Anonymous

ما از راه دعا و مراقبه خواهان ارتقاء رابطه آگاهانه خود با خداوند، بدانگونه که او را درک مى کردیم شده و فقط جویاى آگاهى از اراده او براى خود و قدرت اجرایش شدیم
ده قدم اول، زمینه را براى ارتقاء رابطه آگاهانه ما با خداوندى که خود درک مى کنیم فراهم کرده است و زیربناى دسترسى به اهداف مثبت دیرینه ما مى باشد. پس از رسیدن به این مرحله از برنامه روحانى مان که در اثر تمرین ده
قدم اول حاصل شده است، اکثر ما میل به دعا و مراقبه را پیدا مىکنیم. حالت روحانى ما، اساس اصلى بهبودى موفقیت آمیزى است که رشد نامحدودى را با خود به ارمغان مى آورد.بسیارى از ما وقتى به قدم یازدهم مى رسیم، شروع به فهم واقعى بهبودى مى کنیم. در قدم یازدهم، زندگى مفهوم عمیقترى پیدا مى کند. ما با تسلیم زمام امور، قدرت به مراتب بیشترى پیدا مى کنیم. ماهیت اعتقادات ما، تعیین کننده روش دعا و مراقبه ما خواهد بود. فقط باید مطمئن شویم که نظام اعتقادى ما برای مان کار مى کند. در بهبودى، نتایج مهم است. همان طور که قبلاً گفته شد، به محض این که ما وارد برنامه معتادان گمنام شدیم و خود را تسلیم بیماری خود کردیم، گویى تمام دعاهاىمان مستجاب
شدند. رابطه آگاهانه ایکه در این قدم توصیف شده، نتیجه مستقیم زندگى کردن قدمهاست. ما از این قدم براى ارتقاء و نگهدارى از حالت روحانى خود استفاده مى کنیم.
در آغاز، وقتى ما به این برنامه آمدیم، از یک نیروى برتر کمکى دریافت کردیم که جریان آن، با تسلیم ما به این برنامه، به حرکت درآمد. مقصود از قدم یازدهم این است که آگاهى ما از این قدرت، افزایش پیدا کند و توانایى خود را براى استفاده ازاین منبع قدرت، در زندگى جدیدمان افزایش دهیم.ما هر چه بیشتر با دعا و مراقبه رابطه آگاهانه مان را با خداى خود گسترش دهیم، آسانترمى توانیم بگوییم باشد که اراده تو انجام شود نه اراده ما در وقت نیازمى توانیم از خدا طلب کمک کنیم، تا زندگى مان بهتر شود. صحبتهایى که بعضى ازمردم درباره تجربه های شان از مراقبه یا عقاید مذهبى شخصى خود مى کنند، همیشه در مورد همه ما صادق نیست. برنامه ما یک برنامه روحانى است نه مذهبى. تا زمان رسیدن به قدم یازدهم، نواقص شخصیتى که باعث گرفتاری هاى سابق بوده اند، به کمک ده قدم قبلى، مورد توجه قرار گرفته اند. تجسم تصویرى که ما از کسى که آرزوى بودنش را داریم، فقط نگاهى گذرا به اراده خداوند براى ماست. دید ما آن قدر محدود است که فقط مى توانیم به امیال و نیازهاى آنى خود توجه کنیم. ما خیلى آسان مى توانیم دوباره گرفتار عادات سابق خود شویم. براى تضمین بهبودى و رشد خود، باید بیاموزیم که زندگى مان را بر مبناى یک روال روحانى معقول ادامه دهیم. خداوند، هیچ وقت به زور به کسى لطف نمى کند، اما