Anonymous

شاید چندان انگیزه ای نباشد که یک راهنما بخواهد با رهجویش که غزش کرده کار کند و این یک لحظه خطیر و بسیار سخت برای هر دوی آنها است .
ممکن است راهنما حاظر به ادامه نباشد ، و درست در همین جاست که باید نگاه محتاطانه ای نسبت به رفتارش داشته باشد و سعی کند که رفتار میانه ای در پیش گیرد رفتاری مابین نکوهش شدید و یا احساس همدردی شدید . در این حالت تازه وارد احساس سردرگمی و گیجی دارد و احتمالا برایش سخت و دردناک است تا با یک حرکت از نو به نزد راهنمایش و یا گروه برگردد . و به همین خاطر است که خیلی از راهنما ها در این امر پیشقدم شده و به تازه وارد تلفن می زنند و
حالا وقتی که رهجو برگشت ، بهتر است که از کالبد شکافی اتفاقی که افتاده پرهیز شود . و بهترین کار این است که راهنما به رهجو کمک کند تا دوباره بر قدوم اول مرور کرده و اهمیت پرهیز از اولین بار مصرف را برای او گوشزد کند .
بعدها ممکن است که خود رهجو بخواهد در مورد افکاری که او را به سمت مصرف دوباره سوق داده و صحبت کند تا مبادا دوباره این اتفاق برایش بیفتد .
در اینجا نقش راهنما فقط بستگی به دو طرف قضیه دارد .
(خودش و رهجو)
اگر ارهنما از قبل از علائم هشدار دهنده آگاه بوده است ، یک رهجو ممکن است بگوید : "فقط اگر تو به من گفته بودی " و دیگر ممکن است از اینکه او را می دیده اند یاغیگری کند و اما حقیقت در اینجاست که لغزش می تواند یک تجربه آموزنده برای هر دو طرف باشد چه راهنما و چه رهجو.
برای راهنما می تواند نیرویی باشد تا او را بیشتر به سمت فروتنی ببرد و به او یاد آوری کند که هیچگاه یک شخص نمی تواند هوشیاری دیگری را حفظ و یا تضمین کند و همانطور که قدم دوازدهم می گوید :
"ما سعی در رساندن این پیام داشتیم ..."
مخصوصا ، راهنمای خوب کسی است که بر بازگشت رهجوی لغزشی به برنامه پافشاری می کند و یک رابطه راهنمایی خوب به مقدار زیادی به درجه درک و عشقی دارد که گروه و یا افراد برنامه نسبت به لغزشی کرده ها در برنامه ابراز می دارند.
لغزش می تواند سکوی پرتاب ، برای شخص باشد . لغزش کردن بخاطر این است که شخص قدم یک خود را درست کار نکرده است .