Anonymous

گمنامی
اعتیادمان دیگر ما را از بقیه جدا نمی کند اما تصمیم گیری درمورد آشکارنمودن عضویت مان در NA , باید با احتیاط انجام گیرد. برخی اوقات ما می توانیم گمنامی خود را بیش از حد دست کم گرفته و سهل انگارباشیم. یک سوم نام انجمن مان بدون دلیل "گمنام" تعیین نشده است. هنوز هم معتاد بودن نوعی ننگ محسوب می شود و اقرار به معتاد بودن می تواند عواقبی به همراه داشته باشد. درعین حال بکارگیری احتیاط صرفأ به دلیل گمنامی توصیه نمی شود. سنت دوازدهم می گوید گمنامی یکی از اصول روحانی مان است. گمنام بودن در NA بدین معنی است که ما واقعأ می توانیم با ازخود گذشتگی خدمت کنیم و برای کمک به دیگران, خواستار کسب اعتبار و یا تأیید نبوده و نیازی بدان نداریم. ما به دیگران کمک می کنیم تا زندگی خودمان را نجات دهیم. ترحم دیگران نسبت به بیماری مان, هیچ منفعتی برایمان ندارد و بهایی که نهایتأ دراین رابطه پرداخت می کنیم, گزاف خواهد بود. درجلسات ما با یکدیگر برابریم و بیرون از جلسات با همکاران و همکلاسی ها و دیگران نیز برابریم. قبل از اینکه واقعیت معتادبودنمان را با کسی مشارکت کنیم, انگیزه هایمان را بازبینی نموده و درمیابیم هروقت که بخواهیم حقایق مهمی را درمورد خود برملا کنیم, باید ازخود سؤال کنیم آیا این خط مشی مناسبی خواهد بود یا خیر؟. چند لحظه دعا کردن و نیات خود را بازبینی نمودن ما را رها می سازد تا از تجارب مان به عنوان ابزار و نه به عنوان سلاح استفاده کنیم. درنظر می گیریم که آیا نیت مان جلب توجه و خود را مهم جلوه دادن و یا رفتارمان را توجیه نمودن است, یا اینکه با استفاده از تجاربمان قادر به راهنمایی کسی خواهیم بود. شاید با شکستن گمنامی مان به کسی اجازه دهیم تا ما را بهتر بشناسد و بتواند درآینده با ما احساس همدردی کند. ما همچنین می خواهیم حدومرز خود را نیز درنظر داشته باشیم. آیا شخصی که می خواهیم با او مشارکت کنیم قابل اطمینان می باشد؟ آیا با مشارکت خودمان گمنامی شخصی دیگری را به خطر میاندازیم. آیا با مشارکت نکردن راجع به خودمان, برای رابطه مان محدودیت ایجاد می کنیم یا از آن حفاظت می کنیم؟ آیا اقدامات مان از محدودیت های سنت یازدهم فراتر می روند؟ چه در داخل جلسات و چه در بیرون از آن, ما چیزهای ارزشمندی برای مشارکت کردن داریم که به خودمان تعلق دارند و ما برای درمیان گذاشتن آنها حق انتخاب داریم. با وجود این, شرایطی نیز وجود دارند که شکستن گمنامی مان در آن بدون مانع می باشد و البته بعضی اوقات بدون اینکه عملی از ما سرزده باشد, گمنامی مان شکسته می شود. تحت چنین شرایطی ما حق انتخاب داریم نوع واکنش خودمان را تعیین کنیم. یکی از اعضا تجربۀ خود را اینطور مشارکت کرد: " درمحل کارم عضویتم را در NA مخفی نگاه داشته بودم اما رقیب کاری ام کسی را می شناخت که مرا درجلسات انجمن دیده بود. آن عضو انجمن گمنامی ام را شکسته بود و رقیبم نیز همین کار را نزد دیگر همکارانم انجام داده بود. این مرا خیلی ترساند اما دست آخر, هیچ اتفاقی نیافتاد. اکنون من آزادم که خودم باشم و دیگر مجبور نیستم چیزی را پنهان کنم". شاید احساس اینکه گمنامی خود را به عنوان یک راز حمل می کنیم, برایمان ناراحت کننده و حتی ترسناک باشد. پنهان نشدن بدین معنی است که می توانیم خودمان باشیم و درضمن آزادیم پیام انجمن را تحت شرایط مناسب, حمل کنیم. وقتی درجلسات به اشخاصی که می شناسیم و همکاران خود برمی خوریم, بهتر است که گمنامی یکدیگر را حفظ کنیم. شاید ما در مشارکت نمود ن عضویت مان در NA احساس راحتی کنیم اما این دلیل نمی شود که طرف مقابل مان نیز همین احساس