Anonymous

خانواده
روابطمان با خانواده هایمان می تواند برخی از بزرگترین چالش های ما را در بر داشته باشد. در رابطه با خانواده هایمان, هرگز تنها یک سری احساسات بخصوص وجود ندارند. برخی اوقات کودکیمان را فقط از پشت عینک خوش بینی می بینیم و در اوقات دیگری فراموش می کنیم چه لذتها و ارزشهایی در کودکی مان وجود داشته است. از هر نظر که به آن نگاه کنیم عبور از فهرست زخم های واقعی یا واهی کودکیمان میتواند دشوار باشد. روابط با خانواده ها, چه آنها در زندگی کنونی مان باشند و چه نباشند, برای اکثرمان ازحیاتی ترین مسائل می باشند. اگر روابط ادامه داری با خانواده هایمان داشته باشیم, شاید نتوانیم تا قدم نهم صبر کنیم تا بتوانیم به دشواری های چنین روابطی بپردازیم. هربار که چنین دشواری هایی را تجربه می کنیم, به عواقب اعمال و همچنین عواقب بهبودی مان, تفکر می کنیم و این مهم نیست که آیا رسمأ ازخانوادۀ خود جبران خسارت نموده ایم یا خیر. جبران خسارت یعنی تغییر, و دربهبودی روابطمان با خانواده هایمان مطمئنأ تغییر خواهند نمود. برخی از ما تصمیم می گیریم بین خود و خانواده هایمان فاصله های جدیدی بوجود آوریم. یکی از اعضا به خاطرآورد که مجبور شده بود برای مدت محدودی, محل زندگیش را به مکانی دور از خانواده اش تغییر دهد: " اعضای خانواده ام افراد خوبی بودند اما من باید خود واقعی ام را میافتم و این کار درمحیط خانواده ام امکان پذیر نبود". یکی دیگر از اعضا متوجه شد که برای او جبران خسارت به مفهوم این بود که دیگر آزار و اذیت شدن را تحمل نکند. او احساس کرد که بالاخره می توانست خود را از یک خانوادۀ مخرب دور نماید. ازطرف دیگر, همچنانکه بهبود پیدا می کنیم, بسیاری از ما خواستا ر داشتن روابط نزدیکتری با خانواده هایمان می گردیم. ما از مصاحبت خانواده هایمان لذت می بریم و می دانیم که توانایی در حضورداشتن و به نوعی سالم درمسائل سهیم بودن و همچنین عضو مسئولی از خانواده بودن, پاداشهای مختص بخود را به همراه خواهد داشت. آنچه راجع به عضویت در NA یاد می گیریم, می تواند درخانواده هایمان نیز کاربرد داشته باشد. هنگامی که با یک فکر باز و تمایل برای درخدمت بودن, حاضر می شویم, پاداشهای حاصله می توانند بسیار فراتر از تلاشهایمان باشند. برخی اوقات چنین پاداشهایی درنتیجۀ پیدا کردن عشق و روابطی سازنده با آنهایی که برایمان اهمیت دارند, حاصل می گردد. حتی اگر پاداشهای حاصله را بلافاصله تجربه نکنیم, می توانیم آنها را به مرور زمان مشاهده کنیم. ما به خاطرایجاد واکنش در دیگران, رفتار خود را تغییر نمی دهیم بلکه این کار را انجام می دهیم تا روابطمان با خودمان, با نیروی برترمان و همچنین دنیای اطرافمان تغییر کند. همچنانکه یادمی گیریم بدون خشم, بدون رنجش یا ترس حضور داشته باشیم, چنان بلوغ عاطفی را تجربه می کنیم که ممکن است هرگز انتظار آن را نداشته باشیم. رها نمودن رفتارهای قدیمی با خانواده هایمان می تواند برایمان دشوار باشد, بخصوص زمانی که چنین رفتارهایی به نفعمان باشند. برخی اوقات خدمت در انجمن باعث می شود