Anonymous

چرا می مانیم
چه چیز باعث می شود پس از التیام یافتن آن درماندگی اولیه هنوز در NA باقی بمانیم؟ البته یکی ازدلایل می تواند تمایل به کمک کردن به یک تازه وارد باشد. قدم دوازدهم به ما یادآوری می کند چنین کاری همیشه باید اولویت داشته و قبل از هرچیزدیگری انجام گیرد. اما بسیاری از ما درمقاطع مختلف بهبودی, احساس کرده ایم که شاید تنها کاری که درجلسات برایمان باقی مانده همین خدمت به تازه واردین است. شاید این تعهد ما نسبت به کمک کردن است که ما را در جلسات نگاه داشته, اما درعین حال برخی از ما احساس آزاردهنده ای را که به ما می گفت " آیا زندگی شد همین و چیز دیگری وجود ندارد؟" داشتیم و از مشارکت کردن آن نیز خودداری می کردیم. جواب امروز ما به سؤال فوق "نه" ای به تمام معناست. تغییر را درزندگی های خودمان و همچنین معتادان دیگری در جهان, می بینیم و نه فقط درمقایسه با افراد درمانده و تنهایی که درزمان ورود به برنامه بودیم. می توانیم تغییرات عظیمی را درخود و همچنین نوع ارتباطمان با دیگران, درمقایسه با زمانی که برای اولین بار قدمها را کارکردیم و همچنین دفعۀ بعد و دفعۀ بعد از آن, ببینیم. تجربۀ خدمت در انجمن به ما یاد می دهد چطور, تحت شرایط پردغدغه با دیگران تعامل داشته و درعین دفاع کردن از نقطه نظرمان, رفتاری توأم با عشق و روشن بینی داشته باشیم. یاد می گیریم درچه زمانی باید نسبت به اصول پای فشاری کنیم و کی باید به خاطرحفظ اتحاد کوتاه بیاییم زیرا می دانیم که درنهایت, خداوندی مهربان دررأس کارها قراردارد. دررابطه با آینده مان فقط برای امروز برنامه ریزی می کنیم و حتی اگر به شدت خواهان چیزی باشیم, نتیجۀ کار را رها کرده و نگرانش نمی شویم. درطی زندگی کردن, دوست داشتن, ازسوگواری جان سالم به دربردن و موفقیت را جشن گرفتن درمیابیم همان ابزارهای بهبودی که زندگی مان را به ما بازگرداندند, ما را قادرساختند بتوانیم با متانت, درستی و شادی زندگی کنیم. با تمرین اصول درک ما رشد کرده و عمیق تر می شود. برای فرایند بهبودی هیچ محدودیتی قائل نمی شویم. هیچ محدودیتی وجود ندارد که تعیین کند بهبودی ما را تا کجا می تواند ببرد یا اینکه ما چقدر می توانیم بهبود پیدا کنیم. زمانی که ما درقدم دوم دستاویزی یافته و فکر می کنیم که قسمت هایی از آنچه که ما هستیم به هیچ وجه قابل ترمیم نیستند, ما بهبودی خود را دور زده ایم. زمانی که ما این احتمال را بپذیریم که می توانیم بی نهایت بهترشویم و آنچه را که بهبودی می تواند برایمان فراهم کند محدودیتی ندارد به تدریج متوجه می شویم که روحانیت تنها یک روش برای فرارازمشکلات نیست بلکه اگر آن را دائمأ تمرین کنیم, راهی است برای زندگی که دائمأ برای مان هدایای جدید, احتمالات جدید و آگاهی های جدید را به ارمغان می آورد. اگر به خود اجازه دهیم تا به جای ترس از گذشته, به وسیلۀ امید به آینده ترغیب شویم, به همان اندازه که از حرکت نمودن به سمت جلو در شرایط خوب هیجان زده می شویم, از این کار تحت شرایط دشوار نیز هیجان زده خواهیم شد. ما راهی را به سوی زندگی, آزادی و اشتیاق و رشد بی نهایت پیدا کرده ایم. دیگر در قفسی که بواسطۀ فرایند نومیدی برای خود ساخته ایم, زندانی نیستیم. وقتی که به واسطۀ انگیزۀ شورو اشتیاق, امید و هیجان وارد بهبودی می شویم چیز متفاوتی برایمان اتفاق می افتد و ما به درون زندگی خود رها می شویم. از این احساس که باید دائمأ نگران اوضاع باشیم آزاد می گردیم. آزادیم تا ظرفیت قلب خودمان را کشف کنیم : زمانی قلب ما کاملأ بسته بود اما اکنون می توانیم عمیق تر از آنچه که تصورش را می کردیم, دیگران را دوست بداریم و از آنها مراقبت کنیم. بله همانطور که کتاب پایه می گوید, ما یک دورنمای امیدیم. این کتاب راجع به اینکه امید همیشه در حال رشد است, سخن می گوید. امیدی که درطول بهبودی و همچنین طی زندگی هایمان, ما را به سمت جلو می کشاند. ما فقط بهبود پیدا نمی کنیم, ما شکوفا می گردیم. برنامۀ NA ابزار زندگی کردن را دراختیار ما می گذارد. کار بهبودی پایان ناپذیر است اما درعین حال پاداش های حاصله از زندگی به روال برنامه نیز همیشگی می باشند. ما با هدف بهبود دادن به شرایط زندگی مان و همچنین ایجاد و ایجاد دوبارۀ یک زندگی که مطابق دورنمایمان باشد, تلاش می کنیم. اغلب به دنبال ایجاد تغییر در ایده ها و طرزفکرمان هستیم. یادمی گیریم دنیا را شفاف تر ببینیم. بابت آن بهبودی که درخود و اطرافیان خود می بینیم, بسیار سپاسگزاریم. پاداش های بزرگ همیشه در انتظارمان هستند مشروط براینکه ما حداکثر تلاش خود را بکارگیریم. انجمن معتادان گمنام پلی است بسوی زندگی و مسیری است که می توانیم درطول زندگی خود طی کنیم. هدیه ای که دریافت می کنیم آزادی است. هرلایه ای از آزادی را که تجربه می کنیم در را بسوی آزادی بیشتری باز می کند. به همین ترتیب هر لایه ای از آگاهی ما را نسبت به آنچه که هنوز نمی توانیم ببینیم, آگاه می نماید. با وجودیکه ممکن است طرز زندگی کردن ما با یکدیگر تفاوت داشته باشد, همۀ مان یک مسیر را طی می کنیم. ما بخاطر پیدا کردن بهبودی, پاک زیستن و دانستن اینکه بدون توجه به موقعیت مان در مسیر بهبودی, سفر ادامه دارد, سپاسگزاریم.