در میان افرادی که امروزه به عضویت الکلیهای گمنام در میآیند، برخی هستند که هیچ گاه به مراحل پیشرفته الکلیسم نرسیدهاند، هر چند با گذر زمان، ممکن بود به این مراحل برسند.
اکثر این افراد خوش اقبال، با هذیان گویی حالت مالیخولیایی در اثر کمبود الکل با بیمارستان، تیمارستان و زندان، چندان سر و کار نداشتهاند، یا اصلاً سر و کار نداشتهاند. بعضی از آنها زیاد مشروب میخوردند و گاه حوادث جدی برای آنها اتفاق افتاده است. و اما برای خیلیها مشروب خواری چیزی جز یک مزاحم غیر قابل کنترل نبوده است. این افراد به ندرتبیماری سلامتی، شغل، خانواده یا دوستانشان را از دست دادهاند.
چرا چنین مردان و زنانی به الکلیهای گمنام میپیوندند؟
هفده نفری که در این بخش تجربیاتشان را بازگو میکنند، به این سئوال پاسخ میدهند. آنها متوجه شدهاند که به الکلیهای واقعی یا بالقوه تبدیل شدهاند، هر چند آسیب جدی به آنها وارد نشده است.
آنها فهمیدند که وقتی میخواهند واقعاً مشروب خواری خود را کنترل کنند، نمیتوانند، و این فقدان کنترل، نشانه مرگباری بود که باعث شد به مشکل مشروب خواری خود پیببرند. این مسئله همراه با آشفتگیهای احساسی که در انتظار آنها
است، آنها را متقاعد کرد که بیماری الکلیسم شدید از همین حالا، آنها را در چنگ خود دارد و نابودی کامل فقط به زمان نیاز دارد با گذشت زمان کاملاً نابود میشوند آنها با مشاهده خطری که آنها را تهدید میکرد، به الکلیهای گمنام مراجعه کردند.
آنها متوجه شدند که مرحلۀ آخر، الکلیسم به اندازه سرطان، خطرناک و کشنده است و قطعاً هیچ آدم عاقلی منتظر نمیشود تا بیماریش به مرحلۀ کشنده برسد و سپس به جستجوی کمک برآید.
بنابراین این هفده نفر و هزاران نفر شبیه آنها در الکلیهای گمنام از تحمل سالها زجر بیپایان، نجات پیدا کردهاند. آنها قصه را این طور خلاصه میکنند ما صبر نکردیم که به مراحل خیلی پست برسیم چون، مراحل آخر را میتوانستیم ببینیم
وخدا را بابت آن شکرگزاریم. در حقیقت آخر ماجرا زودتر به سراغ ما آمد و همین ما را وارد الکلیهای گمنام کرد.