را داشته باشد. بخشی از آن آزادی که دراختیار یکدیگر قرارمی دهیم, فرصت تجربۀ عضویت در انجمن, به راه و روش خودمان است. همانطور که ما تمایل یکدیگر را به قطع مصرف, مورد قضاوت قرار نمی دهیم نمی توانیم تعهد و یا مرغوبیت عضویت یک شخص را در تمایل او به شناخته شدن به عنوان یک عضو, معیار قرار داده و قضاوت کنیم. آموختن اینکه چگونه با کیاست و به جای خود گمنامی خود را بشکنیم, حائز اهمیت است. شاید ما تنها معتاد درحال بهبودی باشیم که یک شخص بخصوص با آن سروکاردارد. تحت این شرایط رفتا ر ما منعکس کنندۀ پیام مان است. زمانی که ما برچس ب NA را روی ماشین خود نصب می کنیم و چیزهایی را که حاوی لوگوی انجمن هستند می پوشیم و یا به نمایش می گذاریم, بهتر است مراقب رفتارمان باشیم. تحت این شرایط ما هم اطلاعاتی را درمورد خودمان و هم درمورد انجمن مان به نمایش گذاشته ایم. پیام ما تنها با کلمات مان رسانده نشده و توسط اعمال مان نیز حمل می گردد. به همین ترتیب, هریک از ما برای خودمان تصمیم می گیریم که در چه محیطهایی بیشتر احساس راحتی می کنیم. برخی از ما پس از پاک شدن خود را هرگز درمعرض مواد مخدر قرارنمی دهیم. برخی دیگر از ما درمیابیم که تعهدمان نسبت به کار و یا خانواده, مجبورمان می کند که در مصاحبت مصرف کنندگان مواد مخدر قرارگیریم. آنچه که یک عضو, ریسکی غیرضروری تشخیص می دهد, عضو دیگری ممکن است بخشی الزامی از ترکیب شدن مجدد با جامعه بداند. البته باید به خاطر داشته باشیم که تحت چنین شرایطی, ما حق انتخاب داشته و می توانیم درصورت احساس ناراحتی کردن, محل مربوطه را ترک کن وقتی که صادقانه راجع به زندگی مان مشارکت می کنیم, آنچه که هستیم و آنچه که انجام می دهیم, بخشی حیاتی از پیام بهبودی مان می گردند. به همان ترتیب که خانواده هایمان خواهند نمود, اعضای دیگر انجمن نیز اغلب با شنیدن موفقیت هایمان احساس غرور می کنند. اما نمی خواهیم شالودۀ برابری و همسانی را که ما را زنده نگاه داشته و آزاد می نماید, از دست بدهیم. دانستن این امر که هریک ازما بهتر و یا بدتر از دیگراعضا نمی باشد, کنارآمدن با گذشته مان را برایمان آسان تر ساخته و به تدریج به ما امید آینده را می دهد. این همچنین بدین معنی است که موفقیت مان را به عنوان بخشی از زندگی ,و نه کل هویت مان, می بینیم. تغییر شرایطمان به نحوی مثبت و یا منفی, حتمأ نباید ما را منهدم سازد. تمرین گمنامی یعنی اینکه ما چه درشرایط خوب و چه درشرایط بد به رشدمان ادامه می دهیم و می توانیم منافع تمرین برنامۀ بهبودی را حتی درزمانی که زندگی هایمان فوق العاده می باشند, مشاهده کنیم. ارزیاب ی صادقانۀ خود برای بهبودی الزامی است اما اگر به اندازۀ کافی آسیب پذیر نباشیم و اجازه ندهیم کسی وارد قلمروی اعتمادمان شود, چنین ارزیابی قابل انجام نخواهد بود. ما چنین آینه هایی را با دقت انتخاب نموده و شخص قابل اعتمادی را پیدا می کنیم که صداقت داشته, به دیگران کمک نموده و مهربان باشد. وقتی ما بواسطۀ دستاوردها, حرفه, یا مقام اجتماعی مان مورد تحسین دیگران قرار می گیریم, چنین فرایند دشواری, حتی دشوارتر می گردد و ممکن است دریابیم که دیگران از بازگویی کمبودهایمان خودداری می کنند. شاید حتی نقائص مان به چشم آنها نیاید. وقتی با یکی از اعضا مانند یک ستاره, و نه معتاد دیگری که درجستجوی بهبودی است, برخورد می کنیم, فرصت تجربه نمودن آن بهبودی را که او به شدت نیاز دارد, صلب کرده ایم. هیچیک از اعضای انجمن بیشتر یا کمتر از یکدیگر ارزشمند نیستند و زمانی که ما این امر را فراموش می کنیم, به یکدیگر و انجمن درکل, خسارت وارد نموده ایم.