﯾﺎدی ﺷﺮﮐﺖ ﮐﺮده و ﺑﺎ دﯾﮕﺮان ﮐﺎر ﻣﯽﮐﻨﻢ و اﺻﻮل ﻗﺪمﻫﺎ را ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﺤﻮ، ﺗﻤﺮﯾﻦ و اﺟﺮا ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻢ. ﻧﻤﯽداﻧﻢ ﮐﺪام ﯾﮏ از اﯾﻨﻬﺎ ﻣﺮا ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻧﮕﻪ ﻣﯽدارد، و در ﺻﺪد ﻓﻬﻤﯿﺪن آن ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﻢ. ﺗﺎ اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮاﯾﻢ ﺧﻮب ﻋﻤﻞ ﮐﺮده، ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻓﮑﺮ ﻣﯽﮐﻨﻢ ﻓﺮدا ﻫﻢ ﻣﺠﺪداً آن را اﻣﺘﺤﺎن ﻣﯽﮐﻨﻢ
