الکلیهای گمنام به او آموخت که
چگونه هوشیاری را نگاه دارد:
اگـــر خـــدا بخواهـــد مـــا. . . هـــیچ وقـــت مجبـــور
نیـــستیم دوبـــاره مـــشروب بخـــوریم امـــا بایـــد
موضـــوع کنتـــرل هوشـــیاری دغدغـــۀ هـــروز مـــا
باشد.
وقتی فقط مدت کوتاهی در A.A بودم. یکی از کهنه کاران چیزی به من گفـت کـه
از آن وقت تاکنون زندگیم را تحت تأثیر قرار داده است: «A.A به ما نمیگوید چگونه
با مشروب خواری خـود دسـت و پنجـه نـرم کنـیم بلکـه بـه مـا مـی آمـوزد چگونـه
هوشیاری را کنترل کنیم».
فکر میکنم همیشه میدانستم که راه کنترل مشروب خواری رها کردن (تـرک) آن
است. اولین باری که مشروب خوردم سیزده سال داشتم و پدرم بـرای جـشن سـال
نو یک جام کوچک شراب شیرین اسپانیولی به من داد. در حالی به رختخواب رفتم و
که گیج ولی نشاط و هیجان داشتم دعا کردم دیگر مشروب نخورم! اما خوردم.
وقتی به سن دانشگاه رسیدم دوباره مشروب خوردم. مدتی بعد وقتی به الکلیـسم
کامل رسیدم همه به من گفتند باید ترک کنم. من هم مثل اکثـر الکـلهـای دیگـری کـه
میشناختم چندین بار مشروب خواری را ترک کردم یک بار به مدت ده ماه البته بـه
تنها اینکار را کردم و چندین بار هم بستری شدم. متوقف کردن مـشروبخواری کـار
بزرگی نیست متوقف ماندن در هوشیاری (دوباره شروع نکردن) کار بزرگی است.
برای انجام این کار به A.A آمدم تا یاد بگیرم چگونه هوشیاری را کنتـرل کـنم
ﺑﺮای اﻧﺠﺎم اﯾﻦ ﮐﺎر ﺑﻪ A.A آﻣﺪم ﺗﺎ ﯾﺎد ﺑﮕﯿﺮم ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎری را ﮐﻨﺘـﺮل ﮐـﻨﻢ و ﻫﻤﺎن ﭼﯿﺰی ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ. دﻟﯿﻠﺶ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری ﻣﺠﺪد ﻣﻦ ﺑﻮد.
ﻣﻦ در ﮐﺎﻧﺰاس ﺑﺰرگ ﺷﺪم ﺗﮏ ﻓﺮزﻧﺪ ﺑﻮدم و ﭘﺪر و ﻣﺎدری ﻣﻬﺮﺑﺎن داﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺗﻔﺮﯾﺤﯽ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردﻧﺪ. ﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﺣﺎل اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ و ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﮑﺎن ﺑﻮدﯾﻢ . ﺗﺎ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن ﻫﺮ ﺳﺎل ﻣﺪرﺳﻪ ام را ﻋﻮض ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﺑﻪ ﻫﺮ ﻣﮑﺎن ﺟﺪﯾﺪی ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ ﺑﭽﮥ ﺟﺪﯾﺪی ﺑﻮدم . ﺑﭽﻪ ای ﻻﻏﺮ و ﮐﻢ رو ﺗﺎ ﻫﻤﻪ آزﻣﺎﯾﺸﻢ ﮐﻨﻨـﺪ و ﮐـﺘﮑﻢ ﺑﺰﻧﻨـﺪ . ﺑـﻪ ﻣﺤـﺾ اﯾﻨﮑﻪ ﺷﺮوع ﺑﻪ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻨﻢ ﻣﯽﮐﺮدﻧﺪ، دوﺑﺎره از آﻧﺠﺎ ﻣﯽرﻓﺘﯿﻢ.
وﻗﺘﯽ ﺑﻪ دﺑﯿﺮﺳﺘﺎن رﺳﯿﺪم ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺷﺎﮔﺮد اول ﺑﻮدم . در داﻧﺸﮕﺎه ﻫﻢ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﻤﺘﺎز ﺑﻮدم و ﻫﻤﺎن وﻗﺖ وﯾﺮاﺳﺘﺎر ﺳﺎل ﻧﻤﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﺷﺪم . وﻗﺘـ ﯽ ﻫﻨـﻮز داﻧـﺸﺠﻮ ﺑـﻮدم اوﻟﯿﻦ ﻣﻘﺎﻟﻪام را ﺑﻪ ﯾﮑﯽ از ﻣﺠﻼت ﻓﺮوﺧﺘﻢ. ﺣﺎﻻ در ﻣﻬﻤﺎﻧﯽﻫﺎ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم.
