Anonymous

درپی هیجان و ماجراجویی بودن
مدت ها پس از اینکه وسوسۀ مصرف از ما گرفته شد, بسیاری از ما هنوز درجستجوی نوعی لذت آنی بوده و تلاش می کنیم آن را به طرق مختلفی بدست بیاوریم. آن حس هیجان طلبی ما را به سمت یک زندگ ی پر, هیجان آمیز و مملو از ماجرا هدایت می کند. از ریسک برداشتن هراس نداریم و در پی فرصتی هستیم تا آنچه را که همیشه در آرزویش بوده ایم انجام دهیم. اگرچه بعضی اوقات به نظر می رسد به آدرنالین خود اعتیاد پیدا کرده ایم و چه با قمار یا نزدیکی جنسی یا بوجود آوردن ماجرا در زندگی مان, آنقدر سریع هیجان زده می شویم که به سختی می توانیم به حالت طبیعی خود بازگردیم. هنگامی که تلاش می کنیم احساس خاصی را از میان برداریم و یا خلأ خود را پر کنیم, ممکن است خود را با رفتارهای مخاطره آمیز سرگرم کنیم. هریک از ما مسئولیم نقطۀ تعادلی را مابین "درجستجوی یک لذت آنی و مخرب بودن" و "یک زندگی واقعأ غنی داشتن" برای خود پیدا کنیم. تعداد تعجب آوری از ما به ورزش های مخاطره آمیز یا غیرعادی علاقه پیدا می کنیم. یکی از اعضا که تعطیلات آخرهفتۀ خود را صرف صعو د کوههای یخی می کند گفت: "درآن لحظاتی که کاملأ در لبۀ پرتگاه قراردارم و نمی دانم چطور جای پای بعدی ام را پیدا کنم, خود را درلحظه حس می کنم. درآن مقطع دیگر راجع به پرداخت قبوض یا همسر و یا کارم فکر نکرده و راجع باینکه زنده بودن چقدر لذت دارد و من چطور می توانم بدان ادامه دهم, فکر می کنم". برخی از ما به ورزش های رقابتی روی میاوریم و یا بدن سازی می کنیم و از انجام چنین کارهایی واقعأ هیجان زده می شویم. آن شور و اشتیاق و تعهدی را که در اعتیاد فعال نسبت به چنین فعالیت هایی ازدست داده بودیم مجددأ درخود پیدا می کنیم. آزادیم تا چیزهای تازه ای را آزمایش نموده و ریسک های جدید برداریم. بسیاری از ما به موتورسیکلت علاقه داریم و شاید حس ماجراجویی مان ما را به سمت موتورسواری هدایت کند. از آن حس آزادی, که موتورسواری در ما ایجاد می کند و همچنین حس توانایی و ریسکی را که به همراه دارد, خوشمان میاید. برخی از ما ماشین های خود را با سرعت زیادی می رانیم و طی مشارکت مان می گوییم هیجانی که تجربه می کنیم تنها مربوط به سرعت رانندگی مان نمی شود و شامل این واقعیت نیز می شود که می دانیم مشغول انجام کاری غیرقانونی هستیم. شاید تصورداشته باشیم که قوانین راهنمایی و رانندگی شامل ما نمی شوند, تا اینکه راهنمایمان پیشنهاد می کند, فقط به عنوان یک آزمایش, به مدت یک هفته از کلیۀ این قوانین پیروی کنیم. با وجودیکه بعضی از ما راه های قابل قبولی را برای بدست آوردن لذات آنی در بهبودی پیدا می کنیم, برخی دیگر درمیابند این نیاز پس از مدتی درآنها فروکش می کند و یا اینکه تخریب های ایجاد شده بیش از حد وغیرقابل تحمل می گردند. – برخی اوقات اگر راهی برای تخلیۀ انرژی مان نداشته باشیم, احساس اظطراب بهمان دست می دهد. شاید تعجب آور باشد که اظطراب و شور و اشتیاق هردو از یک جا سرچشمه می گیرند. اگر انرژی مربوطه را بدرستی بکار بگیریم آن مثبت بوده ودرغیراینصورت نیرویی کاملأ مخرب خواهد بود. همان نیرویی که اعمال آنی و بدون اختیارمان را تغذیه می کند, می تواند هیجان, خلاقیت و جاه طلبی مان را نیز تغذیه کند. این نیرو می تواند هم ما را به سوی ماجراجویی و هم بسوی بحران هدایت کند و مانند بسیاری از چیزهایی که راجع به خودمان کشف می کنیم, می تواند بستگی به طرز استفادۀ ما از آن, یا یک داشته و یا یک نقص اخلاقی باشد. یکی از اعضا چنین گفت: "زمانی که خود را در ترس خودمحورانه میافتم, ریسک هایی می کردم که نهایتأ می توانست باعث شود همه چیز را ازدست بدهم. درحین پاکی در لبۀ پرتگاه زندگی می کردم تا شاید بتوانم بجای آن خلأ عمیقی که عدم مصرف برجای گذاشته بود, چیزی را احساس کنم. خلآام را با چیزهایی مانند قمار, خرید و هرچه که می توانست در م ن ناتوان احساس توانمندی ایجاد کند, پر می کردم. اکنون که می توانم خود را واضح تر ببینم, می فهمم که باید دررابطه با درمان بیماری ام جدی تر عمل کنم و ماهیت کشندۀ آن را مد نظر قراردهم. شاید بعضی اوقات به نظر برسد که باید دودستی از بهبودیمان مراقبت کنیم. اوقاتی را تجربه خواهیم نمود که درطی آنها با قلدری از میان وسوسۀ مصرف و یا فعال شدن یک نقص عبور می کنیم. بعضی اوقات, از ترس بیماری مان, منزوی شده, نسبت به تغییر مقاومت نموده یا از تجارب جدید دوری می کنیم چونکه می ترسیم مبادا تغییر عادات روزانه مان, ما را درمعرض خطر قرار دهد. اما بهبودی حتمأ نباید تنها به جا خالی دادن و سردزدیدن خلاصه شود. زمانی که می دانیم زندگی مان تحت مراقبت یک نیروی برتر مهربان قراردارد, می توانیم دست از کنترل برداریم و همه چیز را رها کنیم. برخی از ما این آگاهی را بدون کم و کاست بیان نموده و به ورزش های مخاطره آمیزی مانند پریدن با چتر از هواپیما و پریدن با طناب از ارتفاع, روی میاوریم. اما برای اکثر ما, رها نمودن, خطر کمتری به همراه دارد. ما به تدریج زندگی را به عنوان یک ماجرا تجربه می کنیم و آن تمایل به آزمایش چیزهای جدید را در بخش های دیگر زندگی مان بکار می گیریم.