دوستی به روال ما ، تسلی غیر قابل تشریحی است که به خاطر احساس امنیت کردن با یک نفر دیگر ، در خود احساس می کنیم .
در اینجا نه افکار را سبک سنگین می کنیم و نه الفظ را ، ما فقط آنها را بیرون می ریزیم .
تمام آنها را ، به همان صورتی که هستند ، بد و خوب و می دانیم که دست وفاداری آنها میگیرد و هدایت می کند .
آنچه را که قابل نگهداری است نگه می دارد .
و آنچه را که نیست ،با مهربانی به دست باد می سپارد .
در صورتی که من مایل باشم از سر راه کنار بروم و بگذارم خواست خدا عملی گردد ، خود را از زیر بار دغدغه خاطر و احساس مسئولیت اشتباهی خلاص کرده ام .