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﻓﺎرغ اﻟﺘﺤﺼﯿﻠﯽ ﺑﻪ ﻧﯿﻮﯾﻮرک ﻋﺰﯾﻤﺖ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺷﻐﻞ ﻧﻮﯾـﺴﻨﺪﮔﯽ را دﻧﺒـﺎل ﮐﻨﻢ. ﮐﺎر ﺧﻮﺑﯽ در ﯾﮏ ﺷﺮﮐﺖ ﻧﺸﺮ ﭘﯿـﺪا ﮐـﺮدم و ﮔـﺎﻫﯽ اوﻗـﺎت ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﭘﻨﻬـﺎﻧﯽ در ﻣﺠﻠﻪ ﻫﺎی دﯾﮕﺮ ﻫﻢ ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻫﻤﻪ ﻣﺮا «ﭘﺴﺮ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰ » ﻣﯽ ﺧﻮاﻧﺪﻧﺪ و ﺧﻮد ﻣـﻦ ﮐﻢ ﮐﻢ داﺷﺖ ﺑﺎورم ﻣﯽ ﺷﺪ. ﮔﺎﻫﯽ اوﻗﺎت ﭘﺲ از ﮐﺎر ﺑﺎ ﻫﻤﮑﺎران ﺑﻪ ﻣﯿﺨﺎﻧـﻪ ﻣـﯽ رﻓﺘـﯿﻢ .در ﺳﻦ ﺑﯿﺴﺖ و دو ﺳﺎﻟﮕﯽ ﻫﺮ روز ﻣﺸﺮوب ﻣﯽﺧﻮردم.
ﭘﺲ از آن ﺑﻪ ﻧﯿﺮوی درﯾﺎﯾﯽ ﭘﯿﻮﺳﺘﻢ و ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻧﺎوﺑﺎن دوم ﺑﮑـﺎر ﮔﻤﺎﺷـﺘﻪ ﺷـﺪم .
ﺳﭙﺲ ﺑﻪ درﯾﺎ ر ﻓﺘﻢ و ﺑﻪ ﻋﻨـﻮان اﻓـﺴﺮ ﺗﻮﭘﺨﺎﻧـﻪ در ﮔـﺎرد ﻧﺎوﺷـﮑﻦ ﺧـﺪﻣﺖ ﮐـﺮدم و درﯾﺎﺑﺎن ﺷﺪم. دوﺑﺎر درﮔﯿﺮ ﻣﺸﮑﻼت اﻧﻈﺒﺎﻃﯽ ﺷﺪم ﮐﻪ ﻧﺎﺷﯽ از ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﺑﻮد.
در ﺳﺎل آﺧﺮ ﺧﺪﻣﺖ در ﻧﯿﺮوی درﯾﺎﯾﯽ ﺑﺎ دﺧﺘﺮی ﻣﻬﺮﺑﺎن و ﺳﺮزﻧﺪه ازدواج ﮐـﺮدم ﮐﻪ از ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑـﺮد . وﻗﺘـﯽ ﮐـﺸﺘﯽ ﻣـﺎ در ﻧﯿﻮﯾـﻮرک ﺑـﻮد ﻣﻌﻤـﻮﻻً در ﻣﯿﺨﺎﻧﻪ ﻫﺎ و ﻣ ﺤﺎﻓﻞ ﺷﺒﺎﻧﻪ در ﺣﺎل ﺧﻮﺷﮕﺬراﻧﯽ ﺑﻮدم . وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﺎه ﻋﺴﻞ رﻓﺘـﻪ ﺑـﻮدﯾﻢ ﺷﺐ و روز ﮐﻨﺎر رﺧﺖ ﺧﻮاﺑﻤﺎن ﺷﺎﻣﭙﺎﯾﻦ ﻧﺘﯿﺠﻪ ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد . در ﺑﯿﺴﺖ و ﻧﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣـﺸﺮوﺑﺨﻮاری از ﻋﻬـﺪۀ زﻧـﺪﮔﯽ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ آﻣﺪم. ﺗﺮس ﻫﺎی ﻋـﺼﺒﯽ آزارم ﻣـﯽ داد و ﮔـﺎه و ﺑﯿﮕـﺎه ﻟـ ﺮزشﻫـﺎی ﻏﯿـﺮ ﻗﺎﺑـﻞ ﮐﻨﺘﺮﻟﯽ داﺷﺘﻢ . ﮐﺘﺎب ﻫﺎی ارﺗﻘﺎء ﻧﻔـﺲ را ﺧﻮاﻧـﺪم و ﺑـﺎ اﺷـﺘﯿﺎق ﺷـﺪﯾﺪ ﺑـﻪ دﯾـﻦ روی آوردم. اﻟﮑﻞ ﻗﻮی را ﺗﺮک ﮐﺮدم و ﺑﻪ ﺷﺮاب روی آوردم . اﻣـﺎ ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﺷـﯿﺮﯾﻨﯽ آن ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪم و ﺑﻪ آﺑﺠﻮ روی آوردم . آﺑﺠﻮ زﯾﺎد ﻗﻮی ﻧﺒﻮد ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﯾﮏ ﺟﺮﻋﻪ وُدﮐﺎ ﺑﻪ آن اﺿﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم و ﻣ ﺸﮑﻠﻢ ﺑﺪﺗﺮ از ﻗﺒﻞ ﺷﺪ و ﺷﺮوع ﺑـﻪ دزدﯾـﺪن ﻣـﺸﺮوب ﮐـﺮدم .ﺑﺮای درﻣﺎن ﺧﻤﺎری وﺣﺸﺘﻨﺎﮐﻢ ﻣﺸﺮوب ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﯽ را ﮐﺸﻒ ﮐﺮدم.