بخشی از الگوهای رفتاری خود درمحیط خانواده مان را به نمایش بگذاریم و شاید متوجه شویم که همان نقش هایی را که درزندگی بیرونی خود ایفا می کردیم, اکنون در انجمن ایفا می کنیم. مثلأ یا قربانی بوده و یا نجات دهنده می شویم و یا شروع کنندۀ بحث و جدل بوده و یا نقش میانجی را بازی می کنیم. این رفتارها می توانند دربرخی موارد مثبت و در موارد دیگر منفی باشند. اما وقتی قادرمی شویم این الگوهای رفتاری را دریک بخش از زندگی خود شناسایی کنیم, خواهیم توانست رفتار خود را در تمام مراحل زندگی تغییر دهیم. وقتی دیگران عادت کرده باشند ما را نجات داده و یا مسئولیت ما را به عهده بگیرند, به نظر میاید ساده ترین کار این باشد که اجازه دهیم ایشان به کارشان ادامه دهند. همچنانکه تراز خود را می گیریم, متوجه بهایی که برای قبول نکردن مسئولیت زندگی مان می پردازیم, می گردیم. چنین بهایی در قالب روابط, کار و بیشتر از همه, روحیه مان پرداخت می گردد. رد شدن از وابستگی مان به دیگران می تواند بدون تجربۀ دردی که غالبأ بی مورد است, انجام پذیرد. ما از آنهایی که سعی می کنند به ما کمک کنند سپاسگزاریم و مهم نیست که آیا ما کمک ایشان را قبول می کنیم یا خیر. ما تلاش می کنیم عقلانیت سنت هفتم را به یاد داشته باشیم: "هرچیز, بدون توجه به نیت نهفته درآن, بهایی دارد". ما حداکثر تلاشمان را به کارمی گیریم تا وقتی که به کمک نیاز داریم, پیشنهاد کمک دیگران را قبول کنیم و هرگاه که توانایی اش را داریم, گلیم خودمان را ازآب بیرون بکشیم". زمانی که مسئولیت خودمان را قبول می کنیم به آزاد ی بزرگی خواهیم رسید. اکنون می توانیم درچشمان خود نگاه کرده و راجع به انگیزه هایمان شفاف تر باشیم. یکی از اعضای انجمن که درکودکی توسط پدر و مادرش اذیت شده بود, پس از سالها بهبودی خود را درشرایطی یافت که مجبور بود از آنها مراقبت کند. او می گفت: "اخیرأ به وضوح می توان دید که آنها تا چه حد انسان و آسیب پذیر می باشند. وقتی پدرم مرا به جا نمیاورد احساساتم جریحه دار می شوند اما درنهایت این مهم نیست چرا که من پدرم را کاملأ می شناسم". بعضی از دشوارترین لحظه هایمان حاوی مرحمی برای زخمهای عمیق و دردناک مان می باشند. در بهبودی, دربسیاری از اوقات وقتی که به دنبال چیز خاصی, غیر از کاردرست بعدی نیستیم, پاداش مان را دریافت می کنیم. ممکن است از آموختن اینکه دیگران به چه طرق مختلفی ازمیان چنین دشواری هایی عبور می کنند, متعجب شویم. حتی اگر زمانی از افراد حرفه ای برای بررس ی روابط کودکی و خانوادگی مان کمک بگیریم, نیازی نیست که
بهبودی مان را در NA متوقف کنیم, چرا که طی کشمکش با احساسات شدید و خاطره هایمان, اصول برنامه, حمایت لازم را برایمان فراهم می کند. همچنانکه دیگر اعضا عشق و همدرد ی خود را مشارکت می کنند, مجددأ یادمی گیریم که ما آنقدر که احساس می کنیم, تنها نیستیم. وقتی صادقانه به زندگی مان نگاه می کنیم, می بینیم که حتی در پیچیده ترین خانواده ها, خوب و بد وجود دارند. فرایند بهبودی این آزادی را به ما می دهد تا بتوانیم آنچه را که می خواهیم ازگذشته مان به حال حاضر آورده و آنچه را که نمی خواهیم همانجا باقی بگذاریم. همیشه اقدام بعمل داشتن به اندازۀ صحبت کردن آسان نیست اما توانایی در تصمیم گیری, احتمال انجام آن کار را به شدت افزایش می دهد. اعضای قدیمی انجمن بعضی اوقات اینطور به ما یادآوری می کنند: "اگر نمی دانی به دنبال چه هستی, احتمالأ آن را بدست نخواهی آورد".