2اسفند تاسف به حال خود یا بهبودی—انتخاب آن به عهده ماست
«تاسف به حال خود یکی از مخربترین نواقص است؛ همه انرژی مثبت ما را تخلیه خواهد کرد.»
کتاب پایه
v
در دوران اعتیاد فعال، بسیاری از ما از تاسف به حال خود به عنوان مکانیسم بقا استفاده میکردیم. باور نداشتیم که جایگزینی برای زندگی به همراه این بیماری وجود دارد—یا شاید نمیخواستیم باور کنیم. تا زمانی که میتوانستیم برای خود ابراز تأسف کنیم و فرد دیگری را در ایجاد مشکلات خود مقصر بدانیم، مجبور به قبول عواقب اعمال خود نبودیم؛ با اعتقاد به اینکه برای تغییر عاجز هستیم، مجبور نبودیم نیاز به تغییر را بپذیریم. استفاده از این «مکانیسم بقا» از ورود ما به بهبودی جلوگیری میکرد و روز به روز ما را به خودنابودی نزدیک میکرد. تاسف به حال خود، ابزار بیماری ماست؛ نباید از آن استفاده کنیم و در عوض نحوه استفاده از ابزار جدیدی را بیاموزیم که در برنامه NA آن را به دست میآوریم.
به این باور رسیدهایم که کمک مؤثر در دسترس ماست؛ وقتی این کمک را جستجو کنیم و آن را در برنامه NA پیدا کنیم، دلسوزی نسبت به خود با سپاسگزاری جایگزین میشود. ابزار بسیاری در اختیار ما قرار دارد: قدمهای دوازدهگانه، حمایت راهنما، انجمن متشکل از معتادان در حال بهبودی و مراقبت نیروی برتر. در دسترس بودن این ابزار مزید بر علت سپاسگزاری است. دیگر در انزوا و نومیدی زندگی نمیکنیم؛ برای هر چیزی که ممکن است با آن روبرو شویم، کمکهای معینی در اختیار ماست. مطمئنترین راه برای سپاسگزاری، بهرهگیری از کمکهای موجود در برنامه NA و تجربه پیشرفتهایی است که NA در زندگی ما به وجود میآورد.
v
فقط برای امروز: به خاطر امیدی که NA به من داده است، سپاسگزاری میکنم. بهبودی خود را پرورش میدهم، نه تاسف به حال خود را.
--------------------------------------------------------------------------------
مشارکت،تجربه،نیرو،امید
ایفای نقش
21 فوریه 2اسفند
قدم دو مجددا تاکید میکند که شاید عاجز باشم اما تنها و در مانده نیستم.بعد از چند ماه که هفته ای سه یا چهار بار در جلسات شرکت کردم در یافتم که صد در صد برایم ضروری بود تا یک نیروی بزرگتر از خودم را بپذیرم و باور کنم.من تشویق شدم و آزاد بودم تا هر روشی را که برایم کار می کندپیدا کنم.
من این مفهوم ：که به روش خودم کارها را انجام دهم دوست دارم ولو اینکه شاید عقیده و باور من مرسوم نباشد.من از "ایفای نقش"به عنوان یک ابزاراستفاده میکنم .تظاهر ونقش بازی کردن ابزارهای فوق العاده ای بودن که ازبچگی استفاده می کردم.بنا بر این تصمیم گرفتم از آن استفاده کنم دلیلی نداشت که در زندگی بزرگسالی ام کار برد نداشته باشد.ابزارها فقط زمانی کار میکند که از آنها استفاده شود.به طور یقین هیچ چیزی از دست نخواهد رفت بلکه چیزهای زیادی هم به دست می آید.حتی وقتی با دیوانگی ناشی از اعتیاد دیگران روبه رو شوم اگر عاقلانه "نقس بازی کنم"همیشه امکان تسکین وجود دارد.
میلیون ها انسان در سراسر جهان هر یک با دیدگاه و درک منحصر به فرد از یک نیروی بزرگتر از خودشان به این باور رسیده اند.من برنامه ریزی کرده ام تا ابزار"ایفای نقش "برایم کار کند.
تفکری برای امروز：
دانستن این که نیرویی بزرگتر از خودم دارم که همیشه در لحظات سخت برای کمک به من در دسترس است به من احساس امنیت و آرامش می دهد .فقط کافی است به انجام سهم ونقش ام تمایل داشته باشم و باور کنم .گاهی به این معنی است که "باید وانمود کنم تا اتفاق بیفتد."
