تشخیص رنجشها و رهایی از آنها
«میخواهیم با واقعیت گذشته خود روبرو شویم، آن را همان طور که بود ببینیم و از آن رهایی یابیم تا بتوانیم در امروز زندگی کنیم.»
کتاب پایه
v
بسیاری از ما در اوایل دوران بهبودی در تشخیص رنجشهای خود مشکل داشتیم. در آن هنگام در حالی که قدم چهارم در مقابل ما بود، نشستیم، بارها و بارها فکر کردیم و سرانجام نتیجه گرفتیم که هیچ رنجشی نداریم. احتمالاً به خود میقبولاندیم که از این گذشته خیلی هم غمگین نیستیم.
انکار ناآگاهانه رنجشها از شرطی کردن اعتیاد نشأت میگیرد. اغلب احساسات ما عمیقاً مدفون شدند. پس از گذشت مدتی از بهبودی، حس جدیدی از درک به وجود میآید. عمیقترین احساسات مدفونشده ما کم کم ظاهر میشوند و رنجشهایی که تصور داشتن آنها را نمیکردیم، ناگهان بروز میکنند.
وقتی این رنجشها را بررسی میکنیم، شاید وسوسه شویم برخی از آنها را با خود نگاه داریم، به خصوص اگر به نظر ما "موجه" باشند. اما آنچه باید به خاطر بسپاریم این است که رنجشهای "موجه" درست به اندازه رنجشهای دیگر دردسرآفرین هستند.
با رشد آگاهی ما از مصبت های مان ، مسئولیت ما برای رهایی از آنها نیز بیشتر میشود. دیگر نباید به این رنجشها متکی باشیم. میخواهیم خود را از چیزهای نامطلوب رها کنیم و خود را برای دستیابی به بهبودی آزاد سازیم.
v
فقط برای امروز: وقتی رنجشی را شناسایی میکنم، آن را همان طور که هست میبینم و خود را از آن رها میکنم.
مشارکت،تجربه،نیرو،امید
قطع وابستگی تمرین می خواهد....
گه گاهی قطع وابستگی برایم سخت بوده است .بیماریم باعث شده بود که باور کنم می توانم حرفی بزنم یا کاری انجام دهم تا به تغییر زندگی معتا د کمک کنم.هر چند روش من با کمک ٫تظاهر ٫سرزنش و نالیدن هیچ وقت نه زندگی مرا بهتر کردند نه زندگی معتادم را .با کمک نیروی برتر از طریق برنامه نارانان یاد می گیرم با عشق رها کنم.
با وجود اینکه در نارانان هستم هنوزهم روز های بسیاری هستند که می خواهم از معتاد پرس و جو کنم تا مطمئن شوم راه هایی که توصیه کردم دنبال کرده است.اما در عوض برنامه ام را به یاد می آورم و روش هاب سالم تری را انتخاب می کنم یاد آوری به خودم که در مقابل بیماری اعتیاد عاجزم ٬به من کمک می کند تا از کار های دیگران رهاشوم.
بهبودی معتاد کار معتاد کار معتاد است .من فقط می توانم مسئول بهبودی فردی خودم باشم.
آرامش زمانی به دست می آید که من بفهمم نیروی نیروی برتری وجود دارد که هم من و هم معتاد را دوست دارد و از ما مراقبت می کند .قطع وابستگی با عشق ٫دل کندن نیست بلکه سپردن معتاد و اراده ام به مراقبت عاشقانه نیروی بزرگتر از خودم است.
تفکری برای امروز:
نشریات نارانان به من یاد آوری می کند که قطع وابستگی بدون تمرین فقط یک نظریه ذکر شده در یک جزوه است.قطع وابستگی مستلزم صرف وقت و تمرین است.دوستان نارانانی مرا در این مسیر نگه می دارند .هر روز برای احساس رهایی از وابستگی کار خواهم کرد.
