Anonymous

خوب بودن و سلامتی
زندگی یک ماجرا است و ما می توانیم, بیش از آنچه که درخواب هم نمی دیدیم, آن را تجربه نموده و مسافت بیشتری را طی کنیم. زمانی که تسلی م آن محدودیت های واقعی که درمقابل مان قراردارند می شویم, توانایی آن را پیدا می کنیم که فرای موانع خودساخته مان زندگی کنیم. هرباردری برویمان بسته شود, د ر دیگری بازخواهد شد. خویشتن پذیری تمایلی به همراه خواهد داشت که بواسطۀ آن راه هایی جدید را خلاقانه اکتشاف خواهیم نمود. بسیاری از ما از اینکه زمان و توانایی های بخصوصی را از دست داده ایم, افسوس می خوریم اما زمانی که واقعأ با یک فکر باز شروع به کندوکاو می کنیم, درمیابیم گزینه هایی دراختیار داریم که هرگز درنظرنگرفته بودیم. ما همیشه با واژۀ "باید" روابط دشواری داشته ایم. مدت های مدیدی از عمرمان را صرف نافرمانی و سرکشی علیه انتظارات و "بایدهای" دیگران نمودیم اما اکنون که پاک شده ایم, برای خود یک فهرست طولانی از چیزهایی که فکر می کنیم "باید" انجام دهیم, تهیه می کنیم. می توانیم آنقدر مملو از "باید" شویم که بدون توجه به عملکردمان, احساس بدی داشته باشیم. انتظارات مان از خودمان می توانند به قدری زیاد باشند که فلجمان کنند. بخشی از گسترش دادن عادات جدیدی که توانایی انجام مستمر آنها را داشته باشیم, پیدا کردن دلایلی بهتراز"باید"می باشد. رفتارهایی که پاداش خود را به همراه دارند, برخلاف آنهایی که تصور می کنیم باید انجام دهیم, راحت تر می توانند جزئی از زندگی مان شوند. البته برای پیدا کردن آن پاداشها, شاید مجبور شویم پافشاری نموده و ثبات قدم داشته باشیم. از اینکه اکنون می توانیم نسبت به خودمان متعهد باشیم, چه دررابطه با آسایش خاطری که در طی ورزش تجربه می کنیم و چه باب ت رضایتی که از توسعه یا بهترشد ن یک مهارت بدست میاوریم, خرسند خواهیم گشت. برای برخی ازما, ورزش کاری است که به منظور مراقبت از سلامتی مان, یا درحالت عادی انجام می دهیم و یا فکرمی کنیم باید انجام دهیم. اما برای بعضی دیگر از ما, مسئله بسیار عمیق تر است. یکی از اعضا چنین گفت: "وقتی که درحال دویدن هستم, دچار حس دعا می شوم و ذهنم کاملأ شفاف و عاری از غبار می گردد". برای بعضی از ما, پیدا کردن ارتباط روحانی از طریق ورزش می تواند از مراقبه و بی حرکتی آسان تر باشد. به ورزش ادامه دادن درزمانی که این کار بخشی از تمرین روحانی مان باشد, می تواند از انجام کارهایی که فکرمی کنیم باید انجام دهیم, راحت تر باشد. بعضی از ما مراقبت از خود را بخشی متداوم از فرایند جبران خسارت می بینیم. ما کارمان را با خسارت نزدن بخود شروع نموده و به تدریج یادمی گیریم با جسم, ذهن و روح خود ازروی احترام و افتخار رفتارکنیم. وقتی که ازبهزیست ی خود, به اندازۀ سلامتی یک دوست نزدیک و مورد احترام مراقبت می کنیم, داشتن حس متفاوتی را نسبت به اینکه چه کسی هستیم و چه کسی شده ایم, آغازمی کنیم. ما از "من باید" یا "مجبورم" به سوی "فرصت آن را خواهم داشت که" حرکت نموده و متوجه می شویم مراقبت از خودمان کارسخت و ناخوشایندی نبوده و یک افتخار