Anonymous

روابط
بهبودی در انزوا صورت نمی گیرد. در این راه ما به یکدیگر نیازمندیم و باید به دنیای اطرافمان متصل باشیم. پاک زیستن ما در روابطمان نهفته است و این شامل رابطه مان با خود، با دوستان بهبودی، با عزیزانمان، با جامعه و نهایتا با نیرویی برتر از خودمان می گردد. وجود دیگران در زندگی ما وسیله ایست که از طریق آن عنایت الهی را تجربه میکنیم. همانگونه که معجزۀ تغییر را در دیگران می بینیم، دیگران نیز شاهد تغییرات ما بوده و آن ها را به خودمان بازتاب خواهند داد. روابط ما دریچۀ جدیدی را به دنیای اطرافمان باز نموده و موجب پیشرفت روحانی مان می گردند. واقعیت این است که اغلب ما نمی دانیم چگونه با دیگران رابطه برقرار کنیم. بعضی ها معتقدند ناتوانی در ایجاد و حفظ یک رابطه در دراز مدت, نشانگر بیماری اعتیاد ماست. کتاب پایه به ما می گوید بیماری اعتیاد ما را به اشخاصی منزوی، وحشت زده و حیله گر با عاداتی عجیب و غریب تبدیل می کند که نزاکت اجتماعی خود را از دست داده اند. وقتی وارد بهبودی شدیم نمی توانستیم درک کنیم چرا قادر به ایجاد رابطۀ درست با دیگران نیستیم. عادات وتوقعات ما تحت تأثیر تجارب ما در اعتیاد فعال قرارگرفته بودند. برای دیگران آسان نبود که با ما زندگی کنند. وقتی مصرف می کنیم به دیگران خسارت می زنیم و کسانی که به ما نزدیک ترند صدمات بیشتری میخورند. ما می توانیم انسان هایی لجباز, شکاک ,خشمگین, وحشتزده و پر ازکنایه باشیم که باید همه کارها را طبق ارادۀ شخصی خویش انجام دهیم. زندگی ما جهنم بود و دیگران را نیز با خود به آنجا می بردیم. ما شکست و اغلب خشونت را تجربه کردیم و چیزهای زیادی را در زندگی از دست دادیم. حتی اگر به هنگام ورود به برنامه, خانواده و شغل خود را از دست نداده باشیم باید طرز برخورد مان با آنها را تغییر دهیم. کسب این مهارت ها در بهبودی فرایندی طولانی و دردناک است. وقتی نگاهی به دوران اعتیاد فعال می اندازیم، از خساراتی که به بار آورده ایم و فرصت هایی که برای داشتن روابط صمیمی از دست داده ایم شگفت زده می شویم. اما در عین حال می توانیم برای پاک بودن و در مسیر تغییر قرار داشتن سپاسگزار باشیم. به رابطه هایی که در گذشته داشته ایم می نگریم و فکر می کنیم که دیگر امیدی برایمان باقی نمانده است. اما تجربه مان از قدم دوم به ما ثابت کرده است که سلامت عقل میتواند به ما بازگردانده شود. ما به کمکی نیاز داریم که عزیزانمان نمی توانند آنرا برایمان فراهم کنند. هیچ چیز ارزش درمانی کمک یک معتاد به معتاد دیگر را ندارد. مراقبت و مشارکت به روش NA بهترین حربه ای است که برای مقابله با این بیماری منزوی کننده، مزمن و مخرب, دراختیار داریم. بنابراین نیازداریم تا اقدام به عملی جدی را به نمایش بگذاریم. طی تعامل با دیگران, هم درانجمن و هم دربیرون از آن, با مسائل مهمی روبرو می شویم که مجبوریم با آنها مقابله کنیم. با بودن آنچه که هستیم, به زندگی خود ادامه داده و به تدریج التیام پیدا می کنیم. در طی التیام یافتن, دشواری ها و ضد و نقیض هایی را نیز تجربه می کنیم. زمانی که دیگر سختی هایمان را به گردن مواد مخدر نمی اندازیم شروع به دیدن نقش خود در به وجود آوردن کشمکش هایمان با زندگی می کنیم. وقتی می بینیم در دوران پاکی نیز خسارات عظیمی بر زندگی خود وارد نموده ایم, صلح نمودن با خودمان دشوارتر می گردد. برخی از ما با این فکر دست و پنجه نرم میکنیم که آیا تغییر دائمی امکان پذیر است یا خیر؟ اعضایی که بیشتر به ما اهمیت می دهند کمک می کنند متوجه شویم هنوز از چه راه هایی در زندگی خود مشکل ایجاد می کنیم واینکه درنهایت مسئولیت حل آنها نیز به عهدۀ خودمان خواهد بود. ما یاد می گیریم صادقانه مشارکت کنیم. رابطه راهنما و رهجودر این مقطع برای اکثر ما اولین رابطۀ صادقانه و درستی است که تا به حال داشته ایم. به عنوان اولین رابطۀ منطقی و درستی که بعد از مدت مدیدی داشته ایم، این رابطه میتواند نقش الگویی را برایمان ایفا کندکه روابط سالم، مؤثر و محبت آمیز با دیگران را بر روی آن پایه ریزی کنیم. بسیاری ازاعضای قدیمی , آن دسته از تازه واردانی را که به همه چیز با دی د شک و تردید نگاه می کردند, به خاطر می آورند. این تازه واردین با همه مشاجره و ستیز می کردند و به دودلی خود نیز اقرار داشتند. در میان دیگران
اشتباه می کردیم وعواقب آن را نیزمی پذیرفتیم. ما زیربنای خود را نه بر اساس تظاهر بلکه بر مبنای رویارویی با کشمکش ها از طریق شهامت و صداقت ساختیم و در این راه کمک دیگران را نیز پذیرفتیم. بهبودی یک فرایند مرتب و منظم همیشگی نیست. ما در حال ایجاد روابط صمیمانه با دیگران و با نیرویی برتر از خودمان هستیم که هیچ کدام از
این ها درحالت طبیعی برایمان امکان پذیر نمی باشند. همه ما به تنهایی وارد انجمن نمی شویم: بسیاری ازما با همسران والدین وفرزندان و کسان دیگری که به آنها نزدیک هستیم وارد برنامه می شویم. اما بسیاری از این روابط در اثر بیماری ما آسیب دیده اند. درک این مطلب که نمی توانیم روابطمان را با آنها به یک باره ترمیم کنیم میتواند ما را وسوسه کند تا از آنها کاملاً دست بکشیم. اما روابط مانند مواد نیستند. گرچه برخی از ما با همان نیت از آنها استفاده کرده ایم اما نمی توانیم به سادگی از روابطمان پرهیز کنیم. کار اصلی در پاک زیستن وقتی اتفاق می افتد که با دنیا و آدم های آن در تماس باشیم. تنها گزینه ای که داریم یادگیری حین برقراری روابط است. همزمان با پیدا کردن جایگاه خود در جلسات, رفتار با خانواده, در محل کار و در اجتماع را نیز می آموزیم. هررابطه ای که داریم برروی دیگر روابطمان اثر می گذارد و هریک از اینها چیزهایی به ما می آموزند که به سایر روابطمان کمک می کنند. چه در جلسات و چه بیرون از آن, ما بدون داشتن روابط به یک بهبودی درازمدت دست نمی یابیم. داشتن روابط برای ما همانند غذا, آب و هوا میباشد. روابط ما بر روی تمام کارهایی که انجام می دهیم و تمام آنچه که هستیم تأثیرمی گذارند. طرز واکنش ما نسبت به تجارب مان، هویت واقعی ما را شکل میدهد. مادامی که به ادامه بهبودی تمایل داریم و به خود اجازه تغییر نمودن می دهیم، یک سلسله کامل از احساسات را تجربه می کنیم. اینکه پاک شده ایم به خودی خود یک معجزه محسوب می گردد، اما به همین جا ختم نمیگردد: ما به افرادی ثابت قدم، قابل اطمینان و مهربان تبدیل می شویم که می توانند نیرویی برای تغییر در زندگی دیگر معتادان و اطرافیان آنها باشند. روابط محور اصلی تمام کارهایی است که انجام می دهیم. هیچ قدم یا سنتی در برنامه نیست که به نوعی راجع به روابط نباشد و همه نشریات ما چیزی در مورد روابط برای گفتن دارند. هیچ قسمت دیگری در بهبودی مان وجود ندارد که درد بیشتر یا شادی بیشتری از آن حاصل گردد. واضح ترین نشان دهندۀ رشد و بهبودی مان در برنامه, روابطمان می باشند.