شهامت عوض شدن
امروز فرصتی است تا احساس خوبی نسبت بخودم داشته باشم .میتوانم برای محکم کردن رابطه ای یا رسیدن به هدفی و یا برای داشتن احساس بهتری نسبت به خودم قدم مثبتی بردارم ،با علم به اینکه سفر هزار فرسنگی با قدم اول شروع میشود . احتمالا راهنمایی برای خودم انتخاب میکنم یا به یک تازه وارد خوشامد میگویم یا در جلسه الانان دیگری شرکت میکنم . میتوانم ورزش کنم ، برای چکاب از دکتر وقت بگیرم ، به موسیقی گوش داده یا کمد را تمیز کنم ، میتوانم نامه ای برای یک دوست قدیمی بنویسم .یا وقتی را در خلوت و در آرامش و سکوت با خود بگذرانم . میتوانم کاری انجام دهم که از آن میترسم .فقط برای تمرین ممکنست مایحتاج دوستی را که بیمار است برایش تهیه کنم ،یا پایه لق میزی را درست کنم و یا برای تقویت ذهن کتاب بخوانم . میتوانم روی یکی از گامهای 12 قدم تمرکز کرده یا تجربیاتی را با دوستی که آمادگی شنیدن دارد رد و بدل کنیم .
یاد آوری امروز
راههای زیادی برای پیشرفت کیفی زندگی وجود دارد بجای غصه خوردن در مورد آنچه نمی توانم انجام دهم یا ندارم ، حرکتی مثبت در زندگیم برای امروز انجام می دهم . "بزرگترین هنر در زندگی ،استفاده درست از لحظه طلاییفرصت و بدست آوردن بهترین چیز ممکن که در دسترس ما می باشد است"
روز به روز
ترس‌های مبهمی تمام وجودم را فرا گرفته بود، به‌طوری که هیچ امیدی به آینده‌ی تاریک و ترسناک نداشتم. در نهایت به دنبال یک هدف غریزی و کوچک بودم، فقط زنده بمانم و برای آن جنگ کنم. این ناامیدی مثل یک قطره جوهر در یک ظرف آب زلال در حال پخش شدن بود و من تنها در کنار این ظرف نگران و غمگین روزهایم را با درد و حسرت و ترس سپری می‌کردم. افکارآزار دهنده‌ای مثل من کی هستم؟ کجا می‌روم؟ چرا به دنیاآمدم؟ و... امروز رهایی از عادت و وابستگی‌ها به آرامی صورت میگیرد. چرا وقتی در دامان امن برنامه هستم، اجازه نمی‌دهم دیگران آزاد باشند و گرفتار صدمات بیماری خودخواهانه‌ی من نشوند؟ من به‌خاطر زنده بودن، هشیار شدن و آرامش درونی از خداوند تشکر میکنم! آیا به‌خاطر این همه نعمت و باز شدن چشمانم و تفکرات جدیدم به جای تخیلات و توهمات به خداوند و خودم صبح بخیر گفته‌ام. به دیگران چطور؟ آیا آنها را دوست‌دارم؟ یا می‌خواهم مثل رابینسون کروزوئه تنها در جزیره‌ای دور افتاده از تمدن و بشریت باشم؟ من آرامشی را که اکنون پس از طی کردن سالیان دراز و دردناک گذشته پیدا کرده‌ام محترم می‌شمارم.
پس از سختی‌ها نوبت آرامش است!
مراقبه روزانه
وقتی اشتباهی کوچک اصلاح شود، به اشتباهی بزرگ تبدیل نمی شود.
در یکی از جلسات، یکی از اعضاء داستان تکان دهنده ای را مشارکت نمود. او پس از شش سال قطع مصرف لغزش کرده بود. چگونه این اتفاق افتاده بود؟
در مراسم تدفین خواهر دو قلویش، شخصی برای تسلی دادن سیگاری به او تعارف کرده بود. اکنون پس از سه سال هنوز در حال مصرف است. اعتیاد بی رحمانه و کشنده حمله می کند. آیا این بدان معناست که من همیشه در خطر لغزش هستم؟ البته نه!
همیشه امید هست. کسانی هستند که همیشه از من حمایت و در مصایب و مشکلات مرا تشویق می کنند.
من با شرکت مرتب در جلسات و مطالعه نشریات به ارتقاء کیفیت زندگی ام می پردازم. هستند کسانی که بدون شرکت در جلسات نیکوتینی های گمنام تا آخر عمر در قطع مصرف باقی می مانند اما مسلماً آنان از لحاظ احساسی و روحی رشد چندانی نخواهند داشت.
ممکن است بعضی اوقات به دلیل شرایط روحی تمایل به شرکت در جلسه را نداشته باشم، اما می دانم علیرغم میل باطنی وقتی در جلسه شرکت کنم در آن جا با شرایطی رو به رو می شوم که همه چیز تغییر می کند و از حال و احساس مناسبی برخوردار می گردم.
برای امروز، از تجربه اعضاء استفاده می کنم و تجربه ام را با آنان به مشارکت می گذارم.