ﻋﺒﺎرت ﻗﺪﯾﻤﯽ «ﭘﺴﺮ ﺷﮕﻔﺖ اﻧﮕﯿﺰ » ﮐﻢ ﮐﻢ ﻧﺎﭘﺪﯾﺪ ﺷﺪ و ﺷﻐﻠﻢ ﺷﺮوع ﺑﻪ اُﻓﺖ ﮐﺮد . اﮔﺮ ﭼﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﭘﺮوازی ﻫﻨﻮز در وﺟﻮدم ﺳﻮﺳﻮ ﻣﯽ زد اﻣﺎ ﺣﺎﻻ ﺷـﮑﻞ ﺧﯿـﺎل ﭘـﺮدازی را ﺑـﻪ ﺧﻮد ﮔﺮﻓﺘ ﻪ ﺑﻮد . ارزش ﻫـﺎﯾﻢ ﺗﻐﯿﯿـﺮ ﮐـﺮد . ﭘﻮﺷـﯿﺪن ﻟﺒـﺎس ﻫـﺎی ﮔـﺮان ﻗﯿﻤـﺖ و اﯾﻨﮑـﻪ ﻣﺘﺼﺪﯾﺎن ﺑﺎر ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ ﺳﻔﺎرش ﺑﺪﻫﻢ ﺑﺪاﻧﻨﺪ ﭼـﻪ ﭼﯿـﺰی ﺑـﺮاﯾﻢ ﺑﯿﺎورﻧـﺪ و ﯾـﺎ ﺳـﺮ ﭘﯿﺸﺨﺪﻣﺖ ﻫﺎ ﻣﺮا ﺑﺸﻨﺎﺳﻨﺪ و ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻣﯿﺰ را ﻧـﺸﺎﻧﻢ دﻫﻨـﺪ و ﺑـﺎزی ورق ﺑـﺎ ﻗﻤﺎرﻫـﺎیﺧﯿﻠﯽ ﺑﺎﻻ را ارزش ﻫﺎی واﻻ ی زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽداﻧﺴﺘﻢ. ﮔﯿﺠﯽ، ﺳﺮدرﮔﻤﯽ و ﮐﯿﻨﻪ ﺑﻪ زﻧـﺪﮔﯿ ﻢ راه ﯾﺎﻓﺖ . ﺑﺎ ﻫﺮ ﻣﺸﺮوﺑﯽ ﮐﻪ ﻣـﯽ ﺧـﻮردم ، ﺗـﻮان دروغ ﮔﻔـﺘﻦ و ﻓﺮﯾـﺐ ﺧـﻮد از درون اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺖ. در واﻗﻊ ﺣﺎﻻ ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﺮای اﯾﻨﮑﻪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻢ اﻟﮑﻞ ﺑﻨﻮﺷـﻢ ﺗـﺎ ازﻋﻬﺪۀ ﻧﯿﺎز ﻫﺎی زﻧﺪﮔﯽ ﻫﺮ روزه ﺑﺮآﯾﻢ . وﻗﺘﯽ ﺑﻪ ﻧﻮﻣﯿﺪی ﯾﺎ ﻧﺎﮐﺎﻣﯽ ﺑﺮ ﻣـﯽ ﺧـﻮردم، ﮐـﻪ ﻫﺮ رو ز ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ راه ﺣﻞ ﺑﺮاﯾﻢ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن ﺑﻮد . ﻣﻦ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎد ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺴﺎس ﺑﻮدم و ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﻫﺴﺘﻢ. ﻫﻨﮕﺎﻣﯽ ﮐﻪ ﻣﻮرد اﻧﺘﻘﺎد ﻗﺮار ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻢ
ﯾﺎ ﺳﺮزﻧﺶ ﻣﯽ ﺷﺪم ﺑﻄﺮی ﻣﺸﺮوب ﭘﻨﺎﻫﮕﺎه و ﻣﺎﯾﮥ ﺗﺴﻠﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد.
وﻗﺘﯽ ﺑﺎ ﯾﮏ ﭼﺎﻟﺶ ﯾﺎ روﯾﺪاد اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ روﺑﺮو ﻣﯽ ﺷﺪم ﻣﺜﻞ ﮐﺎرﻫﺎی ﺗﺠﺎری ﻣﻬﻢ ﯾـﺎ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﺷﺎم و ﯾﺎ ﺳﺨﻨﺮاﻧﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم را ﺑﺎ ﻣﻘﺪاری ﻣﺸﺮوب ﺗﻘﻮﯾﺖ ﻣﯽ ﮐـﺮدم . اﻏﻠـﺐ اﻓﺮاط ﻣﯽ ﮐﺮدم و درﺳﺖ ﻫﻤﺎن ﻣﻮﻗﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻪ ﺑﻬﺘﺮﯾﻦ ﻧﺤﻮ ﻋﻤﻞ ﮐﻨﻢ رﻓﺘـﺎر ﻧﺎﻣﻨﺎﺳﺒﯽ از ﺧﻮد ﻧﺸﺎن ﻣﯽ دادم! ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل ﭘﻨﺠﺎﻫﻤﯿﻦ ﺳﺎﻟﮕﺮد ازدواج ﭘﺪر و ﻣﺎدر ﻫﻤﺴﺮم ﺑﻮد و اﯾﻦ ﻓﺮﺻ ﺘﯽ ﺑﺮای ﺗﺠﺪﯾﺪ دﯾـﺪار ﺧـﺎﻧﻮاده در ﺧﺎﻧـﻪ ﻣـﺎ ﺑـﻮد . ﺑـﺎ وﺟـﻮد اﻟﺘﻤﺎسﻫﺎی ﻫﻤﺴﺮم ﺑﺎ وﺿﻌﯿﺖ ﺑﺪی ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ رﺳﯿﺪم . ﯾﺎدم ﻣﯽآﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﻄـﺮی ﻣـﺸﺮوب در دﺳﺘﻢ ﺑﻮد و ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﺧﻮدم را روی زﻣ ﯿﻦ ﻣـﯽ ﮐـﺸﯿﺪم . از زﯾـﺮ ﭘﯿـﺎﻧﻮی ﺑﺰرﮔـﯽ ﻣﺨﻔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﻧﻬﺎﯾﺖ رﺳﻮاﯾﯽ ﺑﻪ اﺗﺎﻗﻢ رﻓﺘﻢ و درآﻧﺠﺎ ﺣﺒﺲ ﺷﻢ.
ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ از درون رﻧﺞ ﻣﯽ ﺑﺮدم ﭼـﻮن ﮐـﺎرآﯾﯽ و ﭘﯿـﺸﺮﻓﺖ ﻫـﺎﯾﻢ دﯾﮕـﺮ ﺑـﺎ اﻧﺘﻈﺎراﺗﯽ ﮐﻪ از ﺧﻮدم داﺷﺘﻢ ﻣﻨﻄﺒﻖ ﻧﺒﻮد. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ درد را ﺑﺎ اﻟﮑﻞ ﺗﺴﮑﯿﻦ ﻣﯽ دادم. اﻟﺒﺘﻪ ﻫﺮ ﭼـﻪ ﺑﯿـﺸﺘﺮ ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم ا ﻧﺘﻈـﺎراﺗﻢ ﻏﯿـﺮ واﻗﻌـﯽ ﺗـﺮ و ﮐـﺎرآﯾﯽ ﻣـﻦ ﺿﻌﯿﻒ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﺪ و ﺷﮑﺎف (ﻓﺎﺻﻠﻪ) ﺑﯿﻦ اﯾﻦ دو ﺑﯿ ﺸﺘﺮ آﺷﮑﺎر ﻣﯽ ﺷﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﻫﻢ اﻓﺰاﯾﺶ ﻣﯽﯾﺎﻓﺖ.
در ﺳﻦ ﭼﻬﻞ ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺑﺮآﻣﺪﮔﯽ ﺑﺰرﮔﯽ در ﺷﮑﻤﻢ اﯾﺠﺎد ﺷﺪه و ﻣﻦ ﻣـﯽ ﺗﺮﺳـﯿﺪم ﮐـﻪ ﺗﻮﻣُﺮ ﺑﺎﺷﺪ . دﮐﺘﺮ ﮔﻔﺖ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺑﺮآﻣﺪ ﮔﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑـﻪ ﺑـﺰرگ ﺷـﺪﮔﯽ ﮐﺒـﺪ اﺳـﺖ و ﺑﺎﯾـﺪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را ﺗﺮک ﮐﻨﻢ . ﺗـﺮک ﮐـﺮدم ﺑـﺪون ﻫـﯿﭻ ﮐﻤـﮏ ﺧـﺎرﺟﯽ و ﺑـﺪون ﻫـﯿ ﭻ ﻣﺸﮑﻠﯽ ﻣﺸﺮوب ﻧﺨ ﻮردم. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪون آن ﻣﺎدۀ ﺗﺴﻠﯽ، ﺑﺨﺶ داروی ﺑﯽ ﺣـﺲ ﮐﻨﻨـﺪه و ﺑﺪون ﻋﺼﺎی زﯾﺮ ﺑﻐﻠﻢ (ﻣﻨﻈﻮر ﻫﻤﺎن ﻣﺸﺮوب اﺳﺖ – ﻣﺘﺮﺟﻢ ) ﺑـﺎ ﻧﯿﺎزﻫـ ﺎی زﻧـﺪﮔﯽ روزﻣﺮه ﮐﻨﺎر ﻣﯽآﻣﺪم و اﯾﻦ را دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ.
ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ وﻗﺘﯽ ﭘﺲ از ده ﻣﺎه ﺑﯿﻤﺎرﯾ ﻢ ﺑﻬﺒﻮد ﯾﺎﻓﺖ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮاری را از ﺳـﺮﮔﺮﻓﺘﻢ .در اﺑﺘﺪا ﮔﺎﻫﮕﺎﻫﯽ ﻓﻘﻂ ﮐﻤﯽ ﻣـﺸﺮوب ﺳـﭙﺲ ﻓﺎﺻـﻠﮥ آﻧﻬـﺎ ﮐﻤﺘـﺮ ﺷـﺪ . ﻃـﻮﻟﯽ ﻧﮑـﺸﯿﺪ وﺿﻌﯿﺘﻢ ﻣﺜﻞ ﻗﺒﻞ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪ ﺷﺪ ﻫﺮ روز و ﺗﻤﺎم ﻃﻮل روز دﯾﻮاﻧﻪ وار ﺗﻼش ﻣﯽ ﮐﺮدم ﮐﻪ ﮐﻨﺘﺮﻟﺶ ﮐﻨﻢ . و ﺣﺎﻻ ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮارﯾ ﻢ ﻣﺨﻔ ﯿﺎﻧﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد ﭼﻮن ﻫﻤﻪ ﻣﯽداﻧـﺴﺘﻨﺪ ﮐـﻪ ﻣـﻦ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم . ﻣﺠﺒﻮر ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺟﺎی ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن در ﻣﯿﺨﺎﻧـﻪ ﻫـﺎی ﻣﺠﻠـﻞ ﯾﮏ ﺑﻄﺮی وُدﮐﺎ داﺧﻞ ﮐﯿﻔﻢ ﺑﮕﺬارم و در ﺗﻮاﻟﺖﻫﺎی ﻋﻤﻮﻣﯽ، ﺑﻄﺮی را ﺑﺎﻻ دﻫﻢ ﺗﺎ ﺑﺘﻮاﻧﻢ ﺳﺮ ﮐﺎرم ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮم.