محسوب می گردد. زمانی که بتوانیم ازروی شفقت با خود رفتار کنیم, یادمی گیریم ارزش خود را بدانیم. ورزش کردن منظم راهی است که می توانیم ازطریق آن حرمت نف س نویافتۀ خود را به نمایش گذاشته و رابطۀ متفاوتی را با جسم مان بنا کنیم. می توانیم بعضی ازکشاکش های احساسی را درمورد ظاهر خود یا آنچه که تصورمی کنیم بنظر میاییم, رها نموده و شروع کنیم به دوست داشتن خود, همانطور که هستیم. می توانیم با وقار حرکت نموده و با دیگران نیز رفتاری محترمانه داشته باشیم. ما به تدریج با خودمان حس اتحاد می کنیم و آن ایده را که می گوید: "جسم من" از "روح من" یا "خود من" مجزا است, رها کنیم. ما ازنظر جسمی احساس طراوت و احیا شدن می کنیم و متوجه می شویم توانایی آن را داریم که خود را فراتر از محدودیت هایی که برای خودمان تصورنموده ایم, به سمت جلو پیش ببریم. برای خود اهداف جسمی تعیین نمودن و بدانها رسیدن می تواند پاداش های عظیمی دربرداشته باشد. همچنانکه با تمرین اصول روحانی برنامه به آزادی می رسیم, متوجه می شویم خودنظمی بخشی از آن آزادی است. ما توانایی آن را داریم که پیگیر رویاهایمان باشیم و اینکار را به مرور و با تمرکز روی یک هدف خاص پس از دیگری, انجام می دهیم. ممکن است نسبت به هدفمند بودن و یا "بیش از حد سالم" شدن از خود مقاومت نشان دهیم. به خاطر ترس از تغییری که ممکن است بوجود آید و یا تفکر اینکه ما استحقاقش را نداریم, خود را از تبدیل شدن به آنچه که می توانیم باشیم, بازمی داریم. برخی اوقات دعا کردن برای بدست آوردن تمایل مورد نیاز, می تواند فرایند تغییر را آغاز کند. اقدامی به سادگی تهیۀ غذا برای خودمان, می تواند اولین حلقه در یک زنجیرۀ جدید باشد. همچنانکه الگوی های رفتاری سالم را در زندگی خود بکار می گیریم احساس طراوت نموده, احیا شده و تمایل پیدا می کنیم اهداف جدید خود را شناسایی کنیم. ممکن است مدت زیادی طول بکشد تا این باور را که مقررات معمول ی زندگی, برای ما وضع نشده اند, رها کنیم, مقرراتی مانند رعایت سرعت مجاز و یا قوانین فیزیک. بعضی از ما آنقدر با مرگ بازی کرده ایم که ممکن است تصور کنیم فنا ناپذیر گشته ایم. باوجودیکه خودمان این را می دانیم, حس پرقدر ت خود را محق دانستن, که ما را قادرساخته بود هرآنچه را که نیازداشتیم برای ادامۀ مصرف مان انجام دهیم, بلافاصله ازبین نمی رود و بسیاری از ما
با این احساس که پاک بودن مان چنان موفقیت عظیمی است که دنیا باید آن را جشن بگیرد و هرآنچه را که نیازداریم
دراختیارمان بگذارد, کشمکش داریم. برای بعضی از ما, حس محق بودن چنان دراعماق مان ریشه دوانده که فکر می کنیم مراقبت از ما مسئولیت خودمان نبوده و به عهدۀ همسران, پزشک ها و یا زندان بان هایمان می باشد. نشریات مان پیشنهاد می کنند: " بخاطر نداشتن جنبۀ قبول مسئولیت های فردی, درواقع خودمان برای خودمان گرفتاری درست می کردیم". بهتر است با راهنمایمان بنشینیم و راجع به اینکه مسئولیت های فردی مان واقعأ چه هستند گفتگو کنیم : ما مسئول چه چیزهای بوده و مسئول چه چیزهایی نیستیم؟ وقتی به این مطلب می نگریم, شاید متوجه شویم آنقدر که ما نسبت به دیگران احساس مسئولیت می کنیم, نسبت به خودمان نمی کنیم. ازخود مراقبت نمودن, بخشی از قبول مسئولیت فردی بوده و می تواند بطور تعجب آوری دشوار باشد. یکی از اعضای قدیمی سابقأ مشارکت می کرد که: "هیچ چیز تأسف آور تر از معتادی نیست که نسبت به درد مقاومت زیادی داشته باشد". واقعیت امر این است که بسیاری از ما با این مسئله کشمکش داریم. برخی از ما سختی های جسمی بسیاری را متحمل شده و یا آزار و اذیت شده ایم. بسیاری از ما دردهای عاطفی طاقت فرسایی را تحمل کرده ایم و کاملأ معقول به نظر می رسد که ادعای کله شقی داشته باشیم. به نظر میاید قدرتمند بودن پاداش خود را به همراه داشته و درواقع نوعی مهارت است که برای بقای خود بدان اتکا نموده و علاقه ای به ازدست دادنش نداریم. برای بسیاری از ما, آن قدرتمندی بخشی از هویت مان است, هم دررابطه با نوع دیدمان نسبت به خود و هم دررابطه با آنطور که می خواهیم خود را به دنیا نشان دهیم. درهرحال, چه ایرادی دارد که می توانیم چنین تحملی از خود نشان دهیم؟ پاسخ سؤال در خود آن نهفته است. وقتی معتادی را که تحملش نسبت به درد زیاد است, می بینیم که تا عاقبت تلخ خود به مصرف ادامه می دهد, می توانیم ببینیم آن درد و رنج چقدر بی مورد است. اما شاید متوجه نشویم که خودمان نیز همین کار را درزندگی مان انجام می دهیم. همچنانکه قدمها را کار می کنیم, متوجه می شویم چه چیزهایی را بیش از آنچه که نیازداریم, و احتمالأ بیش از آنچه که برای سلامتی مان بی ضرر باشد, تحمل می کنیم. یکی از اعضا چنین مشارکت کرد: " من دیگر آشکارا مانند یک حیوان زندگی نمی کنم, اما وقتی که یک درد مستمر را دربدنم نادیده می گیرم و فقط آرزو می کنم که خود بخود ناپدید شود, آن هنوز نوعی رنج کشیدن بی مورد است". آموختن اینکه مقررات حقیقتأ درمورد ما نیز صدق می کنند, بدین معنی است که وقتی چیزی درست به نظر نیاید, می ایستیم و آن را بررسی می کنیم. مهماندار خوبی برای بدن مان بودن یعنی پذیرفتن این واقعیت که آن به مراقبت و نگهداری نیاز دارد. همچنانکه بهبود پیدا می کنیم, بسیاری از ما درمیابیم که اهمیت جدیدی در زندگی خانواده هایمان پیدا کرده ایم. ما دوستی های عمیقی را بوجود می اوریم و در جامعه و محل کارخود مهره های مفیدی می شویم. اگر درگذشته درجایی باعث دردسر دیگران می شدیم, اکنون درمیابیم که ازنظر بسیاری از مردم دارای اهمیت هستیم. ما برروی زندگی دیگران تأثیر می گذاریم. اگر از خودمان مراقبت نکنیم و درزندگی به خودمان صدمه بزنیم, بازهم درمیابیم که آن دروغ قدیمی مبنا براینکه "من فقط دارم به خودم خسارت می زنم", هیچ پایه و اساسی ندارد. اگر از خودمان مراقبت نکنیم, دربهترین شرایط, آنهایی که به ما اهمیت می دهند حس ناتوانی خواهند نمود و دراکثر اوقات به این نتیجه می رسند که آنها دوباره مجبورند از ما مراقبت کنند. مراقبت کردن از خودمان یک جبران خسارت از خودمان, از نیروی برترمان و همچنین از آنهایی است که ما را دوست دارند. این کار به نمایش گذاشتن نوعی سپاسگزاری بخاطر زنده بودن است.