Anonymous

«به طور مستقیم در هر کجا که امکان داشت از افرادی که زیان رسانده بودیم جبران خسارت کردیم. مگر در مواردی که انجام آن زیاد مجددی بر ایشان یا دیگران وارد کند.»

قضاوت صحیح، وقت شناسی، شهامت و احتیاط از ویژگی های مورد نیاز در برداشتن قدم نهم می باشد.
بعد از تهیّه فهرستی از اشخاصی که به آنان صدمه رسانده ایم، هریک را مورد تفکر قرار داده و کوشیدیم با دارا بودن برخوردی شایسته اقدام کنیم.متوجه می شویم که جبران خسارت به طور مستقیم مشتمل بر چند دسته می شود. مواردب که باید بعد از اطمینان نسبی در این مورد که می توانیم هوشیار باقی بمانیم مورد توجه قرار گیرند، کسانی وجود دارند که چنین کاری را برای شان باید به تعویق انجام دهیم و بالاخره کسانی که هرگز به طور مستقیم نخواهیم توانست به انجام این کار مبادرت ورزیم.
اکثریت ما از بدو ملحق شدن به الکلی های گمنام، شروع به جبران خسارت به طور مستقیم می کنیم. زمانی که به اقوام خود می گوییم که ما با سعی و کوشش برنامه را واقعاً انجام می دهیم، چنین روندی آغاز می شود. در چنین مواردی به ندرت مسئله محتاط بودن و یا موقع شناسی مطرح می باشد. ما می خواهیم با صدای رسا چنین اخبار خوش آیندی را اعلام می کنیم. بعد از اتمام اولین جلسه و یا خواندن «کتاب الکلی های گمنام» معمولاً با عده ای از افراد فامیل می خواهیم ضرری را که به هنگام مشروب خواری بر آنان وارد کرده ایم، به فوریت بر گردن بگیریم. تقریباً همیشه در پذیرا شدن نواقص خودمان که موجبات ناراحتی دیگران را پدید آورده است، می خواهیم فراتر رویم. چنین ضرورتی در مقایسه با خماری صبحگاهی، که شخصیت ما میان عربده کشی و توبیخ فامیل و بقیه که مقصر مسائل ما می باشند، بسیارمتفاوت است. در چنین نشستی ضرورت دارد که فقط نواقص خود را به طور کل پذیرا باشیم. در این مرحله ممکن است عاقلانه نباشد که به تکرار پاره ای از وقایع ناخوشایند مبادرت ورزیم. قضاوت درست ایجاب می کند که صبر و درایت لازمه ی آن است. هر چند که ممکن است کاملاً راغب باشیم تا بدترین خود را آشکار کنیم، اما باید به خاطر داشته باشیم که آرامش فکری خود را نمی توانیم با برهم زدن آرامش دیگران به دست بیاوریم.
همین روال نیز در  دفتر یا کارخانه صادق است. به فوریت درباره ی آن عده ای که درمورد مشروب خواری ما مطلع بوده اند و از این رو مورد تاثیر قرار گرفته اند باید تفکر کنیم. معهذا در چنین مواردی در مقایسه با افراد فامیل احتیاج به احتیاط بیشتری داریم. شاید برای چند هفته بهتر است گفتگویی به عمل نیاوریم. اولاً به طور معقولانه ای بهتر است مطمئن شویم که در پرتو الکلی های گمنام هستیم، سپس به آنها درباره ی الکلی های گمنام و کاری که ما می خواهیم انجام دهیم صحبت کنیم. با چنین زمینه ای می توانیم با طیب خاطر زیان های وارده را تقبل کرده و عذرخواهی کنیم. تعهدات مالی و یا غیر از آن را چنان چه می توانیم می پردازیم و یا قول پرداخت آن را می دهیم. واکنش سخاوت مندانه اکثر افراد به چنین خلوص نیتی غالباً ما را به شگفتی دچار می کند. حتب آنان که انتقادات موجهی درباره ما ابراز کرده بودند با اولین برخورد، بیش از نیمی از راه را با ما همراهی می کنند.