اگر از اوبخواهیم، به ما کمک خواهد کرد. با آنکه ما معمولاً احساس مى کنیم که چیزى در ما سریعاً تغییر کرده است، اما مدتى طول مى کشد تا متوجه تغییرات زندگى خود بشویم. وقتى نهایتاً از انگیزه هاى خودخواهانه خود دست برداریم، با آرامشى که هرگزتصور آن را هم نکرده ایم، آشنا خواهیم شد. اخلاقیات وقتى تحمیلى باشد، آن قدرتى را که ما در صورت انتخاب زندگى روحانى، پیدا مى کنیم، ندارد. بیشتر ما وقتى حالمان خوب نیست دعا مىکنیم و به مرور مى آموزیم که اگر همیشه دعاکنیم، حالمان کمتر خراب می شود و اگربشود، شدت کمترى خواهد داشت. خارج از انجمن معتادان گمنام، گروههاى مختلفى وجود دارد که مراقبه
مى کنند، تقریباً همگى این گروهها به مذهب و یا فلسفه خاصى تعلّق دارند و تأیید هر یک از آن ها بر خلاف سنتهاى ماست و همچنین حقوق فرد را در انتخاب یک خداى قابل قبول براى خود، محدود مى کند. مراقبه، به ما امکان مى دهد که به میل خود درعالم روحانى ترقى کنیم. بعضى از چیزهایى که در گذشته براى ما کارى از پیش نبرده اند، ممکن است امروز مفید واقع شوند. ما به هر روز با یک دید تازه و فکر باز نگاه مى کنیم. ما مى دانیم که اگر براى خواست خدا دعا کنیم، بهترین نتیجه ممکن را بدون در نظر گرفتن این که خودمان چه فکرى مى کنیم، خواهیم گرفت. این دانش، بر مبناى اعتقادات و تجربیات ما به عنوان معتادان در حال بهبودى استوار است. دعا، در میان گذاشتن مسائلمان با نیروى برتر است. بعضى وقت ها که دعا مى کنیم، اتفاق خارقالعادهاى مى افتد و ما وسایل، راهها و انرژى انجام کارهایى
راپیدا مى کنیم که فراتر از ظرفیتمان است. دعا و تسلیم روزانه، قدرت نامحدودى به ما مى دهد، به شرط این که ایمانمان را حفظ و تمدید کنیم. براى بعضى، دعا کردن درخواست کمک از خدا و مراقبه، به انتظار جواب نشستن است. ما مى آموزیم که در مورد تقاضاى چیزهاى خاص به هنگام دعا، بسیار مراقب باشیم. ما دعا مى کنیم که خدا اراده خود را به ما نشان دهد و در انجام آن ما را یارى کند.در بعضى از موارد او اراده خود را آن چنان به وضوح آشکار مى کند که ما هیچ مشکلى در تشخیص آن نداریم، اما در موارد دیگر، نفس ما آن قدر در خودمحورى غرق است که اراده خداوند را براى خود بدون مقاومت و تسلیم مجدد نمى پذیریم. در صورتى که براى رهایى از زیر سلطه عوامل منحرف کننده دعا کنیم،کیفیت دعای مان معمولاً بهتر خواهد شد و ما مى توانیم تفاوت آن را حس کنیم. دعاکردن به تمرین نیاز دارد و باید به خاطر
داشت که افراد ماهر، متبحر به دنیا نیامده اند وبراى مهارت خود زحمات زیادى کشیده اند. ما از راه دعا، جویاى رابطه آگاهانه باخداوند خود مى شویم و با مراقبه این رابطه را برقرار کرده و به کمک قدم یازدهم ازآن نگهدارى مى کنیم.