--------------------------------------------------------------------------------
شهامت عوض شدن
2 اسفند
مدیتیشن چیست ؟ الانان این سوال را برای هر یک از ما مطرح می کند تا به شیوه خودمان به ان پاسخ دهیم استفاده از تجربه دیگر اعضائ الانان می تواند به ما کمک کند تا مسیر خود را پیدا کنیم در اینجا فقط تعدادی از شیوه های اعضائ مشارکت شده است : برای من مدیتیشن تمرکز یک اگاهی عظیم تر معنوی است من تمرین میکنم بخاطر داشته باشم هر عملی میتواند یک هدف معنوی ارائه دهد .....من به یک مکان ساکت میروم چشمهایم را میبندم و کلمات دعای ارامش را با صدای موقری با خودم تکرار میکنم ...من لازم است که ورای افکارم سیر کنم بطوریکه بروی تنفس کردنم تمرکز میکنم و از یک شروع به شمردن میکنم و تعداد نفس هایم در هر دم و باز دم را می شمارم ..........من به سادگی به عقب گام بر میدارم و به افکارم مانند اینکه فیلمی را تماشا میکنم نگاه میکنم سعی میکنم فقط در زمان "حال " توجه خود را حفظ کنم گذشته را ترک کرده و اینده را تنها می گذارم .......من بر روی یک گل تمرکز میکنم وقتی افکارم سرگردان میشوند میپذیرم که ذهن من فقط وظیفه خود را انجام میدهد _فکر کردن _سپس موقرانه به موضوع خود باز می گردم _ در ذهنم دستان نیروی برترم را تصویر میبخشم یک به یک نگرانی . مشکلات . شغل .و سپاس خود را در ان دستها قرار میدهم و بالاخره صعود می کنم....
--------------------------------------------------------------------------------
روز به روز
2 اسفند
مسیر زندگی به سمت رُشد و تعالی در حرکت است، وظیفه‌ی هر انسانی این است که خودش را با این حرکت اجباری تطبیق دهد. تا از قافله عقب نماند. این حرکت قالب، وجه مشترک تمام موجودات در طبیعت می‌باشد. می‌گویند خواست و اراده‌ی خداوند در این راستا متجلی است. امروز اگر من طالب دوستی و عشق به خود و همنوع باشم به طور یقین خداوند به عنوان خالق من از عشق و دوستی خودش به من عطا کرده است. امروز سعی میکنم با کمک به همنوع و همدردان و دوست داشتن آنها خودم را در جهت حرکت به سوی رُشد و تکامل آماده کنم. امروز دعا میکنم که خداوند مرا به جهتی هدایت کند، که بیشتر دوست داشته باشم تا جایی که آنها هم مرا به همان اندازه که دوستشان دارم دوست داشته باشند. آیا آمادگی دارم تا خداوند عشق حقیقی که برگرفته از وجود پرمُهر خودش می‌باشد، به جای وابستگی‌های کاذب و هم‌وابستگی‌های دردناک که من به مرور آن را کسب کرده‌ام جایگزین کند؟ امروز زاویه‌ی جدیدی از عشق در مقابل دیدگانم قرار گرفته است و من حق انتخاب دارم.
عشق حقیقی خود خداوند است!
--------------------------------------------------------------------------------
مراقبه روزانه
دوم اسفند: ناملایمات را بر خاک و نیکی ها را بر سنگ مرمر بنویس.
گاهی از اینکه می بینم در گذشته احساسات کسی را جریحه دار کرده ام مبهوت می شوم. بسیاری اوقات اتفاق افتاده که کسی فکر کرده چیزی را گفته ام در حالی که هرگز آن را نگفته ام. مثلا چند روز پیش به همسرم گفتم «ندارم» در حالی که او فکر می کرد گفته ام «دارم». این موضوع باعث ایجاد جروبحث میان ما شد تا اینکه او را متقاعد ساختم که گفته ام ندارم. اگر کسی واقعاً چیزی بگوید و یا من در تصوراتم فکر کنم که اینگونه گفته است در هر صورت تأثیری یکسان خواهد داشت. این برنامه فرصتی به من داده تا با خود و دیگران صادق باشم و در جهت برطرف نمودن سوءتفاهم ها با طرف مقابل صحبت کنم. قبل از برداشتن قدم های دوازده گانه در مورد این و آن قضاوت می کردم. وقتی در مورد دیگران قضاوت کنم در نتیجه به آنها اجازه می دهم تا در موردم قضاوت کنند.
برای امروز، در روابط با خود و دیگران صادق خواهم بود و احتمال می دهم دچار سوءتفاهم شوم و یا مورد سوءتفاهم قرار گیرم.
