Anonymous

جسم مان
هریک از ما نگرش خاصی نسبت به خود داریم. ما موجوداتی متشکل از جسم بوده و درعین حال دارای روح نیز می باشیم. ما دارای روحیم و درعین حال دارای احساسات نیز می باشیم. به عنوان افرادی مبتلا به بیماری اعتیاد, خود را از دیگران جدا می دانیم و برخی اوقات نسبت به خودمان نیز احساس بیگانگی می کنیم, درست مانند اینکه جمع کل اجزای مان از یک انسا ن تمام کمال کمتر باشد. وقتی برروی آنچه که حقیقی است تمرکز می کنیم, می توانیم علی رغم ضد و نقیض هایمان, پذیرش خود را آغاز کنیم. اجزای مختلف مان همانند یک عکس رنگی و زیبا درداخل یک دستگا ه شهر فرنگ, در کنارهم قرارگرفته و دائمأ درحال تغییر می باشند. ما این ایده را که برای تکمیل بودن, اجزایمان حتمأ باید بطوری منظم و کامل درکنارهم قرارداشته باشند, رها می کنیم. تنها با آگاه بودن از اتفاقاتی که در درون مان رخ می دهند, می توانیم توازن و تناسب فوق العاده ای را که از نظر جسمی, احساسی و روحانی در زندگی هایمان وجود دارند مشاهده کنیم. ما راجع به اثرات اعتیاد برروی جسم مان زیاد صحبت می کنیم اما تا حدی تعجب آور است که بخ ش جسمی بهبودی مان را کاملأ نادیده می گیریم. ما ذهن و روح خود را آزاد نموده و به مراقبت یک نیروی برتر می سپاریم اما جسم مان داستان دیگری است. زندگی های جسمی, عاطفی و روحان ی ما با یکدیگر درآمیخته اند. ما می توانیم راجع به هریک از آنها جداگانه تفکر کنیم اما نمی توانیم آنها را جدا از یکدیگر تجربه کنیم. اگر به بخش جسمی بهبودی مان نپردازیم, احتمال دارد از مسیر روحانی مان خارج شویم. درست مراقبت نمودن از جسم مان می تواند کار مشکلی باشد. ما یا درحال زیاده روی در کارهایی که تصور می کنیم افراط آمیز و خود خواهانه هستند, بوده و یا خود را تنبیه کرده و برای خودمان محدودیت ایجاد می کنیم تا بلکه بتوانیم آن الُگوهای رفتاری را که نشانه ای از بیماری مان به نظر می آیند, کنترل کنیم. پس از کشمکش های طولانی در رابطه با پیدا کردن راه و روش هایی که بتوانند ما را به رفتارهای سالم بازگردانند, درمیابیم که تنها کاری که واقعأ نیازداریم انجام دهیم, تسلیم شدن است. اغلب با کارکرد قدم ها با یک عضو تازه وارد متوجه می شویم که تسلیم چطور در زندگی امروزمان کاربرد دارد. حتی اگر تصور کنیم که می دانیم باید با جسم مان چگونه رفتار کنیم, اکثر ما احساس می کنیم زندگی مان با این خواسته ها منطبق نیست. افراد زیادی وجود دارند که به ما می گویند چطور باید با جسم مان رفتارکنیم اما برای ما, صادقانه نگاه کردن به نوع ارتباطمان با جسم خود, چیزی تازه و خوف انگیز است. ما مکررأ از آن رهایی که برنامه برای مان فراهم می نماید, اجتناب می کنیم چونکه هنوز آمادگی آن را نداریم که کاملأ تسلیم شویم. ما از کامل نبودن خود آگاهیم اما هنوز فکر می کنیم آن چیزی است که باید کنترل کنیم و چیزی نیست که بتوانیم تسلیم آن شویم. شوخ طبع ی به ما اجازه می دهد خویشتن بین ی منفی خود را به نگرشی مثبت تبدیل کنیم. زمانی که خودمان را جدی نگرفته و می توانیم به خودمان بخندیم, کمی اوقات مان باز می شود. یاد می گیریم کارهای مورد نیاز را انجام دهیم و درعین حال شاد باشیم. نقائص خود را می بینیم و درعین حال نکات دوست داشتنی مان را نیز اذعان می کنیم. در زندگی مان تعادل چیز ثابتی نیست و مانند راه رفت ن روی بن د سیرک, دائمأ در حال تغییر است. حفظ تعادل تنها زمانی مقدور است که درحال حرکت باشیم. ما دائمأ درحرکتیم و به همین ترتیب نگرش مان نسبت به خود دائمأ درحال تغییر است.