در دو ﺳﺎل ﺑﻌﺪی ﺑﻪ ﺷﺪت ﻣﺮﯾﺾ ﺷﺪم . ﺑﺰرﮔﯽ ﮐﺒﺪم ﺑﻪ ﺳـﯿﺮوز ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﺷـﺪ . ﻫـﺮ روز ﺻﺒﺢ اﺳﺘﻔﺮاغ ﻣﯽ ﮐﺮدم. از ﻏـﺬا ﺧﻮﺷـﻢ ﻧﻤـﯽ آﻣـﺪ . از ﺑﯿﻬﻮﺷـﯽ ﻫـﺎی ﻣﮑـﺮّر رﻧـ ﺞ ﻣﯽ ﺑﺮدم. ﺧﻮن دﻣﺎغ ﻫﺎی ﺷﺪﯾﺪی داﺷﺘﻢ . ﺳﺮ ﺗﺎ ﺳـﺮ ﺑـﺪﻧﻢ ﭘـﺮ از ﮐﺒـﻮدی ﺑـﻮد . ﺧﯿﻠـﯽ ﺿﻌﯿﻒ ﺷﺪه ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺧﻮدم را ﺑﻪ اﯾﻦ ﻃﺮف و آن ﻃﺮف ﺑﮑﺸﺎﻧﻢ. ﮐﺎرﻓﺮﻣﺎﯾﻢ ﯾـﮏ ﻫـﺸﺪار ﺑـﻪ ﻣـﻦ داد ﺑـﺎز ﻫـﻢ ﯾﮑـﯽ دﯾﮕـﺮ . ﺑﭽـﻪ ﻫـﺎﯾﻢ از ﻣـﻦ دوری ﻣﯽ ﮐﺮدﻧﺪ. وﻗﺘﯽ ﻧﯿﻤـﻪ ﻫـﺎی ﺷـﺐ ﺑـﺎ ﻟـﺮزش و ﺗـﺮس و ﺧـﯿﺲ ﻋـ ﺮق ﺑﯿـﺪار ﻣـﯽ ﺷـﺪم ﻣﯽﺷﻨﯿﺪم ﮐﻪ ﻫﻤﺴﺮم در رﺧﺘﺨﻮاب ﮐﻨﺎرم ﺑﻪ آراﻣﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽﮐﻨﺪ. دﮐﺘﺮم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺸﺪار داد ﮐﻪ اﮔﺮ اداﻣﻪ دﻫﻢ ﻣﻤﮑﻦ اﺳﺖ از ﻗﺴﻤﺖ ﻣِ ﺮی ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﭘﯿﺪا ﮐﻨﻢ و ﺑﻤﯿﺮم . اﻣﺎ ﺣﺎﻻﭼﺎرۀ دﯾﮕﺮی وﺟﻮد ﻧﺪاﺷﺖ. ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم.
آﻧﭽﻪ ﮐﻪ دﮐﺘﺮ ﭘﯿﺶ ﺑﯿﻨﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد و ﺑﻪ ﻣﻦ ﻫﺸﺪار داده ﺑﻮد ﺑـﺎﻻﺧﺮه اﺗﻔـﺎق اﻓﺘـﺎد .در ﺷﯿﮑﺎﮔﻮ ﺑﻪ ﯾﮏ اﻧﺠﻤﻦ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم و ﺷﺐ و روز ﻋﯿﺎﺷﯽ ﻣﯽ ﮐـﺮدم . ﻧﺎﮔﻬـﺎن ﺷـﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺮاغ ﮐﺮدن و از ﻣﻘﻌﺪم ﻣﻘﺪار زﯾﺎدی ﺧﻮن ﺧﺎرج ﺷﺪ . ﻣﻦ ﮐﻪ ﺣـﺎﻻ ﻧﺎاﻣﯿـﺪ ﺑﻮدم اﺣﺴ ﺎس ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﺮای ﻫﻤﺴﺮم ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ و ﻫﻤﮥ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐـﻪ در زﻧـﺪﮔﯿﻢ ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮر ﭘﯿﺶ ﺑﺮوم ﺗﺎ ﺑﻤﯿﺮم . اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻣﺮا در ﺑﺮاﻧﮑـﺎرد ﮔﺬاﺷـﺘﻨﻪ و ﺑ ﺎ آﻣﺒﻮﻻﻧﺲ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎﻧﯽ ﻧﺎﺷﻨﺎس رﺳﺎﻧﺪﻧﺪ . روز ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺑﯿﺪار ﺷﺪم ﻟﻮﻟﻪ ﻫﺎﯾﯽ در ﻫﺮ دو دﺳﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮدﻧﺪ.
ﻇﺮف ﯾﮏ ﻫﻔﺘﻪ ﺣﺎﻟﻢ ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪ و ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮوم . ﭘﺰﺷﮑﺎن ﺑـﻪ ﻣـﻦ ﮔﻔﺘﻨـ ﺪ ﮐﻪ اﮔﺮ ﯾﮑﺒﺎر دﯾﮕﺮ ﻣﺸﺮوب ﺑﺨﻮرم، آﺧﺮﯾﻦ ﻣﺸﺮوﺑﻢ ﺧﻮاﻫﺪ ﺑﻮد. ﻓﮑﺮ ﻣﯽ ﮐﺮدم درﺳـﻢ را ﯾﺎد ﮔﺮﻓ ﺘﻪ ام. اﻣﺎ ﻓﮑﺮم ﻫﻨﻮز ﭘﺮﯾﺸﺎن ﺑﻮد و ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻧﻤـﯽ ﺗﻮاﻧـﺴﺘﻢ ﺑـﺪون ﮐﻤـﮏ ﺑـﺎ زﻧﺪﮔﯽ روزﻣﺮّه دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﮐـﻨﻢ . ﻇـﺮف دو ﻣـﺎه دوﺑـﺎره ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردن را ﺷﺮوع ﮐﺮدم.