چنین فضایی که شامل تمجید و تعریف می باشد، می تواندتعادل را بر هم زده و باری انجام چنین کاری هیجان بیشتری را در ما تولید کند، که ارضا شدنی در آن وجود نداشته باشد. و یا چنان چه در مواردی نادر با استقبال سردی مواجه شویم، وسوسه سبب می شود که به جروبحث بپردازیم و منظور خود را با اصرار و منظور خود را با اصرار ابراز کنیم و یا شاید دچار بدبینی و یاس شویم. لکن چنان چه خود را از قبل آماده کرده باشیم، چنین واکنش هایی سبب انحراف ما از هدف اصلی نخواهد شد.
بعد از کوشش های ابتدایی برای جبرانِ خسارت، احتمالاً احساس آسودگیباعث می شود نتیجه گیری کنیم که کار ما به پایان رسیده است و خیال تکیه زدن به افتخارات خود را در سر بپرورانیم. وسوسه ی فرار از رویارویی هایی که ممکن است ترس آور و تحقیر آمیز باشند و هنوز به انجام نرسیده اند می تواند شدید باشد. گاهی برای شانه خالی کردن از این مسائل دلایل معقولی برا  خود می تراشیم و یا کار را به تعویق می اندازیم، به این تصور که وقت مناسبی فرا نرسیده است. حقیقت این است که شانس های متعددی داشتیم تا خطاهای جدی را اصلاح کنیم، بنابراین لزومی ندارد زمانی که از واقعیت فرار می کنیم، آینده نگری را بازیچه دست قرار دهیم.
هنگامی که در این زندگی نوین احساس اطمینان می نماییم و روس و رفتار ما سبب قانع کردن دیگران می شود، شایسته است با صداقت کامل با آنان که صدمه شدیدتری رسانده ایم و یا حتّی آن دسته که از خسارات وارده آگاهی ندارند گفتگو کنیم. تنها استثناء در مواردی است که این کار زیان واقعی بر آنان وارد کند. چنین گفتگوهایی را می توان به روش دوستانه و طبیعی انجام داد. امّا چنان چه شرایط، امکان این کار را ایجاد نکند، با شهامت کامل با افرادی که لازم  است روبرو شده و صحبت خواهیم کرد. بدین ترتیب با کسانی که مواجه می شویم لزومی ندارد با ابراز پشیمانی خود را غرق کنیم. امّا در جبران مافات، باید بدون رو دربایستی و با گذشت باشیم.
تنها ملاحضه ای که در افشا نمودن زیان های وارده بر دیگران باید در نظر داشته باشیم این است که در بعضی موارد بازگویی مطالب می تواند شدیداً شخص و یا دیگران را صدمه بزند. برای مثال روابط نامشروع زناشویی را نمی توانیم با همسر خود که بویی از ماجرا نبرده است مطرح سازیم. به همین طریق اشخاص سومی که در این ماجرا به نحوی مرتبط هستند. دخالت دادن رفتار دیگران مسئولیت ما را تخفیف نخواهد داد.
بسیاری از سوالات نیش داری که باعث تشدید مسائل می شوند، می توانند در این قسمت اساسی مطرح باشند. مثلاً در محل کار با قرض گرفتن و یا تقلب، مخارج مشروب خواری خود را فراهم سازیم. فرض کنیم چنین عملی با پنهان کاری بر ملا نشود، آیا سریاً مبادرت به اعتراف می ورزیم تا از محل کار اخراج شویم؟ آیا در جبران خسارات آن قدر صریح و رُک هستیم که برای مان اهمیتی نخواهد داشت به فامیل و منزل چه خواهد گذشت؟ آیا نخست با کسانی که به سختی آسیب دیده گفتگو و صحبت خواهیم کرد؟ آیا موضوع را با راهنما یا یک شخص روحانی مطرح نموده و از خداوند طلب کمک و راهنمایی می کنیم و در عین حال تصمیم می گیریم بدون توجه به جوانب امر اعمال ما صحیح و اصولی باشد؟ بدیهی است که یک پاسخ کلی برای تمام معمّاها موجود نیست. امّا در تمام شرایط احتیاج به تمایل کامل و فوریت در عمل برای جبران خسارت ضروری می باشد.
بالاتر از همه نباید به خاطر ترس، چنین اقدامی را به تاخیر انداخت. قبول مسئولیت، پذیرا بودن اعمال گذشته و رفاه دیگران همان روح این گام است که چکیده قدم نهُم می باشد