نیروی موجود در گروه
«شناخت ما از نیرویی برتر به خود ما بستگی دارد....میتوانیم آن را گروه یا برنامه بنامیم و یا آن را خداوند بنامیم.»
کتاب پایه
v
بسیاری از ما تا وقتی عمق عجز خود در برابر اعتیاد را کاملاً نپذیریم، در شناخت نیرویی برتر مشکل خواهیم داشت. اما وقتی این مسئله را بپذیریم، اکثر ما حداقل تمایل داریم به درخواست کمک از نیرویی برتر از بیماری خود توجه کنیم. اولین تماس عملی ما با این نیرو در گروه NA است. احتمالاً اینجاست که باید شروع به گسترش شناخت خود از خداوند کنیم.
عشق بیچون و چرایی که اعضای NA در هنگام کمک به یکدیگر بدون انتظار پاداش ابراز میکنند، گواه بر وجود این نیرو در گروه است. تجربه جمعی گروه در بهبودی، خود نیرویی برتر از ماست، چراکه گروه از چیزهای مؤثر و غیر مؤثر دانش تجربی دارد. این حقیقت که معتادان هر روز شرکت در جلسات NA را ادامه میدهند، نشانهای از حضور نیرویی برتر است، نیروی جذاب و مهربانی که به پاک ماندن و رشد معتادان کمک میکند.
همه این مسائل گواه بر وجود نیرویی است که در گروههای NA پیدا میشود. وقتی با ذهنی باز به اطراف نگاه میکنیم، هر یک از ما قادر به تشخیص نشانههای دیگری از این نیرو خواهیم بود. تا وقتی راهی را برای شرکت دادن این نیرو در زندگی روزانه خود پیدا میکنیم، فرقی نمیکند آن را خداوند، نیرویی برتر یا چیز دیگری بنامیم.
v
فقط برای امروز: چشم و ذهن خود را بر نشانههای نیرویی که در گروه NA من وجود دارد، باز میکنم. از این نیرو برای پاک ماندن کمک میخواهم.
مشارکت،تجربه،نیرو،امید
آسایش خاطر
وقتی وارد نارانان شدم یکی از اولین چیزهایی که توجه مرا جلب کرد، اعضایی بودند که به نظر میرسید بسیار آرامش دارند و در مورد رها کردن خیلی مشارکت میکردند. با اینکه ممکن بود آشفتگی آنها را احاطه کرده باشد ولی هنوز درباره رها کردن واعتماد به یک نیروی برتر که سلامت عقل وآسایش خاطر آنها را حفظ میکند،صحبت میکردند.
یاد میگرم که من هم باید مانند دیگران رها کنم. مثلا هیچ کنترلی روی متروییکه مرا سر کارم میبرد ندارم که مرا به موقع سر کار میرساند یا نه، درست همان طور که هیچ کنترلی روی معتاد زندگیم ندارم. یکی از اعضای نارانان می گفت:"ما مجبوریم وقتی مورچه ها از سر وکولمان بالا میروند فیل را رها کنیم."
آیا امکان دترد راهی بهتر از تسلیم شدن، در زندگیم وجود داشته باشد؟
تفکری برای امروز : متوجه شده ام که وقتی به خودم اجازه میدهم رها کنم وبه خدا بسپارم آرامش وآسایش خاطر وجود دارد. وقتی میگذارم نیروی برترم اوضاع را کنترل کند در بیشتر موارد نتایج بهتری به بار می آید.