قبل از آمدن به معتادان گمنام، عدهاى از ما مذاهب و مکاتب مراقبه مختلفى را تجربه کرده بودیم، این روشها بعضى از ما را کاملاً گیج و سرگردان کرده بودند. ما مطمئن بودیم که خدا مى خواهد که ما براى ارتقاء به مراحل والاترى از آگاهى، ازموادمخدر استفاده کنیم. بسیارى از ما در اثر این عملکرد، کارمان به جاهاى باریک کشیده شد، اما هرگز به ذهن مان خطور نکرد که اثرات مخرب اعتیاد سرمنشاء تمام مشکلات ماست و ما هر راهى را که کمترین نور امیدى در آن بود، تا انتها دنبال مى کردیم. در سکوت لحظات مراقبه، اراده خدا بر ما روشن مى شود. ساکت کردن افکار از طریق مراقبه آرامش درونى خاصى را به همراه مى آورد و ما را با خداوندى که در درون ماست مرتبط مى سازد. دلیل اصلى مراقبه، این است که بدون فکر آرام، ارتباط با خدا، حتّى اگر محال هم نباشد، بسیار مشکل است . لازم است افکارهمیشه مشغول معمولى، ساکت شوند تا بتوانیم پیشرفت کنیم. بنابراین هدف تمرینات مقدماتى ما، ساکت کردن فکر است و باید بگذاریم افکارى که به مغزمان راه مىیابند به مرگ طبیعى از بین بروند. وقتى قسمت مراقبه قدم یازدهم براى مان به صورت یک واقعیت درآید، به مرور از افکار خود فارغ مى شویم. توازن عاطفى، یکى از اولین نتایج مراقبه است و تجربه ما به خوبى آن را نشان مى دهد. بعضى از ما شکست خورده به این برنامه آمدیم و مدتى دور و برانجمن پرسه مى زدیم، با این فکر که فقط مىتوان راه نجات و خدا را در فرقه هاى مختلف مذهبى پیدا کرد، بسیار آسان است که بر فراز ابرهاى پر شورو
شوق مذهبى به پرواز درآییم و دوباره از در بیرون زده و فراموش کنیم که معتادیم و بیمارى لاعلاجى داریم.مى گویند در صورتى مراقبه ارزش دارد که بتوانیم نتیجه آن را در زندگى روزمره خود ببینیم، واقعیتى که در قدم یازدهم به وضوح مشخص شده است، « آگاهى ازخواست او براى خود و قدرت اجرایش مىباشد » براى آن عده از ما که دعا نمى کنند، تنها راه برداشتن این قدم، مراقبه است.ما دعا مى کنیم، چون به ما آرامش مى دهد و اعتماد به نفس و شهامت را به ما بازمى گرداند و به ما کمک مى کند که زندگى مان خالى از بى اعتمادى و ترس باشد. وقتى انگیزه هاى خودخواهانه خود را کنار بگذاریم و طلب راهنمایى کنیم، صلح وآرامش را احساس مى کنیم. ما شروع به تجربه همدلى و درک دیگران می
کنیم، چیزی که قبل از کارکردن این قدم، براى ما ممکن نبود. همان طور که جویاى ارتباط شخصى خود با خداى خود مى شویم شروع به شکفتن مى کنیم، درست مانند غنچه اى که زیر نور آفتاب آغاز به شکفتن مى کند. به مرور متوجه مى شویم که عشق خداوندى همیشه حى و حاضر و فقط منتظر پذیرش ما بوده است. ما حرکت خود را مىکنیم و برکتى را که هر روز به رایگان به ما داده مى شود، مى پذیریم و درمى یابیم که اتکّا به خداوند کمکم راحتتر مى شود. در اوایل ورود به این برنامه، ما معمولاً خیلى از چیزهاى را که ظاهراً خواسته ها و نیازهاى مهمى به نظر مى رسند، از خدا مى خواهیم، اما در اثر رشد معنوى وارتباط با نیروى برترمان به مرور متوجه مى شویم تا وقتى که به نیازهاى روحانى خود پاسخ دهیم، مشکلات زندگى تا حد قابل تحملى تخفیف پیدا مى کنند. وقتى فراموش کنیم که قدرت واقعى مان از کجا سرچشمه مى گیرد، به فوریت گرفتار همان الگوهاى فکرى و حرکاتى که کارمان را به این برنامه کشانده اند، مى شویم. به