از ﺷﺶ ﻣﺎه ﺑﻌﺪ دو ﻣﺮﺗﺒﮥ دﯾﮕﺮ ﻣِ ﺮی ﻣﻦ ﺧﻮﻧﺮﯾﺰی ﮐﺮد. ﻫﺮ ﺑـﺎر ﺑـﻪ ﻃـﻮر ﻣﻌﺠـﺰه آﺳﺎﯾﯽ ﺟﺎن ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻪ در ﺑﺮدم . اﻣﺎ ﺑﺎز ﻫﻢ ﻣﺸﺮوب ﺧـﻮاری را ﺗﮑـﺮار ﮐـﺮدم ﺣﺘـﯽ ﺑـﻪ ﻃﻮر ﭘﻨﻬﺎ ﻧﯽ ﯾﮏ ﺑﻄﺮی وُدﮐﺎ ﺑﻪ ﺑﯿﻤﺎرﺳﺘﺎن ﺑﺮدم. دﮐﺘﺮم ﺑﺎﻻﺧﺮه ﮔﻔﺖ ﮐﻪ دﯾﮕـﺮ ﮐـﺎری از دﺳﺘﺶ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ آﯾﺪ و ﻣﺮا ﻧﺰد رواﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﮐﻪ در ﻫﻤﺎن ﺳـﺎﺧﺘﻤﺎن ﭘﺰﺷـﮑﺎن ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮد. از ﻗﻀﺎ و ﺑﻪ ﻟﻄﻒ ﺧﺪاوﻧﺪ او دﮐﺘﺮ ﻫﺮی ﺗﯿﺒﻮت ﺑﻮد ﯾﮑﯽ از رواﻧﭙﺰﺷﮑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﻫﺮ ﮐﺲ دﯾﮕﺮی در دﻧﯿﺎ درﺑﺎره اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ اﻃﻼﻋﺎت داﺷﺖ . ﻫﻤﺎن وﻗﺖ او ﯾﮑﯽ از اﻋﻀﺎیء ﻏﯿﺮ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﯿﺌﺖ اﻣﻨﺎء در ﺧﺪﻣﺎت ﻋﻤﻮﻣﯽ اﻟﮑﻠﯽﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻮد.
و اﯾﻦ دﮐﺘﺮ ﺗﯿﺒﻮت ﺑﻮد ﮐﻪ ﻣـﺮا ﺗـﺸﻮﯾﻖ ﮐـﺮد از ﻃﺮﯾـﻖ A.A در ﺟـﺴﺘﺠﻮی ﮐﻤـﮏ ﺑﺎﺷﻢ. ﻣﻦ راﻫﻨﻤﺎ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدم و در ﺟﻠﺴﺎت ﻫﻢ ﺣﻀﻮر ﻣﯽ ﯾﺎﻓﺘﻢ اﻣﺎ ﺑﻪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن اداﻣﻪ دادم . ﭘﺲ از ﭼﻨﺪ روز ﺧﻮد را در ﻣﺮﮐﺰ درﻣﺎن ﺑﺮای ﮐﻤﮏ ﺑﻪ ﺗـﺮک اﻟﮑـﻞ ﯾـﺎﻓﺘﻢ .
وﻗﺘﯽ آﻧﺠﺎ ﺑـﻮدم ﮐﺘـﺎب ﺑـﺰرگ را ﺧﻮاﻧـﺪم و از ﻃﺮﯾـﻖ ﺑﺮﻧﺎﻣـﮥ ﺑﻬﺒـﻮدی A.A ﺟـﺎدۀ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ رواﻧﯽ را ﺑﻪ آﻫﺴﺘﮕﯽ ﭘﯿﻤﻮدم.
وﻗﺘﯽ روزﻫﺎی ﻫﻮﺷـﯿﺎری ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﺷـﺪ ﺑـﻪ ﻣﺎﻫﻬـﺎی ﻫﻮﺷـﯿﺎری و ﺳـﭙﺲ ﺳـﺎﻟﻬﺎی ﻫﻮﺷﯿﺎری زﻧﺪﮔﯽ ﺟﺪﯾﺪ و زﯾﺒﺎﯾﯽ از ﻣﯿﺎن ﭘﺮﺗﻮﻫـﺎی ﺗﯿـﺮۀ زﻧـﺪﮔﯽ ﻗﺒﻠـﯽ ﭘﺪﯾـﺪار ﺷـﺪ .
