Anonymous

بعضی ها معتقدند فکر خوبی است که بیش از یک راهنما داشته باشند ، تا این که حداقل یکی از آنها در دسترس باشد . این نقشه با وجود یک مزیت اضافی که دارد ، خطر کوچکی هم در پی آن است : مزیت کار در آن است که داشتن سه یا چهار راهنما باعث می شود که در مقایسه با یک راهنما ، تجربه و دانش وسیع تری را در اختیار داشته باشیم . خطری که داشتن چند راهنما دارد این است که بعضی از ما میل پیدا می کنیم همان کاری را انجام دهیم که در دوران مشروبخواری خود انجام می دادیم . بعضی اوقات برای اینکه از خودمان دفاع کنیم و مشروبخواری خود را مورد انتقاد قرار دهیم ، به افراد مختلف داستانهای مختلفی می گفتیم . ما حتی یاد گرفتیم که چگونه مردم را در جهت منافع خود بار بگیریم و در نتیجه مردم اطرافمان تقریبا از گناهمان چشم پوشی می کردند یا این که حتی ما را به خوردن شراب تشویق می کردند. ما شاید از این تمایل درونی خود خبر نداشتیم و این تمایل هم معمولا فاقد قصد شیطانی بود ولی در دوران مشروبخواری مان ، بخشی از شخصیتمان شده بود . بنابراین ، بعضی از ما که چند تا راهنما داشتیم دیدیم که داریک یک راهنما را به جان دیگری می اندازیم ، به اولی یک چیزی می گفتیم و به دومی چیزی دیگر . ولی این حقه همیشه عملی نیست ، چون سخت می شود سر راهنما ها را کلاه گذاشت . آنها این تمایلها را در خودشان داشته اند ولی گاهی اوقات ما می توانیم همان کاری را تا زمانی ادامه دهیم که یک راهنما پیدا کنیم و چیزی کاملا بر عکس آنچه که به راهنمای دیگری گفته ، به او بگوئیم . شاید موفق شویم با هر کلکی شده ، چیزی را که می خواهیم به آنچه که نیاز داریم ، از یک نفر بشنویم . یا اینکه حداقل حرفهای آن راهنما را آنطور که دلخواهمان است تعبیر کنیم .
به نظر می رسد که چنین رفتاری بیشتر بازتاب بیماری ما باشد تا اینکه بخواهد یک تجسس صادقانه برای کمک به روز بهبودی قلمداد شود . وقتی این اتفاق بیافتد ، ما تازه واردها ، کسانی هستیم که بیشترین صدمه را می خوریم .
بنابر این اگر ما یک گروه از راهنماها داشته باشیم ، عقیده خوبی است که کاملا مراقب خودمان باشیم تا اگر دیدیم داریم وارد چنین بازی هایی می شویم ، بجای اینکه سعی کنیم یک راست به سوی هدف بهبودی خود پیش برویم ، جلوی خودمان را بگیریم .