"ما دریافته ایم که راه حل عملی هر مشکلی در بکار گیری این قدمهاست"
کتابچه آبی نارانان
شهامت عوض شدن
در برنامه الانان دریافتم که نیازمند ایجاد تغییر در خود هستم . بعد از عمری زندگی با بیماری الکلیسم ، در باره خودم بطور مناسب فکر نکردم و نهایتا این که باور نداشتم که هر چیز خوبی میتواند از تلاشهایم سرچشمه بگیرد . من با مشاهده کرم ابریشمی که پسرم داشت . خیلی خوب یاد گرفتم کرم ابریشم موجودی فربه و شکمو است .ولی از بدن خودشان میتوانند چیزهای زیبایی بوجود آورند آنها را در این موضوع انتخاب دیگری ندارند . آنها به دنیا آمده اند تا این زیبایی را خلق یا بیان کنند .....من همچنین میتوانم با تغییر دادن نگرش های خود شکنانه ام برخی چیزهای منفی را به چیزهای نثبت تبدیل منم . من تبدیل به یک موجود انسانی زیبا میشوم . من با این زیبایی های درونم متولد شده ام و اگر فقط به خودم اجازه دهم ، میتوانم آن را به راحتی بیان کنم . برنامه الانان به من آموخت که در زندگیم ، اول عشق را لحاظ کنم و "شکر" که سنگ بنای بهیودی من است ، جذابیتی ناپیدا را با وضوح تمام به عرصه می آورد
یاد آوری امروز
حالا هر روز میتوانم مختصری ابریشم درست کنم و به هر چیزی که دست میزنم آنرا تبدیل به چیز ارزشمندی کنم . من مجبور نیستم که به گذشته زشت خود بنگرم مگر اینکه بخواهم از آن چیزی یاد بگیرم ، یا اینکه برای بهتر کردن موقعیت فعلی استفاده کنم . یا زیبایی هایی را که پشت راز های قدیمیو نگرشهای خوشبینانه پنهان شده است را رها سازم . میخواهم از بابت اینکه آدم با شکوهی میشوم ، خوشحال باشم . " گاهی اوقات لازم است که به چیزی محبوب بودنش را یاد آوری کنیم تا بالاخره خودش از درون شکوفا شود " .
روز به روز
سال‌ها جنگ کردن با دنیا و درگیری با افراد و خستگی در اثر تلاش‌های بی‌نتیجه باقی‌مانده از این جنگ بدون پیروزی، حاصلی جز اسارت در وابستگی‌های دنیوی و مادی برایم نداشت. آیا تکنون نیازی به صلح و استراحت ندارم؟ آیا پایان هر جنگی در انتها به صلح ختم نمی‌شود؟ آیا دیوانگی نیست که در یک جنگ بی‌حاصل باز در حالت جنگی و آماده‌باش باشم؟ آیا آمادگی دارم به زندگی که حق مسلم هر موجود زنده است برگردم؟ زندگی کردن در دنیایی که ساخته و پرداخته ذهن بیمار من در جهت خواسته‌های خودخواهانه حاصلی جز یأس و درماندگی نداشت. لازم است جهت رسیدن به صلح و آرامش که نیاز حقیقی و حیاتی من است، در یک حالت تعادل با دنیای اطراف خود درگیر باشم. آیا آمادگی پیدا کرده‌ام که خداوند مرا در مسیر صلح و آشتی و آرامش قرار بدهد؟ آیا هنوز تصور میکنم که مصلح جهان هستم؟ که سرپرستی و مسئولیت تغییر و کنترل کردن دیگران را بر عهده داشته باشم و دست از جنگ بردارم تا بدانم برای چه چیزهایی خلق شده‌ام! خداوندا: من را یاری کن که جایگاهم را بدانم و در کار دیگران مداخله نکنم و به زندگی خودم بپردازم.
رهایی و آزادی با پذیرش آغاز میشود!
مراقبه روزانه
عده ای با دیدن تغییر می کنند عده ای با شنیدن.
وقتی پرستاری مادرم را که با بیماری آمفیزم دست و پنجه نرم می کرد بر عهده داشتم، با انجمن نیکوتینی های گمنام آشنا شدم. خود نیز در مراحل اولیه این بیماری بودم. چند ماه در جلسات شرکت می کردم امّا هنوز در تلاش برای قطع مصرف بودم. سرانجام روزی به سبب برونشیت و مشکل تنفسی کارم به اورژانس کشید. در اتاق انتظار در دفترچه یادداشتم چیزهایی نوشتم: نیکوتین تنها رابط من با احساسات، با سلامتی و دیگران بود. در اورژانس برای اولین بار فهمیدم چقدر در برابر نیکوتین عاجز و چقدر سلامت عقلم را از دست داده ام. با این وجود باز هم به کشیدن سیگار ادامه دادم. هنوز فکر می کردم یک نخ سیگار ضرر ندارد. عاقبت آماده پذیرش حقیقت شدم. آماده پذیرش وسوسه مصرف و دانستن اینکه وسوسه فقط یک احساس است و جسمم هیچ احتیاجی به نیکوتین ندارد و در صورتی که به آن پاسخ مثبت ندهم به تدریج از بین می رود.
برای امروز، از خداوند بابت انجمن نیکوتینی های گمنام و تمام کسانی که در مسیر بهبودی حمایتم می کنند سپاسگزارم.
