فقط شاید...
«چیزی هست که بیشتر از هر چیز دیگر ما را در بهبودی شکست میدهد؛ آن چیز بیتفاوتی یا بیصبری نسبت به اصول روحانی است.»
کتاب پایه
v
وقتی برای اولین بار به NA آمدیم، بسیاری از ما در پذیرفتن اصول روحانی این برنامه مشکلات زیادی داشتیم—و آن هم به دلایل کافی. فرقی نمیکند که برای کنترل اعتیاد خود چقدر تلاش کردهایم، در هر حال، خود را عاجز یافتهایم. از هر کسی که پیشنهاد داد برای ما امید وجود دارد، عصبانی و دلسرد شدیم، چون فکر میکردیم بیشتر میدانیم. عقاید روحانی ممکن است بر زندگی سایر افراد تأثیر گذاشته باشد، اما نه بر زندگی ما.
با وجود بیتفاوتی یا بیصبری نسبت به اصول روحانی، به سوی معتادان گمنام جذب شدیم. در آنجا سایر معتادان را دیدیم. آنها هم جایی بودهاند که ما بودهایم و عاجز و نومید هستند، اما با این وجود، نه تنها راهی برای قطع مصرف بلکه راهی برای پاک زندگی کردن و لذت بردن از آن پیدا کردهاند. آنها از اصولی روحانی صحبت میکنند که راه دستیابی به زندگی جدید بهبودی را برایشان هموار ساخته است. این اصول برای آنها فقط حرف نبود، بلکه بخشی از تجربه عملی آنها بود. بله، ما دلایل کافی برای تردید داشتیم، اما این اصول روحانی که اعضای NA از آن سخن میگفتند، واقعاً مؤثر به نظر میرسید.
وقتی این موضوع را پذیرفتیم، لزوماً هر عقیده روحانی که شنیده بودیم را نپذیرفتیم. اما کم کم فکر کردیم که اگر این اصول برای دیگران مؤثر بوده است، فقط شاید برای ما نیز مؤثر باشد. این تمایل، برای شروع کافی بود.
v
فقط برای امروز: شاید اصول روحانی که در NA بیان میشود، برای من مؤثر واقع شود. حداقل تمایل دارم نسبت به این احتمال روشنبین باشم.
مشارکت،تجربه،نیرو،امید
توقعات....
حدود یک هفته قبل یا بیشتر معتاد مرتب می گفت که این بار واقعا قصد دارد به یک برنامه باز پروری برود.علائم نشان می داد که این بارقصدش جدی است.
به او گفتم با چند جا تماس بگیرد .در برابر تعجب من او این کار را انجام داد.
در این مدت از شادی بالای ابر ها بودم و تمام شب با سؤالهای درون ذهنم سر و کله می زدم .آیا تلفن می زند؟آیا وقتی با او موافقت کنند به آنجا میرود؟
آیا تا پایان برنامه آنجا خواهد ماند یا فقط یکی دو روز می ماند؟
به یاد می آورم بار آخری که معتاد موافقت کرد به یک برنامه بهبودی برود من پر از شادی وامید و انتظار بودم .وقتی قبل از اتمام دوره آنجا را ترک کرد به هم ریختم آنقدر نا امید شده بودم که خشم تمام وجودم را گرفته بود.هفته ها از لحاظ روانی پریشان و بیمار بودم چون او کاری را که فکر می کردم برایش بهتر است را انجام ندا ده بود.
اما این بار فرق دارد چون من زیبایی روز به روز زندگی کردن را یاد گرفته ام .هم چنین به این درک می رسم که آرزوهای من برای دخترم فقط آرزوست .پیام نارانان به من می آموزد که هیچ کنترلی روی معتاد ندارم .نباید انتظار داشته باشم به دنبال کمک باشد و هیچ توقع دیگری نداشته باشم .فقط می توانم امید وار باشم به دنبال بهبودی برود اما انتظار دیگری از او نداشته باشم .دیگر آشفته نمی شوم .از نظر عاطفی و جسمی مریض نمی شوم چون یاد گرفته ام ابتدا باید به خودم فکر کنم و اجازه ندهم بیماری اومرا نابود کند.
