Anonymous

«لیستی از تمام کسانی که به آن ها آزار داده بودیم، تهیه کردیم و درصدد جبران خسارت از آن ها شدیم»

قدم هشتم و نهم در ارتباط با روابط شخصی ما می باشد. ابتدا نظری به گذشته می اندازیم و کوشش می کنیم در مواردی که مقصر بوده ایم، به تشخیص آنان بپردازیم و سپس مجدّانه در صدد رفع آن ها، اقدام به عمل بیاوریم و بعد با پاک سازی آن موانع و درک جدید، می توانیم احتمالاً بهترین روابط را با تمامی کسانی که می شناسیم برقرار کنیم.
چنین کار دشواری که می بایست با مهارت هرچه بیشتر انجام شود، امکان پایان آن ممکن است بوجود نیاید. فراگیری این نکته که چگونه می توان در نهایتِ صلح و برادری با همکاران و انسان های دیگر زندگی نمود، ماجرای چشم گیر و تکان دهنده ای می تواند باشد. هر الکلی دریافته است پیشرفت او در این مقطع تا جایی که زمان را به عقب برگرداند و مروری بر خرابی هایی که از خود بر جای گذاشته تا حدودی قابل انجام است. مبادرت به چنین کاری را به هنگام تهیه ترازنامه اخلاقی تا حدی انجام داده استو حال زمان آن رسیده، که می بایست با کوششی دو برابر معین کند، با چند نفر و چگونه صدمه رسانده است. دوباره باز نمودن جراحات روحی که بعضی قدیمی و برخی فراموش شده و پاره ای هنوز مانند زخمی چرکی دردناک می باشد، مثل یک عمل جراحی ظاهراً بی مورد و بی نتیجه به نظر می رسد. اما چنان چه ابتدای کار با تمایل توام باشد، سریعاً امتیازات بزرگی به وجود می آیند. از جمله آن که با از بین رفتن موانع یکی پس از دیگری، از شدت درد هم کاسته خواهد شد.
این موانع هر قدر هم واقعی باشند، مشکل ترین آن ها با بخشیدن سر و کار دارد. لحظه ای که به فکرِ رابطه قطع شده یا بیمارگونه با شخص دیگری می افتیم، احساسات ما حالت دفاعی می گیرند. برای فرار از نگرشِ کارهای نادرستی که به دیگران روا داشتیم با رنجیدگی توجه مان را به روی عمل ناشایستی که درباره ما انجام داده اند، می گذاریم.
مخصوصاً اگر رفتار زننده ای هم از او سر زده باشد، پیروزمندانه این بدرفتاری را به عنوان عذر موجه و در جهت ناچیز شمردن و به دست فراموشی سپردنِ اشتباه خودمان تلقی می کنیم.
این موقع است که باید مچِ خودمان را بگیریم و در حقیقت دیگ به سه پایه نمی تواند بگوید رویت سیاه است. به خاطر داشته باشیم که الکلی ها تنها کسانی نیستند که به وسیله چنین حساسیت بیمارگونه ای آشفته می شوند و از آن گذشته حقیقت این است که رفتار ما به هنگام مشروب خواری، باعث تشدید عیوب دیگران گردیده است. مکرراً از صبر و تحملِ بهترین رفقای خود سوء استفاده کرده و کاسه صبرشان را لبریز نمودیم و بدترین رفتارها را در کسانی که حتی اساساً آن چنان ما را تحویل نمی گرفتند سبب شدیم. در بسیاری از موارد با عده ای که خود مبتلا به این بیماری هستند و آنهایی که ما ناراحتی شان را تشدید می کنیم سر و کار داریم. حال چنان چه می خواهیم طلب بخشش باری خودمان کنیم، چرا نباید آن ها را ببخشیم؟ همگی آن ها را؟
هنگام تهیه فهرستِ کسانی که آزار داده بودیم، اکثراً به مانع سخت دیگری برخوردیم. زمانی که متوجه شدیم که ما در حال تدارک دیدن و اعتراف به رفتار بدِ خود، به طور رودررو به کسانی که آزار داده ایم هستیم، شوک سختی به ما دست داد. با وجود این که با شرم ساری به خود جرات دادیم که اعمال ناپسند خود را نزد خداوند و یک انسان دیگر اقرار کنیم، لکن تصور ملاقات یا حتی نوشتن نام اشخاص مورد نظر مارا مستاصل نمود.
