Anonymous

:
به نام خدا
ریشه مشکلات ما کجاست؟ تنبلی چگونه به اختیار ما خسارت وارد میکند؟
ریشه مشکلات ما به بی اختیاری و نداشتن قدرت اختیار در زندگی و درونمان برمیگردد
مانند:
*میدانیم خریدهای غیر لازم نباید انجام شود وی انجام میدهیم
*میدانیم که باید به کسی جواب نه بدهیم ولی نمیتوانیم.
*میدانیم نباید پرخاشگری کنیم ولی نمیتوانیم خود را کنترل کنیم.
*میدانیم که رنجش گرفتن آزارمان میدهد ولی نمیتوانیم رنجش نگیریم.
*میدانیم احساس نگرانی در مواردی که کاری از دستمان بر نمی آید کمکی به ما نمیکند ولی نگران می شویم.
*میدانیم احساسات ناخوشایند اذیتمان میکند ولی این احساسات سراغمان می آید .
*میخواهیم افکارمان آرام گردد ولی اختیار آن دست ما نیست.
*میخواهیم حسادت نکنیم ولی میکنیم.
*میدانیم افکار وسواسی پایه درستی ندارند ونباید به آنها بها داده شود ولی بها میدهیم.
*میدانیم اضطراب و عجله هیچ کمکی به رسیدن به هدف نمیکند ولی دچار آن میشویم.
*شب میخواهیم بخوابیم نمیتوانیم و صبح میخواهیم بیدار شویم نمیتوانیم.
*میدانیم نفرت فقط به خودمات آسیب میزند ولی نمیتوانیم از دلمان بیرون کنیم.
*میخواهیم ببخشیم ولی نمیتوانیم.
*میدانیم پرخوری برایمان ضرر دارد ولی پرخوری میکنیم.
و بسیاری از بی اختیاری های دیگر....
این که در بسیاری از قسمتهای زندگیمان اختیار و حق انتخاب را از دست داده ایم با کمی بررسی کاملا قابل مشاهده می باشد
ولی علت این بی اختیاری ها چیست؟
اینکه هر اتفاقی چه خوب و چه بد که در زندگیمان بیفتد مسبب اصلی آن خودمان هستیم یک واقعیت است با در نظر گرفتن این واقعیت ثابت میشود مسبب تمام بی اختیاری های امروزمان خودمان هستیم.
حال کدام رفتار آگاهانه ما باعث این بی اختیاری در ما میشود؟
ما فکر میکنیم آن چیزی که باعث بی اختیاری ما میشود استفانده نکردن از حق انتخاب و اختیار و جواب مثبت دادن به خواسته ها و وسوسه های نفس می باشد.همانطوری که اگر از عضلات بدنمان استفاده نکنیم تحلیل میروند، اگر از حق انتخاب و اختیارمان هم استفاده نکنیم به مرور قدرت اختیار ما نیز تحلیل میرود.واگر به زندگی خودما ن نگاهی بیندازیم متوجه میشویم که در گذشته ما شرایط روحی بهتری داشته ایم یعنی: جسورتر، آرامتر، شادتر، مهربانتر وکاری تر از الان بوده ایم.وتوجه به این واقعیت این را به ما ثابت میکند که اگر به شیوه گذشته پیش برویم در آینده حتما شرایط ما بدتر از الان خواهد شد.
حال کجا ما دقیقا از این حق انتخابمان استفاده نمیکیم؟
یکی ازسلاحهای سری و مهم نفس برای آسیب رساندن به اختیارمان تنبلی می باشد. تصور کنید که میدانید یک کاری لازم است انجام شود ولی میتوانید آن را به تعویق بیندازید. در این نقطه نقص تنبلی وارد بازی میگردد واین پیشنهاد را به ما میدهد که هنوز برای انجام آن فرصت هست والان لازم نیست انجام شود وبه ما پیشنهاد به تعویق انداختن آن کار را میدهد.وما در آن موقع بجای اینکه به نقص تنبلی نه بگوییم وآن کار را انجام دهیم.عکس آن عمل میکنیم ومطیع پیشنهاد تنبلی میگردیم و آن کار را تا موقعی که مجبور به انجامش شویم به تعویق می اندازم و فکر میکنیم که قضیه در همین جا تمام میشود.ولی اینطور نیست .
این تنبلی های به ظاهر کوچک در اصل تیشه به ریشه درخت اختیار ما میزند و ما متاسفانه متوجه این موضوع نیستیم و موقعی واقعا پی به این فاجعه می بریم که متوجه میشویم قدرت اختیار انجام یکسری از کارها را واقعا نداریم و یا قدرت برنامه ریزی و اقدام را از دست میدهیم.
اینطور میشود گفت که وقتی یک جایی میتوانیم با قدرت اراده واختیار خود کاری را انجام دهیم بخاطر جواب مثبت دادن به
پیشنهاد تنبلی انجام نمیدهیم و در جایی دیگر میدانیم کاری لازم است انجام شود و میخواهیم که آن را انجام دهیم ولی نمیتوانیم. ودر این نقطه است که ما واقعا احساس خطر میکنیم .ما تا به امروز فکر میکردیم که فقط در موارد پیش پا افتاده و غیر مهم تنبلی میکنیم وکار های مهم و ضروری را حتما انجام میدهیم غافل از اینکه این فکر را نفسمان بما القا میکرد و متوجه این نکته نبودیم که
زیربنای تمام کارهایی که انجام میدادیم یا علاقه بود یا اجبار و نمیتوانستیم این را درک کنیم که ما قدرت انجام کارها را به صرف درست بودن انها اگر علاقه و اجباری پشت انها نباشد را از دست داده ایم.حال فرقی نمیکند که آن کار درست چقدر مهم باشد یا کوچک هرچه که باشد ما قدرت انجام این دست کارها را از دست داده ایم.در اصل آن چیزی که ما را تکاپو انداخت که دنبال کمک باشیم تنبلی های ما نبود بلکه بی اختیاری های ناشی از تنبلی بود که باعث شد ما به دنبال راه حل گردیم.