تفکری برای امروز:
میدانم که با ابزار نارانان می توانم مانع توقعات بشوم و امید داشته باشم .اکنون به نیرویی که مستقیما ازنیروی برترم در یافت می کنم پی می برم.اعتراف به این منبع نیرو سپاسگزاری است
شهامت عوض شدن
من برای رها کردن دوستان نه چندان نزدیک که وابستگی چندانی به آنها ندارم ،آسان است . دریافته ام که وقتی کسی را رها کرده ام براحتی میتوانم انتقاد ها و ترشرویی های دیگران را در مورد آن شخص بدون اینکه تحت تاثیر قرار گیرم ، بشنوم . اما اگر افراد خانواده ام چنین برخوردی داشته باشند . اغلب جنبه منفی مسائل مرا تحت تاثیر قرار میدهد .رفتار خودم به من نشان می دهد که من در انتخاب نوع برخوردم در قبال نقطه نظرها و حالات مردم مختار هستم آنچه با مقایسه این دو حالت در می یابم این است که رها کردن باعث میگردد قبل از اینکه به شرایط دیگران توجه کنم به وضعیت خودم توجه داشته باشم . بدین ترتیب میتوانم براحتی منفی بافی یا خشم اطرافیان را دیده و بشنوم بدون اینکه خودم دچار منفی بافی یا خشم و عصبانیت شوم . من مجبور نیستم فقط به این خاطر که شخص مورد علاقه ام درگیرست روز بدی داشته باشم .این آگاهی بمن اجازه میدهد به همه و خودم بدون هیچ دخالتی احساسی را که دارم ، داشته باشم .
یاد آوری امروز
اگر قبل از اینکه بر روی حالت و وضعیت کس دیگری تمرکز کنم ،بر روی خودم متمرکز میشوم ، در می یابم که احساساتی در من وجود دارد که باید به آنها توجه کنم . من امروز به یافتن این لحظات در خودم می پردازم .
"ما توجه خود را از روی رفتار دیگری برداشته و زندگی شاد تر و هدفمند تری را می گذرانیم . زندگی در خور و مناسب ، زندگی که توسط قدرت مافوق قدرت ما راهنمایی میگردد .
روز به روز
اصول خودیاری قدمها می‌آموزاند که توجیه کارهای نادرست و حق بجانب دانستن خود، دو سد اساسی در راه پیشرفت معنوی است، که نیاز رُشد و تغییرات برای من است، توجیه کردن کارهای ناسالم من را به این نتیجه می‌رساند که همیشه حق با من است. صالح دانستن خودم من را به این نتیجه می‌رساند، که من از سایر انسان‌ها برترم. این دو مانع موجب می‌شوند که در ارزیابی خود و موقعیت‌های اشتباه گذشته‌ام که مانع از رسیدن من به آرامش بود، دچار خود بزرگ‌بینی و خودشیفتگی شوم و این افکار و عملکرد من را از مسیر رهایی از عادت و وابستگی و هم‌وابستگی دور می‌سازد. امروز از خود می‌پرسم چرا اینطور هستم؟ آیا می‌خواهم اشتباهات گذشته را که مرا به ورشکستگی کشاند را دوباره تکرار و امتحان کنم؟ آیا میدانم تکرار یک اشتباه و انتظار نتیجه‌ی متفاوت از آن دیوانگی است؟ خدایا به من کمک کن تا از (همیشه حق با من است) دست بردارم. خداوندا: پذیرشی به من عطا کن، که مسؤلیت اشتباهاتم، که تنها راه رهایی از احساسات منفی و دردآور است را اقرار و رها کنم خداوندا: شهامتی به من عطاکن تا مسؤلیت ندانم کاری‌هایم را بپذیرم.
ما با اشتباه کردن تجربه کسب می‌کنیم!
مراقبه روزانه
نفسی عمیق بکش! ما معمولاً منتظر چیزهایی هستیم که همچون ضرب گلوله ای دردناکند. چرا در همان لحظات انتظار بی هیچ دلیلی نفسی عمیق نکشیم؟!
وقتی با چیزی ناآشنا روبرو می شدم چیزی مرا وادار به مصرف می کرد. با اولین پک، ترس و اضطراب کاهش می یافت و برای روبرویی با هر مورد ناآشنائی آماده می شدم. با شرکت در جلسات و برداشتن قدم ها، عشق ورزی به خود را آموختم و ترس از روبرو شدن با نا شناخته ها از میان رفت. همچنین به این باور رسیدم که قرار نیست همه مرا دوست داشته باشند.
برای امروز، از خداوند بابت رهایی از ترس های واهی و قدرت روبرو شدن با ناشناخته ها بدون مصرف نیکوتین سپاسگزارم.