مخصوصاً زمانی که به خاطرمان آمد که با التفات ناچیزی روبرو خواهیم شد. دسته دیگری هم وجود داشتند و آنان کسانی بودند که خوشحال و بی خبر از صدمۀ حاصل بودند. فریاد برآوردیم: آخر نباید گذشته ها گذشته باشند؟ چرا در مورد این اشخاص اصلاّ باید به فکر آن ها باشیم؟ چنین افکاری که غرور و ترس دست به دست هم داده بودند، باعث تاخیر در تهیه فهرست تمام کسانی که آزار داده ایم می شد.
بعضی از ما به موانع دیگری برخوردیم. به این ادعا متکی شدیم که هنگام مصرف به هیچ کس به جز خودمان ضرر نرساندیم. خانواده ما زجر نکشید، چرا که همیشه مخارج را پرداخت کرده و ندرتاً در منزل مشروب خواری می کردیم. همکاران ما ناراحتی نکشیدند به خاطر آن که معمولاً در محل کار بودیم. به شهرت ما لطمه ای وارد نشده بود، برای آن که اطمینان داشتیم معدودند کسانی که از مصرف ما مطلع بودند. کسانی هم که می دانستند، گه گاهی به ما اطمینان می دادند که بالاخره تا خرخره مشروب خوردن تنها ایراد یک انسان خوب می تواند باشد. بنابراین چه زیان واقعی زده ایم؟ نه بابا، حقاً با چند معذرت خواهی به طور خودمانی، می توانیم اوضاع را سروسامان دهیم.
چنین برداشتی نتیجه نهایی از فراموش کاری عمدی است که آن را فقط می توان با بررسی صادقانه و از ته دل، نیت ها و اعمال را تغییر داد.
با وجود آن که در بعضی از موارد نمی توانیم ابداً جبران خسارت کنیم و در برخی دیگر اقذام خود را می بایست به تاخیر بیاندازیم، لیکن لازم است که بررسی دقیقی از زندگی گذشته خود با دیگران به عمل آوریم تا اثر آن را در دیگر افراد مشخص نماییم. شاید در بسیاری از موارد، زیانی که با دیگران زده ایم چندان سنگین نبوده است، ولی ضرر عاطفی ای که به خود وارد کرده ایم می تواند قابل ملاحضه باشد. صدمات احساسی که گاهی فراموش می شوند، می تواند در ضمیر ناخودآگاه وجود داشته باشند. مواقعی که احساسات ضد و نقیض بروز می کنند، باعث هیجانات روحی شده و ما را دستخوش تغییرات شخصیتی نامطلوبی می کند. به همان گونه که هدفِ جبران خسارت از دیگران، اهمیت به سزایی دارد، به موازات آن لازم است با یک امتحان از مشکلات اساسی و روابط خود با دیگران اطلاعات جامعی به دست آوریم. از آن جا که الکلی بودن و روابط تیره با افراد دیگر، بزرگترین عامل گرفتاری ما می باشند، هیچ بررسی دیگری نمی تواند پربارتری را عایدمان سازد. با تفکری اندیشمندانه و آرام درمورد روابط شخصی، می توانیم بینش مان را عمیق تر کنیم و از آن نواقصی که ظاهراً وجود داشتند، می توانیم فراتر رفته و به آن هایی که اساسی بودند و سبب می شدند تا الگویی برای زیست ما شوند، واقع شویم. ما دریافته ایم که دقت در این کار با نتیجه پرباری همراه خواهد بود.