راﺑﻄﮥ ﺑﯿﻦ ﻣﻦ و ﻫﻤﺴﺮم ﺗﺒـﺪﯾﻞ ﺑـﻪ ﻋـﺸﻖ و ﺷـﺎدی ﺷـﺪ راﺑﻄـﻪ ای ﮐـﻪ ﻗﺒـﻞ از اﯾﻨﮑـﻪ اﻟﮑﻠﯿﺴﻢ ﻣﻦ ﺣﺎد ﺷﻮد آن را ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ ﺑﻮد ﯾﻢ (او دﯾﮕﺮ ﺷـﺐ ﻫـﺎ ﮔﺮﯾـﻪ ﻧﻤـﯽ ﮐﻨـﺪ ) وﻗﺘـﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻤﺎن ﺑﺰرگ ﺷﺪﻧﺪ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺮای آﻧﻬﺎ ﭘﺪری ﺑﺎﺷﻢ ﮐﻪ ﺑﯿﺶ از ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﺑـﻪ آن ﻧﯿﺎز داﺷﺘﻨﺪ . ﺷﺮﮐﺘﯽ ﮐﻪ در آن ﮐﺎر ﻣﯽ ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ وﻗﺘﯽ ﻗﺎﺑﻞ ا ﻋﺘﻤﺎد ﺑﻮدﻧﻢ ﺑـﺮای آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺮز ﺷﺪ ﻣﺮا ارﺗ ﻘﺎء دادﻧﺪ . ﻣﻦ ﮐـﻪ دوﺑـﺎره ﺳـﻼﻣﺘﯿ ﻢ را ﺑـﻪ دﺳـﺖ آورده ﺑـ ﻮدم دوﻧﺪهای ﻣﺸﺘﺎق، درﯾﺎ ﻧﻮرد و اﺳﮑﯽ ﺑﺎز ﺷﺪم.
ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ و ﺧﯿﻠﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ از اﯾﻨﻬﺎ را A.A ﺑﻪ ﻣﻦ داد . اﻣﺎ ﻋﻠﯿﺮﻏﻢ ﻫﻤـﮥ اﯾﻨﻬـﺎ ﺑـﻪ ﻣـﻦ آﻣﻮﺧﺖ ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎری را ﮐﻨﺘﺮل ﮐﻨﻢ . ﻣﻦ ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻪ ام ﮐﻪ ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺮدم ارﺗﺒﺎط ﺑﺮﻗﺮار ﮐﻨﻢ؛ ﻗﺒﻞ از A.A اﺻﻼً ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪون اﻟﮑﻞ اﯾـﻦ ﮐـ ﺎر را ﺑـﻪ راﺣﺘـﯽ اﻧﺠـﺎم دﻫﻢ. ﯾﺎد ﮔﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻧﺎاﻣﯿﺪی و ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻪ زﻣـﺎﻧﯽ ﻣـﺮا ﻣـﺴﺘﻘﯿﻤﺎً ﺑـﻪ ﺳـﻮی ﺑﻄـﺮی ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد دﺳﺖ و ﭘﻨﺠﻪ ﻧﺮم ﮐﻨﻢ . ﻣـﻦ ﻓﻬﻤﯿـﺪه ام ﮐـﻪ ﻧـﺎم اﯾـﻦ ﺑـﺎزی ﻣﺘﻮﻗـﻒ ﮐـﺮدن ﻣﺸﺮوﺑﺨﻮاری ﻧﯿﺴﺖ ﺑﻠﮑﻪ ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪن اﺳﺖ . اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺗﻮاﻧﻨﺪ ﻣﺸﺮوب ﺧﻮردن را در ﺧﯿﻠﯽ ﺟﺎﻫﺎ و ﺑﻪ روش ﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﮐﻨﻨﺪ ، اﻣﺎ اﻟﮑﻠﯽ ﻫﺎی ﮔﻤﻨﺎم ﺑﻪ ﻣﻦ روﺷﯽ ﺑﺮای ﻫﻮﺷﯿﺎر ﻣﺎﻧﺪن اراﺋﻪ ﻣﯽ دﻫﺪ.
اﮔﺮ ﺧﺪا ﺑﺨﻮاﻫﺪ ﻣﺎ اﻋﻀﺎء A.A دﯾﮕﺮ ﻣﺠﺒﻮر ﻧﯿﺴﺘﯿﻢ ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮردن را ﮐﻨﺘـﺮل ﮐﻨﯿﻢ ﺑﻠﮑﻪ ﻣﺠﺒﻮرﯾﻢ ﻫـﺮ روز ﻫﻮﺷـﯿﺎری را ﮐﻨﺘـﺮل ﮐﻨـﯿﻢ . ﭼﮕﻮﻧـﻪ اﯾـﻦ ﮐـﺎر را اﻧﺠـﺎم ﻣﯽ دﻫﯿﻢ؟ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻤﺮﯾﻦ دوازده ﻗﺪم ودر ﻣﯿﺎن ﮔﺬاﺷﺘﻦ ﺗﺠﺮﺑﯿﺎﺗﻤﺎن در ﺟﻠـﺴﺎت ﯾـﺎد ﻣﯽﮔﯿﺮﯾﻢ، ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎ ﻣﺸﮑﻼﺗﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﺋﯿﻢ ﮐﻪ در روزﻫﺎی ﻣـﺸﺮوب ﺧـﻮاری ﻣـﺎن ﻓﮑـﺮ ﻣﯽﮐﺮدﯾﻢ ﻣﺸﺮوب ﺣﻞﺷﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﺑﻪ ﻋﻨﻮان ﻣﺜﺎل در A.A ﺑﻪ ﻣﺎ ﻣﯽ ﮔﻮﯾﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺑﺎ ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ و ﺧﻮد دﻟﺴﻮزی ﮐﻨﺎر ﺑﯿﺎﺋﯿﻢ ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﻣﺎ ﯾﺎد ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﻧﮕﺮش ﻫﺎی ذﻫﻨﯽ ﻓﺎﺳـﺪ اﺟﺘﻨـﺎب ﮐﻨـﯿﻢ . ﻫﻤﭽﻨﯿﻦ وﻗﺘﯽ از ﻃﺮﯾﻖ ﻗﺪم ﻫﺎی ﭼﻬﺎرم و ﭘﻨﺠﻢ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﺑﻬﺒـﻮدی «زواﺋـﺪ (زﺑﺎﻟـﻪ ) را از ذﻫﻦ ﺧﻮد ﭘﺎک ﻣﯽﮐﻨﯿﻢ» از اﺣﺴﺎس ﮔﻨﺎه و ﭘﺸﯿﻤﺎﻧﯽ رﻫﺎ ﻣﯽ ﺷﻮﯾﻢ. ﻣﺎ ﯾﺎد ﻣﯽ ﮔﯿﺮﯾﻢ ﮐﻪ ﭼﻄﻮر ﻧﻮﺳﺎﻧﺎت ﻋﺎﻃﻔﯽ، ﮐﻪ ﻣﺎ را ﺑﻪ دردﺳﺮ ﻣﯽاﻧﺪازﻧﺪ از ﺑﯿﻦ ﺑﺒﺮﯾﻢ.
