6مهر امید
«به تدریج وقتی بیشتر از خودمحوری، خدامحور میشویم، نومیدی ما به امید تبدیل میشود.»
کتاب پایه
v
در دوران مصرف، نومیدی همراه دائمی ما بود. و تک تک لحظات بیداری ما را تحت تأثیر قرار می داد. نومیدی از تجربه ما در دوران اعتیاد فعال نشأت گرفت. مهم نیست چه اقداماتی را برای بهتر کردن زندگی خود در پیش گرفتیم، در هر حال، هر لحظه بیشتر در باتلاق مصیبت و بدبختی فرو میرفتیم. تلاشهایی که برای کنترل زندگی خود به کار گرفتیم، اغلب با شکست مواجه شد. از یک لحاظ، اقرار عجز قدم اول ما، اعتراف به نومیدی بود.
قدمهای دوم و سوم به تدریج ما را از این نومیدی نجات داده و به سوی امیدواری جدیدی که یار و همراه معتاد در حال بهبودی است، رهنمون میکنند. با قبول اینکه بسیاری از تلاشهای ما برای تغییر با شکست مواجه شدهاند، به این باور میرسیم که نیرویی برتر از ما وجود دارد. معتقدیم این نیرو میتواند به ما کمک کند و قطعاً این کار را خواهد کرد. قدمهای دوم و سوم را برای صحه گذاشتن بر امید خود به زندگی بهتر تمرین میکنیم و برای کسب راهنمایی به این نیرو تمسک میجوییم. وقتی بیشتر و بیشتر برای اداره زندگی خود به نیرویی برتر اطمینان میکنیم، نومیدی ناشی از تجربه طولانی ما از خودکفایی ناپدید میشود.
v
فقط برای امروز: تصمیم قدم سوم خود را مجدداً با صراحت اعلام میکنم. میدانم که با وجود نیرویی برتر در زندگی خود جای امیدواری هست.