بسیاری از الگوهایی که مربوط به روابط بوده و از اوایل زندگی تا کنون با ما باقی مانده اند, در همان روزهای اول بلوغ مان بنا گشته اند. ما با این همه صدمه به دنیا نیامده ایم اما هنوز با وقایع گذشته مان زندگی می کنیم, وقایعی که برخی از آنان بسیار تکان دهنده نیز می باشند. آزارو اذیت درشکلهای متفاوتی خود را نشان می دهد و ما نمی توانیم به راحتی کلیۀ تاریخچه مان را بیاد آوریم. خاطره های گذشته ما را همراهی می کنند و این مهم نیست که ما در کدام طرف معادله قرارگرفته بودیم. تاریخچۀ ما موضوعاتی را دربردارد که مکررأ خود را به ما نشان می دهند.
موضوعاتی مانند شرم, ترس, باور اینکه حتمأ باید وجودمان را توجیح کنیم, حس بیگانگی نسبت به خودمان, به جسم مان و اطرافیان مان. حتی قبل از اینکه رابطه ای را شروع کنیم, چنین مسائلی خود را تحت عنوان احساس شکست خوردگی نشان می دهند. داشتن یک رابطۀ سالم و صمیمی برایمان غیرممکن به نظر می رسد و در نتیجه, اولین نشانۀ اصطکاک و کشمکش, بدترین پیش بینی هایمان را به نظرمان واقعی جلوه می دهد. همین باعث می شود که یا رفتارهای بدتری ازخود بروز دهیم و یا قبل ازاینکه ترسهایمان به واقعیت تبدیل شوند و یا بی پایه و اساس بودن – آنها اثبات گردد صحنه را ترک کنیم. – کنار آمدن با تجاربمان به مرور زمان و لایه لایه اتفاق می افتد: در زندگی توأم با پاکی, مسائلی وجود دارند که باید سریعا به آن بپردازیم و درعین حال مسائل دیگری نیز وجود دارند که تنها با داشتن زیربنایی در بهبودی می توانیم با آنها روبرو شویم. کوله باری که بیشترین مسافت را با ما پیموده همان چیزهایی است که به احتمال زیاد احساسات ناامید کننده را با خود به همراه دارد. بعضی اوقات از برخورد با مسائلی که سالها پیش با آن روبروشده ایم، بسیار کلافه میشویم اما وقتی به از سرراه برداشت ن مستم ر آنها ادامه می دهیم آزادی مضاعفی را تجربه می کنیم. وقتی در چنگال یک الگوی قدیمی گرفتارمی شویم باید آخر خط خود را به خاطر بیاوریم و تحت هر شرایطی از مصرف مواد خود داری کنیم. ممکن است زمان درازی طول بکشد تا راجع به واکنشی که نسبت به یک مورد بخصوص بروز می دهیم و تغییراتی که در ما بوجود آمده است آگاهی پیدا کنیم. برای آن دسته از ما که سابقه الگوهای طولانی در روابط دردناک را داریم، وقتی به روابط متعدد, دراز مدت و محبت آمیزی که در انجمن داریم توجه می کنیم, متعجب می شویم. عشق مانند هاله ای پنهانی ما را در بر می گیرد. واقعیت زندگی در این است که عشق و حضور غیرقابل انکارش، کارخود را بی سروصدابه انجام میرساند و زخم های مان را که هیچ چیز دیگری قادر به التیام دادن آنها نمی باشد, تسکین می دهد.