مرورتعریف جدیدى از ایمان و درک پیدا مىکنیم و به مرحلهاى مى رسیم که مى بینیم بزرگترین نیازمان، آگاهى از خواست خدا براى خود و قدرت اجراى آن مى باشد. ما خواهیم توانست چیزهایى را که شخصاً ترجیح مى دهیم کنار بگذاریم، زیرا متوجه مى شویم که خواست خدا براى ما از همان چیزهایى تشکیل شده که بیش ازهر چیز دیگرى، براى مان با ارزش است. به مرور اراده خداوند براى مان تبدیل به خواسته واقعى خودمان مى شود. این حالت، حسی است و ممکن نیست که بتوانیم آن را با کلمات، درست تشریح کنیم. به مرور آمادگى پیدا مى کنیم که بگذاریم دیگران خودشان باشند و دیگر احتیاج نداریم در مورد آن ها قضاوت کنیم. خواسته دخالت در هر امرى، ضرورت خود را ازدست مى دهد و ما که قبلاً نمى توانستیم مفهوم پذیرش را درک کنیم، امروز با آن آشنا شده ایم. در طول روز هر چه پیش آید فرقى نمى کند و ما مى دانیم که خدا هر آن چه را که براى سلامت روحانى لازم داریم، در اختیارمان گذارده است. براى ما اقرار به عجزآسان است، زیرا خدا به اندازه کافى قدرت دارد که براى پاک ماندن و بهره مندى از رشد روحانى به ما کمک کند. خداوند به ما کمک مى کند که حساب و کتاب خود را مرتّب کنیم. به مرور تشخیص واقعیت براى مان آسانتر مى شود. از طریق تماس مداوم با نیروى برترمان، جوابهایى را که بدان نیاز داریم، مى گیریم. ما قدرت انجام کارهایى را پیدا مى کنیم که زمانى انجام شان براى مان ممکن نبود. ما به عقاید دیگران احترام مى گذاریم. ما شما را تشویق مى کنیم که مطابق اعتقادات خود جویاى راهنمایى و کسب نیرو شوید. ما از بابت این قدم سپاسگزاریم، زیرا شروع به دریافت چیزهایى مى کنیم که به صلاح ماست. بعضى وقتها، ما براى رسیدن به خواسته هاى خود، دعاهائى کردیم که پس از مستجاب شدن، باعث گرفتاری مان شده اند. ما گاه براى رسیدن به چیزى دعا مى کردیم، اما پس از دریافت آن چون نمى توانستیم از
عهده آن برآییم مجبورمى شدیم دعا کنیم که خدا دوباره آن را از ما پس بگیرد. پس از آن که متوجه قدرت دعا و مسئولیتى که به همراه آن است شدیم، خواهیم توانست از قدم یازدهم به عنوان یک راهنما در برنامه روزانه مان
استفاده کنیم. ما دعا کردن را براى آن چه که خدا براى مان مى خواهد آغاز مى کنیم. بدین ترتیب فقط چیزهایى را دریافت مى کنیم که ظرفیتش را داریم و مى توانیم با آن ها روبروشویم، زیرا خداوند ما را براى انجام آن آماده مى کند. بعضى از ما به زبان ساده مراتب قدردانى خود را به پاس موهبت هاى خداوندى ابراز مى کنیم. در حالت تسلیم و فروتنى، این قدم را مرتباً تکرار مى کنیم تا هدیه دانش و قدرت را از خدایى که خود درک کرده ایم، دریافت کنیم. قدم دهم، اشتباهات روزمرّه را جبران مى کند، تا بتوانیم قدم یازدهم را کار کنیم. بدون انجام این قدم، احتمال زیادى براى رسیدن به یک بیدارى روحانى وجود ندارد و رعایت اصول روحانى در زندگى مان میسر نخواهد شد و همچنین پیام مؤثّرى براى جذب دیگران به بهبودى نخواهیم داشت. طبق اصلى روحانى، ما باید براى نگه داشتن آن چه که در معتادان گمنام به ما داده شده است، آن را به دیگران بدهیم. وقتى که ما براى پاک ماندن دیگران، به آن ها کمک مىکنیم، از منافع ثروت روحانى خود بهره مند مى شویم. ما باید به رایگان و با سپاس آن چه را که به رایگان و با سپاس به ما داده شده است را به دیگران بدهیم