ﺑﻪ ﻣـﺎ آﻣﻮﺧﺘـﻪ اﻧـﺪ ﮐـﻪ ﺑـﯿﻦ ﺧﻮاﺳـﺘﻪ ﻫﺎﯾﻤـﺎن (ﮐـﻪ ﻫﺮﮔـﺰ ﺑـﺮآورده ﻧﻤـﯽ ﺷـﻮﻧﺪ ) و ﻧﯿﺎزﻫﺎﯾﻤﺎن (ﮐـﻪ ﻫﻤﯿـﺸﻪ ﻣﻬﯿـﺎ ﻣـﯽ ﺷـﻮﻧﺪ ) ﺗﻔـﺎوت ﻗﺎﺋـﻞ ﺷـﻮﯾﻢ . ﻣـﺎ ﺑﺎرﻫـﺎ ﮔﺬﺷـﺘﻪ و دﻟﻮاﭘﺴﯽ ﻫﺎی آﯾﻨﺪه را دور ﻣﯽ اﻧﺪازﯾﻢ و در زﻣـﺎن ﺣـﺎل ﺷـﺮوع ﺑـﻪ زﻧـﺪﮔﯽ ﻣـﯽ ﮐـﻨﻢ .
ﻣﻮﻫﺒﺖ «آراﻣﺶِ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻦِ ﭼﯿﺰ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻧﻤ ﯽ ﺗﻮاﻧﯿﻢ ﺗﻐﯿﯿﺮ دﻫﯿﻢ » ﺑﻪ ﻣﺎ ﻋﻄﺎ ﺷﺪه اﺳـﺖ و ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ ﺑﻪ ﺳﺮﻋﺖ ﺧﺸﻤﮕﯿﻦ ﺷﺪن و ﺣﺴﺎﺳﯿﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ اﻧﺘﻘﺎد را از دﺳﺖ دادهاﯾﻢ. ﺑﺎﻻﺗﺮ از ﻫﻤﮥ اﯾﻨﻬﺎ ﻣﺎ از ﺧﯿﺎﻟﺒﺎﻓﯽ اﺟﺘﻨﺎب ﻣﯽ ﮐﻨﯿﻢ و واﻗﻌﯿﺖ ﻫﺎ را ﻣـﯽ ﭘـﺬﯾﺮﯾﻢ . ﻗـﺒﻼً ﻫﺮ ﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻣﺸﺮوب ﻣﯽ ﺧﻮردم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازی ﻣﯽ ﮐﺮدم. دﻟﻢ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳـﺖ ﺑـﻪ ﺧﺎﻃﺮ آﺳﯿﺐ ﻫﺎ و ﻋﺪم ﭘﺬﯾﺮﺷ ﻢ اﻧﺘﻘﺎم ﺑﮕﯿﺮم . ﺑﺎرﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ ﺻﺤﻨﻪ ﻫـﺎﯾﯽ را ﮐـﻪ در آن ﺑﻪ ﻃﻮر ﻣﻌﺠﺰه آﺳﺎ از ﻣﯿﺨﺎﻧﻪﻫﺎ ﻧﺠﺎت ﭘﯿﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم در ﻧﻈﺮ ﻣﺠﺴﻢ ﻣﯽﮐﺮدم.
ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ وﻗﺘـﯽ ﻣـﺸﺮوب ﻣـﯽ ﺧـﻮردم ﺑـﻪ ﻣﻮﻗﻌﯿـﺖ ، ﻗـﺪرت و ﺷـﻬﺮت دﺳـﺖ ﭘﯿـﺪا ﻣﯽ ﮐﺮدم. ﻣﻦ در دﻧﯿﺎی روﯾﺎﯾﯽ (ﺧﯿﺎﻟﯽ) زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮدم A.A ﻣـﺮا ﺑـﻪ آراﻣـﯽ از اﯾـﻦ ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازی ﺑﻪ ﺳﻮی ﭘﺬﯾﺮش واﻗﻌﯿﺖ ﺑﺎ آﻏﻮﺷﯽ ﺑﺎز ﻫﺪاﯾﺖ ﮐﺮد ﺑﺮاﯾﻢ اﯾﻦ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ ﺑﻮد! ﭼﻮن ﺑﺎﻻﺧﺮه ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺑﺎ دﯾﮕﺮان و ﺑﺎ ﺧﺪا راﺣﺖ ﺑﻮدم و آراﻣﺶ داﺷﺘﻢ.
