Anonymous

رابطۀ آگاهانه
این واقعیت ندارد که در NA تا زمانی که خودمان را دوست نداشته باشیم نمی توانیم دیگران را دوست بداریم. درواقع این دقیقا همان کاریست که ما در انجمن انجام می دهیم. ما همدلی را تجربه می کنیم و این خود به چیزی بزرگتر تبدیل می گردد. به تدریج با خودمان نیز رابطه برقرار می کنیم و شروع به ازمیان برداشتن چیزهایی می کنیم که ما را در شرایط نفرت از خود وعمدأ به خویش صدمه زدن نگاه میدارند. یاد می گیریم دیگران را دوست داشته باشیم اما رابطه مان با آنها یک کلنجار باقی میماند تا زمانی که یاد بگیریم با خودمان و نیروی برترمان رابطه داشته باشیم. در مقابل رابطه ما با خودمان و خداوند غنی تر گشته و بواسطۀ روابطی که با دیگران داریم, آگاهانه تر می گردد. یاد می گیریم به روحیۀ یکدیگر احترام بگذاریم. ما همه شیوۀ فکر کردن و احساسات بخصوص خودمان را داریم. وقتی اذعان می کنیم که هریک از ما تحت مراقبت یک نیروی برتر مهربان هستیم، یکدیگر را در همان جایی که هستیم قبول می کنیم و می بینیم که هر کدام درمسیرزندگی خودمان قرار داریم که اگر مبنای آن در اصول روحانی باشد، رهنمون خوبی برایمان خواهد بود. گام نهادن فراتر از عکس العمل هایمان و پذیرفتن واقعیت، به ما انعطاف و توانایی بیشتری میدهد تا با چالش هایی که روابط برسرراهمان قرارمی دهند مقابله کنیم. از آنجایی که بهبودی پیش رونده است ما به کارکردن قدم ها و آشکارنمودن چیزهای بیشتری راجع به خودمان ادامه می دهیم. به مرور نیات خود را شناسائی می کنیم . صدای خود و احساس درونی مان را بهتر می شنویم و به ندای وجدان و غریزه خود گوش فرا میدهیم. معتادانی که پایشان به بهبودی می رسد غرایز درونی خوبی دارند، ولی ما در طول زمان یادگرفته ایم که به آنها اعتماد نکنیم. یادگیری تفاوت بین صدای شهودمان و صدای بیماری مان چیزی نیست که بشود آنرا توضیح داد و ما طی مراقبه کردن و زمانی که تمرین می کنیم به ندای خودمان و نیروی برترمان گوش فرا دهیم آن را میاموزیم. ما تجارب خود را همانگونه که اتفاق می افتند, با راهنمایمان در میان می گذاریم واو به ما گوشزد می کند که آیا ندای درونمان در راستای خدمت به ما هست یا خیر؟ ما به طور فزاینده ای راجع به انتخاب هایمان، انگیزه هایمان و رفتارمان آگاهی پیدا می کنیم. متوجه می شویم که وقتی تصمیمی را گرفته ایم به چه چیزی فکر می کردیم و تفاوت بین تصمیمی که پس از تفکر گرفته شده وآنچه که عکس العملی آنی و ازروی وسوسه و اجبار بوده است, را تمیزدهیم. گوش دادن به قدرت شهودمان بدین معناست که می توانیم, بدون اینکه ساده لوحی یا حماقت به خرج دهیم, با دیگران روراست باشیم. یاد می گیریم به ندای درون خود اعتماد کنیم و به احساسات خود احترام بگذاریم. رابطۀ آگاهانه ای که در قدم یازدهم از آن صحبت میکنیم، رابطه ای با نیروی برتر از خودمان است. صمیمت، رابطه ای آگاهانه با یک انسان دیگر است. وقتی با دیگران ارتباط می گذاریم خوب بودن آنها را می بینیم و خوبی خودمان را نیز مشاهده می کنیم. وقتی درمصاحبت دیگران هستیم, هم به آنها و هم به خودمان توجه می کنیم. وقتی عضوی که به سختی پیش میرود بالاخره چیپ سی روزه اش را می گیرد احساس سرور می کنیم. وقتی کلماتی را پیدا می کنیم که نمی دانستیم در درونمان وجود دارند، وقتی ارتباطی واقعی با انسانی دیگر برقرار می کنیم و حس می کنیم چیزی در درونمان دگرگون گشته است در عمل عشق را می بینیم که در ما جریان پیدامیکند و ما را به انسان بهتری تبدیل می کند. اگر فقط بی حرکت ایستاده و به درسی که به ما داده می شود گوش فرا دهیم, متوجه می شویم هریک از روابطمان به ما می آموزند که چگونه روابط دیگرمان را بهتر، قوی تر و مفهوم دار تر کنیم. و به همین ترتیب, تمام این روابط ما را به رابطۀ با خودمان باز میگردانند. همانطور که نمی گوییم یک طرف هرم از طرف دیگرش مهم تر است, نمی توانیم بگوییم که یک رابطه از رابطۀ دیگر مهمتر است. هرمی که در سمبل ما وجود دارد شامل: روابط ما با خود ، جامعه ، خدمت و خدا می باشد. اینها روابطی هستند که ما را به نقطۀ آزادی می رسانند و ریشه در خیرخواهی دارند. ظرفیت ما برای عشق ورزیدن متناسب با تلاشمان برای ابراز عشق و تمایل مان برای پذیرفتن آن, رشد میکند. با چنین ظرفیتی برای عشق شروع به داشتن این احساس می کنیم که زندگی مان اکنون مفهوم داشته وهدفمند می باشد، چیزی که بسیاری ازما فکر نمی کردیم هرگز خواهانش باشیم. خساراتی را که زده ایم، دردهایی که کشیده ایم و تلفاتی را که تجربه کرده ایم همه و همه, شفقت ما را نسبت به دیگران و درک ما را از دشواریهایشان, عمیق تر می کند. ارزش واقعی ما در این است که, نه تنها بدون توجه به تجارب سخت گذشته مان و بلکه به خاطر آن تجارب سختی که پشت سرگذاشته ایم, می توانیم خودمان باشیم.