سوال بعدی می تواند این باشد که مقصود از (صدمه زدن) به دیگران چه می تواند باشد؟ چه طور (ضرری) مردم به یکدیگر می توانند وارد سازند؟
برای تعریف عملی از ضرر می توان آن را نتیجه برخورد غرایز که باعث آسیب روحی، عاطفی، ذهنی و جسمی مردم می شود، خواند. چنان چه همیشه بدخلق باشیم، می توانیم عصبانیت را در دیگران ایجاد کنیم، اگر دروغ گفته وانسان دغلی باشیمنه تنها دیگران را از نعمات دنیوی محروم می کنیم، بلکه آرامش خاطر و احساس امن را از آنان سلب نموده و در واقع این اشخاص را به کینه توزی و تنفر دعوت کرده ایم. خودخواهی ما را در مسایل جنسی، حسادت و درد روحی را در آنان تحریک می کند که می تواند به همان گونه تمایل شدیدِ تلافی کردن را به همراه بیاورد.
این گونه رفتارهای غلط به هیچ وجه فهرست کاملی از ایجاد زیان های ما نیستند. حال بیایید قدری درباره آن دسته که نامحسوس تر بوده و معمولاً می توانند آسیب رسان باشند، فکر کنیم. تصور می کنیم که در زندگی خانوادگی خسیس، فاقد حس مسٸولیت، بی عاطفه و رفتار سردی داشته و باز تصور می کنیم، زود رنج و سخت گیر، کم تحمل و خشک باشیم. فرض کنیم در توجه دادن به یکی از افراد خانواده زیاده روی کرده و به دیگران توجهی نمی کنیم. چه اتفاقی رخ خواهد داد؟ زمانی که سعی داریم با همه مثل یک آهن سخت رفتار کنیم و یا مرتباً به آن ها گوشزد کنیم که چگونه ساعت به ساعت زندگی شان را باید ادامه دهند؟ زمانی که در افسردگی غوطه ور می شویم، تاثر به حال خود خوردن از تمام منافذ ما بیرون ریخته و چنین احوالی را به اطرافیان خود سرایت می دهیم، چه اتفاقی رخ می دهد؟ چنین فهرستی از زیان های وارده به دیگران که با ما الکلی ها به طور روزمره سروکار دارند می تواند تا بی نهایتادامه یابد. زمانی که این خصوصیاتِ شخصیتی را به محل کار، مغازه، اجتماع و دیگران می بریم، می توانیم تقریباً به همان نسبت که به خانواده آسیب رسان بوده ایم، زیان آور باشند. با بررسی محتاطانه ای که از تمام روابط انسانی خود به عمل آورده ایم و به طور دقیق معین کردیم کدامیک از خصوصیات ما باعث آزردگی و ناراحتی دیگران شده است. حال می توانیم شروع به زیرورو کردن خاطره خود در خصوص افرادی که مورد توهین قرار داده بودیم، شویم. درباره اطرافیانی که بیشتر صدمه زده بودیم، این کار می تواند مشکل باشد. سپس با به عقب برگشتن هر سال بعد از سالی دیگر در زندگی خود تا آنجا که خاطره یاری می کند، فهرست طویلی درست می شود که اشخاص را به نحوی مورد تاثیر قرار داده ایم. بدیهی است باید هر مورد با دقت مورد سنجش و تامل قرار گیرد.
ما خود را در برابر اعمالی که انجام داده ایم مسٸول می دانیم و در عین حال خطاهایی را که از جانب دیگران چه حقیقی و یا مجازی به ما روا شده، مورد بخشش قرار می دهیم. از قضاوت های افراطی چه درباره خودمان و یا دیگران باید اجتناب ورزیم. نواقص خود و یا دیگران را نباید بیشتر از آنچه که هست جلوه دهیم. یک دید بدون غرض و آرام، هدف راسخ ما می باشد.
هرگاه که قلم با تردید توام می شود به یادآوردن تجربیات دیگران در این گام و مفهوم این قدم برای آن ها در الکلی های گمنام، می توانیم به خود دلگرمی داده و روحیه خود را تقویت کنیم. این آغاز، پایان دوری از همنوعان و پروردگار می باشد.