ویرانگرترین نوع تحقیر از راه خشونت نیست، از راه محبت است.
"تحقیر از راه خشونت" آشکار است و ناظران بیرونی هم می توانند وقوع آن را دریابند. اما "تحقیر از راه محبت" پنهان است و فرد سلطه جو قربانی خود را برمی گزیند، نقاط ضعف او را شناسایی می کند، و آرام آرام تارهای لطیف و نامرئی خود را به دورش می تند تا راه هر گریزی را بر او ببندد. در غالب موارد، حتّی قربانی هم جرأت ندارد به اسارتش اذعان کند مبادا به نمک خوردن و نمکدان شکستن متهم شود.
ساده ترین شکل این نوع تحقیر آن است که در حقّ دیگری محبت کنیم و بعد مدام آن محبّت را به یادش بیاوریم تا احساس دین ناگزیرش کند که به خواست و اراده ما تسلیم شود. اما شاید سخت ترین نوع تحقیر وقتی باشد که به دیگری محبّت می کنیم، بر او منّت نمی گذاریم، اما سخت مراقب ایم که مبادا فرصتی برای جبران محبّت مان بیابد.
تمام فرصت های جبران محبّت را از او می ستانیم. وقتی که فرصت جبران از قربانی ربوده شد، چاره ای نمی بیند جز آن که برای جبران محبّت، اراده ما را بر اراده خود مقدم بدارد، یعنی " آدم ما بشود"، سلطه اراده ما را بپذیرد. در این جا تارهای عنکبوتی محبت چندان ظریف می تند که قربانی مجال آه هم ندارد. بارزترین مصداق سر بریدن است با پنبه!
